"Ξέρεις να κάνεις πατινάζ;" την ρώτησε μόλις έβαλαν τα ειδικά παπούτσια. Ήταν αρκετά κοφτερά οπότε, αν έπεφτε άτσαλα μπορεί να τραυματιζόταν.
"Φυσικά και ξέρω Άλεξ" τόνισε το όνομα του στο τέλος της πρότασης και πάτησε στον πάγο χωρίς καμία βοήθεια.
Μέχρι εκεί όμως πάει. Προσπάθησε να προχωρήσει αλλά κατάλαβε πως αυτό το πράμα είναι πιο δύσκολο από τα ρόλερς. Κρατήθηκε κατευθείαν από τον κάθετο στύλο δίπλα της. Ήταν κυριολεκτικά λες και γλιστρούσε σε πάγο. Καλά, αυτό κάνω, αλλά είναι πιο δύσκολο από ο,τι περίμενα.
Άκουσε ένα αχνό γέλιο από πίσω της. "Φυσικά και ξέρω Άλεξ" μιμήθηκε την φωνή της και άρχισε να γλιστράει στον πάγο με μια τεράστια ευκολία. Τον είδε να απομακρύνετε τόσο αεράτος με τα χέρια πίσω, για να δείξει πως δεν κρατιέται από πουθενά, και πείσμωσε.
Προσπάθησε να αφήσει τα χέρια της και να ξεκινήσει να προχωράει κατευθείαν μόνη της. Κάτι που δεν δούλεψε, διότι έμοιαζε σαν καρτούν που είναι έτοιμο να πέσει αλλά κάνει τα πάντα για να μην.
Σίγουρα αυτοί που ήταν πίσω της θα είχαν σκάσει στα γέλια. Για καλή της τύχη, δεν είχε πολύ κόσμο, μην γίνει περισσότερο ρεζίλι.
Έκανε ένα μικρό βήμα και πήγε να πέσει ξανά. Κρατήθηκε και με τα δύο χέρια αυτή την φορά. Ξεφύσησε. Φοβόταν να πέσει εδώ, θα παγώσει ολόκληρη και δεν είναι καιρός για αρρώστιες.
Εγώ και το πείσμα μου.
Παρόλα αυτά, η Ίριδα δεν πτοήθηκε καθόλου. Αποφάσισε να σέρνεται από τον στύλο. Μετά θα έπαιρνε φορά και θα πήγαινε γρήγορα, μέχρι την απέναντι πλευρά. Αν τα κατάφερνε, γιατί είναι και λίγο μακριά.
Έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο της καθώς άνθρωποι την προσπερνούσαν. Δεν της έδιναν σημασία και αυτό την ανακούφισε. Θα γινόταν λιγότερο ρεζίλι.
"Εγώ δεν θα στο πρότεινα αυτό που πας να κάνεις" είπε προειδοποιητικά ο Αλέξανδρος που μόλις είχε κάνει τον κύκλο. Δεν του έριξε ούτε ματιά.
Έσυρε τα παγοπέδιλα και πήγε μπροστά της. Άρχισε να πηγαίνει ανάποδα. Αυτό την άφησε άναυδη, ωστόσο δεν το σχολίασε. Μην το πάρει πάνω του.
"Θα πέσεις στον πάγο με τα μούτρα" είπε ξανά και κέρδισε ένα δολοφονικό βλέμμα από την Ίριδα. Εκείνος από την άλλη, έκανε προσπάθεια να μην γελάσει. Είχε λίγη-ένα τσακ-πλάκα να την βλέπει έτσι.
"Κάνε άκρη να πάρω φόρα" έκανε νόημα με το κεφάλι της μιας και φοβόταν να βγάλει τα χέρια της.
Ο Άλεξ ανασήκωσε τούς ώμους του και έκανε αυτό που του είπε. Περίμενε υπομονετικά να την δει να πέφτει. Τελικά, την είδε να σταματάει λίγο πριν πάρει φόρα. Γιατί συνειδητοποίησε ότι δεν ξέρει πως να το κάνει.
"Άλεξ, μπορείς να με σπρώξεις;" τον ρώτησε και γύρισε λίγο το κεφάλι της.
"Δεν υπάρχει περίπτωση"
"Γιατί;!" Η τσιριχτή φωνή που κάνει όταν θίγεται πάντα του τρυπάει λίγο από το τύμπανο του.
