❄️❄️❄️
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာအားသြင္းထားလိုက္လို႔ ျပည့္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႕ laptop ကို ေနရာတက်ျပန္ထားရင္း ကိုကိုျပန္မလာခင္ အျပင္ထြက္၊ တိုက္ခန္းတံခါးကို ေသာ့ျပန္ခတ္ၿပီး ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ရပ္ေမွ်ာ္ေနလိုက္တယ္။ သိပ္ေတာ့ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရပါဘူး။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ျပန္ေရာက္လာတယ္။
"ဘယ္တုန္းကတည္းက ေရာက္ေနတာလဲ..."
"ကိုကိုဖုန္းမဆက္ခင္ကမွ..."
"အက်ႌေတြက မနက္ကအတိုင္းပဲ"
ထင္တဲ့အတိုင္း ကိုကိုပီသခ်က္ပဲ။ ေရာက္လာတာနဲ႔ သူ႕မ်က္မွန္ပါးေလးကိုပင့္ လူကိုေခါင္းအစေျခအဆုံးၾကည့္ၿပီး တကယ္အိမ္ျပန္လား... သူ႕အိမ္ထဲပဲ တစ္ေနကုန္ဝင္ေနတာလား... စစ္ေဆးေနတာ။
"ဪ... အဲဒါက ကိုကိုကလည္း ဒီေန႔ခ်မ္းတယ္ေလ...
တစ္ရက္တေလ ေရမခ်ိဳးဘဲေနလည္းရပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္က အနံ႔အသက္ေကာင္းၿပီး သန္႔႐ွင္းၿပီးသားပဲဟာ..."
"ေန႔လည္က ဘာလုပ္ေနလဲ..."
"အိမ္ျပန္ၿပီး ဂိမ္းေဆာ့လိုက္၊ အိပ္လိုက္ လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္ခင္ဗ်"
အျပဳံးေလးတစ္ပြင့္နဲ႔ကြၽန္ေတာ္ သူ႕အိတ္နဲ႔ ကိတ္မုန္႔ဘူးေတြကို ဆြဲယူသယ္လိုက္ရင္း...။
"ကဲပါ... ကြၽန္ေတာ့္ကို စစ္ခ်င္ရင္ေနာက္မွစစ္ပါ၊ အထဲဝင္ရေအာင္... ကိုကိုလည္း ပင္ပန္းလာတာမလား..."
မ်က္မွန္ေလးနဲ႔တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ မယုံသကၤာအၾကည့္ေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚက႐ုတ္ၿပီး တံခါးေသာ့ဖြင့္လိုက္တယ္။
"အခန္းမီးေတြပြင့္ေနတယ္၊ ငါမနက္က ခလုပ္ပိတ္ခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္"
"အယ္... ကိုကို လက္ကိုႏွစ္ခါလႈပ္မိသြားတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား..."
ေသၿပီဆရာ။ အျပင္ျပန္ထြက္တုန္းက မီးပိတ္ခဲ့ဖို႔ ေမ့သြားတယ္။
"မင္းမာဖလာက အိမ္မွာထားခဲ့တာလား..."
"ဗ်ာ... အင္း... ဟုတ္တယ္...
ထားခဲ့မိတယ္ထင္တယ္"
မရဘူး။ မရဘူး။ ဘယ္လိုမွလိမ္လို႔မရဘူး။
ရသေလာက္ မုန္လာဥလုပ္ၾကည့္ဖို႔ၾကံေနတာကို ေန႔လည္က ဂိမ္းမကစားခင္ခြၽတ္ထားခဲ့မိတဲ့ မာဖလာအေၾကာင္း လုံးလုံးေမ့သြားတယ္။ ေဟာ... ေျဗာင္လိမ္ေနတုန္းမွာပဲ ျမင္သြားပါၿပီ ဆိုဖာေပၚက သက္ေသခံပစၥည္းကို...။
"မင္းေျပာတဲ့အိမ္က ငါ့အိမ္လား..."
"အဟဲ... ကိုကို႔အိမ္က ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ပဲေလ၊ ဟုတ္ဘူးလား..."
"ဘာေတြလုပ္ထားေသးလဲ"
"ဘာမွမလုပ္ပါဘူး"
"ဪ..."
"ဘာလို႔ အဲဒီလိုၾကည့္ေနတာလဲ... သန္႔႐ွင္းေရးေလးလုပ္ေပးထားခ်င္လို႔ အိမ္ထဲခိုးဝင္တာကလြဲရင္ ဘာမွမလုပ္ပါဘူးဆို၊ ကိုကိုကလည္း ယုံၾကည္မႈမထားႏိုင္ခ်က္ပဲ"
"သန္႔႐ွင္းေရးက အိမ္ထဲခိုးဝင္တာမိသြားရင္ အဆူမခံရေအာင္လို႔ လုပ္ထားတာမလား"
"အဲ့ဒါက... အင္း... အဲ့လိုေပါ့...
ဘာပဲေျပာေျပာ ေသာ့ျပန္မသိမ္းဘူးမလား... သိမ္းမယ္ဆိုလည္း ျပန္ေပးဖို႔အစီအစဥ္ေတာ့ မ႐ွိဘူးဗ်ေနာ္"
"အ႐ူးေလး..."
"ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္..."
႐ုတ္တရက္ႀကီး အခန္းေ႐ွ႕ကတံခါးေခါက္သံထြက္လာတာမို႔ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကိုတရားခ်မယ့္အစီအစဥ္ကို ေနာက္ေ႐ြ႕ၿပီး တံခါးသြားဖြင့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း လက္ထဲကအိတ္ေတြ စားပြဲပုေလးေပၚခ်ၿပီး သူ႕ေနာက္ကလိုက္လာခဲ့တယ္။
ကိုကို႔ေဘးကယိမ္းၿပီး တံခါးေ႐ွ႕ကဧည့္သည္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တျခားအခန္းကခ်ာတိတ္ေလး...။
"ဟိုေလ... ကြၽန္ေတာ့္ကီကီးကို ေတြ႕မိေသးလားဟင္...
ေရခ်ိဳးေပးဖို႔လုပ္ေနၾကရင္း ထြက္ေျပးသြားလို႔"
ေကာင္ေလးက စိုးရိမ္ေနတဲ့ေလသံနဲ႔ ကိုကို႔ကိုေမးေနတယ္။
အၿမဲလိုလို ကြၽန္ေတာ္ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ကိုကို႔ကိုေစာင့္ျဖစ္ရင္း ဒီေကာင္ေလးနဲ႔သူ႕ေခြးေလးကို ခဏခဏျမင္ရလို႔ သတိထားမိေနတာ။ အဲ့ဒီေခ်ာကလက္လုံးေလးလို တယ္ရီယာေခြးေလးက သူေျပာတဲ့ကီကီးျဖစ္ရမယ္။ တစ္ခါတေလ ကြၽန္ေတာ္ရပ္ေနတဲ့နားလာၿပီး ေမာ့ၾကည့္ေနတတ္လို႔ သူ႕သခင္ေပါက္စက လာၿပီးခ်ီေခၚသြားရတာ မွတ္မိတယ္။
"အခုေလးတင္လား..."
"ဟုတ္၊ အခုေလးတင္..."
"အစ္ကိုလည္း ခုဏကမွ ျပန္ေရာက္တာဆိုေပမယ့္
ဒီအခန္းထဲေတာ့ ဝင္မလာဘူးထင္တယ္၊ ေတြ႕မိရင္ေတာ့ ေျပာမွာပါ"
"ဘယ္ဘက္ကို ေျပးသြားတာလဲ သိလိုက္လား..."
