❄️❄️❄️
ေနာက္တစ္ရက္မနက္။ ႏိႈးစက္ျမည္သံတညံညံဟာ အခန္းထဲမွာ စည္းခ်က္က်က်ထြက္လို႔။ အိပ္ရာေဘးကပ္လ်က္ကစားပြဲဆီ ကိုကို႔လက္ေခ်ာင္းေတြ လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး off button ကို မႏွိပ္လိုက္ခင္ထိ အသိုက္ထဲက ငွက္ေပါက္စလို ခပ္စူးစူးေအာ္ေနခဲ့တယ္။
"Merry Christmas ပါ ကိုကို..."
"Merry Christmas...
အဲ့ဒါကိုခဏထား၊ မင္းကဘာလို႔ ငါ့အိပ္ရာေပၚ ေရာက္ေနတာလဲ..."
သူ႕ဖုန္းမွာေပးထားတဲ့ႏိႈးစက္ကိုပိတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႕ကုတင္ေပၚဝင္ထိုင္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္ခုံးတန္းေတြက်ံဳ႕လ်က္ၾကည့္ေနတဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕မ်က္မွန္ေလးကို ေကာက္ယူေပးလိုက္ေတာ့ လွမ္းယူၿပီး စားပြဲေပၚကနာရီရဲ႕လက္တံေတြကို လွမ္းစစ္ေနတယ္။
"ႏိုးလာလာခ်င္း မေန႔ညတုန္းကစန္တာက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေရာ လက္ေဆာင္ထားခဲ့လားလို႔ ဟိုလွန္ဒီလွန္႐ွာရင္းနဲ႔ ကိုကို႔ကိုေတြ႕လို႔..."
"ေဆာရီး... ငါက ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္မဟုတ္ဘူး"
"ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ ဟုတ္ဟုတ္မဟုတ္ဟုတ္၊ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ရဖူးသမွ်ထဲ အေကာင္းဆုံးလက္ေဆာင္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္"
"မင္းက ဘယ္တုန္းကငါ့ကိုရသြားတာလဲ..."
"ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးလား... ဒီဇင္ဘာမကုန္ခင္ေလ..."
"Over confident ျဖစ္တဲ့ကေလးက လက္ေဆာင္ေကာင္းေကာင္းရတတ္တယ္လို႔ေတာ့ မၾကားဖူးဘူး၊ ကုတင္ေပၚကဖယ္... ငါအိပ္ရာသိမ္းရဦးမယ္"
အဲ့ဒါနဲ႔သူကန္မခ်ခင္ဖယ္ေပးလိုက္ရတာေပါ့။
"ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္အိပ္ရာသိမ္းတာကူေပးမယ္ေလ"
"မလိုဘူး"
"ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို ၃ႏွစ္ကေလးဆိုၿပီး အထင္ေသးေနတာပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္အိပ္ရာကိုယ္ေတာ့ သိမ္းႏိုင္ပါတယ္ေနာ္"
ကြၽန္ေတာ္ ေဘးကရပ္ၿပီးစကားေျပာေနတုန္း ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ သူ႕အိပ္ရာကို ေသခ်ာသိမ္းေခါက္ၿပီးသြားတဲ့တစ္ေယာက္ဟာ အခန္းထဲကမထြက္ခင္ ဒီလိုေျပာသြားတယ္။
"ဒါဆို ငါမ်က္ႏွာသြားသစ္ေတာ့မယ္၊ အိပ္ရာခင္းနဲ႔ေစာင္ေတြကို ဗီ႐ိုေအာက္ဆင့္က နဂိုေနရာကို ေသခ်ာျပန္ထည့္ခဲ့"
"Roger that!!"
မေန႔ညကေတာ့ စြပ္ဖားလွည္းေထာင့္ကခိုလိုက္သြားရင္း ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းကအိမ္တံခါးကိုသြားေခါက္ၿပီး ကိုကို႔ကိုအလႉခံဖို႔ ပလန္ခ်ထားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ေလာက္ထိမလိုဘူးထင္လို႔ ဒီႏွစ္ေတာ့ စန္တာကို ဒီအတိုင္း လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ မၾကာခင္ ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ္ရမယ့္ လက္ေဆာင္ထုပ္ႀကီးျဖစ္လာမယ္ဆိုတာကို ၂၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ယုံၾကည္ခ်က္႐ွိေနတယ္ေလ။
*
ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္၊ ခရစ္စၥမတ္ေန႔။ တစ္ဖက္မွာလည္း ကိုကိုနဲ႔သူ႕ရဲ႕ျပႆနာအိုးရည္းစားေဟာင္းတို႔ လမ္းခြဲခဲ့ၾကတာ တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔။
ကိုယ့္အိပ္ရာခင္းကိုယ္သိမ္းေခါက္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္
ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာကြၽန္ေတာ္ သြားကိုဇိမ္ခံတိုက္ေနမိတယ္။
မနက္စာကပ္စားၿပီးရင္ ႏွင္အထုတ္ခံရမလား မေသခ်ာတာေၾကာင့္ နည္းနည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕အိမ္ထဲေျခရာၾကာၾကာခ်ႏိုင္ေအာင္လို႔။ ၿပီးတဲ့ေနာက္ မေန႔ညက စတိုးသြားရင္း အသစ္ေကာက္ဝယ္လာတဲ့ သြားတိုက္တံကို ေသခ်ာေရေဆးၿပီး ကိုကို႔သြားတိုက္တံထည့္ထားတဲ့ခြက္နဲ႔မတူတဲ့ တျခားခြက္ထဲမွာ ထည့္လိုက္တယ္။ OCD အထာေလ။ အေျခခံေလာက္မွသိမထားရင္ သူ႕အိမ္ေပၚ ေျခသန္းေလးေတာင္ တင္ခြင့္ေပးမယ့္သူမဟုတ္ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ မွန္ထဲထင္ဟပ္ေနတဲ့ ကိုယ့္သြင္ျပင္ကိုယ္ တစ္ခ်က္ေလ့လာလိုက္တယ္။ ခန္႔လိုက္တာခင္ဗ်ာ။ မနက္ေနေရာင္လို လင္းေနေရာ။ အဟားဟား။
"ခန္႔ငယ္..."
မဂၤလာ႐ွိတဲ့မနက္ခင္းေလးပဲ ဆိုတာဘယ္လိုသိႏိုင္လဲဆို အဲ့ဒီသာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့နာမည္ေခၚသံက အေျဖပဲ။
"ကြၽန္ေတာ္ခဏေလးေပ်ာက္သြားလိုက္တာ မေနတတ္ေတာ့ဘူးလားကိုကို... အဲ့ဒါေၾကာင့္ေျပာပါတယ္၊
စဥ္းစားေနတာၾကာတယ္၊ အေျဖေပးလိုက္ေတာ့လို႔..."
"ေထာက္..."
"အ..."
အခန္းဝေရာက္ေရာက္ခ်င္း နဖူးေတာက္ႀကိဳဆိုတာ ခံလိုက္ရတဲ့ေနာက္...။
"မင္းအရင္ရက္က သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္တဲ့ထဲမွာ ငါ့အံဆြဲေရာပါလား"
"ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို သူမ်ားအံဆြဲေလွ်ာက္ေမႊတတ္တဲ့သူလို႔မ်ား ေအာက္ေမ့ေနတာလား..."
"မေအာက္ေမ့ဘူး၊ လက္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္အရ သိထားတာ"
"အဲ့ဒါက... ေတာ့ အဲ့ဒါေပါ့၊ ကြၽန္ေတာ္က အၿမဲတမ္းေတာ့ ေလွ်ာက္ေမႊမေနပါဘူးေနာ္... အယုံအၾကည္မ႐ွိခ်က္ပဲ"
"ဒါဆို အဲ့ဒါက ဘယ္ေရာက္သြားတာမ်ားလဲ"
ကိုကိုကအဲ့ဒီေမးခြန္းကို အသံနိမ့္နိမ့္နဲ႔ ႐ြတ္လိုက္တယ္။ အေျခအေနကိုေလ့လာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုကို႔စာၾကည့္စားပြဲက အံဆြဲဟာ သူ႕ေနရာကေနထုတ္လို႔ ကုတင္ေပၚအတင္ခံထားရၿပီး... အကန္႔ေတြထဲက ပစၥည္းေတြဟာ တစ္ခုခ်င္းအစစ္ခံထားသလို ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။
"တစ္ခုခုေပ်ာက္ေနလို႔လား ကိုကို... ဘယ္လိုဟာလဲ"
ကြၽန္ေတာ္ေမးတာကို ေျဖေတာ့မလိုလုပ္လိုက္တဲ့သူဟာ ဒုတိယအေတြးဝင္သြားတဲ့ပုံပဲ။
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး၊ ဒီအတိုင္းပစ္ဖို႔ေမ့ေနတဲ့ဟာ..."
