❄️❄️❄️
ကိုကို႔မ်က္နက္ဝန္းေတြက တိုးထြက္လာတဲ့အၾကည့္ေတြဟာ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာကပ္ေနတဲ့ ခဲပန္းခ်ီပန္းပုံကေလးမွာသာ ဆုံလို႔။ သုံးေလးစကၠန္႔ေနမွ သတိရသြားၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို ကိုကို႔ဘက္ယိမ္းလို႔ ကိုယ့္စာအုပ္ထဲကပုံကိုယ္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ရင္း အေျဖေပးမိတယ္။
"ဪ... အင္း အဲ့ဒါက အင္တာနက္ေပၚကေတြ႕တဲ့ပုံေလး ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်တာနဲ႔ ကူးဆြဲၾကည့္တာ..."
"လွတယ္..."
"..."
ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္လိုျဖဴေဖြးေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းသြယ္ကေလးေတြဟာ စာ႐ြက္သားေပၚက ပန္းခ်ီပုံေလးဆီကို ေရာက္႐ွိသြားၾကရင္း ခပ္ဖြဖြတို႔ထိပြတ္သပ္ေနၾကရဲ႕။
ကိုကို႔မ်က္လုံးေတြထဲမွာေတာ့ ၿငိမ္ဆိမ္ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ အရိပ္ကေလးတစ္ခု။
"မင္းဆြဲထားတာက အဲ့ဒီႏွင္းပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႔ တကယ္တူတယ္..."
ဂိုက္လာတက္ေနကတည္းက ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕ပုံတူဆြဲစေကးကိုေတာ့ အျပစ္တစ္ခါမွမဆိုဖူးဘဲ 'မိတၱဴႏွိပ္လို႔ေတာင္ရတယ္၊ လွတယ္၊ သပ္ရပ္တယ္' လို႔ ခ်ီးက်ဴးေနက်ဆိုေပမယ့္ ဒီတစ္ခါခ်ီးက်ဴးပုံက တမူထူးျခားေနသလို ခံစားမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဆြဲလာတဲ့ပုံထဲမွာ တစ္ခုခုကို ျမင္ေနသလိုမ်ိဳး။
"ကိုကို..."
"အင္း..."
"ကိုကို႔ကို ေမးမလို႔..."
"ေျပာ..."
"ကိုကိုက ဘယ္ႏွင္းပန္းကိုအႀကိဳက္ဆုံးလဲ...
ဟိုဟာ... လီလီေတြကို ႏွင္းပန္းဆိုၿပီးလည္း ေခၚေလ့႐ွိတာပဲေလ... ၿပီးေတာ့ ဒီလိုႏွင္းပန္းေတြလည္း ႐ွိတာပဲဆိုေတာ့..."
ေျပာရင္းနဲ႔ စာမ်က္ႏွာတစ္ဖက္ကိုလွန္လိုက္ၿပီး ေက်ာခ်င္းကပ္ပြင့္ေနတဲ့ လီလီပန္းပင္ပုံတစ္ပုံကို ေထာက္လိုက္၊ ေနာက္တစ္႐ြက္ထပ္လွန္ၿပီး အဆုပ္လိုက္ပြင့္ေနတဲ့ အလ်ား႐ွည္႐ွည္ႏွင္းပန္းခက္တစ္ခက္တစ္ပုံကို ထိုးျပလိုက္နဲ႔ စိတ္ကူးေပါက္ၿပီးထဆြဲထားတာေတြကို ေလွ်ာက္ျပလိုက္ေတာ့ ကိုကိုက ခဏအကဲခတ္လိုက္ၿပီး ဒီလိုျပန္ေျပာတယ္။
"ေ႐ွ႕ဆုံးကတစ္ပုံက 9 out of 10 ဆိုရင္ ဒီႏွစ္ပုံက 5 out of 10 ပဲရမယ္... သဘာဝမက်တဲ့အျပင္ မႈန္းထားတာေတြကလည္း မသပ္ရပ္ဘူး"
ထင္တယ္။ ထင္တယ္။ ညာဘက္လက္ကေလးက ေကာင္းေနေတာ့ ပ်င္းပ်င္း႐ွိတာနဲ႔ ျခံထဲကလီလီပန္းပင္ေ႐ွ႕ထိုင္ၿပီး ဆြဲလိုက္၊
အေမဘုရားပန္းထိုးတဲ့ထဲက ႏွင္းပန္းတစ္ခက္ေကာက္လာၿပီး ထိုင္ဆြဲလိုက္နဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာလုပ္တမ္းကစားေနမိတာ။ ဒါေပမယ့္ လူသားမိတၱဴစက္ေလးကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ပုံဆြဲစေကးက ႐ုပ္ေသဓာတ္ပုံမွမဟုတ္ရင္ တယ္ဖ်င္းတာကိုး။
ေလတိုက္လို႔လႈပ္ေနတာေတြေၾကာင့္ ဟိုေစာင္းဒီေစာင္းျဖစ္သြားရင္ လိုက္မညႇိတတ္ေတာ့တာနဲ႔၊ အနားသတ္ေတြဆြဲတဲ့အခါ ေခ်ာ္ထြက္ေနတာနဲ႔၊ ေသးလိုက္ႀကီးလိုက္ျဖစ္သြားတာနဲ႔။ ကိစၥေတာ့မ႐ွိပါဘူးေလ။ ပန္းခ်ီဆရာတို႔ ဒီဇိုင္နာတို႔လုပ္မွာမွ မဟုတ္တာပဲ။ ဝါသနာအရကိုး။
"ပုံေတြကိုထားလိုက္ပါ... ကိုကိုကဘယ္ ႏွင္းပန္းႀကိဳက္တာလဲလို႔..."
ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့မွ ေဝဖန္ေရးသမားဝင္စားတဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ စာ႐ြက္ေတြကိုေ႐ွ႕ျပန္လွန္လိုက္ၿပီး ပထမဆုံးသူၾကည့္ခဲ့တဲ့ ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္း ေသးေသးေကြးေကြး ႏွင္းပန္းပင္ပုံကေလးကို လက္ညိဳးထိုးျပတယ္။
"ဪ... အဲ့တစ္ခုလား... "
"အင္း..."
"ကြၽန္ေတာ္လည္း ဆြဲသာဆြဲထားတာ...
အဲ့ပန္းေလးေတြကို မျမင္ဖူးဘူး၊ သိပ္လည္းမသိဘူး၊ အင္တာနက္ေပၚမွာပဲေတြ႕ဖူးတာ..."
"အမ်ားကေတာ့ ႏွင္းေခါင္းေလာင္းပန္း လို႔ေခၚၾကတာပဲ၊ အပူပိုင္းမွာ သိပ္မေပါက္ဘူး... အရမ္းေအးတဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသေတြမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား႐ွိတယ္"
ကိုကိုက ပန္းပင္ပုံေလးကေန အၾကည့္မခြာေသးဘဲ ေလသံမဝဲတဝဲေလးနဲ႔ပဲ သူသိတာေတြ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုျပန္ေျပာျပေနတယ္။
"ဒီပန္းေတြက တစ္ေဆာင္းလုံးငုံေနၿပီး ေဆာင္းကုန္ခါနီးမွ ပြင့္လာတတ္တယ္၊ အျဖဴေရာင္တစ္မ်ိဳးပဲ႐ွိတယ္... မယ္ေတာ္မာရီရဲ႕ ျဖဴစင္သန္႔႐ွင္းမႈကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ပန္းေပါ့..."
ကိုကိုက မ်က္လႊာခဏခ်ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးလႈပ္႐ုံ တစ္ခုခုကို ႐ြတ္ဆိုလိုက္တယ္။ သူယုံၾကည္တဲ့ထာဝရဘုရားသခင္ရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးေပးျခင္းခံရတဲ့အမ်ိဳးသမီးတျဖစ္လည္း ခရစ္ေတာ္ရဲ႕မိခင္ မယ္ေတာ္မာရီရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ခ်ီးမြမ္းေနတာျဖစ္လိမ့္မယ္။
"အရင္က... ဒီပန္းေတြကို အႏူးကျခံထဲမွာ စိုက္ထားဖူးတယ္၊
ဘုရားေက်ာင္းတက္မယ့္ေန႔ေတြဆို အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက အႏူးဆီကေန ပန္းေတြလာေတာင္းၾကတာ မွတ္မိေသးတယ္..."