ျပန္ေျဖေပးေနတဲ့ကိုကို႔ေနာက္ကေန ဝင္ေမးလိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အသံကိုအၾကား ေကာင္ေလးက ကြၽန္ေတာ့္ဆီ အၾကည့္ေရာက္လာၿပီး အားကိုးတႀကီးတုံ႔ျပန္တယ္။
"ဒီဘက္ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ေလွ်ာက္ကို ေျပးသြားတယ္လို႔ထင္တာပဲ... ေအာက္ထိမ်ား ဆင္းသြားလားမသိဘူး"
"လမ္းေပၚထိေတာ့ တက္မသြားေလာက္ပါဘူး၊
ဆင္း႐ွာေပးမယ္ေလ..."
ေပမွာစိုးလို႔ ဆြယ္တာကိုခြၽတ္ထားခဲ့ဖို႔ျပင္ရင္း ကြၽန္ေတာ္အဲ့လိုေျပာလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးမ်က္လုံးက အရည္လဲ့သြားလိုက္တာ ငိုေတာ့မလိုပဲ။
အဲသလိုနဲ႔ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ ေခြးေပ်ာက္႐ွာေပးတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္ကို ေရာက္သြားေလရဲ႕။ ကိုကိုက သူလိုက္လာေပးရမလားေမးေပမယ့္ ညေနစာခ်က္ရအုံးမယ့္ကိစၥကို သတိေပးၿပီး ကြၽန္ေတာ္ပဲ ခ်ာတိတ္နဲ႔အတူ တိုက္ခန္းပတ္လည္ကို ႐ွာေဖြေရးဆင္းလိုက္ေတာ့တယ္။
"ကီကီးေရ... ဘယ္ေတြေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ..."
"ဒီနားမွာက တျခားေခြးေတြမ႐ွိေတာ့ အကိုက္ေတာ့မခံရေလာက္ပါဘူး၊ လန္႔ၿပီးဒီအတိုင္းေျပးသြားတာမို႔ ေခ်ာင္တစ္ေနရာရာမွာ လာေခၚတာေစာင့္ေနလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္... လိုက္႐ွာေပးတာ ေက်းဇူးပါ၊ stalker အစ္ကို..."
ထင္မထားဘူးရယ္။ ေက်းဇူးတင္စကားထဲ ခ်ာတိတ္သုံးခ်လိုက္တဲ့နာမ္စားက တံေတြးေတာင္နင္ေလာက္တယ္။
"ဘာရယ္! ငါ stalker မွန္း မင္းက ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ဒီကိုေျပာင္းလာကတည္းက ေန႔တိုင္း အစ္ကို႔ကို ဟိုဆြယ္တာအၿမဲဝတ္တဲ့အစ္ကိုႀကီးအခန္းေ႐ွ႕မွာ အၿမဲရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနတာေတြ႕ရတယ္ေလ၊ တစ္ခါတေလ လမ္းေ႐ွ႕က ေခ်ာင္းတယ္၊ တစ္ခါတေလ ေခြးတိုးေပါက္နားက ေခ်ာင္းေနတယ္"
အေစာႀကီးထတတ္တဲ့မိသားစုက ကေလးနဲ႔လာေတြ႕ေနၿပီ။ ႏွင္ထုတ္ခံထားရတုန္းက ေဝလီေဝလင္းမွာ ကိုကိုမျမင္ေအာင္ ေခြးတိုးေပါက္နားက တစ္ခါေလးေခ်ာင္းမိတာကိုပါ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္သြားတယ္။
"အၿမဲေနာက္ကေနလိုက္ၿပီး မသိေအာင္ေခ်ာင္းတဲ့သူေတြ၊ အိမ္႐ွင္မ႐ွိတုန္း အိမ္ေ႐ွ႕မွာလာလာရပ္ေနတဲ့သူေတြကို stalker လို႔ ေခၚတယ္တဲ့၊ ေမေမကေျပာျပဖူးတယ္... အဲ့လိုဆို အစ္ကိုက stalker ေပါ့... ဒါေပမယ့္..."
"ဒါေပမယ့္ ဘာလဲ..."
"ဒါေပမယ့္ ဟိုအစ္ကိုႀကီးက ဘာလို႔အစ္ကို႔ကို သူ႕အိမ္ထဲေပးဝင္တာလဲမသိဘူး၊ stalker ပဲဟာကို..."
အဲဒီစကားၾကားၿပီး နည္းနည္းေတာ့ ရယ္ခ်င္သြားတယ္။
"အဲဒါက မင္းနားမလည္ဘူး၊ ငါက stalker ဆိုတာ မွန္ေပမယ့္ အထူးအခြင့္အေရးရထားတဲ့ stalker ေလ..."
"အဲလိုမ်ိဳး ႐ွိတာလား..."
"႐ွိတယ္... ေနာက္ၿပီးေတာ့ ငါက ဒီႏွစ္မကုန္ခင္မွာေတာင္ stalker အဆင့္ကေန level တက္သြားမယ့္ အလကားအလာ႐ွိေနၿပီ"
"အစ္ကို! ဟိုဘက္နားက ကီကီးအသံထင္တယ္...
သြားၾကည့္ရေအာင္..."
တအီအီေအာ္သံၾကားလို႔ဆိုၿပီးေျပာလာတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း စကားေျပာတာရပ္ၿပီး ခ်ာတိတ္ၫႊန္ျပတဲ့ဘက္ဆီ။
ေမွာင္စပ်ိဳးေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္စိ႐ွင္႐ွင္ထားၿပီး
႐ွာလိုက္ေတာ့ တိုက္ခန္းေနာက္ေက်ာက ပန္းအိုးေတြနားမွာ အဲ့ဒီကီကီးဆိုတဲ့ ညိဳလုံးလုံးေခြးေလးကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ပန္းအိုးေတြၾကားထဲဝင္ပုန္းရာက ညပ္ၿပီး ျပန္ထြက္မရျဖစ္ေနပုံပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ အနားကပ္သြားၿပီး ပန္းအိုးကိုဖယ္လိုက္ေတာ့ ဝွစ္ခနဲေျပးသြားျပန္လို႔ တစ္ခါလိုက္ဖမ္းရေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႔ သူ႕သခင္ေပါက္စ လက္ထဲျပန္ပါသြားပါတယ္။
"ကီကီးကို ျပန္႐ွာေတြ႕ေအာင္ကူညီေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ အထူး stalker အစ္ကို..."
ကိုကို႔ေ႐ွ႕မွာ ခ်ာတိတ္ကအဲ့လိုေျပာၿပီးထြက္သြားတာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အထူးအဆန္းလို အၾကည့္ခံလိုက္ရေသးတယ္။
"အဟဲ... ပင္ပန္းသြားလို႔ ဗိုက္ဆာလာၿပီ၊ တစ္ေနကုန္လည္း ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိမစားရေသးဘူးရယ္၊ ကိုကို... ကြၽန္ေတာ့္ကို ညေနစာအရင္ေကြၽးမွာလား... ကိတ္မုန္႔အရင္စားရမွာလား..."
ကိုကိုက ခ်ံဳတိုးလာတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ပုံစံကိုၾကည့္၊ ေခါင္းေပၚက သစ္႐ြက္ေျခာက္ကို လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ညပ္ဖယ္ရင္း ေျဖတယ္။
"ေရအရင္သြားခ်ိဳး..."
"ဗ်ာ... ေရခ်ိဳးဖို႔ရာ အိမ္တစ္ေခါက္ျပန္ရမွာလား...
ကိုကိုကေတာ့ ရက္စက္ၿပီ"
"ငါ့ဆီမွာ ခ်ိဳးလို႔ရတယ္"
"တကယ္လား... ဒါဆို ကိုကိုေရာအတူတူ..."