"Γιατί θα φας τα μούτρα σου!" Πήγε πάλι μπροστά της και άπλωσε τα χέρια του. "Θες βοήθεια;"
"Όχι, ευχαριστώ"
Ναι καλά, εγώ δεν ξανακάνω το ίδιο με το αμάξι. Και με αυτή την σκέψη της τράβηξε τα χέρια με εκείνη να αφήνει ένα μικρό ουρλιαχτό. Γυρίσαν κάποια κεφάλια να τους κοιτάξουν αλλά δεν πειράζει. Δεν θα την έσφαζε. Πιο πιθανό αυτή να τον έσφαζε.
"ΑΛΕΞ! ΜΗ ΜΗ ΜΗ" ούρλιαξε καθώς πλέον δεν ήταν στην ασφάλεια του στύλου αλλά με τα χέρια τους τυλιγμένα. "ΘΑ ΠΕΣΟΥΜΕ!" Είχε ρίξει όλο της το βάρος πάνω του. Λες και δεν το κάνουμε στο χορευτικό αυτό... Τώρα όμως είναι διαφορετικό! Είναι εκτός δαπέδου, πάνω σε πάγο που να πάρει!
"Ηρέμησε Ίρις, το 'χω"
"Γλιστράω. ΓΛΙΣΤΡΑΩ" ένιωθε λες και ήταν στο Ψυχρά και ανάποδα. Ο γαλανομάτης ρόλαρε τα μάτια του από την υπερβολικότητα της.
Την τράβηξε κοντά του και έβαλε το ένα χέρι στη μέση της. Μόλις κατάφερε να ισιώσει τη στάση σώματος της, τύλιξαν πάλι τα χέρια τους.
Η Ίρις είχε σταματήσει να αναπνέει, διότι αν το έκανε θα έπεφτε!
"Μην με κοιτάς σαν φοβισμένο κουτάβι. Δεν θα πέσουμε" της είπε μισογελώντας για την πειράξει αλλά στην τελευταία λέξη έσφιξε και άλλο τα χέρια του. Η ζωή τελειώνει εδώ.
"Ξεκίνησε να γλιστράς σιγά σιγά. Μαζί, έλα" την τράβηξε και της έδωσε ένα προειδοποιητικό βλέμμα για να μην ουρλιάξει πάλι.
"Και αν πέσω;" μουρμούρισε.
"Θα ξανασηκωθείς, έλα!" την τράβηξε απότομα αυτή την φορά.
Και αν δεν το κατάλαβες, δεν μιλούσαν για το πατινάζ.
Χωρίς να το περιμένει, ξεκίνησαν να γλιστράνε άνετα στον πάγο με τα παγοπέδιλα. Η Ίριδα τον κρατούσε σφιχτά και εκείνος την καθοδηγούσε.
"Αν πέσουμε..." πήγε να πει ξανά προειδοποιητικά.
"Σταμάτα να είσαι γρουσούζα και αφέσου" πρόσταξε αγανακτησμένος και κέρδισε άλλο ένα δολοφονικό βλέμμα της.
Ο Άλεξ άρχισε να την παρασέρνει όλο και πιο πολύ. Μέσα σε λίγο χρόνο είχαν κάνει ήδη τον πρώτο κύκλο. Η κοπέλα κοίταζε τα κόκκινα της παγοπέδιλα, αρνιόταν να κοιτάξει ευθεία. Δεν ήθελε να χάσει τον έλεγχο ή να αγχωθεί.
Δίπλα τους περνούσαν άντρες και γυναίκες κάνοντας φιγούρες, είτε μεταξύ τους είτε μόνοι τους. Δεν έπρεπε να τα χάνει αυτά!
"Χάνεται η μαγεία αν δεν κοιτάς" της σήκωσε το κεφάλι κάπως απότομα, πράγμα που την έκανε να στραβοπατήσει. Την σήκωσε πριν φάει τα μούτρα της στον πάγο.
"Αν δεν πεθάνουμε εδώ, θα σε σκοτώσω μετά" είπε μέσα από τα δόντια της αλλά γαμώτο είχε δίκιο, όντως χάνεται η μαγεία αν δεν κοιτάς.
Μπορούσες να δεις όλη την Πλατεία και το δέντρο κατάματα. Δεν είχε πολλά αστέρια ωστόσο δεν την πείραζε. Ήταν μαγικά.
