❄️❄️❄️
Jan 1
ေပ်ာ္႐ႊင္စရာႏွစ္သစ္ တဲ့...။
ဒီႏွစ္သစ္က ငါ့အတြက္ေတာ့ ေသြးစက္လက္နဲ႔ ျပတ္ထြက္သြားတဲ့ႀကိဳးစရယ္ မေျပေသးတဲ့ ပူပန္မႈႀကိဳးထုံးေတြရယ္နဲ႔ စတင္ခဲ့တယ္။ ႏွစ္သစ္မွာ ပစ္စရာ႐ွိတာေတြကို စြန္႔ပစ္ရတယ္တဲ့...။ ငါပစ္စရာ႐ွိတာေတြအကုန္လုံး စြန္႔ပစ္လိုက္ႏိုင္ၿပီလားဆိုတာကို ငါ့ကိုယ္ငါ ျပန္ေမးတယ္။ သူ႕ကိုမေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အံဆြဲထဲက လက္ေဆာင္အိတ္နီေလးက ငါ့ကိုေလွာင္တယ္။ သူ႕ကိုေတြးၿပီး ၀ယ္ထားရင္း အိမ္ထဲမွာ လက္ညိဳးထိုးမလြဲနီရဲလာတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြက ငါ့ကိုေလွာင္တယ္။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့... ဆုတ္ၿဖဲလိုက္တဲ့ ဓာတ္ပုံေတြအတိုင္း ခံစားခ်က္ဆိုတာေတြလည္း အကုန္စုတ္ၿပဲသြားေစခ်င္တယ္။
ထပ္ၿပီး ႐ွင္သန္မလာႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ... ထပ္ၿပီး ငါ့ကို မတားဆီး မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ...။
Jan 4
ဒီေန႔လို အားလပ္ရက္မနက္အေစာႀကီးမွာ အိမ္တံခါးကို တဒုန္းဒုန္း လာေခါက္တာမ်ိဳး၊ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တာနဲ႔ "ဗိုက္ဆာတယ္" ဆိုၿပီး ခြင့္မေတာင္းဘဲအိမ္ထဲကို ဇြတ္၀င္လာတာမ်ိဳး လုပ္တတ္တဲ့သူက သူတစ္ေယာက္ပဲ႐ွိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ငါမွားသြားတယ္။ ငါ့ဆီစာသင္ေနတာ ရက္ပိုင္းပဲ႐ွိေသးတဲ့ အဲ့ဒီေကာင္ေလးက ေတာ္ေတာ္အေၾကာက္အလန္႔မ႐ွိတဲ့ကေလးပဲ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ကို ႏွေျမာစရာမ႐ွိေပမယ့္ အဲ့သလို မေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြကို လူတိုင္းက သည္းခံခ်စ္ေပးႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း ဒီကေလးနားလည္လာတဲ့ထိ ငါေျပာရအုံးေတာ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုရက္ပိုင္း ငါ့ေရခဲေသတၱာထဲက မိုင္လိုဘူးေတြကုန္တာ အရမ္းျမန္လာသလိုပဲ။
ကိုကို႔ဒိုင္ယာရီမွာ date အစုံမပါဘူး။
တစ္ခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာက် date တပ္ထားတဲ့ေအာက္ စာတစ္ေၾကာင္းမွေရးမထားဘဲ ေနရာတစ္ခုရဲ႕နာမည္ ဒါမွမဟုတ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ႕ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာေရးသူနာမည္ကိုပဲ ေရးထားတတ္တယ္။ သူေရာက္ခဲ့ၿပီးသေဘာက်ခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္နာမည္လိုမ်ိဳး၊ သူဒီေန႔၀ယ္ခဲ့တဲ့စာအုပ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္လိုမ်ိဳး ျဖစ္လိမ့္မယ္။
Jan 22
သူေပးခဲ့တဲ့ဆင္တူလက္စြပ္ ခြၽတ္ထားခဲ့တာ တစ္လျပည့္တဲ့ေန႔။ ငါသူ႕ကို ငါ့လက္စြပ္ျပန္ေပးခဲ့တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့သုံးႏွစ္လုံးလုံး တစ္စကၠန္႔မွ အသားနဲ႔မခြာခဲ့တဲ့ လက္စြပ္ေၾကာင့္ ငါ့လက္သူႂကြယ္မွာထင္ေနတဲ့ အမာ႐ြတ္ရာကို ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ယူလိုက္ရတာ ရက္အေတာ္ၾကာၾကာ...။ အရင္လဒီလိုေန႔မွာ သူလက္စြပ္၀တ္မထားရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ငါ့ဆီေျဖ႐ွင္းခ်က္ေပးပုံက "ဒီလက္စြပ္ေတြက လိုမွမလိုေတာ့တာ" ဆိုတဲ့ စကားတင္။ အင္း... အခုေတာ့ ငါလည္း အဲ့လိုေျပာႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ငါသူ႕ကို ႏိုင္မသြားပါဘူး။ ငါ႐ႈံးေနေသးတာပဲ။ ခိုင္ခိုင္စုစည္းထားသမွ် လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းေတြက သူဆြဲထုတ္ျပလိုက္တဲ့ အဆစ္ျဖဳတ္ဓားတစ္ေခ်ာင္းမွာတင္ ေျပက်သြားတာကို ၾကည့္ရင္ အယ္လ္ခြန္းဆိုတဲ့ Knight က အာကာေဝယံဆိုတဲ့ King ကို ဘယ္ေတာ့မွ အႏိုင္မပိုင္းႏိုင္မွန္း ေသခ်ာသြားတာပဲ မဟုတ္လား။ အမာ႐ြတ္ေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု အဆက္မျပတ္ယူထားဖို႔ကသာ ငါ့တာ၀န္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီေန႔လည္း အမာ႐ြတ္တစ္ခုကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ၿပီးေၾကာင္း ျပဖို႔သြားခဲ့ရာက ပိုစြဲၿမဲေနမယ့္ အမာ႐ြတ္တစ္ခုျပန္ယူလာရင္း အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။
ငါသူ႕ဆီမွာ အလူးအလဲ႐ႈံးခဲ့ျပန္တဲ့သက္ေသေပါ့။
"မင္းငါ့ကို နည္းနည္းေလးေတာ့ ခ်စ္ေနေသးတာပဲ" ဆိုတဲ့ သူ႕စကားက ငါ့ရဲ႕မ႐ွိေတာ့တဲ့ႏွလုံးသားကို မျမင္ရတဲ့ဓားအသြားနဲ႔ ႐ွပ္ၿပီးျဖတ္သြားခဲ့႐ုံပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ့္အေတြးမွန္ခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီေန႔ကေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ကိုကို႔မ်က္ရည္ေတြက ဓားထိမိတဲ့ လက္ကဒဏ္ရာကနာလို႔ က်လာတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႕စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္...။
အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာက ႏွလုံးသားမွာေနတယ္တဲ့။
ဒါဆို ႏွလုံးသားသာမ႐ွိေတာ့ရင္ အခ်စ္လည္း ေသဆုံးသြားမွာပဲ။
ခင္ဗ်ားသိရဲ႕လား ကိုကို...။
