❄️❄️❄️
အဲ့ဒီညက တစ္လက္စတည္း သူကိုယ္တိုင္ဖန္တီးထားၿပီး သူ႕အဘိဓာန္ထဲကေပ်ာက္ေနတဲ့ စကားလုံးတစ္ခ်ိဳ႕ကိုပါ ကိုကိုသိေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပလိုက္တယ္။ "ကံၾကမၼာခ်ည္တဲ့ႀကိဳးနီေလး" တို႔
"သံေယာဇဥ္ေသးေသးေလး" တို႔ စသျဖင့္...။
မွတ္ဉာဏ္ထဲကလပ္ေနတဲ့ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျပန္မွတ္မိသြားၿပီးကတည္းက ေနာက္ရက္ေတြမွာ
ကိုကိုတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေစ့ေစ့မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္သူ႕မ်က္လုံးကိုၾကည့္ဖို႔လုပ္ရင္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာလႊဲၿပီး တစ္ေနရာရာကို လွစ္ခနဲေရာက္သြားတယ္။
အခုလည္း သူအိမ္ကစားပြဲပုေလးအနားမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဝင္ထိုင္ရင္း သူစာဖတ္တာကိုၾကည့္ဖို႔လုပ္လိုက္တုန္း ထသြားဖို႔ျပင္တာနဲ႔ မတတ္ႏိုင္ဘဲ ခ်က္ခ်င္းလမ္းကိုဝင္ပိတ္လိုက္ရတာ။
"ကိုကိုအဲ့လို ကြၽန္ေတာ့္ကိုေ႐ွာင္ေနလိုက္လို႔ ျဖစ္ၿပီးသားကိစၥေတြက reset ျပန္ျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္... လက္မခံခ်င္ရင္ေတာင္ ကိုကို႔ဘက္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုအရင္အသားယူခဲ့တယ္ဆိုတာက ေရမေရာတဲ့အမွန္တရားပဲ"
မ်က္ဆံနက္ကေလးလည္သြားပုံအရ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့စကားအေပၚ သူျငင္းမရတာကို ဖုံးကြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ ခက္ခဲေနတဲ့ပုံပဲ။
"ငါဘယ္မွာေ႐ွာင္ေနလို႔လဲ"
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးကို ေသခ်ာၾကည့္ေလ..."
"..."
ကြၽန္ေတာ္သူ႕ပခုံးကို႐ုတ္တရက္ကိုင္လိုက္တဲ့အတြက္ ကိုကို႔လက္ထဲကစာအုပ္ ျပဳတ္က်သြားတယ္။
"ကိုကို စာအုပ္ျပန္မေကာက္နဲ႔အုံး၊ ကြၽန္ေတာ္ေမးတာေျဖ..."
"ဘာကိုလဲ..."
"မႏွစ္ဒီဇင္ဘာတုန္းက အဲ့ဒီည... ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ႏိႈးဆြခဲ့တဲ့ကိစၥအတြက္ ဘယ္လိုတာဝန္ယူေပးမွာလဲ..."
"အဲ့ဒါက ငါရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိ႐ွိလုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးေလ၊ အသိစိတ္မ႐ွိေတာ့..."
"မသိစိတ္ကေန ကြၽန္ေတာ့္ကို အာကာေဝယံလို႔ျမင္ၿပီး ထင္သလိုျပဳမူခဲ့တာမလား"
"..."
"ကိုကိုေျပာၾကည့္... ကြၽန္ေတာ္အျပစ္တင္ရမွာက red spy ကိုလား... အာကာေဝယံ့ကိုလား... ဒါမွမဟုတ္ ကိုကို႔ကိုလား..."
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြအၾကည့္ေရာက္သြားတဲ့ေနရာကို သတိထားမိပုံပဲ။ ကိုကိုက သူ႕လည္ပင္းကအမာ႐ြတ္ကို ဆြယ္တာလည္ေထာင္စနဲ႔ ဆြဲအုပ္လိုက္တယ္။ ၂၁ ရက္ေန႔တုန္းက ခ်ဳပ္႐ိုးသြားျဖည္လာခဲ့တာမို႔ ပတ္တီးစေတြမျမင္ရေတာ့ေပမယ့္ အဲ့ဒီအစား ေသြးေၾကာစိမ္းေတြယွက္သြယ္ေနတဲ့လည္တိုင္ျဖဴႏုႏုမွာ ၂လက္မခြဲသာသာ ဓားဒဏ္ရာအမာ႐ြတ္က လွဲေလ်ာင္းလို႔...။
"မင္းအေနနဲ႔ကေတာ့ ငါ့ကို အျပစ္တင္တာ ျဖစ္သင့္တယ္"
ၾကားခံနယ္ထဲတိုးလာတာက ပုံမွန္ထက္တိုးညင္းတဲ့ မဝဲတဝဲေလသံေလး။
"ဘာေၾကာင့္လဲ..."
"မင္းသိပါတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး ကိုကို..."
"..."
ကိုကို႔ၾကည့္ရတာ စကားလုံးသုံးရတဲ့ေနရာမွာ သိပ္အခက္ေတြ႕ေနပုံပဲ။ သူ႕ရဲ႕ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ skill ေတြက ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္း ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကို ေဖာ္ျပတဲ့ေနရာမွာေတာ့ အသုံးမက်ဘူးထင္တယ္။
"ငါ... ငါမင္းအေပၚ မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ခဲ့တယ္၊
ခုမွေတြ႕ဖူးကာစ သူစိမ္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔တုန္းကေရာ...
ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔တုန္းကေရာ..."
ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္လက္ေတြကို အသာဖယ္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႕မ်က္မွန္ကိုင္းအၾကည္ေလးကိုပင့္တင္ရင္း ေနရာခ်တယ္။
"အဲဒီပထမဆုံးအနမ္းဆိုတဲ့ကိစၥက ငါသတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားမိလို႔ဆိုေပမယ့္ ငါသာမင္းေနရာမွာဆိုလည္း ေက်နပ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့... မင္းကိုလက္႐ွိခ်စ္သူအျဖစ္ ဆြဲသုံးခဲ့တဲ့ကိစၥကလည္း ငါဟာငါ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာင္းပန္ၿပီးၿပီး ကိုယ္ဂိုက္ျပေပးေနခဲ့တဲ့တပည့္အေပၚ ဒီလိုလုပ္တာက ႐ွက္စရာပဲ... ဒါ့အျပင္ အဲဒီေနာက္ပိုင္း တျခားကိစၥေတြမွာလည္း မင္းကိုယ္တိုင္ ေက်နပ္လို႔ဝင္ပါခဲ့တာပါ... သေဘာက်လို႔ လုပ္ေပးခဲ့တာပါေျပာေပမယ့္ တကယ္တမ္းမင္းက အသက္ ၁၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ပဲ၊ မင္းရဲ႕ျဖဴစင္တဲ့ခံစားခ်က္ကို တစ္ေလွ်ာက္လုံး အသုံးခ်ေနခဲ့တာက အရမ္း႐ွက္စရာေကာင္းတယ္"
"ကိုကို အဲ့ေလာက္႐ွက္ေနရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလက္ခံလိုက္ပါလား..."
"..."
ကြၽန္ေတာ္ပိတ္ေမးလိုက္တဲ့စကားမွာ ကိုကို႔ရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သုံးသပ္ခ်က္စာစီစာကုံးက တုံးတိရပ္ခ်သြားပါရဲ႕။
"ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မ႐ွက္ဘူး၊
ကိုကိုလို႔ေခၚရတာေရာ... ဆရာလုပ္ခိုင္းၿပီးမွ ဖြင့္ေျပာရတာေရာ... လက္႐ွိခ်စ္သူ mode မွာ ဝင္ေနၿပီး ပိုင္စိုးပိုင္နင္းလုပ္ျပရတာေရာ... ကိုကို႔ကို လိုက္ stalk ရတာေရာ... ေခြးေပါက္စ character နဲ႔ ကပ္ခြၽဲျပရတာေရာ... အားလုံးက ကိုကို႔အခ်စ္ကိုရဖို႔ ယုံၾကည္ခ်က္႐ွိ႐ွိနဲ႔လုပ္ေနတာမို႔ ႐ွက္ဖို႔ရာေတာင္ အာ႐ုံမရေတာ့ဘူးေျပာရမယ္၊ ဘာလို႔လဲဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔က..."