"ကြၽန္ေတာ္မွန္းၾကည့္မယ္၊ အဲ့ဒါက စာေရးကိရိယာလား..."
"မဟုတ္ဘူး..."
"မသုံးရေသးတဲ့ပစၥည္းလား"
"ဟုတ္တယ္"
"အနီေရာင္လား..."
"ဟုတ္တယ္"
"အဲ့ပစၥည္းနဲ႔တြဲၿပီး စာေရးထားတာမ်ိဳးပါလား"
"ဘာလို႔ yes, no guessing game လို လာေမးေနတာလဲ"
[A/N *yes no guessing game - ပထမဦးစြာ ေျဖသူဘက္တြင္ ေမးခြန္းေမးသူမသိေသာ လ်ိဳ႕ဝွက္ထားသည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု (သက္႐ွိ၊ သက္မဲ့ပစၥည္း စသည္...) ႐ွိရသည္။
၎ကိုခန္႔မွန္းရန္အတြက္ ေမးခြန္းေမးသူဘက္မွ တိုက္႐ိုက္ခန္႔မွန္းခ်က္မဟုတ္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားေမးရသည္။
ေမးခြန္းေမးသူမွာ ေမးခြန္း ၃ခု၊ ၅ခု စေသာ အကန္႔အသတ္အတြင္း ထိုအရာကိုခန္႔မွန္းၿပီး ေျဖသူဘက္မွျပန္ေပးသည့္ yes or no အေျဖမ်ားအေပၚသုံးသပ္ကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ ခိုင္မာေသာ ခန္႔မွန္းခ်က္အေျဖကို ထုတ္ေျပာရသည္။ မွန္ပါလွ်င္ ခန္႔မွန္းသူဘက္က အမွတ္ရမည္ျဖစ္သည္။]
"ေနာက္ဆုံးတစ္ခုပဲ ဟုတ္မဟုတ္ေျဖေပးကိုကို... ကြၽန္ေတာ္မွန္းလို႔ရေနၿပီ၊ အဲ့ပစၥည္းမွာ စာတစ္ခုခုတြဲေရးထားလား"
ကိုကို႔မ်က္လုံးက 'ငါမင္းနဲ႔ guessing game ကစားခ်င္စိတ္မ႐ွိဘူး' လို႔ ေျပာေနရင္းပဲ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းဝကေနထြက္လာတဲ့ ေျဖသံ။
"ဟုတ္တယ္"
"ရၿပီ... ကိုကို ေပ်ာက္ေနတယ္ဆိုတာက လက္ေဆာင္အိတ္အနီေရာင္နဲ႔ထည့္ထားတဲ့ အနီေရာင္ဘူးတစ္ခုမလား၊ အနီေရာင္ပို႔စကတ္ေလးတြဲပါၿပီး အဲ့ပို႔စကတ္မွာက 'Merry Christmas' လို႔ေရးထားတယ္"
ကြၽန္ေတာ္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ကိုကို႔အံဆြဲကို စူးစမ္းၾကည့္ခဲ့စဥ္ကအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေသးတာေပါ့။
ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းအံဆြဲအဝမွာ႐ွိေနခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီအနီေရာင္။ တစ္နည္းအားျဖင့္
အရစ္ႏွစ္က ကိုကို အာကာေဝယံ့အတြက္ရည္႐ြယ္ၿပီး ျပင္ထားခဲ့တဲ့ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္။
"မင္း... ဘယ္တုန္းကျမင္ခဲ့တာလဲ၊ ငါ့ဒိုင္ယာရီခိုးဖတ္တုန္းကလား"
"တကယ္က အဲ့ထက္ေစာတယ္ေျပာရမလား... အဲ့ဒါက အေရးမႀကီးပါဘူး၊ လက္ေဆာင္အိတ္အနီဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ကိုကို႔ဒိုင္ယာရီ ခိုးဖတ္တုန္းကထိေတာ့ ႐ွိေနေသးတယ္၊ အခု မ႐ွိေတာ့လို႔လား"
"ငါ လႊင့္ပစ္ဖို႔ေမ့ေနရင္း ေနာက္ထဲေရာက္သြားတာ၊ သတိရလို႔႐ွာလိုက္ေတာ့ မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ မင္းလည္း မသိဘူးဆိုရင္..."
"ေနဦး ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္သိေနမလားမသိဘူး"
"မင္းငါ့အံဆြဲကို ထပ္ေမႊခဲ့တာလား"
"အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး"
ေသခ်ာေပါက္ ကြၽန္ေတာ္ကိုကို႔ဒိုင္ယာရီခိုးဖတ္တုန္းကထိ အဲ့ဒီလက္ေဆာင္အိတ္ အံဆြဲထဲမွာ႐ွိေနခဲ့တုန္းပဲ။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း အံဆြဲကိုဖြင့္ေမႊတာမ်ိဳးမလုပ္ခဲ့ဘူးဆိုေပမယ့္ ဟိုတစ္ေခါက္က... မွတ္မွတ္ရရတစ္ေခါက္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ အံဆြဲကိုဖြင့္ၾကည့္မိေသးတယ္။ ကိုကိုမ႐ွိတုန္း ကိုကို႔အိမ္ကို အာကာေဝယံလာသြားခဲ့တဲ့တစ္ေခါက္။ အဲ့တုန္းက တစ္ခုခုအနံ႔ရလို႔ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္လိုက္စစ္လိုက္တာ တျခားပစၥည္းေတြ ပုံစံမပ်က္ေပမယ့္ အံဆြဲဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အထဲမွာ လက္ေဆာင္အိတ္႐ွိမေနဘူး။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္မွ ဟုတ္တယ္...။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကိုကို႔ဒိုင္ယာရီစာအုပ္အေၾကာင္းကို ေခါင္းထဲပိုအာ႐ုံေရာက္ေနတာမို႔ သိပ္သတိမထားမိလိုက္တာ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက အံဆြဲထဲမွာ အနီေရာင္လက္ေဆာင္အိတ္ကို မျမင္ဘူး။
"ကြၽန္ေတာ္အထင္မမွားရင္ ကိုကိုေဆး႐ုံတက္ေနတဲ့ရက္က
အာကာေဝယံ လာယူသြားတာျဖစ္ႏိုင္တယ္"
"ငါေဆး႐ုံတက္ေနတုန္းက..."
သံ႐ွည္ဆြဲေနတဲ့ ကိုကို႔စကားက မသဲကြဲတဲ့အေနအထားနဲ႔။ အင္း...။ ဒီႏွစ္အတြင္း သူ႕မွာေဆး႐ုံနဲ႔အိမ္ဦးကျပင္လို ျဖစ္ေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့လည္း ဘယ္အေခါက္မွန္းမသိတာ မဆန္းပါဘူး။
"အခုတစ္ေခါက္မဟုတ္ဘူး၊ အက္စီးဒင့္ျဖစ္တဲ့အေခါက္တုန္းက..."
