❄️❄️❄️
ဒီဇင္ဘာ ၁၂ ရက္၊ ညေနခင္း။
ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းကအျပန္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးကာစမွာ ကိုကို႔ဆီက ဖုန္းဆက္လာတာနဲ႔ ေခါင္းမသုတ္ရေသးခင္ ေျပးကိုင္လိုက္ေတာ့...။
"ဟယ္လို... ကိုကို ဖုန္းေတြဘာေတြဆက္လို႔ပါလား..."
"မင္း အခုဘာလုပ္ေနလဲ..."
ေခါင္းေပၚက တဘက္ေရစိုကိုဆြဲခ်လိုက္ရင္း...။
"ေရခ်ိဳးၿပီးလို႔ ေခါင္းသုတ္ေနတယ္..."
"ေျခာက္ေအာင္သုတ္ၿပီး အေႏြးထည္ေသခ်ာ၀တ္ခဲ့...
မိုးမခ်ဳပ္ခင္ ခဏေလာက္ အျပင္သြားရေအာင္..."
ကြၽန္ေတာ္ဂ်ာစီတစ္ထည္နဲ႔ မာဖလာနီေလးကို လွမ္းဆြဲယူလိုက္တယ္။
"အခုခ်က္ခ်င္းေျပးလာပါၿပီ ကိုကို..."
"ေခါင္းေျခာက္ေအာင္သုတ္ခဲ့..."
"ဟုတ္..."
* *
"ေခါင္းေျခာက္ေအာင္သုတ္ခဲ့လို႔ ေသခ်ာေျပာလိုက္တာကို..."
သူ႕အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးေ႐ွ႕မွာ မ်က္စိစိုက္ေနတဲ့ဆံပင္ေရစိုနဲ႔ရပ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ကိုကိုက အထက္ကအတိုင္း ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္။
"၀င္ခဲ့... ငါမင္းကို ေလမႈတ္ေပးမယ္..."
ကြၽန္ေတာ္႕ မ်က္ႏွာဝင္းခနဲျဖစ္သြားတာပဲ။ ရခဲမွ်အခြင့္အေရးကို လက္အလႊတ္မခံႏိုင္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ခါမေျပာရဘဲ အထဲ၀င္လာခဲ့တာေပါ့။
ေကာ္ေဇာေပၚမွာ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္လိုက္ရင္း ကိုကိုေလမႈတ္စက္သြားယူတာကို ေစာင့္လိုက္တယ္။
"ကိုကို႔ဦးေလးေရာ..."
"ျပန္သြားၿပီ..."
"ဗ်ာ... ဩစေၾတးလ်နဲ႔ဒီကို တစ္ညအိပ္ပဲလား... ေရာက္ျပန္ႀကီး..."
"အလုပ္ကိစၥ႐ွိေသးေပမယ့္ သုံးရက္ေနမယ္လို႔ေျပာတယ္... သူဒီမွာေနလည္း ငါမအားလို႔ ဘယ္မွလိုက္မပို႔ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ျပန္ဖို႔ေျပာလိုက္တာ..."
ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ။ တူတစ္မ်က္ႏွာနဲ႔ လာခဲ့ရတဲ့ အန္ကယ္ေခါန္ျမတ္ သနားဖို႔ေကာင္းေနၿပီ။
"လူတစ္ေယာက္ကို တကယ္ခ်စ္ေပးႏိုင္ဖို႔ဆို သူ႕ရဲ႕အတြင္းစိတ္ကိုျမင္ႏိုင္ရမယ္၊ အဲ့ဒီအတြင္းစိတ္သဏၭာန္ရဲ႕ အ႐ွိပုံစံအတိုင္းကို လက္ခံႏိုင္ရမယ္၊ လက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာလည္း မေလ်ာ့တဲ့အခ်စ္မ်ိဳး ႐ွိေနရမယ္... မင္းဆိုရင္ေတာ့ လုပ္ႏိုင္မွာပါ..."
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ စကားေျပာျဖစ္တဲ့ေန႔က
သူမျပန္ခင္ ကြၽန္ေတာ္နားကပ္ၿပီး အဲ့လိုေျပာသြားေသးတာ။ တကယ္ ေအးေအးေဆးေဆး ထပ္ေတြ႕ၿပီး စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာခ်င္ေသးတာကို။
"ကြၽန္ေတာ္ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ပို႔ေပးလို႔ရတာပဲဟာ... အန္ကယ္က ႐ုပ္ကလည္းေျဖာင့္၊ ဟာသဉာဏ္လည္း႐ွိၿပီး ခင္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္..."
"မင္းလည္း ေက်ာင္းနဲ႔ေလ... ၿပီးေတာ့ သူက အေပ်ာ္ခရီးလာတာမဟုတ္ဘူး၊ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ေပက်င္းကိုလာရင္း ခဏ၀င္တာ..."
"အဲ့ေတာ့ ကိုကို႔စကားနားေထာင္ၿပီး ျပန္သြားရေရာေပါ့..."
"အဖက္မခံရင္ မျပန္ဘူးဆိုၿပီး ဇြတ္တင္းခံေနလို႔ ေလဆိပ္မွာ ငါဒုကၡခံလိုက္ရေသးတယ္..."
"ေဟာဗ်ာ... တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက အဖက္ခံရတာက ဒုကၡခံတာမဟုတ္ဘူးေလ ကိုကိုရဲ႕... အဲ့ဒါအခ်စ္ခံရတာလို႔ ေခၚတယ္..."
"လူျမင္ကြင္းမွာ ငါ့ကိုဖက္ၿပီး မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းလုပ္ေနတာ ႐ွက္စရာေကာင္းတယ္... ဟိုဘက္လွည့္... မင္းဆံပင္ကသိပ္မထူဘူး... medium heat ဆိုရလား..."
"ကိုကို႔သေဘာ..."
ကိုကိုက ေနာက္မွာရပ္လ်က္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြကို ေလမႈတ္ေပးေနေတာ့ ေက်ာထဲမွာၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းပဲ။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဆံစေတြၾကား တိုး၀င္လာတိုင္း ႏွလုံးသားထဲ ယားက်ိက်ိနဲ႔။ နား႐ြက္ေနာက္နားကို ထိသြားလိုက္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္တြန္႔ခနဲျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ... ပူလို႔လား..."
"အသည္းယားလို႔... အဟြန္း..."
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန..."
တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုယ့္ဆံပင္ကိုကိုင္ရင္ အိပ္ခ်င္လာတယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ဒီအတိုင္း မ်က္လုံးမွိတ္ထားရင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမယ္လို႔ ခံစားရတယ္။
ဆံပင္ေလမႈတ္ၿပီးသြားေတာ့ ကိုကိုက ေလမႈတ္စက္ကိုသြားသိမ္းၿပီး လက္ေဆးရင္း လွမ္းေမးတယ္။
"ညေနစာစားခဲ့လား..."
"ဟင့္အင္း... အေမဘာဟင္းခ်က္မွန္းေတာင္ မေမးခဲ့ရဘူး..."
