❄️❄️❄️
ဖူးစာပါလာတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္လိုအေႏွာက္အယွက္ပဲ႐ွိ႐ွိ ေသခ်ာေပါက္ ေပါင္းဖက္ၾကရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဝးကြာသြားပါေစ ေသခ်ာေပါက္ျပန္ဆုံစည္းၾကရတယ္။ ႏွစ္ဦးစလုံးရဲ႕လက္သန္းမွာ ခ်ည္ထားတာက မျမင္ရတဲ့ႀကိဳးနီေလးတစ္ေခ်ာင္းရယ္။ အဲ့ဒါကပဲ အခိုင္ၿမဲဆုံးခ်ည္ေႏွာင္မႈတစ္ခု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ၾကားဖူးတဲ့ အယူအဆတစ္ခုေပါ့။
ႀကိဳးနီေလးေတြက လက္သန္းမွာပဲခ်ည္တယ္လို႔ ဘယ္သူေျပာလဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ လည္ပင္းမွာလာခ်ည္ခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီႀကိဳးက ႐ိုး႐ိုးႀကိဳးမဟုတ္ဘဲ လည္ပတ္ႀကိဳးေလ။
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရေအာင္..."
"မင္းဒီေန႔ အရမ္းတက္ႂကြေနပါလား ခန္႔ငယ္...
မနက္အေစာႀကီး တံခါးလာထုေနတယ္"
"ဟဲဟဲ... ဒီေန႔က အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာဗုဒၶဟူးေန႔ေလ...
ခါတိုင္းထက္ ပိုၿပီးအားျပည့္လန္းဆန္းေနသလို ခံစားရတယ္၊ ကိုကိုျမန္ျမန္လုပ္ၿပီးထြက္ခဲ့..."
"အင္း၊ ခဏေစာင့္..."
ကိုကို ဩစေၾတးလ်ကိုမသြားခင္က ေဆာင္းေႏွာင္းရက္ေလးေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေန႔တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးကာစမို႔ လက္ကေလးဘာေလးတြဲရင္း ေဘးလူအျမင္ကပ္ေအာင္ ၾကည္ႏူးပူးကပ္လို႔သြားၾကမယ့္ပုံစံမ်ိဳးကို ျမင္ေယာင္ေနရင္ အခုပဲ စိတ္ကူးထဲကေန ယပ္ခပ္ထုတ္လိုက္ပါ။ (L.K)² ရဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ပုံက လည္ပတ္ႀကိဳးအနီပတ္ထားတဲ့ ေျမာက္ႂကြႂကြေခြးတစ္ေကာင္ရယ္၊ မာဖလာအျဖဴဆြယ္တာအျဖဴနဲ႔ ေနာက္ကပါလာတဲ့သခင္ျဖစ္သူရယ္။ အဲ့ဒီထက္ ဘာမွမပိုဘူး။
အေခါက္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္က ေ႐ွ႕ကေနဦးေဆာင္သြားႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ ကိုကိုကလမ္းေလွ်ာက္အရမ္းျမန္တဲ့သူမို႔ ခဏခ်င္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုလိုက္မီတယ္။ ၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ္ေငးေနတုန္း ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္သြားေရာ...။
"ကိုကို!! ကြၽန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ဦးေလ!!"
"ျမန္ျမန္လာ... မင္းက အရမ္းေႏွးတယ္"
"ဟြန္႔... ကိုကိုကကြၽန္ေတာ့္ကိုက် ခဏတိုင္းေစာင့္ခိုင္းၿပီးေတာ့... အဲ့ဒါအျပင္ ေလာေလာလတ္လတ္ခ်စ္သူျဖစ္ထားၿပီးမွ အတူတူေနခြင့္ ၾကာၾကာမရတဲ့ကိစၥကိုသည္းခံၿပီး သူ႕ပညာေတာ္သင္သြားတာကို ႏွစ္ေပါင္း႐ွည္ၾကာ ေစာင့္ေပးဖို႔ရာအထိ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသားဟာကို ဒါေလးေတာင္စိတ္မ႐ွည္ရင္ မလိုက္ေတာ့ဘူး၊ လမ္းမေပၚထိုင္ၿပီး ငိုေတာ့မယ္... ေခြးေပါက္စေလးကို အႏိုင္က်င့္ရက္တဲ့သူႀကီး ဒီမွာ႐ွိေနေၾကာင္း မႏၲေလးတစ္ၿမိဳ႕လုံးသိေအာင္လို႔..."