"အဲ့တုန္းက အာကာေဝယံလာသြားေသးတာလား"
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ လာသြားတဲ့အျပင္ အဲ့ဒီလူဟာ ကြၽန္ေတာ့္ေျခရာကိုနင္းၿပီး ကိုကိုဖြက္ထားတဲ့ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကိုပါ စိတ္ဝင္တစား ထိုင္ဖတ္သြားေသးတယ္ဆိုတာကို ေျပာျပသင့္လား။
"အင္း... ကြၽန္ေတာ္ပန္းပင္အေျခအေနၾကည့္ဖို႔လာရင္း
သူ႕ကား လမ္းထဲကထြက္သြားတာကို ေတြ႕လိုက္တာ"
"ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာ အခန္းေသာ့မ႐ွိဘူး၊ ငါတို႔လမ္းမခြဲခင္ ျပႆနာျဖစ္တုန္းက သူငါ့ကိုေသာ့ျပန္ေပးခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္... အဲ့ဒီေသာ့က အခုမင္းကိုေပးထားတဲ့ ေသာ့အပိုပဲ"
"ကိုကို... အာကာေဝယံ့ကိုသိရဲ႕သားနဲ႔... အဲ့လူက ေသာ့အပိုတစ္ေခ်ာင္းမ႐ွိ႐ုံနဲ႔ အခက္ေတြ႕ေနပါ့မလား၊ သူကိုကို႔အိမ္ထဲဝင္ခ်င္ရင္ ရတဲ့နည္းနဲ႔ရေအာင္ဝင္မွာပဲေလ"
ကိုကိုက မ်က္ေတာင္တစ္ဝက္ခ်ၿပီး စဥ္းစားေနတယ္။
"ဒါဆို အဲ့ပစၥည္းက တကယ္ သူ႕လက္ထဲေရာက္သြားတာလား..."
"ကိုကို သူ႕ကိုေပးဖို႔စီစဥ္ထားခဲ့တာပဲမဟုတ္လား၊ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ေလ..."
"ဟုတ္တယ္ဆိုေပမယ့္..."
"ကိုကိုလႊင့္မပစ္ခင္ သူလာယူသြားေတာ့လည္း ႐ွင္းသြားတာေပါ့..."
အျပည့္ခ်လိုက္တဲ့မ်က္ေတာင္ေတြနဲ႔အတူ ေလထုေလးထဲ ခပ္ညင္းညင္းလြင့္လာတဲ့ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္။
"ဒါနဲ႔ကိုကို... အဲ့ဒီဘူးအနီထဲမွာ ဘာပါတာလဲ"
"မင္းျမင္ၿပီးၿပီမဟုတ္ဘူးလား..."
"ဟင့္အင္း... အဲ့တုန္းက ကိုကိုနဲ႔မိသြားရင္ နဖူးစုတ္မွာေၾကာက္လို႔ လမ္းတစ္ဝက္နဲ႔ရပ္ထားခဲ့တာ၊ ဘာပစၥည္းလဲမၾကည့္လိုက္ရဘူး... ကိုကိုသူ႕ကို ဘာလက္ေဆာင္ေပးဖို႔လုပ္ခဲ့တာလဲ"
"..."
ကိုကိုက ကုတင္ေပၚတင္ထားတဲ့ အံဆြဲအဆင့္ေလးနားကို ျပန္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ေနာက္... အံဆြဲထဲကပစၥည္းေတြကို အေသအခ်ာအက်အနစီရီၿပီး အံဆြဲကိုလည္း မူလေနရာဆီ ျပန္ထည့္လိုက္တယ္။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြရဲ႕ ၿငိမ္ဆိတ္တဲ့ လႈပ္႐ွားမႈနဲ႔အတူ အံဆြဲပိတ္သံဟာ ညင္ညင္သာသာပဲ။
"necktie clip အနီေရာင္တစ္ေခ်ာင္း..."
အခန္းတံခါးဟာ တစ္ဖက္ပြင့္ေနတယ္။ ေလၿငိမ္ေနတဲ့အတြက္ ခန္းဆီးလိုက္ကာေတြက မလႈပ္႐ွားဘူး။ အဲ့ဒီအစား မနက္ေနဖ်ဖ်ေလးကေတာ့ လစ္လပ္ေနတဲ့အႀကိဳအၾကားကေန စားပြဲေပၚကိုက်လာရဲ႕။ ဖန္လုံးေလးတစ္လုံး အလင္းျပန္သြားတယ္။
"ျပန္ေရာင္းမစားလိုက္ရတာေတာ့ ႏွေျမာစရာပဲ၊
necktie clip ေတြက ေဈးႀကီးတယ္မလား..."
တအားၿငိမ္ေနတဲ့အခန္းထဲ တမင္တကာျမႇင့္ေျပာလိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အသံပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေတာ့ ကိုကိုက ရဲစိုေနတဲ့ အံဆြဲလက္ကိုင္ဘုေလးကို ၾကည့္ရင္း ခပ္တိုးတိုးေျဖတယ္။
"အင္း..."
"ၾကည့္ရတာ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္မရေသးတဲ့သူက ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းထင္တယ္"
သူ႕ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ေနရင္း ကြၽန္ေတာ္အဲ့လိုေရ႐ြတ္လိုက္ေတာ့ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကိုလွည့္လာၿပီး...။
"မင္းက ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ"
"ကိုကို႔ကိုလို႔ေျပာရင္ အခုေပးမွာလား..."
"..."
ေရခဲ႐ုပ္ရဲ႕အေျဖကိုေစာင့္ရင္း စကၠန္႔ေရတာ အေတာ္ၾကာသြားေပါ့။ သိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အဲ့ဒီလက္ေပါက္ကပ္တဲ့ခင္ဗ်ားဆီမွာမွ ေျခခ်ဳပ္မိေနတာေလ။
"အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ ေပးဖို႔အစီအစဥ္မ႐ွိေသးရင္ ဘာလိုခ်င္လဲမေမးနဲ႔လို႔ ေျပာတာေပါ့..."
"တျခားဟာ ေျပာၾကည့္..."
"တကယ္ေပးမွာမို႔လို႔လား"
"ငါေပးႏိုင္ရင္ ေပးမယ္"
"ကိုကိုစကားတည္ပါေစလို႔ ေမွ်ာ္လင့္တာပဲ... ခရစၥမတ္ေန႔မွာညာတာ ေကာင္းတဲ့အက်င့္မဟုတ္ဘူးမလား"
"ငါ့ကိုျပန္ဆုံးမမေနဘဲ လိုခ်င္တာကို အရင္ေျပာစမ္းပါ"
ကြၽန္ေတာ္ သူ႕အနားထိေရာက္ေအာင္ ေျခလွမ္းလွမ္းသြားလိုက္တယ္။ လက္မအနည္းငယ္ခြာၿပီး ရပ္လိုက္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ကို ေ႐ွ႕ကိုကိုင္းလိုက္တယ္။
တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္ကိုေျခတစ္လွမ္းဆုတ္ရင္း ေက်ာမွာကပ္သြားတဲ့စားပြဲကိုမွီလ်က္။ ေလအလာေၾကာင့္ ခန္းဆီးေလးလွပ္ခနဲလြင့္သြားတဲ့ေနာက္ အခန္းထဲဖိတ္ဝင္လာတဲ့ အလင္းတစ္ခ်ိဳ႕က သူ႕ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ။ အခန္းတြင္းက ခပ္မွိန္မွိန္ေလထုဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားေပမယ့္ သူ႕ပုံစံက သိပ္႐ွင္းလင္းေနတယ္။ ႏွင္းရည္ေသာက္ထားတဲ့ ေဆာင္းပန္းပြင့္ေလးအတိုင္း...။
ၾကည္လင္ေနတဲ့မွန္ပါးေလးေအာက္က မ်က္ဝန္းေတြဟာ စာ႐ြက္ျဖဴေပၚကမွင္အမည္းထက္နက္နဲသေယာင္။ သူ႕ႏွာတံ တစ္နည္းအားျဖင့္ စင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ ဆင္ေျခေလွ်ာေလးတစ္ေလွ်ာက္ နိမ့္ဆင္းၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးကိုင္းႀကိဳးေပၚတင္ေနတဲ့ ကႀကီးပုံခ်ိဳင့္ဝွမ္းေလး။ အဲ့ဒီေအာက္မွာဆိုရင္ မာဖလာခ်ည္သားစလို ေႏြးေနေလာက္မယ့္ ႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ခ်ပ္႐ွိတယ္။
"ကိုကိုက လွလိုက္တာ..."