"ဒါစားထား... အျပင္က်မွ တစ္ခုခု၀ယ္ေကြၽးမယ္..."
စားပြဲပုေလးေပၚခ်ေပးလိုက္တဲ့ Choco pie ေလးတစ္ထုတ္။ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဒါေလးစားၿပီး ကိုကိုတံခါးေတြပိတ္တာ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
ကိုကိုလက္တစ္ခါျပန္ေဆးၿပီး သူ႕အခန္းထဲကိုဝင္သြားရာက ျပန္ထြက္လာေတာ့ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ဆြယ္တာျဖဴေလးနဲ႔။ သူ႕လည္ပင္းမယ္ အျဖဴေရာင္မာဖလာေလး ရစ္ေခြလို႔။ မာဖလာအစြန္းဖ်ားမွာေတာ့ L.K ဆိုတဲ့ စာလုံးနီေလး။
"ဘာကို တစ္ေယာက္တည္း ျပဳံးေနတာလဲ..."
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး... အျဖဴေရာင္က ကိုကိုနဲ႔တကယ္လိုက္တယ္လို႔ ေတြးမိလို႔..."
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထြက္လာေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္အျပင္ အထုတ္ႀကီးအထုတ္ငယ္ေတြနဲ႔ ေလွကားကတက္လာတဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ရတယ္။
"အစ္ကို လာျပန္ၿပီလား..."
"ျပန္လာၿပီလားလုပ္ပါ"
"စာတမ္းလည္းထပ္ၿပီးေနၿပီမလား၊ ဘာလို႔ မႏၲေလးျပန္လာတာလဲ...
ေအာင္လိမ့္မယ္လို႔ ယုံၾကည္ခ်က္မ႐ွိလို႔လား..."
"လင္းတေလး... ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းမေနနဲ႔... ငါဟာငါ အိမ္မွာမေနခ်င္လို႔ ျပန္လာတာ..."
"ဘာလဲ... အိမ္က မိန္းမေပးစားဖို႔စီစဥ္ေနၾကလို႔လား..."
"ဟုတ္တယ္..."
"ဟမ္..."
စေနာက္ၿပီးေျပာလိုက္တဲ့စကားက တကယ္ႀကီးျဖစ္ေနတဲ့အခါခံစားရတဲ့ အူခ်ာခ်ာခံစားခ်က္မ်ိဳး အခုရလိုက္တယ္။
"တကယ္ႀကီးလား..."
"ႏွစ္ကယ္ႀကီးေဟ့... အဲ့ဒါေၾကာင့္ မႏၲေလးကိုျပန္ေျပးလာတာ..."
"အစ္ကို႔မွာ ဟဆုနဲ မိခု ႐ွိတယ္လို႔ မေျပာလိုက္ဘူးလား..."
"အဲ့အကြက္က ေဟာင္းသြားၿပီကြ... သားအဆင္ေျပရင္ သူတို႔စီစဥ္တဲ့မိန္းကေလးေရာ... ဟဆုနဲ(နည္း) မိခု ျဖစ္ျဖစ္ ဟဆုမ်ား မိခု ျဖစ္ျဖစ္ကိုေရာ ႏွစ္ေယာက္လုံးယူႏိုင္ပါတယ္၊ ဟိုေကာင္မေလးက သေဘာထားႀကီးတယ္တဲ့..."
[A/N* ဟဆုနဲ မိခု : Hatsune Miku - ဂ်ပန္အေျခစိုက္ Yamaha Corporation မွပံ့ပိုးထားေသာ Crypton Future Media INC မွ ပထမဆုံးထုတ္လုပ္သည့္ vocaloid တျဖစ္လည္း ကမ႓ာေက်ာ္ pop icon။
Vocaloid : အသံမ်ိဳးစုံေပါင္းစပ္ဖန္တီးႏိုင္ေသာ အီလက္ထေရာနစ္ေဆာ့ဖ္ဝဲ။ လူသား voice actor/ actress ၏ အသံနမူနာကို အေျခခံယူ၍ computer အသိဉာဏ္ျဖင့္ tone အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲ၊ စာသားႏွင့္ ေတးဂီတထည့္သြင္းကာ music creator မ်ားစိတ္ႀကိဳက္ သီခ်င္းဖန္တီးႏိုင္ရန္ ျပဳလုပ္ေပးထားသည့္ virtual idol။ ]
"ႀကီးႀကီး ၁ တို႔က အတည္ႀကီးေတြ လုပ္ေနၾကတာပဲ..."
"ေအး... ဟိုေရဘဝဲအစ္မရဲ႕မယ္ေတာ္နဲ႔ဖုန္းဆက္ၿပီး သားသမီးေတြအေၾကာင္း အတင္းခ်ၿပီးကတည္းက အေမကငါ့ကို ၾကင္ဖက္ေတြ႕ၾကည့္ဖို႔ တတြတ္တြတ္ေျပာေနတာ၊ အေဖကပါ အဟုတ္ႀကီးေတြ လုပ္လာမယ္လို႔ မထင္ဘူးေလ..."
ဘယ္ေတာ့မွေသခ်ာၿဖီးမထားလို႔ ႐ႈပ္ယွက္ခပ္ေနတဲ့ဆံပင္နဲ႔ ဂ်ာကင္အျပာ၀တ္ထားတဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ ေခါင္းတဗ်င္းဗ်င္းကုတ္ၿပီးေျပာတယ္။ သူဒီေလာက္ စိတ္အိုက္ေနတဲ့ပုံစံမ်ိဳး အခုမွေတြ႕ဖူးတာပဲ။ ဒီလူက ပုံမွန္ဆို စာေမးပြဲရက္နဲ႔ ရင္နဲ႔ေက်ာေလာက္နီးပါးကပ္ေနေတာင္ anime ၾကည့္မပ်က္တဲ့ "flow ေလးနဲ႔သြားပါ" ေဆာင္ပုဒ္ကို ကိုင္စြဲထားသူေလ။
"MA ၿပီးၿပီမို႔ ပလစ္ထားတဲ့ငါ့ channel ေလးဖုန္ခါၿပီး streamer life ျပန္စေတာ့မလားစဥ္းစားေနပါတယ္၊ spouse simulator ads နဲ႔ဝင္တိုးေနတယ္..."
ဒီႂကြက္ကိုယ္ေတာ္က အရင္တုန္းက YouTube မွာ channel တစ္ခုဖြင့္ၿပီး streamer လုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ ဘာ channel မွန္းေတာ့မသိေပမယ့္ gaming field ပဲ ေနမွာပါ။ သူ႕အေျပာအရေတာ့ ေတာ္ေတာ္လည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္ဆိုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းကိစၥေတြအတြက္ မအားတာေၾကာင့္ နားလိုက္ရတာလို႔ ေျပာတာၾကားဖူးတယ္။
"အဲ့ေတာ့လည္း install ၿပီး level ေလးဘာေလးတင္ၾကည့္ေပါ့..."