ေျပာေျပာဆိုဆို ေရာက္ေနတဲ့လမ္းေထာင့္မွာထိုင္ခ်ၿပီး မႈန္ကုပ္ေနလိုက္ေတာ့ ကိုကိုကသက္ျပင္းခ်ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ငုပ္တုပ္ထိုင္ေနတဲ့အနားကို ေလွ်ာက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေ႐ွ႕မွာ ဝင္ထိုင္တယ္။
"ငါအၿမဲမင္းကိုေစာင့္ခိုင္းေနတာ ေကာင္းတဲ့အက်င့္မဟုတ္မွန္း သိပါတယ္...
ငါ့ကိုၾကည့္ဦး ခန္႔ငယ္..."
"ကိုကိုက မေကာင္းတဲ့သူႀကီး..."
"အင္း... ငါကမေကာင္းတဲ့သူႀကီးပါ"
ေ႐ွ႕မွာလာထိုင္ၿပီးေခ်ာ့ေပးေနရင္းပဲ ဟိုဘက္လွည့္ေနတဲ့ စုပုပ္ပုပ္ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို သြယ္လ်လ်လက္ေခ်ာင္းေဖြးေဖြးေတြနဲ႔ အသာဆြဲယူၿပီးဆက္ေျပာလာတဲ့ မဝဲတဝဲေလသံေလးက...။
"ဒါေပမယ့္ မင္းတစ္ေယာက္ေတာ့ ငါ့ကိုစိတ္ပ်က္မသြားေစခ်င္ဘူး... တကယ္လို႔ မင္းကပါငါ့ကိုစိတ္ကုန္ၿပီး ျဖတ္ထားခဲ့ရင္ ငါဒီတစ္သက္ ထပ္ခ်စ္ဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူးထင္တယ္"
"အဲ့လိုကိစၥေတာ့ ျဖစ္လာစရာအေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး၊
ကြၽန္ေတာ္က ငတုံးမွ မဟုတ္တာ... Shiba Inu ေတြက ဉာဏ္ေကာင္းၿပီးသားမို႔ ကိုကိုစိတ္ပူစရာမလိုဘူး"
"ဒါဆို ဉာဏ္ေကာင္းတဲ့ေခြးေပါက္ေလးက ဒီလိုမ်ိဳး လမ္းေပၚမွာထိုင္ေနရင္ လူၾကည့္ခံရမယ္ဆိုတာ သိမွာေပါ့..."
"သိတယ္ေလ... ကိုကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူထိုင္ေနတာမို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ အတူတူ လူၾကည့္ခံၾကတာေပါ့"
"အ႐ူးေလး... ေအးတယ္၊ ထေတာ့...
အျပန္က်ရင္ ၾကက္ကခ်င္ဟင္းနဲ႔ မွ်စ္ဆန္ေလွာ္ဟင္းရည္ခ်က္ေကြၽးမယ္"
"အစပ္ေလွ်ာ့ခ်က္မွာလား..."
"အင္း..."
"ၿပီးရင္ milo cupcakes လည္း လုပ္ေကြၽး..."
"Fine."
"ဟဲဟဲ... ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္"
"ငါလည္းမင္းကိုခ်စ္တယ္၊ ထေတာ့..."
"ဝုတ္!"
ႏွစ္ေယာက္သားအဲ့သလို လမ္းေလွ်ာက္ရာက အျပန္က်ရင္ ကိုကို႔လက္ရာမနက္စာကို အခန္႔သင့္ထိုင္စား႐ုံပဲ။ ပန္းကန္ေတာ့ ကူေဆးေပးရတာေပါ့။
အခုက အဲ့လိုေန႔ေတြထဲက တစ္ရက္အေၾကာင္းကို ေျပာျပမလို႔။ ကြၽန္ေတာ္မနက္ေစာေစာထၿပီး ကိုကို႔အိမ္ကိုခ်ီတက္ဖို႔ျပင္ေနတုန္းမွာ ေသြးပ်က္စရာကိစၥတစ္ခုကို သိလိုက္ရတယ္။
"လည္ပတ္ႀကိဳးမ႐ွိေတာ့ဘူး!!"
ညတုန္းကအထိ စားပြဲေပၚမွာေခြေနခဲ့တဲ့ေႁမြနီေကာင္က ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေနရာမွာမ႐ွိတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းနပမ္းႀကီးသြားၿပီး အခန္းပတ္လည္ကို ေဝ့ဝိုက္႐ွာၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း အစအနေတာင္မေတြ႕။ ေစာင္ေတြေခါင္အုံးေတြ လွန္႐ွာၾကည့္ေတာ့လည္း မ႐ွိ။ ဗီ႐ိုဖြင့္႐ွာေတာ့လည္း နတၳိ။
"ျပႆနာပဲကြာ၊ ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ..."
ဆံပင္ေတြဖြာသြားတဲ့အထိ ေခါင္းကုတ္ၿပီး ေအာက္ထပ္ကို ေျပးဆင္းလာခဲ့တယ္။
"အေမ ကြၽန္ေတာ့္မာဖလာေလွ်ာ္ထားေသးလား..."