ကြၽန္ေတာ္ စကားကိုတန္႔ထားလိုက္တယ္။ မ်က္စိေ႐ွ႕ကလူသားရဲ႕ မဟူရာေရာင္လက္ေနတဲ့ မ်က္လုံးအစုံက ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ဆုံခ်က္ခ်လာမွ...။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔က အတူ႐ွိမွျဖစ္မွာကိုကို..."
ကြၽန္ေတာ္ျမင္တာမမွားရင္ သူ႕မ်က္လုံးေတြ ေရျပင္လိုလႈပ္႐ွားသြားတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ စိတ္ထဲကအေတြးေတြကို ဖုံးကြယ္လို႔ရခ်င္ရမယ္။ ခံစားခ်က္အရ အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္သြားတဲ့ အျပဳအမူေတြကိုေတာ့ ဖုံးကြယ္ထားလို႔ ရ႐ိုးထုံးစံမ႐ွိဘူး။
"ကိုကိုက ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကိုယ္ နားလည္ေအာင္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ မကြၽမ္းက်င္ေတာ့ ျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနကို ကြၽန္ေတာ္ပဲေျပာျပေပးမယ္... ကိုကိုနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္မသိၾကခင္က ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္းေ႐ွ႕ဆက္လို႔လည္း အဆင္ေျပခ်င္ေျပခဲ့ၾကလိမ့္မယ္... ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း ဝင္တိုက္မိၿပီးကတည္းက၊ ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီမာဖလာေပးလိုက္ၿပီးကတည္းက ကိုကိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က တစ္လမ္းစီခြဲသြားလို႔မရတဲ့သူေတြ ျဖစ္လာတာ..."
ေ႐ွာင္ဖို႔လုပ္ေနတဲ့ ကိုကို႔အၾကည့္ေတြဝဲက်သြားတာက ကြၽန္ေတာ္႕လည္ပင္းက မာဖလာအနီေလးဆီ...။
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ္မ႐ွိဘဲ အဆင္မေျပဘူးဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္သိတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုကို႔နားမေနရရင္ အဆင္မေျပဘူး... ကြၽန္ေတာ္တို႔က သူစိမ္းလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ဆရာတပည့္အဆင့္မွာတင္လည္း ရပ္မေနဘူး၊
တစ္ေယာက္မ႐ွိရင္ တစ္ေယာက္မေနႏိုင္တဲ့ သခင္နဲ႔ေခြးေပါက္စလိုမ်ိဳး ပက္သက္မႈမို႔လို႔..."
"..."
ေတမိကိုကိုဟာ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုတင္းတင္းေစ့ထားဆဲ...။ သူ႐ွက္တာမ႐ွက္တာအပထား ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေျပာစရာ႐ွိတာဆက္ေျပာရမွာပဲ။
"အခုဆို... ကိုကို႔ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ေသးေသးေလးက ဘယ္ေလာက္အ႐ြယ္အစားျဖစ္ေနၿပီလဲဆိုတာ ကိုကိုသိရဲ႕လား..."
"မင္းဘာလို႔ အနားကပ္လာတာလဲ"
ကြၽန္ေတာ္လႈပ္႐ွားလိုက္မွ အသံထြက္လာသူဟာ ေနာက္ကိုေျခတစ္လွမ္းဆုတ္သြားေလရဲ႕။
"ေခြးကေလးေတြ သူတို႔သခင္အေပၚ ခုန္တက္ခ်င္တာကသဘာဝပဲ ကိုကို..."
"ငါ မင္းသခင္မဟုတ္..."
"ဘုန္း..."
ေျပာရင္းပဲ ကိုကိုက ေနာက္တစ္လွမ္းထပ္ဆုတ္လိုက္ေတာ့ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီးယိုင္သြားတဲ့သူကိုလွမ္းဖမ္းရင္းကြၽန္ေတာ္ပါ ဆိုဖာေပၚကို ျပဳတ္က်သြားတယ္။
"လင္းခန္႔... မင္း ငါ့အေပၚက ဖယ္မေပးေသးဘူးလား"
"ဟင့္အင္း..."
"ဖယ္စမ္း... မဖယ္ရင္ မင္းကိုငါ..."
"ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္"
က္ုကိုဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္ သုံးစကၠန္႔အၾကာမွာ ပြင့္ဟလာတဲ့ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြ...။
"ငါသိၿပီ..."
"ငါသိၿပီဆိုတာက ဘာလဲ..."
"အဲ့ဒီကိစၥကို ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားေပးမယ္၊
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္ ငါ့အေပၚက ဖယ္ေပး..."
"ဖယ္မေပးရင္ နဖူးေတာက္မွာလား..."
"ေမးစရာလိုေသးလို႔လား..."
"မလိုပါဘူးခင္ဗ်ာ..."
ကြၽန္ေတာ္ ဖယ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆက္ၿပီးသူ႕ကိုတြယ္ကပ္ေနရင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္မွာ ႐ွက္တဲ့စိတ္နဲ႔ နတ္သက္ေႂကြရေတာ့မယ့္နတ္သားလို ျဖစ္သြားမလား စိုးရိမ္မိလာတာမို႔။
"ကိုကို နား႐ြက္ဖ်ားေလးေတြနီေနသလိုပဲ"
"ေအးလို႔..."
"ဪ... အဟြန္း..."
"ဘာရယ္ေနတာလဲ..."
"ကိုကိုနားလည္ၿပီလား... ကိုကို အရင္ကိစၥေတြအေပၚမွာ ႐ွက္ေနတာက မာနေတြသိကၡာေတြနဲ႔မဆိုင္ဘဲ ဒီအတိုင္း ကိုကို႔ရဲ႕ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ကို ကိုကိုကိုယ္တိုင္က လက္မခံႏိုင္ေသးလို႔ဆိုတာ..."
သက္ျပင္းခ်သံတိုးညင္းညင္းနဲ႔အတူ မွန္ပါစေလးေအာက္က မ်က္ဝန္းတစ္စုံက 'ငါ့ကို အနားေပးပါအုံး' ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္လာတဲ့အတြက္ ရယ္ၿပီး ကိုယ့္စကားကိုယ္အနားသတ္လိုက္ရတယ္။
"လက္မခံႏိုင္ေသးတဲ့ ကိုကို႔ပုံစံက ခ်စ္စရာေကာင္းတာမို႔ ကိစၥေတာ့မ႐ွိပါဘူး"
"အိမ္ျပန္ေတာ့..."
"မျပန္ရင္ ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ကို ကန္ထုတ္မွာလား..."
"၁... ၂..."
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ... ျပန္ပါ့မယ္...
ဟြန္႔... ေမြးမထားတဲ့ေခြးေပါက္စမို႔ဆိုၿပီး စိတ္႐ွိသလို bully တာက တစ္ႏွစ္ၾကာတဲ့အထိ မေျပာင္းလဲဘူးေနာ္၊ တကယ္ပါပဲ... ဘယ္မလဲ မိုင္လို..."
"ေရာ့... ျမန္ျမန္ျပန္..."
"ဒီေန႔လည္း လာ႐ႈပ္ခြင့္ေပးလို႔ ေက်းဇူးပါ၊
Goodnight ကိုကို..."
မိုင္လိုဘူးလက္ထဲထိုးထည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုအျပင္ထုတ္လိုက္တဲ့ေနာက္ အၾကားအလပ္မ႐ွိပိတ္သြားတဲ့ အျဖဴေရာင္တံခါး။
ခင္ဗ်ားလည္းခင္ဗ်ားဆိုေပမယ့္ ကိုကိုရာ...
အေခါက္တိုင္းအတင္းတိုးတိုးဝင္လာတဲ့ ေခြးေပါက္စကြၽန္ေတာ့္ကို ႏွလုံးသားတံခါးထဲက ကန္ကန္ထုတ္ေနရတာ တယ္ပင္ပန္းမွာပဲ။
"ျပန္စဥ္းစားေပးမယ္လုပ္ေနေသးတယ္...