"Μπορώ να σε αφήσω άμα θέλω" αυτό ακούστηκε πολύ απειλητικό στα αφτιά της. Τόσο πολύ που δεν είχε τι να πει. Η Ίριδα Ρωμανού δεν είχε τι να πει!
"Καλά" υποχώρησε.
"Ίρις;" ρώτησε μετά από λίγο, εκείνη γύρισε να τον κοιτάξει με τα μάτια της να γυαλίζουν μόλις τον αντικρίζει, κάτι που δεν περνάει απαρατήρητο.
"Με εμπιστεύεσαι να 'τρέξουμε';"
"Όχι"
"Γιατί;"
"Είπα όχι"
"Ελα" τράβηξε το τελευταίο φωνήεν λες και είναι πέντε χρονών. Ξεφύσησε.
"Με προσοχή όμως!"
Η αλήθεια είναι ότι ναι, τον εμπιστευόταν. Την είχε προστατεύσει τόσες πολλές φορές από το να πέσει, όχι μόνο τότε με την καρέκλα, αλλά και μέσα στην χορογραφία. Μπορεί να μην το είχε καταλάβει, αλλά είχαν γίνει όντως ένα πολύ καλό ντουέτο.
Ξεκίνησαν σιγά σιγά να πηγαίνουν ακόμη πιο γρήγορα. Η Ίρις απλώς είχε αφεθεί-δεν το κάνει συχνά-,δεν έκανε κάτι το σπουδαίο στην τελική, είχε ρίξει όλο της το βάρος πάνω του γιατί φοβόταν. Οπότε άλλος την καθοδηγούσε.
"Πρέπει να προσπαθήσεις και λίγο μόνη σου" της είπε ο Αλέξανδρος μόλις έκαναν και τον δεύτερο κύκλο. Το παγοδρόμιο ήταν αρκετά μεγάλο, καμία σχέση με του Νιάρχου. Οπότε έκαναν λίγη ώρα για έναν κύκλο.
Έσμιξε τα φρύδια της σε αυτό που είπε και κάτι μέσα της άλλαξε. Δεν έπρεπε να αφεθεί.
Λάθος λάθος λάθος.
"Γιατί; Σε ενοχλώ; Μήπως σου ρίχνω όλο μου το βάρος;" αγχώθηκε.
"Τι; Όχι. Απλώς δεν θα μάθεις αλλιώς" απομακρύνθηκε αμέσως νιώθοντας ενοχές για κάτι.
Ο Αλεξ προσπάθησε να το αγνοήσει. Δεν είχαν πολύ χρόνο. Μπορούσε να το σκεφτεί καλύτερα πιο μετά.
Πλέον, κρατούσαν ένα χέρι και είχαν πιο μεγάλη απόσταση. Πρόοδος για μόνο δέκα λεπτά.
"Κάνε ο,τι κάνω" και αυτό έκανε. Δεν είναι τόσο δύσκολο τελικά.
Μετά από λίγο πήγε πίσω της για να τα καταφέρει μόνη της, χωρίς την βοήθεια του.
"Είμαι πίσω σου Ίρις! Πήγαινε λίγο πιο γρήγορα"
"Προσπαθώ!" Φώναξε κάνοντας μια απότομη κίνηση για να πάει πιο γρήγορα. Προς έκπληξη τους, δούλεψε.
□□□
Συνέχισαν με τον Άλεξ να νιώθει σαν πατέρας που κυνηγάει το παιδί του. Τουλάχιστον εκείνη γελούσε, κάτι που δεν έκανε συχνά, οπότε σίγουρα δεν θα της το χάλαγε.
Στο κάτω κάτω, περνούσε και αυτός πάρα πολύ ωραία. Ούτε στον εαυτό του θα το χαλούσε.
Τσούλησε δίπλα της και γύρισε να τον κοιτάξει. Τα χέρια της ήταν μετέωρα και τα πόδια της λίγο λυγισμένα. Μπορώ να χορέυω πέντε ώρες με κουτεπιέ αλλά δεν μπορώ να κρατήσω ίσια τα πόδια μου στον πάγο. Τι ωραία.
"Ίσιο το κορμί" την συμβούλευσε. Η Ίριδα βέβαια δεν το έκανε, δεν μπορούσε. Εντάξει, μάθαινε έως ένα σημείο.