"အေမမေလွ်ာ္ပါဘူး၊ သားပဲ ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာ္မွာမို႔ အဲ့မာဖလာကို ယူမေလွ်ာ္ၾကဖို႔ရာ ေျပာထားတာမလား... ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကအေမ့ကို သြားေမးေတာ့ သူလည္းသိပုံမရ။ ဟိုနတ္ဆိုးအစ္မမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကိုစဖို႔ဖြက္ထားသလား ဆိုၿပီး သံသယဝင္လာလို႔ သူ႕ဆီသြားေတာ့...။
"ၾကံၾကံဖန္ဖန္ဟယ္... ငါကနင့္ပစၥည္းဖြက္ၿပီး နင့္ကိုစေနရေအာင္ ဆယ္ႏွစ္ကေလးမွမဟုတ္တာ၊ ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲနဲ႔ လူကိုလာစြပ္စြဲမေနဘဲ
ငါ့ရည္စားလို ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ေအာင္ေနစမ္းပါ"
ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္တဲ့သူ႕ရည္းစားကျဖင့္ ကိုကိုက သူ႕ facebook acc ကို လက္ခံမေပးေသးလို႔ ေျပာေပးဖို႔ရာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာလာ လာဘ္ထိုးေနတာ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္မွန္းမသိဘူး။ သူက ကိုကို႔ fanboy ဆိုတာသိၿပီးသားမို႔ ကိုကိုမ်က္စိေနာက္မွာစိုးလို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေသခ်ာေျပာမေပးတာ။
"ဒါဆို အငယ္မကိုသြားေမးမယ္"
အငယ္မအခန္းတံခါးကို သြားထုဖို႔ရာျပင္လိုက္ေတာ့ အစ္မကလွမ္းဆြဲၿပီးတားတယ္။
"ဟဲ့ဟဲ့... အစုေလးက ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ အိပ္ေနေသးတယ္၊ ကေလးကိုသြားၿပီး ႏိႈးမေနနဲ႔... နင့္အခန္းထဲလည္း ဘယ္သူမွမဝင္ဘူး၊ နင္ဟာနင္အထားမွားလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့"
"ကြၽန္ေတာ္က စားပြဲေပၚမွာပဲထားတာေလဗ်ာ၊
မနက္ထေတာ့ မ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ အဲ့ဒါသရဲဖြက္တာလား"
မ်က္ဆံကိုအထက္ပို႔လိုက္တဲ့တုံ႔ျပန္႔မႈနဲ႔အတူ နတ္ဆိုးအစ္မက ကြၽန္ေတာ့္ပခုံးကိုလွမ္းပုတ္ရင္း ျပန္ေျပာတယ္။
"ဒီမယ္ ငါ့ေမာင္ေလး... အစ္မျဖစ္သူကေျပာျပေနရင္ ယုံလိုက္.. ေနာ္... အိမ္မွာ သရဲမ႐ွိဘူး၊ ႐ွိလည္း
ငါ documentary ႐ိုက္ၿပီး YouTube မွာ တင္ၿပီးၿပီ"
"အဲ့ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မာဖလာက ေျခေထာက္ေပါက္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားတာလား..."
"ဟုတ္မွာေပါ့..."
ပခုံးတြန္႔ျပၿပီး သူထြက္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ထဲတစ္ေခါက္ပတ္တယ္။ ေ႐ွ႕ေလွ်ာက္ေနာက္ေလွ်ာက္၊ ဆိုဖာေအာက္ၾကည့္၊ စားပြဲေအာက္ၾကည့္နဲ႔မို႔ ဧည့္ခန္းထဲစာအုပ္ထိုင္ဖတ္ေနတဲ့အေဖဆီကပါ လွမ္းေနာက္ခံလိုက္ရေသးတယ္။
"ေပ်ာက္ေတာ့မွ႐ွာမေနရေအာင္ ကုဒ္နံပါတ္႐ြတ္လိုက္ရင္ အသံျပန္ေပးတဲ့စက္ထြင္ၿပီး မင္းပစၥည္းေတြမွာ ကပ္ထားပါလားကြာ... ဒါမွမဟုတ္လည္း တည္ေနရာနဲ႔တကြဖုန္းမွာေပၚလာတဲ့ system မ်ိဳး... မင္းကဉာဏ္ႀကီး႐ွင္ပဲမလား"
"အေဖသာ ဘက္ဂ်က္အလုံအေလာက္ေထာက္ပံ့မယ္ဆို အခုပဲ အဲ့ project စလိုက္မယ္"
"ေအးပါ... အခုကေတာ့ ေပ်ာက္တဲ့ပစၥည္းကိုအရင္ မ်က္စိ႐ွင္႐ွင္ထားၿပီး႐ွာဦး၊ ေပါ့ေပါ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ျဖစ္ေနရင္ သိပၸံပညာ႐ွင္မေျပာနဲ႔ လုပ္ငန္း႐ွင္ေတာင္ လုပ္လို႔မရေသးဘူး... စီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ လုပ္မယ့္သူဆိုတာက..."
