Ήταν ωραία η ζωή μου, μέχρι που έμαθα να μετράω.
"Όχι Ίριδα μου, δεν κάνει αυτό" μου πήρε το παγωτό από τα χέρια και την κοίταξα με απορία. Πρώτη φορά μου το έκανε αυτό.
Ο πατέρας μου την κοίταξε με μια δόση αηδίας. Δεν καταλάβαινα τότε γιατί, έμαθα στην διάρκεια του διαζυγίου τους.
"Ρε Κιάρα, άσε το παιδί να φάει" έκανε ο μπαμπάς μου στην μαμά αλλά εκείνη τον αγνόησε επιδεικτικά και του έδωσε το παγωτό μου.
"Μωρό μου," μου είπε και έσκυψε προς το μέρος μου. "αυτό δεν κάνει να το φας. Έχεις φάει ήδη το γλυκό σου για αυτό τον μήνα"
Όταν είπε μήνα ο πατέρας μου την κοίταξε με γουρλωμένα μάτια. Δεν καταλάβαινα γιατί, οπότε ρώτησα.
"Γιατί;"
Η μαμά, μου πήρε το περιτύλιγμα του παγωτού. Κοίταξε πίσω τις οδηγίες. Τα μάτια της έπεσαν πάνω σε ένα κουτάκι με κάτι αριθμούς πάνω.
"Γιατί έχει διακόσες-δεκαέξι θερμίδες. Δεν κάνει"
Συνέχισα να την κοιτάω με πολλά ερωτιματικά στο βλέμμα μου. Πολύ μεγάλο νούμερο πρέπει να είναι αυτό.
Ήμουν εφτά.
Είχε σηκωθεί από τις εφτά το πρωί. Έκανε ένα γρήγορο μπάνιο και έλουσε τα μαλλιά της. Απέφυγε να κοιτάξει το σώμα της στον καθρέφτη και ντύθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Η Στεφανία προς έκπληξη της είχε ξυπνήσει ήδη και διάβαζε κάτι στο κινητό της. Μόλις κατάλαβε πως μπήκε στην κουζίνα, σήκωσε το κεφάλι της.
"Καλημέρα, πως κοιμήθηκες; Ελπίζω να ήταν άνετο το στρώμα" η Ίριδα της χαμογέλασε για να την καθησυχάσει.
"Καλημέρα, ναι όλα καλά"
"Εχει καφέ άμα θες" της έτεινε το χέρι της προς την καφετιέρα.
"Τι καφές είναι;" Μην πεις γαλλικό, μην πεις γαλλικό, μην πεις γαλλικό.
"Φίλτρου είναι" ανακουφίστηκε. Δεν ήθελε σήμερα να πιει νερό με λεμόνι. Δεν της άρεσε κιόλας, ήθελε να ξυπνήσει. Είχαν και την πρώτη πρόβα σήμερα.
Δύο θερμίδες.
Χωρίς ζάχαρη.
Πήρε μια κούπα και προσπάθησε να βάλει ακριβώς διακόσα σαράντα ml. Η Στεφανία την παρατηρούσε προσεκτικά καθώς έβαζε με ακρίβεια τον καφέ.
Της έκανε εντύπωση αλλά δεν ρώτησε. Γύρισε το κεφάλι της. "Ευχαριστώ πολύ" της έκανε και εκείνη ένευσε για να δείξει πως δεν ήταν τίποτα.
Κάθισαν απέναντι η μία από την άλλη και η ξανθούλα άφησε το κινητό κάτω. Ήθελε να πιάσει συζήτηση μαζί της.
"Λοιπόν, θα πας να δεις καθόλου την πόλη;" είπε την πρώτη ερώτηση που της ήρθε στο μυαλό και η Ίριδα ένευσε θετικά.
"Θέλω πολύ" κοίταξε προς το παράθυρο της κουζίνας. "Αλλά όταν σταματήσει να χιονίζει τόσο πολύ"
"Όλο τον χειμώνα έτσι θα είναι έτσι. Ειδικά τώρα τα Χριστούγεννα" ανασήκωσε τα φρύδια της. Δεν είναι πως δεν της άρεσε το χιόνι, ίσα ίσα, δεν βλέπει συχνά στην Ελλάδα, απλά κρυώνει πολύ εύκολα. Δεν πρέπει να αρρωστήσει, ιδιαίτερα αυτή την στιγμή που έχουν το παγκόσμιο.