"ငါ ခုဏက ခ်ိဳးၿပီးၿပီ"
တကယ့္ ခင္ဗ်ားပဲ။ ဘာလို႔ လုပ္တာကိုင္တာေတြက အရမ္းျမန္ရတာလဲ။
* *
ကြၽန္ေတာ္ေရခ်ိဳးေနတုန္း ကိုကိုကညေနစာျပင္ေနတယ္ထင္တယ္။ ထြက္လာေတာ့ အနံ႔ကေမႊးေနတာပဲ။
"ေရခ်ိဳးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အက်ႌေတြျပန္ဝတ္ရင္ ယားမယ္ထင္တယ္
ကိုကို... ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုကို႔အက်ႌေပးဝတ္မွာလား..."
"မင္းအဆင္ေျပရင္ ဝတ္ေပါ့၊ မင္းက ငါ့ထက္ခႏၶာကိုယ္ထြားေတာ့ နည္းနည္းႀကီးတာ ႐ွာရမယ္ထင္တယ္"
ဒီေန႔ကဘာလဲ။ ကိုကိုပဲ ေဆးမွားေသာက္ထားတာလား။
ကြၽန္ေတာ္ပဲ ကံထူး႐ွင္ဆုကို ထပ္ဆင့္ေပါက္ေနတာလား။
သူ႕အိမ္ထဲခိုးဝင္တယ္။ အဆူမခံရဘူး။ သူ႕ေရခ်ိဳးခန္းသုံးခြင့္ရတယ္။ လဲဝတ္စရာအက်ႌပါ ငွားေပးတယ္။ သူျပင္ေပးညေနစာနဲ႔ သူဝယ္လာတဲ့ကိတ္မုန္႔ကလည္း စားရအုံးမယ္။ ဘာေတြလဲ...။
"ဟပ္ခ်ိဳး..."
သူ႐ွာေပးထားတဲ့ ခပ္ပြပြေခါင္းစြပ္အက်ႌအနီေရာင္နဲ႔ lounge pant အနက္ကို ဝတ္လိုက္ၿပီး ဆံပင္ေလမႈတ္ေနတုန္း ႏွာေခ်မိသြားတယ္။
ကံေကာင္းမႈနံပါတ္စဥ္ေတြ မထင္မွတ္ဘဲမ်ားေနလို႔ ဖ်ားေတာင္ဖ်ားေတာ့မယ္ထင္ရဲ႕။
"အေအးမိတာလား..."
"မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး၊ စိတ္လႈပ္႐ွားလို႔ထင္တယ္"
"ေခါင္းေျခာက္ရင္ စားလို႔ရၿပီ၊ လက္ေဆးခဲ့..."
အၾကာႀကီးေနမွ ကိုကို႔လက္ရာညေနစာစားရတာ တကယ္နတ္သုဒၶါအလားပဲ။ ဒီအေတာအတြင္း ဒဏ္ရာခ်ဳပ္႐ိုးမေျဖရေသးတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး သူ႕မီးဖိုေခ်ာင္ကို ကြၽန္ေတာ္က ဝင္လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားတာကိုး။ ဆရာဝန္က အစပ္စားလို႔မရဘူးဆိုလို႔ သူ႕ကခ်င္ဟင္းရီဆီပီေတြကို တစ္ေနရာသိမ္းၿပီး ၾကက္သားကတ္တလိပ္၊ အာလူးေထာင္းနဲ႔ အ႐ြက္ေၾကာ္ေလာက္ပဲ လုပ္ထားေပမယ့္ တစ္ေနကုန္ထမင္းေသခ်ာမစားရေသးေတာ့ ႏွစ္ပြဲေတာင္ကုန္သြားတယ္။
"ထမင္းဒီေလာက္စားထားတာ ကိတ္မုန္႔ကစားႏိုင္ေသးရဲ႕လား..."
"မစားႏိုင္စရာလား... ကိုကိုမသိလို႔ေနာ္၊ ကြၽန္ေတာ္က ထမင္းသုံးနပ္ထဲ ညေနစာကို အဓိကမ်ားမ်ားစားတဲ့သူေလ... ေအးေဆးပဲ၊ ဒါနဲ႔ ဘာကိတ္မုန္႔ဝယ္လာလဲ"
"Chocolate cake..."
"ကိုကိုကေတာ့ ေခြးေပါက္စကို ေခ်ာကလက္ေကြၽးျပန္ၿပီ"
"ေခြးေတြက ေခ်ာကလက္စားရင္ ေသတတ္တယ္တဲ့၊ မစားခ်င္မစားနဲ႔"
ေရခဲတုံးေလသံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို႐ြဲ႕ေျပာရင္း စားပြဲေပၚတင္ဖို႔လုပ္ေနတဲ့ကိတ္မုန္႔ကို ေရခဲေသတၱာထဲ ျပန္သိမ္းဖို႔လုပ္လိုက္လို႔ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ျပန္ဆြဲယူလိုက္ရေသးတယ္။
"တစ္ႏွစ္တာအေတြ႕အၾကဳံအရေတာ့ မေသပါဘူး၊
ေသေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ကစားမွာ..."
"အ႐ူးေလး..."
ခက္ရင္းယူၿပီး ခ်က္ခ်င္းထိုးေကာ္စားေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ရင္း ေခါင္းယမ္းေနတဲ့အနာဂတ္သခင္။
"ကိုကိုမစားဘူးလား..."
"ညဘက္ အခ်ိဳသိပ္မစားခ်င္ဘူး၊ မင္းပဲစား..."
အဲဒီအတိုင္းေျပာၿပီး ပန္းကန္ေတြေဆးဖို႔ထသြားတယ္။
"ေကာင္းလား..."
"အင္း... ကိုကိုကိုယ္တိုင္လုပ္ေပးတာေလာက္ အာနိသင္မျပည့္ဝေပမယ့္ ကိုကိုဝယ္လာေပးတဲ့ဟာမို႔ အရသာ႐ွိတယ္၊ အကုန္စားေပးမယ္"
"စားႏိုင္သေလာက္ပဲစား... ရင္ျပည့္ေနလိမ့္မယ္"
ကြၽန္ေတာ္မ်က္ခုံးပင့္ၿပီး ျပဳံးျပဳံးေလး သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
"ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ကို အရမ္းဂ႐ုစိုက္ေနတယ္၊ အဲ့ဒါ မၾကာခင္ တရားဝင္ေမြးစားေတာ့မယ့္ လကၡဏာမလား"
"ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေျပာမေနနဲ႔...
စားၿပီးရင္ ပန္းကန္လာကူေဆး"
"ပန္းကန္ေဆးခက ဘာဆုခ်မွာလဲ"
"မင္းပါးစပ္ကို လွလွေလးခ်ဳပ္ေပးမယ္"
"Wow... ကိုကိုက အခ်ဳပ္အလုပ္လည္း ကြၽမ္းတာပဲလား... မိုက္တယ္ကြာ၊ Koko is a versatile being!! Woo!!!"
"Jesus Christ! Keep your voice down!"
*
ပန္းကန္ကူေဆးၿပီးသြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေကာ္ရစ္ဒါဘက္ကို သြားရပ္ေနလိုက္တယ္။ ညေလကေအးေပမယ့္ စိတ္လန္းဆန္းလာေအာင္ ကူညီေပးတယ္ေလ။
"ဟာ... ငခန္႔... အခုထိမျပန္ရေသးဘူးလား"
အသံလြင့္လာတဲ့ဆီ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ကအဝတ္အစားအတိုင္း သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ကိုမွ သူဆြဲဖြလိုက္လို႔ ပြသြားတဲ့ဆံပင္ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ လူတစ္ေယာက္။ လူကေတာ့ ေျခတစ္လွမ္း စကားတစ္လုံးကစ အေကာင္းအတိုင္းေပမယ့္ အနံ႔အသက္အရ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္မိတယ္။
"ေသာက္လာတာလား..."