လက္ခံလိုက္ရင္ ပိုလြယ္ပိုသက္သာမွာကို..."
ထားပါေလ...။
ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ေတာ့ သုံးစကၠန္႔အတြင္းရတဲ့အေျဖက တစ္ခ်ိန္လုံးေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့တစ္ခုခုအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာမလား မသိရတာမို႔...။ To be continued ေပါ့။
* * *
"ေညာင္..." "ေညာင္..."
ဒီအသံၾကားရင္ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေနရာေရာက္ေနတာလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ရႏိုင္ေလာက္မယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ရည္းစားျဖစ္သူေနတဲ့ေနရာ ေၾကာင္ေဂဟာပါပဲ။
"မင္းက ဘာလို႔ ဒီလာထိုင္ေနတာလဲ..."
"မရဘူးလား၊ လာထိုင္လို႔..."
"ရတာကရတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ငါက ဒီေန႔ မင္းခါတိုင္းထက္မအားျဖစ္ေနမယ္လို႔ ထင္ထားတာ... ဒီေန႔ Christmas Eve မဟုတ္လား... ၿပီးေတာ့ မင္းကိုကိုက christian ေလ..."
တကယ္ပဲ ဘာလိုလိုနဲ႔ ခရစၥမတ္ေန႔ကိုကပ္လာၿပီ။
ၿမိဳ႕ထဲမွာအျပင္အဆင္ေတြနဲ႔ ေဈးေရာင္းပြဲေတာ္ေတြ၊ ေနရာတစ္ခ်ိဳ႕မွာေတာ့ မီးေရာင္စုံတန္ဆာဆင္ထားတဲ့ ခရစၥမတ္သစ္ပင္ေတြ၊ အျဖဴလိုင္းအနီလိုင္းေတြရစ္ပတ္ေနတဲ့ ခ်ိဳခ်ဥ္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ လက္ေဆာင္ျခင္းေတြ၊ ပို႔စကတ္ေတြ...။ လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးအတြက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။
"အင္းေနာ္... ငါဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာပါလိမ့္..."
"ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထိုင္ေမးခြန္းထုတ္မေနဘဲ အစ္ကိုအယ္လ္ခြန္းအနား သြားကပ္ေနရမွာမဟုတ္ဘူးလား... ေတာ္ၾကာ သူ႕ Ex က ျပတ္သြားတဲ့ႏွစ္ပတ္လည္အျဖစ္ ျပန္လာဝိုက္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..."
"အင္းေနာ္... ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..."
"လင္းခန္႔... မင္းဖ်ားေနတာလား"
"မဖ်ားပါဘူး"
"ဒါဆိုဘာလို႔ ဒီလိုေန႔မွာ ဒီအိမ္လာၿပီး ကေယာင္ကတမ္းေတြ ထိုင္ေျပာေနတာလဲ..."
လက္ထဲမွာ သူ႕ရဲ႕ေျမေအာင္းဥသားေလးေတြထဲက နံပါတ္စဥ္ဘယ္ေလာက္မွန္းမသိတဲ့တစ္ေကာင္ကို ပိုက္ထားၿပီး ဟိုကုတ္ဒီကုတ္နဲ႔လုပ္ေနတဲ့တစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ပုံစံကို အားမရတဲ့ေလသံနဲ႔ ေဘးနားဝင္ထိုင္ၿပီး ေဝဖန္တယ္။
"ဟိန္းသူရ..."
"အင္း..."
"မင္းအစ္ကိုပိုင္သုကို ခ်စ္လား"
"ဟာ... အစမ႐ွိအဆုံးမ႐ွိ..."
ဟိန္းသူရက ခပ္က်ယ္က်ယ္တုံ႔ျပန္လိုက္ၿပီးမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းကဝရန္တာမွာထိုင္ၿပီး PC တစ္လုံးနဲ႔အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ သူ႕ရည္းစားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း...။
"ဘာလို႔ငါ့ကိုလာေမးေနတာလဲ"
"မင္း ေၾကာင္ေတြကိုခ်စ္တယ္မလား..."
"ခ်စ္လို႔ ရင္ထဲထည့္ထားတာမျမင္ဘူးလား... ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တစ္ကမ႓ာလုံးကေၾကာင္ေတြကို အိမ္ေပၚေခၚတင္ထားခ်င္တာ..."
ဟုတ္ပါၿပီ ailurophile ေကာင္ရာ...။ မ်က္လုံးထဲကထြက္ေနတဲ့ စိတ္ျပင္းျပမႈအေရာင္ေတြကို နည္းနည္းထိန္းပါဦး။ သက္ေသခံပုံက နည္းနည္း လန္႔စရာေကာင္းေနတယ္။
"ငါသိခ်င္တာက... မင္းအစ္ကိုပိုင္သုကို ရည္းစားေတာ္ထားတာက သူ႕အိမ္ကို ေၾကာင္ေဂဟာလုပ္ခြင့္ေပးထားလို႔လား ဒါမွမဟုတ္ ဒီအတိုင္းသူ႕ကိုခ်စ္လို႔လား..."
"မင္းက ဘယ္တုန္းက ငါ့အခ်စ္ေရးကို ဒီေလာက္စိတ္ဝင္စားလာတာလဲ"
"အခုေလးတင္ပဲ... ေျဖမွာလားမေျဖဘူးလား၊
မေျဖလည္း အစ္ကိုပိုင္သုကို မင္းကသူ႕ကိုတကယ္မခ်စ္ဘဲ မင္းေၾကာင္ေတြကိုအိမ္ေပၚေခၚတင္ေပးထားလို႔ အားနာလို႔ ရည္းစားေတာ္ေပးထားတာလို႔ သြားေျပာလိုက္မယ္"
"ဓားျပလားဟ! သူမ်ားအိမ္လာၿပီး ၿခိမ္းၿခိမ္းေျခာက္ေျခာက္နဲ႔!"
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါသိခ်င္တာေျဖလိုက္ရင္ ရတာပဲဟာ..."
သူ႕အသံကို နားတစ္ဖက္ပိတ္ေ႐ွာင္လိုက္ၿပီး ပခုံးတြန္႔ျပရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိန္းသူရက ေခါင္းယမ္းတယ္။ ေနာက္ထပ္ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကို ရင္ထဲထည့္လိုက္ရင္းနဲ႔...။
"ဟိုအႁမႊာက ငါ့ကို လင္းခန္႔က gaslighter အႀကီးစားပါလို႔ လာေျပာတုန္းက မယုံခဲ့ဘူး၊ ေျပာမယုံၾကဳံဖူးမွသိပဲ..."
"အခုသိၿပီမလား ေျဖ..."
"..."
အစ္ကိုပိုင္သုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေျပာတာေတြကို နားစြင့္ႏိုင္ပုံမေပၚဘဲ mentoes ျမဳံ႕လိုက္သီခ်င္းညည္းလိုက္နဲ႔ လုပ္လက္စအလုပ္တစ္ခုတည္းမွာဘဲ အာ႐ုံထည့္လို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ PC ႏိႈက္ေနေလရဲ႕။ အဲ့ဒီဘက္ကို ဟိန္းသူရက ဒုတိယတစ္ေခါက္ ထပ္လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း...။
"သူကိုယ္တိုင္က အဲ့ေလာက္ေၾကာင္မခ်စ္တတ္ဘဲနဲ႔ ငါ့ေၾကာင္ေတြကို မၿငိဳမျငင္အိမ္ေပၚေခၚတင္ေပးထားတာကို ေက်းဇူးတင္တာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲ့တစ္ခုတည္းနဲ႔ ရည္းစားေတာ္ထားရေအာင္ထိေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ကြ... အသိသာႀကီးပဲဟာ... ခ်စ္လို႔ေပါ့..."