"Sorry... skip ads ႏွိပ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းထြက္ေျပးလာတာေတာင္
ဘယ္ေတာ့ထပ္လာအုံးမလဲမသိတာ... ျဖစ္ႏိုင္ရင္လည္း ဘုန္းႀကီးသာဝတ္လိုက္ခ်င္တယ္၊ ေလာကီေရးရာေတြထဲ အခ်စ္ေရးကိုေတာ့ စိတ္ကုန္လြန္းလို႔..."
"အယ္... ဒီလိုေတာင္ေျပာေနမွေတာ့ ႏွမလက္ေလွ်ာ့ေနေလေတာ့ ၂၁ ရာစုဗား႐ွင္းမ်ား ထြက္လာေတာ့မွာလား ဝါး..."
မိန္းမေပးစားမွာေၾကာက္လို႔ ေမာ္လၿမိဳင္ကေန ဒီျပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုတဲ့ အဲ့ဒီအိမ္ေျပး၀မ္းကြဲအစ္ကိုဟာ သက္ျပင္းအ႐ွည္ႀကီးခ်ၿပီး လက္ကိုယမ္းရင္း ဖယ္ခိုင္းလိုက္တယ္။
"ဝါးေရာမွ်စ္ေရာမဝယ္ေသးဘူးကြာ... ဖယ္စမ္း... အထုတ္ခ်ၿပီးရင္ convenience store သြားၿပီး တိုင္ပင္ရဦးမယ္..."
"ဘယ္သူနဲ႔လဲ..."
"ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ႏွမနဲ႔..."
"ခြီး..."
"Good luck!"
ပါးစပ္ပိတ္ခြီေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈလို႔ သူ႕ေရခဲတုံးသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဆုေတာင္းေပးသံေအးေအးကို လက္ခါျပရင္း အထုတ္ေတြဆြဲလ်က္ အခန္းထဲ၀င္သြားေလရဲ႕။
* * *
ကိုကို႔ဆိုင္ကယ္ေနာက္ကေန ကိုကို႔ကို ကိုအားလားလိုဖက္ရင္း ကပ္ပါလာရတာေပမယ့္ ကိုကိုက ဘယ္ကိုသြားမယ္မွန္းမေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွေတာ့မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုကိုေခၚရာဆို မားစ္နဲ႔ ဂ်ဴပီတာအထိလည္း တြယ္ဖက္ၿပီးလိုက္မယ့္ကြၽန္ေတာ္ပဲမို႔ အထူးတလည္ေတာ့ ေမးမေနေတာ့ပါဘူး။
ကိုကိုက သူ႕ Scoopy အနက္ေလးကို ေ႐ွာ့ပင္းေမာ္လ္တစ္ခုေ႐ွ႕မွာ ရပ္လိုက္တယ္။
"ကိုကို၀ယ္စရာ႐ွိလို႔လား..."
ဆိုင္ကယ္ဦးထုတ္ခြၽတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္႕ေမးခြန္းကို အေျဖမေပးဘဲ...။
"လိုက္ခဲ့..."
ေျပာေျပာဆိုဆိုပဲ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္သြားၿပီမို႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနာက္ကေျပးလိုက္ခဲ့ရတယ္။
အထဲ၀င္လာခဲ့ေတာ့ ေလွ်ာက္လာရင္ေလွ်ာက္လာသေလာက္ ေျမညီထပ္မွာ လူစည္စည္ကားကားပဲ။ ကြၽန္ေတာ္သူ႕လက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့ ကိုကိုက လွည့္ၾကည့္တယ္။
"..."
"ကြၽန္ေတာ္မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာေလ... လမ္းေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ ကိုကို႔ကိုကိုင္ထားမယ္"
'သေဘာပဲ' ဆိုတဲ့အၾကည့္တစ္ခ်က္ လက္ခံရ႐ွိၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႕ေဘးကကြၽန္ေတာ္နဲ႔ညႇိဖို႔ ေျခလွမ္းေတြရဲ႕အ႐ွိန္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္။
"ဒီေန႔က ပြဲတစ္ခုခု႐ွိတာလား ကိုကို... လူေတြအမ်ားႀကီးပဲ..."
"ဟုတ္မွာေပါ့..."
"ေဆာင္းရာသီ ေဈးေရာင္းပြဲေတာ္... ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔မွ ၂၂ ရက္အထိ... Live show နဲ႔ events ေတြေရာပါတဲ့ပုံပဲ၊ အဲ ကိုကို... စာအုပ္အေရာင္းပြဲေတာ္ကလည္း ေျမညီထပ္မွာတဲ့ဗ်...
ပိတ္ခ်ိန္မေရာက္ေသးဘူး"
ပိုစတာတစ္ခုေ႐ွ႕ခဏရပ္လို႔ဖတ္ရင္း ေဘးမွာရပ္ေနသူကို လက္တို႔လိုက္ေတာ့...။
"အင္း..."
မွန္ပါးေလးရဲ႕ေအာက္ကမ်က္၀န္းနက္ေတြမွာ စိတ္၀င္စားသြားသလို အေရာင္ေလးျဖတ္သြားေပမယ့္ ကိုကိုက ဒုတိယထပ္ကိုသြားမယ့္ စက္ေလွကားဆီကိုပဲ ဦးတည္လိုက္တယ္။
"ကိုကို စာအုပ္၀ယ္ဖို႔ ဒီလာတာမဟုတ္ဘူးလား..."
"ဒါဆို မင္းကို ေခၚေနမလား၊
ငါတစ္ေယာက္တည္း လာမွာေပါ့"
အင္းေပါ့ေလ။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႕အ႐ႈပ္ထုပ္ေလးပဲဟာ။
လက္ဆြဲထားတာကိုမလႊတ္ဘဲ ေဘးနားက ေကာက္ေကာက္ေကာက္ေကာက္နဲ႔ လိုက္လာခဲ့ရာက...။
"ဒါဆို ကိုကိုဘာ၀ယ္မလို႔လဲ..."
အေျဖမျပန္ဘဲ သူ႕ေျခလွမ္းေတြရပ္သြားတဲ့နားမွာ ကြၽန္ေတာ္ဘရိတ္အုပ္လိုက္ေတာ့ ေဆာင္းရာသီဖက္႐ွင္ေတြ စီစဥ္ျပသထားတဲ့ ဆိုင္ခန္းတစ္ခု။ ကိုကိုကဘာမွမေျပာဘဲ ဆြယ္တာေရာင္စုံေတြ တိမ္လိုထပ္ေနတဲ့ စင္ေတြဘက္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚသြားတယ္။
"Size ေျပာ..."
"ဗ်ာ..."
"မင္း၀တ္ေနက် size..."
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆြယ္တာ၀ယ္ေပးမလို႔လား..."
"မလိုခ်င္ဘူးလား..."
"တကယ္ႀကီးလား..."
"ဘယ္လိုပုံစံႀကိဳက္လဲ..."
