❄️❄️❄️
ထူးျခားခ်က္ျဖစ္စဥ္ ၃ ကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္...
စက္တင္ဘာ ၁၆ ရက္၊ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းက သင္တန္းခ်ိန္ၿပီးလို႔ ထြက္လာတုန္း သင္တန္းအေဆာက္အဦးအေ႐ွ႕မွာ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ပုံရိပ္ေၾကာင့္ မ်က္စိနာနာပြတ္ၿပီး ေသခ်ာျပန္ၾကည့္လိုက္ရတယ္။
"ကိုကို... ဘယ္လိုလုပ္ဒီကို..."
"ဟိုေန႔က မင္းေျပာတဲ့ဟာ..."
ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္စကားမဆုံးခင္မွာပဲ သူ႕လက္ထဲက စာအုပ္တစ္ထပ္ ကြၽန္ေတာ္႕ဆီကမ္းေပးတယ္။
ကာတြန္းေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ေတြေပါ့။
စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႔၊ ျပာဂေလာင္ျပာလေခ်ာင္တို႔ ေမာင္တီထြင္တို႔ေလ...။
အဲ... ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ဖို႔မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အိမ္က အ႐ႈပ္ထုပ္ညီမေပါ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးက ကာတြန္းစာအုပ္တစ္အုပ္ သူ႕ကိုငွားလႊတ္လိုက္တာ ဓာတ္ကူးလာၿပီး တပူပူတဂ်ီဂ်ီနဲ႔ အိမ္႐ွိလူကုန္လိုက္ကပ္ၿပီး ကာတြန္းစာအုပ္ဝယ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ ေတာက္တိုမယ္ရအလုပ္ဆိုတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႕မ်က္ႏွာေလးေျပးျမင္ၾကတဲ့ အိမ္က အထက္လူႀကီးမ်ားကလည္း ”လင္းခန္႔ေရ... ေရာ့ဟဲ့” ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္႕ပဲဝိုင္းေဘာ္လီေဘာပုတ္လိုက္ၾကေရာေလ။
ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ေျခာက္တန္းေရာက္ေနတဲ့ညီမကို ရည္းစားထားမထားလိုက္မၾကည့္ရ၊ ငါ့ညီမေၾကာင္ေနတာဘယ္ေကာင္လဲ လိုက္မေအာ္ရဘဲ ကာတြန္းစာအုပ္႐ွာဝယ္ေပးေနရတယ္ဆိုေတာ့လည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဗီလိန္႐ိုးလ္ေလ်ာ့တာေပါ့။
"ကြၽန္ေတာ္က ဒီအတိုင္း ဘယ္မွာရလဲသိလားပဲ ေမးၾကည့္တာကို... ကိုကိုကဝယ္ခ်လာတာလား... အားနာစရာႀကီး..."
ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ဆီကစာအုပ္ေတြ လွမ္းယူလိုက္တယ္။
"ခဏေလး... ဒါေတြ ဘယ္ေလာက္လဲကိုကို..."
"မေပးနဲ႔... ငါကေလးကို လက္ေဆာင္ေပးတာ..."
"ဗ်ာ..."
"စာဖတ္က်င့္ဆိုတာ ကေလးစာေပကစတာ...
ဘယ္အ႐ြယ္ကစဖတ္ဖတ္ ကေလးစာေပေတြက စိတ္ေပ်ာ္ေစတယ္၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈအားေကာင္းေစတယ္၊ အေျခခံအမူအက်င့္နဲ႔ ေလာကရဲ႕အေကာင္းအဆိုးေတြကို ဟာသေႏွာၿပီး သင္ျပေပးတယ္၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔မွ ပိုက်ယ္ျပန္႔တဲ့စာေပေလာကထဲကို ဝင္ေလ့လာခ်င္စိတ္ေပါက္လာမွာေပါ့... ဒီေခတ္ကေလးေတြ စာအုပ္ကိုင္ခ်င္စိတ္႐ွိတာ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ပဲ၊ ဖုန္းထဲကအကုန္ဖတ္လို႔ရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ စာအုပ္ကိုင္ဖတ္ရတာနဲ႔က အရသာမတူဘူး... စာအုပ္ေတြက ေခတ္ေပၚပစၥည္းမွန္သမွ်နဲ႔ ပခုံးခ်င္းယွဥ္ၿပီး စိတ္ေက်နပ္မႈေပးႏိုင္တဲ့ ေခတ္ေနာက္က်က်န္မေနခဲ့တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာအရာေလ..."
ခင္ဗ်ားကေတာ့ ခင္ဗ်ားပါပဲ။
စာၾကမ္းပိုး mood အၿမဲ ပြင့္ေနႏိုင္တာကို မခ်ီးက်ဴးဘဲမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။
"ကိုကိုက မတရားဘူး..."
"ဘာ..."
"ကြၽန္ေတာ္႕ကိုေတာင္ စာတိုက္ကေန စာအုပ္တစ္အုပ္မွ စိုက္ဝယ္မေပးဖူးဘဲနဲ႔... သူ႕က်သုံးအုပ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ဝယ္ေပးတယ္"
"မင္းက ကာတြန္းစာအုပ္ဖတ္ခ်င္ေသးတာလား..."
"အာ... မဟုတ္ဘူးေလ...
တျခားစာအုပ္ေပါ့"
"တစ္အုပ္ပဲရမယ္... လိုခ်င္ရင္လိုက္ခဲ့..."
အဲ့သလိုေျပာၿပီး သူ႕ဆိုင္ကယ္ရပ္ထားတဲ့ဆီလွည့္ထြက္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပာျပာသလဲ သူ႕ေနာက္ကလိုက္ဖို႔ ျပင္ရတာေပါ့။
"မင္းဆိုင္ကယ္က ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ..."
"အပူ႐ွပ္ၿပီးဖ်ားေနလို႔..."
"..."
မ်က္ခုံးက်ံဳ႕ၿပီးစိုက္အၾကည့္ခံလိုက္ရေသာ္လည္း
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘူးသီးေၾကာ္အေကြၽးမခံရတဲ့အတြက္
ေမာင္လင္းခန္႔တစ္ေယာက္ ယူကလစ္ပင္ကိုဖက္ၿပီး ပါသြားျပန္ပါၿပီ။
စာတိုက္ကိုေရာက္ေတာ့ ကိုကိုဆိုင္ကယ္ရပ္ေနတုန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္က လက္ထဲကကာတြန္းစာအုပ္ေတြ ဟိုလွန္ဒီလွန္လွန္လိုက္ရင္းေတြ႕တဲ့ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္အပိုင္းတိုေလးကိုခြီလို႔ လမ္းေဘးက ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
တြတ္ပီမွာ အမွတ္မိဆုံးစကားက "ဒီေန႔ကံမေကာင္းပါလား" ဆိုရင္ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ထဲ အမွတ္မိဆုံးစကားက "အီေမ့ေမ့..." ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုစဖြင့္ဖြင့္ အေပါက္အ႐ွမ်ားတဲ့ဒီေကာင္က အဆုံးက်ရင္ အီၿပီးေမ့သြားေအာင္ခံလိုက္ရတာခ်ည္းပဲမလား...။
ဪ... ဒီဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ႀကီးလာတဲ့ ငယ္ဘဝေလးေတာင္ ျပန္သတိရလာၿပီ။
ကိုယ့္အာ႐ုံနဲ႔ကိုယ္ျဖစ္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေဘးဘီဝဲယာမၾကည့္ဘဲ ကိုယ္ကိုလွည့္ၿပီး ေျခလွမ္းလွမ္းလိုက္တုန္းမွာ...
"တီ တီ..."
"လင္းခန္႔၊ သတိထား..."
ေနာက္ကလွမ္းေအာ္သံနဲ႔အတူ လက္တစ္စုံရဲ႕ဆြဲယူသြားမႈကို ခံလိုက္ရတယ္။ ဂ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ထားတဲ့ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ဟာ ေျခနင္းေဘးနားကို ျပဳတ္က်သြားၾကၿပီး ကိုင္ထားမိတဲ့တစ္အုပ္ကေတာ့ လက္ထဲပါလာရဲ႕။
အ႐ွိန္နဲ႔လာတဲ့ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးက ကြၽန္ေတာ္႕နားကေန ပြတ္သီကပ္သီေလးျဖတ္သြားတယ္။
ေတာ္ေသးတာေပါ့... အီၿပီးေမ့သြားေတာ့မလို႔...။
၁၈၀ ဒီဂရီလည္သြားၿပီး ေ႐ွ႕ကိုကိုင္းၫႊတ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ခႏၶာကိုယ္က ေႏြးေထြးတဲ့ရင္ခြင္တစ္ခုထဲမွာ မွီလ်က္သား။ မ်က္လုံးအသာဖြင့္လို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ ဆုံခ်က္ထဲ ကြက္တိဝင္ခ်လာတာက တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရဲေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ။ သူ႐ွဴထုတ္လိုက္တဲ့ ေလတစ္သုတ္ႏွစ္သုတ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္႕မ်က္ခုံးဖ်ားေလးကေန ျဖတ္သြားၾကတယ္။
အနီးကပ္ဆုံးျမင္ေနရတဲ့ ကိုကို႔မ်က္ႏွာဟာ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လ်က္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုေက်ာ္ၿပီး လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနေလရဲ႕။
ဒါက... စင္တီမီတာ ဘယ္ႏွစ္စိတ္မ်ားလဲ။
နီးကပ္ေနလြန္းလို႔ ကိုကို႔ႏွလုံးခုန္သံေတြေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ရင္အုံမွာ လာ႐ိုက္ခတ္ေနသေယာင္ပဲ။
ကိုကို႔ကိုယ္ပိုင္ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးဟာ ခပ္သင္းသင္းေရေမႊးနံ႔နဲ႔ရစ္ေခြရင္း ႏွာသီးဖ်ားေလးမွာ လာခိုတြဲလို႔။ နည္းနည္းငုံ႔ၾကည့္လိုက္မယ္ဆို ေသြးေၾကာစိမ္းေတြယွက္ျဖာေနတဲ့လည္တိုင္မွာ က်က်နန႐ွိၿပီး တည္ၿငိမ္ေနတဲ့လည္ေစ့ေလးကို ျမင္ရတယ္။
ေမြးကတည္းကခပ္ျမင့္ျမင့္ကေလး႐ွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏွာတံထိပ္ဖ်ားကေလးနဲ႔ ကိုကို႔ရဲ႕လည္ေစ့ကေလးကိုထိၾကည့္ဖို႔ တိုးကပ္လိုက္တုန္းမွာပဲ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္႕ပခုံးကိုကိုင္ထားရာက ျပန္တြန္းလိုက္ၿပီး သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကိုယ္ေပၚမွီထားတဲ့ကြၽန္ေတာ္႕ကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေသခ်ာျပန္ရပ္ေစလိုက္တယ္။
လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ကိုေရာက္ေနတဲ့အၾကည့္ေတြ ကြၽန္ေတာ္႕ဆီျပန္ကပ္လာေတာ့ က်ံဳ႕ထားတဲ့မ်က္ခုံးတန္းေတြကို ေျဖခ်ရင္း...။
"ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ..."
"ဟင္..."
"ငါလွမ္းမဆြဲရင္ မင္းဆိုင္ကယ္နဲ႔ညိၿပီးပါသြားေတာ့မွာ...
ခိုက္မိတဲ့ေနရာ႐ွိလားေျပာ..."
"ကိုကို..."
"အင္း..."
"ကိုကို အခုကြၽန္ေတာ္႕ကို စိုးရိမ္ေပးေနတာလား..."
"..."
"အယ္... ဟုတ္တယ္ထင္တယ္ေနာ္..."