"Αλήθεια; Στην Ελλάδα δεν χιονίζει τόσο συχνά. Πρέπει να είναι ωραίο"
"Ναι! Πρέπει να δεις και τα χιονοδρομικά κέντρα, μπορούμε να πάμε μια μέρα αν θες" η Ίριδα χαμογέλασε, της άρεσε που ήταν τόσο φιλική.
Η αλήθεια είναι πως, ποτέ δεν είχε πολλές φίλες. Είχε μια παρέα στο λύκειο αλλά δεν κράτησε για πολύ. Δεν ένιωθε πως ταίριαζε μαζί τους όσο και αν ήθελε. Οι πολύωρες προπονήσεις δεν της άφηναν περιθώριο για πολλά.
"Δεν έχω πάει ποτέ"
"Είσαι στο κατάλληλο μέρος! Στα Χριστούγεννα πάντα είναι στολισμένα" κοίταξε το κινητό της και ήπιε γρήγορα την τελευταία γουλιά καφέ.
"Εγώ πρέπει να φύγω, έχω μάθημα με τα μικρά. Θα πω να έρθουν να σε πάρουν. Μην έρχεσαι μόνη σου μέχρι εκεί" σηκώθηκε όρθια μιλώντας γρήγορα. Την χαιρέτησε και έβαλε το μπουφάν της.
Έσμιξε τα φρύδια της. "Ποιος να έρθει να με πάρει;" είπε αλλά δεν πρέπει να την άκουσε, γιατί εκείνη την ώρα άκουσε την πόρτα να κλείνει.
[...]
Το σπίτι είναι πολύ ωραίο. Κάθε δωμάτιο μυρίζει γιασεμί και τριαντάφυλλο. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση παλιό αλλά το ξύλο το έκανε πιο πολύ σπίτι σε χωριό.
Και της άρεσε πολύ αυτό. Γιατί πάντα το σπίτι του χωριού είναι καλύτερο.
Κατάλαβε πως είχε μια αδυναμία στο πράσινο, μιας και παντού υπήρχαν έπιπλα σε αυτό το χρώμα. Συγκεκριμένα το κυπαρίσσι πράσινο. Ήταν συμπαθητικό.
Παρόλα αυτά, το δωμάτιο της Ίριδας ήταν πολύ λιτό. Της είχε αφήσει περιθώρια να το κάνει ο,τι θέλει αυτή. Βέβαια, εκείνη δεν είχε ιδέα. Έτσι και αλλιώς ένας μήνας ήταν, θα περνούσε γρήγορα.
Πήγε στο μπάνιο. Περιείχε ντουζιέρα αντι για μπανιέρα, που κατά την γνώμη της, ταίριαζε περισσότερο στο ντεκόρ του σπιτιού.
Ο μεγάλος καθρέφτης της άφηνε περιθώρια να φτιάξει τα μαλλιά της χωρίς να πρέπει να γύρνα το κεφάλι ενενήντα μοίρες.
Μπορεί να είχε περάσει μόνο μια μέρα αλλά ένιωθε ήδη κάποια ελευθερία. Μακρυά από αυτή, φυσικά και θα νιώθω ελευθερία.
Το άγχος του αγώνα δεν έφευγε από πάνω της όμως. Δεν ήταν εύκολο να αγωνιστεί με έναν άγνωστο-ελπίζοντας έτσι να παραμείνει-και να νικήσει όλο τον κόσμο.
Όχι πως δεν μπορώ.
Αφού έπιασε το καστανόξανθο-κάποιος θα το χαρακτήριζε χρυσό-μακρύ μαλλί της κοτσίδα, πήρε το κονσίλερ από το νεσεσέρ των καλλυντικών της. Άπλωσε μια μεγάλη στρώση καλυπτικού στο λαιμό της.
Το κόκκινο-καφέ σημάδι γέννησης της ήταν πάντα πρόβλημα. Η μητέρα της το σιχαινόταν.
"Ίριδα, είναι εκτός αισθητικής. Δεν θες να σε πάρουν σε μεγάλους αγώνες;" με ρώτησε πατώντας το πινέλο με δύναμη πάνω μου για να καλύψει όσο πιο πολύ μπορεί το σημάδι μου.