"အင္း... သူငယ္ခ်င္းေတြစုံသြားလို႔ နည္းနည္း... ဆိုေပမယ့္ ငါပဲ ပတ္ထိန္းေနရတာပါကြာ... ဒီေကာင္ေတြကလည္း ရည္းစား႐ွိတဲ့ေကာင္က ရည္းစား႐ွိလို႔တစ္မ်ိဳး၊ ရည္းစားနဲ႔ျပတ္ထားတဲ့ေကာင္က ျပတ္ထားလို႔တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ညည္းလိုက္ၾကတာ အရက္မူးေနတဲ့ခိုအုပ္ၾကားထဲ ဝင္ထိုင္ေနရသလိုပဲ၊ အာ႐ုံေနာက္လို႔ ေရခ်ိဳးၿပီး အိပ္ေတာ့မယ္၊ ဟမ့္... ဒါမ်ား ငါ့အိမ္က ငါ့ကိုရည္းစား႐ွာေပးဖို႔ ဇြတ္စီစဥ္ေနေသး..."
ပြစိပြစိ႐ြတ္ၿပီး သူ႕အခန္းထဲဝင္သြားေလရဲ႕။
မခ်စ္ရေသးဘဲနဲ႔ အခ်စ္ကိုစိတ္ကုန္ေနတဲ့ ဒီတစ္ဝမ္းကြဲအစ္ကိုအတြက္ကေတာ့ မမႏုယဥ္ေျပာသလို ငွက္ေပ်ာတုံးႀကိဳဝယ္ေပးထားရမယ္နဲ႔တူပါတယ္။
"ဘာထြက္လုပ္ေနတာလဲ၊ မေအးဘူးလား..."
တစ္ေယာက္တည္းစုပ္သပ္ေနတုန္း မဝဲတဝဲေလသံေလးနဲ႔အတူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးကိုေရာက္လာတယ္။
"ေအးတယ္... ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကိုကိုေပးထားတဲ့မာဖလာ႐ွိတယ္ေလ..."
"ေၾကာ္ျငာထဲက ေလသံနဲ႔တူတယ္"
"ဟုတ္လား... အဟဲ...
skip ads ေတာ့ မလုပ္လိုက္နဲ႔ေနာ္ "
ညရဲ႕အနက္ေရာင္ေနာက္ခံထဲမွာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကအလင္းမ်ိဳးစုံက အေရာင္တစ္မ်ိဳးစီနဲ႔ ေတာက္ပေနၾကတယ္။ ေသခ်ာေပါက္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့သူရဲ႕ အျဖဴေရာင္အလင္းကိုေတာ့ မွီမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ၾကည့္ေနရင္းေတာင္ မ်က္စိစူးေစေလာက္တဲ့ ျဖာထြက္အားမ်ိဳးနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္သတိမထားမိဘဲ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လႊမ္းမိုးပစ္လိုက္တာမ်ိဳး။
"ကိုကို..."
"အင္း..."
"Do you know how photoflash bombs work?"
"photoflash bombs ဆိုရင္ ငါသိသေလာက္ကေတာ့ သတၱဳျပားနဲ႔ပိတ္ထားတဲ့ ဆလင္ဒါပုံႁပြန္ထဲမွာ flash powder အျပည့္ထည့္၊ စနက္တံနဲ႔ wire ကိုသုံးၿပီး..."
"they expose an extreme light energy and blind the enemy's vision like you're doing to me right now."
"..."
႐ုတ္တရက္ႀကီး ခုဏကထိလင္းေနတဲ့ အျဖဴေရာင္အလင္းက နည္းနည္းေမွာင္သြားသလိုပဲ။ သူက သူ႕ရဲ႕ဆရာအက်င့္အတိုင္း သိခ်င္လို႔ေမးတာမွတ္ၿပီး အခ်က္နဲ႔အလက္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းျပန္ေျဖေပးေနတာကို ကြၽန္ေတာ္႕ေမးခြန္းက pick up line ႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့...။
"မင္းက သိပ္တတ္ေနတာပဲ..."
"ဒါေပါ့၊ ကိုကို႔တပည့္ပဲဟာ..."
ကိုကို႔ကိုေၾကာက္ေပမယ့္ တစ္ႏွစ္တာအေတြ႕အၾကဳံအရေတာ့ ဒီေလာက္ကေလးစိတ္႐ႈပ္ေအာင္လုပ္တာက
နဖူးမ်ားအေတာက္ခံရ႐ုံကလြဲ တျခားဘာမွမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
"ခန္႔ငယ္..."
"ဗ်ာ..."
"ငါ..."
"ဟပ္ခ်ိဳး..."
အေရးထဲမွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ႏွာေခ်လိုက္မိေတာ့ ကိုကိုက သူေျပာမယ့္စကားကိုရပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုအာ႐ုံစိုက္လာေရာ...။
"အေအးမိတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာလား...
မင္းေရခ်ိဳးတာၾကာတယ္ေနာ္"
"ကိုကိုကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီေလာက္လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ အေအးမိတတ္တဲ့သူလို႔မ်ားထင္... ဟပ္ခ်ိဳး..."
မွန္ပါးေလးေအာက္အၾကည့္ေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာေတာ့ သြားေလးေပၚ႐ုံ ရယ္ျပလိုက္မိတယ္။
"အထဲဝင္... အျပင္မွာရပ္ေနရင္ ပိုဆိုးလာလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္..."
အၿမီးေလးကုပ္ၿပီး အထဲဝင္လိုက္ရတဲ့ေနာက္ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္ဝင္ထိုင္လိုက္တဲ့ဆိုဖာအနားကို လာရပ္ၿပီး...။
"ဆြယ္တာတစ္ထည္တည္းနဲ႔ေအးေနရင္ ငါ့အေႏြးထည္ယူဝတ္ထားမလား..."
"ဟင့္အင္း၊ ရတယ္"
"ဘာလို႔ ေခါင္းငုံ႔ထားတာလဲ..."
"ကိုကို..."
"အင္း..."
"ကြၽန္ေတာ္... ေနလို႔မေကာင္းဘူး"
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ အဖ်ား႐ွိလား စမ္းၾကည့္ေပးမလို႔ေလ..."
"အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး..."
ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ ေကာ္ေဇာေပၚဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္း...။
"ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ငါ့ကိုေျပာျပေလ..."
"အဲ့ဒါက... ဟို... ပုံမွန္ဆို ကြၽန္ေတာ့္အစာအိမ္က အစာေျခတာျမန္ပါတယ္... ဒီေန႔က်မွ ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိဘူး ခုဏကစားထားတာေတြက ရင္ထဲမွာဆို႔ေနသလိုပဲ... ေနလို႔မေကာင္းဘူး... အန္ခ်င္သလိုႀကီး..."
"ဒါေၾကာင့္ ငါေျပာသားပဲ ကုန္သေလာက္ပဲစားပါလို႔...
ခုဏက အျပင္ထြက္ၿပီးရပ္ေနတာ အဲ့ဒါေၾကာင့္လား..."
"အင္း... ညေလေလး႐ွဴၿပီး စိတ္လန္းသြားရင္ ေနလို႔ေကာင္းလာမလားလို႔... အေအးပတ္တာ အဖတ္တင္သြားတယ္"
"ေနမေကာင္းရင္ ေစာေစာက ငါ့ကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ဘာလို႔ေအာင့္ထားတာလဲ..."
"အဲ့ဒါက ကိုကို႔နားတစ္ႏွစ္ေလာက္ေနလိုက္လို႔ အက်င့္ကူးသြားတာျဖစ္မွာေပါ့"
သူ႕ကိုျပန္ေခ်ပလိုက္လို႔ ဆက္ၿပီးအဆူမခံရေတာ့ေပမယ့္ အဲဒီအစား
ကြၽန္ေတာ္လက္ေမာင္းကိုဆြဲကိုင္လိုက္တဲ့ ညင္သာတဲ့အားတစ္ခု...။
"ထႏိုင္လား..."
"ဘာလို႔လဲ..."
