❄️❄️❄️
"လင္းခန္႔... နင္ကလည္း ၾကာလိုက္တာဟာ...
အသြားတုန္းကျဖင့္ ဆင္ေျခေလွ်ာ၊ အျပန္က်မွ
ေတာင္စဥ္ခုနစ္ထပ္ ပတ္ၿပီးတက္လာရတာလား..."
စက္ဘီးကို အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ျဖစ္ကတက္ဆန္းရပ္ထားခဲ့ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကိုင္းကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လို႔ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ထဲဝင္လာခဲ့ေတာ့ မီးပူတိုက္လာပုံရတဲ့ ေလွ်ာ္ၿပီးေခါက္ၿပီးသားသူ႕အက်ႌေတြကို လက္ထဲပိုက္ရင္း သူနဲ႔အငယ္မတူတူအိပ္တဲ့ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေနရာက လွမ္းေအာ္တဲ့ အစ္မေတာ္ရဲ႕အသံက နားထဲဆက္တိုက္ လွိမ့္ဝင္လာတယ္။
ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာလွမ္းျမင္ရတဲ့ ဧည့္ခန္းထဲက မတ္တပ္နာရီႀကီးမွာ နာရီလက္တံနဲ႔မိနစ္လက္တံ ၫႊန္ျပေနတာက ငါးနာရီစြန္းစြန္း။
"ေမေမက ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္သိမ္းစရာ႐ွိတာသိမ္းထား၊ မနက္ျဖန္မနက္ေစာေစာျပန္မယ္တဲ့... သြား... နင့္အခန္းသြား႐ွင္းခ်ည္အုံး၊ အဲ... ေနပါအုံး... ႀကီးႀကီးက နင္အျပင္ထြက္လို႔ ပန္းမွာလိုက္တာမဟုတ္ဘူးလား၊ ဘယ္မလဲပန္း..."
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕အေမးမွန္သမွ်ကို တစ္ခုမွမတုံ႔ျပန္မိဘဲ ကိုယ့္အေတြးကိုယ္ေမးဖို႔ရာအတြက္ပဲ ပါးစပ္ဟလိုက္မိတယ္။
"မမ..."
"ဟင္..."
"မမက မမရည္းစားကို အဆက္ျဖတ္ပစ္လိုက္ၿပီး သူ႕ကို လုံးဝေမ့ပစ္ဖို႔လုပ္ေနရာက ၉လ ေလာက္အၾကာမွာ ႐ုတ္တရက္ သူေခၚတဲ့ေနရာကို အသာတၾကည္ လိုက္လာျဖစ္တယ္၊ သူေပးတဲ့ပန္းကို ျပန္လက္ခံျဖစ္သြားတယ္ ဆိုရင္... အဲ့ဒါမ်ိဳးကို ဘယ္လိုေခၚလဲ..."
"နင္ကလည္း ဥပမာျပစရာက ငါနဲ႔ငါ့ရည္းစားပဲ
႐ွိတာလားဟယ္... ပါးစပ္ပုပ္ခ်က္ပဲ"
"ေမးေနတာ အရင္ေျဖေပးပါလား..."
အသံၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ဖိေျပာလိုက္ကာမွ ဖြင့္လက္စ ဟစိစိတံခါးကို ျပန္ပိတ္ထားလိုက္ၿပီး ခံတြင္း႐ွင္းေခ်ာင္းဟန္႔လို႔ သူ႕အျမင္ကို ေျပာျပလာရဲ႕။
"ငါၾကားဖူးတာေတာ့ ခ်စ္သူနဲ႔ လမ္းခြဲၿပီးတဲ့ေနာက္ ကာလအပိုင္းအျခားတစ္ခုေရာက္တဲ့အခါ ႐ုတ္တရက္ႀကီးဆိုသလို "ျဖစ္ခဲ့တာေတြ အကုန္ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီး ဒီအတိုင္းသူ႕ဆီကို ျပန္သြားခ်င္လိုက္တာ" ဆိုတဲ့အေတြးေတြ ျပင္းျပင္းပ်ပ် ေပၚလာတတ္တယ္တဲ့... အခ်ိန္တန္လို႔ စိတ္ျပန္လည္တာ ေခၚမွာေပါ့..."