ႏွလုံးသားမ႐ွိေတာ့ဘူးလို႔သာ ေျပာေနခဲ့ေပမယ့္ ကိုကို႔အခ်စ္ေတြက မေသဆုံးေသးဘူး။ ကိုကို႔ဆီမွာ သူ႕ကိုရည္႐ြယ္တဲ့ အခ်စ္ေတြ႐ွင္သန္ေနသေ႐ြ႕ သူ႕အတြက္သီးသန္႔ဖယ္ထားတဲ့ ႏွလုံးသားအခန္းက ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲအလုံးလိုက္အထည္လိုက္႐ွိေနအုံးမွာပဲ။
ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒါက ကိုကို႔အျပစ္မဟုတ္ဘူး။
ႏွလုံးသားရဲ႕အျပစ္...။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ႏွလုံးသားကို အျပစ္တင္ပိုင္ခြင့္မ႐ွိဘူး။ အဲ့ဒါက ခံရခက္တယ္။
Jan 27
ငါ့ private life နဲ႔ professional life ကို အၿမဲတမ္း သီးသန္႔စီခြဲထားတဲ့အတြက္ အဲ့ဒီႏွစ္ခုေထြးေရာယွက္တင္ၿပီး ျပႆနာျဖစ္လာမွာမ်ိဳးကို ဘယ္တုန္းကမွ စဥ္းစားမၾကည့္ခဲ့ဖူးဘူး။ ငါအရမ္း ေပါ့ေလ်ာ့သြားတယ္။ ငါ့ဆီစာသင္ေနတဲ့ကေလးက ငါ့အေပၚ ခံစားခ်က္ေတြ႐ွိေနတာကို သိေပမယ့္ bright ျဖစ္ၿပီးသားကေလးမို႔ ထိခိုက္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆၿပီး သတိမေပးဘဲ လႊတ္ထားခဲ့တာ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလုံးသားက အလြယ္တကူ အာ႐ုံမ်ားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ငါထည့္မေတြးခဲ့မိဘူး။ အရင္ရက္ေတြမွာ အဲ့ကေလး ထူးဆန္းေနကတည္းက သတိထားမိသင့္တာ။ သူ႕စိတ္ကို အာ႐ုံမ်ားေအာင္ လုပ္ေနတာက သူတို႔ဟိုဘက္အိမ္ကေၾကာင္ဝါႀကီး မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕ဆရာလုပ္ေနတဲ့ ငါကိုယ္တိုင္ပဲဆိုတာ...။
စာသင္သူနဲ႔ တပည့္ၾကားမွာ အဆိုးဝါးဆုံး အေႏွာင့္အယွက္က အခ်စ္ေရးခံစားခ်က္ေတြပဲ။ ေက်ာင္းသားက စာကိုအာ႐ုံစိုက္ေနရမယ့္အခ်ိန္မွာ ဆရာကိုအာ႐ုံစိုက္ေနရင္ တလြဲတေခ်ာ္ရလဒ္ေတြ ထြက္လာလိမ့္မယ္။ လမ္းျပကျပေပးတဲ့မီးေရာင္ကို ၾကည့္ၿပီးမေလွ်ာက္ဘဲ လမ္းျပကိုၾကည့္ၿပီး အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေလွ်ာက္ေနမိလို႔ ခလုတ္ကန္သင္းေတြနဲ႔ခ်ည္း မိတ္ဆက္ေနရမယ္ဆို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ခရီးေျဖာင့္ျဖဴးတယ္ ေခၚႏိုင္ေတာ့မလဲ။ အာ႐ုံမမ်ားရေအာင္ လမ္းျပအသစ္တစ္ေယာက္ေျပာင္းၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္တာကမွ ဟန္က်အုံးမယ္။ ငါ့အေပၚထားတဲ့ခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ အေရးႀကီးတဲ့အရာကိုမျမင္ဘဲ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ အဲ့ဒီကေလးကို စိတ္အေလ်ာက္ ဆူေငါက္လိုက္မိတယ္။ အမွန္ေတာ့ ငါသူ႕ကို ငါ့ရဲ႕လက္႐ွိခ်စ္သူအျဖစ္ ဆြဲၿပီး ေခါင္းစဥ္တပ္ခဲ့မိတာက ငါ့အေပၚထားတဲ့ သူ႕ခံစားခ်က္ေတြကို အေတာ္ေလး သက္ေရာက္မႈ႐ွိသြားခဲ့မွာပဲ။ အာကာေဝယံ့ဆီက သူဘာေတြၾကားလာခဲ့လဲ ငါအလုံးစုံမသိရေပမယ့္ နားေထာင္ေကာင္းမယ့္အရာေတြမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါကပဲ ႐ႈပ္ေထြးေစခဲ့တာမို႔ ျပန္ျဖည္ေပးဖို႔ ငါ့မွာတာ၀န္႐ွိတယ္။ အခုအေျခအေနမွာ သူက ငါ့ကို အားတိုင္း ဖြင့္ေျပာတတ္တဲ့ ငါ့ဆီမွာစာသင္ေနတဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္သက္သက္ပဲ ဆိုတာကို ေျပာထားမွသာ သူ႕ေခါင္းထဲ ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့ 'ငါကဘာလဲ' ေတြက ေျပေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္။ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနတာကို ရပ္မလား၊ ငါနဲ႔စာသင္ေနတာကို ရပ္မလား ေ႐ြးခ်ယ္ဖို႔ ငါအဲ့ကေလးကို သုံးရက္အခ်ိန္ေပးထားတယ္။ ငါေျပာလိုက္တာေတြေၾကာင့္ ပိုၿပီး စိတ္ထိခိုက္သြားမလားမသိေပမယ့္ ရည္႐ြယ္သမွ်က သူေကာင္းဖို႔ပါပဲ။
အင္း...။ ကိုကိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာနဲ႔ တပည့္ၾကား ျဖစ္ေနက်ကိစၥမ်ိဳးေတြကိုလည္း ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကေသးတာပဲေနာ္။
ျဖစ္ေနက်ကိစၥဆိုတာက... ေျပာရရင္... ႐ွိတယ္မလား...။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က အၿမဲဆရာဆူတာေငါက္တာကိုပဲ နားထဲၾကားၿပီး စိတ္ခုေလ့႐ွိၾကတယ္။ အဲ့လိုဆူတဲ့အဆင့္မေရာက္ခင္ သူ႕ေခါင္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတြးေပးခဲ့ရသလဲဆိုတာကို မစဥ္းစားမိၾကဘူးေလ။ ကိုကိုကေတာ့ အဲ့ေန႔က ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေနပုံေတြကို ၾကည့္ၿပီး 'ငါမင္းကို စာဆက္မသင္ေတာ့တာမွ ေကာင္းေသးတယ္' လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ သူ႕ဆီမွာညဂိုက္တက္ၿပီးမွ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ရမလာရင္ သူနာမည္ပ်က္တယ္တဲ့ေလ။ ေျပာပါေတာ့မယ္ဗ်ာ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားသေလာက္နဲ႔ တန္တဲ့ရလဒ္ထြက္မလာမွာကိုပဲ စိတ္ပူေနခဲ့တာမလား...။ ဒီလို ဒိုင္ယာရီထဲ စာ႐ွည္႐ွည္ေရးၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္သုံးသပ္ေနခဲ့တဲ့အထိ။
"တကယ္ပဲ ကိုကို႔လို ဆရာမ်ိဳးနဲ႔ေတြ႕ခဲ့ရတာ
ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ကံေကာင္းတယ္... ကိုကို႔ကို ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့အရသာကလည္း တကယ္ေလးနက္ၿပီးထူးျခားတယ္..."
