Κάθε όροφος είχε το δικό του ξεχωριστό δέντρο. Υπήρχε ένα πράσινο, το κλασικό, με ασημένια στολίδια και μπαλαρίνες. Αυτό βρισκόταν στον πρώτο όροφο.
Στον δεύτερο, στον δικό τους, ήταν άσπρο με χρυσά στολίδια και κινήσεις μοντέρνου. Η Ίριδα δεν είχε ιδέα που τα βρήκαν αλλά τα λάτρεψε! Δεν τα είχε δει ξανά.
Στον τρίτο και τελευταίο όροφο-φυσικά-υπήρχε ένα μωβ δέντρο με άσπρα στολίδια και τις κατάλληλες χορευτικές κινήσεις. Κάποιοι θα το χαρακτήριζαν κιτς αλλά η Νατάσα δεν έδινε δεκάρα. Δικιά της η σχολή, ο,τι θέλει κάνει.
Το ντουέτο μας, είχε πάρει τον δεύτερο όροφο μιας και εκει θα έβγαζαν όλο τον μήνα. Τουλάχιστον ας ήταν της αισθητικής τους.
Θα τους βοηθούσε και η Στεφανία, άλλαξαν όμως τα σχέδια οπότε βοήθησε με τον πρώτο όροφο που φαγώθηκαν τα μικρά να βοηθήσουν.
"Εσύ στην σχολή της μητέρας σου δεν είχατε τέτοια στολίδια;" ρώτησε ο Αλέξανδρος και έβγαλε από την κούτα μια διαφανής κοπέλα που έχει ψηλά τα χέρια της και το κορμάκι της έχει χρυσό γλίττερ.
Εκείνη ένευσε αρνητικά. "Είχαμε μόνο τα βαρετά" πήρε στα χέρια της το στολίδι που κρατούσε. Το παρατήρησε λίγο καλύτερα.
"Είναι ελαφρύ σχετικά, ας το βάλουμε στην μέση" έβαλε το πρώτο στολίδι στην θέση του. Είχαν φτιάξει ήδη το δέντρο οπότε το μόνο που είχαν να κάνουν είναι τα στολίδια. Και να ανοίγουν τα κλαδιά που ξέχασαν.
Την έβλεπε να κάνει τις κινήσεις ρομποτικά και παραξενεύτηκε. "Σοβαρά δεν σου αρέσουν τα Χριστούγεννα;"
"Το Πάσχα είναι πιο ωραίο" απάντησε την δικαιολογία που έλεγε πάντα. Καλά, δεν είναι ακριβώς δικαιολογία γιατί ισχύει, απλά δεν το επέλεξε.
"Ανώμαλη είσαι; Σε ποιον αρέσει το Πάσχα πιο πολύ από τα Χριστούγεννα;" ρώτησε άφωνος και η Ίριδα έσμιξε τα φρύδια της θυμωμένα.
"Επειδή εσένα σου αρέσει κάτι δεν σημαίνει πως πρέπει και στους άλλους!" Από κάτω ακουγόταν το Last Christmas και μόνο στην συζήτηση τους δεν ταίριαζε.
"Ο ανώμαλος δεν παραδέχεται πως είναι ανώμαλος" δάγκωσε το μάγουλο της για να μην απαντήσει και συνέχισε να κάνει την δουλειά της. Πήρε ένα χρυσό στολίδι που έμοιαζε με ντισκομπάλα και το τοποθέτησε ψηλά στο δέντρο.
"Αντικειμενικά τώρα Ίρις, γιατί όντως δεν σου αρέσουν;" την ρώτησε ο Άλεξ και ήρθε δίπλα της αντιγράφοντας την κίνηση της. Εκείνη ανασήκωσε τούς ώμους.
"Για τον λόγο που σου είπα" αρκέστηκε στο να πει αλλά δεν θα το άφηνε να πέσει κάτω έτσι απλά.
"Το έχεις σύνδεση με κάποιον ή με κάτι" συνέχισε να βάζει κανονικά στολίδια λες και δεν σταμάτησε η καρδιά της με αυτό που είπε.
