❄️❄️❄️
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ..."
"ကြၽန္ေတာ့္ေျပာတာလား ကိုကို...
အိပ္ရာခင္းခင္းေနတာေလ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမးရမွာမဟုတ္ဘူး
မင္းကဘာလို႔ မျပန္ေသးတာလဲ"
"အယ္... ဘာလို႔ျပန္ရမွာလဲ..."
ေန႔လည္ခင္းျပန္ေရာက္ကတည္းက ကိုကို႔ကို နားခိုင္းၿပီး ညစာအတြက္ျပင္ရင္း ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္႐ႈပ္ေနခဲ့တာ။ "စားေကာင္းတယ္" ဆိုတဲ့ ခ်ီးက်ဴးစကားေလးရလို႔ အၿမီးတနံ႔နံ႔နဲ႔ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ ေဆးေၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ သူသြားတိုက္ေနတုန္း သူ႕အခန္းထဲ၀င္လာခဲ့ေတာ့ ည ၇ နာရီ။
"ကြၽန္ေတာ္ ဒီမွာအိပ္မလို႔ေလ..."
"ဘာ..."
တံခါး၀က ၀င္လာတဲ့ကိုကိုက သူ႕ကုတင္ေဘးမွာ အိပ္ရာခင္းျပင္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ပါဝါအားေကာင္းတဲ့ သူ႕မ်က္မွန္ကိုသုံးၿပီး ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေနတာကို ေလ့လာလို႔။
"ဪ... ဒီေန႔မွ ေဆး႐ုံဆင္းလာတဲ့သူကို တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုစိတ္ခ်ၿပီး ထားခဲ့ရမွာလဲဗ်... မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ..."
"အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ မင္းက ငါ့အခန္းထဲမွာ အိပ္ရာလာခင္းေနတာလား"
"အင္း... ေစာေသးလို႔လား၊ ဒါေပမယ့္ ကိုကိုလည္း မနက္ကပင္ပန္းထားေတာ့ ေစာေစာအိပ္ရမယ္ေလ... ေစာေစာအိပ္ရာခင္းထားလိုက္ၿပီ၊ မေကာင္းဘူးလား... ကိုကိုၾကည့္ၾကည့္၊ အိပ္ရာခင္းအဆင္ေလးက မိုက္တယ္မလား... ကြၽန္ေတာ္ ညေနက သြား၀ယ္လာတာ၊ ရဲစိုေနတာပဲ"
"အိပ္ရာခင္းအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး"
"ဒါဆို ဘာအေၾကာင္းလဲ၊ ေခါင္းအုံးလား... ေစာင္လား...
ေခါင္းအုံးေတာ့ ၀ယ္လာတယ္၊ ေစာင္ကေတာ့ ကိုကို႔မွာ အပို႐ွိတဲ့ဟာနဲ႔ပဲ ရပါတယ္၊ ကိုကို႔ကိုယ္ေငြ႕ေလးနဲ႔တင္ ေႏြးေနမွာပဲ..."
"အိမ္ျပန္ေတာ့..."
"အိမ္ကို ဒီမွာအိပ္မယ္လို႔ေျပာခဲ့တာ... ျပန္ရင္ အိမ္ကလူေတြက ႐ိုက္ထုတ္လိမ့္မယ္၊ အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းႀကီးကလည္း လကုန္ပိုင္းက ေမာ္လၿမိဳင္ျပန္သြားတာ ဘယ္အခ်ိန္မွ ေပၚလာမယ္မသိဘူး၊ တစ္ခုခုဆို ေဘးမွာ ကြၽန္ေတာ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ွိေနရမွာေပါ့၊ ေဆး႐ုံမွာတုန္းကလည္း ကိုကို႔ေဘးက လူနာေစာင့္ကုတင္မွာ တစ္ခ်ိန္လုံးအိပ္လာတာပဲဟာ..."
"ငါမွ လူနာမဟုတ္ေတာ့တာ... ငါ့ကို ၾကည့္ေပးစရာမလိုဘူး"
"ကိုကိုေဆးေသာက္ၿပီးၿပီလား..."
"..."
ကြၽန္ေတာ့္အေမးမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ သူကိုယ့္သူ အဲ့ေမးခြန္းျပန္ေမးေနတဲ့ပုံပဲ။
"ကြၽန္ေတာ္မေျပာရင္ ေမ့ေနမွာမလား... ဒီအေတာအတြင္း ကြၽန္ေတာ္ပဲ အခ်ိန္အလိုက္လုပ္ကိုင္ေပးလာတာေလ... အျပည့္အ၀ ေနမေကာင္းေသးသေ႐ြ႕ အရင္က ကိုကိုတစ္ေယာက္တည္းေနခဲ့သလို ျပန္ေနဖို႔ အဆင္ေျပေသးမွာ မဟုတ္ဘူး"
"..."
"ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္အိပ္ရင္ ကိုကို႔ကို စိတ္ပူတာနဲ႔ တစ္ညလုံးအိပ္ရမွာမဟုတ္ဘူး၊ ညလယ္ေခါင္က်မွ ကိုကိုေပးတဲ့ေသာ့အပိုနဲ႔ ဝုန္းဆို၀င္ခ်လာတာမ်ိဳး ကိုကိုလည္း ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူးမလား..."
"..."
အဲ့ပုံစံကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္ရင္း မ်က္မွန္ပါးေလးအထက္က မ်က္ခုံးတန္းေတြက်ံဳ႕သြားတာကို ျမင္ရတယ္။ သူအဲ့လိုလုပ္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ရယ္ခ်င္တာပဲ။ သူ႕စိတ္တိုင္းမက်တဲ့ပုံစံက ခ်စ္စရာေကာင္းေနတာကိုး။
"ဒီတစ္ရက္ေတာ့ ႏွင္မထုတ္ပါနဲ႔... ကြၽန္ေတာ္ ဒီေအာက္မွာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးအိပ္မွာပါ... ေခြးေပါက္ေလးတစ္ေကာင္ ကုတင္ေျခရင္းေရာက္ေနတယ္လို႔ပဲ ေတြးထားလိုက္..."
စဥ္းစားေနတယ္။ စဥ္းစားေနတယ္။ အေဝးျမင္ရဖို႔ကူညီေပးတဲ့ သူ႕မ်က္မွန္ကို ေသခ်ာေနရာခ်၊ သုံးေလးမီတာအကြာမွာ႐ွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚက အ႐ိုးခံအေနအထားေတြကို ေလ့လာရင္း စဥ္းစားေနၿပီ။
"Mart မွာ ေထာပတ္သီးေတြေတြ႕တာနဲ႔ အမ်ားႀကီး၀ယ္လာမိလို႔ မနက္ေစာေစာထၿပီး ေပါင္မုန္႔မီးကင္ေထာပတ္သီးသုတ္ လုပ္ေပးဖို႔ရာေတြးေနတာ... မမမိုႏိုပို႔ေပးထားတဲ့ ရီဆီပီအသစ္နဲ႔ ေထာပတ္သီး cupcake ရယ္၊ ေထာပတ္သီးပူတင္းနဲ႔ တျခားဟာေတြလည္း လုပ္ၾကည့္ရဦးမယ္၊ ကိုကိုက မရမကႏွင္ထုတ္ရင္ေတာ့ ေထာပတ္သီးေတြ ျပန္ယူသြားမွပါပဲ"
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးအိပ္..."
"ဟုတ္... ဟဲဟဲ...
ကိုကိုေသာက္ရမယ့္ေဆးေတြ ကြၽန္ေတာ္ထုတ္ေပးမယ္ေနာ္"
အဲ့သလိုပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီညအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ကုတင္ေဘးမွာ အိပ္ဖန္ေစာင့္ခြင့္ရ႐ွိခဲ့ပါၿပီ။
* *
"ခန္႔ငယ္..."
"ဗ်ာ..."
"ငါလုပ္ထားတဲ့ ကြတ္ကီးကို ေကာင္းေကာင္းစားေပးတာကိုေတာ့
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... ဒါေပမယ့္ အိပ္ရာထဲ အစားထိုင္စားလို႔ မရမွန္းေတာ့ မင္းသိတယ္မလား"
ဒီေလာက္ဆို ခန္႔မွန္းလို႔ရမွာပါ။ မအိပ္ခင္စာအုပ္ဖတ္ေနတဲ့ကိုကိုက
သူ႕ကုတင္ေဘးအိပ္ရာခင္းေပၚမွာ အက်အနတင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ရင္း ကြတ္ကီးဘူးပိုက္လ်က္ တစြတ္စြတ္ကိုက္ဝါးေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းဆုံးမေနတဲ့အသံေလ။ ေခြးေပါက္စကိုင္တြယ္နည္းအတိုင္း နာမည္ေသခ်ာေခၚၿပီး ေလသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔...။
"ဟီး... ဒါက ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ့ တစ္ဝူးေလ... ေႁခြတာစားမွျဖစ္မွာမို႔ အမ်ားရီးမစားမိေအာင္ မအိပ္ခင္ေလး ယူစားတာ... မတရား စားလို႔ေကာင္းေနေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဝူး..."
"စားေနရင္း စကားေျပာတာလည္း ေကာင္းတဲ့အက်င့္မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကြတ္ကီးက အခ်ိန္မေ႐ြးထပ္လုပ္လို႔ရတယ္... ငါလည္း ေနေကာင္းေနၿပီပဲ"
"ကိုကို တကယ္ေျပာတာလား... ဒါဆို ေနာက္တစ္ခါ ေခ်ာကလက္စေလးေတြထည့္ၿပီး လုပ္ေပး..."