အနားတိုးလို႔ ကိုကို႔မ်က္ဝန္းအိမ္ေတြကို စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း အသံ႐ွည္ဆြဲေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုကိုဟာနီးကပ္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕မ်က္ႏွာကိုေ႐ွာင္ဖို႔ ေခါင္းကိုတစ္ဖက္လွည့္လိုက္တယ္။ သူ႕မ်က္လုံးေတြကိုဖတ္တာ မႀကိဳက္တဲ့ပုံပဲ။
"အဟြန္း... ေနာက္က်ရင္ လမ္းမေပၚပဲတက္ေျပးေနေတာ့မယ္၊
ဒါမွကိုကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ဖက္ထားေပးတာခံရမွာ..."
"လင္းခန္႔၊ ဟာသလုပ္စရာမဟုတ္ဘူး"
"သေဘာေျပာတာေလ... ကိုကိုကလည္းဆူဖို႔ခ်ည္းပဲ"
"ေတာ္ၿပီ..."
အထြန္႔တက္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္တစ္ခန္းရပ္သြားေအာင္ ပိတ္ေျပာရင္း စာတိုက္အဝင္ဝဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားေလရဲ႕။
ကြၽန္ေတာ္လည္း က်ေနတဲ့စာအုပ္ေတြေကာက္ၿပီး မႈန္ေတေတမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ကိုကို႔ေနာက္ကလိုက္လာရင္း...။
"ကိုကို... တကယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္လမ္းေပၚေလွ်ာက္ေျပးေနရင္ ကိုကိုက လိုက္ေခၚၿပီး လာဖမ္းေပးမွာလား..."
"မင္းက ငါေမြးထားတဲ့ေခြးေပါက္စမဟုတ္ဘူး"
"ဟြန္႔..."
ေခါင္းငုံ႔လို႔ ႏႈတ္ခမ္းတစူစူနဲ႔ အသံတိတ္ပြတ္တြတ္ပြတ္တြတ္႐ြတ္ၿပီးပါလာခဲ့ရင္း ႐ုတ္တရက္ ေ႐ွ႕ကသြားေနတဲ့သူရဲ႕ေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားတာကိုျမင္တာနဲ႔ 'ဘာျဖစ္လို႔လဲ' လို႔ လွမ္းေမးဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုကို႔ကိုေက်ာ္ၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ျမင္လိုက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ေမးစရာေမးခြန္းေပ်ာက္႐ွလို႔ ဦးေႏွာက္ပုံႏွိပ္စက္ထဲ ေအာ္တိုေပၚလာတာက 'အာ... ခ်ီးလိုပဲ၊ လာျပန္ၿပီေဟ့...'။
အခုလို ေပၚခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ဝုန္းခနဲေပၚလာၿပီး ဝင္ေႏွာင့္ယွက္ခ်င္သလိုေႏွာင့္ယွက္တတ္တာ ဘယ္သူမ်ား႐ွိအုံးမလဲ။ တစ္မိုးေအာက္တစ္ေယာက္ ဘယ္သူမွသူ႕ေလာက္ အျမင္ကပ္စရာမေကာင္းတဲ့ ကိုမိုးေကာင္းကင္ေပါ့။
ေနေရာင္ေအာက္မွာမို႔ ပိုလို႔မေဟာ္ဂနီေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ သူ႕ဆံပင္ေတြကို ထိုးသပ္လိုက္ၿပီး ကိုကို႔ေနာက္ကကြၽန္ေတာ္႕ကို ခနဲ႔ျပဳံးတစ္ခုနဲ႔လွမ္းၾကည့္ရင္း ေရ႐ြတ္လာပုံက...။
"ခ်ာတိတ္... ခြန္းကို မင္းအေမလိုလိုက္ကပ္ေနတာ မပ်င္းေသးဘူးလား"
"အဲ့ဒါက ဘယ္သူေမးရမယ့္ေမးခြန္းလဲ...
ခင္ဗ်ားကမွ အခုလိုေပၚခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေပၚေပၚခ်လာၿပီး ကိုကို႔ကိုလိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာေတြ ရပ္လိုက္သင့္တာ၊
ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္႕ခ်စ္သူ... ကြၽန္ေတာ္႕ခ်စ္သူေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ပါတာ ခင္ဗ်ားလိုအျပင္လူ လာေဝဖန္စရာကိစၥမဟုတ္ဘူး"
ကြၽန္ေတာ္႕စကားက သူ႕နားထဲေသခ်ာဝင္သြားပုံပဲ။
အဲ့ဒီအာကာေဝယံဆိုတဲ့ ဂြက်က်လူဟာ သေဘာမက်ဘဲနဲ႔ သေဘာက်သလိုပုံစံလုပ္ရယ္လိုက္တယ္။
"အျပင္လူဆိုပဲ... ဟားဟား..."
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေတြေကြးခ်ိတ္ထားလ်က္နဲ႔ပဲ မ်က္ခုံးပင့္လို႔ အဲ့သလိုေရ႐ြတ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အၾကည့္ေတြကို ကိုကို႔ဆီကိုေ႐ြ႕ယူသြားျပန္ရဲ႕။
"ဘယ္လိုလဲ ခြန္း...
မင္းေျပာၾကည့္ေပးပါလား... ငါကအျပင္လူလား..."
ကိုကိုကေတာ့ ဘာစကားမွျပန္မေျပာခ်င္တဲ့ပုံစံနဲ႔ ႏႈတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနဆဲ။
သုံးေလးစကၠန္႔စာ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ေလထုထဲ ေစာင့္ရတာစိတ္မ႐ွည္ေတာ့ပုံေပၚတဲ့ အဲ့ဒီလူဟာ မ်က္ဆံေတြကိုအထက္ပင့္လိုက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြဟလို႔ ေလတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္တယ္။
ေနာက္ၿပီး ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ဆတ္ခနဲကိုကို႔လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ေခၚသြားဖို႔လုပ္ပါေရာ။ အဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္သာ ၾကားထဲကေန ကိုကို႔လက္ကိုျပန္ဆြဲၿပီး "လႊတ္လိုက္..." လို႔ေျပာရင္
ဒါ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲက သုံးပြင့္ဆိုင္ဇာတ္ဝင္ခန္းျဖစ္ၿပီ။
ဒါေပမယ့္... ဘယ္ႏွစ္ပြင့္ဘဲဆိုင္ဆိုင္
႐ုပ္႐ွင္က ႐ုပ္႐ွင္၊ လက္ေတြ႕ဘဝက လက္ေတြ႕ဘဝကိုး။
ဟိုလူက speed up လုပ္ထားတဲ့ game hero လိုပဲ ေသာက္က်ိဳးနည္းလက္ျမန္ေျချမန္႐ွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္႕မွာ ကိုကို႔ကိုလွမ္းေတာင္မဆြဲလိုက္ရဘူး။ သူကဆြဲေခၚသြားတာ ေလးငါးမီတာေရာက္ေနၿပီ။
႐ုတ္တရက္ႀကီးမို႔ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိဘဲ ပါသြားရာကေန သတိဝင္လာတဲ့ကိုကိုက ရပ္ထားတဲ့ကားနားမေရာက္ခင္မွာပဲ အာကာေဝယံ့လက္ကို ေဆာင့္ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုကျပန္လွည့္ၾကည့္လာတုန္းမွာပဲ အက်ႌစကိုလွမ္းဆြဲၿပီး မ်က္ႏွာကိုညာလက္နဲ႔ ခြပ္ခနဲထိုးလိုက္တယ္။ ဟိုလူ ေခါင္းပါေစာင္းက်သြားပုံၾကည့္ရတာ ကိုကို႔လက္သီးက အားပါပုံပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုျဖစ္သြားတဲ့ အဲ့ scene ႏွစ္ခုကို ေယာင္ၿပီးေငးေနမိတယ္။ ႐ုပ္႐ွင္လည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ေလ...။
ကိုကို႔အျပဳအမူကို ခဏအံ့ဩသြား႐ုံပါပဲ။ အရင္ကေတာ့ အဲ့ဒီညာဘက္လက္နဲ႔ပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အထိခိုက္ခံၿပီးေတာင္ သူ႕ကိုကာကြယ္ေပးခဲ့တာမဟုတ္လား။
အာ... ေနပါအုံး ငလင္းခန္႔။
မင္းက အေရးထဲ လိုက္စရာ႐ွိတာလိုက္မသြားဘဲ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္လုပ္ေနေသးတာလား။ ေသာက္က်ိဳးနည္း... ဒါေၾကာင့္ခဏခဏ ငါးေၾကာ္အခိုးခံေနရတာ။
သတိဝင္လာတာနဲ႔ပဲ အံ့ဩတာေနာက္ထားၿပီး...
အမွတ္မ႐ွိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတိေပးရင္း ေျပးလိုက္လာခဲ့ရတယ္။
"ခဏပဲလိုက္ခဲ့ ခြန္း... မၾကာဘူး"
"႐ူးမေနနဲ႔... ဘယ္အခ်ိန္မဆို လူၾကားသူၾကားထဲ ႀကိဳက္သလိုဆြဲေခၚသြားလို႔ရရေအာင္
ငါက မင္းအပိုင္မဟုတ္ဘူး အာကာေဝယံ..."
ကြၽန္ေတာ္အနားေရာက္လာေတာ့ သူအခုဏေလးကထိုးလိုက္တဲ့ တစ္ဖက္လူဆီမွာ ႐ိုက္ခတ္ေနတဲ့ ကိုကိုရဲ႕မာဆတ္ဆတ္ေလသံမဝဲတဝဲေလး။
အဲ့ဒီေလသံနဲ႔အေျပာခံလိုက္ရတဲ့သူဟာ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လို႔ မ်က္လုံးအိမ္ေတြက်ဥ္းေျမာင္းသြားတဲ့အထိ ကိုကို႔ကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း...။
"ဒါဆို ဘယ္သူ႕အပိုင္လဲ...
ငါ့အပိုင္မဟုတ္ရင္ မင္းကဘယ္သူ႕အပိုင္လဲ..."
"..."
ဒီလူေမးတဲ့ေမးခြန္းဆို ဘယ္သင္းမွ ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝးနားေထာင္မေနဘဲ ကိုယ္လုပ္စရာ႐ွိတာလုပ္တာကေကာင္းေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့...။ ဒီေမးခြန္းကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္းစိတ္ဝင္စားသား...။
"ဘာလဲ ခြန္း... မင္းကိုယ္မင္းဘယ္သူ႕ဆီေပးထားမိလဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလား..."
"..."
အာကာေဝယံက ကိုကို႔ကိုဆြလိုက္ရင္း ၿငိမ္သက္ေနတဲ့သုံးေလးစကၠန္႔စာကို ထပ္မေစာင့္ခ်င္တဲ့ပုံစံနဲ႔ ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ လက္ကိုထပ္ဆြဲကိုင္လိုက္ျပန္တယ္။
"ခဏပဲ စကားေျပာမယ္... လိုက္ခဲ့ ခြန္း...
ငါအတင္းမလုပ္ခ်င္ဘူး"
ေနပါအုံး...။ အခုကေရာ အတင္းလုပ္ေနတာမဟုတ္လို႔ ဘာလဲ...။
"အာကာေဝယံ... ခင္ဗ်ား..."
ကြၽန္ေတာ္ၾကားဝင္ၿပီး ကိုကို႔ကိုျပန္ဆြဲေခၚဖို႔ လုပ္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ပခုံးေပၚကိုအုပ္ကိုင္လာတဲ့ လက္ဖဝါးတစ္ဖက္က ကြၽန္ေတာ္႕စကားလုံးေတြကို အ႐ွိန္သတ္ေစလိုက္လို႔။
"ကိုကို..."