Στο κούτελο μου το γράφει; Το έτριψε ασυναίσθητα για να σιγουρευτεί.
"Η σιωπή είναι απάντηση" συνέχισε μετά από λίγο και ξαφνικά, της άναψαν κόκκινα λαμπάκια.
"Τι προσπαθείς να κάνεις; Να με ψαρώσεις για τι;" ρώτησε νευριασμένα και γύρισε να τον κοιτάξει πρώτη φορά για σήμερα.
Ο Αλέξανδρος άνοιξε το στόμα του για να απαντήσει αλλά μετά το έκλεισε. Έσμιξε τα φρύδια του προσπαθώντας να σκεφτεί αν αυτό που είπε το εννοεί σοβαρά.
"Προσπαθώ να ανοίξω συζήτηση;" ρώτησε το προφανές.
"Επιλέγεις λάθος τρόπους για να ανοίξεις συζήτηση. Τι προσπαθείς να μάθεις;" ρώτησε κοφτά την τελευταία πρόταση. Για μια στιγμή της πέρασε από το μυαλό πως η μάνα της τον έχει βάλει να ψαρώσει για την ζωή της ή να την βγάλει εκτός προγράμματος.
Μια που το σκέφτηκε μια που το άφησε. Η Κιάρα δεν είναι τόσο έξυπνη για σκεφτεί κάτι τέτοιο.
"Δεν προσπαθώ να μάθω τίποτα. Απλά, δεν ξέρω, υποτίθεται πρέπει να γνωριστούμε καλύτερα, να γίνουμε φίλοι" της εξήγησε ήρεμα και έβαλε άλλο ένα στολίδι στο δέντρο.
"Δεν είναι ανάγκη να γίνουμε φίλοι για να νικήσουμε στο παγκόσμιο και το ξέρουμε και οι δύο"
Και είναι αλήθεια. Δεν ήθελε να κάνει φιλίες εδώ. Όσο και αν συμπαθούσε την Στεφανία ήξερε πως δεν πρόκειται να δουλέψει όταν φύγει-ακόμη και αν την στενοχωρεί αυτό.
Η επαγγελματική σχέση είναι αρκετή. Δεν χρειάζονται να περιπλέκονται τα πράγματα χωρίς κανέναν λόγο.
"Εντάξει τότε. Όμως είναι κακό που μιλάμε;" ρώτησε με πραγματική απορία και εστίασε το βλέμμα του πάνω της.
"Ναι"
Σήκωσε το φρύδι του. "Γιατί;"
"Αύριο-μεθαύριο μπορεί να είμαστε αντίπαλοι και όχι ντουέτο. Τι θα κάνουμε τότε; Επειδή είμαστε 'φίλοι'"-το έβαλε σε εισαγωγικά με τα χέρια της-"θα αφήσουμε ο ένας τον άλλον να νικήσει; Δεν υποχωρώ για την πρώτη θέση" Ανακοίνωσε την τελευταία πρόταση νευριασμένα και δυναμικά, για να κάνει απόλυτο το γεγονός πως δεν πρόκειται να υποχωρήσει για κανέναν.
"Βλέπεις τις φιλίες πολύ ανταγωνιστηκές. Δεν είναι ανάγκη να συμβεί αυτό-" τον διέκοψε για να μην μιλάει άδικα.
"Μπορεί όμως και δεν θέλω να διαλέξω γιατί δεν σου αρέσει η επιλογή μου. Οπότε δεν μπορούμε απλά να αντέχουμε ο ένας τον άλλον μέχρι τον παγκόσμιο;"
Μπλε στο μαύρο.
Μπλε Μπλε Μπλε.
Το Μπλε πρέπει να είναι το καινούργιο red flag.
"Εντάξει τότε" παραιτήθηκε για την ώρα.
□□□
Συνέχισαν την δουλειά με νεύρα μιας και ξέχασαν να βάλουν τα λαμπάκια οπότε έπρεπε να χαλάσουν όλο το δέντρο. Παρόλα αυτά, τα κατάφεραν, με την μουσική υπόκρουση από κάτω.