"Τελικά είχες δίκιο" του είπε καθώς έκαναν την δεύτερη στροφή. Την κοίταξε με απορία. "Μπορεί τελικά να είναι ωραίο το πατινάζ" συνέχισε και χαμογέλασε δειλά.
Την άκουγε τόση ώρα να γελάει, ωστόσο δεν είχε δει το χαμογελό της, μιας και καθόταν από πίσω της. Τα μπλε του μάτια τη κοίταζαν έντονα, κάτι που σε άλλη περίπτωση θα την έκανε να κοκκινήσει, τώρα, χωρίς να ξέρει γιατί, απλώς χαμογέλασε περισσότερο. Ο Άλεξ έκανε το ίδιο.
Και τότε παρατήρησαν κάτι.
Ο ένας έπιασε το αριστερό του μάγουλο και η άλλη το δεξί.
"Έχεις ένα λακκάκι"
"Έχεις ένα λακκάκι"
Δεν ήξερα πως και άλλοι άνθρωποι έχουν μόνο ένα λακκάκι.
Πρέπει να παρατηρούσαν ο ένας τον άλλον για αρκετή ώρα γιατί η Ίριδα έχασε τον έλεγχο μόλις κοίταξε μπροστά. Γλίστρησε και τα χέρια της πετάχτηκαν προς τα πάνω, πράγμα που έριξε και τον Αλέξανδρο μαζί της.
Η κοπέλα έβγαλε ένα επιφώνημα πόνου, όχι γιατί πόνεσε απαραίτητα, αλλά από την πτώση της στον κρύο πάγο. Ο Άλεξ το ίδιο.
Η Ίριδα είχε δίκιο, σίγουρα θα είχαν μελανιές μετά από αυτό. Μα, δεν το σκέφτηκε έτσι-μπορεί και για πρώτη φορά να σκέφτηκε τα θετικά. Για παράδειγμα, πέρασαν καταπληκτικά. Είχε να γελάσει έτσι με άνθρωπο πέρα του αδελφού της χρόνια!
Μια κυρία που φορούσε ρούχα που έγραφαν πάνω την Πλατεία στα αγγλικά ήρθε να τους βοηθήσει. Υπέθεσε πως δούλευε εδώ.
"Ты в порядке?" Την ρώτησε καθώς την σήκωνε. Είχε βαριά προφορά οπότε στην αρχή δεν είχε ιδέα τι της είπε. Μετά κατάλαβε ότι την ρώτησε αν είναι καλά.
Απάντησε θετικά. Το ίδιο ρώτησε και τον Αλέξανδρο και απάντησε το ίδιο. Πήγε να τους ρωτήσει και κάτι άλλο ωστόσο εκείνη την ώρα έπεσε ένα κοριτσάκι και έπρεπε να βοηθήσει.
Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Εκείνος πίστευε πως θα τον σκότωνε. Καταβάθος πράγματι την φοβόταν.
Κατά τα άλλα, η Ίριδα απλά τον ρώτησε: "Είσαι καλά; Χτύπησες;" Εξέπληξε και αυτή τον εαυτό της.
[...]
Η Στεφανία έπινε το βραδινό της κρασί μόλις η Ίρις γύρισε σπίτι. "Που ήσουν;" ρώτησε πονηρά και έκλεισε τον υπολογιστή που είχε μπροστά της.
Εκείνη κοκκίνησε με την φίλη της να καταλαβαίνει αμέσως γιατί. Έβγαλε ένα μικρό επιφώνημα και χτύπησε παλαμάκια. Πόσο πολύ μοιάζει στην Νατάσα.
Της έκανε νόημα να κάτσει δίπλα της στον καναπέ. Η Ίρις δεν το σκέφτηκε πολύ. Δεν είχε όρεξη να κάτσει πάνω στο δωμάτιο της και, ξαφνικά, ήταν μια ωραία μέρα για φιλίες.
-και μη-
"Ελα πες, ποιος είναι;" την ταρακούνησε ενθουσιασμένα η Στεφ.
"Κάνεις. Απλώς βγήκαμε βόλτα με τον Άλεξ και-"
"Πρώτη φορά ακούω αυτό το παρατσούκλι" έκανε πονηρά. Κάθε φόρα που αναφερόταν σε αυτόν, αναγκαστικά, ήταν για την χορογραφία. Μπορεί να μην τον φώναζε καν με το όνομα του.