"ေနလို႔မေကာင္းရင္ toilet သြားၿပီး အန္လိုက္..."
"အာ... အဲ့ဒါေတာ့ မျဖစ္ဘူး၊ လုံးဝမျဖစ္ဘူး..."
"ဘာလို႔မျဖစ္တာလဲ"
"ကိုကို႔လက္ရာညေနစာနဲ႔ ကိုကိုတကူးတကဝယ္ေပးလာတဲ့ ေခ်ာကလက္ကိတ္ကို ဒီအတိုင္းျပန္ထုတ္ပစ္လိုက္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ...
ေသခ်ာအစာေခ်ၿပီး အာဟာရအျဖစ္ ကိုယ္ထဲသိမ္းထားရမွာေပါ့"
သက္ျပင္းခ်သံတစ္ခု ပီပီျပင္ျပင္ၾကားလိုက္ရတယ္။
"အ႐ူးေလး..."
အဲ့လိုေရ႐ြတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို toilet ဆီ ဆြဲေခၚသြားေတာ့တာပဲ။ မ႐ွိဘူးထင္ရတဲ့အားေတြကို မထင္ရင္မထင္သလို အသုံးခ်ျပတတ္တဲ့သူရယ္။
"ေနာက္ေက်ာကိုထုေပးမယ္၊ ေနလို႔ေကာင္းတဲ့ထိအန္လိုက္..."
"မအန္ပါဘူး"
"အန္လိုက္မွ သက္သာမွာေပါ့၊ ဟိုဘက္လွည့္..."
"မအန္ပါဘူးဆိုဗ်ာ... အား...
ကိုကို ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အႏိုင္က်င့္ေနတာလဲ..."
"မင္းက ဘာလို႔ေခါင္းမာေနတာလဲ၊ Shiba Inu ေတြက အဲ့လိုပဲလား"
"အဲ့လိုဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ... အု..."
ေနာက္ေက်ာကို စည္းခ်က္မွန္မွန္နဲ႔ ညင္ညင္သာသာက်ေနတဲ့ ဖိအားက ရင္ထဲကဆို႔ေနတဲ့အရာေတြကို ဆန္တက္လာေစတယ္။ ဒုကၡပဲ...။
အရမ္းအသန္႔ႀကိဳက္တဲ့သူေ႐ွ႕မွာ ဒီလို impression မ်ိဳးျပလို႔ မျဖစ္တာကို...။
"ကိုကို ေနာက္ေက်ာကိုဆက္ထုေနရင္ ကြၽန္ေတာ္တကယ္ အန္မိေတာ့မွာေနာ္၊ လုံးဝမျဖစ္ဘူး... ကိုကိုေကြၽးတဲ့ညေနစာကို ဒီလိုပုံစံ... အ..."
ဒီတစ္ခါအထုခံလိုက္ရတာ ေနာက္ေက်ာမဟုတ္ဘူး ဒီအတိုင္း ေခါင္းေပၚကို အသာေလးက်လာတဲ့တစ္ခ်က္။ လုံးဝမနာေလာက္မယ့္အားဆိုေပမယ့္ အက်င့္ပါေနလို႔ ေအာ္လိုက္မိတယ္။
"အ႐ူးေလး... မင္းစားခ်င္ရင္ ေနာက္ရက္လည္း ငါထပ္ေကြၽးႏိုင္တယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေနမေကာင္းအျဖစ္ခံၿပီး ဒီလိုလုပ္ေနရင္ ငါမင္းကို ေနာက္ထပ္ ေခ်ာကလက္ဝယ္ေကြၽးျဖစ္ဖို႔ မေသခ်ာေတာ့ဘူး၊ နားလည္လား..."
"..."
ခင္ဗ်ားကေလဗ်ာ... တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုစိုက္ရဲ႕သားနဲ႔...။
"အင္း... နားလည္ၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ မသန္႔႐ွင္းတဲ့ပုံစံျပရမွာႀကီးက ႐ုပ္ပဲ့တယ္ေလ... အသန္႔ႀကိဳက္တဲ့ကိုကိုက အျပင္ထြက္ေန..."
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
"တကယ္လား... ၿပီးေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္ကို ညစ္ပတ္တယ္ဆိုၿပီး အိမ္ထဲကကန္မထုတ္ပါဘူးေနာ္"
"စကားမ်ားလိုက္တဲ့ ေခြးေပါက္စပဲ...
ေခ်ာကလက္စားထားၿပီး မေသခ်င္ရင္ အန္မွာအန္စမ္း"
"အာ... ကိုကို... ေနအုံးလို႔...
အု! အဟြတ္!"
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေနာက္ေက်ာကိုထုခ်လိုက္တာနဲ႔...
အာဟာရျဖစ္ရမယ့္ညေနစာေလးေတြဟာ တစ္သုတ္ခ်င္း အကုန္ျပန္ထြက္ၿပီး ပလုံသြားရ႐ွာတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကြၽန္ေတာ္ၿပီးတဲ့အထိ ကိုကိုက အနားမွာေနေပးခဲ့ပါတယ္။ သန္႔႐ွင္းေရးအထိ သူဟာသူလုပ္ေနလို႔ အားေတာင္နာလာမိတယ္။
"အာ... ကိုကိုက ေနာက္ေက်ာထုေပးတာအရမ္းကြၽမ္းလို႔ အကုန္အန္လိုက္မိတယ္၊ အခု ကြၽန္ေတာ့္ဗိုက္ထဲ လဟာျပင္ျဖစ္သြားၿပီ"
သူလက္ေဆးေနတုန္း ေနာက္နားကေန ဝင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၿပီး စာရင္းစစ္အလုပ္ကို ဆက္လုပ္လာတယ္။
"မနက္ကငါနဲ႔မနက္စာစားၿပီးေတာ့ အိမ္မျပန္ဘဲ ဒီမွာပဲေနေနတာမလား ေန႔လည္စာကဘာစားလဲ"
"ပန္းသီးတစ္လုံးစားထားတယ္..."
"မင္းပုံမွန္စားတဲ့ပုံစံနဲ႔ ပန္းသီးတစ္လုံးလား...
အဆာလြန္သြားလို႔ ျဖစ္တာ၊ အိမ္မျပန္လည္း တစ္ခုခုေသခ်ာစားမွေပါ့"
"ဟဲဟဲ... ကြၽန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ..."
ကိုကိုက ထပ္ၿပီးသက္ျပင္းခ်လိုက္ျပန္တယ္။
ေနာက္ၿပီး ခံစားလိုက္မိတာက ကြၽန္ေတာ့္နဖူးကိုကပ္လာတဲ့ သူ႕လက္ဖဝါးျပင္။
"ကိုကို႔လက္ေတြ ေအးေနတယ္"
"အ႐ူးေလး... မင္းနဖူးကပူေနတာ၊ အဖ်ားနည္းနည္း႐ွိတယ္"
"ကိုကို ဒီေန႔ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္ႏွစ္ခါေတာင္ အ႐ူးေလးလို႔ ေခၚေနတာလဲ"
"မင္းက အ႐ူးေလးမဟုတ္လို႔လား... မနက္အေစာႀကီးထလာတာက အေအးပတ္တဲ့ အစအေၾကာင္းအရင္းပဲကို ငါနဲ႔လိုက္လာၿပီး ဘုရားေက်ာင္းအျပင္မွာ ေစာင့္ေနတာေရာ... ငါမသိဘဲအိမ္ထဲခိုးဝင္တာ အဆူခံရမွာစိုးလို႔ သန္႔႐ွင္းေရးေလွ်ာက္လုပ္တာေရာ... အဆာခံၿပီးမွ ဇြတ္စားမိလို႔ အန္တဲ့အထိ... မင္းမွမဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ႕ကို အ႐ူးေလးလို႔ ေခၚရေတာ့မွာလဲ"
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား...
ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ပူေနတာလား..."