ေရ႐ြတ္လိုက္မိရင္း စာ႐ြက္ေလးေတြဆက္လွန္ခဲ့ျပန္...။
Jan 30 (written on Jan 31)
စိတ္ပ်က္စရာပဲ။ ငါမေန႔က ဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္မွန္း မသိဘူး။ "စာေမးပြဲၿပီးရင္ အႏူးကိုယ္တိုင္ ေခါင္ရည္က်ိဳေပးမယ္၊ တစ္ျခားဟာေတြခိုးေသာက္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔..." ဆိုၿပီး ငါ့ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေပးသြားခဲ့တဲ့ အႏူးဆုံးတာ ၇ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာ အံ့ထူးျမတ္ေက်းဇူးနဲ႔ ငါဝိုင္ေသာက္ေနခဲ့မိျပန္တာေနမယ္။ ညက အႏူး ငါ့အိပ္မက္ထဲကိုလာခဲ့တာကိုေတာ့ ငါအခုထိ မွတ္မိေသးတယ္။ အႏူးငါ့ကို ေျပာတယ္။ "သားအခု အႏူးဆီ ေျပးမလာခ်င္ေတာ့တဲ့အတြက္ အႏူး၀မ္းသာတယ္" တဲ့။ အင္း... လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ႏွစ္ က ငါလုပ္ခဲ့တဲ့ကိစၥလိုဟာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မလုပ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ငါက်ိန္တြယ္ထားၿပီးသားပါ။
တနဂၤေႏြမနက္ရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္း...။
အဲ့ဒီရက္ကလို အေအးေပါ့ၿပီး ရာသီဥတုသာယာတဲ့တစ္ရက္ပဲ။ ႐ူးမိုက္တဲ့အေတြးေပမယ့္ ဒီႏွစ္လည္း အရင္ႏွစ္ေတြလိုပဲငါ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္လို႔ ေတြးခဲ့တယ္။ ၀တ္ျပဳစင္ေ႐ွ႕မွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ မ်က္ရည္က်ခဲ့တယ္။ ငါေငါက္လႊတ္လိုက္ကတည္းက မျမင္ရေတာ့တဲ့ အဲ့ကေလး ငါ့ေ႐ွ႕ေရာက္လာမယ္လို႔ ထင္မထားခဲ့ဘူး။ ငါ့ကို လူႀကီးဆန္တဲ့ အားေပးစကားေတြ လာေျပာမယ္လို႔လည္း မထင္ထားခဲ့ဘူး။ ငါ့ကိုခ်စ္ရတဲ့အလုပ္ကို သေဘာက်တယ္ ဆိုပဲ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယုံၾကည္မႈလြန္ကဲတဲ့ဟန္ပန္နဲ႔ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တဲ့အမူအရာေတြလုပ္ျပေနတဲ့ သူ႕ပုံစံကို ငါမရယ္ပဲမေနႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းကအျပန္ အဲ့ဒီ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တဲ့ကေလးဟာ ငါ့ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ က်က်နနထိုင္လို႔ ငါ့ကိုတြယ္ဖက္ရင္းအိပ္လ်က္ လိုက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာမွာလည္း သူ႕အိမ္သူ႕ရာလို ေန႔တစ္ပိုင္းလုံး အိပ္ခဲ့ေသးတယ္။ သူ႕ၾကည့္ရတာ တြယ္ကပ္ေနတတ္တဲ့ အိမ္ေမြးေခြးကေလးလိုပဲ။ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း...။
"ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ေလ ဟုတ္တယ္မလား..."
ကိုကို႔ေဘာပင္က ဘာလို႔ ဒီေနရာမွမင္ျပတ္သြားလဲ မသိေပမယ့္ ေသခ်ာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေတြးတာမွန္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းပုံကို လိုက္မီေအာင္ေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ စကားလုံး႐ွာမေတြ႕ေတာ့ပဲ ကိုကို ဒီေလာက္နဲ႔ရပ္ထားခဲ့ရတာပဲ ျဖစ္မွာ။
"ဒါနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ ႏွစ္က ကိုကိုဘာမ်ားလုပ္ခဲ့လို႔လဲ..."