Τώρα που το σκέφτεται, έχουνε περάσει δύο βδομάδες και δεν τον έχει πει ποτέ Αλέξανδρο.
Ούτε και αυτήν Ίριδα.
"Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλον" απάντησε. "Τέλος πάντων, με πήγε στην Κόκκινη Πλατεία και μετά για πατινάζ" συνέχισε με έναν μικρό ενθουσιασμό.
Η Στεφ της χαμογέλασε. Αυτή ήταν η πρώτη συζήτηση που έκανε με εκείνη και έδειχνε ένα συναίσθημα πέρα από άγχος ή τελείως απάθεια. Από χιλιόμετρα μπορούσε κάποιος να καταλάβει πως το χαμόγελο που πουλάει στον κόσμο είναι ψεύτικο.
"Ωω, τα μάτια σου γυαλίζουν, κάποια είναι ερωτευμένη" με αυτή της την πρόταση η Ίριδα την κοίταξε με ερωτηματικά. Τώρα τον γνώρισα, δεν τον ξέρω καν. Δεν ήθελα να γίνει φίλος μου οριακά.
"Δεν νομίζω, δεν τα μπλέκω επαγγελματικά και προσωπικά. Απλά περάσαμε καλά!" Έσπευσε να δικαιολογήσει την κατάσταση.
Η πρασινομάτα έσμιξε τα φρύδια της. "Πρώτη φορά σε ακούω πάντως τόσο ενθουσιασμένη"
Δεν ενθουσιάζομαι εγώ;
Βασικά, δεν ξέρω.
"Πως πήγε η δουλειά σήμερα;" άλλαξε θέμα όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Στην δουλειά της δεν υπάρχουν συναισθήματα. Και έτσι θα πρέπει να παραμείνει.
[...]
Η ώρα είχε πάει περασμένες δώδεκα με την Κιάρα να της έχει στείλει δύο μηνύματα. Δύο μηνύματα μόνο αρκούν για να την αγχώσουν.
Ξέχασε το ποσό ωραία έχει περάσει σήμερα. Μπροστά σε αυτό που πάει να κάνει φαίνεται ως κάτι μικρό στα μάτια της.
Γιατί δεν θέλει, και κουράζεται πλέον. Ήθελε να έρθει Ρωσία για ηρεμία αλλά νιώθει πως μόνο αυτό δεν κάνει.
Γιατί αυτή η γυναίκα πρέπει να με ακολουθεί παντού;
Να μετράει την κάθε μου κίνηση και το κάθε γραμμάριο.
Από την άλλη την καταλαβαίνω. Θέλει να ξέρει ότι ακολουθώ πίστα τις οδηγίες.
Και με όλες αυτές τις ανακατεμένες σκέψεις το μυαλό της γίνεται κουβάρι. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει την τοξικότητα από την αγάπη.
Και αυτό είναι το κύριο πρόβλημα της από τότε που πάτησε τα δεκαοχτώ.
Ο πατέρας της μια ζωή πάλευε να της αποδείξει πως αυτός την αγαπάει αληθινά. Με πράξεις, όχι απαραίτητα μόνο με τα λόγια του.
Η μητέρα της όμως την έκανε αυτό που είναι. Για το όνομα της. Πάντα έλεγε πως την αγαπά μικρή. Μεγαλώνοντας της έλεγε πως δεν υπάρχει χρόνος. Μετά τον χωρισμό της με τον Τάσο είχαν αλλάξει πολλά. Σα να απελευθερώθηκε η κακία της.
Και το έβλεπε. Δεν είναι τυφλή.
Μα, δεν ήταν έμοιαζε τοξικό.
"Μα, είναι!" Έσκυψε μπροστά μου και έβαλε μια τούφα πίσω από το αφτί μου. Τώρα ήταν η ώρα να πάρει τον έλεγχο. "Ο πατέρας σου θα φύγει! Μην τον ακούς για ο,τι λέει. Φεύγει Ίριδα!"
Και από την άλλη έχω τον μπαμπά.
"Ίριδα, σε παρακαλώ. Δεν πρέπει να μείνεις εκεί, η μαμά κάνει πράγματα τα οποία δεν μπορείς να καταλάβεις" Ακούγεται σαν παρακαλιτό στα αφτιά μου.