Το κοίταξα μέσα από τον καθρέφτη και ένιωσα άσχημα για τον εαυτό μου. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτό εδώ. Εγώ φταίω που υπάρχει;
"Θέλω"
"Τότε μην το παίζεις δύσκολη, άσε με να στο καλύψω" και έμεινα ακίνητη χωρίς να κουνιέμαι, περιμένοντας να τελειώσει.
"Αν έχεις ατέλειες, είτε στις κινήσεις σου είτε στο σώμα σου, δεν πρόκειται να βγεις πρώτη. Δεν το θέλουμε αυτό, σωστά;"
Ένευσα θετικά χωρίς να ξέρω τι να απαντήσω ακριβώς. Αφού αυτό με κάνει να βγω δεύτερη, δεν το θέλω.
Μόλις τελειώσει κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Χαμογέλασε. Πολύ καλύτερα.
Η ώρα κόντευε εννέα και τέταρτο όταν της ήρθε ενα μήνυμα στο κινητό. Όταν είδε πως ήταν η Στεφανία ανακουφίστηκε.
Στεφανία
Κατέβα.
Έσμιξε τα φρύδια αλλά έκανε αυτό που της είπε. Έφτιαξε το κολλάν της με την εφαρμοστή μπλούζα της. Έβαλε φούτερ και το πιο ζεστό παλτό της, μιας και έκανε υπερβολικό κρύο. Έβαλε τα κλειδιά στην τσάντα της και κατέβηκε κάτω αφού κλείδωσε.
Ο κρύος αέρας την χτύπησε απότομα με αποτέλεσμα να βάλει τα χέρια στις τσέπες της κατευθείαν.
Κοίταξε τριγύρω να δει κάποιο ταξί που, λογικά, της κάλεσε η συγκάτοικός της αλλά τίποτα. Ήταν έτοιμη να πάει ξανά πάνω για να καλέσει αυτή αλλά μια φωνή την σταμάτησε.
"Πως το βλέπεις; Θα μας κάνεις την τιμή;" γύρισε το κεφάλι της αστραπιαία για να δει τον άνθρωπο που προήλθε η φωνή.
"Εσύ θα με πάρεις;" ρώτησε τον Αλέξανδρο χωρίς να είναι σίγουρη. Κοίταξε μια το αμάξι, μια αυτόν.
"Για να είμαι εδώ; Μπες μέσα πριν ψοφήσουμε από το κρύο" προσπάθησε να μην τον κοιτάξει απειλητικά. Θα την έβαζε στο αμάξι του, καλύτερα να μην ήταν κακιά και την αφήσει στην μέση του πουθενά.
Μπήκε πρώτος μέσα και πήγε προς την θέση του συνοδηγού γρήγορα. Ήλπιζε να είχε μέσα ανοιχτά τα καλοριφέρ και για καλή της τύχη είχε δίκιο.
"Ευχαριστώ που με πηγαίνεις" είπε και βολεύτηκε λίγο καλύτερα. Η ζέστη εκεί ήταν πολύ ωραία και δεν ήθελε να φύγει.
Δεν απάντησε. Πήγε να βάλει μπρος το αμάξι αλλά γύρισε και την κοίταξε στιγμιαία.
"Ζώνη, Ίρις"
Πήγε να βαλει την ζώνη αλλά σταμάτησε κάπως απότομα. "Πως με είπες;"
"Ίρις;" προσπάθησε να καταλάβει που έκανε λάθος.
"Ίριδα με λένε" έκανε νευριασμένα τονίζοντας το όνομα της. Είχαν χρόνια να την αποκαλέσουν έτσι. Εκείνος μόρφασε.
"Είναι το ίδιο όνομα" ήταν αγανακτησμένος με το πόσο συγκεκριμένη ήταν. "Και βάλε ζώνη"
Έκανε αυτό που της είπε αλλά δεν του απάντησε τίποτα. Το αμάξι ξεκίνησε και η Ίριδα παρατηρούσε απέξω από το παράθυρο την χιονισμένη πόλη.
Οι δρόμοι ήταν καθαροί και μπορούσαν να οδηγήσουν οι άνθρωποι με τις αλυσίδες στις ρόδες άφοβα. Αναρωτήθηκε πόσο δύσκολο και κουραστικό θα είναι αυτό για κάθε μέρα.
"Δικό σου είναι το αμάξι;" τον ρώτησε και γύρισε να τον κοιτάξει. Έριξε το βλέμμα του για ένα δευτερόλεπτο σε αυτή και μετά πάλι στον δρόμο.
Εκατό τοις εκατό σίγουρη πλέον πως δεν μου αρέσει το μπλε.