"အခ်ိန္တန္တယ္ဆိုတာက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ..."
"အင္း... ဘယ္ႏွယ့္ေျပာရမလဲ...
ထားပါေတာ့... နင္ဆို ဘူးသီးဟင္းခ်ိဳႀကိဳက္တယ္မလား...
အရမ္းႀကိဳက္လို႔ ပူပူေလာင္ေလာင္နဲ႔ဆိုရင္ေတာင္ အားရပါးရ ခပ္ေသာက္ခ်င္တာေလ... တစ္ေန႔က် အဲ့လိုခပ္ေသာက္ရင္း နင္လွ်ာက်က္သြားတယ္၊ လွ်ာက်က္သြားတာခံရခက္တာမို႔ နင္က ဘူးသီးဟင္းခ်ိဳကို မေသာက္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေ႐ွာင္လိုက္တယ္...
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆုံးဟင္းခ်ိဳကို ဘယ္အခ်ိန္ထိ နင္မုန္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ႏိုင္မွာလဲ... လွ်ာက်က္တာ သက္သာသြားရင္ ဘာရယ္ညာရယ္အကုန္ေမ့ၿပီး ဘူးသီးဟင္းခ်ိဳ ေသာက္ခ်င္စိတ္ထပ္ျဖစ္လာအုံးမွာပဲ... အခ်ိန္တစ္ခုပဲလိုတယ္"
"ရည္းစားေဟာင္းက ဘူသီးဟင္းခ်ိဳမွမဟုတ္တာ..."
တစ္ကိုယ္ၾကားေရ႐ြတ္လိုက္တဲ့စကားကို နားပါးတဲ့အစ္မက ၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားသြားလိုက္ေသး။
"ဘာလဲ... ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔ သံေယာဇဥ္အမွ်င္တန္းေနတဲ့ နင့္ရဲ႕ crush က ေနာက္ဆုံး သူ႕လူဆီျပန္ေရာက္သြားလို႔လား..."
"..."
"ဒါေၾကာင့္ အစကတည္းက ငါမေျပာဘူးလား... နင္ႀကိဳက္တဲ့သူက ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔ ဇာတ္လမ္းမျပတ္ေသးတဲ့သူဆိုရင္ ႀကိဳလက္ေလွ်ာ့ထားတာ ေကာင္းတယ္လို႔... လူေတြရဲ႕စိတ္က ေရးေတာ့သာတစ္လုံးတည္း၊ တကယ္တမ္း ခ်ျဖန္႔ၿပီးၾကည့္ရင္ ကမ႓ာ့ေျမပုံေပၚမွာ မ်ဥ္းေကြးဘယ္ႏွစ္ေကြး႐ွိလဲ႐ွာသလို ဟိုစမ္းစမ္းဒီစမ္းစမ္း ဘာမွန္းမသိ ျဖစ္ေနေရာ..."
"ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာေပါက္ ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ေတြ႕တုန္းကေတာင္ လက္သီးနဲ႔ထိုးလိုက္၊ စကားစစ္ထိုးလိုက္နဲ႔ အဆင္မေျပဆဲ အဆင္မေျပၿမဲျဖစ္ေနခဲ့ၾကတာကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေကာက္ခါငင္ခါ အဆင္ေျပသြားႏိုင္မွာလဲ..."
"နင္မၾကားဖူးဘူးလား... အခ်စ္ဆိုတာ စစ္ပဲ တဲ့...