Και είμαι στην μέση πάλι.
Δεν μου αρέσουν τα δικαστήρια.
Γιατί όλοι κάνουν πόλεμο.
Ποιος είναι τοξικός;
Τι σημαίνει αυτό;
Θέλω απλώς να χορέψω. Αυτό μου αρέσει. Δεν μου αρέσει πως η μαμά το έχει μπλέξει.
Πονάει ο λαιμός μου πάλι και η μαμά θέλει προπόνηση.
Ποτέ δεν μου άρεσε η σχολή μας. Όχι γιατί είναι μικρή, αλλά γιατί δεν βάζει χρώματα.
Όλο μπλε μπλε μπλε.
Αλλά δεν είναι το ωραίο το μπλε. Είναι το ξεχασμένο, το ξεβαμμένο και άχαρο.
Αυτό το μπλε είναι το χρώμα της θλίψης και δεν μπορώ να το βλέπω συνέχεια.
Δεν μου αρέσει πλέον αυτό το χρώμα.
Δεν είμαι η μάνα μου για να είναι το αγαπημένο μου.
Πρέπει και πάλι να πάμε στους δημοσιογράφους. Η μαμά λέει πως δεν πρέπει να μιλάω.
"Αυτή την φορά είναι διαφορετικό" λέει και πήρε το μαύρο πινέλο με την μωβ σκιά. Άρχισε να τοποθετεί διάφορα χρώματα, μέσα και μπλε, πάνω στο χέρι της.
Σχηματίστηκε κάτι σαν μελάνια. Τουλάχιστον αυτά ήταν τα χρώματα της.
Έσκυψε ξανά. "Δεν θέλω να μιλήσεις σήμερα, ξερω τι θα κανω"
"Θα σε καταλάβουν" της απάντησα για να μην πιστεύει ότι είμαι τόσο χαζή.
Μου χαμογέλασε. "Το κάνω για εμάς Ίριδα" ξανά σηκώθηκε και πήρε αυτό το αυστηρό ύφος.
"Και αύριο έχει μέτρηση"
Ήξερε πως δεν μου άρεσε αυτή η μέρα. Συνήθως ήταν Σάββατο.
Αλλά δεν ήξερα τι να πω. Έψαχνα με τα μάτια μου τον μπαμπά αλλά δεν είναι εδώ. Δεν έχω τώρα κανέναν να με υποστηρίξει.
Πολλές φορές το έκανε. Και καμία φορά της φώναζε, ωστόσο δεν τον άκουγε ποτέ.
Την κοιτάω που συνεχίζει να φτιάχνεται, να γίνεται σαν πορσελάνινη κούκλα. Ποτέ δεν της άρεσε να φαίνεται ατέλεια.
Ούτε σε εμένα της άρεσε. Απεχθάνομαι τις φακίδες μου, επομένως της κάλυβε με κάθε πιθανό μέικ-απ της αγοράς.
Ο μπαμπάς όμως τις λάτρευε. Έλεγε πως είναι κάτι δικό μου και με κάνει να ξεχωρίζω.
Και το μυαλό μου γινόταν πάλι ένα δικαστήριο. Γιατί δεν ήξερα αν τελικά πρέπει να έχω φακίδες ή όχι.
Κάθισα πάνω στο κρεβάτι μου και έκλεισα τα μάτια μου.
Άνοιξε τα μάτια της απότομα από το όνειρο. Πήρε μια βαθιά ανάσα πριν τα κλείσει ξανά. Μικρές αναδρομές στο παρελθόν έβλεπε συχνά.
Πάντα ήταν για κακό. Δεν της αρέσει να τα θυμάται, δεν έχει να θυμάται κάτι καλό από τότε.
Ανοίγει το κινητό της με την υψηλή φωτεινότητα και βλέπει πως είναι Σάββατο. Το Σάββατο είναι μέρα μέτρησης. Απεχθανόταν από πάντα αυτή την μέρα.
Δεν μπορεί άλλο αριθμούς.
Αλλά είναι για το καλό μου.
Και ξαφνικά, δεν ξέρει πως να απαντήσει στην ερώτηση του ονείρου της. Δεν ξέρει τι είναι τοξικό και τι όχι.
Μα, ποιος ορίζει τον όρο τοξικότητα. Τι και αν η αγάπη είναι τελικά τοξική. Τι και αν εκείνη γίνει ίδια με την μάνα της. Τι και αν ο πατέρας της είχε δίκιο.