"Της μητέρας μου, μένει εδώ και μου το έδωσε" εξήγησε χωρίς πολλές λεπτομέρειες και η καστανόξανθη ένιωσε έναν μικρό ενθουσιασμό.
"Ξες ρώσικα;"
"Ναι" της ένευσε θετικά. Της αρέσουν πολύ τα ρώσικα, για την ακρίβεια, είναι η αγαπημένη της γλώσσα. Δεν κατάφερε ποτέ να τα μάθει ολοκληρωτικά.
Όχι γιατί ήταν τόσο δύσκολα. Με διάβασμα όλα γίνονται. Αλλά γιατί δεν υπήρχε χρόνος. Είχε προπόνηση πάνω από τρεις ώρες την μέρα. Δεν υπήρχε χρόνος και για δεύτερη γλώσσα.
"Προσπαθώ να κάνω συζήτηση, μην απαντάς μονολεκτικά" του είπε σοβαρά αλλά άκουσε το γέλιο του. Σήκωσε το φρύδι της.
"Ε και πως να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση;" το σκέφτηκε για λίγο. Έσφιξε την κοτσίδα της και τον παρατήρησε από πάνω μέχρι κάτω.
Φορούσε ένα φαρδύ μαύρο μπουφάν με μια ίδιου χρώματος φόρμα από κάτω. Τα μαύρα του μαλλιά έκαναν αντίθεση με το άσπρο του δέρμα.
"Δεν ξέρω, να συνεχίσεις την συζήτηση; Λέω τώρα" προσπάθησε να μην γελάσει με την ειρωνεία της. Η φωνή της ήταν τσιριχτή και δεν μπορεί να την πάρει σοβαρά όταν μιλάει έτσι.
Σταμάτησαν απότομα. "Έλα Ίρις, φτάσαμε" Δεν κατάλαβε ποτέ περασε η ώρα.
Μόλις συνειδητοποίησε τι είπε μίλησε. "Μην με-" αλλά η πόρτα του αμαξιού έκλεισε μένοντας μόνη της. Σιχτίρησε και άνοιξε την δικιά της.
Ο κρύος αέρας ήταν τραγικός και τον ακολούθησε όσο πιο γρήγορα μπορούσε μέσα για να μην αρρωστήσει. Τα τελευταία χρόνια, αντί να δυναμώνει ο οργανισμός της, τόσο πιο εύκολα αρρωστένει.
Και αυτό δεν την βοηθάει καθόλου, ειδικά στον χορό που χρειάζεται την ανάσα της. Αν δεν αναπνέει από την μύτη θα πέσει κάτω και δεν θα είναι ωραίο θέαμα.
Πήγαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν στον δεύτερο όροφο και η Νατάσα τους υποδέχτηκε το ίδιο χαρούμενα και ενθουσιασμένα με χθες.
Η Ίρις ξαφνικά ένιωθε σπίτι.
Όχι σπίτι, αλλά σπίτι.
"Πηγαίνετε να αλλάξετε, έχουμε δουλειά!!" Τους είπε και μπήκε πρώτη στην αίθουσα. Έβγαλαν τα μπουφάν τους και ταχτοποίησαν τα πράγματα τους. Το νερό έξω από την τσάντα πάντα για περίπτωση ανάγκης.
Μπήκαν στην ίδια αίθουσα που γνωρίστηκαν χθες. Δεν είχε αλλάξει καθόλου, μόνο που τώρα με τον πρωινό ουρανό ήταν πιο φωτεινά.
"Κοιμηθήκατε καλά;" ρώτησε η Νατάσα πιάνοντας τα πολύ ανοιχτά μαλλιά της μια ψηλή κοτσίδα. Και οι δύο ένευσαν θετικά.
Το βλέμμα της έπεσε λίγο παραπάνω στην Ίριδα κοιτώντας διακριτικά. Ήξερε την μάνα της, φυσικά ήξερε την Κιάρα. Ήταν καλή με όλα τα παιδιά, πιεστική μεν, καλή δε.
Αλλά κοιτάζοντας την κόρη της άρχισε να της δημιουργούνται πολλές απορίες. Έκανε υποσημείωση στο πίσω μέρος του μυαλού της για να ψάξει καλύτερα το ιστορικό της.
"Λοιπόν" ξεκίνησε να λέει δυνατά για να την παρατηρήσουν και να μην κοίταζονται αναμεταξύ τους μέσα από τον καθρέφτη.