မ်က္ႏွာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ "ကိစၥမ႐ွိဘူး" ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႔ ေခါင္းအသာၿငိမ့္ျပလာတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အေနာက္ကိုေျခတစ္လွမ္းဆုတ္ေပးလိုက္ရတယ္။
"ဒီအနီးအနားတစ္ေနရာမွာပဲ စကားေျပာမယ္...
အခ်ိန္အမ်ားႀကီးမရဘူး၊ ခဏပဲ"
"ေကာင္းၿပီေလ..."
သေဘာတူညီခ်က္ယူၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုကိုက ေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕ဘက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လာရင္း...။
"ခဏေလာက္ ေစာင့္ေနေပးမယ္မလား..."
အဲ့ဒီေလသံနဲ႔ အဲ့ဒီမ်က္ဝန္းေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပ႐ုံကလြဲလို႔ တျခားဘယ္နည္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကတုံ႔ျပန္ႏိုင္အုံးမွာလဲ။
ကိုကိုဟာ 'လိမၼာတယ္...' ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္နဲ႔ ပခုံးကိုသာသာပုတ္ေပးရင္း မထင္မ႐ွားအျပဳံးေလးတစ္ခု ကြၽန္ေတာ္႕ကိုျပန္ေပးလာရဲ႕။
အဲ့ဒီေနာက္... သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေနရာကို ထြက္သြားၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ထဲကကာတြန္းစာအုပ္ေတြကို ဖ်စ္ညစ္ကိုင္ထားရင္း အဲ့ဒီေနရာမွာ မတ္တပ္။
"ေစာင့္ေနရမယ္..."
"ေစာင့္ေနရမွာလား..."
လိမၼာတဲ့ေခြးကေလးေတြဟာ သခင့္စကားကို တစ္ေသြမတိမ္းနာခံၾကသတဲ့။ ဥပမာ သခင္ကေစာင့္ေနဆိုရင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ေစာင့္ေနၾကတာမ်ိဳးေပါ့။
အလုပ္မွာေသသြားတဲ့သခင္ျပန္အလာကို သူမေသခင္အထိ ဘူတာ႐ုံမွာေန႔တိုင္းအခ်ိန္မွန္လာေစာင့္တဲ့ ဂ်ပန္က Akita မ်ိဳး႐ိုးေခြးကေလး ဟာခ်ီကိုလိုမ်ိဳး။
ဒါေပမယ့္... လိမၼာတယ္ လို႔ခ်ီးက်ဴးခံရဖို႔ ဘာမွမသိလိုက္ဘဲ ဒီအတိုင္းေစာင့္ေနတာက တကယ္ပဲေကာင္းလား။
ကိုကိုရာ...။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔စကားကို ဆယ္ခါ့တစ္ခါပဲ ေျမဝယ္မက်နားေထာင္ဖူးတာပါ။ အခုမွလာၿပီး လိမၼာျပေနရင္ OOC ရာက်တာေပါ့။ ဒါမ်ိဳးက လင္းခန္႔မဆန္ဘူး။
[A/N *OOC: Out of Character -
မိမိစ႐ိုက္ႏွင့္ကြဲျပားစြာျပဳမူျခင္း ၊ role playing game မ်ားတြင္ သုံးေသာအသုံးအႏႈန္း]
"မေစာင့္ဘူးကြာ..."
႐ုပ္တုလုပ္ၿပီး ဂုဏ္အျပဳမခံရလည္းေနပါေစေတာ့။
ကြၽန္ေတာ္က နာခံတတ္တဲ့ Akita မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ႀကိဳက္တာကိုယ္လုပ္တဲ့ Shiba...။
အဲ့သလိုဆုံးျဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြန္ဖီးဒန္႔အျပည့္နဲ႔ အၿမီးကေလးေျမႇာက္ၿပီး ကိုကိုပါသြားတဲ့ လမ္းၾကားထဲကို ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ဝင္လာခဲ့ရင္း ေကြ႕ကေလးတစ္ခုနားေရာက္ေတာ့
မလွမ္းမကမ္းက အျပန္အလွန္ေျပာေနတဲ့ အသံႏွစ္ခုကို လွမ္းၾကားလိုက္ရရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္ကို ဓာတ္တိုင္နားမွာကပ္လို႔ ကြယ္လိုက္ၿပီး နား႐ြက္ကေလးေထာင္ထားလိုက္တယ္။
အျဖစ္ကေတာ့မႏွစ္ကနဲ႔ဘာမွမျခားဘူး ဆိုတာလိုပဲ
တစ္ႏွစ္သာျပည့္ေတာ့မယ္ အခုထက္ထိ crush နဲ႔ သူ႕ခ်စ္သူေဟာင္း စကားအေခ်အတင္ေျပာေနတာကို ကြယ္ရာကခိုးနားေထာင္ရတုန္း။ ေအာက္လိုက္တာ...။
ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ လက္ႏွစ္ဆစ္ေလာက္သနားမိေပမယ့္ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ...။ ေလညာဘက္ကိုပဲ နားစြင့္ထားလိုက္ရတာေပါ့။
တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ စၾကားရတာက ေအးေအးၿငိမ္ၿငိမ္ေျပာေနတဲ့ ကိုကို႔ေလသဲမဝဲတဝဲေလး။
"မင္းရဲ႕နည္းလမ္းေတြမွားေနတဲ့အေၾကာင္း ဘယ္သူ႕ကို႐ွင္းျပခိုင္းရမလဲဆိုတာ ငါတကယ္မသိေတာ့ဘူး၊
ငါ႐ွင္းျပတာဆိုရင္လည္း မင္းကနားထဲထည့္တာမဟုတ္ဘူး"
"႐ွင္းျပစရာမလိုဘူး၊ မွားတာေတြမွန္တာေတြလည္းမလိုဘူး၊
ငါလိုခ်င္တာက ရလဒ္ပဲ... ရလဒ္သာလိုခ်င္သလိုရမယ္ဆို ဘယ္နည္းလမ္းသုံးသုံးကိစၥမ႐ွိဘူး"
"ရလဒ္... မင္းေျပာတဲ့ အဲ့ဒီရလဒ္က မင္းထက္၆ႏွစ္ေက်ာ္ငယ္တဲ့ အျပစ္မ႐ွိတဲ့ကေလးကို ထိခိုက္ဒဏ္ရာရေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ၿပီးမွ ရလာမယ့္ရလဒ္လား..."
"အဟြန္း... မင္းငါ့ကိုထိုးတာ အဲ့ဒါေၾကာင့္လား..."
မီတာအနည္းငယ္အကြာကေန ၾကားခံနယ္ေလထုကိုျဖတ္လို႔ နားထဲဝင္႐ိုက္ခတ္လာတဲ့ စကားသံတစ္ခ်ိဳ႕က ကြၽန္ေတာ္႕ဦးေႏွာက္ထဲကို အေတြးစတစ္ခုထည့္ေပးလိုက္တယ္။
ေနပါအုံး...။ ကိုကိုေျပာသလိုဆို... အရင္လကတည္းက ကြၽန္ေတာ္႕ဆီမွာျဖစ္ေနတဲ့ ကံဆိုးမႈေတြက ဒီအတိုင္းသက္သက္ကံဆိုးမႈ မဟုတ္ခဲ့ဘူးေပါ့။ အဲ့ဒီမေတာ္တဆျဖစ္ရပ္ေတြအားလုံးက ကြၽန္ေတာ္႕ကိုဦးတည္ၿပီး ေသခ်ာဖန္တီးခဲ့တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ကလူက မစၥတာအသင္ေလာကမဟုတ္ဘဲ အဲ့ဒီမစၥတာမိုးေကာင္းကင္ႀကီးေပါ့။ ဝွက္သယ္...။
"ဒီနည္းလမ္းအတိုင္းဆိုရင္ မင္းအတြက္ ရလဒ္ဆိုတာ မ႐ွိေတာ့ဘူး အာကာေဝယံ..."
ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ဆက္တိုက္ေတြအေျဖေပၚေနမိတုန္း
ကိုကို႔အသံကိုဆက္ၾကားရတာနဲ႔ နား႐ြက္ကေလးကို ပိုလို႔ခပ္ျမင့္ျမင့္ေထာင္ထားလိုက္မိတယ္။
"ဟက္... ဘာလို႔မ႐ွိရမွာလဲ၊ ငါမင္းနဲ႔ ေလးႏွစ္ေက်ာ္တြဲလာတာ... မင္းအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ ခြန္း... မင္းဆိုတဲ့သူက ကိုယ့္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး သူမ်ားထိခိုက္နာက်င္ရမွာ တစ္ခုခုဆုံး႐ႈံးရမွာကို နည္းနည္းေလးေတာင္မလိုလားတဲ့သူ၊ သိပ္ကို ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္ၿပီး အက်င့္ေကာင္းလြန္းလို႔ မင္းေၾကာင့္ ဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးျဖစ္မွာကို ခါးခါးသီးသီးမုန္းတဲ့သူ... ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ဂ်ဴနီယာေလးတစ္ေယာက္ စာေပကလပ္က ထြက္ရတာကစလို႔... ငါ့ကိုအနားကပ္မရေအာင္ အေၾကာင္းျပဖို႔ အနားထားထားတဲ့ခ်ာတိတ္ေလးတစ္ေယာက္ ပြန္းမွာပဲ့မွာအဆုံး အကုန္လုံးကို တာဝန္ယူခ်င္တာေလ..."
"..."
"ဘယ္လိုလဲ... အကုန္လိုက္တာဝန္ယူေနရတာ အခုထိ မပင္ပန္းေသးဘူးလား၊ မင္းက ပင္ပန္းမယ့္လမ္းကို တုံးတုံးအအနဲ႔ အၿမဲေ႐ြးတာပဲ... မင္းတစ္ေယာက္ပဲ မာနေလးနည္းနည္းခ်ိဳးႏွိမ္လိုက္႐ုံနဲ႔ မင္းနဲ႔ငါ့အတြက္ေရာ အားလုံးအတြက္ပါ အဆင္ေျပသြားမယ့္ win-win situation မ်ိဳးကို ဘာလို႔မစဥ္းစားတာလဲ..."
"မာနေလးနည္းနည္းခ်ိဳးႏွိမ္ရမယ္... ဟုတ္လား... ဒီ့ထက္ခ်ိဳးႏွိမ္ရရင္လည္း ငါကမာနတစက္မွမ႐ွိတဲ့သူျဖစ္ဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္... မင္းကေရာ မင္းရဲ႕အတၱေတြကို တစ္ခါေလာက္ခ်ိဳးႏွိမ္ၾကည့္ဖို႔ ဘာလို႔မစဥ္းစားတာလဲ...
အရင္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ၊ အခုထိလည္း ဒီအတိုင္းပဲ
မင္းက မင္းလိုခ်င္တာ၊ မင္းျဖစ္ခ်င္တာကိုပဲသိတယ္၊ ဘယ္သူ႕အတြက္မွ ထည့္မစဥ္းစားဘဲ မင္းစိတ္ေက်နပ္မႈရဖို႔အတြက္ လုပ္ခ်င္ရာအကုန္လုပ္တယ္... အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ အျပစ္မ႐ွိတဲ့သူေတြ ထိခိုက္ရေတာ့ ငါ့ကိုအလြယ္ေလး လက္ညိဳးထိုးၿပီး အေၾကာင္းျပလိုက္တယ္"
"မင္းေၾကာင့္ လုပ္ရတာပဲေလ...