"အင္း..."
ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးသြားတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ကြတ္ကီးဘူးသိမ္းဖို႔ အခန္းအျပင္ထြက္သြားရင္း ထူးျခားတဲ့တစ္ခုခုကို ေထာက္လွမ္းမိခဲ့တယ္။
"ကိုကိုေရ..."
"ဘာလဲ "
ကြၽန္ေတာ္ လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း တုံ႔ျပန္တာၾကားရတာနဲ႔ အစီရင္ခံဖို႔ဆက္လုပ္လိုက္တယ္။
"မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ပိုးဟပ္ေတြ႕တယ္ဗ်၊ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ရမလဲ..."
ေတာ္ေတာ္နဲ႔အေျဖျပန္မရဘူး။ ၾကည့္ရတာ သူ႕အိမ္ထဲ ပိုးဟပ္႐ွိေနတယ္ေျပာသံၾကားလို႔ အံ့အားသင့္ေနတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
"ကိုကို... ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ရမလဲလို႔..."
"မသတ္နဲ႔ "
"အိုေက... ကြၽန္ေတာ္သိတဲ့ ပိုးဟပ္ဖမ္းနည္း ၃၀ ထဲက ၂၁ ခုေျမာက္ စိတ္႐ွည္႐ွည္ေစာင့္ၾကည့္၊ အငိုက္ဖမ္းၿပီး ျပတင္းေပါက္အျပင္ လႊင့္ပစ္တဲ့အကြက္ကို သုံးလိုက္မယ္"
ကြၽန္ေတာ္ ပိုးဟပ္ရန္စြယ္ကို သတၱိ႐ွိ႐ွိႏွိမ္ႏွင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို ျပည္ေတာ္၀င္လာခဲ့ေတာ့ တံခါး၀မွာတင္ပဲ အစစ္အေဆးခံလိုက္ရတယ္။
"လက္ေဆးခဲ့လား..."
"ဟုတ္၊ ေဆးခဲ့ပါတယ္"
"ဆပ္ျပာနဲ႔..."
"ဟုတ္၊ သုံးထပ္ပါ"
"၀င္ခဲ့..."
"ဟုတ္၊ ၀င္ခဲ့ပါၿပီ"
အဲ့လိုေလးေတာ့ ႐ွိတာေပါ့။ OCD သမားနဲ႔ေနရင္ အလိုက္သိရမယ္ေလ။
*
အစက ကိုကိုေရာ ကြၽန္ေတာ္ပါ ဒီည ေစာေစာအိပ္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတာခ်င္း အတူတူျဖစ္ေလာက္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ လမ္းတစ္၀က္မွာပဲ သမာဓိပ်က္စီးသြားတယ္။ ဘယ္သူမွတ္လဲ...။ ကြၽန္ေတာ္ပဲေပါ့။
"ကိုကို..."
"ဘာလဲ..."
"ကိုကို မအိပ္ခင္ ႏြားႏို႔ပူပူေလးေသာက္ဦးမလား...
ႏြားႏို႔က ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္ေစတယ္တဲ့၊ ကြၽန္ေတာ္သြားထည့္ခဲ့မယ္"
"မေသာက္ဘူး၊ ရတယ္..."
"အိပ္ရာ၀င္ပုံျပင္ေျပာျပမယ္ေလ... ကြၽန္ေတာ္ ပုံျပင္ေတြ အမ်ားႀကီးသိတယ္၊ သခင္အစစ္အမွန္ျဖစ္သူက နမ္းလိုက္လို႔ လူမင္းသားေလးဘ၀ျပန္ေရာက္လာတဲ့ က်ိန္စာသင့္႐ွီဘာေခြးေလး ဆိုတဲ့တစ္ခုဆို ဘယ္လိုလဲ..."
"မလိုဘူး၊ ၿပီးေတာ့ အဲ့လိုပုံျပင္လည္း ႐ွိမေနဘူး"
"ဒါဆို သီခ်င္းဆိုျပရမလား... အဟမ္း... ေခါင္းေလာင္းေလးေတြျမည္ေနၿပီ...
ငွက္ကေလးေတြလည္း ေတးဆိုၿပီ... နာရီစင္က..."
"သုံးခ်က္တီးတဲ့ထိ ငါ့ကိုအိပ္မရေအာင္လုပ္မလို႔မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ မင္းပါးစပ္ေလးပိတ္ၿပီး အိပ္ေတာ့..."
တုံ႔ျပန္မႈေတြကေတာ့ အၿမဲလိုလို ႐ွယ္မွာဇြန္းတပ္ပါပဲ။
"ဟြန္႔... ကိုကိုကလည္း... အခုမွ အေစာႀကီး႐ွိေသးတာ...