ငါ့ဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္၊ ခ်စ္မိၿပီဆိုကတည္းက တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုနဲ႔ တိုက္ခိုက္ထိုးႏွက္ေနရေတာ့တာပဲ... အခ်င္းခ်င္းစစ္ျဖစ္လိုက္၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔စစ္ျဖစ္လိုက္၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း အတြင္းထဲမွာ စစ္ျဖစ္လိုက္... အဲ... လူေတြကလည္း အဲ့လိုစစ္ျဖစ္ေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုမွ သေဘာတက်နဲ႔လက္ခံၿပီး "ငါခ်စ္ေနပါတယ္၊ အခ်စ္ရဲ႕အရသာကို ခံစားေနပါတယ္" လို႔ဂုဏ္ယူၿပီး ေျပာခ်င္ၾကတာတဲ့ေလ... နင္ေျပာတဲ့ စစ္ထိုးေနၾကတယ္ ဆိုတာကလည္း အခ်စ္အေပၚမူတည္ၿပီး ျဖစ္ၾကတာေနမွာေပါ့..."
"နားမလည္ေတာ့ဘူး..."
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ နင္ငယ္ေသးတယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့..."
"ငယ္ေသးတယ္...
ငယ္ေသးတာက အၿမဲတမ္း အားနည္းခ်က္ပဲလားဗ်ာ..."
စိတ္ပ်က္စြာေရ႐ြတ္ရင္းနဲ႔ပဲ အေပၚထပ္ကိုတက္လာခဲ့တယ္။
ေျခသံနဲ႔အတူ သက္ျပင္းခ်သံေတြကို ေလွကားထစ္ေပၚ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖန္႔ခ်ခဲ့ရင္း...။
* *
ကုတင္ေခါင္းရင္းမွာ႐ွိေနတဲ့ နာရီသံတစ္ခ်က္ခ်က္က ကြၽန္ေတာ္႕မ်က္လုံးေတြကို ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ထိ ဖြင့္လ်က္ျဖစ္ေနေအာင္ ႏိႈးေဆာ္ထားခဲ့တယ္။
မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္တိုင္း ညေနကျမင္ခဲ့တဲ့ ျမင္ကြင္းက အေတြးထဲမွာ အျပန္ျပန္လာေနတဲ့ ဖလင္ခ်ပ္တစ္ခုလို ထင္ဟပ္ေနရင္း...။
ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ကို ယုံပါတယ္။
ကိုကိုလုပ္သမွ်ကိစၥမွာ အေၾကာင္းအရင္းေတြ႐ွိမယ္ ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုကို႔ဘာသာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ လိုက္ေဝဖန္ပိုင္ခြင့္၊ မွားတယ္မွန္တယ္ လိုက္ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ ကြၽန္ေတာ္႕မွာမ႐ွိဘူးဆိုတာလည္းပဲ သိတယ္။
"ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္႕အပိုင္" လို႔ ဇာတ္ၫႊန္းစာသားအ႐ြတ္ေကာင္းတဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္လို ဌာန္းက႐ိုဏ္းက်က် ေျပာေနခဲ့ေပမယ့္ ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ တကယ္မပိုင္မွန္းကိုလည္း သိတယ္။
ဒီအတိုင္း... ကိုကို႔ရဲ႕ လက္႐ွိခ်စ္သူေနရာမွာ အငွား မဟုတ္ဘဲ အပိုင္ ဝင္ထိုင္ႏိုင္ဖို႔ကို တစ္ခ်ိန္လုံးေလာဘတက္ေနခဲ့တာမို႔ ကြၽန္ေတာ္က ဇာတ္လိုက္ေရာဂါဝင္သြားတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဇာတ္လိုက္ေနရာကေနရင္း ဇာတ္လိုက္ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကို ရင္ထဲထည့္ရင္း တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္က တကယ္တမ္းမွာ ဇာတ္လိုက္မဟုတ္တဲ့သူပဲ ဆိုတာကို ေမ့သြားတတ္တယ္။
အေျခအေနမွန္ကို ျပန္သတိရသြားေတာ့... နာက်င္ရတယ္။
အမွန္ဆို... ကြၽန္ေတာ္က သဝန္တိုဖို႔ေရာ အခြင့္႐ွိလို႔လား...။
ကိုကို႔ဟာကိုကို ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔အတူ တစ္ေနရာထြက္လာၿပီး ရည္းစားေဟာင္းေပးတဲ့ပန္းစည္းကို ယူရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္က ဒီအတိုင္းရပ္ၾကည့္ေန႐ုံကလြဲ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ဒီအတိုင္း ကိုကိုဘယ္လိုဆက္လုပ္မလဲၾကည့္ဖို႔ ေစာင့္ေန႐ုံကလြဲၿပီး ဘာလုပ္စရာ႐ွိမွာလဲ။
ကြၽန္ေတာ္ကိုက ကိုကို႔ကိုခ်စ္တာမို႔ ကိုကို႔ကိုခ်စ္ရင္း ျဖစ္လာရတဲ့ဒီနာက်င္မႈကို လက္ခံၿပီးေပြ႕ဖက္ထား႐ုံကလြဲ ဘာေ႐ြးခ်ယ္စရာ႐ွိမွာလဲ။
"ခ်စ္မိၿပီဆိုကတည္းက တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုနဲ႔ တိုက္ခိုက္ထိုးႏွက္ေနရေတာ့တာပဲ... အခ်င္းခ်င္းစစ္ျဖစ္လိုက္၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔စစ္ျဖစ္လိုက္၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း အတြင္းထဲမွာ စစ္ျဖစ္လိုက္..."