ငါက ဘယ္သူ႕ကိုလက္ညိဳးထိုးရမွာလဲ"
"အာကာေဝယံ "
"အဲ့လိုမေခၚနဲ႔... အဲ့ဒါမင္းငါ့ကို ေခၚတဲ့ပုံစံမဟုတ္ဘူး၊
ေမ့သြားၿပီလား... 'ေဝယံ' လို႔ပဲေခၚ..."
"ဟင့္အင္း... ငါက ငါသေဘာက်ခဲ့ဖူးတဲ့သူကိုပဲ အဲ့လိုေခၚခ်င္စိတ္႐ွိတယ္၊ မင္းက အဲ့ဒီသူမဟုတ္ေတာ့ဘူး ငါနဲ႔မဆိုင္ေတာ့တဲ့သူသက္သက္ပဲ"
"အဲ့ဒီေလသံနဲ႔ ငါ့ကိုမေျပာနဲ႔ ခြန္း..."
ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားေနရတဲ့ စကားစစ္ပြဲက တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္လာသေယာင္။ ေခ်ာင္ကပ္ၿပီး နားေထာင္ေနရတာဆိုေပမယ့္ တကယ္လို႔ လိုအပ္လာရင္ ကြၽန္ေတာ္ဝင္သင့္ရင္ဝင္ရမွာပဲ။
"မင္းအကြက္ေတြကို ငါအလြတ္ရေနၿပီ အာကာေဝယံ...
မင္းကငါ့ကို ေၾကာက္တတ္လာေအာင္လုပ္ေနတာ၊ ငါ့ကိုခ်ည္းကပ္တဲ့သူမွန္သမွ်ကို ႐ွိသမွ်နည္းနဲ႔ပညာျပၿပီး ငါ့အနားကထြက္သြားၾကေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ငါကိုယ္တိုင္ကိုက ဘယ္သူ႕မွအနားအကပ္မခံေတာ့ေအာင္ လုပ္ရင္း ငါ့ကိုေလွာင္အိမ္ထဲသြင္းေနတာ... မင္းတစ္ေယာက္တည္း အလွၾကည့္လို႔ရမယ့္ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ငါ့ကိုတစ္သက္လုံး ေတာင္ပံျဖန္႔ပ်ံခြင့္မရမယ့္ ငွက္တစ္ေကာင္လို ေသာ့ခတ္ပိတ္ထားခ်င္တာ..."
"အဟြန္း... မင္းနားလည္သားပဲ ခြန္း...
ဒါနဲ႔မ်ားဘာလို႔ ဇြတ္အတင္းငါ့ဆီကပ်ံထြက္ခ်င္ေနတာလဲ...
ငါမင္းကို လႊတ္မေပးမွန္းသိရက္နဲ႔၊ ခဏလႊတ္ေပးထားရင္ေတာင္ ေနာက္ဆုံးျပန္ဖမ္းမိမွာကို သိရက္နဲ႔ ဘာလို႔အပင္ပန္းခံၿပီး
ထြက္ေျပးေနေသးတာလဲ..."
"မင္းကိုသိေစခ်င္လို႔..."
"..."
"မင္းဖမ္းထားတာ ငွက္အ႐ုပ္မဟုတ္ဘူး၊ ငွက္...
မင္းကမပ်ံေစခ်င္႐ုံနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ပ်ံသန္းတတ္တဲ့သဘာဝက ေပ်ာက္မသြားဘူး..."
လူသြားလူလာမ႐ွိတဲ့ ေခ်ာင္က်က်လမ္းၾကားထဲမွာ စကၠန္႔အေတာ္ကုန္သြားတဲ့အထိ ဘာသံမွမၾကားရဘဲ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္။ အတန္ၾကာမွ...။
"အဲ့ေတာ့ မင္းကဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ ခြန္း...
မဟုတ္ဘူး ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ၊ ငါ့ဆီကို ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္လာလိုက္ၿပီး ခ်ာတိတ္ကိုဆက္ဒုကၡမေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုဖို႔ရာကလြဲရင္ မင္းမွာ တျခားဘာနည္းလမ္း႐ွိေသးလို႔လဲ"
"႐ွိတာေပါ့..."
တစ္ခ်ိန္လုံး ၿငိမ္ၿငိမ္ပုန္းလ်ိဳးေနခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေခါင္းေလးနည္းနည္းျပဴထြက္ရင္း ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို လွမ္းဆုံခ်က္ခ်ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနေရာင္ေလး မဖ်ိဳးမဖ်က်ေနတဲ့ လမ္းၾကားေလးထဲ ကိုကို႔မ်က္မွန္ကိုင္းအၾကည္ေလးက လဲ့လက္လို႔။
တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို တည့္တည့္ၾကည့္ေနတဲ့ အဲ့ဒီမ်က္ဝန္းနက္ေတြကေတာ့ စူး႐ွေလးနက္ေနခဲ့တယ္။
"ခန္႔ငယ္ကို ငါကာကြယ္မွာ..."
"..."
"သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာျခစ္ရာေလးတစ္ေၾကာင္းေတာင္ မင္းလာမလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ငါေသခ်ာေပါက္ ကာကြယ္မွာ..."
____________________________________
To be contined...
💖💖💖
A/N* ဟာခ်ီကို (Hachiko) ကိုေတာ့ သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။
ဂ်ပန္က ပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦးနဲ႔ သူ႕ေခြးေလး ဟာခ်ီရဲ႕ မသိသူမ႐ွိတဲ့ နာမည္ႀကီးျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းေလးေလ...။ ျပန္ေျပာျပရရင္ေတာ့... အဟမ္း...
ဟီဒဲဆာဘူ႐ို အူအဲႏို (Hidesaburo Ueno) ဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡႀကီးမွာ ဟာခ်ီကိုဆိုတဲ့ အာခိတ(Akita) မ်ိဳး႐ိုးေခြးေလး႐ွိပါတယ္။ မနက္မနက္ အူအဲႏို-စံ အလုပ္ကိုသြားတိုင္း ဟာခ်ီက ဘူတာ႐ုံထိလိုက္ပို႔ေပးၿပီး ညေနခင္းအလုပ္ဆင္းခ်ိန္ဆို ဘူတာ႐ုံမွာပဲ အခ်ိန္မွန္လာေစာင့္ၿပီး သခင္ကိုႀကိဳေနေလ့႐ွိတယ္။ အဲ့ဒါကသူ႕ရဲ႕ ေန႔စဥ္အလုပ္ေပါ့။
တစ္ေန႔က်ေတာ့ အူအဲႏို စံက အလုပ္မွာ႐ွိေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ၿပီး ဆုံးသြားခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုမသိ႐ွာတဲ့ ဟာခ်ီေလးက ပုံမွန္အတိုင္းအခ်ိန္မွန္ ဘူတာ႐ုံမွာ သခင္ကိုလာေစာင့္ေနခဲ့ေပမယ့္ သူ႕သခင္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အာခိတမ်ိဳး႐ိုးေတြရဲ႕ သစၥာ႐ွိမႈ၊ သခင္အေပၚ အလြန္အမင္းခင္တြယ္မႈ၊ အႂကြင္းမဲ့နာခံမႈက ဟာခ်ီမွာ႐ွိေနေတာ့ သူဟာ အၾကာႀကီးေစာင့္တာေတာင္ သခင္ေပၚမလာတဲ့ အဲ့ေန႔အတြက္ အိမ္ကိုတစ္ေယာက္တည္း ျပန္သြားခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ အခ်ိန္မွန္ ဘူတာ႐ုံကို ေရာက္လာျပန္တယ္။ သူ႕သခင္ကို ေစာင့္ေနျပန္တယ္။
ေနာက္ရက္ ေနာက္ရက္ေတြလည္း လာေစာင့္ေနတုန္းပဲ...
သူ႕ေအာ္သံ ေဟာင္သံကို အၿမဲၾကားေနရတဲ့ ဘူတာ႐ုံအနားက လူတစ္ခ်ိဳ႕က သူ႕ကိုႏွင္ထုတ္ၾကတယ္။ ဒါလည္း ျပန္လာတာပဲ။ အူအဲႏို-စံဆုံးၿပီဆိုတာ သူမွမသိတာ။ သူ႕အေတြးမွာ သခင္က အလုပ္ၿပီးရင္ ေသခ်ာေပါက္ျပန္လာမယ္ သူ႕ကိုေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္မယ္ပဲ ယုံထားတယ္ေလ...။
အဲ့သလို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေစာင့္ရင္း ၾကာလာေတာ့
ဟာခ်ီေလးကိုသနားတဲ့ ဘူတာ႐ုံနားမွာေနသူတစ္ေယာက္က သူ႕အိမ္ကို ေခၚသြားတယ္။ ဟာခ်ီကလည္း အိမ္မျပန္ေတာ့ဘဲ အဲ့မွာၿမဲသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သခင္ကို ဆက္ေစာင့္ႏိုင္ဖို႔ အစာစားၿပီး အိပ္စရာေနရာတစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္႐ုံပဲ ျဖစ္ပုံရရဲ႕။ ေနေနတဲ့အိမ္ေျပာင္းသြားတာေတာင္ ဟာခ်ီက အခ်ိန္တန္ရင္ ဘူတာ႐ုံနားထြက္လာၿပီး ေစာင့္တဲ့အလုပ္ကို မပ်က္မကြက္လုပ္ေနတုန္း...။
အဲ့ဒီအတိုင္းပဲ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေခြးကေလးဟာခ်ီဟာ အခ်ိန္မွန္ သူ႕သခင္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစားေစာင့္ေနခဲ့တာ ဓမၼတာအေလ်ာက္ သူေသသြားတဲ့ေန႔အထိ တစ္ရက္မွမပ်က္ခဲ့ဘူးတဲ့...။ အစက ဒီဇာတ္လမ္းက လူသိပ္မသိပါဘူး။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က ဟာခ်ီရဲ႕အေၾကာင္းၾကားမိရင္း စိတ္ဝင္စားၿပီး လိုက္စုံစမ္းရင္း ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ေရးမထုတ္လိုက္ခင္ထိေပါ့။
အဲ့ဝတၳဳက အရမ္းေပါက္သြားခဲ့ၿပီး ဂ်ပန္တစ္ႏိုင္ငံလုံး မသိသူမ႐ွိျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဟာခ်ီ႕ ကိုလည္း ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ဟာခ်ီကိုလို႔ တျမတ္တႏိုးေခၚၾကၿပီး သူ႕ရဲ႕ပန္းပု႐ုပ္ကိုထုလို႔ သူ႕သစၥာ႐ွိမႈကို ဂုဏ္ျပဳၾကတယ္။ ဟာခ်ီအေၾကာင္းေရးတဲ့ဝတၳဳကလည္း inter မွာ remake movie ေတြ ver အစုံျပန္႐ိုက္ရတဲ့အထိ နာမည္ႀကီးၿပီး ဒီဇာတ္လမ္းက ကမ႓ာေက်ာ္လာတယ္။
ဒါကေတာ့ ေခြးကေလးဟာခ်ီကိုရဲ႕ ေစာင့္စားျခင္းေန႔ရက္႐ွည္မ်ား ဇာတ္လမ္းေပါ့ေလ...