လွဲေနရင္း နည္းနည္းေတာ့ စကားေျပာလို႔ရပါတယ္"
"အိပ္ရာေပၚ လွဲေနတယ္ဆိုတာ အိပ္ဖို႔...
ေထြရာေလးပါး စကားေျပာဖို႔မဟုတ္ဘူး"
ကြၽန္ေတာ္ ေစာင္ပုံထဲက လူးလဲထၿပီး ကုတင္ေပၚကလူကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ဒါဆို ထိုင္ေျပာမယ္ေလ...
ကိုကို ငယ္ငယ္က မအိပ္ခင္ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ဘယ္လိုလုပ္လဲ၊ သိုးကေလးေတြေရတာလား... မနက္ျဖန္စားရမယ့္မုန္႔ကို စိတ္ကူးတာလား..."
"အိပ္ဖို႔ စိတ္ကူးတယ္၊ မင္းလည္း အိပ္ဖို႔စိတ္ကူးသင့္ၿပီ ခန္႔ငယ္... ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြက အိပ္ခ်ိန္မ်ားမ်ားလိုတယ္၊ ဒါမွ အရပ္႐ွည္လာမွာ..."
ထုံးစံအတိုင္း ေလသံေအးေအးေလးနဲ႔ ေက်ာခ်သြားတာကိုၾကည့္။ အင္း...။ ဒီလိုေလးဆို ေနေကာင္းေနၿပီလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။
"ေနာက္ႏွစ္နည္းနည္းေနရင္ ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔ထက္ သိသိသာသာ အရပ္႐ွည္လာမွာပါေနာ္... အခုေတာင္ မဆိုသေလာက္ေလးပဲ ကြာတဲ့ဟာ၊ အဲ့က်ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခါင္းပုတ္ဖို႔ရာ ကိုကိုေျခဖ်ားေထာက္ရလိမ့္မယ္"
"ယုံၾကည္ခ်က္ထားၿပီး ဒီအတိုင္း စကားပဲမ်ားေနရင္ေတာ့
မင္းအ႐ိုးေတြ ႐ွည္လာဦးမယ္မထင္ဘူး၊ မင္းပဲ ႏြားႏို႔သြားေသာက္ၿပီး ျမန္ျမန္အိပ္ေတာ့..."
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ျပင္ထားတဲ့ အိပ္ရာခင္းနီနီေလးေပၚ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လွဲလိုက္တယ္။ အျဖဴေရာင္ေစာင္ပါးေလးကို ႏွာသီးဖ်ားထိဆြဲျခဳံရင္းနဲ႔...။
"ေစာင္က ကိုကို႔ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးရတယ္... ဒီတစ္ထည္က ကိုကိုအရင္က သုံးေနက်မလား..."
"..."
အေျဖမရေပမယ့္ ေနာက္တစ္စကၠန္႔မွာတင္ ကုတင္ေပၚက ျဖဴျဖဴသဏၭာန္ေလးဆီ အၾကည့္ေတြေရာက္သြားမိတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္အိပ္ရာကေန ေ႐ြ႕သြားလိုက္ၿပီး...။
"လင္းခန္႔၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ..."
ပခုံးနားကရလိုက္တဲ့ ခံစားမႈေၾကာင့္ လွဲေနရာက
တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားတဲ့ကိုကိုက အထက္ကအတိုင္း ခ်က္ခနဲေျပာလိုက္ရင္း မ်က္လုံးေတြဆတ္ခနဲ ဖြင့္ၾကည့္လာတယ္။
"ကိုကို႔အနံ႔ကို နမ္းၾကည့္ေနတာေလ... ေစာင္မွာကပ္ေနတဲ့အနံ႔ေလးလည္း ေကာင္းေပမယ့္ ကိုကို႔ကို လူကိုယ္တိုင္တိုက္႐ိုက္နမ္းၾကည့္တာက အေကာင္းဆုံးပဲ"
"မင္းကေတာ့ တကယ္ေခြးစိတ္ေပါက္ေနၿပီပဲ..."
သူနားတိုးကပ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကို တြန္းဖယ္လိုက္ရင္းနဲ႔...။
"အိပ္ေတာ့..."
"ဟင့္အင္း... ကိုကိုအိပ္ေပ်ာ္သြားတာကို ၾကည့္ရဦးမယ္"
"ဒါဆိုလည္း ဟိုနမ္းဒီနမ္းမလုပ္ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္ေန "
"ဟုတ္ကဲ့ပါ..."
ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာေပၚ ျပန္လွဲလိုက္ျပန္တယ္။
"ကိုကို... အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္႐ွိေနတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္က စိတ္လႈပ္႐ွားမႈမျဖစ္ေစဘူးလား... အထူးသျဖင့္ အဲ့တစ္ေယာက္က stalker ဆိုရင္ေလ..."