"Οι κριτές και οι διοργανωτές," έκανε λίγη ώρα να πει την τελευταία λέξη αλλά συνέχισε δυναμικά. "μας είπαν πως μπορούμε να επιλέξουμε εμείς το θέμα και το τραγούδι που θα χορέψετε!" εξήγησε περιμένοντας αντιδράσεις.
Έσμιξαν τα φρύδια τους και οι δύο χωρίς να ρίξουν βλέμμα ο ένας στον άλλον. Σχεδόν ποτέ δεν συνέβαινε αυτό. Συνήθως, έδιναν θέμα και συγκεκριμένο τραγούδια για επιλογή.
Φέτος ήθελαν να το κάνουν πιο ελεύθερο. Κάποιος με υπερβολική πείρα θα έλεγε πως κάτι πάει λάθος. Αλλά ξεκαθάρισαν πως ήταν καθαρά θέμα αυτοσχεδιασμού ολοκλήρου του θέματος.
"Οπότε, επέλεξα ένα θέμα και ένα τραγούδι και θέλω να μου πείτε αν σας αρέσει και τι θέλετε να αλλάξουμε" Ένευσαν θετικά, την εμπιστευόντουσαν ακόμα και αν δεν την ήξεραν πολύ καλά. Από τις καλύτερες δασκάλες και χορογράφους είναι, κάτι παραπάνω θα ήξερε.
"Ο κόσμος θέλει χαλαρά τραγούδια, είναι πάντα πιο ασφαλής, οπότε επέλεξα παρόμοιο" σύνδεσε το κινητό της με το μικρό μεγάφωνο στην γωνία της αίθουσας και μπήκε στα αποθηκευμένο τραγούδια της για να το βρει.
Μέχρι να το κάνει, εξηγούσε το θέμα.
"Πρόκειται για ένα ζευγάρι που έχει χωρίσει. Η κοπέλα, αναπολεί τις στιγμές τους αναρωτιόμενη τι πήγε λάθος. Ξαφνικά, θυμάται τους καυγάδες και όλα τα προβλήματα που υπήρχαν σε αυτή την σχέση, ξέροντας πολύ καλά πως αν τα ξαναβρούν θα είναι τα ίδια. Δεν θέλουν να φύγουν από αυτή την κατάσταση γιατί, πάντα θα γυρνάνε ο ένας στον άλλον όσο χάλια και αν ήταν" είπε αργά και καθαρά λες και τα διάβαζε από κάπου. Δεν το έκανε, απλά τα είχε αποστηθίσει επίτηδες για να μην κολλήσει.
Της Ίριδας και του Αλέξανδρου δεν τους θύμιζε τίποτα αυτό σε τραγούδι. Περίμεναν την προπονήτρια τους να το βαλει για να ακούσουν καθώς τους είπε να κάνουν ζέσταμα.
Το I miss you, I'm sorry της Gracie Abrams άρχιζε να παίζει στο μεγάφωνο. Η κοπέλα έλιωσε στην μελωδία του τραγουδιού, το αγαπούσε όσο τίποτα άλλο αλλά ποτέ δεν κάθισε να σκεφτεί σοβαρά τους στίχους.
Δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη και ταύτιση.
Αλλά εκείνη την στιγμή υπήρχε, μπορεί πρώτη φορά στην ζωή της. Οπότε, καθώς έκανε τις διατάσεις της, χωρίς να την νοιάζει ο γύρω κόσμος, κοίταζε το παράθυρο.
Ο μπροστινός τοίχος, και ο πιο μεγάλος, ήταν ολόκληρος ένας καθρέφτης. Ο δεξής όμως, ήταν όλος ένα παράθυρο με ένα ξύλο μπαλέτου λίγο πιο κάτω από την μέση.
Εκεί η Ίρις παρατηρούσε απέξω. Μπορεί να μην ήταν πολύ ψηλά, αλλά ήταν αρκετά για να περνάει κάποιες πολυκατοικίες. Ο ανοιχτός γκρι ουρανός ήταν ξαφνικά πολύ ενδιαφέρον με τους στίχους. Σε κάποια σημεία ήταν πιο σκούρος και κατάλαβε πως έρχεται σοβαρή καταιγίδα.
Και η μάνα μου δεν με έχει πάρει ακόμα τηλέφωνο.