(oh... သိရေအာင္ note ေရးရင္း စိတ္ေတြပါၿပီး ႐ွည္သြားတယ္ 👀)။
တိုင္းသိျပည္သိျဖစ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဟာခ်ီကိုရဲ႕ဓာတ္ပုံေလးေတြ...။
ဒါကေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ တိုက်ိဳ၊ ႐ွီဘူယမွာ႐ွိတဲ့ ဟာခ်ီကိုရဲ႕႐ုပ္ထုပါ။
*
Shiba နဲ႔ Akita က ဂ်ပန္မ်ိဳး႐ိုးေခြးခ်င္းတူေပမယ့္
trait ခ်င္းေရာ appearance ေရာ ကြာပါတယ္။
⚪ Akita က အေကာင္ႀကီးၿပီး အေမႊးပိုဖြာတဲ့ဘက္
⚫ Shiba က အေကာင္ေသးၿပီး Akita ေလာက္ shubby မျဖစ္တဲ့ဘက္
⚪ Akita က နာခံတတ္ ႐ိုေသတတ္ၿပီး သခင္ကို affectionate သိပ္ျဖစ္တဲ့ဘက္
⚫ Shiba က ေခါင္းမာၿပီး မာနႀကီးတဲ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တဲ့ independent ျဖစ္တဲ့ဘက္ပါ။
ေတာင္တျခားေျမာက္တျခား ေမြးခ်င္းေတြလို႔ ေျပာရမလား...။
ဒါေၾကာင့္ ခန္႔ခန္႔က ႏွစ္မ်ိဳးယွဥ္ေျပာၿပီး သူ Shiba ပီသေၾကာင္း ျပသြားတာပါ။ (~￣▽￣)~
Novella ✒️
ေနရတယ္ဆိုေတာ့လည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဗီလိန္႐ိုးလ္ေလ်ာ့တာေပါ့။
"ကြၽန္ေတာ္က ဒီအတိုင္း ဘယ္မွာရလဲသိလားပဲ ေမးၾကည့္တာကို... ကိုကိုကဝယ္ခ်လာတာလား... အားနာစရာႀကီး..."
ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ဆီကစာအုပ္ေတြ လွမ္းယူလိုက္တယ္။
"ခဏေလး... ဒါေတြ ဘယ္ေလာက္လဲကိုကို..."
"မေပးနဲ႔... ငါကေလးကို လက္ေဆာင္ေပးတာ..."
"ဗ်ာ..."
"စာဖတ္က်င့္ဆိုတာ ကေလးစာေပကစတာ...
ဘယ္အ႐ြယ္ကစဖတ္ဖတ္ ကေလးစာေပေတြက စိတ္ေပ်ာ္ေစတယ္၊ စိတ္ကူးယဥ္မႈအားေကာင္းေစတယ္၊ အေျခခံအမူအက်င့္နဲ႔ ေလာကရဲ႕အေကာင္းအဆိုးေတြကို ဟာသေႏွာၿပီး သင္ျပေပးတယ္၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔မွ ပိုက်ယ္ျပန္႔တဲ့စာေပေလာကထဲကို ဝင္ေလ့လာခ်င္စိတ္ေပါက္လာမွာေပါ့... ဒီေခတ္ကေလးေတြ စာအုပ္ကိုင္ခ်င္စိတ္႐ွိတာ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ပဲ၊ ဖုန္းထဲကအကုန္ဖတ္လို႔ရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ စာအုပ္ကိုင္ဖတ္ရတာနဲ႔က အရသာမတူဘူး... စာအုပ္ေတြက ေခတ္ေပၚပစၥည္းမွန္သမွ်နဲ႔ ပခုံးခ်င္းယွဥ္ၿပီး စိတ္ေက်နပ္မႈေပးႏိုင္တဲ့ ေခတ္ေနာက္က်က်န္မေနခဲ့တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာအရာေလ..."
ခင္ဗ်ားကေတာ့ ခင္ဗ်ားပါပဲ။
စာၾကမ္းပိုး mood အၿမဲ ပြင့္ေနႏိုင္တာကို မခ်ီးက်ဴးဘဲမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။
"ကိုကိုက မတရားဘူး..."
"ဘာ..."
"ကြၽန္ေတာ္႕ကိုေတာင္ စာတိုက္ကေန စာအုပ္တစ္အုပ္မွ စိုက္ဝယ္မေပးဖူးဘဲနဲ႔... သူ႕က်သုံးအုပ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ဝယ္ေပးတယ္"
"မင္းက ကာတြန္းစာအုပ္ဖတ္ခ်င္ေသးတာလား..."
"အာ... မဟုတ္ဘူးေလ...
တျခားစာအုပ္ေပါ့"
"တစ္အုပ္ပဲရမယ္... လိုခ်င္ရင္လိုက္ခဲ့..."
အဲ့သလိုေျပာၿပီး သူ႕ဆိုင္ကယ္ရပ္ထားတဲ့ဆီလွည့္ထြက္သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပာျပာသလဲ သူ႕ေနာက္ကလိုက္ဖို႔ ျပင္ရတာေပါ့။
"မင္းဆိုင္ကယ္က ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ..."
"အပူ႐ွပ္ၿပီးဖ်ားေနလို႔..."
"..."
မ်က္ခုံးက်ံဳ႕ၿပီးစိုက္အၾကည့္ခံလိုက္ရေသာ္လည္း
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘူးသီးေၾကာ္အေကြၽးမခံရတဲ့အတြက္
ေမာင္လင္းခန္႔တစ္ေယာက္ ယူကလစ္ပင္ကိုဖက္ၿပီး ပါသြားျပန္ပါၿပီ။
စာတိုက္ကိုေရာက္ေတာ့ ကိုကိုဆိုင္ကယ္ရပ္ေနတုန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္က လက္ထဲကကာတြန္းစာအုပ္ေတြ ဟိုလွန္ဒီလွန္လွန္လိုက္ရင္းေတြ႕တဲ့ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္အပိုင္းတိုေလးကိုခြီလို႔ လမ္းေဘးက ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
တြတ္ပီမွာ အမွတ္မိဆုံးစကားက "ဒီေန႔ကံမေကာင္းပါလား" ဆိုရင္ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ထဲ အမွတ္မိဆုံးစကားက "အီေမ့ေမ့..." ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုစဖြင့္ဖြင့္ အေပါက္အ႐ွမ်ားတဲ့ဒီေကာင္က အဆုံးက်ရင္ အီၿပီးေမ့သြားေအာင္ခံလိုက္ရတာခ်ည္းပဲမလား...။
ဪ... ဒီဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ႀကီးလာတဲ့ ငယ္ဘဝေလးေတာင္ ျပန္သတိရလာၿပီ။
ကိုယ့္အာ႐ုံနဲ႔ကိုယ္ျဖစ္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေဘးဘီဝဲယာမၾကည့္ဘဲ ကိုယ္ကိုလွည့္ၿပီး ေျခလွမ္းလွမ္းလိုက္တုန္းမွာ...
"တီ တီ..."
"လင္းခန္႔၊ သတိထား..."
ေနာက္ကလွမ္းေအာ္သံနဲ႔အတူ လက္တစ္စုံရဲ႕ဆြဲယူသြားမႈကို ခံလိုက္ရတယ္။ ဂ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ထားတဲ့ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ဟာ ေျခနင္းေဘးနားကို ျပဳတ္က်သြားၾကၿပီး ကိုင္ထားမိတဲ့တစ္အုပ္ကေတာ့ လက္ထဲပါလာရဲ႕။
အ႐ွိန္နဲ႔လာတဲ့ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးက ကြၽန္ေတာ္႕နားကေန ပြတ္သီကပ္သီေလးျဖတ္သြားတယ္။
ေတာ္ေသးတာေပါ့... အီၿပီးေမ့သြားေတာ့မလို႔...။
၁၈၀ ဒီဂရီလည္သြားၿပီး ေ႐ွ႕ကိုကိုင္းၫႊတ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ခႏၶာကိုယ္က ေႏြးေထြးတဲ့ရင္ခြင္တစ္ခုထဲမွာ မွီလ်က္သား။ မ်က္လုံးအသာဖြင့္လို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ ဆုံခ်က္ထဲ ကြက္တိဝင္ခ်လာတာက တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရဲေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ။ သူ႐ွဴထုတ္လိုက္တဲ့ ေလတစ္သုတ္ႏွစ္သုတ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္႕မ်က္ခုံးဖ်ားေလးကေန ျဖတ္သြားၾကတယ္။
အနီးကပ္ဆုံးျမင္ေနရတဲ့ ကိုကို႔မ်က္ႏွာဟာ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လ်က္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုေက်ာ္ၿပီး လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနေလရဲ႕။
ဒါက... စင္တီမီတာ ဘယ္ႏွစ္စိတ္မ်ားလဲ။
နီးကပ္ေနလြန္းလို႔ ကိုကို႔ႏွလုံးခုန္သံေတြေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ရင္အုံမွာ လာ႐ိုက္ခတ္ေနသေယာင္ပဲ။
ကိုကို႔ကိုယ္ပိုင္ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးဟာ ခပ္သင္းသင္းေရေမႊးနံ႔နဲ႔ရစ္ေခြရင္း ႏွာသီးဖ်ားေလးမွာ လာခိုတြဲလို႔။ နည္းနည္းငုံ႔ၾကည့္လိုက္မယ္ဆို ေသြးေၾကာစိမ္းေတြယွက္ျဖာေနတဲ့လည္တိုင္မွာ က်က်နန႐ွိၿပီး တည္ၿငိမ္ေနတဲ့လည္ေစ့ေလးကို ျမင္ရတယ္။
ေမြးကတည္းကခပ္ျမင့္ျမင့္ကေလး႐ွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏွာတံထိပ္ဖ်ားကေလးနဲ႔ ကိုကို႔ရဲ႕လည္ေစ့ကေလးကိုထိၾကည့္ဖို႔ တိုးကပ္လိုက္တုန္းမွာပဲ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္႕ပခုံးကိုကိုင္ထားရာက ျပန္တြန္းလိုက္ၿပီး သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကိုယ္ေပၚမွီထားတဲ့ကြၽန္ေတာ္႕ကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေသခ်ာျပန္ရပ္ေစလိုက္တယ္။
လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ကိုေရာက္ေနတဲ့အၾကည့္ေတြ ကြၽန္ေတာ္႕ဆီျပန္ကပ္လာေတာ့ က်ံဳ႕ထားတဲ့မ်က္ခုံးတန္းေတြကို ေျဖခ်ရင္း...။
"ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ..."
"ဟင္..."
"ငါလွမ္းမဆြဲရင္ မင္းဆိုင္ကယ္နဲ႔ညိၿပီးပါသြားေတာ့မွာ...
ခိုက္မိတဲ့ေနရာ႐ွိလားေျပာ..."
"ကိုကို..."
"အင္း..."
"ကိုကို အခုကြၽန္ေတာ္႕ကို စိုးရိမ္ေပးေနတာလား..."
"..."
"အယ္... ဟုတ္တယ္ထင္တယ္ေနာ္..."
အနားတိုးလို႔ ကိုကို႔မ်က္ဝန္းအိမ္ေတြကို စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း အသံ႐ွည္ဆြဲေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုကိုဟာနီးကပ္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕မ်က္ႏွာကိုေ႐ွာင္ဖို႔ ေခါင္းကိုတစ္ဖက္လွည့္လိုက္တယ္။ သူ႕မ်က္လုံးေတြကိုဖတ္တာ မႀကိဳက္တဲ့ပုံပဲ။
"အဟြန္း... ေနာက္က်ရင္ လမ္းမေပၚပဲတက္ေျပးေနေတာ့မယ္၊
ဒါမွကိုကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ဖက္ထားေပးတာခံရမွာ..."
"လင္းခန္႔၊ ဟာသလုပ္စရာမဟုတ္ဘူး"
"သေဘာေျပာတာေလ... ကိုကိုကလည္းဆူဖို႔ခ်ည္းပဲ"
"ေတာ္ၿပီ..."