"အဲ့ဒါေျပာဖို႔ ငါ့အနားကိုဒီေလာက္ကပ္ၾကည့္ေနတာလား..."
"ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ကို နမ္းခ်င္တယ္"
"ဘာ..."
"လိုခ်င္တာေျပာဆိုလို႔ေလ..."
"အဲ့ဒါက..."
"ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာသြားတိုက္ခဲ့တယ္ ကိုကို... ကိုကိုသုံးတဲ့သြားတိုက္ေဆးနဲ႔တိုက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အခုေန ခံတြင္းနံ႔ခ်င္းတူမတူ စမ္းသပ္ၾကည့္ရင္ျဖစ္သားပဲ"
ကြၽန္ေတာ္သူ႕မ်က္ႏွာကို ပိုအနီးကပ္ျမင္ရေအာင္ တိုးသြားလိုက္တယ္။ သူအသက္႐ွဴထုတ္ေနတဲ့ေလေတြရဲ႕ အပူခ်ိန္ကိုခံစားလို႔ရႏိုင္မယ့္ ေနရာအထိ။ အမွန္ေတာ့ စစ္ေဆးၾကည့္ခ်င္တာ။ သူ႕မ်က္ႏွာကေသြးေၾကာေတြရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈကတစ္ဆင့္ သူ႕ခံစားခ်က္ကိုမ်ား ျမင္ရမလားလို႔။
ျမင္ရခါနီးျဖစ္ခဲ့ပုံရတယ္။ အင္း... သူ႕ေရခဲတုံးမ်က္ႏွာဖုံး ကြာက်လာတာကို ျမင္ရခါနီးေလးပဲ။
"မင္းအိပ္မက္ေကာင္းေတြ မက္တတ္လား..."
"ဗ်ာ..."
အဲ့ဒီဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ေမးခြန္းက ကြၽန္ေတာ့္အျပဳအမူကို pause button ႏွိပ္ေပးလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္႕ပခုံးေပၚမွာ သြယ္လ်တဲ့လက္တစ္စုံရဲ႕ တြန္းအားတစ္ခု က်လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုကိုဟာကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕က ေ႐ွာင္ထြက္သြားလိုက္ရင္း...။
"မင္းက ငါ့ဆီကခရစၥမတ္လက္ေဆာင္လိုခ်င္တာမလား...
ဒီတစ္ခုဆိုရင္ ဘယ္လိုလဲ..."
အဲ့ဒီေလသံဝဲဝဲေလးေရာက္သြားတဲ့ အခန္းေထာင့္ဆီ လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ သူ႕လက္ထဲမွာကိုင္ထားတာက အနီေရာင္ပစၥည္းတစ္ခု။ သြယ္တန္းေနတဲ့ ႀကိဳးကြန္ယက္ၾကားက ဖန္လုံးျဖဴေလးေတြကလြဲရင္ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ ငွက္ေမႊးေတြအထိ စိုရဲလို႔။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆြယ္တာအျဖဴေနာက္ခံပိတ္ကားမွာ ပိုၿပီးရဲပေဒါင္းခတ္ေနတဲ့ အနီေရာင္ dream catcher ေလး။ အစကတည္းက ခ်ိတ္ဆြဲထားတာသတိထားမိေပမယ့္
အဲ့ဒီဘက္အခန္းေထာင့္ကို သိပ္ၿပီးအၾကည့္မေရာက္ျဖစ္လို႔ ေသခ်ာမေလ့လာျဖစ္ခဲ့တာ။ အခုၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ တယ္လွပါရဲ႕။
"ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို အိပ္မက္ေကာင္းမက္ေစခ်င္လို႔ dream catcher ေပးတာလား..."
"အင္း... မင္း အနီေရာင္ႀကိဳက္တယ္မလား..."
'ငါ့ကိုနမ္းခ်င္ရင္ အျပင္မွာေတာ့မရဘူး၊ အိပ္မက္ထဲမွာနမ္း' ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။ ခင္ဗ်ားဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာလို႔မေျပာရဘူး။ တယ္ဉာဏ္ေကာင္းတာပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ အခန္းေထာင့္ဆီလာၿပီး သူ႕လက္ထဲက dream catcher ကို ယူလိုက္ရတယ္။
"မဟုတ္မွလြဲ ဒီတစ္ခုကလည္း အာကာေဝယံနဲ႔ဆိုင္ေနတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔..."
"စိတ္မပူနဲ႔၊ ဒီတစ္ခုက ငါ့ဟာငါ စိတ္ကူးေပါက္လို႔ဝယ္ထားတာ"
dream catcher ဆိုတာ ကိုယ့္ဆီလာတဲ့အိပ္မက္ဆိုးေတြကို ဖမ္းယူစားသုံးၿပီး အိပ္မက္ေကာင္းေတြပဲမက္ရေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးတဲ့ အေဆာင္ပစၥည္းတဲ့။ အဲ့ဒါဘယ္လိုအလုပ္လုပ္လဲဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာမသိေပမယ့္ dream catcher တိုင္းက သူ႕ပုံစံနဲ႔သူ လွၾကတာေတာ့အမွန္ပဲ။
"ဆိုကာမွ ကိုကို... dream catcher က ကုတင္အထက္မွာ ခ်ိတ္ထားရတာမဟုတ္လား... ဘာလို႔ အခန္းေထာင့္ေရာက္ေနတာလဲ"
"အလုပ္မျဖစ္လို႔..."
"..."
အဲ့ေတာ့ အိပ္မက္ထဲေတာင္ မရဘူးေပါ့ေလ။ ရက္စက္လွခ်ည္လား။ သူသုံးၾကည့္ၿပီး အဆင္မေျပလို႔ပစ္ထားတဲ့ dream catcher ကို ကြၽန္ေတာ့္ဆီစြန္႔ၿပီး ဘာလုပ္ေစခ်င္တာလဲ။ ငွက္ေမႊးထိုင္ေရၿပီး အိပ္ရမွာလား။
"ငါ့အေပၚမွာအလုပ္မျဖစ္ေပမယ့္ မင္းအတြက္အလုပ္ျဖစ္ရင္ သူလည္းအသုံးက်လာမလားလို႔..."
ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဒီအနီေရာင္အိပ္မက္ဖမ္းသမားကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း...။
"တကယ္လို႔ကြၽန္ေတာ္ အိပ္မက္ေကာင္းမက္ရရင္ ကိုကို႔ဆီကို တစ္ဝက္ခြဲၿပီးပို႔လိုက္မယ္"
ကိုယ္စကားနဲ႔ကိုယ္ အထူးအဆန္းလို အၾကည့္ခံလိုက္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိစၥမ႐ွိပါဘူး။ ေျဖ႐ွင္းခ်က္႐ွိၿပီးသား။
"ေကာင္းတဲ့မုန္႔ဆိုတာ မွ်စားရတယ္မလား"
"အိပ္မက္ကမုန္႔လား..."
"၃ႏွစ္ကေလးအေတြးအေခၚဟာ father of philosophy ပဲဆိုတာ မၾကားဖူးဘူးလား ကိုကို..."
"ဒီေန႔ပထမဆုံးၾကားဖူးတာ"
"ဗဟုသုတတိုးတယ္မွတ္ပါ၊ Congrats ကိုကို..."
တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာေခါင္းယမ္းၿပီး သူ႕ဆြယ္တာလက္ကို အသာဆြဲတင္ရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ထြက္သြားရဲ႕။
"မနက္စာစားၿပီးရင္ျပန္ေတာ့..."
"မေန႔ညက ginger bread man ကြတ္ကီးေတြ ဘယ္ႏွစ္ခုထြက္ေျပးသြားေသးလဲ စစ္ၾကည့္ၿပီးမွ ေျပာၾကတာေပါ့"
"အ႐ူးေလး..."
"အ႐ူးေတြရဲ႕ခ်စ္ႏိုင္စြမ္းဟာ လူသာမန္ေတြထက္ ဆကဲထူးျခားတယ္ဆိုတာေရာ ကိုကိုၾကားဖူးလား"
"ဟင့္အင္း၊ ဒါေပမယ့္ မင္းကေတာ့ တကယ္ထူးျခားတာပဲ"
ဒါဟာ ခ်ီးမြမ္းတာလား၊ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းဖဲ့တာလား တကယ္ကိုေျပာမရဘူး။
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္ ကိုကို..."