အင္း...။
အဲ့ဒီစကားကို ေထာက္ခံမဲထည့္လိုက္ရမယ္ဆို...
ကြၽန္ေတာ္ ျဖစ္ေနပုံက ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း အတြင္းထဲမွာ စစ္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ တူမေနဘူးလား။
အိပ္ရာကထလာခဲ့ၿပီး ေလသာေဆာင္တံခါးကိုဖြင့္လို႔ ညေလေအးထဲ အေတြးေတြကိုလႊတ္ထားခဲ့မိရဲ႕။
အေနာက္ကေန လွမ္းပုတ္လိုက္တဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕လက္ကို မခံစားမိလိုက္ခင္ထိ...။
"လင္းခန္႔... နင္ခုထိမအိပ္ေသးဘူးလား... သန္းေခါင္သန္းႏြဲႀကီး ဒီမွာဘာထြက္လုပ္ေနတာလဲ၊ ေလေအးကေအးနဲ႔..."
"မမကေရာ..."
"ငါက တစ္ေရးႏိုးလို႔ ေရထေသာက္တာ..."
"အဲ့ဒါဆိုလည္း ျပန္အိပ္ခ်ည္... ကြၽန္ေတာ္က အိပ္မေပ်ာ္လို႔..."
"အခ်စ္နာက်ရင္က်တယ္ေပါ့၊ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးေလး ဘာေလးနဲ႔..."
ဆံပင္ေတြကို ေခါင္းစည္းႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ရင္း အနားေလွ်ာက္လာတဲ့ အစ္မေတာ္က အတတ္ပတပ္ေဟာလာတာမို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ရယ္ရေတာ့မလို...။
"စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ဗ်ာ...
တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္မိသြားတယ္ဆိုကတည္းက ဘရိတ္မပါတဲ့စက္ဘီးကို တက္စီးလိုက္မိသလိုပဲ.. ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းက ကိုယ့္လက္ထဲမွာ မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ အ႐ွိန္မ်ားမ်ားနဲ႔ နင္းမသြားႏိုင္ရင္လည္း သူမ်ားထက္ ေနာက္က်က်န္ခဲ့မယ္၊ အ႐ွိန္မ်ားလြန္းျပန္ရင္လည္း ဘရိတ္မပါလို႔ထိန္းမရေတာ့ ေမွာက္ၿပီး သူမ်ားထက္ ေနာက္က်ခဲ့အုံးမွာပဲ"
"ေမွာက္ေတာ့ နင္ကျပန္မထေတာ့ဘူးလား၊ ျပန္ေက်ာ္ႏိုင္မယ့္ ယုံၾကည္ခ်က္မ႐ွိဘူးလား..."
"ယုံၾကည္ခ်က္က တစ္ေလွႀကီး႐ွိတာေပါ့ဗ်၊
ကိုယ္က ဒီၿပိဳင္ပြဲကို ေသမလိုႏိုင္ခ်င္ေနေပမယ့္ ဆုဖလားက ကိုယ့္လက္ထဲ လာခ်င္စိတ္႐ွိအုံးမွေလ..."