Feb 5
ေနမေကာင္းဘဲ ငါ့ဆီေရာက္ျဖစ္ေအာင္ေရာက္လာတဲ့ အဲ့ဒီကေလးကို ငါေဆးခန္းေခၚသြားၿပီး အိမ္လိုက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါမလုပ္ရေသးတဲ့တစ္ခု။ သူ႕ကို ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။ ငါ့ေၾကာင့္ သူပါမဆီမဆိုင္ အာကာေဝယံနဲ႔ ပက္သက္လာရတဲ့အတြက္။
"သူ႕အတြက္ အၿမဲေတာင္းပန္ေပးရတယ္ ထင္တယ္" ဆိုတဲ့ အဲ့ကေလးရဲ႕ထင္ျမင္ခ်က္။ ငါမျငင္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ေတာင္းပန္ဖို႔ ၀န္ေလးတတ္လြန္းတဲ့သူတစ္ေယာက္အတြက္ ၾကား၀င္ေပးျခင္းေတြကို ခဏခဏလုပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါကေရာ ငါဘယ္သူ႕အတြက္ စိုးရိမ္လို႔ ေတာင္းပန္ေနတာလဲ...။ ငါ့ကိုယ္ငါျပန္ေမးမိတဲ့ ပထမဆုံးအႀကိမ္။
Feb 6
တိုက္ခန္းေ႐ွ႕လမ္းထဲကို သူ႕ကားေရာက္လာျပန္ၿပီ။
"ခဏအျပင္မွာေတြ႕ရေအာင္..." ဆိုတာရဲ႕ေနာက္မွာ
ဒီညေနလည္း ငါတို႔စကားမ်ားခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ရက္တုန္းက သူ႕ငါ့ကိုေပးထားဖူးသမွ် ပစၥည္းေတြကို ငါအကုန္လုံး ျပန္ေပးခဲ့တာနဲ႔ ပက္သက္လို႔ သူကမေက်နပ္ပုံပါပဲ။ "ဒီေလာက္ေတာင္ ငါနဲ႔ပက္သက္သမွ် ျပန္ေပးခ်င္ေနရင္ ငါ့ဆီကမင္းဦးေလးယူထားတဲ့ အေႂကြးေတြကိုပါ ျပန္ေပးလိုက္ပါလား" ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ သူငါ့ေျခလွမ္းေတြကို တားခဲ့တယ္။ သူနဲ႔လက္ထပ္မယ္ဆို ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ေစရဘူး တဲ့။ အဲ့ဒီအာမခံစကားကပဲ ငါ့စိတ္ကို မလုံျခဳံေစခဲ့တာ။ သူဘယ္လိုအေတြးနဲ႔မ်ား ဘာမွမသက္ဆိုင္တဲ့ အန္ကယ္ျမတ္ကိုပါဆြဲထည့္ၿပီး ငါ့ကိုအၾကပ္ကိုင္ဖို႔လုပ္ခဲ့တာလဲ။ သူဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ငါ့ကို အႏိုင္ယူခ်င္ရတာလဲ။ သူဘာေၾကာင့္မ်ား သူ႕အေပၚထားတဲ့ ငါ့ရဲ႕လက္က်န္သံေယာဇဥ္ေတြကိုပါ မီးစာညႇိပစ္ေနရတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ...။
တကယ္တမ္း... အဲ့ဒီ 'ဘာေၾကာင့္လဲ' ေတြက ျပႆနာေျဖ႐ွင္းရာမွာ အသုံးမ၀င္မွန္း ငါသိပါတယ္။ သူလုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ၿပီးသြားတဲ့ သူ႕ကို 'ဘာေၾကာင့္လဲ' ေမးမယ့္အစား ငါျပန္လုပ္ရမယ့္ကိစၥကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ၿပီး ငါ့ရဲ႕ 'ဘာေၾကာင့္လဲ' ကို သူသိေအာင္ျပေပးရမွာ။
အာကာေဝယံ... ငါမင္းကို ႐ူးေနေအာင္ ခ်စ္ခဲ့တယ္။
ငါ့ရဲ႕မလုံျခဳံတဲ့အိမ္ထဲ မင္းကိုေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ် ေပး၀င္ခဲ့တယ္။ မင္းက ငါ့ေနရာေလးကို ပန္းေတြစိုက္ေပးခဲ့ၿပီးမွ မီးၿမႇိဳက္သြားတယ္။ ငါ့ႏွလုံးသားလည္း ျပာက်သြားတယ္။ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဒါေလာက္ပဲ။ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးနဲ႔ မင္းကိုခ်စ္ခဲ့တာမို႔
အဲ့ဒီႏွလုံးသားတစ္ခုမ႐ွိေတာ့တဲ့အယ္လ္ခြန္းက မင္းဆီျပန္မလာႏိုင္ဘူး။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ မင္းငါ့ကိုဆြဲထားဖို႔လုပ္ပါေစ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အဲ့ဒါက ငါ့ရဲ႕ 'ဘာေၾကာင့္လဲ' ပဲ။
မင္းပါးစပ္က ေငြစကားထြက္လာလာခ်င္းပဲ ငါဘဏ္ကိုသြားခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ ငါစုေဆာင္းထားတဲ့ ငါ့ရဲ႕ ေခြၽး၊ ေသြး၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အိပ္မက္ေတြကို မင္းဆီအကုန္ ေပးပစ္ခဲ့တယ္။ အင္း... ငါမေသေသးသေ႐ြ႕ ျပန္႐ွာလို႔ရတယ္။ မင္းငါ့ကိုသတ္မွတ္လိုက္တဲ့ အဲ့ဒီတန္ဖိုးတစ္ခုျပည့္သြားတဲ့အထိ ထပ္ၿပီးေပးအုံးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒီစကၠဴေတြကိုယူၿပီး ေက်နပ္ပါေတာ့...။ ထပ္ၿပီး ငါ့ကို အခန္းတံခါးေနာက္မွာ အံႀကိတ္ငိုရင္း မ႐ွိတဲ့ႏွလုံးသားကို ထု႐ိုက္ရေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့...။ ငါအရမ္း ပင္ပန္းေနၿပီ...။
ကိုကို႔ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီေတြက တစ္လုံးႏွစ္လုံး၊ တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းစာ မွတ္စုစာတိုကေလးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို သုံးသပ္ခ်က္စာအ႐ွည္ႀကီးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အခုလို ခံစားခ်က္သက္သာေအာင္ ခ်ေရးထားတဲ့ ရင္တြင္းျဖစ္စာေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ကိုကိုက တကယ္ ခန္႔မွန္းလို႔ မရပါလား။
အဲ့ဒီေန႔က ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအာ္လႊတ္ၿပီး တံခါးခ်ပ္ေနာက္ကို၀င္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အဲ့ေ႐ွ႕မွာ အၾကာႀကီးရပ္ေနခဲ့ေသးတယ္။ ရပ္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နားစြင့္ေနခဲ့႐ုံပါ။
ကိုကို အရမ္းေတာ္တယ္။
တံခါးေလးတစ္ခ်ပ္ပဲျခားေပမယ့္...