ျပႆနာပဲ။ ဒီၾကင္နာမႈႀကီးကဘာလဲ။
ဒီေန႔ဘာေန႔မို႔ ကိုကိုဒီေလာက္ ေကာင္းေပးေနရတာလဲ။ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဗုဒၶဟူးေန႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဖုန္းဆက္ၿပီးလွမ္းေခၚတာက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆြယ္တာ၀ယ္ေပးဖို႔တဲ့လား။
"ကိုကို..."
"ဘာလို႔ ငိုေတာ့မယ္ပုံစံျဖစ္ေနတာလဲ..."
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုႏွင္ထုတ္မလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္..."
"ဘာဆိုင္လို႔လဲ..."
"ကိုကိုက ႐ုတ္တရက္ႀကီး ၾကင္ၾကင္နာနာဆက္ဆံေနလို႔ေလ...
မုန္တိုင္းမလာခင္ ေလျပည္ေသြးတာရဲ႕ အခ်က္ျပလို..."
"ေထာက္..."
"အ..."
"ေလွ်ာက္ေတြးမေနဘဲ ေမးေနတာကိုအရင္ေျဖ၊
မင္းက M လား..."
"ဟုတ္ေလာက္မယ္... ၾကည့္ရတာ ကြၽန္ေတာ္က M ပဲ ထင္ပါတယ္... အကန္ခံရလည္း ပိုပိုရင္ခုန္သံျမန္လာၿပီး ခဏခဏနဖူးေတာက္ခံရတာကိုလည္း သေဘာက်ေနေသးတယ္"
"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ "
"ကိုကိုပဲ မင္းက M လားဆို..."
"အ႐ူးေလး... အက်ႌ size ကို ေျပာေနတာ..."
"ဪ... ဆြယ္တာကိုေျပာတာဆို fit ပဲ၀တ္ရင္ M ပဲ..."
"အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔..."
ေခါင္းတယမ္းယမ္းနဲ႔ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္ၿပီး အနားက ဆိုင္၀န္ထမ္းအစ္မကို medium size ေယာက်္ားေလး၀တ္ဆြယ္တာေတြ ထုတ္ျပေပးဖို႔ ေျပာေနတယ္။
[A/N* M - short term for masochist : ရက္စက္တာကိုႀကိဳက္သူ၊ (ခ်စ္ရေသာ)တစ္ဖက္လူက မိမိကို နာက်င္ခံစားရေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းအေပၚ သာယာတတ္သည့္ညဥ္႐ွိၿပီး ႏွိပ္စက္ညႇင္းပန္းခံရျခင္းကိုမွ အတင္းအရမ္းလိုလားတတ္သူ။ အစပိုင္းမွာ note ပါဖူးေပမယ့္ ျပန္ထည့္ေပးတာပါ *-* ]
"အနီေရာင္ေတြမ်ားတာပဲ..."
"ဟုတ္ပါတယ္႐ွင့္၊ ခရစ္စမတ္လည္း နီးၿပီဆိုေတာ့ေလ..."
ထုတ္ျပလာတဲ့ ဆြယ္တာေတြကို ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ဘက္တြန္းေပးရင္း...။
"မင္းႀကိဳက္တဲ့တစ္ထည္ေ႐ြး..."
"တကယ္ ရတယ္ေပါ့..."
"ငါညာေျပာေနတယ္ ထင္လို႔လား..."
ဟြန္႔... ေမးတတ္လိုက္တာ။ ခင္ဗ်ားက တစ္ခ်ိန္လုံး လူလိမ္ႀကီးပဲဟာ။
"ဒါဆို ဒီဟာဆိုရင္ေရာ... အဲ... ဒါေပမယ့္ ဒီအေရာင္က ပိုစိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔လိုက္မလားမသိဘူး"
"ေမာင္ေလးက ညိဳေခ်ာေလးပဲ... အနီရင့္ျဖစ္ျဖစ္ အနီရဲျဖစ္ျဖစ္ လိုက္မွာပါ... ေ႐ြးမရရင္ ဘယ္ဟာပိုအဆင္ေျပလဲ စမ္း၀တ္ၾကည့္လို႔လည္း ရတယ္ေနာ္"
ကိုကို႔ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ '၀တ္ၾကည့္ေပါ့' ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ေမးေငါ့ျပတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ဆြယ္တာႏွစ္ထည္ကို ယူၿပီး တစ္ထည္ၿပီးတစ္ထည္၀တ္ၾကည့္လိုက္၊ ကိုကို႔ကိုျပလိုက္နဲ႔။
Shopping ထြက္ရတာက treat ရတာထက္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ဘူး။
"ကိုကို... ဘယ္ဟာက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔လိုက္တယ္လို႔ထင္လဲ..."
"မင္းႀကိဳက္တဲ့ဟာက လိုက္မွာေပါ့"
"..."
ကိုကို fact ေနာက္တစ္ခု သိလိုက္ရျပန္ၿပီ။
ကိုကိုက သူမ်ားကမေ႐ြးတတ္လို႔ ကိုယ့္ကိုေ႐ြးခိုင္းတာကို ျပန္ေျဖေပးတဲ့ေနရာမွာလည္း တယ္ skill နည္းတာကိုး။
"ကိုကိုကလည္း... အဲ့လို ပစ္စလက္ခပ္မေျဖရဘူးေလဗ်ာ၊
ေသခ်ာေလး ကိုယ့္အျမင္ကိုေျပာမွေပါ့..."
"ငါ့အျမင္ကေတာ့ မင္းနဲ႔အကုန္လိုက္တယ္ေလ...
မင္းက အ႐ိုးဖြဲ႕စည္းပုံေကာင္းၿပီး ခႏၶာကိုယ္အေနအထားလည္း အဆင္ေျပတာပဲ၊ ဘာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္ေကာင္းတာမို႔ သိပ္ေ႐ြးစရာမလိုပါဘူး"
"..."
အဲ့ေတာ့... ဒါက တစ္နည္းအားျဖင့္ သူ႕မ်က္စိထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္အ၀တ္အစားနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာလား...။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ၾကည့္ေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ အဲ့ဒီကိုကိုကပါ compliment ေပးလာေတာ့ ဒါႀကီးက universal truth ျဖစ္လာၿပီဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။
"Oh my god... my heart can't take this..."
ကြၽန္ေတာ္ တိုးတိုးေရ႐ြတ္ရင္း မ်က္ႏွာကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကြယ္လိုက္တယ္။
"ဘာလို႔႐ွက္ေနတာလဲ... ႐ွက္ေနတာက မင္းနဲ႔မလိုက္ဘူး"
သူကအဲ့လိုေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း လက္ျပန္ဖယ္လိုက္ၿပီး အတည္ေပါက္မ်က္ႏွာနဲ႔...။
"႐ွက္ေနတာမဟုတ္ဘူး ကိုကို...
ကြၽန္ေတာ္က အနာဂတ္ကိုႀကိဳေတြးၿပီး စိတ္လႈပ္႐ွားေနတာ..."
"အနာဂတ္..."
"ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေကာင္းတယ္လို႔ျမင္မွန္း မသိခဲ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အခုမွ ၁၇ ႏွစ္ပဲ႐ွိေသးတာ... ဒီ့ထက္အ႐ြယ္ေရာက္လာရင္ ဆတိုးကိန္းမ်ားစြာထပ္ၿပီး အျပတ္အသတ္ၾကည့္ေကာင္းလာမွာနဲ႔ အဲ့လိုအေတာင္အလက္စုံလာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ charisma ေတြကို ကိုကိုဘယ္လိုရင္ဆိုင္မလဲ... ကြၽန္ေတာ့္ကိုတည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး ျငင္းဖို႔ရာက ကိုကို႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ခက္သြားမွာပဲ... ဟုတ္တယ္မလား..."
ဆိုင္၀န္ထမ္းအစ္မက ျပဳံးတုံ႔တုံ႔မ်က္ႏွာနဲ႔အသံတိတ္ရယ္ေနၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ စကားလုံးမဲ့စြာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနရဲ႕။ ၿပီးမွ 'ေျပာမိတာ မွားပါတယ္' ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႔ အၾကည့္လႊဲ ေခါင္းယမ္းလိုက္ရင္း...။
"Jesus Christ... I can't with this kid..."
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုကိုေ႐ြးေပးတဲ့တစ္ထည္ကိုပဲ ယူျဖစ္သြားၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေျမညီထပ္ကို ျပန္ဆင္းလာၾကတယ္။
"ဘာလို႔ တန္း၀တ္လာတာလဲ..."
"ႀကိဳက္လို႔ေပါ့ဗ်... အဟြန္း..."
အိမ္ကပါလာတဲ့ ဂ်ာစီအေႏြးထည္ကို လက္ထဲကိုင္လ်က္ ေလာေလာလတ္လတ္၀ယ္လာတဲ့ ေခါင္းစြပ္ဆြယ္တာအနီေလးကို ၀တ္ထားေတာ့ မာဖလာနဲ႔အေရာင္ကိုက္သြားေရာ။ ဆြယ္တာကလည္း ထိုးကြက္ဆင္ခပ္ဆင္ဆင္၊ L.K မာဖလာကလည္းဆင္တူ မသိရင္ ကိုကိုနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က ေဈးေရာင္းပြဲေတာ္က အထိမ္းအမွတ္လာဘ္ေကာင္ေလးေတြလိုပဲ။ (L.K)² pairing up just so fair.
"ကိုကို... ကြၽန္ေတာ့္ကို မုန္႔၀ယ္ေကြၽးမယ္ဆို..."
"ေဆာရီး... ငါေမ့ေနတာ...
ဗိုက္ဆာေနၿပီလား၊ ဘာစားခ်င္လဲ..."
"အခ်ိဳ..."
"ညဘက္ကို အခ်ိဳစားရင္..."
"ကြၽန္ေတာ္က အိပ္ခါနီး ေသခ်ာသြားတိုက္ပါတယ္၊ သြားပိုးစားမယ့္ တရားေဟာရေလာက္ေအာင္လည္း မငယ္ေတာ့ဘူးေလ..."
"ဒါဆို ခဏေစာင့္..."
"ကိုကို... ေခြးေလးေတြက ၾကာၾကာထားခဲ့ရင္ လမ္းေပ်ာက္တတ္တယ္ေနာ္၊ ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့..."
"အ႐ူးေလး..."
အဲ့လိုေျပာရင္း လွည့္ထြက္သြားၿပီးမွ...။
"အဲ့မွာပဲေစာင့္ေန၊ ငါျမန္ျမန္ျပန္ခဲ့မယ္..."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ..."
ကိုကိုကိတ္ဆိုင္႐ွိတဲ့ဘက္ထြက္သြားတုန္း ကြၽန္ေတာ္လည္း သူေျပာသြားတဲ့အတိုင္းေစာင့္ရင္း မတ္တပ္က်န္ခဲ့တယ္။ ဖုန္းဖြင့္ၿပီး ထုတ္ၾကည့္လိုက္မိတာက သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ဖက္႐ွင္ခ်င္း match သြားပုံကို မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ ဆယ္လ္ဖီဓာတ္ပုံ။ သူေငြ႐ွင္းေနတုန္း ခိုး႐ိုက္ထားတာေလ။
ဖုန္းျပန္သိမ္းၿပီးဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္လိုက္ေတာ့ ေျမညီထပ္မွာ event တစ္ခုခု ႐ွိလို႔ထင္ရဲ႕။ တစ္ေနရာမွာ လူေတြစု႐ုံးေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စပ္စုၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲ့ေနရာမွာ stage တစ္ခု၊ event ကို တာ၀န္ယူတင္ဆက္ေနတဲ့ host တစ္ေယာက္။ ပရိတ္သတ္ေတြၾကားထဲ တိုးေခြ႕ၿပီးေမးလိုက္တာ...
"အစပ္စားၿပိဳင္ပြဲတဲ့... spicy noodles အျမန္စားခိုင္းၿပီး ႏိုင္တဲ့သူကိုဆုေပးတာ၊ ေမာင္ေလးၿပိဳင္ခ်င္လို႔လား..."
လို႔ ေဈး၀ယ္လာသူတစ္ေယာက္က ေျပာလာတဲ့အတြက္ 'ကြၽန္ေတာ္နဲ႔မအပ္စပ္ပါဘူး၊ ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕' လို႔ေတြးရင္း အၿမီးခါလွည့္ထြက္ဖို႔ လုပ္လိုက္တုန္း ဒုတိယတစ္ေယာက္ဆီက ပိုလို႔ detail က်တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
"အစပ္စား႐ုံတင္မဟုတ္ပါဘူး... spicy စားၿပီး ခ်က္ခ်င္းသီခ်င္းဆိုခိုင္းရင္း ေကာင္းေကာင္းဆိုႏိုင္တဲ့သူကို ဆုေပးတာ... အေပ်ာ္ေပါ့၊ အျမင့္ဆုံးဆုက oven ထင္တယ္... ဒုတိယက mixer ရယ္၊ တတိယက ဆင္တူ mug ခြက္ေတြ၊ ႏွစ္သိမ့္ဆုက ေျခအိတ္... spicy ႀကိဳက္တဲ့သူကေတာ့ ဆုရရမရရ အလကားစားရေတာ့ ေကာင္းတာပဲ..."
ဆိုေတာ့ ဒါက အစပ္စားၿပီးဒုကၡခံ႐ုံနဲ႔ ၿပီးသြားတာမဟုတ္ဘူး။
တကယ္လို႔ အစပ္ကို handle လုပ္ႏိုင္ရင္ talent ပါျပႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရးပါ႐ွိတယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေတြးရၿပီ။
"သီခ်င္းဆိုႏိုင္ရင္ ျဖစ္တယ္ေပါ့...
ဒါေပမယ့္ spicy က..."