တတိယတစ္ေခါက္ ထပ္လွမ္းၾကည့္ျပန္ၿပီ။ အဲ့ေလာက္ ၾကားမွာစိုးေနရင္လည္း မင္းေလသံကို နည္းနည္းေလွ်ာ့ေျပာရင္ ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေၾကးစည္ဒကာကတစ္မ်ိဳး။
[AN *ေၾကးစည္ဒကာ ဆိုတာ အသံေအာင္အသံေကာင္းတဲ့သူေတြက အရင္ဘဝကေၾကးစည္လႉထားခဲ့လို႔ အခုဘဝမွာ ပီျပင္ျပတ္သားတဲ့အသံရတာလို႔ လူႀကီးသူမေတြ ေျပာေလ့႐ွိတဲ့စကားပါ။]
"ငါအလယ္တန္းႏွစ္တုန္းက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္ဖူးတယ္... အခ်စ္ဦးလို႔ေျပာရမလား မင္းလိုတစ္ဖက္ေစာင္းခဲ့ရတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ငါသူ႕ကိုဖြင့္ေျပာၿပီး မၾကာခင္ပဲ တြဲခဲ့ၾကတာ... ဒါေပမယ့္ အျဖတ္ခံလိုက္ရတယ္၊ တြဲၾကည့္ၿပီးမွ ငါက သူ႕ type မဟုတ္လို႔တဲ့... အဲ့ကတည္းက ငါလည္း ေၾကာင္ေတြကိုခ်စ္ေနရာကေန လူကိုသြားခ်စ္မိလို႔ ေနာင္မွတ္ေအာင္ အျပစ္ေပးခံရတာလို႔ ေတြးထားလိုက္တာ..."
မေမးရဘဲနဲ႔ ေျပာလာတဲ့အေၾကာင္းေတြက အစကေတာ့ ဒီအတိုင္း နားထဲဝင္လာ႐ုံပဲ။ ၾကားရတဲ့ အခ်က္အလက္အသစ္ေတြကို ဆန္းစစ္မိေတာ့မွ တစ္ခ်ိန္လုံးထင္ထားတာနဲ႔ လြဲေနပါေရာ။
"ခဏေလး... မင္းက အလယ္တန္းတုန္းက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲဖူးတယ္ဆိုေတာ့ မင္းအခ်စ္ဦးက အစ္ကိုပိုင္သုမဟုတ္ဘူးေပါ့"
"မဟုတ္ဘူးေလ... ဘာလဲ လူတိုင္းကို မင္းလို တစ္ခါမွရည္းစားမထားဖူးဘဲ မေတာ္တဆဝင္တိုက္မိတဲ့ အထူးလူသားနဲ႔က်မွ အ႐ူးအမူးျဖစ္ၾကတယ္လို႔ ထင္ေနတာလား..."
"မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မင္းက bi မွန္းေတာ့ လုံးလုံးထင္မထားတာ"
"မင္းမသိတာ မထူးဆန္းပါဘူး၊ ငါမွအထူးတလည္ေျပာမျပတာ...
ငါ့ identity ကို ဘယ္သူသိသိမသိသိ ကိစၥမ႐ွိတာမို႔... ၿပီးေတာ့ ပိုင္သုလည္း ငါ့လိုပဲမို႔..."
"ဟမ္..."
ကြၽန္ေတာ္ အာေမဋိတ္ျပဳေနတုန္း ဟိန္းသူရက စကားစၿပီးသားကိစၥမို႔ ဆက္ေျပာျပတယ္။
"သူလည္း ငါ့လိုပဲ အခ်စ္ဦးနဲ႔တြဲခြင့္ရၿပီး သိပ္မၾကာဘဲ အပစ္ခံလိုက္ရတာေလ... အထက္တန္းတုန္းက အတန္းေဖာ္မိန္းကေလးေပမယ့္ အဲ့တုန္းကသူက သူ႕အခ်စ္ဦးထက္ အရပ္ပုခဲ့လို႔တဲ့... အဲ့ဒါကိုစိတ္နာၿပီး ေနာက္ပိုင္းအရပ္႐ွည္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခန္းဇြတ္လုပ္လိုက္လို႔ သူ႕ဆီျပန္လာေသးတယ္ သူကျပန္ျငင္းလိုက္တာလို႔ေတာ့ ေျပာတာပဲ... ပီႏိုကီယိုလို ႏွာတံ႐ွည္ထြက္လာမလာေတာ့ ငါလည္းမျမင္ရဘူး"
"ေနအုံး... အဲ့ေတာ့ မင္းတို႔က ႏွစ္ေယာက္လုံး bisexual ေတြေပါ့"
"bi ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲ... ဘာေတြထူးဆန္း..."
"bi တာက ထူးဆန္းတာမဟုတ္ဘူး... မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ လာတူေနတာကို ထူးဆန္းေနတာ"
"အဲ့ဒါကေတာ့... အင္းေပါ့၊ ငါတို႔ကတျခားတူတာမွ မ႐ွိတာ..."
"ေမးလက္စနဲ႔ ဆက္ေမးအုံးမယ္... မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ အရင္ကအခ်စ္က နာက်င္ရၿပီးအဆုံးသတ္သြားတာဆိုရင္ အခု အဲ့နာက်င္မႈကို အစားထိုးဖို႔ရာ ခ်စ္ေနၾကတဲ့သေဘာမ်ိဳးလို႔ ခံစားဖူးလား..."
ေမးခြန္းအဆုံးမွာ ဟိန္းသူရက ေၾကာင္ေတြကိုပြတ္သပ္ေပးေနတာ ရပ္လိုက္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျဖဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္လာတယ္။
"ဘာလို႔ ငါ့ကို အဲ့လိုႀကီး ၾကည့္ေနတာတုန္း... ေနအုံး... မင္းေၾကာင္ေတြကပါ မင္းၾကည့္သလို လိုက္ၾကည့္ေနၾကၿပီဟ"
"လင္းခန္႔... မင္းငါ့ကိုအမွန္အတိုင္းေျပာ...
အစ္ကိုအယ္လ္ခြန္းနဲ႔က အေျခအေနမေကာင္းလို႔လား... တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ထိ ဟိုကမင္းကို ႀကိဳး႐ွည္႐ွည္နဲ႔ လွန္ထားတုန္းမို႔ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ငါ့ကို ေလွ်ာက္ေမးေနတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ... အေျခအေနကေကာင္းတယ္၊
ေကာင္းေပမယ့္ ဒီအတိုင္း..."
"မင္းက ဘာစိတ္ကူးနဲ႔ငါ့ကိုဘာလို႔ လာေမးခြန္းထုတ္ေနလဲ ငါမသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ပုံစံေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိတယ္ဆိုတာ မင္းလည္းသိတယ္မလား... မင္းေမးခ်င္တဲ့သူကမေျဖတတ္လို႔ သူမ်ားကိုလိုက္ေမးၾကည့္႐ုံနဲ႔ သူ႕ရင္ထဲကဟာနဲ႔ တူညီေလာက္မယ့္အေျဖမ်ိဳး ရလာမွာမဟုတ္ဘူးေလ"
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဟိန္းသူရက ကြၽန္ေတာ့္ကိစၥေတြကို သိပ္စိတ္မဝင္စားပုံမျပသလို ဘာမွသိပ္မသိတာကိုပဲ တကယ္ဝမ္းသာရမလို။ ဟိုအႁမႊာကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္မယ့္လူလို႔ ယုံၾကည္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ squad ထဲ ဆြဲသြင္းခဲ့ရတဲ့သူတျဖစ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ထက္ လပိုင္းေလး အသက္ႀကီးတဲ့သူမို႔လားေတာ့မသိ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံဝင္မပါေပမယ့္ သူဝင္ပါၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့စကားက်ရင္ ေ႐ွာင္မရတာမ်ားေနတယ္။ အတူတူမႀကီးခဲ့ရေပမယ့္ အတြင္းသိသူငယ္ခ်င္းဆန္တဲ့ ေလသံမ်ိဳး။
"ငါသိပါတယ္... လူတိုင္းတစ္ေယာက္စီမတူၾကသလိုပဲ ကိုကို႔ရဲ႕အခ်စ္ပုံစံကလည္း တမူထူးျခားၿပီးသားဆိုတာ၊
အဲ့ဒီထူးျခားမႈကို သေဘာက်လို႔ပဲ ဒီလူကိုခ်စ္တာဆိုတာ...