"မင္းမတိုင္ခင္ထိေတာ့ stalker ဆိုတာ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ေနတတ္တယ္လို႔ပဲ ေအာက္ေမ့ခဲ့တာ..."
"အဟြန္း... confidence ႐ွိတဲ့ stalker လည္း႐ွိတာပဲ၊ stalker ဘ၀နဲ႔တင္ ၿပီးမသြားမယ့္ အလားအလာ႐ွိတဲ့ stalker မ်ိဳးေပါ့... ဘယ္သူသိမလဲ၊ တစ္ရက္ရက္က်ရင္ ဝုန္းခနဲ ဒိုင္းခနဲ level up ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားႏိုင္တာပဲ"
"မင္းရဲ႕ over-confident ျဖစ္တဲ့ေရာဂါကိုေတာ့ တစ္ခုခုလုပ္ေပးဖို႔ လိုေနၿပီ..."
ပင့္သက္႐ိႈက္သံတစ္ခု ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က ထြက္လာတယ္။
"ဟုတ္တယ္... တစ္ခုခုလုပ္ေပးလိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ၊
ဒီဇင္ဘာမကုန္ခင္..."
"..."
အေတာ္အတန္႐ွည္ၾကာတဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈက ေနရာယူသြားေလရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္လည္း လက္ႏွစ္ဖက္ေခါင္းေအာက္ထားရင္း မ်က္ႏွာၾကက္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေလထုထဲ ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္လုပ္ေနတဲ့ အသက္႐ွဴသံႏွစ္ခုကို ခြဲျခားရင္း...။
"အရမ္းတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ ကိုယ့္အနီးအနား အရင္အိပ္ေပ်ာ္သြားသူဆီက အသက္႐ွဴတဲ့အသံကိုၾကားရတာ
ထူးျခားတဲ့ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးပဲတဲ့..."
"..."
"ကိုကို႔အသက္႐ွဴသံက ဘာနဲ႔တူလဲဆိုတာ ခဏအသက္ေအာင့္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္"
"..."
"အင္း... ႏွင္းက်သံနဲ႔တူတယ္၊
ခပ္မွန္မွန္နဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေအးေအးေလး..."
"..."
"ဒီႏွစ္ဒီဇင္ဘာက ၿငိမ္ၿငိမ္ေအးေအးေလးဆို ေကာင္းမွာပဲ၊ ႏွင္းေတြလို ေဖြးေဖြးသန္႔သန္႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ ကံေကာင္းျခင္းေတြျပည့္ေနတဲ့ ေဆာင္းရာသီမ်ိဳး... ကိုကို႔အတြက္ေရာ... ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေရာ..."
"..."
အိပ္ရာေဘးေခြေနတဲ့ေႁမြနီေလးကို လက္နဲ႔အသာ စမ္းလိုက္မိတယ္။ အခန္းက်ဥ္းေလးက ၿငိမ္ဆိတ္ေနတုန္းပဲ။ စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေခါက္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္လက္ထိုးမာဖလာေလးတစ္ခု ႐ွိလိမ့္မယ္။ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္နားက snowdrop ပန္းအိုးေလးမွာ ပင္႐ြက္ေလးေတြခ်ည္း စိမ္းေနဆဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ႏွင္းက်သံလို စည္းခ်က္က်ေနတဲ့ ကိုကို႔အသက္႐ွဴသံအရ ကိုကိုတကယ္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသလား မသိႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ေျပာတဲ့စကားေတြက တစ္ကိုယ္တည္းျပဳတဲ့ေတာင္းဆုလို ေလထုထဲျပန္႔သြားမလားလည္း မသိႏိုင္ဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေရေရရာရာ မသိႏိုင္တာကိုက စိတ္လႈပ္႐ွားစရာတစ္ခုပဲမလား။
* * *
ဒီဇင္ဘာတစ္ရက္ေန႔ေနာက္ပိုင္းမွာ ေရေရရာရာျဖစ္စဥ္ရယ္လို႔ မ႐ွိခဲ့ဘူးေျပာရမယ္။ လဆန္းပိုင္းတစ္ခုလုံး ကြၽန္ေတာ္လည္း ေကာလိပ္စတက္ၿပီမို႔ stalker အလုပ္ကို အခ်ိန္ပိုင္းနဲ႔ ေျပာင္းလုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရတယ္။ ကိုကိုလည္း အိမ္မွာနားရင္းနဲ႔ သူဂိုက္ျပတဲ့ကေလးေတြကို သူပ်က္ကြက္ထားတဲ့ရက္ေတြအတြက္ သင္ခန္းစာေတြျခဳံငုံမိဖို႔ ျပင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္တုန္းကလို ၆ ဘာသာ ဆက္တိုက္စစ္တဲ့ pressure test မ်ိဳးေတြလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေဆာင္းတြင္းကေတာ့ ခက္ခဲဦးမွာပဲ။ စီနီယာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဆရာတစ္ေယာက္တည္းဆီ သင္ရဖူးတဲ့အေတြ႕အၾကဳံကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးလို႔ ေျပာရမလား။