အထြန္႔တက္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္တစ္ခန္းရပ္သြားေအာင္ ပိတ္ေျပာရင္း စာတိုက္အဝင္ဝဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားေလရဲ႕။
ကြၽန္ေတာ္လည္း က်ေနတဲ့စာအုပ္ေတြေကာက္ၿပီး မႈန္ေတေတမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ကိုကို႔ေနာက္ကလိုက္လာရင္း...။
"ကိုကို... တကယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္လမ္းေပၚေလွ်ာက္ေျပးေနရင္ ကိုကိုက လိုက္ေခၚၿပီး လာဖမ္းေပးမွာလား..."
"မင္းက ငါေမြးထားတဲ့ေခြးေပါက္စမဟုတ္ဘူး"
"ဟြန္႔..."
ေခါင္းငုံ႔လို႔ ႏႈတ္ခမ္းတစူစူနဲ႔ အသံတိတ္ပြတ္တြတ္ပြတ္တြတ္႐ြတ္ၿပီးပါလာခဲ့ရင္း ႐ုတ္တရက္ ေ႐ွ႕ကသြားေနတဲ့သူရဲ႕ေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားတာကိုျမင္တာနဲ႔ 'ဘာျဖစ္လို႔လဲ' လို႔ လွမ္းေမးဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုကို႔ကိုေက်ာ္ၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ျမင္လိုက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ေမးစရာေမးခြန္းေပ်ာက္႐ွလို႔ ဦးေႏွာက္ပုံႏွိပ္စက္ထဲ ေအာ္တိုေပၚလာတာက 'အာ... ခ်ီးလိုပဲ၊ လာျပန္ၿပီေဟ့...'။
အခုလို ေပၚခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ဝုန္းခနဲေပၚလာၿပီး ဝင္ေႏွာင့္ယွက္ခ်င္သလိုေႏွာင့္ယွက္တတ္တာ ဘယ္သူမ်ား႐ွိအုံးမလဲ။ တစ္မိုးေအာက္တစ္ေယာက္ ဘယ္သူမွသူ႕ေလာက္ အျမင္ကပ္စရာမေကာင္းတဲ့ ကိုမိုးေကာင္းကင္ေပါ့။
ေနေရာင္ေအာက္မွာမို႔ ပိုလို႔နီညိဳေရာင္ေတာက္ေနတဲ့သူ႕ဆံပင္ေတြကို ထိုးသပ္လိုက္ၿပီး ကိုကို႔ေနာက္ကကြၽန္ေတာ္႕ကို ခနဲ႔ျပဳံးတစ္ခုနဲ႔လွမ္းၾကည့္ရင္း ေရ႐ြတ္လာပုံက...။
"ခ်ာတိတ္... ခြန္းကို မင္းအေမလိုလိုက္ကပ္ေနတာ မပ်င္းေသးဘူးလား"
"အဲ့ဒါက ဘယ္သူေမးရမယ့္ေမးခြန္းလဲ...
ခင္ဗ်ားကမွ အခုလိုေပၚခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေပၚေပၚခ်လာၿပီး ကိုကို႔ကိုလိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာေတြ ရပ္လိုက္သင့္တာ၊
ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္႕ခ်စ္သူ... ကြၽန္ေတာ္႕ခ်စ္သူေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ပါတာ ခင္ဗ်ားလိုအျပင္လူ လာေဝဖန္စရာကိစၥမဟုတ္ဘူး"
ကြၽန္ေတာ္႕စကားက သူ႕နားထဲေသခ်ာဝင္သြားပုံပဲ။
အဲ့ဒီအာကာေဝယံဆိုတဲ့ ဂြက်က်လူဟာ သေဘာမက်ဘဲနဲ႔ သေဘာက်သလိုပုံစံလုပ္ရယ္လိုက္တယ္။
"အျပင္လူဆိုပဲ... ဟားဟား..."
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေတြေကြးခ်ိတ္ထားလ်က္နဲ႔ပဲ မ်က္ခုံးပင့္လို႔ အဲ့သလိုေရ႐ြတ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အၾကည့္ေတြကို ကိုကို႔ဆီကိုေ႐ြ႕ယူသြားျပန္ရဲ႕။
"ဘယ္လိုလဲ ခြန္း...
မင္းေျပာၾကည့္ေပးပါလား... ငါကအျပင္လူလား..."
ကိုကိုကေတာ့ ဘာစကားမွျပန္မေျပာခ်င္တဲ့ပုံစံနဲ႔ ႏႈတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနဆဲ။
သုံးေလးစကၠန္႔စာ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ေလထုထဲ ေစာင့္ရတာစိတ္မ႐ွည္ေတာ့ပုံေပၚတဲ့ အဲ့ဒီလူဟာ မ်က္ဆံေတြကိုအထက္ပင့္လိုက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြဟလို႔ ေလတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္တယ္။
ေနာက္ၿပီး ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ဆတ္ခနဲကိုကို႔လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ေခၚသြားဖို႔လုပ္ပါေရာ။ အဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္သာ ၾကားထဲကေန ကိုကို႔လက္ကိုျပန္ဆြဲၿပီး "လႊတ္လိုက္..." လို႔ေျပာရင္
ဒါ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲက သုံးပြင့္ဆိုင္ဇာတ္ဝင္ခန္းျဖစ္ၿပီ။
ဒါေပမယ့္... ဘယ္ႏွစ္ပြင့္ဘဲဆိုင္ဆိုင္
႐ုပ္႐ွင္က ႐ုပ္႐ွင္၊ လက္ေတြ႕ဘဝက လက္ေတြ႕ဘဝကိုး။
ဟိုလူက speed up လုပ္ထားတဲ့ game hero လိုပဲ ေသာက္က်ိဳးနည္းလက္ျမန္ေျချမန္႐ွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္႕မွာ ကိုကို႔ကိုလွမ္းေတာင္မဆြဲလိုက္ရဘူး။ သူကဆြဲေခၚသြားတာ ေလးငါးမီတာေရာက္ေနၿပီ။
႐ုတ္တရက္ႀကီးမို႔ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိဘဲ ပါသြားရာကေန သတိဝင္လာတဲ့ကိုကိုက ရပ္ထားတဲ့ကားနားမေရာက္ခင္မွာပဲ အာကာေဝယံ့လက္ကို ေဆာင့္ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုကျပန္လွည့္ၾကည့္လာတုန္းမွာပဲ အက်ႌစကိုလွမ္းဆြဲၿပီး မ်က္ႏွာကိုညာလက္နဲ႔ ခြပ္ခနဲထိုးလိုက္တယ္။ ဟိုလူ ေခါင္းပါေစာင္းက်သြားပုံၾကည့္ရတာ ကိုကို႔လက္သီးက အားပါပုံပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုျဖစ္သြားတဲ့ အဲ့ scene ႏွစ္ခုကို ေယာင္ၿပီးေငးေနမိတယ္။ ႐ုပ္႐ွင္လည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ေလ...။
ကိုကို႔အျပဳအမူကို ခဏအံ့ဩသြား႐ုံပါပဲ။ အရင္ကေတာ့ အဲ့ဒီညာဘက္လက္နဲ႔ပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အထိခိုက္ခံၿပီးေတာင္ သူ႕ကိုကာကြယ္ေပးခဲ့တာမဟုတ္လား။
အာ... ေနပါအုံး ငလင္းခန္႔။
မင္းက အေရးထဲ လိုက္စရာ႐ွိတာလိုက္မသြားဘဲ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္လုပ္ေနေသးတာလား။ ေသာက္က်ိဳးနည္း... ဒါေၾကာင့္ခဏခဏ ငါးေၾကာ္အခိုးခံေနရတာ။
သတိဝင္လာတာနဲ႔ပဲ အံ့ဩတာေနာက္ထားၿပီး...
အမွတ္မ႐ွိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတိေပးရင္း ေျပးလိုက္လာခဲ့ရတယ္။
"ခဏပဲလိုက္ခဲ့ ခြန္း... မၾကာဘူး"
"႐ူးမေနနဲ႔... ဘယ္အခ်ိန္မဆို လူၾကားသူၾကားထဲ ႀကိဳက္သလိုဆြဲေခၚသြားလို႔ရရေအာင္
ငါက မင္းအပိုင္မဟုတ္ဘူး အာကာေဝယံ..."
ကြၽန္ေတာ္အနားေရာက္လာေတာ့ သူအခုဏေလးကထိုးလိုက္တဲ့ တစ္ဖက္လူဆီမွာ ႐ိုက္ခတ္ေနတဲ့ ကိုကိုရဲ႕မာဆတ္ဆတ္ေလသံမဝဲတဝဲေလး။
အဲ့ဒီေလသံနဲ႔အေျပာခံလိုက္ရတဲ့သူဟာ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လို႔ မ်က္လုံးအိမ္ေတြက်ဥ္းေျမာင္းသြားတဲ့အထိ ကိုကို႔ကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း...။
"ဒါဆို ဘယ္သူ႕အပိုင္လဲ...
ငါ့အပိုင္မဟုတ္ရင္ မင္းကဘယ္သူ႕အပိုင္လဲ..."
"..."
ဒီလူေမးတဲ့ေမးခြန္းဆို ဘယ္သင္းမွ ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝးနားေထာင္မေနဘဲ ကိုယ္လုပ္စရာ႐ွိတာလုပ္တာကေကာင္းေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့...။ ဒီေမးခြန္းကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္းစိတ္ဝင္စားသား...။
"ဘာလဲ ခြန္း... မင္းကိုယ္မင္းဘယ္သူ႕ဆီေပးထားမိလဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလား..."
"..."
အာကာေဝယံက ကိုကို႔ကိုဆြလိုက္ရင္း ၿငိမ္သက္ေနတဲ့သုံးေလးစကၠန္႔စာကို ထပ္မေစာင့္ခ်င္တဲ့ပုံစံနဲ႔ ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ လက္ကိုထပ္ဆြဲကိုင္လိုက္ျပန္တယ္။
"ခဏပဲ စကားေျပာမယ္... လိုက္ခဲ့ ခြန္း...
ငါအတင္းမလုပ္ခ်င္ဘူး"
ေနပါအုံး...။ အခုကေရာ အတင္းလုပ္ေနတာမဟုတ္လို႔ ဘာလဲ...။
"အာကာေဝယံ... ခင္ဗ်ား..."
ကြၽန္ေတာ္ၾကားဝင္ၿပီး ကိုကို႔ကိုျပန္ဆြဲေခၚဖို႔ လုပ္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ပခုံးေပၚကိုအုပ္ကိုင္လာတဲ့ လက္ဖဝါးတစ္ဖက္က ကြၽန္ေတာ္႕စကားလုံးေတြကို အ႐ွိန္သတ္ေစလိုက္လို႔။
"ကိုကို..."
မ်က္ႏွာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ "ကိစၥမ႐ွိဘူး" ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႔ ေခါင္းအသာၿငိမ့္ျပလာတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အေနာက္ကိုေျခတစ္လွမ္းဆုတ္ေပးလိုက္ရတယ္။
"ဒီအနီးအနားတစ္ေနရာမွာပဲ စကားေျပာမယ္...
အခ်ိန္အမ်ားႀကီးမရဘူး၊ ခဏပဲ"
"ေကာင္းၿပီေလ..."
သေဘာတူညီခ်က္ယူၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုကိုက ေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕ဘက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လာရင္း...။
"ခဏေလာက္ ေစာင့္ေနေပးမယ္မလား..."