အဲ့တံခါးေနာက္ကလူဟာ ငိုေနတာေသခ်ာေပမယ့္...
႐ိႈက္သံတစ္ခ်က္မွမၾကားရေအာင္ ၿငိမ္ဆိတ္လြန္းေနတာမ်ိဳး။
တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတာေတာ့ အသံတစ္စက္မွမထြက္ေအာင္ ငိုတယ္ဆိုတာ အက်င့္တစ္ခုလို ေမြးယူထားမွသာ ဆိုပဲ။ ကိုကိုလည္း အဲ့ဒီငိုနည္းကို အက်င့္တစ္ခုလို ေမြးယူခဲ့တာဆိုရင္ အဲ့ဒါက အရမ္းမြန္းၾကပ္ၿပီး ပင္ပန္းခဲ့မွာပဲ။
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္႐ိႈက္ရင္း ေနာက္ထပ္စာမ်က္ႏွာေတြဆီ...။
Feb 14
ဘုရင္ေတြရဲ႕ သတ္ေစေသေစ ဆိုတဲ့အာဏာက မထီမဲ့ျမင္ျပဳေကာင္းတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး။
St. Valentine ဟာ Claudius II ကို ဆန္႔က်င္လို႔ အသတ္ခံခဲ့ရတယ္။ အင္း... တစ္ခါပဲ အျပတ္။
ငါကေတာ့ သူ႕ကိုဆန္႔က်င္မိလို႔ သူအမ်က္ထတိုင္းမွာ ခံစားခ်က္ေတြ အလီလီအလာလာ အသတ္ခံရတယ္။
ဒီေန႔လည္း သူငါ့ခံစားခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ကို လာသတ္ခဲ့တယ္။
ေခ်ာကလက္တစ္ပန္းကန္ပါပဲ။
ငါျမင္တဲ့အဓိပၸာယ္က 'အသိအမွတ္ျပဳျခင္း'၊
သူ႕ျမင္တဲ့အဓိပၸာယ္က 'အရသာအသစ္'။ အဲ့လိုျဖစ္သြား႐ုံေလာက္ေပါ့။
ငါ ဒီအတြက္ ဘာမွ႐ွင္းမျပခ်င္ဘူး။ ေႂကြပန္းကန္ေတြကြဲတာ ဒါပထမဆုံးမွ မဟုတ္ေတာ့တာပဲ။
ကေလးကိုမုန္႔ေပးၿပီး လိုခ်င္တာခိုင္းတယ္ဆိုတဲ့ သူ႕စကားကို ငါသေဘာမတူဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါလုံး၀ အဲ့လိုမလုပ္မိပါဘူးလို႔လည္း ျငင္းလို႔မရဘူး။ ငါ့၀န္ထုပ္ေတြ ၀င္ထမ္းခိုင္းဖို႔ေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ ငါအဲ့ကေလးကို အသုံးခ်ေနမိတာ အမွန္ပဲ။ တပည့္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔
ေခ်ာကလက္လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီကေလးကေတာ့
ၾကမ္းျပင္ေပၚက ေခ်ာကလက္ေတြကို ေကာက္စားၿပီး ခ်ိဳတယ္လို႔ေျပာခဲ့တယ္။ သူ႕အျမင္မွာေရာ ငါလုပ္ထားတဲ့ေခ်ာကလက္က ဘာအဓိပၸာယ္ျဖစ္ေနမလဲ။
'ခ်ိဳၿမိန္မႈ' ပါပဲ ကိုကို... တျခားအဓိပၸာယ္မ႐ွိဘူး
တကယ္ပဲ အဲ့ဒီ Valentine day က စားခဲ့ရတဲ့ ကိုကိုလုပ္တဲ့ ေခ်ာကလက္က တျခားဘာဆိုဘာမွ အေတြးမမ်ားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳၿမိန္ခဲ့တာပါ။
အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း စာမ်က္ႏွာေတြမွာေတာ့
'ဒီေန႔ မနက္အေစာႏွင္းက်တဲ့အသံေတြ မၾကားရေတာ့ဘူး'
ဆိုတာလို အဆုံးသတ္ေတာ့မယ့္ေဆာင္းရာသီအတြက္ တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္း၊ 'ျမန္မာ၊ သခ်ၤာ၊ Chemisty ကေလးေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ဒီသုံးခုကို ေၾကာက္ေနၾကတယ္... ငါ သူတို႔စိတ္သက္သာေအာင္ တစ္ခုခုအၾကံေပးရမယ္' ဆိုတာလို ေဖေဖာ္ဝါရီအၿပီး နီးကပ္လာတဲ့ စာေမးပြဲေတြအတြက္ တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္း၊ 'ဒီႏွစ္ေႏြ ငါအလုပ္ပိုလုပ္ရမယ္... ဗလာျဖစ္သြားခဲ့တာေတြကို အလုပ္လုပ္ရင္း ျပန္ျဖည့္မယ္' ဆိုတာလို အေျပးေလးေရာက္လာတဲ့ ေႏြဦးရာသီအစအတြက္ moti တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္း...။
တျဖတ္ျဖတ္လွန္ၿပီးသြားတဲ့ စာတိုေလးေတြရဲ႕ ေနာက္မွာေတာ့
Sam Smith ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေလးတစ္ေၾကာင္းကိုပဲ အတိုင္းသားေရးထားတဲ့ ရက္စြဲတစ္ခုေတြ႕ခဲ့တယ္။
Mar 18
I'm way too good at goodbyes...
အဲ့ဒီေန႔က ကိုကိုအလုပ္မွာ လက္ကိုခိုက္မိထားတာ။
ပိုက္ဆံကိစၥနဲ႔ပက္သက္ၿပီး အာကာေဝယံနဲ႔ အေခ်အတင္ျဖစ္ရင္း အဲ့ဒီဒဏ္ရာပိုဆိုးသြားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ဇြတ္၀င္ၿပီး ေဆးကူလိမ္းေပးခဲ့ေသးတယ္။
ကိုကို႔ဆီစာသင္ေနတဲ့လေတြအတြင္း ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔လက္ေရးေတြကို အမ်ားႀကီးဖတ္လာခဲ့တာမို႔ စာအဆြဲအသားေလး တစ္ခ်က္ယိုင္သြားတာကစ သတိထားမိေနၿပီ။ အဲ့ဒီေန႔က ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေျပာၿပီး ႏွင္လႊတ္လိုက္ေပမယ့္ ကိုကိုလက္နာေနခဲ့တယ္မလား။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စာေတြခ်မေရးျဖစ္ေတာ့ဘဲ...။
စာ႐ြက္အလယ္ပိုင္းကိုဖိကိုင္ထားရာက နိမ့္ေလ်ာသြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ စာ႐ြက္သားေအာက္ေျခပိုင္းနားက ေရထိလို႔ မသိမသာပုံပ်က္ေနတဲ့ေနရာဆီ။
"ကိုကို ငိုေနခဲ့တာ..."