ဆိုကာမွ လဆန္းရက္ထဲ စေနပိတ္ရက္တစ္ရက္ကေတာ့ မနက္အေစာ စက္ဘီးစီးဖို႔သြားခဲ့တယ္။ ဘယ္သူပါတယ္ ေအာက္ေမ့လဲ...။ မွန္တာေပါ့။ မႏွစ္က ကြၽန္ေတာ္ စက္ဘီးနဲ႔၀င္တိုက္ခဲ့တဲ့လူေလ။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ အစက စက္ဘီးစီးဖို႔ အစီအစဥ္မ႐ွိဘူး။ အားရက္ရလို႔ ေစာေစာစီးစီး သူ႕အိမ္ကိုလာ႐ႈပ္႐ုံပဲ။ မနက္စာေလးဘာေလး ကပ္စားရင္း ဒီလထဲ စက္ဘီးစီးၿပိဳင္ပြဲေတြ႐ွိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာမိတာ "စက္ဘီးစီးျဖစ္ေသးလား" လို႔ အေမးခံရတာနဲ႔ "အေဖာ္ပါရင္ေတာ့ အခုစီးမယ္ဆိုေတာင္ အခ်ိန္ေကာင္းပဲ" လို႔ ေျပာလိုက္တာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အရင္လႊတ္လိုက္ၿပီး သူ႕ဆိုင္ကယ္ကို အရင္ကကြၽန္ေတာ္သူ႕ကိုေခၚသြားဖူးတဲ့ စက္ဘီးကလပ္႐ွိတဲ့ဆီ ေမာင္းခ်လာမယ္လို႔ ဘယ္သူကထင္မလဲ။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး စက္ဘီးစီးခ်င္စိတ္ေတြ ထႂကြလာတာမ်ိဳးက ဒီဇင္ဘာလႈံ႕ေဆာ္ခ်က္ေတြထဲက တစ္ခုလားပဲ။ ထားပါေတာ့...။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စက္ဘီးစီးျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အရင္တစ္ခါလိုေတာ့ မၿပိဳင္ျဖစ္လိုက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္လည္း ကိုကိုစက္ဘီးစီးတာက တကယ္စတိုင္လ္က်တာကိုေတာ့ ေျပာႏိုင္တယ္။
"ငါက ၿပိဳင္ဘီးေတာ့ စီးေနက်မဟုတ္ဘူး...
ဒါေပမယ့္ စက္ဘီးစီးရတာကို သေဘာက်တယ္၊ အထူးသျဖင့္ ေဆာင္းတြင္းေပါ့... ေလေအးထဲျဖတ္ရလို႔ အျပင္ပိုင္းအေရျပားနဲ႔ လက္ေတြထုံက်င္လာေပမယ့္ ေသြးလည္ပတ္မႈေၾကာင့္ ကိုယ္အတြင္းထဲမွာပူလာတာက လူ႕ခႏၶာကိုယ္က စက္တစ္ခုလိုပဲဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးျဖစ္ေစတယ္"
ကိုကိုရဲ႕ စက္ဘီးအေပၚထားတဲ့ေလးနက္မႈက ကြၽန္ေတာ္႕ထက္မပိုရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူတူေလာက္ပဲလို႔ ခံစားရတယ္။ ဒါမ်ိဳးက ငယ္ငယ္ကတည္းက စက္ဘီးနဲ႔ႀကီးျပင္းလာၿပီး ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးႀကီးနဲ႔လည္း စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲပတ္လာတဲ့သူေတြပဲသိႏိုင္တဲ့ ေလာ့ဂ်စ္မ်ိဳး။
စက္ဘီးစီးၿပီးရင္ ေႏြးတဲ့တစ္ေနရာရာမွာ ေႏြးတဲ့စားစရာတစ္ခုခု စားရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးစကားေလးေတြ ေျပာရမယ္။ ပါးစပ္ကထြက္တဲ့ အေငြ႕ေတြကို ေငးရမယ္။ တစ္ဖက္ေစာင္းစုံမက္ရသူနဲ႔ အတူထိုင္ေနရင္း ဒီေန႔ဘယ္ေလာက္ေအးသလဲသိခ်င္လို႔ဆိုၿပီး လက္ကိုင္ဖို႔ ဂြင္ဖန္ရမယ္။ ေဆာင္းရာသီမနက္ခင္းကို အျပည့္အ၀ခံစားဖူးမွ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္တယ္ဆိုတာေလ။
ဒါေပါ့...။ ဘာကိုမွအလြတ္မခံႏိုင္တဲ့ ဒီမႏၲေလးသားေလးက အဲ့ဒါေတြ အကုန္လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စားခဲ့တာက တို႔ဟူးေႏြး...။ ေျပာခဲ့တာက "ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္"...။ လက္ေတြရဲ႕ဒီဂရီကိုေျပာရရင္ ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ တက္ႂကြတဲ့လူငယ္ေလးကြၽန္ေတာ့္ထက္ အဲ့ဒီေရခဲလူသားက ပိုေႏြးေနခဲ့တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ ဒီႏွစ္ စက္ဘီးစီးၿပိဳင္ပြဲ၀င္ရင္ ကိုကိုလာအားေပးမွာလား..."