Άφησαν το αστέρι για το τέλος και πήγαν να στολίζουν όλο τον υπόλοιπο όροφο. Δεν μιλούσαν καθόλου, μόνο λίγα λόγια για τον στολισμό, αραιά και που.
Η Ίριδα είχε πάρει μια καρέκλα και κολλούσε τα φωτάκια στις γωνίες του τοίχου του τμήματος. Έκανε μια καμπύλη και μετά στην επόμενη γωνία.
Τα φωτάκια του ορόφου βέβαια δεν είχαν καμία σχέση με τα υπόλοιπα μιας και ήταν κόκκινα. Της κοπέλας την έπιασε η τελειομάνιά της αλλά δεν το σχολίασε γιατί δεν θα έμενε εδώ και για πολύ καιρό.
Του Άλεξ από την άλλη, του άρεσε πάρα πολύ. Γιατί τα Χριστούγεννα δεν είναι το καλό στολισμένο δέντρο, αν δεν έχει παρδαλά φωτάκια ή στολίδια και δεν μοιάζει σαν ντισκοτέκ του ογδόντα, δεν νιώθεις Χριστούγεννα.
Είχαν φτάσει επιτέλους στο τέλος με τις δύο αίθουσες αλλά και τον διάδρομο να λάμπει απο χιλιόμετρα μακρυά, σαν να βρίσκονται όντως σε ντισκοτέκ.
Η σφιχτά πιασμένη κοτσίδα της Ίρις είχε χαλάσει, πεταγόντουσαν τούφες από παντού και την ενοχλούσε αφάνταστα. "Περίμενε" του λέει πριν βάλουν το αστέρι.
Εκείνος την κοίταξε με ερωτηματικά. Μπήκε γρήγορα μέσα στην αίθουσα τους, αφού το δέντρο ήταν απέξω, και την ακολούθησε.
Έλυσε τα μαλλιά της και τα άφησε κάτω για κάποια δευτερόλεπτα, να ακουμπάνε την μαύρη μπλούζα της. Τα χρυσά μαλλιά της έφταναν μέχρι το στήθος της, φαινόντουσαν υγιέστατα, ακόμα και αν ήταν αρκετά λεπτά.
"Δεν έχω δει ξανά άνθρωπο με χρυσά μαλλιά" του ξέφυγε δυνατά, κάτι που την έκανε να τον κοιτάξει έντρομη. Δεν είχε παρατηρήσει πως την είχε ακολουθήσει.
Ούτε νομίζω την έχω δει ξανά με τα μαλλιά κάτω.
"Δεν έχω χρυσά μαλλιά, δεν είμαι η ραπουνζέλ" είπε και γέλασε προσπαθώντας να κρύψει πως της άρεσε το κοπλιμέντο.
"Δεν σου είπα πως φωτίζουν όταν τραγουδάς. Είπα πως είναι χρυσά" τον κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη και μετά τον εαυτό της.
"Να το πάρω ως κοπλιμέντο;" ρώτησε μετά από λίγο τον Άλεξ, μόλις έπιασε ξανά τα μαλλιά της στην ίδια σφιχτή κοτσίδα. Για καλή της τύχη, δεν έφυγε ούτε μισή τρίχα απέξω.
"Όπως θες" και έφυγε.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και το βλέμμα της έπεσε στις φακίδες της. Για την ακρίβεια, στο σημείο που είχε τις φακίδες. Είχε κοκκινήσει ελαφρώς. Κάτι που την έκανε να πάρει δεύτερη βαθιά ανάσα.
Βγήκε έξω λες και δεν είχε υποθεί η συζήτηση τους πιο πριν και πήρε το αστέρι μέσα από την κούτα.
"Εγώ ή εσύ;" τον ρώτησε σηκώνοντας το ψηλά.
"Εσύ" ένευσε θετικά και πήρε την καρέκλα για να το φτάσει, έπρεπε να είναι τέλειο. Δεν θέλει να γέρνει, είναι το χειρότερο της.