"အ႐ူးေလး... ႏွစ္ခုလုံးပဲ"
"ဆိုကာမွ သတိရလာၿပီ၊ ကိုကိုမွတ္မိလား... ဟိုးအရင္တစ္ခါ
ကြၽန္ေတာ္အေအးမိထားလ်က္နဲ႔ ကိုကို႔ဆီစာလာသင္တုန္းကလည္း ကိုကို အခုလိုပဲ စိတ္ပူေနတာေလ... ကိုကို စိတ္ပူေနတဲ့ပုံစံက အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ"
သူ႕အနားေျခတစ္လွမ္းကပ္သြားလိုက္ေတာ့ မ်က္စိေ႐ွ႕က ေရခဲကြၽန္းေျမာႀကီးဟာ ေနာက္တစ္လွမ္းဆုတ္ၿပီး ေခ်ာင္းဟန္႔လိုက္တယ္။
"အဟမ္း... ေတာ္ၿပီ၊ မင္းဖ်ားသြားတာ ေရခ်ိဳးခိုင္းလိုက္တဲ့ ငါ့အျပစ္လည္းပါတယ္... အခု ေဆးခန္းသြားရေအာင္..."
"ေဆးခန္းသြားစရာမလိုပါဘူး... ဒီေလာက္အေအးမိတာေလးမ်ား ေဆးေသာက္၊ တစ္ညအိပ္ၿပီးရင္ ေပ်ာက္သြားမွာ..."
"တကယ္ျဖစ္လို႔လား..."
"အင္း... ျဖစ္တယ္၊ ကိုကိုသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီမွာအိပ္ခြင့္ေပးရင္..."
"ဘာ..."
ဘူးသီးပိုက္ရေတာ့မွာ ႀကိဳျမင္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္ဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ အားနည္းသြားသေယာင္နဲ႔ ကိုကို႔ပခုံးကို တြဲခိုထားလိုက္တယ္။
"အား... အန္လိုက္ရတာ အားမ႐ွိေတာ့လို႔ မတ္တပ္ေတာင္မရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အေအးမိတာနဲ႔ဆိုင္လားမသိေပမယ့္ ေခါင္းလည္းနည္းနည္းမူးတယ္... ဒီလိုပုံစံနဲ႔ အိမ္ျပန္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ... ကိုကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အိမ္ကလူေတြဆီကေန ကိုကို႔ဆီသြားေနရင္း ေနမေကာင္းျဖစ္လာတယ္လို႔ အထင္မခံရခ်င္ပါဘူး"
သူ႕ကို ေမ်ာ့လိုတြယ္ကပ္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖယ္ထုတ္ဖို႔ရာ ကိုကိုတစ္ေယာက္ ႏွစ္ခါျပန္စဥ္းစားေနရပုံပဲ။
"တစ္ရက္တေလပဲ ကိုကိုရာ... ကြၽန္ေတာ္ ဒီမွာအိပ္ပါရေစေနာ္..."
"..."
*
ရလဒ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေအာင္ျမင္သြားပါတယ္။
ပုံမွန္ဆို အိမ္ေရာက္တဲ့အထိကန္ထုတ္မွာဆိုေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနမေကာင္းလို႔လားမသိ အမ်ားႀကီးမေျပာလိုက္ရဘူး။ ဘယ္ႏွစ္ခါေျမာက္မွန္းမသိတဲ့ သက္ျပင္းခ်၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆိုဖာေပၚထိုင္ခိုင္းၿပီး ေဆးသြားယူေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေဆးေသာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူေျပာလာတဲ့စကားက...။
"ဒီည မင္း ကုတင္ေပၚမွာအိပ္္လိုက္..."
"ဗ်ာ... ကိုကိုနဲ႔လား..."
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို က်ယ္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းအိမ္ေလးပိတ္သြားေအာင္ နဖူးေတာက္တာ ခံလိုက္ရရဲ႕။
"ေထာက္..."
"အ..."
"အ႐ူးေလး၊ ငါကေအာက္မွာ အိပ္ရာခင္းခင္းအိပ္မွာ..."
"ဟာ... မလုပ္ပါနဲ႔ ကိုကိုကလည္း...
ကြၽန္ေတာ္ ငရဲႀကီးကုန္လိမ့္မယ္"
"ဘာဆိုင္လို႔လဲ... မင္းကေနမေကာင္းတဲ့သူမို႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး သက္ေသာင့္သက္သာအိပ္ရေအာင္ ကုတင္ေပၚမွာအိပ္ခိုင္းတာေလ"
"အာ... အဲဒါက အဲ့လိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကဗုဒၶဘာသာမို႔ အယူ႐ွိတယ္၊ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ထက္အသက္ႀကီးသလို ကြၽန္ေတာ္ဆရာလည္း ျဖစ္ေသးတယ္ေလ... အသက္ဂုဏ္ဝါႀကီးတဲ့သူကို ကိုယ့္ထက္နိမ့္က်တဲ့ေနရာမွာေနခိုင္းရင္ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးလို႔ လူႀကီးေတြက ဆုံးမၾကတယ္ဗ်"
"ဪ... မင္းက လူလိမၼာေလးပဲ"
"ဒါေပါ့... ကိုကို အခုမွသိတာလား..."
"မင္းေျပာတာနားလည္ေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာမွာ အေျခအေနအရ အားနည္းတဲ့သူကို ဦးစားေပးရမယ္ဆိုတဲ့ အဆုံးအမမ်ိဳးလည္း႐ွိတယ္လို႔ ငါၾကားဖူးထားတယ္၊ ငါက ကိစၥမ႐ွိလို႔ ဒီေန႔ေတာ့ ငရဲႀကီးတဲ့ကိစၥ ေခါင္းထဲကထုတ္ထားလိုက္..."
"ဒါေပမယ့္ ကိုကိုလည္း အျပည့္အဝေနေကာင္းတဲ့သူမဟုတ္ဘူးေလ၊
လည္ပင္းကဒဏ္ရာကလည္း သန္ဘက္ခါက်မွ ခ်ဳပ္႐ိုးျဖည္ရမွာ..."
"ရတယ္... ငါေနမေကာင္းတိုင္း မင္းပဲ တစ္ခ်ိန္လုံး လိုက္ဂ႐ုစိုက္ေပးေနခဲ့တာ၊ တစ္ခါတေလေတာ့ ငါလည္း မင္းကိုျပန္ၾကည့္ေပးရမွာေပါ့"
"..."
"ဘာၾကည့္ေနတာလဲ..."
"ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္ ငိုမိေတာ့မယ္ထင္တယ္..."
အရည္လဲ့ေနတဲ့မ်က္လုံးဝိုင္းေတြနဲ႔ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း အဲ့လိုေျပာမိေတာ့ ဂ႐ုစိုက္တတ္လြန္းတဲ့လူသားဟာ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲ tissue box ထည့္ေပးလာပါတယ္။
*
ဒီညအစ္ကို႔အခန္းမွာအိပ္မယ္လို႔ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ထားလိုက္ၿပီး တကယ္တမ္း အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းအခန္းထဲေရာက္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္ဟာ
အိမ္႐ွင္ျဖစ္သူအိပ္ရာခင္းေနတာကို သူ႕ကုတင္ေပၚကၾကည့္ရင္း ဘာစကားစရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္။
"ကိုကို... ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာစရာအမ်ားႀကီး႐ွိတယ္ဆို၊
ကြၽန္ေတာ္က ေနသာမေကာင္းေပမယ့္ စကားလည္းေျပာႏိုင္သလို နားလည္းေထာင္ႏိုင္တယ္ေနာ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာကစေျပာၾကမလဲ..."
"မင္းေျပာတာ အရင္နားေထာင္တာေပါ့၊ ဘာေျပာမွာလဲ..."
"ကိုကိုကြၽန္ေတာ္မ႐ွိဘဲ အဆင္မေျပဘူးမလား..."