"အာ... spicy ေလာက္မ်ား... ခက္ခက္ခဲခဲႀကိဳးစားၿပီး ကိုကို႔ကို oven အသစ္ေပးထားႏိုင္ရင္ အဲ့ဒီမ်က္ႏွာနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္မဆို မုန္႔လုပ္ခိုင္းၿပီး ေတာင္းစားလို႔ရမယ့္ အခြင့္အေရးမဟုတ္လား... ကိစၥမ႐ွိဘူး၊ အနီေရာင္၀တ္ရဲတဲ့သူက ေနာက္မတြန္႔စတမ္း တိုက္ပြဲ၀င္ရဲရမွာေပါ့..."
ဆုံးျဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ သတၱိအျပည့္နဲ႔ စင္ေပၚေရာက္လာပါၿပီ။
"ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ... စိန္ေခၚသူၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြလည္း stage ေပၚမွာ ေနရာယူၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲစည္းကမ္းေလးကို နည္းနည္း႐ွင္းျပပါ့မယ္... ၿပိဳင္ပြဲ၀င္တို႔ျမင္ရတဲ့အတိုင္း ေ႐ွ႕က စားပြဲကိုယ္စီမွာ spicy 2x တစ္ပြဲစီကို မူလအရသာအတိုင္း ျပင္ဆင္ထားပါတယ္၊ အစပ္ေျပေသာက္ဖို႔ရာကေတာ့ အသံလည္းမထိခိုက္ေအာင္ အပူခ်ိန္မွ်တတဲ့ေရေႏြးတစ္ခြက္ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္ဗ်... စည္းကမ္းခ်က္ကေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြဟာ ပထမဆုံး spicy ramen ကို ကုန္ေအာင္စားရပါမယ္၊ ၿပီးရင္ေတာ့ စကၠန္႔သိပ္မျခားပဲ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္းကို တစ္ပိုဒ္ျဖစ္ေစ သီဆိုေပးရပါမယ္၊ spicy ကိုလည္း ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ကုန္ေအာင္စားႏိုင္ၿပီး သီခ်င္းကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္လက္သီဆိုႏိုင္တဲ့ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြကိုေတာ့ ပရိသတ္ရဲ႕ voting စနစ္နဲ႔ ပ၊ဒု၊တ ႏွစ္သိမ့္ဆုေတြ ခ်ီးျမႇင့္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္... ဆက္မစားႏိုင္ေတာ့လို႔ လက္ေလွ်ာ့ပါမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲကထြက္ရပါမယ္၊ voting လည္း ရ႐ွိမွာမဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်... ဒါဆိုရင္ေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြ အသင့္ျဖစ္တာနဲ႔ အခ်ိန္စမွတ္ပါမယ္ဗ်..."
စားရမယ့္အရာကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနံ႔အသက္နဲ႔တင္ ႏွာ၀မွာစူးခနဲ။ ဒီတိုက္ပြဲမွာ spicy ramen ရဲ႕အစပ္ပမာဏက ကြၽန္ေတာ့္ခံႏိုင္ရည္အားထက္ မ်ားေနမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က စင္ေပၚတက္လာကတည္းက ေဖာင္ဖ်က္ခဲ့ၿပီ။
ေသခ်ာေပါက္ႏိုင္မယ္ဆိုတာ ၁၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ယုံၾကည္ခ်က္႐ွိတယ္။
"႐ႊီ... စိန္ေခၚသူမ်ား စစားလို႔ရပါၿပီခင္ဗ်ာ..."
ဝီစီမႈတ္သံၾကားတာနဲ႔ ကိုကိုသရဏံဂစၧာမိ သုံးေခါက္႐ြတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕က နီနီရဲရဲမိစၧာေကာင္ကို ရင္ဆိုင္လိုက္တယ္။
အား... စပ္လိုက္တာ...။ ဒါႀကီးက level မတင္ရေသးတဲ့ စြန္႔စားသူအသစ္ေလးကို fire magic သုံးတဲ့ dark lord နဲ႔ ရင္ဆိုင္ခိုင္းသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေဘးက လူေတြကေတာ့ လူသားဖုန္စုပ္စက္ေတြအလား တ႐ွဴး႐ွဴးနဲ႔ဆြဲစုပ္စားလိုက္ၾကတာ။ ဒီေလာက္စပ္တာကိုဗ်ာ။ သူတို႔ လူေတြမဟုတ္ၾကေတာ့ဘူးထင္ရဲ႕။
ယုံၾကည္ခ်က္ေတြက ႐ွိတာေတာ့႐ွိတယ္ရယ္။ ေ႐ွ႕ဆက္ႏိုင္ဖို႔ တစ္ခုခုလိုေနတာ။ ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာ တိုက္ခိုက္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းေလး...။
"ကိုကို..."
ကြၽန္ေတာ္တို႔ စိတ္ခ်င္းဆက္ေနတာျဖစ္ရမယ္။ တလိုက္တုန္းမွာတင္ စင္နားတစ္ဝိုက္ကပရိသတ္ေတြရဲ႕ ေထာင့္စြန္းတစ္ေနရာမွာေပၚလာတဲ့ ဆြယ္တာအျဖဴေလး...။ ေစာင့္ခိုင္းတဲ့ေနရာမွာမ႐ွိေတာ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလိုက္႐ွာရင္း ဒီဘက္ေရာက္လာပုံပဲ။ ဘယ္လိုလွမ္းေခၚရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ သူ႕အၾကည့္ေတြက ဒီဘက္ကိုေရာက္လာရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္သြားတယ္။ အခ်ိန္မီေလးပဲ
ရလိုက္ၿပီ ကိုကို buff...။
[A/N *buff : ဂိမ္းနယ္ပယ္အသုံးအႏႈန္း။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ သို႔ အျခားကစားသူအေပၚသုံးလိုက္လွ်င္ လက္ခံရ႐ွိသူ၏ သက္လုံ၊ တိုက္ခိုက္ေရးစြမ္းအင္၊ ေမွာ္စြမ္းအင္စသျဖင့္ တိုးပြားလာေစသည့္ effect တစ္မ်ိဳး။ ]
စားလို႔မကုန္ေသးေပမယ့္ ေဆာင္းတြင္းႀကီး ေခြၽးတၿပိဳက္ၿပိဳက္နဲ႔ လွ်ာေပၚမွာ ငရဲမီးဂါလံလိုက္ေလာင္ေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္အရင္ စားလို႔ကုန္ၿပီး သီခ်င္းစဆိုေနတဲ့သူေတြလည္း ႐ွိလာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုကိုပါေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကိုစိတ္ပ်က္ေစလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဆက္တိုက္ခိုက္စမ္း လင္းခန္႔...။
အစြမ္းကုန္ထုတ္ၿပီး စားလို႔ကုန္သြားေတာ့ မ်က္စိေတြေတာင္ေဝလာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေရေႏြးေသာက္ ခံတြင္း႐ွင္းၿပီး မိုက္ကိုခ်က္ခ်င္း ေကာက္ကိုင္ရတယ္။ တ႐ွဴး႐ွဴးတ႐ွဲ႐ွဲအသက္႐ွဴသံေတြ ၿငိမ္က်သြားတဲ့ထိ ေလကိုအဆုပ္ထဲ႐ိႈက္လိုက္ရင္း လူထုထဲက ဆြယ္တာအျဖဴေလးကို ႐ွာလိုက္ရင္း...။
"ေလမတိုးတဲ့အေႏြးထည္ခ်ည္ ေနရာခဏလဲခ်င္သည္၊
ၾကင္နာသူတစ္ေယာက္ေႏြးေထြးဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားမည္...