သူအေဟာအေျပာေတြမစခင္ ကြၽန္ေတာ္အေပၚထပ္ကို အျမန္လစ္ေျပးလာလိုက္တယ္။ ကိုယ့္အခန္းထဲကိုယ္ျပန္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္႐ွာတယ္။ ဘယ္လိုမွ ႐ွာမရဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့...။
"ဟယ္လို... ကိုကို......."
"အသံက ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ခန္႔ငယ္... မင္းငိုေနတာလား..."
ဖုန္းကိုင္ကိုင္ခ်င္းၾကားရတဲ့ တအီအီနဲ႔အသံေၾကာင့္ ကိုကိုကအဲ့လိုေမးလိုက္ေတာ့မွ ပိုၿပီးငိုခ်င္လာတာပဲ။
"အီးဟီး... ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ကိုကို...
ကိုကို႔ေႁမြက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပါက္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားၿပီ"
"ဘာအဓိပၸာယ္မ႐ွိတာေတြလာေျပာေနတာလဲ...
ငါမင္းကို ဘာမွမလုပ္ဘူး"
"ကိုကိုေပးထားတဲ့ မာဖလာေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ေျပာတာ..."
"မာဖလာလား... မင္းတစ္ေနရာရာမွာ က်ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား"
"ဘယ္ေနရာမွာမွ မက်ခဲ့တာေသခ်ာလို႔ ထူးဆန္းေနတာေပါ့... ထားေနက်ေနရာမွာပဲထားၿပီး အိပ္လိုက္တာကို မနက္က် ကိုကို႔ဆီလာဖို႔လုပ္ေတာ့ မ႐ွိေတာ့ဘူး"
"ေသခ်ာ႐ွာၿပီးၿပီလား..."
"ေျမႀကီးလွန္႐ွာဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္.. အိမ္ထဲလည္းႏွံ႔ေနၿပီ၊ ဘယ္မွာမွလည္း ႐ွာလို႔မေတြ႕ဘူး... ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ... အဟင့္... ကိုကိုေပးထားတဲ့ဟာက်မွ ဘာလို႔ေပ်ာက္ရတာလဲ... လည္ပတ္မ႐ွိေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လို႔မရေတာ့ဘူးမလား... အီးဟီးဟီး..."
"ခန္႔ငယ္... မငိုနဲ႔... မင္းအထားမမွားတာေသခ်ာရင္ တစ္ေနရာရာမွာ႐ွိမွာပါ... ေခါင္းေအးေအးထားၿပီးမွ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္႐ွာ၊ ျပာေနရင္ ႐ွာလို႔ေတြ႕ဦးမွာမဟုတ္ဘူး"
သူကဖုန္းတစ္ဖက္လိုင္းကေန ကြၽန္ေတာ့္ကိုႏွစ္သိမ့္ဖို႔လုပ္ေလ ကြၽန္ေတာ္က ငိုခ်င္ရက္လက္တို႔ဆိုသလိုျဖစ္လာေလပဲ။
"ကိုကို... ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔... လည္ပတ္ႀကိဳးေလးတစ္ခုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းထိန္းသိမ္းမထားႏိုင္တာ ကြၽန္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္အေနအထိုင္ေပါ့ေလ်ာ့တဲ့ေခြးပဲျဖစ္ရမယ္၊ ကိုကိုက အေနအထိုင္ေပါ့ေလ်ာ့တာမ်ိဳးကို မုန္းတယ္မလား... ကြၽန္ေတာ္... ကြၽန္ေတာ္ ကိုကိုမုန္းတဲ့သူေတြထဲပါသြားၿပီ.. အီးဟီး..."
"ခန္႔ငယ္... မင္းကလူပါ၊ ေပ်ာက္သြားတာကလည္း လည္ပတ္ႀကိဳးမဟုတ္ဘူး၊ မာဖလာ... ၿပီးေတာ့ ငါမင္းကိုမမုန္းပါဘူး"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲ့ေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ပစၥည္းက်မွ ေပ်ာက္ရလားဗ်ာ... လူပါေပ်ာက္သြားလိုက္ခ်င္လာၿပီ"
"အဲ့လိုမေျပာနဲ႔... ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊
အရင္ဆုံး ငါ့ဆီလာခဲ့... စိတ္ၿငိမ္သြားေအာင္ ပူတင္းလုပ္ေပးမယ္"
ဒီအေျခအေနမွေတာ့ ပူတင္းလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုမကယ္ႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာပါတယ္ ခင္ဗ်ားရယ္...။
အဲ့အတိုင္းေတြးရင္းပဲ ကြၽန္ေတာ္ကိုကို႔တိုက္ခန္းေ႐ွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။
"ကိုကို...... ကြၽန္ေတာ့္.. လည္ပတ္ႀကိဳးေလးက... အဟင့္..."