အဲ့ဒီေလသံနဲ႔ အဲ့ဒီမ်က္ဝန္းေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပ႐ုံကလြဲလို႔ တျခားဘယ္နည္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ကတုံ႔ျပန္ႏိုင္အုံးမွာလဲ။
ကိုကိုဟာ 'လိမၼာတယ္...' ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္နဲ႔ ပခုံးကိုသာသာပုတ္ေပးရင္း မထင္မ႐ွားအျပဳံးေလးတစ္ခု ကြၽန္ေတာ္႕ကိုျပန္ေပးလာရဲ႕။
အဲ့ဒီေနာက္... သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေနရာကို ထြက္သြားၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ထဲကကာတြန္းစာအုပ္ေတြကို ဖ်စ္ညစ္ကိုင္ထားရင္း အဲ့ဒီေနရာမွာ မတ္တပ္။
"ေစာင့္ေနရမယ္..."
"ေစာင့္ေနရမွာလား..."
လိမၼာတဲ့ေခြးကေလးေတြဟာ သခင့္စကားကို တစ္ေသြမတိမ္းနာခံၾကသတဲ့။ ဥပမာ သခင္ကေစာင့္ေနဆိုရင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ေစာင့္ေနၾကတာမ်ိဳးေပါ့။
အလုပ္မွာေသသြားတဲ့သခင္ျပန္အလာကို သူမေသခင္အထိ ဘူတာ႐ုံမွာေန႔တိုင္းအခ်ိန္မွန္လာေစာင့္တဲ့ ဂ်ပန္က Akita မ်ိဳး႐ိုးေခြးကေလး ဟာခ်ီကိုလိုမ်ိဳး။
ဒါေပမယ့္... လိမၼာတယ္ လို႔ခ်ီးက်ဴးခံရဖို႔ ဘာမွမသိလိုက္ဘဲ ဒီအတိုင္းေစာင့္ေနတာက တကယ္ပဲေကာင္းလား။
ကိုကိုရာ...။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔စကားကို ဆယ္ခါ့တစ္ခါပဲ ေျမဝယ္မက်နားေထာင္ဖူးတာပါ။ အခုမွလာၿပီး လိမၼာျပေနရင္ OOC ရာက်တာေပါ့။ ဒါမ်ိဳးက လင္းခန္႔မဆန္ဘူး။
[A/N *OOC: Out of Character -
မိမိစ႐ိုက္ႏွင့္ကြဲျပားစြာျပဳမူျခင္း ၊ role playing game မ်ားတြင္ သုံးေသာအသုံးအႏႈန္း]
"မေစာင့္ဘူးကြာ..."
႐ုပ္တုလုပ္ၿပီး ဂုဏ္အျပဳမခံရလည္းေနပါေစေတာ့။
ကြၽန္ေတာ္က နာခံတတ္တဲ့ Akita မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ႀကိဳက္တာကိုယ္လုပ္တဲ့ Shiba...။
အဲ့သလိုဆုံးျဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြန္ဖီးဒန္႔အျပည့္နဲ႔ အၿမီးကေလးေျမႇာက္ၿပီး ကိုကိုပါသြားတဲ့ လမ္းၾကားထဲကို ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ဝင္လာခဲ့ရင္း ေကြ႕ကေလးတစ္ခုနားေရာက္ေတာ့
မလွမ္းမကမ္းက အျပန္အလွန္ေျပာေနတဲ့ အသံႏွစ္ခုကို လွမ္းၾကားလိုက္ရရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္ကို ဓာတ္တိုင္နားမွာကပ္လို႔ ကြယ္လိုက္ၿပီး နား႐ြက္ကေလးေထာင္ထားလိုက္တယ္။
အျဖစ္ကေတာ့မႏွစ္ကနဲ႔ဘာမွမျခားဘူး ဆိုတာလိုပဲ
တစ္ႏွစ္သာျပည့္ေတာ့မယ္ အခုထက္ထိ crush နဲ႔ သူ႕ခ်စ္သူေဟာင္း စကားအေခ်အတင္ေျပာေနတာကို ကြယ္ရာကခိုးနားေထာင္ရတုန္း။ ေအာက္လိုက္တာ...။
ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ လက္ႏွစ္ဆစ္ေလာက္သနားမိေပမယ့္ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ...။ ေလညာဘက္ကိုပဲ နားစြင့္ထားလိုက္ရတာေပါ့။
တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ စၾကားရတာက ေအးေအးၿငိမ္ၿငိမ္ေျပာေနတဲ့ ကိုကို႔ေလသဲမဝဲတဝဲေလး။
"မင္းရဲ႕နည္းလမ္းေတြမွားေနတဲ့အေၾကာင္း ဘယ္သူ႕ကို႐ွင္းျပခိုင္းရမလဲဆိုတာ ငါတကယ္မသိေတာ့ဘူး၊
ငါ႐ွင္းျပတာဆိုရင္လည္း မင္းကနားထဲထည့္တာမဟုတ္ဘူး"
"႐ွင္းျပစရာမလိုဘူး၊ မွားတာေတြမွန္တာေတြလည္းမလိုဘူး၊
ငါလိုခ်င္တာက ရလဒ္ပဲ... ရလဒ္သာလိုခ်င္သလိုရမယ္ဆို ဘယ္နည္းလမ္းသုံးသုံးကိစၥမ႐ွိဘူး"
"ရလဒ္... မင္းေျပာတဲ့ အဲ့ဒီရလဒ္က မင္းထက္၆ႏွစ္ေက်ာ္ငယ္တဲ့ အျပစ္မ႐ွိတဲ့ကေလးကို ထိခိုက္ဒဏ္ရာရေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ၿပီးမွ ရလာမယ့္ရလဒ္လား..."
"အဟြန္း... မင္းငါ့ကိုထိုးတာ အဲ့ဒါေၾကာင့္လား..."
မီတာအနည္းငယ္အကြာကေန ၾကားခံနယ္ေလထုကိုျဖတ္လို႔ နားထဲဝင္႐ိုက္ခတ္လာတဲ့ စကားသံတစ္ခ်ိဳ႕က ကြၽန္ေတာ္႕ဦးေႏွာက္ထဲကို အေတြးစတစ္ခုထည့္ေပးလိုက္တယ္။
ေနပါအုံး...။ ကိုကိုေျပာသလိုဆို... အရင္လကတည္းက ကြၽန္ေတာ္႕ဆီမွာျဖစ္ေနတဲ့ ကံဆိုးမႈေတြက ဒီအတိုင္းသက္သက္ကံဆိုးမႈ မဟုတ္ခဲ့ဘူးေပါ့။ အဲ့ဒီမေတာ္တဆျဖစ္ရပ္ေတြအားလုံးက ကြၽန္ေတာ္႕ကိုဦးတည္ၿပီး ေသခ်ာဖန္တီးခဲ့တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ကလူက မစၥတာအသင္ေလာကမဟုတ္ဘဲ အဲ့ဒီမစၥတာမိုးေကာင္းကင္ႀကီးေပါ့။ ဝွက္သယ္...။
"ဒီနည္းလမ္းအတိုင္းဆိုရင္ မင္းအတြက္ ရလဒ္ဆိုတာ မ႐ွိေတာ့ဘူး အာကာေဝယံ..."
ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ဆက္တိုက္ေတြအေျဖေပၚေနမိတုန္း
ကိုကို႔အသံကိုဆက္ၾကားရတာနဲ႔ နား႐ြက္ကေလးကို ပိုလို႔ခပ္ျမင့္ျမင့္ေထာင္ထားလိုက္မိတယ္။
"ဟက္... ဘာလို႔မ႐ွိရမွာလဲ၊ ငါမင္းနဲ႔ ေလးႏွစ္ေက်ာ္တြဲလာတာ... မင္းအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ ခြန္း... မင္းဆိုတဲ့သူက ကိုယ့္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး သူမ်ားထိခိုက္နာက်င္ရမွာ တစ္ခုခုဆုံး႐ႈံးရမွာကို နည္းနည္းေလးေတာင္မလိုလားတဲ့သူ၊ သိပ္ကို ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္ၿပီး အက်င့္ေကာင္းလြန္းလို႔ မင္းေၾကာင့္ ဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးျဖစ္မွာကို ခါးခါးသီးသီးမုန္းတဲ့သူ... ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ဂ်ဴနီယာေလးတစ္ေယာက္ စာေပကလပ္က ထြက္ရတာကစလို႔... ငါ့ကိုအနားကပ္မရေအာင္ အေၾကာင္းျပဖို႔ အနားထားထားတဲ့ခ်ာတိတ္ေလးတစ္ေယာက္ ပြန္းမွာပဲ့မွာအဆုံး အကုန္လုံးကို တာဝန္ယူခ်င္တာေလ..."
"..."
"ဘယ္လိုလဲ... အကုန္လိုက္တာဝန္ယူေနရတာ အခုထိ မပင္ပန္းေသးဘူးလား၊ မင္းက ပင္ပန္းမယ့္လမ္းကို တုံးတုံးအအနဲ႔ အၿမဲေ႐ြးတာပဲ... မင္းတစ္ေယာက္ပဲ မာနေလးနည္းနည္းခ်ိဳးႏွိမ္လိုက္႐ုံနဲ႔ မင္းနဲ႔ငါ့အတြက္ေရာ အားလုံးအတြက္ပါ အဆင္ေျပသြားမယ့္ win-win situation မ်ိဳးကို ဘာလို႔မစဥ္းစားတာလဲ..."
"မာနေလးနည္းနည္းခ်ိဳးႏွိမ္ရမယ္... ဟုတ္လား... ဒီ့ထက္ခ်ိဳးႏွိမ္ရရင္လည္း ငါကမာနတစက္မွမ႐ွိတဲ့သူျဖစ္ဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္... မင္းကေရာ မင္းရဲ႕အတၱေတြကို တစ္ခါေလာက္ခ်ိဳးႏွိမ္ၾကည့္ဖို႔ ဘာလို႔မစဥ္းစားတာလဲ...
အရင္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ၊ အခုထိလည္း ဒီအတိုင္းပဲ
မင္းက မင္းလိုခ်င္တာ၊ မင္းျဖစ္ခ်င္တာကိုပဲသိတယ္၊ ဘယ္သူ႕အတြက္မွ ထည့္မစဥ္းစားဘဲ မင္းစိတ္ေက်နပ္မႈရဖို႔အတြက္ လုပ္ခ်င္ရာအကုန္လုပ္တယ္... အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ အျပစ္မ႐ွိတဲ့သူေတြ ထိခိုက္ရေတာ့ ငါ့ကိုအလြယ္ေလး လက္ညိဳးထိုးၿပီး အေၾကာင္းျပလိုက္တယ္"
"မင္းေၾကာင့္ လုပ္ရတာပဲေလ...
ငါက ဘယ္သူ႕ကိုလက္ညိဳးထိုးရမွာလဲ"
"အာကာေဝယံ "
"အဲ့လိုမေခၚနဲ႔... အဲ့ဒါမင္းငါ့ကို ေခၚတဲ့ပုံစံမဟုတ္ဘူး၊
ေမ့သြားၿပီလား... 'ေဝယံ' လို႔ပဲေခၚ..."
"ဟင့္အင္း... ငါက ငါသေဘာက်ခဲ့ဖူးတဲ့သူကိုပဲ အဲ့လိုေခၚခ်င္စိတ္႐ွိတယ္၊ မင္းက အဲ့ဒီသူမဟုတ္ေတာ့ဘူး ငါနဲ႔မဆိုင္ေတာ့တဲ့သူသက္သက္ပဲ"
"အဲ့ဒီေလသံနဲ႔ ငါ့ကိုမေျပာနဲ႔ ခြန္း..."
ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားေနရတဲ့ စကားစစ္ပြဲက တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္လာသေယာင္။ ေခ်ာင္ကပ္ၿပီး နားေထာင္ေနရတာဆိုေပမယ့္ တကယ္လို႔ လိုအပ္လာရင္ ကြၽန္ေတာ္ဝင္သင့္ရင္ဝင္ရမွာပဲ။
"မင္းအကြက္ေတြကို ငါအလြတ္ရေနၿပီ အာကာေဝယံ...