"ဆိုလိုခ်င္တာက... နင္မွန္းေနတဲ့ အဲ့ဒီဆုဖလားက အခုေလာေလာဆယ္ တစ္ျခားသူလက္တစ္ကမ္းေရာက္ေနလို႔ ရတက္မေအးျဖစ္ေနရတယ္ေပါ့"
ၿငိမ္ဆိတ္မႈနဲ႔ အေျဖေပးလိုက္ရင္း ေလသယ္ရာအတိုင္း ျခံထဲက ထင္း႐ွဴး႐ြက္မွ်င္မွ်င္ေတြ ထိပြတ္ေနၾကသံကို နားစြင့္ေနလိုက္မိတယ္။
"လက္စသပ္ေတာ့ နင့္ဆရာက နင့္ကို သင္မေပးခ်င္တဲ့ဘာသာရပ္႐ွိေနေသးတာပဲ..."
"ဟမ္..."
"အခ်စ္ဘာသာရပ္ေလ..."
"ဟာ..."
"ဟမ္ေတြ ဟာေတြ လုပ္မေနနဲ႔...
နင္တစ္ဖက္ေစာင္းေႂကြေနတဲ့တစ္ေယာက္က နင့္ရဲ႕ သုံးလမ္းေက်ာ္ကဂိုက္ဆရာမလား..."
အတတ္ပတပ္ေဟာေနတဲ့တစ္ေယာက္ဟာ တကယ္ပဲ နတ္ဝင္ေနသလားမသိ ဒက္ခနဲေျပာခ်လိုက္ပုံက...။
ဘယ္လိုေတာင္ တုံ႔ျပန္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။
"မမက ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ..."
"ေမးတတ္ပေလ... နင္ အဲ့ကခ်င္လူမ်ိဳးအစ္ကိုဆီမွာ ဂိုက္စတက္ေနကတည္းက အၿမီးတယမ္းယမ္းနဲ႔ ထူးဆန္းေနတာ ငါသတိမထားမိရင္ ငါညံ့လို႔ပဲ... နင္ေလာက္ ဖိဖိစီးစီးစာလုပ္ရမွာ ပ်င္းတဲ့ငပ်င္းက က်ားသားမိုးႀကိဳး ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ဂိုက္တက္ခ်င္ရတာနဲ႔၊ စာသင္ခ်ိန္မ႐ွိဘဲနဲ႔ အေၾကာင္းမ႐ွိ အေၾကာင္း႐ွာၿပီး စာသြားေမးရတာနဲ႔၊ ဖုန္းေျပာတဲ့အသံ ၾကားမိတာကလည္း ကိုယ့္ဆရာကို ကိုကို... ကိုကိုနဲ႔ ခြၽဲပ်စ္လို႔...
အခုထိလည္း အစ္ကိုအံ့ထူးနာမည္ျပၿပီး အားေန အဲ့လမ္းထဲ ေျမာင္းေဖာက္ေနတုန္း၊ ၿပီးေတာ့ နင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ေႏြလုံးလည္း အဲ့အစ္ကိုေနာက္ပဲ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတာ အျပင္သြားတုန္း ခဏခဏျမင္ခဲ့တဲ့ ငါ့မ်က္စိႏွစ္လုံးသက္ေသ... ဘာျငင္းအုံးမလဲ..."
ဘယ္ျငင္းလို႔ရမလဲ...။ ကြၽန္ေတာ္႕မွာ ကိုယ္ဖုံးထားတဲ့အမႈကို
၁ ကေန ၁၀ ထိ လိုက္ထားၿပီးသား အမႈစစ္ေ႐ွ႕မွာ ေခ်ာင္ပိတ္မိၿပီး ေျဖာင့္ခ်က္ေပး႐ုံကလြဲရင္မ႐ွိေတာ့တဲ့ တရားခံလိုပဲ။
"ဘာမွမျငင္းေတာ့ဘူး... မမလည္း အင္ဂ်င္နီယာလိုင္းဆက္မတက္ဘဲ အၾကားအျမင္တို႔ အလြတ္စုံေထာက္တို႔ကိုသာ ကူးလိုက္ေတာ့..."