"..."
ေစာင္အနားသတ္ကိုညီေအာင္ညႇိေနတဲ့ကိုကို႔လက္က ေလထဲမွာတန္႔သြားတယ္။
"ဒီရက္မွာေမးမယ္လို႔ လုပ္ထားတဲ့ေမးခြန္းဆိုေပမယ့္ ဒီၾကားထဲျဖစ္ခဲ့သမွ်သုံးသပ္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အဲ့လိုပဲေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ရတယ္၊ ကိုကို႔အေျဖကဘယ္လိုလဲ"
"ငါ..."
ကိုကိုက ေခါက္ထားတဲ့ေစာင္ကို အိပ္ရာခင္းေျခရင္းမွာ ေနရာတက်ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုတင္ေပၚထိုင္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္းထားလ်က္နဲ႔ ဆက္ေျပာတာက...။
"ငါအရမ္းထူးဆန္းလာတယ္"
"ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ..."
"ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မႏွစ္က ဒီဇင္ဘာ ၁၉ ရက္ပဲ...
အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ငါ့ရင္ထဲမွာဘာမွမ႐ွိေတာ့သလိုမ်ိဳး ခံစားမိလာတာ၊ ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲ့ဒါက ပိုပိုၿပီးေသခ်ာလာတယ္၊ လစ္ဟာေနတဲ့ခံစားခ်က္ကလြဲရင္ တျခားဘာမွခံစားလို႔မရခဲ့ဘူး... လႈံ႕ေဆာ္မႈတစ္ခုအရသာ အသက္႐ွင္ေနတဲ့ လူေသေကာင္လိုပဲ"
"လႈံ႕ေဆာ္မႈဆိုတာက..."
"ေသသူေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ငါ့ရဲ႕သီးသန္႔အိပ္မက္..."
အခ်ိန္တိုင္းပဲ။ စကားမေျပာတဲ့ကိုကို သူ႕ရင္ထဲကစကားေတြ ထုတ္ေျပာၿပီဆို အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ဘာသာစကားနဲ႔ ေရးသားသိမ္းဆည္းထားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပြင့္လာသလို ဖတ္ေနရင္းပဲ အဓိပၸာယ္ကို တန္းၿပီးနားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စာလုံးတိုင္းမွာ ႏုညံ့တဲ့ျပင္းအားေတြ႐ွိမွန္းကိုေတာ့ ခံစားလို႔ရတယ္။
"ငါ့မိဘေတြရဲ႕ေနာက္ဆုံးဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔နဲ႔ ငါ့ဘဝငါေနာင္တမရေအာင္ေနဖို႔ကလြဲရင္ ငါအသက္႐ွင္ေနတာက တျခားဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ မဟုတ္သလို ဘယ္သူ႕အတြက္မွလည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးခဲ့တယ္၊ တကယ္လည္း အဲ့အတိုင္းေ႐ွ႕ဆက္ဖို႔ လုပ္ခဲ့တယ္၊ မထူးဆန္းတဲ့ပုံစံခြက္ထဲကေန႔ရက္ေတြနဲ႔ မထူးဆန္းတဲ့ငါ ဒီအတိုင္းဆက္သြားေနခဲ့ရာက... စၿပီး႐ႈပ္ေထြးလာတာ ဘယ္အခ်ိန္ကမွန္း စဥ္းစားလို႔မရဘူး၊ ဒီအတိုင္း ႐ုတ္တရက္ႀကီးငါက ထူးဆန္းလာတယ္"
"ဥပမာ..."
သတိထားမိတယ္မလား။ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမလုပ္ဘဲ ဒီအတိုင္း စကားဝင္ေထာက္ေပးေနတာ။ ကိုကိုက သူ႕ကိုယ္သူေဖာ္ျပတဲ့ေနရာမွာ ကြၽမ္းက်င္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ကိုစာတစ္အုပ္လိုဖတ္လို႔ရရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ေျပာမယ့္စကားေတြထဲကသူ႕ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။
"ဥပမာ... ငါ့ကိုယ္ငါနားမလည္ႏိုင္တဲ့အရာမ်ိဳးေတြ ထပ္ခါထပ္ခါလုပ္မိတာမ်ိဳး၊ ငါမသိလိုက္ခင္မွာ ျပဳံးရယ္လိုက္မိတာမ်ိဳး၊ အရာေတြအမ်ားႀကီးကို ေခါင္းထဲထည့္ၿပီး ပူပန္ေနမိတာမ်ိဳး"
"ဥပမာ... sticky notes ေတြ သိမ္းထားမိတာမ်ိဳး...
ကပ္သီးကပ္သပ္ႏိုင္တဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဒိုင္ယာရီထဲစာအ႐ွည္ႀကီး ခ်ေရးေနမိတာမ်ိဳး... ကိုယ္တိုင္မစားဘဲ ကြတ္ကီးေတြဖုတ္ထားတာမ်ိဳး..."
သူ႕စကားတစ္ဝက္မွာ အစားဝင္ၿပီးဆက္ေျပာလိုက္ေတာ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ ဒီအတိုင္းၿငိမ္ဆိတ္ေနရဲ႕။
"stalker ကို အခန္းေသာ့အပိုေပးထားတာမ်ိဳး... ၿပီးေတာ့ 'မခ်စ္ဘူး' လို႔ တစ္ေလွ်ာက္လုံးေျပာေနေပမယ့္ ကိုယ့္စကားအေပၚ ေသခ်ာမႈမ႐ွိေတာ့တာမ်ိဳး"
"ေနာက္ဆုံးစကားကို ေျပာတဲ့ေလသံက ယုံၾကည္မႈအေတာ္ျပည့္ဝေနတာပဲ"
ကြၽန္ေတာ့္စကားဆုံးမွ မွတ္ခ်က္ျပဳသံေလးၾကားရတယ္။
"အဲ့ဒီယုံၾကည္မႈက ကိုကိုအတည္ျပဳေပးမွ လက္ေတြ႕အမွန္တရားျဖစ္လာမွာေလ..."
"မင္းငါ့ကိုစၿပီးဖြင့္ေျပာတုန္းကေတာ့ ငါမင္းကို လုံးဝမခ်စ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္"
"အဲ့ဒီေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ဆက္တိုက္ဖြင့္ေျပာခဲ့ေတာ့ေရာ..."
"မခ်စ္ေသးဘူး"
"ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္"
"..."
"ကြၽန္ေတာ္အခုပဲ ထပ္ၿပီးေျပာလိုက္ၿပီ...
အခုကေရာ..."
"..."
"ကိုကိုေျဖေလ... အခုေရာလို႔..."
"ငါမသိဘူး"
ေ႐ွာင္စရာအေျဖမ႐ွိတဲ့သူဟာ ဘူးတစ္လုံးေဆာင္ရင္း ထရပ္လိုက္ၿပီး အခန္းအျပင္ထြက္သြားဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လွမ္းေျပာလိုက္တဲ့စကားကို မၾကားခင္ထိ။
"မသိလို႔မရဘူးေလ... ကြၽန္ေတာ့္ပထမဆုံးအနမ္းကို ယူသြားတုန္းကက်ေတာ့ ဒီလိုပုံစံမဟုတ္ဘဲနဲ႔"
သူဦးေႏွာက္ရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္အကန္႔ထဲ႐ွိမေနတဲ့ information ကို ကြၽန္ေတာ့္ဆီကၾကားလိုက္ရတဲ့အတြက္ လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္လာတဲ့ ကိုကို႔တုံ႔ျပန္မႈက ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ။
"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ...
ငါ့ေမြးေန႔မွာငါ့ကို ဇြတ္နမ္းခဲ့တာက မင္းေလ..."
"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ... မႏွစ္ဒီဇင္ဘာကတည္းက
ကိုကိုကအရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာနမ္းခဲ့တာေလ..."