မင္းကငါ့ကို ေၾကာက္တတ္လာေအာင္လုပ္ေနတာ၊ ငါ့ကိုခ်ည္းကပ္တဲ့သူမွန္သမွ်ကို ႐ွိသမွ်နည္းနဲ႔ပညာျပၿပီး ငါ့အနားကထြက္သြားၾကေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ငါကိုယ္တိုင္ကိုက ဘယ္သူ႕မွအနားအကပ္မခံေတာ့ေအာင္ လုပ္ရင္း ငါ့ကိုေလွာင္အိမ္ထဲသြင္းေနတာ... မင္းတစ္ေယာက္တည္း အလွၾကည့္လို႔ရမယ့္ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ငါ့ကိုတစ္သက္လုံး ေတာင္ပံျဖန္႔ပ်ံခြင့္မရမယ့္ ငွက္တစ္ေကာင္လို ေသာ့ခတ္ပိတ္ထားခ်င္တာ..."
"အဟြန္း... မင္းနားလည္သားပဲ ခြန္း...
ဒါနဲ႔မ်ားဘာလို႔ ဇြတ္အတင္းငါ့ဆီကပ်ံထြက္ခ်င္ေနတာလဲ...
ငါမင္းကို လႊတ္မေပးမွန္းသိရက္နဲ႔၊ ခဏလႊတ္ေပးထားရင္ေတာင္ ေနာက္ဆုံးျပန္ဖမ္းမိမွာကို သိရက္နဲ႔ ဘာလို႔အပင္ပန္းခံၿပီး
ထြက္ေျပးေနေသးတာလဲ..."
"မင္းကိုသိေစခ်င္လို႔..."
"..."
"မင္းဖမ္းထားတာ ငွက္အ႐ုပ္မဟုတ္ဘူး၊ ငွက္...
မင္းကမပ်ံေစခ်င္႐ုံနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ပ်ံသန္းတတ္တဲ့သဘာဝက ေပ်ာက္မသြားဘူး..."
လူသြားလူလာမ႐ွိတဲ့ ေခ်ာင္က်က်လမ္းၾကားထဲမွာ စကၠန္႔အေတာ္ကုန္သြားတဲ့အထိ ဘာသံမွမၾကားရဘဲ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္။ အတန္ၾကာမွ...။
"အဲ့ေတာ့ မင္းကဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ ခြန္း...
မဟုတ္ဘူး ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ၊ ငါ့ဆီကို ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္လာလိုက္ၿပီး ခ်ာတိတ္ကိုဆက္ဒုကၡမေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုဖို႔ရာကလြဲရင္ မင္းမွာ တျခားဘာနည္းလမ္း႐ွိေသးလို႔လဲ"
"႐ွိတာေပါ့..."
တစ္ခ်ိန္လုံး ၿငိမ္ၿငိမ္ပုန္းလ်ိဳးေနခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေခါင္းေလးနည္းနည္းျပဴထြက္ရင္း ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို လွမ္းဆုံခ်က္ခ်ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနေရာင္ေလး မဖ်ိဳးမဖ်က်ေနတဲ့ လမ္းၾကားေလးထဲ ကိုကို႔မ်က္မွန္ကိုင္းအၾကည္ေလးက လဲ့လက္လို႔။
တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို တည့္တည့္ၾကည့္ေနတဲ့ အဲ့ဒီမ်က္ဝန္းနက္ေတြကေတာ့ စူး႐ွေလးနက္ေနခဲ့တယ္။
"ခန္႔ငယ္ကို ငါကာကြယ္မွာ..."
"..."
"သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာျခစ္ရာေလးတစ္ေၾကာင္းေတာင္ မင္းလာမလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ငါေသခ်ာေပါက္ ကာကြယ္မွာ..."
____________________________________
To be contined...
💖💖💖
A/N* ဟာခ်ီကို (Hachiko) ကိုေတာ့ သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။
ဂ်ပန္က ပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦးနဲ႔ သူ႕ေခြးေလး ဟာခ်ီရဲ႕ မသိသူမ႐ွိတဲ့ နာမည္ႀကီးျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းေလးေလ...။ ျပန္ေျပာျပရရင္ေတာ့... အဟမ္း...
ဟီဒဲဆာဘူ႐ို အူအဲႏို (Hidesaburo Ueno) ဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡႀကီးမွာ ဟာခ်ီဆိုတဲ့ အာခိတ(Akita) မ်ိဳး႐ိုးေခြးေလး႐ွိပါတယ္။ မနက္မနက္ အူအဲႏို-စံ အလုပ္ကိုသြားတိုင္း ဟာခ်ီက ဘူတာ႐ုံထိလိုက္ပို႔ေပးၿပီး ညေနခင္းအလုပ္ဆင္းခ်ိန္ဆို ဘူတာ႐ုံမွာပဲ အခ်ိန္မွန္လာေစာင့္ၿပီး သခင္ကိုႀကိဳေနေလ့႐ွိတယ္။ အဲ့ဒါကသူ႕ရဲ႕ ေန႔စဥ္အလုပ္ေပါ့။
တစ္ေန႔က်ေတာ့ အူအဲႏို စံက အလုပ္မွာ႐ွိေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ၿပီး ဆုံးသြားခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုမသိ႐ွာတဲ့ ဟာခ်ီေလးက ပုံမွန္အတိုင္းအခ်ိန္မွန္ ဘူတာ႐ုံမွာ သခင္ကိုလာေစာင့္ေနခဲ့ေပမယ့္ သူ႕သခင္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အာခိတမ်ိဳး႐ိုးေတြရဲ႕ သစၥာ႐ွိမႈ၊ သခင္အေပၚ အလြန္အမင္းခင္တြယ္မႈ၊ အႂကြင္းမဲ့နာခံမႈက ဟာခ်ီမွာ႐ွိေနေတာ့ သူဟာ အၾကာႀကီးေစာင့္တာေတာင္ သခင္ေပၚမလာတဲ့ အဲ့ေန႔အတြက္ အိမ္ကိုတစ္ေယာက္တည္း ျပန္သြားခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ အခ်ိန္မွန္ ဘူတာ႐ုံကို ေရာက္လာျပန္တယ္။ သူ႕သခင္ကို ေစာင့္ေနျပန္တယ္။
ေနာက္ရက္ ေနာက္ရက္ေတြလည္း လာေစာင့္ေနတုန္းပဲ...
သူ႕ေအာ္သံ ေဟာင္သံကို အၿမဲၾကားေနရတဲ့ ဘူတာ႐ုံအနားက လူတစ္ခ်ိဳ႕က သူ႕ကိုႏွင္ထုတ္ၾကတယ္။ ဒါလည္း ျပန္လာတာပဲ။ အူအဲႏို-စံဆုံးၿပီဆိုတာ သူမွမသိတာ။ သူ႕အေတြးမွာ သခင္က အလုပ္ၿပီးရင္ ေသခ်ာေပါက္ျပန္လာမယ္ သူ႕ကိုေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္မယ္ပဲ ယုံထားတယ္ေလ...။
အဲ့သလို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေစာင့္ရင္း ၾကာလာေတာ့
ဟာခ်ီေလးကိုသနားတဲ့ ဘူတာ႐ုံနားမွာေနသူတစ္ေယာက္က သူ႕အိမ္ကို ေခၚသြားတယ္။ ဟာခ်ီကလည္း အိမ္မျပန္ေတာ့ဘဲ အဲ့မွာၿမဲသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သခင္ကို ဆက္ေစာင့္ႏိုင္ဖို႔ အစာစားၿပီး အိပ္စရာေနရာတစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္႐ုံပဲ ျဖစ္ပုံရရဲ႕။ ေနေနတဲ့အိမ္ေျပာင္းသြားတာေတာင္ ဟာခ်ီက အခ်ိန္တန္ရင္ ဘူတာ႐ုံနားထြက္လာၿပီး ေစာင့္တဲ့အလုပ္ကို မပ်က္မကြက္လုပ္ေနတုန္း...။
အဲ့ဒီအတိုင္းပဲ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေခြးကေလးဟာခ်ီဟာ အခ်ိန္မွန္ သူ႕သခင္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစားေစာင့္ေနခဲ့တာ ဓမၼတာအေလ်ာက္ သူေသသြားတဲ့ေန႔အထိ တစ္ရက္မွမပ်က္ခဲ့ဘူးတဲ့...။ အစက ဒီဇာတ္လမ္းက လူသိပ္မသိပါဘူး။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က ဟာခ်ီရဲ႕အေၾကာင္းၾကားမိရင္း စိတ္ဝင္စားၿပီး လိုက္စုံစမ္းရင္း ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ေရးမထုတ္လိုက္ခင္ထိေပါ့။
အဲ့ဝတၳဳက အရမ္းေပါက္သြားခဲ့ၿပီး ဂ်ပန္တစ္ႏိုင္ငံလုံး မသိသူမ႐ွိျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဟာခ်ီ႕ ကိုလည္း ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ဟာခ်ီကိုလို႔ တျမတ္တႏိုးေခၚၾကၿပီး သူ႕ရဲ႕ပန္းပု႐ုပ္ကိုထုလို႔ သူ႕သစၥာ႐ွိမႈကို ဂုဏ္ျပဳၾကတယ္။ ဟာခ်ီအေၾကာင္းေရးတဲ့ဝတၳဳကလည္း inter မွာ remake movie ေတြ version အစုံျပန္႐ိုက္ရတဲ့အထိ နာမည္ႀကီးၿပီး ဒီဇာတ္လမ္းက ကမ႓ာေက်ာ္လာတယ္။
ဒါကေတာ့ ေခြးကေလးဟာခ်ီကိုရဲ႕ ေစာင့္စားျခင္းေန႔ရက္႐ွည္မ်ား ဇာတ္လမ္းေပါ့ေလ...
(oh... သိရေအာင္ note ေရးရင္း စိတ္ေတြပါၿပီး ႐ွည္သြားတယ္ 👀)။
တိုင္းသိျပည္သိျဖစ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဟာခ်ီကိုရဲ႕ဓာတ္ပုံေလးေတြ...။
ဒါကေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ တိုက်ိဳ၊ ႐ွီဘူယမွာ႐ွိတဲ့ ဟာခ်ီကိုရဲ႕႐ုပ္ထုပါ။
Shiba နဲ႔ Akita က ဂ်ပန္မ်ိဳး႐ိုးေခြးခ်င္းတူေပမယ့္
trait ခ်င္းေရာ appearance ေရာ ကြာပါတယ္။
⚪ Akita က အေကာင္ႀကီးၿပီး အေမႊးပိုဖြာတဲ့ဘက္
⚫ Shiba က အေကာင္ေသးၿပီး Akita ေလာက္ shubby မျဖစ္တဲ့ဘက္
⚪ Akita က နာခံတတ္ ႐ိုေသတတ္ၿပီး သခင္ကို affectionate သိပ္ျဖစ္တဲ့ဘက္
⚫ Shiba က ေခါင္းမာၿပီး မာနႀကီးတဲ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တဲ့ independent ျဖစ္တဲ့ဘက္ပါ။
ေတာင္တျခားေျမာက္တျခား ေမြးခ်င္းေတြလို႔ ေျပာရမလား...။
ဒါေၾကာင့္ ခန္႔ခန္႔က ႏွစ္မ်ိဳးယွဥ္ေျပာၿပီး သူ Shiba ပီသေၾကာင္း ျပသြားတာပါ။ (~￣▽￣)~
Novella ✒️