"ဟားဟား... ငါသာ အလြတ္စုံေထာက္ဆို နင္ျဖစ္ပ်က္ေနပုံကို documentary ႐ိုက္ထားၿပီးကို အမႈတင္ခ်င္တာ၊ stalker မႈေလ..."
"ေတာ္ပါေတာ့..."
လက္ကာျပမိေတာ့ သေဘာတက်ရယ္ရင္း ဆက္ေျပာပုံက...။
"ဟားဟား... လင္းခန္႔က သူ gay တာ လူသိမွာစိုးေနတာ..."
ျပန္ေျပာဖို႔ ပါးစပ္ျပင္ေနတုန္း ေနာက္ကေန လည္ပင္းကိုဆြဲခ်ဳပ္လိုက္တဲ့လက္တစ္ဖက္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္႕မွာ နင္သြားရျပန္တယ္။
"ဟုတ္လား အာလူး... မင္းခ်ိန္ေနတဲ့သူက တကယ္ႀကီး မင္းရဲ႕ ၁၀တန္းတုန္းက ညဂိုက္ဆရာေပါ့..."
"အဟြတ္... ဖယ္စမ္းပါဗ်ာ...
ဘယ္တုန္းက ေရာက္လာျပန္တာလဲ..."
"ငါလည္း တစ္ေရးႏိုးလို႔ေလ..."
အဲ့လိုနဲ႔ တစ္ေရးႏိုးတဲ့သူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေရးမွမအိပ္ရေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေလသာေဆာင္မွာ တန္းစီလို႔။ ဒီအစ္မေတာ္ႏွစ္ပါးက ကြၽန္ေတာ္႕အတြင္းထဲ ျဖစ္ေနတဲ့စစ္အတြက္ ႏွလုံးေအးတရား လာေဟာေပးၾကတာေတာ့ ဟုတ္မေနဘူး။ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္စားရင္း ေဝဖန္ေရးလုပ္ၾကတာ။
"ဪ... ဒီေတာ့ အာလူးက အသက္ႀကီးတဲ့သူကိုႀကိဳက္တဲ့ type မ်ိဳးကိုး... ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဂႏၲဝင္ဆန္ဆန္ အဖုတ္ခံရမွာပဲ"
"မဟုတ္ဘူး... မမေယာင္းေယာင္း သူက အဲ့ထက္သာတယ္ ဆရာကိုမွႀကိဳက္တဲ့ type၊ ဒါေၾကာင့္ ဖင္လွန္အ႐ိုက္ခံေနရတာ..."
ကြၽန္ေတာ္ရင္လည္း ဒီအမ်ိဳးထဲက ျမန္ျမန္ႏုတ္ထြက္ႏိုင္မွပါပဲ။
အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားလို ၁၈ႏွစ္ျပည့္ရင္ အိမ္ေပၚကကန္ခ်ေပးပါ လို႔ ေကြၽးသဖခင္ဆီ ဦးတိုက္ေလွ်ာက္ထားရမယ့္ကိန္း။
ဟိုဘက္ကေလွာ္၊ ဒီဘက္ကေၾကာ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွအေညႇာ္ မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ လူစုမကြဲကြဲေအာင္ ခြဲေတာ့မွ ေရဘဝဲအစ္မက သူ႕အခန္းထဲဝင္ခါနီး ဒီလိုေျပာလာတယ္။
"အာလူး... ငါညေနက မင္းနဲ႔ႏုယဥ္ေျပာေနတာေတြ ၾကားလိုက္ေသးတယ္၊ အခ်စ္ဆိုတာက စစ္ေတာ့ဟုတ္တယ္ကြာ... ဒါေပမယ့္ ငါ့အထင္ ေသခ်ာေပါက္ႀကီး ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ တိုက္ခိုက္ေနစရာေတာ့လည္း မလိုပါဘူး... ႐ွင္း႐ွင္းေလးေတြးလိုက္ေပါ့... ဘာအတြက္ တိုက္ခိုက္ေနတာလဲ၊ အဲ့လိုတိုက္ခိုက္လိုက္လို႔ေရာ ဘာေတြရလာမွာလဲ... ဒါကိုသာ ေသခ်ာသိရင္ တစ္ခ်ိဳ႕စစ္ေတြက ကိုယ့္ဘက္က အလံျဖဴေလးေထာင္ျပလိုက္႐ုံနဲ႔ အပ်က္အစီးအနည္းဆုံးနဲ႔ ေျပၿငိမ္းသြားတတ္တာမ်ိဳးေလ..."