Αν αν αν.
Σηκώθηκε όρθια σαν ελατήριο και άνοιξε το φως του δωματίου. Δεν έφτιαξε τα μαλλιά της, δεν άλλαξε ρούχα, δεν αφαίρεσε το μακιγιάζ από το σημάδι της. Δεν έκανε τίποτα.
Το μόνο που έκανε ήταν να πάει στην βαλίτσα της. Την άνοιξε και έβγαλε από μέσα την ζυγαριά. Τον χειρότερο της εχθρό τα τελευταία χρόνια που θυμάται τον εαυτό της.
Έβαλε δύο τούφες πίσω από τα αφτιά της βίαια, νευρίαζε όταν έμπαιναν στα μάτια της. Για αυτό πάντα τα θέλει ψηλά.
Τοποθέτησε την ζυγαριά στο πάτωμα και σιγουρεύτηκε πως δούλευε κανονικά. Την πίεσε λίγο με το χέρι της και ήταν έτοιμη. Ήταν μπεζ, κάποτε άσπρη αλλά με τα χρόνια αλλοιώθηκε. Παρόλα αυτά, δούλευε ίδια.
"Δεν θέλω" ψιθύρισε στον εαυτό της και έπιασε σφιχτά την κοιλιά της. Ξαφνικά ο χώρος μύριζε Αθήνα και συγκεκριμένα το παλιό της μπεζ δωμάτιο. Ήθελε να ξεράσει.
Πήρε μια βαθιά ανάσα καθώς την κοίταζε λες και είναι το πιο περίεργο πράγμα που έχει δει. Αυτή η πικρή αίσθηση στο στόμα της δεν θα φύγει ποτέ.
Μα, είναι για το καλό μου.
Και ανέβηκε πάνω.
Μια τεράστια ανάσα ανακούφισης ξέφυγε από τα χείλη της καθώς κάθισε απότομα στο πάτωμα. Έκανε κύκλους με τα δάχτυλα της στους κροτάφους τους. Όσο μπορούσε, μιας και έτρεμε σαν το ψάρι έξω από το νερό του.
Μόνο που Ίριδα τώρα ήταν στο νερό της.
Μόλις ηρέμησε ελάχιστα, άρπαξε το κινητό της. Πληκτρολόγησε στα μηνύματα τον αριθμό της Κιάρα.
45.
Έγραψε και έστειλε. Πέταξε το κινητό της πάλι στο κρεβάτι και ξάπλωσε στο πάτωμα, με τα χέρια της μια γροθιά στην κοιλιά της, λίγο πιο πάνω από τον αφαλό της.
Τα μαλλιά της πετάγονταν δεξιά και αριστερά, ωστόσο τα άφησε να στολίζουν το πλακάκι. Το ταβάνι ξαφνικά ήταν ενδιαφέρον. Το κοίταζε τόσο επίμονα ώσπου μαύρισε και άρχισε να βλέπει κουκίδες.
Κάτι είχε αλλάξει μέσα της.
Δεν μπορούσε να καταλάβει τι νιώθει.
Αν θέλει να γυρίσει πίσω.
Ποια είναι τέλος πάντων.
Ένιωθε κάτι.
Κάτι κακό.
Ή κάτι καλο;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το σφύξιμο δεν έφευγε.
Και αυτό είναι μόνο η αρχή.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΧΕΛΛΟΟΥΥΥΥΥ!!
Τι μου κάνεις; Πως μου είσαι;
Πως σου φάνηκε αυτό το κεφάλαιο;
Εμένα μου φάνηκε μπερδευτικό είναι η αλήθεια.
Το μυαλό μου έχει γίνει ένας αχταρμάς από αρχαία, αυτό φταίει!
Ελπίζω πραγματικά να σου άρεσε γιατί έχω πολλά mixed feelings. Προσπαθώ να μπω σε πρόγραμμα και όλα μου φαίνονται περίεργα.
Εσύ πως πέρασες την βδομάδα σου;;
Ελπίζω υπέροχα!
Αυτά από εμένα για σήμερα, μην ξεχνάς να κάνεις το σκιν κέαρ σου!
Θα τα πούμε την επόμενη Κυριακή!!
Φιλούμπεςςς,
Στέλλα🦋