"ေကာင္းတာေပါ့... ႏွစ္သစ္မကူးခင္ pro တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ဖို႔စီစဥ္ရင္ ပိုေကာင္းတယ္"
[A/N* pro တစ္ေယာက္ေယာက္ - pro therapist ကို ဆိုလိုျခင္း]
"ကိုကို႔ေၾကာင့္ျဖစ္တာမို႔ ကိုကိုတာဝန္ယူေပးရင္ ပိုအဆင္ေျပမွာရယ္..."
"ေဆာရီး... ငါ pro မဟုတ္ဘူး"
ဟားဟား... သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ခင္ဗ်ာ။
ခင္ဗ်ားကလိမ္တဲ့ေနရာမွာ pro ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မသိရင္ခက္မယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အေ႐ွာင္အတိမ္းမွာ။
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ဦး..."
ကြၽန္ေတာ္ သူေပးသြားတဲ့ dream catcher ကို ကိုင္ရင္းနဲ႔ပဲ သူ႐ွိတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲလိုက္႐ႈပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
*
"ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လို႔လဲ မသိဘူး႐ွင့္..."
"..."
အိမ္ေ႐ွ႕စက္ဘီးထိုးရပ္ၿပီးဘဲလ္တီးလိုက္ေတာ့ ထြက္လာတဲ့အငယ္မက တံခါးေနာက္ကေန လူကိုလာေျပာင္ေနတယ္။
"ဒါ ဦးသက္ထူးခန္႔၊ ေဒၚခင္ေမခ်ိဳတို႔ရဲ႕အိမ္မဟုတ္လားဗ်၊ သူ႕တို႔ရဲ႕ တစ္ေယာက္တည္းေသာသားကေလး ျပန္ေရာက္လာၿပီလို႔ ေျပာလိုက္ပါ"
အျပဳံးေလးနဲ႔ ျပန္ေငါ့လိုက္မိေတာ့ စာကေလးမဟာ မ်က္ကလဲဆန္ျပာနဲ႔ အကူလွမ္းေခၚတယ္။
"မမေရ ခဏလာပါဦး... ဒီကအစ္ကိုကေလ သူ႕ကိုယ္သူ ေဖေဖနဲ႔ေမေမရဲ႕သားလို႔ ေျပာေနတယ္"
"အယ္... ေဖေဖနဲ႔ေမေမက ဘယ္တုန္းကသားေမြးထားလို႔လဲ၊ ဒီအိမ္ကကေလးဆို ေျပးၾကည့္မွ မမနဲ႔အစုေလးပဲ႐ွိတာေလ... မမေတာ့ ကိုယ့္ေအာက္မွာအစုေလးဆိုတဲ့ ခ်စ္ညီမေလးကလြဲရင္ ေမာင္ဆိုတာမ႐ွိဘူးရယ္၊ အစုေလးမွာေရာ အစ္ကို႐ွိဖူးသလို မွတ္ဉာဏ္တစ္စတစ္ေလမ်ား႐ွိလို႔လား"
"ဟင့္အင္း၊ မ႐ွိလို႔ ထူးဆန္းေနတာေပါ့ မမရဲ႕..."
ေအး... အဲ့မွာ လုပ္ေနလိုက္ၾက။ အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ အိမ္ျပန္မလာခ်င္တာ။
"မမေရ... ၾကည့္ရတာ ဒီအစ္ကိုက နည္းနည္း ဒါလားမသိဘူးေနာ္"
"ဟုတ္ေလာက္မယ္ အစုေလး... တံခါးဖြင့္မေပးနဲ႔၊ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္"
လူကိုမ်က္လုံးေထာင့္ကေန အကဲခတ္သလိုၾကည့္ျပရင္း အငယ္မက နားထင္ကိုတို႔ျပေတာ့ ဟိုတစ္ေယာက္ကပါ ကေလးနဲ႔ေပါင္းၿပီး လိုက္ေထာက္ခံလို႔။
"နင္တို႔ၿပီးၾကၿပီလား..."
သူတို႔ညီအစ္မနဲ႔ဂြက်ေနတုန္းမွာ ေနာက္ကေနကယ္တင္႐ွင္ေပၚလာလို႔သာ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ထဲဝင္ရေတာ့တာပဲ။
"ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ရဲကိုလွမ္းေခၚတဲ့ဇာတ္ကြက္မစခင္ ဦးေႏြးေရာက္လာလို႔..."
"ဘာေတြစိတ္ဆိုးေနတာလဲ၊ ကိုကိုမွ အိမ္မကပ္တာ... တစ္ခ်ိန္လုံး သုံးလမ္းေက်ာ္ကိုပဲ သြားေနၿပီးေတာ့..."
"ေအးေလ... ေအးေလ..."
ျခံေစာင့္ဦးေႏြးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုတံခါးလာဖြင့္ေပးသြားၿပီး ျပဳံးတုံးတုံးနဲ႔ ပန္းပင္ေရဆက္ေလာင္းေနတယ္။
"ငါဟာငါသြားခ်င္တဲ့ဆီသြားေနတာ ေဝဖန္စရာဘာအေၾကာင္း႐ွိလဲ"
"အဲ့လိုသြားေနတာေတာင္ အေျဖျပန္မရေသးရင္ေတာ့ အေၾကာင္း႐ွိၿပီမလား..."
"ေအးေလ... ေအးေလ..."
ေဝဖန္တဲ့သူေရာ ေထာက္ခံတဲ့သူေရာ ဒုံးက်ည္ထဲထည့္ၿပီး အာကာသအျပင္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ကို ခြၽန္းအုပ္လို႔ စက္ဘီးသြားသိမ္းဖို႔ပဲ လုပ္လိုက္ေပမယ့္...။
"ေနပါအုံး၊ ကိုကို႔လက္ထဲက ဘာလဲ... လွလိုက္တာ..."
"ဟုတ္သားပဲ၊ လင္းခန္႔ နင္ဒါဘယ္ကဝယ္လာတာလဲ"
"ဪ... ဒါလား... အဟြန္း... ကြၽန္ေတာ့္ကို အိပ္မက္ေကာင္းေကာင္းမက္ေစခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ VVIP လူသားက ေပးလိုက္တဲ့ special dream catcher ေလ... ဒီကအမိတို႔က ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ မရၾကဘူးမလား..."
စသုံးလုံးစာကေလးက မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုင္လာတဲ့ ပစၥည္းနီေလးကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး ေမးလာတာနဲ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း အေျဖေပးၿပီး ကြၽန္ေတာ္အိမ္ေပၚကို တက္သြားလိုက္တယ္။ ဘူလီခ်င္သူဟာ သူလုပ္တာနဲ႔ထိုက္တန္တာပဲ ျပန္ရတယ္ဆိုတာ အဲ့ဒီဘူလီညီအစ္မသိၾကဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရဲ႕။
*
အဲ့ဒီေန႔ေန႔လည္ပိုင္းျဖစ္ပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ တစ္ရက္ေလာက္အိမ္မွာ ကပ္ၾကည့္မယ္လို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနရင္းပဲ ေျခေထာက္ေတြက သုံးလမ္းေက်ာ္က တစ္စုံတစ္ေယာက္႐ွိတဲ့အရပ္ကို အလိုလိုလွည့္ခ်င္ေနၾကတယ္။ ဂနာမၿငိမ္ေနတဲ့အတြက္ ဟိုညီအစ္မရဲ႕ တြတ္ထိုးအတင္းေျပာျခင္းကိုလည္း ခံရၿပီးၿပီ။ အီတလီစာခ်က္နည္း သင္ေနတဲ့အေမက ညေနပိုင္း spaghetti လုပ္ေကြၽးမယ္ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲ ဝယ္စရာစာရင္းထည့္ေပးလိုက္လို႔ mart ကိုလည္း အဝယ္ေတာ္သြားလိုက္ရၿပီးၿပီ။ အခုလည္း အသားလုံးလုပ္တာ ကူေပးေနရတယ္။
"သားကိုေမးမလို႔ ဆရာေလးက လက္ပတ္ေသခ်ာဝတ္ထားေသးလား...
