Als Jonas en Merijn aankomen zitten Floor en haar vrienden al met een ijsje onder een parasol. Jonas begroet ze zo normaal mogelijk en Floors vrienden glimlachen vriendelijk. Jonas en Merijn lopen de winkel binnen en sluiten aan in de rij.
'Waarom, heeft ze zeven mensen meegenomen!' sist Jonas nerveus. Merijn grinnikt.
'Denk aan alle keuzes die je hebt als Floor je echt niet ziet zitten.' Jonas zucht en de twee zetten een stap naar voren als de rij korter wordt.
'En trouwens, ik vind er een paar stukken mooier dan Floor.' Jonas kijkt Merijn nauwlettend aan.
'Waarom date jij er dan geen?' Merijn ademt in maar blaast zijn lucht voor een lange tijd niet uit.
'Dat heb ik je al gezegd, omdat ik niet op zoek ben.'
'Maar zou je wel een relatie nemen als iemand die je leuk vindt je leven binnen komt wandelen?' Merijn kijkt Jonas kort aan.
'Ik denk het niet.' Jonas bijt op zijn lip en bekijkt het ijs achter de glazen schappen.
'Ik wil graag citroen en vanille op een hoorntje alsjeblieft.' zegt Merijn. Jonas kijkt goed door het glas heen, denkend wat hij wilt.
'Ik wil op een hoorntje, chocolade en pistache.' Merijn betaald en de jongens lopen naar buiten.
'Jij gaat dit wel terug betalen.'
'Je hebt mijn nummer niet, dus doe je best.' de twee lopen richting de meiden en plotseling voelt Jonas zich erg nerveus. Hij wilt helemaal niet bij zeven meiden gaan zitten. Hij gaat veel liever alleen met Merijn ergens zitten. Als hij door heeft waar hij aan denkt gaat hij zelfverzekerd naast Floor zitten.
'Hé.' zegt hij rustig met een kalme glimlach. Floor glimlacht speels terug.
'Hé.' zegt ze terug.
'Het spijt me nog van dat met je zusje. Ik had niet zo'n lul moeten zijn.' geeft hij toe. Floor lacht.
'Dat had je zeker niet moeten zijn.' Floors lach klinkt als muziek in Jonas' oren.
'En je had ook niet mijn beste vriend moeten slaan.' zegt Floor. Jonas grijnst ondeugend.
'Dat had ik inderdaad ook niet moeten doen, maar dat heb ik al opgelost.' Floor glimlacht breed. Jonas voelt vlinders in zijn buik als hij haar glimlach ziet. Het is een menende.
'Laten we zeggen dat ik nog toe had aan een extra week vakantie.' Floor lacht weer. Jonas voelt zich erg zelfverzekerd over hoe rustig hij overkomt dat hij trots op zichzelf begint te worden.
'Dat had iedereen wel kunnen gebruiken.' geeft Floor toe. Terwijl ze een lik van haar aardbeien ijs neemt.
'Welke smaak heb je gekozen?' vraagt Jonas met een glunderende lach.
'Aardbei en banaan.' Jonas bijt onopvallend op zijn lip.
'Ik heb nog nooit eerder aardbei gehad, mag ik proeven?' Floor lacht haar tanden breed.
'Wie heeft er nou nog nooit aardbei gehad?' ze lacht even.
'Ik dus.' ze lacht opnieuw en schuift een stuk dichterbij Jonas. Jonas voelt zijn hart eventjes tekeer gaan en Floor duwt haar ijsje dichter bij Jonas' mond. Jonas opent zijn mond en laat zijn tong bescheiden over het roze bolletje gaan. Hij trekt zijn tong terug en Floor kijkt hem met haar mond een beetje open aan.
'Lekker?' Jonas grijnst en knikt.
'Smaakt naar aardbei.' de twee lachen. Merijn zit een ver eind van hun vandaan en glimlacht scheef. Dat ging snel. Denkt hij bij zich zelf.
'Wil je mijn ijsje proeven Mer?' Merijn kijkt het meisje naast hem aan.