"အ႐ႈံးေပးခိုင္းတာလား..."
"ဟင့္အင္း... မဆုံး႐ႈံးရေအာင္ လုပ္ခိုင္းတာ...
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက အ႐ႈံးမေပးခ်င္တာနဲ႔ပဲ ဆုံး႐ႈံးသြားၾကရတယ္
အဲ့ဒါက ဉာဏ္မ႐ွိတာပဲ... တကယ္တမ္းဆို..."
အခန္းတံခါးဖြင့္လ်က္တန္းလန္း အခန္းထဲအၾကည့္ေရာက္သြားရာက ေျပာလက္စကို တန္႔ထားရင္း...။
"ခဏေလး... မိုႏိုေစာင္လြတ္ေနလို႔ သြားျခဳံေပးလိုက္အုံးမယ္..."
အဲ့သလိုေျပာၿပီး အခန္းထဲစြက္ခနဲဝင္သြားတာ စကၠန္႔အေတာ္ၾကာမွ ျပန္ထြက္လာေလရဲ႕။ ထပ္ခိုးေပၚျဖာက်ေနတဲ့ လေရာင္ေအာက္မွာ ပိုးထည္လိုအေရာင္လြင္ေနတဲ့ သူ႕ရဲ႕ေ႐ႊေရာင္ဆံပင္႐ွည္ေတြကို အဆစ္တိက်တဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ထိုးဖြရင္း သက္ျပင္းခ်လို႔...။
"ဒီဘဲေပါက္ေလးကေတာ့ အိပ္ေနတာေတာင္ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ အိပ္မက္ထဲမွာ ေရကူးေနတာလားမသိ..."
ေျပာလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္ေရးမွာ စံတင္စရာသိပ္မ႐ွိတဲ့ အႀကီးေတြထဲ ဒီ blondie ကေတာ့ သူ႕ဟာေလးကို အေတာ္ခ်စ္႐ွာတယ္။
"ငါေျပာတာ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ..."
"အခ်စ္မွာ အ႐ႈံးမေပးခ်င္တာနဲ႔ ဆုံး႐ႈံးသြားရတဲ့သူေတြကို ဉာဏ္မ႐ွိဘူးလို႔ ေဝဖန္ေနတဲ့ေနရာေရာက္သြားၿပီ..."
"အင္း... ေျပာရရင္ တကယ္တမ္းျဖစ္သင့္တာကကြာ...
ကိုယ့္အတြင္းထဲမွာျဖစ္တဲ့စစ္မ်ိဳးဆိုရင္ေတာင္ ထိခ်င္႐ွခ်င္ေနတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ခံစားခ်က္ေတြကို အလံျဖဴလုပ္ခ်ည္ၿပီး ခ်ိဳးႏွိမ္ပစ္လိုက္မွ ေ႐ွ႕ဆက္သြားလို႔ရမွာေလ... ငါ့ကို မညႇာမတာေျပာတယ္လို႔ မေျပာနဲ႔... မင္းတို႔ေျပာသလိုဆို မင္းက အခုထက္ထိ တစ္ဖက္လူအတြက္ ဘာရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေျပာမရေသးတဲ့သူပဲ၊ အဲ့အေျခအေနမွာ တစ္ေယာက္တည္း စစ္ျဖစ္ေနတာက အသုံးမဝင္ဘူး၊ ခံစားခ်က္ေတြထဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွစ္ထားမယ့္အစား အဲ့ဒီခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ အခ်စ္ကို ေဖာ္ျပရမွာ... သူကြဲကြဲျပားျပားျမင္လာတဲ့အထိ..."