Τοποθέτησε το χρυσό αστέρι στην κορυφή του δέντρου και έριξε μια ματιά σε όλο τον όροφος περήφανη για αυτό που κατάφεραν.
Το βλέμμα της όμως σταμάτησε σε μια συγκεκριμένη γωνία και η περηφάνια έγινε καπνός. Ο ψυχαναγκασμός της χτύπησε κόκκινο.
"Ρε Άλεξ!" τον φώναξε με το παρατσούκλι του ασυναίσθητα. Εκείνος γύρισε να την κοιτάξει έντρομος, μιας και η φωνή της χτύπησε τουλάχιστον μία οκτάβα πάνω.
"Τι;" κοίταξε τριγύρω.
"Την γιρλάντα την έβλεπες όταν την έβαζες; Είναι στραβή!" Κατέβηκε γρήγορα από την καρέκλα και την σήκωσε για να την πάει σε αυτό το σημείο. Έπρεπε να την φτιάξει επείγοντος.
Ο Άλεξ κοίταξε την γωνία. "Μια χαρά είναι, απλά δεν κολλάει το στικ" ρόλαρε τα μάτια του και την ακολούθησε.
"Κράτα την καρέκλα" έκανε αυτό που του είπε ακόμη κι αν ακούστηκε σαν διαταγή.
Η Ίριδα έκανε μύτες και σήκωσε τα χέρια της ψηλά. Η χρυσή γιρλάντα για καλή της τύχη, δεν είχε κολλήσει καλά, επομένως δεν χρειάστηκε να την τραβήξει.
Έφτιαξε λίγο καλύτερα το στικ που κόλλησαν στο τοίχο, για να είναι στην ευθεία, και τοποθέτησε πάλι την γιρλάντα.
Με το που την κόλλησε έπεσε πάλι.
"Στο 'πα" Δεν τον κοίταξε, απλά το πήρε ξανά στα χέρια της. Έκανε πάλι μύτες και το τοποθέτησε πάλι. Αλλά αυτή την φορά με περισσότερη δύναμη-οριακά το κοπάνησε-κάτι που την έκανε να χάσει την ισορροπία της.
Ξέφυγε μια κραυγή από το στόμα της και ένιωσε την ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια της. Δεν πρόλαβε να κρατηθεί από την πλάτη της καρέκλας οπότε περίμενε την πτώση της με το σκληρό πάτωμα.
Αντί αυτού, δύο χέρια τυλίχτηκαν γύρω της. Το ένα στο ύψος της πλάτης της και το άλλο στα πόδια της.
"Και τώρα αγαπημένη μου Ίρις που κατάλαβες πως έχει πρόβλημα το στικ τρώγοντας τα μούτρα σου, θες να φέρω άλλο;" Δεν τον κοίταξε καθόλου από την ντροπή της.
[...]
Χτένιζε τα βρεγμένα μαλλιά της βίαια για να φύγει η χρυσόσκονη. Όλα τα γλίττερ και οι σκόνες που είχαν μέσα τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια πήγαν στα μαλλιά της.
Οπότε η μόνη λύση για να φύγουν ήταν η βία, αφού η διπλή χούφτα σαμπουάν δεν βοήθησε.
Προσπάθησε να κάνει πλάκα με τον εαυτό της πως τα μαλλιά της τελικά λαμπιρίζουν αλλά το τηλέφωνο δίπλα της δεν την άφηνε.
Τα νεύρα της είχαν πιάσει κόκκινο. Η μητέρα της συνέχιζε να της τηλεφωνεί από χθες. Εννοείται πως δεν της το σήκωσε ποτέ, ούτε την πήρε πίσω.
Δεν ήθελε να μιλάει με αυτή την γυναίκα. Προσπαθεί να κάνει διακοπές, ο,τι τέλος πάντων διακοπές μπορεί να κάνει μιας και βρίσκεται σε σοβαρή δουλειά.