ရင္မွာသည္ေလာက္ခ်စ္ပါသည္၊
ဒါကို သူလည္းသိေနၿပီ၊
တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ခ်စ္၍လာလိမ့္မည္...
သူျမတ္ႏိုးတဲ့ပန္းနီနီ ကြၽန္ေတာ္ခဏျဖစ္ခ်င္သည္၊
တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ခ်စ္၍လာလိမ့္မည္..."
ဒီသီခ်င္းၾကားဖူးတယ္လို႔ ေတြးေနသလား။ ဒါေပါ့...
'တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ခ်စ္၍လာလိမ့္မည္' ရဲ႕ အၿပီးသတ္အပိုဒ္ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ဗား႐ွင္းနဲ႔ေပါ့။ သီခ်င္းေကာင္းေတြဆိုခဲ့တဲ့ ဆရာထူးအိမ္သင္ကို ဦးထိပ္တင္ပါတယ္။
စာသားေလးနည္းနည္းေတာ့ ေျပာင္းပါရေစခင္ဗ်ာ။
သီခ်င္းဆိုေနရင္း ရည္႐ြယ္သူကိုဆက္တိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ေတာ့ မွန္ပါးေလးကာထားတဲ့ သူ႕မ်က္၀န္းနက္ေတြကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုစူးစိုက္ၾကည့္တဲ့အမႈအျပင္ တျခားဘာတစ္ခုကိုမွ မျပဳခဲ့ၾကဘူး။
ဂီတဟာ အေကာင္းဆုံးေသာ ခံစားခ်က္သယ္ယူပို႔ေဆာင္သူဆိုရင္ အခုပို႔လိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြကို သူေသခ်ာ လက္ခံရ႐ွိမယ္မလား။
ခံစားခ်က္အဟုန္ေတြ မီးေတာက္ကေလးလိုေပါက္ဖြားဖို႔ spicy 2x ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္စားခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ရင္းရက်ိဳးေတြ နပ္မွာပါ။ ဟုတ္တယ္မလား။
"ၿပိဳင္ပြဲ၀င္အားလုံးရဲ႕ voting ကို ေရတြက္ေနပါၿပီခင္ဗ်...
ပရိသတ္ရဲ႕ vote အမ်ားဆုံးနဲ႔ ပထမေနရာကို အႏိုင္ရ႐ွိသြားသူကေတာ့..."
ကြၽန္ေတာ္... မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားသူပါ။
ဒုတိယလည္း ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္ဘူး။ တျခားတစ္ေယာက္ပဲ။
ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ တတိယေနရာေလးေတာ့ ရလိုက္တယ္။
မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ႐ႈံးပြဲမ႐ွိတဲ့စစ္သူႀကီးလည္း ဓားထိႏိုင္ေသးတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က အစပ္မစားႏိုင္ေတာ့ နည္းနည္းေနာက္က်မွၿပီးတာရယ္၊
လူတိုင္းသိတဲ့နာမည္ႀကီးသီခ်င္းကို စာသားတလြဲေတြဆိုလိုက္လို႔ သေဘာမက်ၾကတာလည္း ပါေကာင္းပါႏိုင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္အစပ္လြန္ၿပီး စာသားေမ့သြားလို႔ပဲ ပါးစပ္ထဲ႐ွိရာ ေလွ်ာက္ဆိုသလားေတြးတဲ့သူလည္း ႐ွိခ်င္႐ွိမွာေပါ့။ ကိုယ့္စုတ္သားဘယ္ေလာက္လွလွ voting စနစ္ဆိုတာ အစကတည္းက အမ်ားႀကိဳက္တဲ့ပန္းခ်ီ masterpiece ျဖစ္စတမ္းပဲေလ။ လက္ခံပါတယ္။ ႏိုင္ျခင္း႐ႈံးျခင္းထက္ ကိုယ့္ယွဥ္ၿပိဳင္မႈအေပၚ ကိုယ္ေက်နပ္ဖို႔ပဲ လိုတာပဲဟာ။
ဆိုလိုခ်င္တာက ႏိုင္ခဲ့ရင္ကိုယ့္ဘုန္းကံကိုယ္ ဆက္ႂကြားလုံးထုတ္ၿပီး hype ရမွာေပမယ့္ မႏိုင္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ ေရာင့္ရဲျခင္းတရားေဟာၿပီး အေကာင္းျမင္သမားလုပ္ရတာေပါ့။
"ကိုကိုေရ... အခ်ိဳ အခ်ိဳ... အခ်ိဳဘယ္မွာလဲ...
အား ကယ္ပါဦး... အရမ္းစပ္ေနၿပီ"
လူေတြၾကားကထြက္လာၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ေနတဲ့သူဆီ ကမူး႐ွဴးထိုးေျပးလာခဲ့ေတာ့ ဟိုက တစ္႐ွဴးတစ္ထုတ္လက္ထဲထည့္ေပးၿပီး toilet ဘက္ လက္ညိဳးၫႊန္ျပရင္း...။
"ႏွာရည္ေတြ သြားညစ္ခ်ည္..."
ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္၊ လက္သန္႔႐ွင္းၿပီး ျပန္လာေတာ့ လက္ကိုင္ပဝါတစ္ထည္ထုတ္ေပးတယ္။
"ကိုကို ကိတ္မုန္႔၀ယ္လာတယ္မလား... ျမန္ျမန္ ျမန္ျမန္...
ကြၽန္ေတာ္ စပ္လို႔ေသေတာ့မယ္..."
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဘာအ႐ူးထၿပီး အစပ္စားၿပိဳင္ပြဲကို ၀င္ၿပိဳင္ရတာလဲ... အစပ္လည္းမစားႏိုင္ဘဲနဲ႔..."
"ကိုကို႔ကို oven အသစ္ေပးၿပီး မုန္႔လုပ္ေကြၽးခိုင္းမလို႔ေလ...
႐ွဴး... ဟား..."
"Oven ငါ့မွာ႐ွိၿပီးသားပဲ အသစ္မလိုပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ မင္းမုန္႔စားခ်င္တယ္ဆို ငါဘယ္တုန္းက လုပ္မေကြၽးဘဲေနလို႔လဲ...
အဲ့ေလာက္ ဒုကၡခံစရာမလိုဘဲနဲ႔..."
"ကိုကို႔အတြက္ဆို မီးပင္လယ္ကိုေတာင္ ျဖတ္ႏိုင္ေၾကာင္း သက္ေသျပတာေလ... ႐ွဴး..."