* *
အဲ့ဒီေန႔လည္ခင္းမွာ တစ္ႏွစ္လုံးကြၽန္ေတာ္ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ရသမွ်အရာရာဟာ တျဖတ္ျဖတ္လွန္လိုက္တဲ့ ဒိုင္ယာရီစာ႐ြက္ေတြနဲ႔အတူ တစ္ေၾကာ့ျပန္ လႈပ္႐ွားသက္၀င္လာၾကတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ေႏြရာသီက ကိုကိုသြားေလရာကို ေခြးေပါက္စတစ္ေကာင္လိုလိုက္ၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ျပဳံးျပလုပ္တတ္တဲ့ stalker ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေနရာတကာမွာ ေလွ်ာက္ကပ္ခဲ့တဲ့ ေရာင္စုံ sticker note ေလးေတြ...။ ကိုကိုနဲ႔အတူတူ ဇြတ္ေန႔လည္စာ၀င္စားခဲ့တဲ့ ႐ွမ္းထမင္းဆိုင္ ေတြ႐ွိတဲ့ လမ္းေတြ...။ ကိုကိုအလုပ္လုပ္တဲ့စာတိုက္ကေန ကြၽန္ေတာ္ေအာ္ဒါမွာခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြရဲ႕နာမည္နဲ႔ စာေရးသူနာမည္ေတြ...။
Mar 27
Shiba Inu ေတြက တကယ္ပဲ ေခါင္းမာၿပီး ေျပာရခက္တာလား...။ အမိႈက္လည္းဖြတတ္တာလား...။
Apr 2
ညဘက္ အိမ္ျပန္လာတိုင္း တံခါးေ႐ွ႕မွာ ငါျပန္အလာကို ထိုင္ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ အရိပ္ေလးတစ္ခု ျမင္ရတယ္။ ငါ့ကို သူ႕သခင္ပါလို႔ မ်က္စိမွိတ္ယုံၾကည္ေနတဲ့ အဲ့ဒီေခြးကေလးကို ငါဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ႏွင္ထုတ္ရမလဲ။
ေရးေနရင္း မ်က္ခုံးတန္းႏွစ္ခုကပ္ေနမယ့္ ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္လာတာမို႔ ႏွာသီးဖ်ားကေလထုတ္လို႔ သေဘာတက် ရယ္မိျပန္တယ္။
"အဟြန္း... ကြၽန္ေတာ္ကတကယ္ ကိုကို႔ရဲ႕အ႐ႈပ္ထုပ္ေလးျဖစ္ခဲ့တာပဲ..."
May 16
အမိႈက္႐ႈပ္တဲ့ sticker note ေတြကိုလႊင့္ပစ္ဖို႔လုပ္ၿပီးမွ ငါဘာလို႔ျပန္သိမ္းထားမိလဲ ငါ့ကိုယ္ငါလည္း မသိဘူး။ ဒီကေလးရဲ႕အခ်စ္က အသိအမွတ္ျပဳခံထိုက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ငါ့မွာ႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါေတာ့မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ သူ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း သူမဟုတ္တဲ့တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ကို ေယာင္ယမ္းတမ္းတေနတဲ့ စိတ္ပ်က္စရာငါက ဒီကေလးရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့အခ်စ္နဲ႔ မထိုက္တန္ဘူး။
May 17
"ပစၥည္းတစ္ခုလို သေဘာထားပါ" ဆိုတာ အဲ့ဒီေကာင္ေလးဆီက မၾကာမၾကာၾကားရတဲ့စကား။ အသုံး၀င္ခ်င္႐ုံပါပဲ ဆိုတဲ့ သူ႕ရဲ႕အခ်စ္ပုံစံကို တကယ္ေတာ့ ငါနားမလည္ဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္တာနဲ႔ပဲ ႀကိဳက္သလိုအသုံးခ်ပါေတာ့ ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သူ႕ဆီထိုးေပးလိုက္တာက ဘယ္လိုအခ်စ္မ်ိဳးမ်ားလဲ။
ဒီကေလးက တကယ့္ကို ေခြးကေလးတစ္ေကာင္လိုပဲ။
အေရာမ၀င္မိတာေတာင္မွ အေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္း ေခါင္းေလးပြတ္သပ္ေပးတာ ခံရဖို႔အတြက္နဲ႔ ဘာမဆိုလုပ္တတ္တယ္။ Shiba Inu ေတြက ကန္ထုတ္တတ္တဲ့သူေတြကိုလည္း တြယ္ကပ္ေနတာပဲလား။
အင္း...။ တြယ္ကပ္တာေပါ့ ကိုကို...။
ဒါေပမယ့္ ကန္ထုတ္တတ္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး။
ကန္ထုတ္တတ္တဲ့သခင္ကိုပဲ တြယ္ကပ္တာ။
Aug 19
ငါ့ကိုယ္ငါ သူ႕ရဲ႕ေလွာင္အိမ္ထဲက လြတ္ေအာင္ေျပးႏိုင္ခဲ့ၿပီလို႔ ထင္ေနခဲ့တာ။ တကယ္တမ္းမွာ ငါသူ႕ဆီက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဘူး။ ငါ့ကိုျပန္ဖမ္းဖို႔လုပ္ေနရင္း သူ႕မ်က္စိထဲ၀င္လာသမွ် အရာတိုင္းလည္း သူ႕လက္ကေန မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေန႔ သူငါ့ကို ခါတိုင္းလိုပုံစံနဲ႔ပဲ သတိေပးသြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီကေလးမွာ အႏၲရာယ္႐ွိေနၿပီ။ သူ႕ဆီက ထြက္ေျပးဖို႔ရာအတြက္နဲ႔ 'ပစၥည္းတစ္ခုလို အသုံးခ်လိုက္ပါ' ဆိုတဲ့ အဲ့ဒီကေလးကို ငါ့အနားေနခြင့္ေပးခဲ့မိတယ္။ အခုေတာ့ မီးစေတြက အဲ့ဒီကေလးဆီကိုပါ စင္ေတာ့မယ္။ ငါ ဘာလုပ္သင့္လဲ...။