Ο ήχος κλήσεις της ακούστηκε για έβδομη φορά σήμερα. Δάγκωσε έντονα το εσωτερικό του μάγουλού της και αποφάσισε να το σηκώσει.
Θα της πω πως όλα πάνε καλά και τέλος.
Μετά κλείσιμο στα μούτρα.
Δεν είμαι έτοιμη ακόμα να ακούσω την φωνή της.
Θέλω ηρεμία. Έστω και για μια μέρα ακόμη.
"Παρακαλώ" είπε παραπάνω δυνατά από το φυσιολογικό.
"Μη βαράς" ακούστηκε μια αγορίστικη φωνή από την άλλη γραμμή. Έσμιξε τα φρύδια της και με έκπληξη κατάλαβε πως αυτή την φορά δεν την πήρε η μητέρα της αλλά ο θετός αδελφός της.
"Γεράσιμε; Έγινε τίποτα; Ο μπαμπάς ή Ελευθερία;" η Ελευθερία ήταν η γυναίκα του πατέρα της εδώ και πέντε χρόνια. Εκείνη είχε ένα γιο από προηγούμενο γάμο, τρία χρόνια μικρότερο από την Ίριδα.
Δούλευαν στο ίδιο τουριστικό γραφείο με τον πατέρα της. Είχαν μια καθαρά επαγγελματική σχέση, δεν έχει ιδέα πως και γιατί κατέληξαν μαζί.
"Όχι όλοι είναι καλά. Σε πήρα απλώς να δω τι κάνεις"
"Σιγά μην πήρες να δεις τι κάνω. Τι έγινε;" με τον Γεράσιμο είχαμε άψογη σχέση. Ήταν σαν αδέλφια εξ αίματος που δεν είχαν ποτέ. Και όπως όλα τα αδέλφια, δεν την έπαιρνε τηλέφωνο τυχαία.
Μιλούσαν καθημερινά με μηνύματα. Κάτι άλλο ήθελε.
"Καλά με έπιασες" ρόλαρε τα μάτια της. "Με πήρε η τρελή και με ρώτησε γιατί δεν της το σηκώνεις" προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία της αλλά ήταν δύσκολο.
"Συγγνώμη πήρε η μάνα μου εσένα για αυτόν τον λόγο;" ήταν γνωστό πως ο Γεράσιμος την φώναζε 'τρελή', την φοβόταν το μάτι του από τότε που την είχε δει στο δικαστήριο.
"Ορκίζομαι. Με παίρνει έξαλλη τηλέφωνο πριν λίγο και μου λέει αυτό που σου είπα. Μετά μου είπε να την δώσω στον Τάσο να μιλήσει. Μαλάκα, η τσιρίδα της ακουγόταν σε όλο το σπίτι" άρχισε να εξιστορεί τα γεγονότα με πάθος δίνοντας έμφαση στην τελευταία πρόταση.
Υπό άλλες συνθήκες θα ένιωθε μεγάλη ντροπή. Αλλά η Ελευθερία ήξερε πολύ καλά τι συνέβαινε, εκείνη τους σύστησε και δικηγόρο μήπως και ο Τάσος πάρει την κηδεμονία της Ίριδας. Οπότε αυτόματα τα ήξερε όλα και ο μικρός της οικογένειας.
"Και τι έγινε μετά;"
"Ο Τάσος εξηγούσε πως μπορεί να κάνεις προπόνηση και δεν έχεις πολύ χρόνο γενικώς μέσα στην μέρα σου. Μετά ξανάγινε έξαλλη γιατί μιλάς σε αυτόν και όχι σε αυτή"
"Ω Θεέ μου..." κοπάνησε το κεφάλι της με το γραφείο περιμένοντας την εκπληκτική συνέχεια.
"Ε αυτό πάνω κάτω. Τσακώθηκαν και το έκλεισαν πριν λίγο. Είπα να σε πάρω για να σε ενημερώσω"
"Εντάξει, ευχαριστώ"
"Θα την πάρεις;" κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να μην γελάσει λέγοντας αυτή την πρόταση.