ဟိုတေလာကလည္း ခိုက္မိျပန္တယ္ဆိုလို႔...
အေမကေတာ့ အကူအညီျဖစ္မလားလို႔ ေပးလိုက္တာပဲ၊ အယုံအၾကည္မ႐ွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ေပမယ့္..."
"ဝတ္ထားပါတယ္၊ အယုံအၾကည္႐ွိတာမ႐ွိတာထက္ တစ္ဖက္လူရဲ႕စိတ္ရင္းကို ဦးစားေပးတဲ့သူမ်ိဳးမို႔... ၿပီးေတာ့ ဟို..."
"ဘာေျပာမလို႔လဲ သား၊ ေျပာေလ..."
"အဟဲ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး၊ အေမ့တူကို ညေန spaghetti လာယူဖို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္ရမလားလို႔... သူလည္း စားစရာ႐ွိမွာမဟုတ္ဘူးေလ"
"ဟုတ္သားပဲ... ၾကဳံတုန္း ဆရာေလးဖို႔ပါထည့္ေပးလိုက္မယ္"
"ဒါေပါ့ဒါေပါ့... ကြၽန္ေတာ္ အစအဆုံးကူေပးမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္ပဲ ခ်က္လိုက္ရမလား..."
"အမေလး... ကူေပးရင္ရပါၿပီ ကိုတက္ႂကြေလးရယ္"
*
အေမ့မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ဝင္လုပ္အားေပးတာၿပီးသြားေတာ့ ဟိုႂကြက္မင္းသားကိုအရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ဖုန္းျပန္ကိုင္တဲ့အခ်ိန္ ေခၚမိတဲ့နံပါတ္ကေတာ့...။
"ဟယ္လို ကိုကို... ညေနက်ရင္ ကိုကို႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္ဘက္လာမွာ... အျပန္ကြၽန္ေတာ္လိုက္လာခဲ့ရမလား၊ အေမက ကိုကို႔အတြက္ပါ စားစရာထည့္ေပးခ်င္လို႔တဲ့..."
"မလိုက္လာခဲ့နဲ႔..."
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ခရစၥမတ္ေန႔ကို ဆက္ျဖတ္သန္းခ်င္ဘူးလား"
"ထပ္မလာခဲ့နဲ႔ေတာ့၊ ပိတ္ရက္ၿပီးရင္ test စစ္ဖို႔ရာ ေမးခြန္းျပင္ေနလို႔ ငါမအားဘူး"
ဖုန္းတစ္ဘက္က ေလသံမဝဲတဝဲဟာ ထုံးစံအတိုင္းလို ဘူးႏြယ္ပင္ဒိုင္ယာေလာ့နဲ႔။
"ကိုကိုမအားလည္းရပါတယ္၊ ဒီအတိုင္းမုန္႔စားရင္းထိုင္ေနမွာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခြးေပါက္စလို႔ သေဘာထား..."
"ေခြးေပါက္စေတြ နားညီးတယ္၊ ငါအာ႐ုံစိုက္လို႔မရဘူး"
"ဒါဆိုလည္း ဆိုဖာေပၚက ဖက္ေခါင္းအုံးေလးလိုသေဘာထား..."
"ဖက္ေခါင္းအုံးက ငါ့ကို ဆက္တိုက္ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳး မလိုခ်င္လို႔ sorry... အိမ္မွာပဲ ေနလိုက္ေတာ့"
"ဟြန္႔... ဒါဆိုလည္း Merry Christmas ကိုကို..."
"Merry Christmas"
"I love you!"
"..."
စကားလုံးႏွေျမာလိုက္တာ အင္း အဲေတာင္ ျပန္မေျဖဘဲ အေလာတႀကီး ဖုန္းခ်သြားၿပီ ၾကည့္...။
ဖုန္းအားသြင္းႀကိဳး႐ွာရင္း မနက္က စားပြဲေပၚတင္ထားခဲ့တဲ့ တြဲလဲတြဲလဲပစၥည္းနီနီေလးကို ငုံ႔ၾကည့္မိေတာ့...။
"သူ႕အတြက္အလုပ္မျဖစ္လို႔ ငါ့ကိုစမ္းသုံးခိုင္းတယ္တဲ့လား...
တကယ့္ဉာဏ္ႀကီး႐ွင္..."
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဟိုေမႊဒီေမႊလုပ္ရင္းထြက္လာတဲ့ နံရံကပ္ခ်ိတ္တစ္ခုနဲ႔ ကုတင္ေခါင္းရင္းထက္နံရံမွာ တန္ဆာဆင္ခံလိုက္ရတဲ့ အိပ္မက္ဖမ္းသမားအနီေကာင္။ တိမ္နီေရာင္သမ္းေနတဲ့ ႀကိဳးမွ်င္ေတြၾကား ညေနခင္းၾကယ္လိုလက္လက္ထေနတဲ့ အျဖဴေရာင္ေက်ာက္ေလးေတြနဲ႔ ရဲေထြးေထြးငွက္ေမႊးေတြကို ေငးလိုက္မိေတာ့လည္း မ်က္စိပသာဒတစ္ခုလိုလို။
"လွတာေတာ့ေတာ္ေတာ္လွသားပဲ... ကိုကိုကပစၥည္းဝယ္တဲ့မ်က္စိေတာ့ တကယ္႐ွိတယ္"
အဲ့ဒီခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ေလးကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ၿပီး ကိုကို႔ဆီလွမ္းပို႔လိုက္တယ္။
'Can't wait to send you a half of my sweet dreams! (^^)7'
"ကဲ... က်န္တာက အခုညကစၿပီး မက္သမွ်အိပ္မက္ထဲ ကိုကို႔ကို ေခြးကေလးအေရာဝင္ ပါးလ်က္နားလ်က္လုပ္ဖို႔ပဲ၊ တာဝန္ေက်ပါေစ ကိုယ့္လူ..."
ေနအလင္းေၾကာင့္ လက္ခနဲျဖစ္သြားတဲ့ ေက်ာက္ေရာင္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္စကားကို အေလးျပဳလိုက္နာေၾကာင္း ျပေနသေယာင္။
ဟုတ္ကဲ့။ စိတ္မ႐ွိၾကပါနဲ႔။ သိေနၿပီးသားျဖစ္ေလာက္ေပမယ့္ ပစၥည္းေတြနဲ႔စကားေျပာတာဟာ ကြၽန္ေတာ္႕အတြက္ေတာ့ ပုံမွန္ပါပဲ။
*
"လင္းခန္႔... ျပႆနာပဲ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က
ငါ့ကိုႀကိဳက္ေနတယ္"
"မဟုတ္ဘူး... ငါ့ကိုကြ"
"ငါ့ကိုပါ... စာထဲမွာေရးထားတာ အစ္ကိုထက္ဆိုၿပီး..."
" 'သက္'ကြ အဲ့ဒါလက္ေရးဆက္ေနတာ... ေရးပုံကိုၾကည့္ေလ..."
" 'ထက္' ပါဆိုကြာ..."
"မဟုတ္ဘူး 'သက္' "
"အာ... နားညီးတယ္၊ စာလုံးကြဲကြဲျပားျပားမသိရင္ ျမန္မာစာလက္ေရးမူၾကမ္းကြၽမ္းက်င္သူဆီ သြားၾက၊ ငါကအဆုံးအျဖတ္မေပးႏိုင္ဘူး၊ အလကားဆြဲေခၚလာၿပီး လူေ႐ွ႕မွာၿပိဳင္ျငင္းမေနၾကနဲ႔..."
"အလကားမဟုတ္ပါဘူး၊ မင္းခုဏေလးတင္ Lotteria ၾကက္ေၾကာ္ႏွစ္တုံးစားၿပီးသြားၿပီ"
"ငါဝယ္ေကြၽးခိုင္းမိလို႔လား၊ မင္းတို႔ပဲ အလုအယက္မွာေပးၾကတာေလ..."