"ဘာ..."
"အဟြန္း... ကိုကို မမွတ္မိဘူးမလား..."
ကြၽန္ေတာ္ငါးခူျပဳံးျပဳံးလို႔ ကုတင္ေဘးကေျခခ်ဆင္းလိုက္ၿပီး
ေခါင္းအုံးေဘးမွာေခြေနတဲ့ မာဖလာနီေလးကို ေကာက္ယူလိုက္တယ္။ စကားဆက္မေျပာေသးဘဲ မာဖလာကိုလည္ပင္းမွာ ရစ္ေခြေစလိုက္ေတာ့ လက္တစ္လွမ္းသာသာအကြာမွာရပ္ေနတဲ့ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္းၾကည့္ေနရဲ႕။
"မႏွစ္က ဒီလိုရက္မနက္ခင္းမွာ ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီမာဖလာေပးခဲ့တာ... အဲ့ဒီေနာက္တစ္ရက္ ညဘက္က်ေတာ့ ကိုကို spy RED ေတြဝယ္ၿပီးအိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္၊ ကိုကို႔သူငယ္ခ်င္းက ဆြဲေခၚလာလို႔ကြၽန္ေတာ္ပါ ကိုကို႔အခန္းကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္၊ ကိုကို spy တစ္ပုလင္းေသာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ အစ္ကိုအံ့ထူးျမတ္လည္း အနားမ႐ွိတုန္းမွာ ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာလုပ္ခဲ့တယ္ထင္လဲ..."
"ငါ... ဘာလုပ္ခဲ့မိလို႔လဲ..."
"တကယ္ေျပာျပရမွာလား...
အဲ့ဒီညက အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းက စားပြဲပုေလးနားမွာ ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ကို ဆဲတယ္၊ ဆံပင္ေဆာင့္ဆြဲတယ္၊ လက္ကိုဆြဲယူၿပီး ရင္ဘတ္ကိုစမ္းခိုင္းတယ္၊ နားနားေလးကိုကပ္ၿပီး ခ်စ္တယ္ လို႔ ေျပာတယ္"
"ငါကေလ..."
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္ျပရင္း သူ႕လက္ကိုလွမ္းဆြဲယူလိုက္တယ္။ ေနာက္အဲ့ဒီညက သူလုပ္သလိုအတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္မာဖလာေပၚကို တင္လိုက္တယ္။
"ၿပီးေတာ့ မာဖလာကိုပါဒီလိုဆြဲၿပီး...
ကြၽန္ေတာ့္ကိုနမ္းခဲ့တာေလ..."
"ငါ... ငါက..."
"အင္း... ကိုကိုက..."
နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနသူဟာ သူ႕မ်က္စိေအာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုတစ္လွည့္ မာဖလာကိုတစ္လွည့္ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႕ပခုံးကို အသာလွမ္းကိုင္လိုက္ေတာ့ တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားတဲ့တုံ႔ျပန္မႈ။ ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္ခမ္းေကြးဒီဂရီေတြကိုထိန္းထားရင္းပဲ ေလသံနိမ့္နိမ့္နဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။
"Do you feel any deja vu?"
"..."
အဲ့ဒီအခိုက္အတန္႔မွာ ကိုကို႔ဦးေႏွာက္က အေရးေပၚ မွတ္ဉာဏ္စစ္ေဆးမႈတစ္ခု လုပ္ေဆာင္ေနပုံရရဲ႕။ ႏွာတံ႐ိုးစင္းစင္းေပၚက မွန္ပါးေလးရဲ႕မွန္သားျပင္မွာ ေဒတာေတြေျပးလႊားေနတာကိုေတာင္ ျမင္ရသလိုပဲ။
"မႏွစ္ဒီဇင္ဘာတုန္းက ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ကို အမ်ားႀကီးသင္ေပးခဲ့တာ..."
"..."
"အခု နည္းနည္းမွတ္မိလာၿပီလား..."
သူ႕မ်က္လုံးထဲကို စိုက္ၾကည့္ၿပီးေမးလိုက္ေတာ့ ကိုကိုကမွင္သက္ေနတဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ၾကည့္တယ္။
"ငါဘာလို႔... အဲ့လိုလုပ္ခဲ့တာလဲ..."
ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူအရက္မူးၿပီး ရမ္းကားခဲ့တဲ့ညအေၾကာင္း ျပန္မွတ္မိသြားၿပီ။ ဒါေလး အသိေပးႏိုင္ဖို႔ရာ ကြၽန္ေတာ့္မယ္ တစ္ႏွစ္အခ်ိန္ယူလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ တကယ္...။
"ငါဘာလို႔ အဲ့လိုလုပ္ခဲ့တာလဲ..."
တစ္မိနစ္အတြင္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ။ ကိုကိုက အဲ့ေမးခြန္းကိုပဲ ဆက္တိုက္ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္႐ုံအသံတိုးတိုးနဲ႔ ႐ြတ္ေနတယ္။
"ကြၽန္ေတာ့္အထင္အရ ကိုကိုဘာလို႔အဲ့လိုလုပ္ခဲ့တာလဲဆိုတာ အခ်က္သုံးခ်က္႐ွိတယ္... ပထမအခ်က္က အာကာေဝယံေၾကာင့္ ဒုတိယအခ်က္က alcohol ေၾကာင့္၊ တတိယအခ်က္က ဒီလိုျဖစ္ဖို႔ဖန္လာတဲ့ ကံၾကမၼာေၾကာင့္..."
တစ္ႏွစ္တာလုံးကို မွန္ေထာင္ၾကည့္လိုက္ရင္ ထပ္တလဲလဲဖလင္ခ်ပ္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္၊ ေဆာင္းႏွင္းေတြနဲ႔လြင့္ပါမသြားတာေသခ်ာေအာင္ ေသခ်ာေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြက အထပ္ထပ္အခါခါ။ ၃၆၅ ရက္လုံး ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းကစားရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဒီတစ္ေနရာတည္းမွာ တဝဲလည္လည္ရပ္ေနၾကတုန္းပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုကို အဆုံးအျဖတ္ေပးမယ့္ မွတ္တိုင္တစ္ခုခုဆီထိ ခရီးေပါက္လာခဲ့ၾကၿပီလား။
မ်က္ဝန္းနက္တစ္စုံထဲကအၾကည့္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္လည္ပင္းက မာဖလာဆီကို ျပန္က်သြားတယ္။ ေခါင္းငုံ႔လ်က္ရပ္ေနတဲ့တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ကြၽန္ေတာ္ အသာေလးေခ်ာင္းလိုက္ရင္း...။
"ကဲ... ကိုကို... အခု အားလုံးမွတ္မိၿပီဆိုေတာ့...
ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုတာဝန္ယူေပးဖို႔ စိတ္ကူးထားလဲ..."
"..."
____________________________________
To be continued...
💖💖💖
HD တစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းအ႐ွည္ႀကီးေတြဖတ္ရတာ အဆင္ေျပၾကရဲ႕လားဗ်။ ေနာက္ပိုင္းေရာက္ေလေလ တစ္ပိုင္းစာက အစကထက္မ်ားလာလို႔ အီမေနဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း plot သိပ္ခ်ေလ့မ႐ွိဘဲ စိတ္သြားရာေရးတာမို႔။ but I truly hope it worths the wait!
💬 ေနာက္လထဲ ကြၽန္ေတာ္ exam ႐ွိလို႔ update ၾကာေနတာပါ။ ေရးၿပီးသားအကုန္တင္ၿပီး လက္ထဲဘာမွမ႐ွိေတာ့ရင္လည္း မေနတတ္လို႔ တစ္ပိုင္းႏွစ္ပိုင္း ခ်န္ခ်န္ထားရင္း ကပ္ေစးကုပ္ေနမိတာ။
hope you will understand and always thank you for your patience! 💛
Novella✒️