Στην θύμησή της έκανε αμέσως κουτεπιέ τα πόδια της στα ανοίγματα.
Οι σκέψεις αυτής όμως έφυγαν. Ξαφνικά οι στίχοι την χτύπησαν κατακέφαλα. Εκτός από χορεύτρια, με τόσα τραγούδια που έχει χορέψει και 'ζήσει', θεωρούταν, θα έλεγε κάποιος, πως είναι και ηθοποιός.
Το βλέμμα και οι ελεύθερες κινήσεις που έχει το είδος που χορεύει ποτέ δεν είναι συγκεκριμένες. Πάντα είναι ανάλογα το τραγούδι και τον ρόλο της.
Έμπαινε στο πετσί και στο σώμα της δικιάς της φανταστικής πρωταγωνήστριας προσπαθώντας πάντα να βρει κάτι κοινό.
Εγώ τι κοινό έχω με την συγκεκριμένη πρωταγωνήστρια αφού δεν ξέρω τι πάει να πει έρωτας.
Την πληγωμένη την έκανε πολλές φορές, όπως και στον διαγωνισμό πριν έρθει εδώ. Αλλά την ερωτευμένη; Ποτέ.
Ποτέ δεν έμαθε πως να είναι γιατί πολύ απλά ποτέ δεν κατάφερε να γίνει μια από αυτές.
Ποτέ δεν υπήρχε αυτός ο χρόνος. Τα συναισθήματα κόβονται από την ώρα που ξεκινάει η δουλειά.
Γιατί, πλέον ο χορός δεν ήταν το χόμπι της, ήταν η δουλειά της. Μπορούσε να προσποιηθεί να το ζει αλλά δεν μπορούσε να το ζήσει.
Γύρισε το κεφάλι της στους τελευταίους στίχους του τραγουδιού για να κοιτάξει το ντουέτο της. Δεν τον είχε κοιτάξει δύο ολόκληρα λεπτά.
Είχε τελειώσει όλες τις ασκήσεις του και ήταν ξαπλωμένος στο ξύλινο πάτωμα με τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του. Παρατηρούσε το ταβάνι λες και ήταν το πιο ενδιαφέρον πράγμα στον κόσμο.
Σε αντίθεση με την Ίρις, ο Αλέξανδρος είχε σκεφτεί άπειρες φορές αυτό το τραγούδι. Δεν του ήταν δύσκολο να σκεφτεί σε εικόνες τους στίχους, γιατί πολύ απλά, το είχε κάνει εδώ και καιρό.
Η πιο μεγάλη τους διαφορά, είναι πως ο ένας είχε την ευκαιρία να ζήσει. Και το έκανε. Απλά δεν βγαίνει πάντα σε καλό.
Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες πάρα για κάτι που δεν έκανες.
Τα μάτια του καθρεφτίζονταν ωραία κόντρα στον μουντό ουρανό και για μια στιγμή ζήλεψε που δεν είχε και αυτή φωτεινά.
Ήταν μια αντιγραφή της Κιάρας, είχε όλα τα χαρακτηριστικά της. Σκούρα μάτια με χρυσά μαλλιά. Το μόνο που πήρε από τον πατέρα της είναι τις φακίδες που έχει παντού στο πρόσωπο και λίγο στους ώμους.
"Πως σας φαίνεται η ιδέα; Να κάνουμε μια πρόβα;" ρώτησε η Νατάσα με ένα μεγάλο χαμόγελο. Το είχε φανταστεί τέλειο στο μυαλό της.
Έφτιαξαν όλοι μαζί κάποιες κινήσεις και δύο οχτάρια. Το τραγούδι ήταν δύο λεπτά και σαράντα-εφτά δευτερόλεπτα. Είχαν ακόμα πολύ δρόμο αλλά δεν χρειαζόταν να βιαστούν τόσο. Πίστευε σε αυτούς.
"Βάζω μουσική" είπε και πάτησε το κουμπί. Το πρώτο ήταν εύκολο. Δεν είχε κάτι το σπουδαίο πέρα από το να έρθουν κοντά και να ακουμπήσουν απαλά τα χέρια τους σαν κόλλα πέντε. Η Ίρις τότε συνειδητοποίησε πόσο μικροσκοπική φαίνεται μπροστά του.