က်န္ေနတဲ့ဒီဇင္ဘာရက္ေလးေတြကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျဖတ္သန္းမယ္ဆိုမွ သင္းတို႔ ခ်ိန္ပါအမႊာက အမႈလာအပ္ၾကျပန္တယ္။
ျဖစ္စဥ္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကိုလာေတာ့ စာသင္ခုံေအာက္မွာ စာတစ္ေစာင္ေတြ႕လို႔တဲ့။ ေယာက္ယပ္ေတြခပ္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္ၾကေတာ့ တျခားေမဂ်ာက ေကာင္မေလးရဲ႕ ဝန္ခံတဲ့စာျဖစ္ေနတယ္... လို႔ ေျပာတာပဲ။ စာပါအေၾကာင္းအရာက မ်ားမ်ားစားစားမဟုတ္ဘူး။
'ညီမက တစ္ေနရာကေန ၾကည့္ေနမိတဲ့သူပါ... မနက္ျဖန္ညေနအတန္းၿပီးရင္ ေက်ာင္းေ႐ွ႕ကိုလာခဲ့ေပးႏိုင္မလား... ေျပာစရာ႐ွိလို႔ပါ...'
အဲ့ဒီေအာက္မွာေတာ့ သူတို႔ျငင္းေနတဲ့ 'ထက္'လိုလို 'သက္' လိုလိုကို အစ္ကိုဆိုတဲ့နာမ္စားနဲ႔တြဲသုံးထားရင္း 'လာတဲ့အထိ ေစာင့္ေနပါ့မယ္' လို႔
ေရးထားတယ္။
ခ်ိန္ပါေရာဂါပိုးက ဆင့္ကဲဗီဇေျပာင္းသြားတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အခ်ိန္ခံေနရပါတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥကေတာ့ ယုံခ်င္စရာမေကာင္းဘူးမလား။ ေနမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာႏွင္းက်ေနပါတယ္ လို႔ ေျပာေနသလိုပဲ။
"စာတင္မကဘူး၊ ပစၥည္းေလးေရာပါေသးတာ... အခုရက္ပိုင္းေခတ္စားေနတဲ့ keychain အနီေရာင္ေလး... ၾကားဖူးတယ္မလား၊ အနီေရာင္ပစၥည္း လက္ေဆာင္ေပးတယ္ဆိုတာ ႏွလုံးသားကိုေပးတာပဲတဲ့... ေကာင္မေလးက ငါ့ကို အဲ့ေလာက္ထိေတာင္ သေဘာက်တာလား၊ ငါသတိမျပဳမိခဲ့တာ သူ႕ခံစားခ်က္ေတြကို ထိခိုက္ေစမွာပဲ... ခ်စ္သူေတြျဖစ္မွ ေသခ်ာေတာင္းပန္ရအုံးမယ္"
ကြၽန္ေတာ္ စစ္မင္းထက္ပခုံးကို လွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။
"ေနဦး... စစ္မင္းထက္ မင္းခုဏကဘာေျပာတာ..."
"ဘာထျဖစ္တာတုန္း၊ လန္႔တာကြာ... ေကာင္မေလးက ငါ့ကို တအားသေဘာက်တဲ့ပုံပဲလို႔ ေျပာေနတာ..."
"မဟုတ္ဘူး၊ အဲ့ေ႐ွ႕ကဟာ..."
"အနီေရာင္ပစၥည္းကို လက္ေဆာင္ေပးတာက ႏွလုံးသားလက္ေဆာင္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္လို႔..."
"ဘယ္သူေျပာတာလဲ..."
"ဘယ္သိမွာလဲ၊ google သြားၿပီး source ႐ွာၾကည့္ေပါ့... အေရးႀကီးတာက ငါရည္းစားရေတာ့မယ့္ကိစၥ၊ ၿပီးေတာ့ ပိုးပန္းၿပီးေတာင္မဟုတ္ဘဲ ဖြင့္ေျပာခံရမွာ... ဒီလိုစာမ်ိဳးက အဲ့ဟာကလြဲရင္ တျခားမ႐ွိဘူးမလား၊ လက္ေဆာင္ကလည္း ပါလိုက္ေသး... ေနာက္ဆုံးမွာ နတ္တစ္ပါးပါးကေတာ့ ဒီစစ္မင္းထက္ရဲ႕ ဆုေတာင္းေတြကို ၾကားသြားၿပီပဲ"
"မင္းနာမည္လည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘာေတြေမွ်ာ္လင့္ေနတာလဲ၊ ဖြင့္ေျပာခံရမယ့္သူကငါ... keychain ကလည္း ငါ့အတြက္ရည္႐ြယ္တာ"
"ဟမ့္... မင္းကေရာ ဘာေတြေသခ်ာေနလို႔လဲ၊ ၆ မိနစ္ငယ္တဲ့ညီေလးရဲ႕"
"ငါေသခ်ာတယ္ဆိုရင္ေသခ်ာလို႔ေပါ့၊ ၆မိနစ္ႀကီးတဲ့ မုန္လာဥနီရဲ႕"
ဘက္တီးရီးယားႏွစ္ေကာင္ ရန္ေစာင္ေနၾကတုန္း ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အေတြးထဲညီမွ်ျခင္းေတြ ခ်ေနမိတယ္။
အနီေရာင္ပစၥည္းေပးျခင္း = ႏွလုံးသားလက္ေဆာင္ eq 1
အနီေရာင္ပစၥည္း = ေႁမြနီေလးႏွင့္အိပ္မက္ဖမ္းသမား eq 2
by eq 1 & 2,
ေႁမြနီေလးႏွင့္အိပ္မက္ဖမ္းသမားေပးျခင္း = ႏွလုံးသားလက္ေဆာင္
ကိုယ့္သီအိုရီနဲ႔ကိုယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုကိုက သူ႕ႏွလုံးသားကို ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ တစ္ခါမွာတဝက္စီ လက္ေဆာင္အျဖစ္နဲ႔ ေပးလိုက္တာလိုလို...။ ဒါေတာင္ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုေခၚသြားၿပီး သူကိုယ္တိုင္ တကူးတကဝယ္ေပးတဲ့ ဆြယ္တာအနီမပါေသးဘူး။ ရယ္ခ်င္တဲ့သူ႐ွိရင္ ရယ္လိုက္ၾကပါ။ dream catcher ကပဲ တကယ္အလုပ္ျဖစ္ေနတာလားေတာ့မသိ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ မ်က္လုံးဖြင့္လ်က္ႀကီး အိပ္မက္ေကာင္းမက္ေနၿပီ။
"လင္းခန္႔... မင္းကိုအားကိုးလို႔ လာေဆြးေႏြးတာကို... အဲ့လိုႀကီးထိုင္ေငးမေနနဲ႔ေလကြာ..."
"ေအးေလ... ငယ္သူငယ္ခ်င္းမပီသခ်က္ပဲ"
ခဏေလးၿငိမ္ၿပီး စိတ္ထဲသခ်ၤာတြက္လိုက္မိတာ သူေကာင္းသားေလးမ်ားက တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ complain တက္လာၾကပါၿပီ။ ခုဏကစားထားတဲ့ ၾကက္ေၾကာ္ေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ အႀကီးေရာအငယ္ပါ ၆မီတာေလာက္ေရာက္ေအာင္ ကန္ထုတ္ပစ္ခ်င္တယ္။
"မင္းတို႔ဘာလို႔ ဟိန္းသူရဆီမသြားနားမပူၾကတာလဲ"
"သူ႕ဆီသြား႐ႈပ္ရင္ ေဆာ္အလႊတ္ခံရမွာေပါ့ဟ..."