"Φυσικά και όχι"
Και τελικά γέλασε. "Το ήξερα! Άστη να χτυπιέται μόνη της"
"Απλά δεν είμαι έτοιμη ακόμα να της μιλήσω. Θα την πάρω σε κάτι μέρες" η τελευταία πρόταση ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Άμα μπορούσε δεν θα της τηλεφωνούσε, θα περίμενε να έρθει στον παγκόσμιο να τους καμαρώσει.
"Δεν έχει και γενέθλια σε κάτι μέρες αυτή;"
Κοίταξε τα μάτια της και, γενικώς, το πρόσωπό της στον καθρέφτη. Ξεφύσησε δυνατά. Είμαστε ίδιες.
"Ναι. Μπορεί να την πάρω τότε"
Μιας που τελείωσε αυτή η συζήτηση, τώρα είχε έρθει η ώρα της ανάκρισης.
"Τι έφαγες σήμερα Ίριδα;" την άγχωσε πιο πολύ η ερώτηση, παρά ο τρόπος που πρόφερε το όνομα της στο τέλος.
"Δεν έχω φάει ακόμα. Πριν λίγο γύρισα, τώρα θα φάω"
Ξύπνησε λίγο απότομα. Σταμάτησε να κοιτάει τα μαύρα μάτια της μέσα από τον καθρέφτη και γύρισε το κεφάλι της. Η βαλίτσα της που έστεκε σε μια γωνιά, για να μην ενοχλεί, την κοίταζε εξονυχιστικά.
Η μητέρα της την είχε αναγκάσει να βάλει μέσα την ζυγαριά. Ήταν ο χειρότερος εχθρός της Ίριδας. Από την μία, δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτή, από την άλλη, ευχόταν να μπορούσε να την σπάσει.
Τόσες μέρες την απέφευγε. Αλλά όταν την πήρε τηλέφωνο, ήταν λες και της του υπενθύμιζε. Πως ποτέ δεν θα καταφέρει να την σπάσει όσο και να θέλει.
Έκλεισε τα μάτια της και συνέχισε να ακούει την φωνή του θετού αδελφού της να της κάνει κήρυγμα.
"Ελευθερία χρειάζομαι βοήθεια" είπε ο Τάσος μόλις πάτησε το πόδι του στο γραφείο. Η συνεργατηδά του τον κοίταξε βγάζοντας τα μυωπικά γυαλιά της.
Δεν είχε βάρδια σήμερα, ωστόσο, όταν παρατήρησε την βαλίτσα του στην κάσα της πόρτας κατάλαβε πως δεν ήρθε για ψηλή κουβεντούλα.
"Τι έγινε;" ρώτησε ψύχραιμα αλλά εκείνος ήταν σε μια συγχισμένη κατάσταση.
"Η Κιάρα θέλει να μου πάρει το παιδί" είπε και κάθισε με κομμένη ανάσα στο γραφείο του. Εκείνη έστρεψε όλη την προσοχή της πάνω του.
"Τι; Πάντα έτσι λέει βρε Τάσο μου, μην αγχων-"
"Το εννοούσε. Μου ξεκαθάρισε κιόλας πως δεν πρόκειται να πάρω εγώ το παιδί. Έχει άλλοθι εξαιτίας της φήμης. Μπορεί να πει οτιδήποτε εναντίον μου και να την πιστέψουν, το καταλαβαίνεις; Καταστρέφει την Ίριδα! Το ξέρεις πως μετράει θερμίδες ενώ είναι δέκα; Η Κιάρα την εχει κάνει κινούμενο χορευτικό της αντικείμενο. Και το χειρότερο είναι πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα" είπε όσο πιο γρήγορα μπορούσε αποφεύγοντας τα μάτια της, κοιτώντας δεξιά και αριστερά.
Ένιωθε ενοχές. Πολλές.
Που δεν κατάφερε να είναι καλός πατέρας και αφήνει την κόρη του στα δόντια αυτής. Φοβάται για το κοριτσάκι του. Μήπως και χάσει το μυαλό της στα χέρια αυτής.