"..."
"မ႐ွိေတာ့ဘူး... အီးဟီးဟီး..."
တံခါးဖြင့္ေပးလာတဲ့သူ႕ကိုကုန္းဖက္ၿပီး တစ္ခါငိုပြဲဆင္ၿပီးတဲ့ေနာက္
သူေပးတဲ့တစ္႐ွဴးဘူးေလးပိုက္ၿပီး ေကာ္ေဇာနီညိဳေပၚဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ကိုကိုက စိတ္မသက္သာတဲ့ပုံစံနဲ႔ အနားမွာဝင္ထိုင္ရင္း...။
"႐ွာမေတြ႕လည္းကိစၥမ႐ွိဘူး ခန္႔ငယ္...
ငါမင္းကို အသစ္တစ္ခုေပးပါ့မယ္၊ မငိုနဲ႔ေတာ့..."
"အသစ္တစ္ခုနဲ႔မဆိုင္ဘူး ကိုကိုရ... အခုေျပာေနတာက အဲ့ဒီမာဖလာအေၾကာင္းေလ... အဲ့ဒီမာဖလာက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ ပစၥည္းမို႔လို႔လဲ၊ အစားထိုးလို႔ရစရာလားဗ်"
"ေအးပါ၊ ငါသိပါတယ္... ႐ွာေတြ႕မွာပါ၊
အခုမဟုတ္လည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့"
"႐ွာေတြ႕တဲ့တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ ႂကြက္ကိုက္ၿပီးသားေတြျဖစ္ၿပီး စုတ္ျပတ္ေနရင္ေရာ... ျခပုံထဲေရာက္ၿပီး အပိုင္းအစစျဖစ္ေနရင္ေရာ..."
"မျဖစ္ပါဘူး၊ မင္းရဲ႕အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကို ဒီလိုအခ်ိန္မွာသုံးေလ..."
"မရဘူး ကိုကို... အဲ့ဒီအေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ယုံၾကည္ခ်က္က လည္ပတ္ပတ္ထားမွ buff ရၿပီး strong ျဖစ္တာ၊ အခုလည္ပတ္မ႐ွိေတာ့ သုံးစားလို႔မရေတာ့ဘူး... အူးဝူး..."
ေတြးေတြးၿပီး လက္ေပၚမ်က္ႏွာအပ္လို႔ ေနာက္တစ္ေက်ာ့ျပန္ငိုျဖစ္သြားတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုကိုကဖက္ထားရင္း ေက်ာကို တစ္ခ်က္ခ်င္းပုတ္ေပးတယ္။
"It's okay. Don't cry.
Everything's gonna be fine."
"I... I'm not definitely fine though."
"Then I'll give you a kiss."
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖက္ထားရာကေနခဏလႊတ္၊ ကြၽန္ေတာ့္နဖူးေပၚက ဆံပင္စေတြကိုသပ္တင္ေပးၿပီး ဖြဖြေလးနမ္းတယ္။
"Do you feel a little better now?"
ကြၽန္ေတာ္ႏွာရည္႐ႈံ႕ရင္း ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။ ကိုကို႔လက္ေခ်ာင္းေတြက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ရည္လည္႐ႊဲမ်က္ႏွာကို ထိကိုင္ၿပီး ေျခာက္ေသြ႕တဲ့အထိ ေသခ်ာသုတ္သင္ေပးေနၾကတယ္။
"ခဏေစာင့္... ငါပူတင္းသြားယူခဲ့မယ္...
အဲ့ဒါစားၿပီးမွ မာဖလာ႐ွာဖို႔ကိစၥ စဥ္းစားရေအာင္...
မနက္စာလည္း မစားရေသးဘူးမလား"
ေခါင္းကိုပုတ္ေပးၿပီး သူထသြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ေနာက္ကေန ဆြယ္တာအက်ႌစကိုဆြဲၿပီး လိုက္လာခဲ့တယ္။
"ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္ မာဖလာျပန္႐ွာေတြ႕ပါ့မလား..."
"႐ွာေတြ႕မွာဆိုတာ ၁၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသခ်ာတယ္"
"အဲ့ဒါကြၽန္ေတာ့္စကားႀကီးေလ..."