'Nee dankje, en het is Merijn.' het meisje trekt haar ijsje teleurgesteld terug.
'Maar het is toch een leuke bijnaam?' Merijn gaat rechter op zitten.
'Ik doe niet aan bijnamen.' zegt hij zacht terwijl hij zijn blik houdt op Floor en Jonas.
'Sorry.' zegt het meisje zachtjes en ze draait zich van Merijn weg zodat ze hem niet meer hoeft te zien. Merijn had zich schuldig moeten voelen over de afwijzing die zo bot verliep. Maar dat doet hij niet, hij zit met zijn hoofd compleet ergens anders. Als hij zijn ijsje op heeft kan hij het niet meer aan zien en loopt hij weg.
Merijn pakt zijn fiets en stapt op, zonder terug te kijken fietst hij weg. Er zit een onaangenaam gevoel in zijn buik en hij grijpt er naar alsof het een erge jeuk is die niet is weg te krijgen. Thuis aan gekomen ploft hij neer op een sofa.
'Ga je nu mee kikkers vangen dan?' Merijn kijkt een jong meisje aan. Ze heeft stijl blond haar dat met een lintje vast is gemaakt. Haar roze prinsessenjurk is versleten en haar gezicht heeft een paar bruinachtige vlekken.
'Nee, ik ben heel druk bezig.' zegt Merijn die zijn telefoon pakt en doet alsof hij bezig is.
'Maar je had het beloofd!'
'Ik heb helemaal niets beloofd, ik had gezegd dat ik wel een keer zou helpen.' het meisje zucht en klimt op de sofa.
'Ga weg Romy.' mompelt Merijn geërgerd. Romy duwt haarzelf omhoog en haar regenlaarzen vallen op de stenen vloer.
'Je had het beloofd, en beloofd is beloofd.' Romy klimt op Merijn en Merijn negeert haar zolang als mogelijk.
'Ik heb het niet beloofd, nou laat me met rust.' Romy zucht en valt stil op Merijns buik.
'Waarom wil je geen kikkers met me gaan vangen?' Merijn kijkt verveeld op van zijn telefoon.
'Omdat ik daar geen zin in heb.' Romy kruist haar armen ze kijkt boos voor zich uit terwijl ze nog steeds op Merijns buik zit. Ze hadden familie kunnen zijn, Merijn en Romy. Maar dat zijn ze niet. Ze delen slechts een huis.
'Jij bent stom.' Merijn kijkt niet op van zijn telefoon.
'Wat je zegt ben je zelf.' Romy steekt haar tong uit naar Merijn en loopt kwaad weg. Onderweg komt ze iemand tegen.
'Mama, ga jij mee kikkers vangen?'
'Nee Romy, en hoe vaak moet ik het nog zeggen. Val Merijn er niet mee lastig.'
'Maar hij had het beloofd!' Romy loopt verder door de grote ruimte. Merijn kan haar blote voeten nog net op de tegels horen kletteren.
'Arthur! Arthur!'
'Hé, Rosemarie!' Romy springt in zijn armen.
'Ga je mee kikkers vangen?'
'Maar natuurlijk!' Merijn zet zijn telefoon uit en sluit zijn ogen. Romys moeder zet zichzelf neer met een tijdschrift op de sofa tegenover Merijn.
'Ah! De wifi ligt er weer uit! Kris!' Merijn gaat recht op zitten en kijkt om zich heen.
'Kris!' roept hij nog eens.
'Kris is weg.' zegt de vrouw tegenover Merijn. Merijn zucht en hij gooit zijn telefoon naar de andere kant van de bank.
'Je weet dat er meer is aan het leven dan wifi hé?'
'Zoals wat, kikkers?' de vrouw lacht.
'Nee, Merijn. Zoals jou grootste passie.' Merijn trekt zijn wenkbrauwen op.
'Doe dit alsjeblieft niet Merel.' zegt Merijn een beetje wanhopig.
'Maar je bent zo goed! Jij hebt een talent waar vele van zullen dromen.' Merijn richt zijn hoofd tot iets anders.