"မီးပင္လယ္ကို spicy 2x လို႔ေခၚတာလား..."
"အင္း... ပိုးစိုးပက္စက္ပူတယ္...
လုပ္ပါ၊ ကိတ္မုန္႔ေလး ျမန္ျမန္..."
ကိုကိုကသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လို႔ ကိတ္မုန္႔ဘူးေလးကို အျမန္ေဖာက္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ေကာ္ေကြၽးတယ္။ တစ္ဇြန္းၿပီးတစ္ဇြန္းနဲ႔ စေတာ္ဘယ္ရီအရသာအခ်ိဳဓာတ္ေလး လွ်ာေပၚအေတာ္ျပန္႔ႏွံ႔သြားကာမွ အပူဓာတ္ေတြၿငိမ္းေတာ့တာပဲ။
"ဗိုက္ေအာင့္ေနဦးမယ္၊ ေဆးႀကိဳေသာက္ထားမလား..."
"ရတယ္၊ ကိုကို ျပဳစုေပးမယ္ဆို ေဆးမလိုဘူး..."
"ေထာက္..."
"အ..."
"အ႐ူးေလး... ေနာက္တစ္ခါ အဲ့လိုအဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့ၿပိဳင္ပြဲမ်ိဳးေတြမွာ ၀င္မၿပိဳင္နဲ႔... အဲ့ဒါေတြက marketing အတြက္ လူစိတ္၀င္စားေအာင္ လုပ္ၾကတာ..."
"Marketing strategies ေတြမွန္းေတာ့သိေပမယ့္ ဒီတစ္ခုက အဓိပၸာယ္နည္းနည္း႐ွိတယ္လို႔ ကိုကိုမထင္ဘူးလား..."
"ဘယ္နားကလဲ..."
"အစပ္စားၿပီး သီခ်င္းဆိုခိုင္းတာေလ... အႏုပညာဆိုတာ နာက်င္မႈကေန ျဖစ္တည္တယ္တဲ့... စပ္တဲ့ဒဏ္ကိုခံစားရင္း သီခ်င္းဆိုဖို႔ ႀကိဳးစားရတာက အဲ့အခ်က္နဲ႔ကိုက္ေနတယ္မလား..."
"မင္းပဲ ေတြးေနလိုက္..."
"အဟဲ... ကြၽန္ေတာ္အသံေကာင္းလား"
"ကိတ္မုန္႔အရင္ကုန္ေအာင္စား "
"ကြၽန္ေတာ္က အစပ္ေျပသြားၿပီ၊ ကိုကိုလည္းစားေလ..."
"ငါမဆာဘူး..."
ကြၽန္ေတာ္တို႔ Mall ထဲက ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့ အျပင္မွာေမွာင္ေနၿပီ။ ကိုကို႔ဆိုင္ကယ္ကေနာက္ကပဲ လာတုန္းကအတိုင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးျပန္ပါသြားခဲ့တယ္။ ေလတိုးသံၾကားကလြင့္လာတဲ့ နာမည္ေခၚသံကို မၾကားရခင္ထိ...။
"ခန္႔ငယ္..."
"ဗ်ာ..."
"မင္းတကယ္ အဆင္ေျပလား..."
"ေျပပါေၾကာင္း..."
တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ သက္ျပင္းခ်လိုက္ျပန္ရင္း...။
"ငါေတာ့ ၾကာေလ Shiba Inu ေတြကို နားမလည္ေလပဲ... ပင္ကိုဉာဏ္ေကာင္းရက္နဲ႔ ဘာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ jinx ရတာ ဝါသနာပါၾကတာလဲ..."
"အဟြန္း... အဲ့ဒါက စြန္႔စားတတ္တဲ့ဉာဥ္ေၾကာင့္ေလ..."
[A/N *jinx : ၿဂိဳလ္ဆိုးေမႊသည္၊ ဒုကၡျဖစ္ေစသည္ ]
သူ႕ခါးကိုဖက္လိုက္လာရင္း ၾကားေနရာလပ္ထဲမွာ ေနရာယူထားတဲ့ ပလတ္စတစ္အၾကည္ဘူးထဲက နီရဲရဲပစၥည္းေလးေတြကို ငုံ႔ၾကည့္မိတယ္။
"ဘာပဲေျပာေျပာ မီးပင္လယ္ျဖတ္ကူးခဲ့ရတာ အလဟႆေတာ့မျဖစ္ပါဘူး ကိုကိုရာ... နာက်င္မႈေတြၾကားကေန ဆင္တူ mug ခြက္တစ္စုံေတာ့ ရခဲ့တယ္ေလ... ျပန္ေရာက္ရင္ ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခါင္းပုတ္ေပးဖို႔ မေမ့နဲ႔ဦး..."
တုံျပန္မႈမရဘဲ စကၠန္႔အေတာ္ၾကာကာမွ...။
"မင္း အသံေကာင္းတယ္..."
"ဗ်ာ..."
"အခ်ိန္တိုအတြင္း သီခ်င္းစာသားကို အံ၀င္ခြင္က်ေျပာင္းဆိုႏိုင္တာ ပါရမီပဲေလ... ၿပီးေတာ့ မင္းဆိုတာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႔ နားေထာင္လို႔ေကာင္းပါတယ္"
"အာ... ဒါမွ တကယ္ဒုကၡပဲ..."
"ဘာလဲ..."
"ကြၽန္ေတာ္အစပ္စားၿပီး panic ျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနနဲ႔ ဆိုလိုက္တဲ့သီခ်င္းကေတာင္ ဒီေလာက္ေကာင္းေနတယ္ဆိုရင္ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့အသံအေျခအေနမွာ acostic ဂီတာေလးနဲ႔ မိုက္ေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ ေသခ်ာစီစဥ္ၿပီးမ်ား သီခ်င္းဆိုျပလိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္အသံရဲ႕ဖမ္းစားႏိုင္စြမ္းကို ကိုကိုဘယ္လိုမ်ား ရင္ဆိုင္မလဲ..."
ကြၽန္ေတာ့္စကားအဆုံးမွာ တစ္ေန႔တာအတြင္းၾကားခဲ့ရသမွ်ထဲ အ႐ွည္ဆုံးသက္ျပင္းခ်သံကို ေ႐ွ႕ကေန ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေရ႐ြတ္သံတစ္ခုပါ ေနာက္ကလိုက္လာလို႔။
"ငါ Jesus ကိုေတာင္ မတႏိုင္ေတာ့ဘူး..."
____________________________________
To be continued...
💖💖💖
တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ခ်စ္၍လာလိမ့္မည္ - ထူးအိမ္သင္
Alert ⚠️ spicy စားၿပီး သီခ်င္းမဆိုၾကပါနဲ႔။
အသံ quality ကို ထိခိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ခန္႔ခန္႔လို confidence ႐ွိရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ေပမယ့္ နားေထာင္ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။
Novella ✒️