"ခါတိုင္းဒီစကားေျပာေနက်ျဖစ္တဲ့မင္းက တစ္မနက္တည္းနဲ႔ ယုံၾကည္ခ်က္ေပ်ာက္ဆုံးသြားေတာ့ ငါကပဲျဖစ္ျဖစ္ ပိုၿပီးယုံၾကည္စိတ္ထားရမွာေပါ့"
ကိုကိုကလက္ေဆးရင္း ပုံမွန္ထက္ခ်ိဳသာတဲ့ေလသံနဲ႔ ေအးေဆးသက္သာေျပာၿပီး ပူတင္းပန္းကန္ကို ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲ ထည့္ေပးတယ္။
"အဲ့ဒီမာဖလာက ငါ့အတြက္လည္းအေရးႀကီးတယ္ေလ...
မင္းနဲ႔ငါ့ၾကားက ႀကိဳးနီေလးပဲမလား..."
"..."
"ႀကိဳးနီေလးေတြက ေပ်ာက္သြား႐ိုးထုံးစံမ႐ွိဘူးေလ...
ေသခ်ာေပါက္တစ္ေနရာရာမွာ႐ွိေနမွာမို႔ မၾကာခင္ျပန္႐ွာေတြ႕မွာပါ၊
႐ွာေတြ႕တဲ့အခါ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ထြက္ၾကမယ္"
ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚတစ္ခါျပန္ေရာက္လာတဲ့ သူ႕လက္ဖဝါး...။
"မငိုနဲ႔ေတာ့ ေခြးေပါက္ေလး... ႏွာသီးဖ်ားေတြရဲေနၿပီ"
"မငိုေတာ့ပါဘူး...
ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ကို ပူတင္းခြံေကြၽးမွာမလား"
ကိုကိုက မ်က္ေတာင္ေတြကိုတစ္ဝက္ခ်လိုက္တယ္။ ေ႐ွ႕ဧည့္ခန္းက စားပြဲခုံပုေလးဘက္ဆီ အသာေမးေငါ့ျပရင္း...။
"သြား... ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေစာင့္ေန၊
ငါဇြန္းအေသးေလး႐ွာၿပီးလာခဲ့မယ္"
"ဟီး... ျမန္ျမန္ေနာ္"
* * *
အဲ့ဒီေန႔က လည္ပတ္ႀကိဳးေပ်ာက္တဲ့ကိစၥအေပၚ ကြၽန္ေတာ္အာ႐ုံလႊဲႏိုင္ေအာင္ဆိုၿပီး ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူ တစ္ေန႔လုံး moba game ေဆာ့ေပးတယ္။
ေဆာ့ရင္းနဲ႔ သူမဟုတ္တဲ့ teammate တစ္ခ်ိဳ႕က n00b လြန္းေနလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဆဲမိရင္ေတာ့ ဂိမ္းထဲမွာ႐ုန္းကန္ရ႐ုံေလာက္နဲ႔ထဆဲတာ ေကာင္းတဲ့အက်င့္မဟုတ္ေၾကာင္း ေဘးနားကေန တရားေဟာတယ္။ သူလည္း Spy RED တစ္ပုလင္းေလာက္ ေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ အဆဲလုံးေတြ အလြယ္တကူလႊတ္တတ္တာပဲဟာကို။ အင္းပါ။ ထုတ္ေတာ့မေျပာလိုက္ပါဘူး။ နဖူးပြတ္ေနရရင္ ဂိမ္းကို carry ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ကြၽန္ေတာ္က အၿမဲလႈပ္႐ွားေနရတဲ့ damage dealer ေတြ ကိုင္ရတာ ႀကိဳက္တာကိုး။ ကိုကိုကေတာ့ tank ယူၿပီး strategy က်က်နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလိုက္ကာကြယ္ေပးတယ္။
ဒါေပါ့ ဒါေပါ့။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ေခြးသခင္နဲ႔ခ်စ္သူမ်ိဳး ၃၁ဘုံနဲ႔စၾကဝဠာတစ္ေသာင္းက ဘယ္ေနရာမွာ ထပ္႐ွာေတြ႕ႏိုင္ဦးမလဲ။
[ A/N *n00b - (ဂိမ္းနယ္ပယ္ အသုံးအႏႈန္း) မိမိ၏ skill မပိုင္ႏိုင္မႈႏွင့္ ကစားပုံညံ့ဖ်င္းျခင္းကို လက္မခံ၊ တိုးတက္လာေအာင္ သင္ယူေလ့က်င့္ျခင္းမ႐ွိဘဲ အျခားကစားသူမ်ားအတြက္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစသည့္ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆိုမ်ိဳး လုပ္ေလ့႐ွိေသာကစားသမား။ ]
ညေနေရာက္ေတာ့ ကိုကိုကကြၽန္ေတာ့္ကို အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔တယ္။ မာဖလာကို အပူတျပင္းလိုက္႐ွာမေနဖို႔၊ ေခါင္းေအးေအးထားၿပီးမွ ႐ွိေလာက္မယ့္ေနရာကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ အိမ္ေ႐ွ႕ေပါက္မွာရပ္ၿပီး မွာေသးတယ္။
"ကိုကို အိမ္ထဲမဝင္ေတာ့ဘူးလား..."