ဒါေပမယ့္ ဒီရက္ပိုင္း အလကားေနရင္း အေတြးေပါက္ေနလို႔... တကယ္လို႔မ်ား ငါသာသူ႕ဆီကလက္ခံမႈရခဲ့ရင္ ဘယ္သူနဲ႔မွမတူတဲ့ပုံစံနဲ႔ အခ်စ္ခံရပါ့မလားလို႔ ေတြးေနမိတာ"
"မင္းက အာကာေဝယံရဲ႕ အစားထိုးထပ္ျဖစ္မွာကို ေၾကာက္ေနတာလား..."
"အဲ့လို တည့္ႀကီးမေမးနဲ႔ေလကြာ..."
"ေဆာရီး..."
ကြၽန္ေတာ္ ပါးစပ္ထပ္ဟမွာကို ေစာင့္ရင္း ဟိန္းသူရက သူ႕ေၾကာင္ေတြလက္ထဲ ေဆာ့စရာသိုးေမႊးအ႐ုပ္ေလးေတြ တစ္ခုစီထည့္ေပးေနတယ္။
"အစားထိုးထပ္ျဖစ္မွာေၾကာက္တာထက္...
ငါကအေကာင္းဆုံးကို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာကို စိုးရိမ္တာလို႔ ေျပာရမယ္၊ ကိုကိုက အာကာေဝယံ့ကို ဘယ္သူနဲ႔မွမတူေအာင္ အေကာင္းဆုံးခ်စ္ခဲ့တာမို႔ ငါက အေကာင္းဆုံးထက္သာတဲ့ အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆုံးအခ်စ္မ်ိဳးကို သူ႕ဆီကရႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတဲ့အေတြး..."
"လင္းခန္႔... မင္းက ေသာက္႐ူးပဲ"
အင္း...။ အဆဲခံလိုက္ရလို႔ ဘယ္လိုမွေတာ့မေနဘူး။
ခဏေလာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာတစ္ခုပဲ။
"ကိုကိုလည္း ငါ့ကိုခဏခဏအဲ့လိုေျပာတယ္ရယ္...
ငါက အ႐ူးေလးတဲ့..."
"အမွန္ပဲဟာ... မင္းေခါင္းထဲမွာ အမဲ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္း ကန္႔လန္႔ဝင္ေနတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္"
"အင္း... T bone ျဖစ္ရင္ျဖစ္မွာ၊
သုံးေနရာေထာက္ေနသလိုပဲ... ဟဟ..."
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဒါက္ျဖဳတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ရယ္လိုက္ရင္း လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္နားကတစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာတည္နဲ႔။
"ဘာလို႔လိုက္မရယ္တာလဲ..."
"လင္းခန္႔..."
"အင္း..."
"မင္းသိထားရမွာက အာကာေဝယံက အာကာေဝယံ၊ မင္းကမင္းပဲ ဆိုတဲ့ကိစၥ... အဲ့ဒါကို အစ္ကိုအယ္လ္ခြန္းလည္း သိမယ္လို႔ထင္တယ္"
"အင္း... ကိုကိုသိမွာပါ"
ေၾကာင္ေမႊးေတြကပ္ေနတဲ့လက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ပခုံးကိုလွမ္းပုတ္လိုက္တဲ့ ဟိန္းသူရက ဝရန္တာဘက္ကို စတုတၳအေခါက္ လွမ္းၾကည့္ရင္း ေျပာတယ္။
"ငါ့အေနနဲ႔ကေတာ့ ပိုင္သုက ငါ့အတြက္အေကာင္းဆုံးခ်စ္သူပဲ၊
ေ႐ြးခ်ယ္စရာထပ္႐ွိမေနေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာ သူ႕ rank က အျမင့္ဆုံးဆိုတာကလြဲၿပီး မေျပာတတ္ဘူး"
ကြၽန္ေတာ္ ျပဳံးလိုက္မိတယ္။
"အစ္ကိုပိုင္သုေရ! ဟိန္းသူရက အစ္ကို႔ကို သူ႕ေၾကာင္ေတြထက္ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာေနတယ္ဗ်!!"
"ေဟ့ေကာင္! ငါ့အဲ့ဒါမေျပာဘူး!"
"ဘာလဲ... rank အျမင့္ဆုံးဆို အစ္ကိုပိုင္သုရဲ႕အဆင့္က
ေၾကာင္ေတြအထက္မွာ႐ွိတယ္ဆိုတဲ့သေဘာမလား"
"လူအေနနဲ႔ေျပာတာကြ၊ လူအေနနဲ႔..."
အသံသဲ့သဲ့ၾကားမွ ေယာင္တိေယာင္ေတာင္နဲ႔ ေခါင္းေထာင္ၿပီး လွည့္ၾကည့္လာတဲ့ကာယကံ႐ွင္ကေတာ့ သူ႕အေၾကာင္းေျပာေနမွန္း သိ႐ွာပုံမရ။
"ဟိန္းေလး... ခုဏက ဘာေျပာတာလဲ..."
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး!"
လွမ္းေမးသံအၾကားမွာ ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ကိုဆြဲပိတ္ထားတဲ့ ဟိန္းသူရကေတာ့ သူ႕ဝမ္းမနာသားေလးေတြ လန္႔ေျပးသြားတာကိုေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ပုံပါပဲ။
"ခုဏက ငါ့နာမည္ ေခၚလိုက္သလားလို႔..."
"နားၾကားမွားတာ၊ ခင္ဗ်ားဟာခင္ဗ်ား လုပ္စရာ႐ွိတာဆက္လုပ္..."
"ဒါနဲ႔ ဟိန္းေလး... ငါ ဗိုက္ဆာလို႔ လင္းခန္႔ကိုလည္းေကြၽးဖို႔ရာ တစ္ခုခု deli မွာရင္ ေကာင္းမလား..."
"ထားလိုက္... အိမ္မွာ႐ွိတဲ့ဟာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေပးမယ္"
"တကယ္လား... အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဟိန္းေလးက အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေနတာ"
"ေတာ္စမ္းပါ၊ ဘာစားမွာလဲ..."
"ဟိန္းသူရ၊ ငါအာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္စားမယ္..."
"မင္းက ပါးစပ္ပိတ္ထား..."
* * *
ခရစၥမတ္ရာသီမွာ လက္ညိဳးထိုးမလြဲျမင္ရတတ္တဲ့ အနီေရာင္က ႏွင္းရဲ႕အျဖဴေရာင္နဲ႔အတူတြဲလ်က္ ၿမိဳ႕ထဲလမ္းကဆိုင္ေတြထဲမွာ ပစၥည္းလက္ေဆာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးအျဖစ္ ပြဲဦးထြက္ေနၾကတယ္။ ခရစ္ယာန္မဟုတ္တာမို႔ ခရစၥမတ္နဲ႔သိပ္မရင္းႏွီးေပမယ့္ ဒီလိုအခ်ိန္ဆို ေလထဲလြင့္လာတတ္တဲ့ ခရစၥမတ္သီခ်င္းေတြကိုေတာ့ နားယဥ္ေနပါရဲ႕။
Mariah Carey ႐ူး႐ူးေနတဲ့ အိမ္ကအငယ္မကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ loyal fan အစ္မေတာ္နဲ႔ ေန႔ခင္းကတည္းက အိမ္မွာ တစ္ကိုယ္ေတာ္႐ိႈးလုပ္ေနတယ္။ သီခ်င္းကိုအာေခါင္ျခစ္ေအာ္ရင္း whistle notes hit သလားေတာ့ မသိဘူး... အိမ္မွာေနရင္း စာကေလးသံနဲ႔ နားပြင့္ေတာ့မလို ခံစားလာရတာေၾကာင့္ ကိုယ့္စီးေတာ္ယာဥ္ကိုယ္ဆြဲၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္ခဲ့ရတာပဲ။
[A/N *whistle notes - လူတစ္ေယာက္သီဆိုႏိုင္သည့္ အျမင့္ဆုံးအသံျဖစ္ၿပီး ခရစၥမတ္သီခ်င္းမ်ားႏွင့္နာမည္ႀကီးသည့္ အဆို႐ွင္ Mariah Carey မွာ whistle register ကို လွလွပပသီဆိုႏိုင္သည့္ vocalist အျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္သည္။]
သြားခ်င္တဲ့ေနရာက အိမ္ကထြက္လာၿပီးကတည္းက သတ္မွတ္ၿပီးသားပါ ဒါေပမယ့္ သုံးလမ္းေက်ာ္ကိုတန္းမသြားဘဲ ဘာလို႔ ၿမိဳ႕ထဲလမ္းေပၚေရာက္ေနတာလဲဆိုတာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း မသိဘူး။ ဒီအတိုင္း မီးေရာင္စုံေတြၾကား ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတာပဲ။
ဆိုင္းခန္းေတြရဲ႕ေ႐ွ႕မွာရပ္ၿပီး စန္တာအဝတ္အစားဝတ္ထားလ်က္ လက္ကမ္းစာေစာင္ေဝေနတဲ့သူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။
🎶 I lay my love on you...