မ်က္လုံးျပန္ဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုကို႔မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ျမင္ရတဲ့အရိပ္ကေလးက လိႈင္းလြန္႔သလို လႈပ္ခတ္ေနသေယာင္။
"ကခ်င္စကားနဲ႔ေျပာတာမ်ားတဲ့ အႏူးက ဒီပန္းေတြကိုေတာ့... ဗမာလို ႏွင္းပန္းပြင့္ေလးေတြလို႔ပဲ ေခၚတယ္၊ သူေက်ာင္းသူဘဝက ေက်ာင္းမွာ သူအခ်စ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ ဗမာဆရာမေလးတစ္ေယာက္က အဲ့လိုေခၚတတ္လို႔တဲ့... ငါငယ္ငယ္တုန္းကဆို အႏူးက ႏွင္းပန္းဥေလးေတြကို လမ္းေဘးက အရိပ္က်တဲ့ေနရာေတြမွာ လိုက္စိုက္ေပးရင္းနဲ႔ 'ေနာက္ႏွစ္ေဆာင္းကုန္ခါနီးက်ရင္ ဒီေနရာမွာပန္းခင္းေလးျဖစ္လာမွာ... အဲ့က်ရင္ ျပန္လာၾကည့္ရေအာင္...' လို႔ အၿမဲတမ္းေျပာတယ္၊ အဲ့တုန္းက အႏူးကဘာလို႔ အၿမဲပန္းေတြလာၾကည့္ဖို႔ စိတ္လႈပ္႐ွားေနတာလဲ ငါနားမလည္ဘူး၊ ဒီပန္းပင္ေတြက အပြားျမန္ေတာ့ ပန္းခင္းျမန္ျမန္ျဖစ္တာ ဘာဆန္းလို႔လဲ..."
ေနေရာင္ျခည္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးက ေလအတိုးမွာပြင့္ဟသြားတဲ့ ခန္းဆီးလိုက္ကာစၾကားကေန ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ ျပန္ထြက္ေျပးသြားလိုက္လုပ္ေနတဲ့အတြက္ ကိုကိုကိုင္ထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕ပုံဆြဲစာအုပ္ေလးရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေပၚက ပုံရိပ္ေလးမွာ အလင္းေၾကာင္းကေလးဟာ ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္။
စာ႐ွင္းေနတုန္းကၾကားရတဲ့ တည္ၿငိမ္ျပတ္သားတဲ့ေလသံနဲ႔ ကြဲျပားစြာပဲ ေလတိုးသလို မဝဲတဝဲစကားေျပာသံေလးဟာ ကြၽန္ေတာ္နားနားမွာ ေဝ့ဝဲေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုကို႔ကိုမ်က္ႏွာကိုေငးရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ပဲ နားေထာင္ေနခဲ့မိတယ္။
"ဒါေပမယ့္... အႏူးဆုံးၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘုရားေက်ာင္းကိုသြားတဲ့လမ္းမွာ အႏူးစိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ႏွင္းပန္းေလးေတြ အခင္းလိုက္ပြင့္ေနတာျမင္ေတာ့... အႏူးဘာလို႔ ပန္းေတြျပန္လာၾကည့္တိုင္း ေပ်ာ္ေနတတ္တာလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္လာတယ္... မိခင္ေတြက သူတို႔ရဲ႕ေသြးသားမ်ိဳးဆက္ကို ကမ႓ာေပၚမွာခ်န္ထားခဲ့ၾကရင္းနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ရဲ႕႐ွင္သန္မႈကို ဂုဏ္ယူၾကတာ၊ သူတို႔ရဲ႕တည္႐ွိမႈကို ဒီလိုနည္းနဲ႔ ကမၺည္းထိုးခဲ့ၾကတာ..."
"..."
တစ္ဖန္ တိုးဝင္လာတဲ့ေနအလင္းေၾကာင္းေလးရဲ႕ အလင္းေရာင္ထဲမွာ ကိုကို႔မ်က္ေတာင္ေပၚကပ္ေနတဲ့ မႈန္မႊားမႊားေရစက္ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ လဲ့လက္သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေနေရာင္ေလး ကတိုက္က႐ိုက္ျပန္ထြက္သြားေတာ့ ကိုကိုက စာအုပ္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္းပိတ္လိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္႕ကိုလွည့္ၾကည့္တယ္။
"မင္းရဲ႕အေမကို စိတ္ပူရေအာင္မလုပ္နဲ႔ ...
စာေမးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ေတာ့... ငါလိုက္ပို႔ေပးမယ္
ခဏေစာင့္..."
အဲ့သလိုေျပာလို႔ ထရပ္လိုက္ရင္း အေနာက္ထဲဝင္သြားၿပီး လက္ေဆးေနပါေရာ။ ခုဏတုန္းက ခဲပန္းခ်ီပုံေလးကို ပြတ္လိုက္မိလို႔ ေပသြားတဲ့ခဲမႈန္ေတြ သြားေဆးတာထင္ရဲ႕။ ေနာက္ေတာ့ တစ္႐ွဴးတစ္႐ြက္ႏွစ္႐ြက္ဆြဲယူ၊ လက္သုတ္၊ အမိႈက္ပုံးထဲေသခ်ာပစ္လို႔ သူ႕အခန္းထဲဝင္သြားရာက ဆိုင္ကယ္ေသာ့ယူၿပီး ျပန္ထြက္လာတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုကိုလုပ္သမွ်လိုက္ေငးရင္း ေနရာမွာပဲငုပ္တုပ္။ အျပင္ထြက္ဖို႔အသင့္အေနအထားနဲ႔ ႏွစ္မီတာအကြာေလာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့သူက လူ႕ကိုငုံ႔ၾကည့္လာေလရဲ႕။
"ထေလ... ဘာလုပ္ေနတာလဲ..."