"မဝင္ေတာ့ဘူး၊ ငါ ဟိုဘက္ေက်ာင္းကိုတင္ရမယ့္ စာ႐ြက္စာတမ္းတခ်ိဳ႕ ျပင္ဆင္စရာေလး႐ွိေသးလို႔..."
သူမအားဘဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ေျပေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေပးေနခဲ့တာသိရေတာ့ အားနာသြားမိသား။
"ငါသြားေတာ့မယ္ ခန္႔ငယ္... မာဖလာ႐ွာေတြ႕ရင္ ငါ့ကိုလွမ္းေျပာ..."
ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကိုပုတ္ေပးၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရင္း သူ႕ Scoopy အနက္ေလးထြက္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကအိမ္ေ႐ွ႕ေပါက္မွာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္။ အိမ္ထဲကေနထြက္လာတဲ့ စာကေလးအငယ္မရဲ႕ စုပ္သပ္သံကိုမၾကားခင္အထိပဲ။
"က်စ္က်စ္... မာဖလာေပ်ာက္လို႔ သုံးလမ္းေက်ာ္ကသူ႕ဆရာဆီ သြားငိုေနတာတဲ့... အစ္ကိုတစ္ေယာက္႐ွိပါတယ္၊ ကေလးက်ေနတာပဲ"
"ငါက ေခ်ာ့မယ္လူ႐ွိလို႔ သြားငိုတာေလ...
မမနင့္ကိုေျပာထားတယ္ဆိုလည္း ပြစိပြစိနဲ႔လာမဆြဘဲနဲ႔ ငါ့မာဖလာကို ကူ႐ွာထားပါလား၊ အားေနတာပဲမဟုတ္လား..."
"႐ွာစရာမလိုပါဘူး၊ ေတြ႕ၿပီေလ..."
အဲ့စကားၾကားၾကားခ်င္း အိမ္ထဲကို တစ္ေ႐ြ႕ခ်င္းသယ္ယူလာခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေျခလွမ္းေတြ ႏွစ္ဆသြက္သြားတယ္။
"ဘာ... ေတြ႕ၿပီလား၊ ဘယ္ကျပန္ေတြ႕တာလဲ!"
"ဟိုဘက္အိမ္က ေၾကာင္ဝါႀကီးခ်ီသြားတာေလ... သူ႕ေၾကာင္သယ္လာတဲ့မာဖလာက ဒီအိမ္က သားအလတ္ေလး ပတ္ထားေနက်တစ္ခုျဖစ္မယ္ထင္လို႔တဲ့ ေန႔လည္တုန္းက အဲ့အန္တီကျပန္လာေပးတာ... ေလွ်ာ္တာ အေျခာက္ခံတာေတာ့ သူဟာသူျပန္လာမွ ႀကိဳက္သလိုၾကည့္လုပ္လိမ့္မယ္၊ ဒီအတိုင္းထားထားလိုက္လို႔ အေမကေျပာလို႔ ကိုကို႔အခန္းထဲပဲ သြားထားတယ္..."
"..."
ျဖစ္ရမယ္...။ ဒီမွာေတာ့တျမတ္တႏိုးထားရတဲ့ လည္ပတ္ႀကိဳးေလးေပ်ာက္လို႔ ေဒါင္းေတာက္ေနေအာင္ ႐ွာလိုက္ရတာ။ လက္စသတ္ေတာ့ အဲ့ဒီငါးေၾကာ္သူခိုးလက္ခ်က္ ျဖစ္ေနတာပဲ။
ကြၽန္ေတာ့္အခန္းျပတင္းေပါက္က ဆင္ဝင္နဲ႔နီးေတာ့ ကိုယ္ေဖာ့သိုင္းသမားေတြ ဝင္ရလြယ္တဲ့ကိစၥကို ေမ့ေနတာ။
ေႁမြစိမ္းေတြခ်ီခ်ီသြားၿပီး သူ႕သခင္အန္တီႀကီးကို ေသြးတိုးေအာင္လုပ္ရတာပ်င္းလာလို႔ ဒီတစ္ခါ ကြၽန္ေတာ့္ေႁမြနီေကာင္ကို ပစ္မွတ္ထားတယ္ေပါ့ေလ။
တယ္ဒုကၡေပးတဲ့ ေၾကာင္သူေတာ္လည္ပတ္သူခိုး
ေနာက္တစ္ခါ ငါးေၾကာ္လာခိုးရင္ အ႐ိုးနင္ပါေစဗ်ာ။
အေျပးအလႊားအခန္းတံခါးသြားဖြင့္ၿပီး စားပြဲေပၚမွာ ျပန္လာေခြေနတဲ့ေႁမြနီေကာင္ကို ျပန္ေတြ႕မွ စိတ္ေအးရေတာ့တယ္။ ဒဏ္ရာအနာတရ႐ွိမ႐ွိ စစ္ေဆးလိုက္ရင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္လို႔ လိုရင္းတို႐ွင္းစာစီ႐ိုက္ရင္း သက္ဆိုင္သူဆီ သတင္းပို႔ျဖစ္တယ္။
'L.K 2 မွ L.K 1 သို႔...