ဒါမ်ိဳးက် တစ္သံတည္းထြက္လို႔ သိေနၾကတယ္။
"အဲ့ေတာ့ ငါကဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ... မင္းတို႔က အသံကလြဲရင္ ပရင့္ထုတ္ထားတဲ့ copy ႏွစ္႐ြက္ျဖစ္ေနတာပဲ၊ စာေရးတဲ့တစ္ေယာက္ေတာင္ ဘယ္သူကဘယ္သူမွန္း ကြဲခ်င္မွကြဲမွာေလ... စာထဲေရးထားတာက 'ထက္' လို 'သက္'လိုလိုျဖစ္ေနရင္ ႏွစ္ေယာက္လုံးသြားၾကည့္ၾကေပါ့"
အႁမႊာႏွစ္ေကာင္က စားပြဲကို ၿပိဳင္တူထုလိုက္ၾကတယ္။
"ဟုတ္သား... အဲ့က်မွတိုက္႐ိုက္ေမးလိုက္ရင္ျဖစ္တာပဲ၊
လက္ညိဳးအၫႊန္မခံရတဲ့ေကာင္က အ႐ႈံးကို လက္ခံၿပီးေ႐ွာင္ေပးေၾကး"
"စိန္လိုက္ေလ၊ အ႐ွက္မကြဲခ်င္ရင္ အခုကတည္းက ႀကိဳေ႐ွာင္ေပးလည္းရၿပီ ၆မိနစ္ငယ္တဲ့ညီေလးေရ..."
"အဲ့ဒါငါေျပာရမယ့္စကားမဟုတ္လား ၆မိနစ္ကလြဲ ငါ့ထက္ဘာမွပိုမႀကီးတဲ့ မုန္လာဥရဲ႕..."
အဲ့သလိုနဲ႔ ခ်ိန္ပါညီေနာင္ႏွစ္ေကာင္သား ေနာက္ဆုံးမွာ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း႐ိုက္ႏိုင္ေတာ့မလားဆိုတာ အဆုံးအျဖတ္ေပးမယ့္ရက္ ေရာက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္မထားပါဘူး။
မုန္လာဥနီဟာသကို အျပန္ျပန္ျပက္ရင္းလုံးသတ္ေနတဲ့ ဒီအႁမႊာကို တကူးတကလာႀကိဳက္တဲ့မိန္းကေလး တကယ္႐ွိရင္ေတာ့ ျမင္ဖူးတယ္႐ွိေအာင္ သြားၾကည့္ထားရမယ္ေအာက္ေမ့တယ္။ ႐ိုး႐ိုး လူအၾကည့္မွားတဲ့ သာမန္လူလား။ လီယိုနာဒို ဒါဗင္ခ်ီရဲ႕ မိုနာလီဇာပန္းခ်ီကားထဲကလိုအျပဳံး႐ွိတဲ့ ေမတၱာ႐ွင္မလား ဆိုတာ...။
"လင္းခန္႔ေရ..."
ဖုန္းကိုင္လိုက္တုန္း အရင္လြင့္ထြက္လာတာက စစ္မင္းထက္အသံ။
"သြားေတြ႕ခဲ့ၿပီလား စာပိုင္႐ွင္နဲ႔က..."
"အင္း..."
အသံကေတာ့ ေလးေလးပင္ပင္နဲ႔ပဲ။ ၾကည့္ရတာ မိုနာလီဇာမဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။
"သူကဘာေရးတာတဲ့လဲ... 'သက္' လား 'ထက္' လား..."
" 'ထက္' တဲ့..."
"ဪ... စစ္မင္းသက္အတြက္ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ"
"ဒါေပမယ့္ ငါလည္းစကားစေျပာေရာ မဟုတ္ဘူးတဲ့...
အသံခပ္႐ွ႐ွနဲ႔အစ္ကိုတဲ့"
"ဪ... အႁမႊာေတြၾကဳံရေလ့႐ွိတဲ့ လူနဲ႔နာမည္မွားတာမ်ိဳး... ဘာပဲေျပာေျပာ တစ္ေယာက္ေတာ့ က်ိန္စာလြတ္သြားၿပီပဲ၊ အဲ့လိုေတြးၿပီး မင္းညီကို ဂုဏ္ျပဳေပးလိုက္..."
"စစ္မင္းသက္ အခုငိုေနတယ္"
"ဘာလို႔လဲ... ေကာင္မေလးက ထင္သေလာက္မလွလို႔လား"
"လွတယ္ကြ၊ ပိုးစိုးပက္စက္လွတယ္... အသက္နည္းနည္းပဲကြာတဲ့ freshers ခ်င္းကို သူ႕ကိုယ္သူ ညီမညီမနဲ႔ သုံးတာေလးကလည္း ခ်စ္စရာေလး..."
"အဲ့လိုေကာင္မေလးဆီက ဖြင့္ေျပာခံရတာကို သင္းကဘာလို႔ငိုရတာလဲ"
"ေကာင္မေလးကေျပာတာ ဒီ keychain ေလးက gamer ေတြ ႀကိဳက္ေလာက္မယ့္ style မလားတဲ့... ငသက္က 'အင္း' ဆိုေတာ့ တျခားပစၥည္းေတြပါထုတ္ျပတယ္၊ headphones တို႔... controller တို႔ ေရဗူးေလးေတြ ဘာညာစုံေနတာပဲ"
အဲ့ဒါေတြေရာ လက္ေဆာင္ေပးတယ္ဆိုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ မိုနာလီဇာပဲ။ မတန္တရာဆိုေပမယ့္ စစ္မင္းသက္တစ္ေယာက္ ထီဆုႀကီးေပါက္ၿပီေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္မွတ္ခ်က္ခ်ေနတုန္း တစ္ဖက္က ဆက္ေျပာတယ္။
"ဆံညႇပ္ေတြေတာင္ပါေသးတယ္... အေရာင္စုံ..."
"တြယ္ေပးလိုက္ေလကြာ... ၾကဳံေတာင့္ၾကဳံခဲ မိုနာလီဇာကိုရထားမွေတာ့"
"သူ႕အတြက္မွ မဟုတ္တာဟ... စာကေတာ့ သူ႕ကိုေပးတာဟုတ္တယ္၊ ရည္႐ြယ္ခ်က္က တျခားျဖစ္ေနတာ"
"ဘယ္လို..."
"ျဖစ္ပုံကိုေျပာျပမယ္ နားေထာင္... ေကာင္မေလးက သူ႕ရည္းစား gamer ကို လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တာ... ဘာေပးရမလဲမသိတာနဲ႔ အၾကံအိုက္ေနတုန္း RPG တစ္ခုမွာ ငါ့ကိုလိုက္မွီေအာင္ အတန္းလစ္ၿပီး ေက်ာင္းေလွကားသြား skill ခိုးတင္ေနက် စစ္မင္းသက္ကို သတိထားမိလို႔ အကူအညီေတာင္းဖို႔လုပ္တာတဲ့... အငယ္ေကာင္က ငိုခ်င္စိတ္ကိုထိန္းၿပီး ဆံညႇပ္ကေတာ့ မေျပာတတ္ေပမယ့္ အဲ့ပစၥည္းေတြ အကုန္ေကာင္းပါတယ္ လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိုကရယ္ၿပီးျပန္ေျပာတယ္... သူ႕မမက ေ႐ွ႕ဆံပင္႐ွည္လို႔ပါတဲ့ေလ..."
ဪ... လက္စသတ္ေတာ့ မိုနာလီဇာက lesbian ပဲ။
"ဒါဆို ဟို keychain အနီေရာင္ ကေရာ..."
"အဲ့ဒါေတာ့ ယူလိုက္ပါတဲ့... ဒီအတိုင္းေခၚေမးရမွာ မေကာင္းတတ္လို႔ အားနာတဲ့အေနနဲ႔ လက္ေဆာင္ေပးတာတဲ့ေလ..."
ဪ... ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ မိုနာလီဇာက ႏွလုံးသားမ႐ွိဘူးပဲ။
_____________________________________
To be continued...
💖💖💖
Exam ၿပီးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ပ်ံလာပါၿပီ။ 🕊️
ေစာင့္ေနတဲ့သူေတြ႐ွိတယ္မလား...။
💬 HD က မၾကာခင္ၿပီးေတာ့မွာဆိုေတာ့ အခုထိဖတ္ခဲ့သမွ်ထဲ အဆင္မေျပတာ႐ွိမ႐ွိ၊ လက္႐ွိအျမင္ဘာညာ ေျပာသြားလို႔ရပါတယ္။
Ending ကို ဘယ္လိုျဖစ္ေစခ်င္လဲ။
Novella✒️