'Ik teken niet op commando.' Merel zucht.
'Wanneer teken je dan wel? Als je buiten bewust zijn bent?' Merijn staat op en pakt zijn telefoon beet.
'Weet jij wat we gaan eten vanavond?'
'Ik denk kikkerbilletjes.' Merijn grinnikt en loopt dan weg. Onder de grote marmeren trap loopt hij een deur door en het is er erg koel door de goede verstopte plek. De muren zijn van het steen waarmee het landhuis voor het eerst mee gebouwd is. Merijn loopt door de lange donkere gang met een laag plafond. Als hij eindelijk achterin links een deur ziet opent hij deze. Een ontzettend grote zaal komt tevoorschijn. De zaal is nog helemaal zoals het voor het eerst ontworpen was. Een hoog plafond, beschilderingen op het plafond. Grote ramen met stoffige oude gordijnen ervoor. Merijn sluit de deur achter zich en loopt richting de hoek van de balzaal. Hij schuift het grote gordijn met kracht aan de kant en daar staat een paar schildersezels. Ze dragen grote doeken en op een oud houten krukje ligt houtskool, een gum, potloden en doezelaars. Merijn zet een portret die hij gemaakt heeft van het uitzicht dat hij heeft op die plek tegen het raam aan en hij zet een er een nieuw canvas op. Hij gaat aan de slag en hij hoeft zichzelf niet tegen te houden, omdat hij al precies weet wie er op het doek komt te staan.
'Waarom ging jij opeens weg?' Merijn zet een bord dat hij net heeft afgespoeld neer op een stapel en hij kijkt Jonas aan.
'Omdat ik betere dingen te doen had.' Jonas trekt zijn wenkbrauw op.
'Zoals wat?' Merijn grinnikt even. 'Kikkers vangen.' antwoord hij. Jonas kijkt hem niet begrijpend aan.
'Wat de fuck Merijn?!' Merijn zucht en staart een beetje suf voor zich uit.
'Je had op zijn minst kunnen zeggen dat je ging.' Merijn reageert niet. Het maakt hem niet uit wat Jonas vindt van zijn acties. Hij weet wat er bij hem speelt, en hij heeft geen zin om daar nu hart luchtend over te praten.
'Hmm-mm.' zegt hij zacht.
'Hé Jonas! Ga eens wat doen sukkel.' Cato zet een nieuwe stapel afwas neer en loopt vervolgens weg.
'Er is niet iets gebeurd of zo?' vraagt Jonas dan zacht. Merijn is verbaast over zijn zachtheid.
'Dat je niet, stiekem verliefd bent op Floor of zo, en dat je het gewoon niet zegt.' Merijn grinnikt en hij kijkt Jonas aan. Jonas kijkt een beetje bezorgd. Merijn daarentegen heeft een speelse blik op zijn gezicht. Jonas legt zijn hand op zijn borstkas en hij voelt zijn hart tekeer gaan door de ogen die hem wel lijken op te slokken.
'Nee, geen zorgen. Ze is helemaal van jou.' Jonas knikt opgelucht en hij gaat aan het werk.
'Ik weet dat ik niet je beste vriend ben maar je kunt gewoon je verhaal doen bij mij hé? Ik zal luisteren.' Merijn voelt zich blij dat te horen maar hij weet dat hij niets met het advies gaat doen.
'Er is wel iets waar je naar kan luisteren.' zegt Merijn dan serieus. Hij draait zich tot Jonas en Jonas' ogen zijn groot. Merijn kijkt hem grijnzend aan.
'Ja?' vraagt Jonas nerveus. Merijn knikt. 'Mm-mm.' neuriet hij.
'Wat dan?' Merijn drukt op een knop op zijn mobiel.
'ABBA!' roept hij enthousiast en het nummer Dancing Queen klinkt weer door de ruimte heen.
'O nee, laat het stoppen.' roept Jonas over de muziek heen terwijl hij zijn oren bedekt. Merijn kan slechts lachen.