လည္ပတ္ႀကိဳးျပန္ေတြ႕႐ွိ။ ေဘးအိမ္ကငါးေၾကာ္သူခိုးထံ ျပန္ေပးဆြဲခံရျခင္းဟုသတင္းရ။ ဝါတာတာေၾကာင္ေမႊးတစ္ခ်ိဳ႕ ကပ္ေနတာကလြဲရင္ အႏၲရာယ္ကင္းေၾကာင္း အတည္ျပဳၿပီး။ မနက္ျဖန္ကစ ပုံမွန္အတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ႏိုင္ၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း။'
႐ိုက္ယူထားတဲ့မာဖလာပုံနဲ႔တြဲလ်က္ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကိုကို႔ဆီကျပန္စာကို လက္ခံရ႐ွိခဲ့ပါတယ္။
'Good for you, doggo'
____________________________________
💖💖💖
Nice to meet you all again!
💬 ၾကားျဖတ္တင္ျပခ်က္ (၁)
တခ်ိဳ႕လည္း ၾကားၿပီးသားျဖစ္ေလာက္မွာေပမယ့္ မေျပာရေသးလို႔...။ bonk meme နဲ႔ အင္တာနက္ေပၚမွာ လူသိမ်ားတဲ့ Shiba Inu ေခြးေလး Cheems က အရင္လကဆုံးသြားပါၿပီ။ Cheems ကၿပီးခဲ့တဲ့ August လ ၁၈ ရက္ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္သြားတာပါ။ ခြဲစိတ္မႈအၿပီးမွာ chemotherapy ဆက္ခံယူဖို႔ ျပင္ထားရာက အခ်ိန္မမီလိုက္တာလို႔ သခင္ျဖစ္သူက ေျပာပါတယ္။
အင္တာနက္မွာပ်ံ႕ႏွံ႔ရာကေန meme အျဖစ္သုံးလာၾကတဲ့ Cheems ရဲ႕ original ပုံပါ
သူ႕သခင္ကဖြင့္ေပးထားတဲ့ acc မွာ ျမင္ရတဲ့ Balltze a.k.a Cheems (bonk boi ေလးက အေခ်ာေလးပါ)
ကမ႓ာေက်ာ္ meme icon ေလးရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီး
ခန္႔ခန္႔ကေတာ့ Shiba ဇာတ္႐ုပ္အတြက္ audition ေအာင္ထား႐ုံျဖစ္တဲ့ ျဖတ္တုန္းလတ္တုန္း ၂၃ ဟူးမန္းေလးမို႔လို႔ ၆ႏွစ္ႀကီးတဲ့သခင္ထက္ အရင္သြားရတာမ်ိဳး ျဖစ္စရာမ႐ွိေလာက္ပါဘူး။ နဖူးေတာက္ခံလိုက္ ေခါင္းပုတ္ေပးတာခံလိုက္နဲ႔ပဲ လည္ပတ္ႀကိဳးလည္းထပ္မေပ်ာက္ဘဲ ကိုကိုနဲ႔အတူ မိုင္လိုေသာက္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္အသက္ႀကီးလာဖို႔ မင္းကိုဘူလီေနက်စာေရးသူက ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
💬 ၾကားျဖတ္တင္ျပခ်က္ (၂)
Extra ေတြမွာ ေခြးစာေလးေတြေပးခ်င္ပါတယ္။
ျပႆနာက (L.K)² ကို ေခြးေပါက္စနဲ႔ေခြးသခင္လို႔ပဲ ျမင္ေနတဲ့ကိစၥ။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႔ ေတြးလိုက္ေတာ့လည္း ဘယ္လိုမွမလုပ္ခ်င္ဘူး ^^ ။
ေခြးစာဖိုးမတတ္ႏိုင္တဲ့
Novella✒️