Ήξερε πως δεν νιώθει αγάπη προς την μητέρα της. Μα, είναι πολλή μικρή για να καταλάβει πως και η Κιάρα έχει αμοιβαία συναισθήματα και για την ίδια.
Δεν είχε γνωρίσει άνθρωπο, ποτέ στην ζωή του που να μην αγαπάει το παιδί του. Ένιωθε ακόμα πιο ένοχος από την στιγμή που η πρώτη που γνώρισε τύχαινε να είναι η γυναίκα του-η μάνα του παιδιού του.
Η Ελευθερία τον κοίταζε με συμπόνια. Έφερε την καρέκλα δίπλα του και του έτριψε παρηγορητικά την πλάτη. Έβαλε μια ξανθιά τούφα πίσω από το αφτί της.
"Αν χρειάζεσαι την βοήθεια μου εγώ θα είμαι εδώ. Πες μου" η φιλική τους σχέση ήταν άψογη. Ήθελε πολύ να τον βοηθήσει γιατί σε κανέναν γονιό δεν αξίζει αυτό το πράγμα. Μπήκε στην θέση του και σφίχτηκε η κοιλιά της. Δεν θα το άντεχε αυτό αν γινόταν στον Γεράσιμο.
Τότε, της ήρθε μια ιδέα. "Τάσο νομίζω μπορώ να σε βοηθήσω"
Έτριψε τα μάτια του από την κούραση και γύρισε να την κοιτάξει με απορία.
"Πως;"
"Ο πρώην άντρας μου είναι δικηγόρος. Μπορεί να σε βοηθήσει, θα του πω εγώ. Έχουμε καλές σχέσεις" Σίγουρα θα λάμβανε την υπόθεση του. Ειδικά αν του έλεγε για το πόσο κάργια είναι η γυναίκα του.
"Έχουμε δικηγόρο, δεν χρειάζεται. Αλλά σε ευχαριστώ-"
"Έχετε; Από την στιγμή που είναι και για τους δύο θα τον καταφέρει αυτή. Δεν είναι η ώρα να ψάχνεις για δικηγόρους Τάσο. Θα σε βοηθήσω όσο μπορώ. Ο Νικηφόρος σίγουρα θα χαρεί να σε βοηθήσει!" Τον διαβεβαίωσε.
Ήταν πολύ επιφυλακτικός στην αρχή αλλά ένευσε θετικά. Ήλπιζε να μην χρειαστεί δικηγόρο. Να το έλυναν οι δύο τους.
Αλλά κατάλαβε πως αυτό, κατά πάσα πιθανότητα, ήταν αδύνατο.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΚΑΛΕ ΓΕΙΑ ΣΟΥ!
ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΑΣ ΤΕΛΕΙΑ!!
Εγώ είμαι διακοπές και ζω το καλοκαίρι μου.
Πες το ψυχαναγκαστικό αλλά έχω ένα πρόγραμμα στο μυαλό μου οποτε δεν γινόταν σε αφήσω χωρίς κεφάλαιο.
Αν και αυτό το κεφάλαιο ανέβηκε χάρις την @vasilikoble που μου έστειλε μια φωτογραφία:
Ένα σκυλάκι που το λένε Ίρις και έναν γάτο που τον λένε Αλεξ. Ταίριαζαν και τα χρώματα τους! Μόλις το είδα είπα πως ΠΡΕΠΕΙ να ανέβει κεφάλαιο.
Μπορεί να ήταν σημάδι!!
Και την ευχαριστώ πολύ πολύ🫶
Εσένα πως σου φάνηκε;;
Είμαστε ακόμα στα κεφάλαια της γνωριμίας και της πληροφόρησης, ωστόσο έρχεται κάτι έχω να πω.
Εσύ όμως πως είσαι;
Κάνεις το σκιν κέαρ σου;;
Αν όχι, είναι το σημάδι σου να το κάνεις!
Τα λέμε-ευελπιστώ-την επόμενη Κυριακή!
Φιλούμπες,
Στέλλα🦋