"မင္းႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေပါ့"
"ကြၽန္ေတာ္က အငယ္တန္းအဆင့္မွာ အၿမဲတမ္း ပထမရတာေနာ္... ဒီႏွစ္လည္း ႏိုင္မွာေသခ်ာတယ္၊ ဘာဆုခ်မယ္ စိတ္ကူးလဲ"
"မင္းက ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ..."
"တကယ္လိုခ်င္တာကို ေျပာရမလား..."
"ပူတင္းဆို ရတယ္မလား..."
"ခြံ႕ေကြၽးမယ္ဆိုရင္..."
"..."
"အဟမ္း... ရတယ္ ပူတင္းပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္ လိမၼာပါတယ္"
အဲ့သလိုနဲ႔ ၿပိဳင္ပြဲေန႔လည္းေရာက္ေရာ... ။ ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး မေျပာေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ႏိုင္သြားတယ္ေပါ့။
စီးေတာ္ယာဥ္နဲ႔တစ္သားတည္း ထိပ္ဆုံးကပန္း၀င္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ခ်န္ပီယံဘာလုပ္မလဲ။ ေခါင္းအပုတ္ခံဖို႔ ေျပးသြားရမွာေပါ့။
"ကိုကို... ၾကည့္ေနတယ္မလား... ျဖစ္ေနက်ကိစၥဆိုေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ထိပ္ဆုံးက ၀င္လာတာေနာ္"
"အင္း..."
"ေတာ္တယ္မလား"
"အင္း..."
"ေခါင္းပုတ္ဆုက..."
မ်က္ခုံးပင့္ၿပီးေမးလိုက္ေတာ့ အရင္ဦးဆုံး အျပဳံးတစ္ပြင့္ ျပန္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ပူဆာလြန္းလို႔ သူ႕အတန္းခ်ိန္ဖ်က္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲေနရာ အေစာႀကီးေရာက္ေနရတဲ့တစ္ေယာက္က ရတဲ့ဆုသြားမယူဘဲ သူ႕ဆီအရင္လာႂကြားတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပုတ္ေပးဖို႔ သဒၶါ႐ွာပါတယ္။
"ပူတင္းဆုေရာ..."
ဒီတစ္ခါက်ေတာ့ လက္ထဲကစကၠဴအိတ္ကို ေျမႇာက္ျပတယ္။
"ဟဲဟဲ... ကိုကိုက ကတိတည္သားပဲ..."
ကိုကို၀တ္ထားတဲ့ ႏို႔စိမ္းေရာင္ဆြယ္တာနဲ႔ မာဖလာအျဖဴေလးရဲ႕ ခ်ည္သားအကြက္ေတြက သဘာ၀က်က်ေထြးယွက္ေနတယ္။ ထုံးစံအတိုင္းပဲ သူ႕အသားအေရာင္နဲ႔ထင္ဟပ္ၿပီး လိုက္ဖက္လို႔။ ကြက္တိကြက္ၾကား ခပ္ဖ်ဖ်က်ေနတဲ့ ေနေရာင္ထဲမွာ ဆံပင္နက္နက္ေတြနဲ႔ မ်က္မွန္ပါးေလးက အလင္းျပန္ေနရဲ႕။
အိတ္ကို သူ႕ဆီကယူလိုက္ၿပီး ပူတင္းဘူးေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ေနတုန္း ကိုကိုက ေျပက်ေနတဲ့ေႁမြနီေကာင္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္႕လည္ပင္းတစ္ဝိုက္ ေသခ်ာျပင္ပတ္ေပးေနတယ္။ ဒီေန႔ သူစိတ္ၾကည္ေနပုံပဲ။
ကိုကိုေဆး႐ုံဆင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ပထမဆုံးလုပ္ေပးတဲ့ treat ေလးကို အရသာခံၾကည့္လိုက္ေတာ့...။
"ဒီအရသာပဲ... ကိုကို႔ပူတင္းအရသာ...
ႏွစ္လေလာက္ေနမွ ျပန္စားရတယ္၊ လြမ္းစရာႀကီး..."
"ေကာင္းလား..."
"ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုသာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့..."
"မင္းႀကိဳက္ရင္ ၿပီးတာပဲ"
လွ်ာေပၚမွာ ေပ်ာ္၀င္သြားတဲ့ ခ်ိဳျမျမအရသာေတြ...။
လူေတြ အခ်ိဳစားတဲ့အခါ အခ်ိဳဓာတ္ေတြက ဘယ္ကိုေရာက္ၾကေသးလဲ မွန္းၾကည့္။ ဒါေပါ့။ ေသြးထဲကေနတစ္ဆင့္ ႏွလုံးဆီကို...။
"ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္"
"..."
"ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္"
"..."
"ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္"
"ေထာက္"
"အ..."
"တစ္ဇြန္းစားၿပီးတိုင္း ေျပာမေနနဲ႔ "
"ခ်ိဳတာကို... ကိုကိုကလည္း..."
နဖူးေတာက္ခံလိုက္ရလို႔ ရသာ႐ုံထဲေပ်ာ္၀င္ေနမႈေတြ ခဏေပ်ာက္သြားတုန္း အေဝးေရာအနီးေရာအားေကာင္းတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျမင္ကြင္းတစ္ကြက္ကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္မိေသးတယ္။
ကိုကိုအက္စီးဒင့္ျဖစ္တဲ့ေန႔ေနာက္ပိုင္းကစၿပီး ေပၚမလာတာ အေတာ္ေတာ့ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ BMW အနီရယ္ မေဟာ္ဂနီေရာင္ေခါင္းနဲ႔ သူ႕ပိုင္႐ွင္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာျပင္ရယ္။ လူအုပ္နဲ႔ေဝးတဲ့ လမ္းေထာင့္နားကေန ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနတာလဲေတာ့ မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ေရဒါထဲ ျဖတ္ခနဲ၀င္လာေတာ့ အဲ့လူက ကားထဲျပန္၀င္ ေမာင္းထြက္သြားၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ၿပိဳင္ပြဲ၀င္တဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျခတျခားလက္တျခားျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ထားတဲ့သူက ကြၽန္ေတာ့္ၿပိဳင္ပြဲကို လာၾကည့္ၿပီး ဒီအတိုင္းျပန္လွည့္သြားတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးပဲ။ အရင္တစ္ခါက ေက်ာက္ပတ္တီးစီးလိုက္ရတာ အေတာ္အီသြားေပမယ့္ အခုထက္ထိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘယ္အ႐ိုးမွ က်ိဳးမသြားေသးပါလား။ က်ိဳးခ်င္လို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္...။
"ဘာေတြေငးေနတာလဲ..."
"ဗ်ာ... "
စိတ္ထဲေတာ့ ထည့္ထားလိုက္ေပမယ့္ ကိုကို႔ကိုေျပာစရာေတာ့ မလိုပါဘူး။
"ဟိုနားေလးမွာ ေၾကာင္အႀကီးႀကီးျဖတ္သြားလို႔..."
အၿမဲမျပတ္ လာအေႏွာက္အယွက္ေပးေနက် ရည္းစားေဟာင္းက သူလက္လြန္သြားတာသိၿပီးတဲ့ေနာက္ လပိုင္းေလာက္ေပ်ာက္ေနခဲ့ၿပီး အခုမွ ျပန္ကိုယ္ေယာင္ျပလာေပမယ့္ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကိစၥမွာ အေတာ္အသိတရားရသြားပုံေပါက္တာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္အထင္ ဘာျပႆနာမွ ထပ္မ႐ွာေလာက္ဘူးလို႔ေတာ့ ေအာက္ေမ့ရတာပဲ။
"အ႐ူးေလး... ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔..."
အဲ့လို မ်က္ခုံးအသာက်ံဳ႕ၿပီး ေလသံေအးေအးနဲ႔ ေျပာေနက်အတိုင္းပဲ ေျပာပါ ကိုကို...။ ခင္ဗ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ္႐ွိေနၿပီးသား။ အ႐ူးေလး လို႔အေျပာခံရလည္း အဲ့ဒါအမွန္တရားမို႔။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အႏၲရာယ္မ်ားရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားကို ဆက္တစ္ဖက္ေစာင္းေနဦးမွာပဲ။ အဲ့ဒီေစာင္းေနမႈကို ခင္ဗ်ားဘက္က balance ညႇိေပးမလာခင္အထိ။
_____________________________________
To be continued...
💖💖💖
Novella : အိပ္ဖန္ေစာင့္တဲ့ေခြးေၾကာင့္ အိပ္ေရးလုံးလုံးပ်က္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေလ...
Shiba Khant : ကိုကိုကေတာင္မၿငိဳျငင္တာကို ဘာေတြလာခ်က္ေနတာလဲ...
Novella : ႐ွီဘာဂါ...
Novella ✒️