ထပ္ၿပီး အရင္လိုကိစၥမ်ိဳးျဖစ္မလာေအာင္ ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ...။
Sep 1
ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး ေခြးေပါက္ေလးရဲ႕ အရိပ္အေရာင္ကို မေတြ႕ရဘူး။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေစာေစာထအျပင္ထြက္သြားၿပီး ညေနပိုင္းမွ သူ႕အခန္းကိုျပန္လာတဲ့အံ့ထူးျမတ္က ေျပာေတာ့မွ ငါသိရတယ္။ အဲ့ကေလး စက္ဘီးေမွာက္တာ လက္အ႐ိုးအက္သြားလို႔ ေဆး႐ုံမွာတဲ့...။
ငါေနာက္က်ခဲ့ျပန္ၿပီ။ အရင္ရက္ေတြမွာ ပလာစတာဗလပြနဲ႔ အိမ္ကိုေရာက္ေရာက္လာကတည္းက စိတ္ထင့္ေနခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် ဘယ္မွေလွ်ာက္မသြားဘဲ အိမ္မွာေနဖို႔၊ ငါ့ဆီကို မလာဖို႔ ဆူ႐ုံေငါက္႐ုံကလြဲၿပီး တျခားဘာလုပ္ရမွန္းမသိခဲ့ဘူး။ အာကာေဝယံက ေျပာၿပီးရင္တကယ္လုပ္တဲ့သူဆိုတာကို ငါသိရက္နဲ႔
အဲ့ကေလးကိုကာကြယ္ဖို႔ ေနာက္က်ခဲ့ျပန္တယ္။
ငါက တကယ္ အသုံးမက်တဲ့သူပါပဲ။
Sep 2
အံ့ထူးျမတ္ေျပာတာေတာ့ သိပ္မျပင္းထန္ပါဘူးတဲ့။ တကယ္တမ္း အိမ္ကိုေရာက္လာေတာ့ လက္မွာ ေက်ာက္ပတ္တီး အေဖြးသားနဲ႔။ ဒီပုံစံနဲ႔ေရာက္လာတဲ့ကေလးကို ငါဘာလို႔ ဆူေငါက္တဲ့စကားေတြပဲ ေျပာေနမိျပန္တာလဲ မသိဘူး။
မိုးအုံ႔တဲ့ေန႔လည္ခင္း။
ငါသူ႕ကို စာကူၾကည့္ေပးျဖစ္တယ္။ အဂၤလိပ္စာလက္ေရးေတြ လွလာတယ္။ အသံထြက္ေကာင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ့... ခဲပန္းခ်ီအရည္အခ်င္းေလးလည္း တိုးတက္လာတယ္။
အထူးသျဖင့္ သူဆြဲထားတဲ့ ႏွင္းပန္းပြင့္...။ ၾကည့္ေနရင္းတင္ အႏူး႐ွိတုန္းကအမွတ္တရေတြ ေျပး၀င္လာတာပဲ။
ေနာက္ေတာ့... မိုး႐ြာတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး သူ႕အိမ္သူမျပန္ဘဲ ငါ့အိမ္မွာကပ္ေနျပန္တဲ့ အဲ့ဒီကေလးက သူ႕ကို ပူတင္းလုပ္ေကြၽးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ပူတင္းတဲ့ေလ...။ လုပ္ေပးရတာ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ငါလည္း သူဒီလိုျဖစ္ရတဲ့အတြက္ ငါ့ဟာငါစိတ္မလုံေနရင္း ဘယ္လိုမ်က္ႏွာနဲ႔ သတင္းသြားေမးရမလဲမသိလို႔ အံ့ထူးျမတ္သြားရင္ တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔ ပူတင္းျဖစ္ျဖစ္ေပးခိုင္းဖို႔အတြက္ ၾကက္ဥေတြေခါက္လက္စ ျဖစ္ေနခဲ့တာမို႔။
ဪ...။ ကိုကိုက အဲ့ဒီေန႔က ကြၽန္ေတာ္ေရာက္မလာရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ကို သံတမန္လႊတ္ၿပီး မုန္႔ပို႔ခိုင္းမလို႔ လုပ္ေနခဲ့တာေပါ့ေလ။ သတင္းသြားေမးဖို႔ရာ မ်က္ႏွာမထားတတ္ဘူးဆိုပဲ။ အဲ့ေလာက္စိတ္ပူေနခဲ့ၿပီးေတာ့ လူလည္းေရာက္လာေရာ တန္းဆူတာက tsundere လကၡဏာေတြနဲ႔ တူမေနဘူးလား။ ကြၽန္ေတာ္က ပုံမွန္ဆို tsundere characters ေတြကို သိပ္မႀကိဳက္ဘူးရယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုကိုက tsundere ဆိုရင္ေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ထားရမွာေပါ့ေလ။
[*A/N Tsundere - japanese light novel, manga, anime culture မွာသုံးတဲ့ stereotype တစ္ခုပါ။ အစပိုင္းမွာ ေအးစက္မာေၾကာတဲ့ပုံစံ႐ွိၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႔မွ ေႏြးေထြးၾကင္နာတတ္တဲ့အပိုင္းကိုျပလာတဲ့ ကာ႐ိုက္တာမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ tsundere ေတြက သူတို႔ရဲ႕ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ကို တစ္ဖက္လူမသိေအာင္ အၿမဲဖုံးကြယ္ၿပီး ဘာမွဂ႐ုမစိုက္သလို အေၾကာတင္းတင္း ေနတတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး။]
ကြၽန္ေတာ္အသာျပဳံးၿပီး က်န္ေနေသးတဲ့စာေၾကာင္းေတြကို ဆက္ဖတ္လိုက္တယ္။
စားေသာက္ၿပီး ဆိုဖာေပၚမွာ အပူအပင္ကင္းကင္း ၀င္အိပ္ေနျပန္တဲ့ အဲ့ကေလးကိုၾကည့္ၿပီး ငါသက္ျပင္းခ်မိျပန္တယ္။
စက္တင္ဘာမိုးက တစိမ့္စိမ့္နဲ႔...။ ေစာင္တစ္ထည္မပါဘဲ ျပတင္းေပါက္တည့္တည့္မွာ အိပ္ရင္ အေအးပတ္မွာက ေသခ်ာသေလာက္ပဲ။ သူကငါေမြးထားတဲ့ ေခြးကေလးမဟုတ္ေပမယ့္ ငါသူ႕သခင္လို လုပ္ေပးေနမိတယ္။