It's all I wanna do... Every time I breathe I feel brand new... You open up my heart... Show me all your love and walk right through 🎶
ဟိုဒီေငးေနတုန္း အိပ္ကပ္ထဲကျမည္လာတဲ့ဖုန္း။
အင္း... ringtone အေဟာင္းအတိုင္း အခုထိ ထားထားတဲ့ကိစၥကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အေျပာင္းအလဲေတြ သိပ္မႀကိဳက္ဘူးေလ။ တစ္ႏွစ္လုံး တစ္ေယာက္တည္းေနာက္ကိုပဲ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတာကိုၾကည့္ရင္ သိမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ စက္ဘီးကိုလမ္းေဘးထိုးရပ္ၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့...။
"ကိုကိုပဲ..."
ၿမိဳ႕ထဲလမ္းမေပၚက သီခ်င္းသံ လူသံေတြ သူနားထဲလွ်ံက်မသြားေအာင္ လက္နဲ႔အရင္အုပ္ကာၿပီးမွ ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္တယ္။
"ဟယ္လို... Christmas Eve မွာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလြမ္းလို႔ ဖုန္းဆက္လိုက္တာလား ကိုကို..."
"မင္းဘယ္မွာလဲ..."
ေသခ်ာကြယ္ကာထားလ်က္နဲ႔ေတာင္ ဆူညံသံတစ္ခ်ိဳ႕က ကြၽန္ေတာ့္အသံကိုဝန္းရံၿပီး သူ႕ဘက္မွာ သြားၾကားရတယ္ထင္ရဲ႕။ ေလလိႈင္းတစ္ဖက္ကသူဟာ မဝဲတဝဲအသံေလသံနဲ႔ စၿပီးေမးခြန္းထုတ္လာပါေရာ။ ညာစရာေတာ့ အေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး ကြၽန္ေတာ္ေျခေဗြပါတာ သူလည္းသိၿပီးသားပဲ။
"ၿမိဳ႕ထဲမွာ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ေရာက္ေနပါေၾကာင္း..."
"ည ၆ နာရီခြဲေနၿပီ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ေနတာလား..."
"ဘက္တီးရီးယားအႁမႊာက night out ထြက္ရင္း မုန္႔လိုက္စားဖို႔ေခၚတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္က သြားစရာ႐ွိလို႔ဆိုၿပီး ျငင္းလိုက္တာ"
"သြားစရာက ဘယ္ကိုလဲ..."
"ဘယ္ရမွာလဲ ကိုကို႔အိမ္ေပါ့... အခုပဲ အဲ့ဒီကိုလာမလို႔၊
ကိုကို ဘာမုန္႔လုပ္ထားလဲ..."
"မင္းက ဘာစားခ်င္လို႔လဲ..."
"ကိုကိုလုပ္ေပးတာ အကုန္စားမယ္"
"ဒီေန႔ ေနရာစုံမွာလူ႐ႈပ္တယ္၊ စက္ဘီးသတိထားၿပီးနင္းခဲ့..."
"အဟြန္း... ကိုကိုေျပာေနတာ ဘယ္သူလို႔ထင္လဲ... pro biker လင္းခန္႔ေလ... စိတ္ခ်ထားလိုက္ပါ၊ ကြၽန္ေတာ္က မ်က္စိမွိတ္ၿပီးနင္းလာရင္ေတာင္ ကိုကို႔အိမ္ကို အခက္အခဲမ႐ွိေရာက္တယ္"
"ေဆး႐ုံမေရာက္ရင္ အေကာင္းဆုံးေပါ့"
"အဲ့ေတာ့လည္း ကိုကိုလာျပဳစုေပးေပါ့၊ အဆင္ေျပတယ္မလား"
"အ႐ူးေလး..."
"အ႐ူးေလးက အခု ကိုကို႔ဆီလာေနၿပီမို႔
ကိုကိုက တံခါးဖြင့္ေပးဖို႔ ျပင္ထားလိုက္ပါ..."
အဲသလိုနဲ႔... ကြၽန္ေတာ္ၿပိဳင္ဘီးနီေလး ကိုကိုတို႔တိုက္ခန္းေ႐ွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။
"ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္..."
တံခါးေခါက္လိုက္ၿပီးမၾကာခင္ ပြင့္သြားတဲ့တံခါးခ်ပ္ရဲ႕တစ္ဖက္မွာ ေပၚလာတဲ့ အျဖဴေရာင္သဏၭာန္တစ္ခု။
"Merry Christmas!"
"..."
"အဟဲ... ဒီေန႔ ၂၄ ရက္ေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္မွာႀကိဳေျပာလို႔ရတယ္မလား...
ကြၽန္ေတာ္က လူကိုယ္တိုင္လာၿပီး ကိုကို႔ကို တကူးတကလာဆုေတာင္းေပးတာ..."
ကိုကိုကဘာမွမေျပာေသးခင္ သူ႕မ်က္မွန္ကိုင္းအၾကည္ေလးကိုပင့္ၿပီး လူကိုအရင္အကဲခတ္လိုက္ရင္း...။
"မင္း... ဒီဆြယ္တာ ေန႔တိုင္းဝတ္ေနတာလား"
"ဒီဇင္ဘာတစ္လလုံးဝတ္မလို႔ စိတ္ကူးထားတာ၊ ကိုကိုဝယ္ေပးထားတဲ့ဆြယ္တာနဲ႔ ကိုကို႔မာဖလာေလ...
အဟဲ... ကြၽန္ေတာ္က ဆန္တာေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ အနီေရာင္နဲ႔လိုက္တယ္မလား..."
"မင္းလည္း အေႏြးထည္တစ္ထည္ကို တစ္လလုံးဝတ္တတ္တဲ့သူပဲလား..."
မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေျပာပုံအရဆို သူ႕သူငယ္ခ်င္း ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုဝမ္းကြဲရဲ႕ impression ႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာေနၿပီ။
"ကြၽန္ေတာ္က အစ္ကိုအံ့ထူးျမတ္မွမဟုတ္တာ
ေလွ်ာ္ၿပီးျပန္ဝတ္တာပါ ကိုကိုရဲ႕... အေျခာက္ခံစက္ေသခ်ာသုံးၿပီးမွ
ေကာက္ဝတ္လာတာ..."
"အဝင္ဝကတည္းက ငါ့အတင္းခ်မေနနဲ႔ ငခန္႔..."
"ဟာ... ဘာလို႔ အစ္ကိုက ကိုယ့္အခန္းမွာကိုယ္မေနဘဲ ဒီေရာက္ေနတာတုန္း... ကိုကို႔ကိုေတြ႕ခ်င္လို႔ လာပါတယ္ဆို... "
မညာဘူး...။ ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပဲ စားပြဲပုေလးနားထိုင္ၿပီး ဖုန္းသုံးေနတဲ့ ဟိုဘက္ႂကြက္သိုက္ကအစ္ကိုကိုျမင္လိုက္ရတာ အတည္ကို စိတ္ဓာတ္က်သြားတယ္။ Christmas Eve မွာ ကိုကိုေကြၽးတဲ့မုန္႔စားရင္း pick up lines ေတြ ဆက္တိုက္႐ြတ္ျပရင္း ႏွစ္ေယာက္တည္းအခ်ိန္ကုန္ပစ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာကို။ ဘာလို႔ ဒီအဖ်က္သမားကာ႐ိုက္တာက ဒီမွာအခ်ိန္ကိုက္႐ွိေနရတာလဲ။
"မင္းႏွင္မထုတ္လည္း ငါကငါ့အခန္းငါျပန္ေတာ့မွာ...