"..."
ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ အခ်စ္ကိုေဖာ္ျပရမယ္...။
အမွန္ေတာ့ ဒါက ကြၽန္ေတာ္တစ္ခ်ိန္လုံးလုပ္ခဲ့တဲ့အရာပါပဲ။
"စကားလုံးေတြက မင္းအကြၽမ္းက်င္ဆုံးအရာပဲမလား...
ေဘာလီေဘာလုံးကို အားထည့္ၿပီး အ႐ွိန္ျပင္းျပင္း႐ိုက္ခ်သလိုမ်ိဳး စကားလုံးေတြထဲကို ခံစားခ်က္အျပည့္ထည့္ၿပီး သူ႕ႏွလုံးသားကို တည့္တည့္မွန္ေအာင္သာ ပစ္သြင္းလိုက္... ဒါဆို မင္းတစ္ေယာက္တည္း စစ္ျဖစ္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး၊ သူပါ မင္းနဲ႔ အခ်စ္အားၿပိဳင္တဲ့ စစ္ပြဲကို လာႏႊဲေပးလိမ့္မယ္..."
ကိုကို႔ရဲ႕ႏွလုံးသားကို မွန္ေအာင္ ပစ္ရမယ္တဲ့လား...။
ကြၽန္ေတာ္ ဒီလိုလုပ္လိုက္လို႔ အဲ့ဒီေရခဲတုံးႀကီးရဲ႕ မ႐ွိတဲ့ႏွလုံးသားေလးနာသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
"ကဲ... ငါေျပာေပးႏိုင္တာ ဒါအကုန္ပဲ၊ က်န္တာမင္းကိစၥ...
ပစ္သမွ်ေဘာလုံးေတြ ေဖာင္းျဖစ္မသြားဘဲ
ကံေကာင္းပါေစ အာလူး... ငါျပန္အိပ္ၿပီ..."
"အင္း..."
"အာ... မိုႏို ဒီေကာင္မေလး ေစာင္ေတြကို ကန္ထားျပန္ၿပီ... က်စ္... လႈပ္မရေအာင္ ငါပဲ သိမ္းက်ံဳးၿပီး ဆြဲညစ္ထား လိုက္ခ်င္တယ္၊ လုပ္ေနေတာ့ ဘဲေလးအကမယ္... အိပ္ေတာ့က် ဗ်ိဳင္းပ်ံေနတယ္... elegancy ေတြ ေရေျမာေနၿပီ ဟူး..."
လက္ျပလို႔ အခန္းထဲဝင္ရင္း ဆီမန္းမန္းသလို သူေရ႐ြတ္သြားတဲ့ အသံဟာ အခန္းတံခါးပိတ္သံေအာက္ တိုးေဖ်ာ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။
ေကာင္းကင္မွာေတာ့ ခုနစ္စဥ္ၾကယ္က သူ႕အလင္းအား အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ရဲ႕ အလွအပကို ျပသေနေလရဲ႕။
ေျမာက္ေလဟာ ေသြေသြညင္းညင္းကေလး တိုးကပ္လာၿပီး ခန္းဆီးစေတြကို နမ္း႐ိႈက္သြားသေယာင္...။
ေလသာေဆာင္ခန္းဆီးေတြနားမွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ရင္း ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုယ္ စမ္းသပ္ၾကည့္မိတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္႕ရင္ထဲက ခံစားခ်က္အလုံးအထည္ေတြကို ကိုကိုျမင္ႏိုင္ပါ့မလား..."
ၾကယ္ေတြေလာက္မလင္းတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးကို ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔အတူ ကိုင္ဆုပ္ရင္း ေအးျမျမ ၀င္သက္တစ္လိႈက္ကို ႐ိႈက္ယူလို႔...။
"ျမင္ႏိုင္လာေအာင္လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့ေလ..."
____________________________________
To be contined...
💖💖💖
Novella ✒️