Η κοπέλα έπρεπε να διώξει το χέρι της πρώτη, να κάνει σβούρα και να πέσει λες και λιποθυμάει πάνω του. Εκείνος θα την έπιανε κατευθείαν. Περίμεναν κάποια δευτερόλεπτα μέχρι να ξαναμπεί η τραγουδίστρια για να την σηκώσει. Μόλις το κάνει πιάνουν αντίστοιχα τα χέρια τους και μαζί με σβούρα κάνουν στροφή.
Τόσο απλό αλλά παράλληλα με κάποια αγγίγματα σαν να ήταν ζευγάρι, χωρισμένο με συναισθήματα κατά προτίμηση. Αυτός ήταν ο ρόλος τελεία και παύλα.
Και μόλις τους είδε η Νατάσα έκανα τα πάντα για να μην κοπανήσει το κινητό στο κεφάλι της. Σταμάτησε την μουσική και τους χαμογέλασε.
"Πάμε πάλι" είπε και παρατήρησε τη δυσαρέσκεια στο βλέμμα και των δύο. Όχι για τον χορό, αλλά για το γεγονός πως έπρεπε να είναι τόσο κοντά.
"Δώστε λίγο περισσότερο πάθος" είπε λίγο ωστόσο εννοούσε πολύ. Αυτό που έβλεπε δεν είχε καμία σχέση με τους χορευτές που ήξερε. Ήταν λες και σιχαίνονται ο ένας τον άλλον.
Όλοι βλέπουν την χημεία τους, όμως δεν το δείχνουν, λες και προσπαθούν να το κρύψουν. Τουλάχιστον ο ένας.
Όταν έγινε η απόπειρα και της δεύτερης προσπάθειας και η Νατάσα είδε το ίδιο βιολί, τους κοίταξε σοβαρά.
"Ξέρετε ο ένας τον άλλον από κάπου;" ρώτησε μόλις σταμάτησε η μουσική. Ο Αλέξανδρος μίλησε πρώτος.
"Όχι" και το ντουέτο του ένευσε.
"Οπότε δεν έχετε κάποια κακή γνώμη για τον άλλον"
"Όχι;" είπε ο ίδιος και ακούστηκε πιο πολύ σαν ερώτηση.
"Τότε γιατί είστε λες και απεχθάνεστε που είστε δίπλα δίπλα;"
Η ερώτηση αυτή τους ξάφνιασε. Όπως είπα πριν, οι χορευτές είναι και ηθοποιοί, οπότε πίστευαν πως αυτό το προσωπίο που έχουν ο ένας για τον άλλον δεν φαίνονταν με το πέπλο του τραγουδιού.
"Δεν απεχθ-" πήγε να δικαιολογηθεί η Ίρις αλλά η Νατάσα την σταμάτησε κατευθείαν σηκώνοντας το χέρι της μπροστά. Σκέφτηκε τις λέξεις λίγο πριν μιλήσει.
"Ναι το κάνετε. Η τέχνη, αν δεν το μαθαίνετε από μένα, θέλει αγγίγματα, θέλει πάθος και θέλει χρώματα. Εσείς μόνο αυτό δεν κάνετε. Δεν θα δουλέψει έτσι" έριξαν μια ματιά ο ένας στον άλλον, ήξεραν πως έχει δίκιο.
"Δεν γίνεται να κάνετε ρομποτικές κινήσεις. Βγείτε να περάσετε καλά! Να τα πείτε και να τα βρείτε. Ή τουλάχιστον να τα βρείτε για τον παγκόσμιο, να νιώθετε άνετα μεταξύ σας" τους συμβούλευσε. "Αλλιώς δεν μπορώ να κάνω μάθημα έτσι" έδειξε την κατάσταση τους.
Οπότε ήξεραν πολύ καλά τι επρόκειτο να έκαναν σήμερα το βράδυ.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Φυσικά και ξέρουμε τι επρόκειτο να γίνει σήμερα το βράδυ.
ΕΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΣ ΤΩΡΑ. (και καλά)
Μ' αρέσει που είπα πως λογικά δεν θα ανεβάζω συχνά.
ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΤΗΝ ΖΕΣΤΗ!! Αν εχει για παράδειγμα 42 βαθμούς δεν θα καταφέρω να γράψω γιατί δεν επικοινωνώ.
Άσε που δεν αντέχω να βγαίνω με την ζέστη. Είναι λες και βουτάω σε τηγανισμένο λάδι.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ!!
Τι λέτε να γίνει;;
Σας φιλώ γλυκά γλυκά μέχρι το επόμενο🫶
Στέλλα🦋