အခန္းထဲကနံရံေတြ ေဆးအသစ္သုတ္ထားလို႔ မႊန္ထူေနလို႔ ဒီဘက္ခဏလာထိုင္ေနတာ..."
"ျမန္ျမန္ႂကြရင္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ေက်နပ္တာေပါ့"
"ေခြးေကာင္ေလး... ငါ့ညီတစ္ဝမ္းကြဲျဖစ္ေနလို႔ ငါ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႕ရတာကိုမ်ား ေဟာင္လႊတ္ေနတယ္"
"အံ့ထူးျမတ္၊ ကေလးကို ေခြးလို႔မေျပာနဲ႔"
အဲ့စကားကို ကိုကို႔ဆီကၾကားရတာ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ဩမိတယ္ရယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခြးနဲ႔တူတယ္ေျပာတာလည္း သူပဲ... ေခြးေပါက္စလိုဆက္ဆံေနတာလည္း သူပဲဟာကို ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုတစ္ဝမ္းကြဲလည္းျဖစ္တဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကိုက် ႏွိမ္လုံးသုံးခြင့္မေပးဘဲ အခုလိုပိတ္ပင္ဆုံးမေနတယ္။
"ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ာ... ဒီ side character က ေခါက္ဆြဲဘူးသြားဝယ္ေတာ့မွာမို႔ မင္းတို႔ဟာမင္းတို႔ပဲ ေနခဲ့ၾကပါ"
အရင္ရက္ေတြတုန္းကေတာက္ေျပာင္ေနသမွ် ဒီရက္မွာ ထုံးစံအတိုင္း သူ႕ဂ်ာကင္အျပာႀကီးကို ျပန္ထုတ္ဝတ္ထားတဲ့တစ္ေယာက္ဟာ ဂ်ာကင္ဇစ္ဆြဲရင္း လက္ျပၿပီး ထြက္သြားရဲ႕။
"ညေနစာစားခဲ့ၿပီလား..."
"အင္း... စားခဲ့ၿပီကိုကို၊
ကြၽန္ေတာ္ အခုလိုေနတာက အခ်ိဳ..."
"ခဏေစာင့္..."
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ခိုင္းၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာက္ကေန အၿမီးတလႈပ္လႈပ္နဲ႔ ပါလာခဲ့တာေပါ့။ ရပ္ေစာင့္ရင္း သူလုပ္တာကိုၾကည့္ရင္း ေမွ်ာ္ေနတုန္း ကိုကိုက လက္အိတ္ဝတ္ရင္း oven ထဲကေန မုန္႔ဗန္းကိုထုတ္လာတယ္။
"Wow! gingerbread man cookie ေတြ ကိုကိုကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတာလား..."
"မလုပ္တာၾကာလို႔ စမ္းလုပ္ၾကည့္တာ၊ ျဖစ္သြားသားပဲ..."
ပန္းကန္ျပားေလးထဲကို ေျပာင္းထည့္ခံလိုက္ရတဲ့ ေခ်ာကလက္ေရာင္ကြတ္ကီးေလးေတြက ခရစၥမတ္ရာသီမွာ ျမင္ရေနက် လူ႐ုပ္ပုံကြတ္ကီးေလးေတြပါပဲ။
"အား... ခ်စ္စရာေလးေတြ... ၿမိဳ႕ထဲမွာျမင္ခဲ့တာေတြထက္ ကိုးဆယ္ဆသာတယ္၊ ကိုကို႔လက္နဲ႔လုပ္ထားတာက အေကာင္းဆုံးပဲ"
"ေျမႇာက္ေျပာေနတာက အလကားပဲေနာ္၊
ေနာက္တစ္မ်ိဳး ထပ္လုပ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး"
"ဘယ္သူက ေျမႇာက္ေျပာလို႔လဲ၊ အမွန္တရားေတြပဲဟာ...
ကိုကို ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္ စားၾကည့္လို႔ရလား..."
"မင္းပဲစားမယ့္သူ႐ွိတာေလ၊ ရတာေပါ့..."
အခြင့္ရရခ်င္း ပန္းကန္ထဲထည့္ေပးထားတဲ့ cookie ေတြထဲက တစ္ခ်ပ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တာ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထိပ္ကေလးမွာ ခံစားသြားရ႐ွာတယ္။
"အ... ပူတယ္"
"အေအးခံၿပီးမွ ကိုင္ေလ၊ အခုမွ oven ထဲက ထုတ္ထားတာကို... ဘာေတြေလာေနတာလဲ..."
"ဟဲဟဲ... gingerbread man ေလးက ပုံျပင္ထဲကလို ထြက္ေျပးသြားမွာစိုးလို႔..."
"အ႐ူးေလး..."
ကိုကိုက ေခါင္းယမ္းရင္းနဲ႔ သန္႔႐ွင္းၿပီးသားသူ႕မီးဖိုေခ်ာင္စင္ကို အဝတ္ျဖဴနဲ႔ ထပ္သုတ္ေနတုန္း ေလထုၾကားတုန္ခါလာတဲ့ system ringtone သံတစ္ခု။
"ကိုကို... ဖုန္းလာေနတယ္"
ကြၽန္ေတာ္သတိေပးေနတုန္းမွာပဲ သူ႕ဖုန္းကို သြားယူၾကည့္လ်က္သားျဖစ္ေနတဲ့ကိုကိုက ခ်က္ခ်င္းပဲ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲက မိုင္လိုဘူးသြားႏိႈက္ေနတယ္။
မိနစ္ဘယ္ေလာက္မွ မျခားလိုက္ဘူး။ စင္ေထာင့္မွာတင္ထားတဲ့ ဖုန္းကထပ္တုန္ခါလာတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး screen မွာေပၚေနတဲ့ contact ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့...။
"အာကာေဝယံ..."
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္စိေ႐ွ႕ကို မိုင္လိုဘူးခ်ေပးလာတဲ့ကိုကိုက ျမည္ေနတဲ့ဖုန္းကို လုံးဝလစ္လ်ဴ႐ႈထားလို႔။
"ကိုကို ဖုန္းမကိုင္ဘူးလား..."
"ဂ႐ုမစိုက္နဲ႔၊ စားစရာ႐ွိတာစား..."
"တီ... တီ..."
အဲ့လိုေျပာၿပီးမၾကာခင္မွာပဲ တိုက္ခန္းေ႐ွ႕ကၾကားလိုက္ရတဲ့
ကားဟြန္းတီးသံ...။ ကိုကို ဖုန္း screen မွာလည္း message တစ္ေစာင္ဝင္လာတဲ့ notification ေလးက ကေလာင္ခနဲ။ ကိုကိုက ဖုန္းကိုယူၾကည့္ရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳံ႕လိုက္တယ္။
"တီ... တီ..."
"ကြတ္ကီးစားရင္း ခဏေစာင့္ေန... ငါခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ့မယ္"
ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔လက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး...။
"ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ခဲ့မယ္"
"..."
ကိုကိုနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ေလွကားကေနဆင္းလာခဲ့ၾကေတာ့ တိုက္ခန္းေ႐ွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ BMW အနက္နဲ႔အတူ သူ႕ပိုင္႐ွင္အာကာေဝယံ့ကိုျမင္ရတယ္။
အင္း... ကိုကိုေနာက္ကေန ကြၽန္ေတာ္ပါပါလာတယ္။ သူျငင္းရင္လည္း ဇြတ္ဆင္းလိုက္လာမွာပဲဆိုေပမယ့္ ေခါင္းညိတ္ျပတဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ရခဲ့တာေၾကာင့္...။
"ဘာကိစၥ႐ွိ႐ွိ ငါ့ကိုလာမ႐ွာပါနဲ႔လို႔ ေျပာထားၿပီးသားထင္တယ္"
"မင္းထြက္လာသားပဲ ခြန္း..."