ဒါက တကယ္ပဲ ငါ့ရဲ႕အျပစ္မကင္းစိတ္ေၾကာင့္ပဲလား...။ ငါဘာလို႔ သူ႕ကို အၾကာႀကီးရပ္ၾကည့္ရင္း ေက်ာက္ပတ္တီးစည္းထားတဲ့လက္ကို ထိကိုင္ေပးမိခဲ့တာလဲ။ အိပ္ေနရာက ဒဏ္ရာကနာတဲ့ပုံစံနဲ႔ ညည္းေနလို႔မ်ားလား...။ လင္းခန္႔က ၿပိဳင္ဘီးစီးရတာကို အရမ္းသေဘာက်တဲ့ကေလး။ အခုလို ထိခိုက္ထားၿပီး ၿပိဳင္ဘီးကို အရင္အတိုင္း ဆက္စီးႏိုင္ပါ့မလား...။
ငါက တကယ္ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့သူပဲ။ ေသခ်ာေပါက္ေျပာသင့္တဲ့ ေတာင္းပန္စကားေလးတစ္ခြန္းက... ဒီေလာက္တိုးညႇင္းေနစရာ လိုလို႔လား...။
မ်ဥ္းတစ္တန္းတည္းျပန္ျဖစ္သြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေပးစရာမွတ္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္႐ွေနပုံပဲ။ ျပတင္းတံခါးဘက္က ၀င္လာတဲ့ေလညင္းေတြက စာ႐ြက္ေထာင့္ေလးေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္ေကာ့လန္သြားေအာင္ ႏႈတ္ဆက္ေနတယ္။ ကုတင္ေပၚက sticker note တစ္ခ်ိဳ႕ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို လြင့္သြားၾကလို႔။
ကြၽန္ေတာ္ ခံစားမိခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး။
ကိုကို႔ရဲ႕ ပူပန္စိတ္ေတြကို ခံစားမိခဲ့တယ္။
အဲ့ဒါက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ဆိုတာကို မသိခဲ့ဘူး။
ကိုကိုရဲ႕ ဆူေငါက္တဲ့စကားေတြမွာ တစ္ျခားတစ္ခုခုပါမွန္း ခံစားမိခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါက ၾကင္နာမႈဆိုတာကို မသိခဲ့ဘူး။
ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုစိုက္မွန္း ခံစားမိခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ထင္သေလာက္ထက္ အမ်ားႀကီးပိုမွန္း မသိခဲ့ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္တကယ္ ကိုကို႔ကိုမသိခဲ့ဘူး...။
_____________________________________
To be continued...
💖💖💖
ဒီတစ္ပိုင္းေရးရတာ ေတာ္ေတာ္ struggle ျဖစ္ခဲ့တာ မွတ္မိေသးတယ္။ တစ္ႏွစ္လုံးစာရက္စြဲေတြစီစဥ္ၿပီး အရင္အပိုင္းေတြကို ျပန္ recall လုပ္ရတာေရာ... lost ေနတဲ့ feeling နဲ႔ passion ကို ျပန္စုယူေနခဲ့ရတာေရာ... လူက ေရးဖို႔အားမ႐ွိတာလိုလို မအားတာလိုလို ဘာမွန္းမသိ ဘာလိုလိုေတြမ်ားၿပီး ေရးလိုက္ဖ်က္လိုက္နဲ႔ လက္အံေသေနခဲ့တာေရာ...
တစ္ေယာက္တည္း ခ်ာခ်ာလည္ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတဲ့ ဂယက္မ်ိဳးစုံၾကား ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းေလး result ထြက္လာခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ ေအာက္ေမ့လို႔ရမလားမသိဘူး။ ေသခ်ာစစ္ထားေပမယ့္ တစ္ခုခုေ႐ွ႕ေနာက္မညီတာ၊ အလြဲအမွားေတြ႕ရင္ ေထာက္ျပေပးခဲ့ပါဗ်။
HD က တစ္ေလွ်ာက္လုံး ခန္႔ခန္႔ pov နဲ႔ပဲ သြားခဲ့တာမို႔
ကိုကို႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြက ခန္႔ခန္႔လိုက္ခန္႔မွန္းသေလာက္ကိုပဲ ျမင္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့ မျပည့္စုံဘူး။ အခု ႐ွီဘာေလးတစ္ေယာက္ ကိုကို႔ရဲ႕ဒိုင္ယာရီကိုလွန္တဲ့ အခန္းေတြမွာမွ ကိုကိုကိုယ္တိုင္ခ်ေရးထားတဲ့ သူ႕ခံစားခ်က္အစစ္ေတြကို ေတြ႕ရမွာပါ။ ဒိုင္ယာရီခန္းက ေနာက္တစ္ခန္းစာ က်န္ပါေသးတယ္။
မေန႔ကေတာ့ အသစ္နည္းနည္း ဆက္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ drafts ေတြ က်န္ေသးေပမယ့္ အပိုင္းသစ္ေတြကို ဆက္တိုက္ဆက္ေရးထားႏိုင္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာဘာာာာ။ သင္တန္းေတြေၾကာင့္ ေ႐ွ႕ေလွ်ာက္မအားမွာနဲ႔... ေႏြေပါက္ၿပီး ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ပူလာရင္ energy drain အုံးမွာနဲ႔...။
💬 တစ္ခုေလာက္ေမးၾကည့္မလို႔...။
ေဆာင္းနဲ႔ေႏြမွာ ဘယ္ရာသီကိုပိုႀကိဳက္လဲဗ်။
ေႏြကိုမုန္းတယ္ရယ္လည္းမဟုတ္ေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေဆာင္းရာသီမွာေမြးတဲ့ winter child မို႔ ေဆာင္းရာသီကို ပိုသေဘာက်ပါတယ္။
ေဆာင္းက ေအးစက္ၿပီးရက္စက္တတ္ေပမယ့္ ႏွလုံးသားထဲထိေႏြးေစတဲ့ တကယ့္အေႏြးဓာတ္အစစ္က ေအးစိမ့္ေနတဲ့ေဆာင္းညမ်ိဳးမွာပဲ ႐ွာေတြ႕ႏိုင္တာမို႔။ ❄️
Novella ✒️