ညေလနဲ႔ေရာေနတဲ့ ေအးစက္စက္ေလသံကိုအၾကားမွာ ကားကိုမွီရပ္ေနတဲ့အာကာေဝယံက ကိုကိုရပ္ေနတဲ့ဆီ ေလွ်ာက္လာတယ္။ ကိုကို႔ေနာက္မွာပါလာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ အကြာအေဝးခ်ိန္ဆေနတဲ့ သူ႕ေျခလွမ္းေတြက ကိုကိုနဲ႔တစ္မီတာအကြာမွာ ရပ္သြားတယ္။
လမ္းေဘးမီးတိုင္အလင္းေအာက္မွာ သူ႕ဆံပင္က မေဟာ္ဂနီေရာင္အရိပ္ေျပးလို႔။ ကုတ္အက်ႌအနက္နဲ႔လိုက္ဖက္စြာပဲ ျမင့္မားတဲ့အရပ္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္က လမ္းမေပၚမွာ အရိပ္႐ွည္က်လ်က္။ အျဖတ္ခံထားရတဲ့ ကိုကို႔ခ်စ္သူေဟာင္းတျဖစ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္မရတဲ့အဲ့လူဟာ အျမင္ကပ္စရာေကာင္းေအာင္ စတိုင္လ္က်ေနတုန္းပဲ။
ဘာစကားမွမဆိုေသးဘဲ စကၠန္႔အေတာ္ၾကာရပ္ေနခဲ့တဲ့ အာကာေဝယံက အၾကည့္ဆုံခ်က္ေတြကို ကိုကို႔လည္တိုင္တစ္ဝိုက္မွာ ေနရာခ်ေနရင္း...။
"ေနေကာင္းရဲ႕လား..."
"..."
တုံ႔ျပန္ခ်က္မဲ့သြားတာေတာ့ ကိုကိုတင္မက ကြၽန္ေတာ္ေရာပဲ။
တကယ္ပဲ အဲ့ဒါေမးဖို႔ရာအတြက္ ဒီေရာက္လာတာလား။ ေနေကာင္းလားေမးဖို႔ ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ၿပီး ကာဟြန္းေသေအာင္ တီးေနခဲ့တာလား။ ကပ္သီးကပ္သပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေသခ်ာေပါက္ ဒီအခ်ိန္က အခ်င္းခ်င္းၾကည့္ၿပီး How are you? Fine, thank you. ေျပာရမယ့္အေျခအေန မဟုတ္ဘူးမလား။ ဘယ္ႏွယ့္ျဖစ္တာလဲ။ ဒီပုံစံဆို သူ႕ကိုပဲ ေနေကာင္းရဲ႕လား ျပန္ေမးရမယ့္ပုံပဲ။
"ငါ့ဆီက Merry Christmas ဆိုတဲ့စကားေတာ့ ၾကားခ်င္မွာမဟုတ္ဘူးထင္တယ္..."
"..."
ေသခ်ာေပါက္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာၿပီးၿပီမို႔ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ခင္ဗ်ားဆီကထပ္ၾကားရရင္ ကိုကို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ဆုေတာင္းေပးထားတဲ့ ကံေကာင္းျခင္းေတြပါ လမ္းခုလတ္မွာေပ်ာက္သြားမလို ခံစားရမယ္ေအာက္ေမ့ရဲ႕။
ကိုကိုဆိတ္ဆိတ္ေနပုံေၾကာင့္ အေျဖရၿပီးသားျဖစ္သြားတဲ့ ေမးခြန္းထုတ္သူဟာ စကၠန္႔အေတာ္ၾကာ ဒီအတိုင္းရပ္ေနၿပီးမွ...။
"လင္းခန္႔... ခြန္းကိုခဏေလာက္ငွားေပးမလား..."
"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ အာကာေဝယံ... ခင္ဗ်ားက အခုထိ ကိုကို႔ကို ဒီအတိုင္းေကာက္ယူသြားလိုက္လို႔ရတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုလို သေဘာထားေနတုန္းလား၊ ခင္ဗ်ားဘာလုပ္ေနတာလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိရဲ႕လား..."
"ငါသိတယ္၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္..."
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါခြင့္ေတာင္းေနတာေပါ့..."
မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ေလသံအရေတာ့ သူေျပာတဲ့စကားအေပၚမွာ အေလးအနက္႐ွိပုံရတယ္။ ပုံမွန္ဆို ဆြဲေခၚသြားေနက်ဆိုေတာ့လည္း သူခြင့္ေတာင္းတာကို ၾကားရတာက အထူးအဆန္းပဲ။
"နာရီဝက္တစ္နာရီထက္ မၾကာေစရဘူး၊ ငါကိုယ္တိုင္ ျပန္လိုက္ပို႔မယ္၊ ဒီတစ္ခါပဲ ခြန္းကို ငါ့ဆီငွားေပးလို႔ မရဘူးလား..."
အမွန္ေတာ့ အာကာေဝယံသိတယ္။ သူ႕နည္းတူပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္းကိုကို႔ကို မပိုင္ဘူးဆိုတာ။ ဒီလူဘာေတြၾကံေနျပန္တာလဲ ခန္႔မွန္းလို႔မရေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ကိုကိုက သူ႕ကိုလိမ္ထားသလို ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးမဟုတ္တာ သူသိထားၿပီးသားဆိုတဲ့အေၾကာင္း အခုထိကိုကို႔ကို ထုတ္မေျပာေသးတာကေတာ့ သူမဆန္သလိုပဲ။
"အေျဖေပးစရာမလိုဘူး ခန္႔ငယ္... ငါ့မွာသူနဲ႔လိုက္ဖို႔ အစီအစဥ္မ႐ွိဘူး"
"ခြန္း..."
"Christmas Eve မွာ ငါနဲ႔အခ်ိန္ကုန္မယ့္သူကို ငါပဲေ႐ြးခ်ယ္မယ္၊ အဲ့ဒါက ခန္႔ငယ္ပဲ..."
"..."
တစ္ဖက္ကၾကားရင္ပန္း ေနာက္တစ္ဖက္ကၾကားရင္ ေလၾကမ္းဆန္တဲ့စကားမ်ိဳး ကိုကို႔ႏႈတ္ခမ္းၾကားက ထြက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ ႐ုတ္တရက္ႀကီးေႏြးသြားေပမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ပဲထင္ရဲ႕။
"မင္းနားလည္ရင္ ျပန္လို႔ရၿပီ၊ အာကာေဝယံ...
ငါ့ဘက္က မင္းကို ဒီထက္ပိုၿပီး စကားလက္ခံေျပာခ်င္စိတ္ ႐ွိမေနဘူး"
"..."
ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ပခုံးကိုပုတ္ေခၚရင္း လွည့္ထြက္ဖို႔ရာ လုပ္လိုက္တဲ့အခိုက္မွာ မထင္မွတ္ထားတဲ့ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္သြားတယ္။ အာကာေဝယံလုပ္လိုက္တဲ့လႈပ္႐ွားမႈက ကိုကိုေရာကြၽန္ေတာ္႕ကိုပါ မွင္သက္သြားေစလို႔...။ ကိုကိုက ေနာက္ေက်ာဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။
"မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ..."
_____________________________________
To be continued...
💖💖💖
cliff hanger လုပ္တာအက်င့္ပါေနလို႔ပါ ^^။
အာကာေဝယံ ဘာလုပ္တယ္ထင္လဲ... *side eye*။
💬 ကြၽန္ေတာ္ စာေမးပြဲ႐ွိေပမယ့္ တစ္ပတ္တစ္ခါေတာ့ မွန္ေအာင္တင္ေပးပါ့မယ္။ ဒီလအတြင္းၿပီးႏိုင္မယ္ေတာ့ မထင္ဘူး။ စာလည္းလုပ္ရ၊ စာလည္းေရးရ၊ တျခားဝါသနာပါတာေလးေတြလည္း လုပ္လက္စနဲ႔မို႔။ အခ်ိန္ဆြဲတတ္တဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္႐ွည္ေပးၿပီး ဒီအထိလိုက္လာေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်။ 💛
multitask ေနတဲ့
Novella✒️