"ကြၽန္ေတာ္အိမ္ကိုေျပာခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ... ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔အိမ္မွာပဲဟာ... "
"ငါက မင္းအုပ္ထိန္းသူမဟုတ္ဘူး"
"ကိုကိုကလည္း... ကြၽန္ေတာ္ကကိုကို႔..."
"ငါေခြးေပါက္စမေမြးဘူး"
"ဒါေပမယ့္ မေမြးလည္း..."
"ကပ္ေနလို႔မရဘူး... ျပန္ေတာ့..."
"ဟြန္႔..."
ခင္ဗ်ားေနာ္...။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာမယ့္စကားေတြကို အဲ့လိုအကုန္ပိတ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔...။
"ထေလ... သြားမယ္"
"ဟြန္း... ဘာလို႔သြားရမွာလဲ..."
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ထမလိုက္ဘဲ ဘုတ္ထိုင္ထိုင္ရင္း စူပုတ္ပုတ္။
"လင္းခန္႔... ေပကပ္ကပ္မလုပ္စမ္းနဲ႔..."
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ္႕ကို တစ္ခုခုေကြၽးရင္သြားမယ္..."
"ဘာမွ မေကြၽးဘူး "
"လုစားမယ္ဆိုရင္ေရာ..."
"လင္းခန္႔!"
"ဗ်ာ..."
လိမ္လိမ္မာမာထူးလို႔ ထရပ္လိုက္ရင္း ကိုကို႔ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ 'ဘာၾကည့္ေနျပန္တာလဲ' ဆိုတဲ့ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ျပတဲ့တုံ႔ျပန္မႈကိုရတယ္။
ေလလာတိုင္းမွာ ခန္းဆီးလိုက္ကာေလးက ဟစိဟစိ။ တိုးဝင္လာတဲ့ ေနအလင္းေၾကာင္းေလးကိုေတာ့ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီအစား ေလထဲမွာကပ္ပါလာတဲ့ သဘာဝဆန္ဆန္ ရနံ႔တစ္ခုသာ ဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေျမသင္းနံ႔လို႔ သတ္မွတ္လို႔ရတဲ့အနံ႔မ်ိဳး။
အနားကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္လာခဲ့ေတာ့ ကိုကိုဟာ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုၾကည့္ေနဆဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၾကားက အကြာအေဝးဟာ ဘယ္ႏွစ္လက္မမွ မ႐ွိေတာ့တဲ့အထိပါပဲ။
"လင္းခန္႔... ဆရာကို မခန္႔ေလးစားလုပ္တာ ေကာင္းတဲ့အက်င့္မဟုတ္ဘူး"
"ဘယ္သူက ကြၽန္ေတာ္႕ဆရာလဲ... ေရာမပစ္ပါနဲ႔ ကိုကိုရာ...
စာေမးတာၿပီးသြားၿပီ၊ ကိုကိုကကြၽန္ေတာ္႕ဆရာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊
ကြၽန္ေတာ္လိုက္ေနတဲ့သူျပန္ျဖစ္သြားၿပီ..."
"..."
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္႕ထက္နည္းနည္းအရပ္ျမင့္တဲ့ ကိုကိုေမးဖ်ားနားေလာက္ကေန ဝင္သက္ထြက္သက္႐ိႈက္လိုက္ရင္း
ကိုကို႔ရဲ႕ကိုယ္သင္းရနံ႔ကို႐ွာေဖြလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္႕ကို ေနာက္ျပန္တြန္းဖို႔ ကိုကိုလက္ကေလးႂကြလာတုန္းမွာပဲ ညာလက္နဲ႔ သူ႕လက္ေကာက္ဝတ္ကို အသာဖမ္းဆုပ္ထားလိုက္လို႔ အဲ့ဒီမွန္ပါးေလးႏွစ္ခ်ပ္ေအာက္က မ်က္ဝန္းနက္တစုံကို မိမိရရၾကည့္လိုက္တယ္။
ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္႕ကိုၾကည့္ပါ။
ဟုတ္တယ္။ အဲ့သလို ျပန္ၾကည့္ပါ။
'ဘာလုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာလဲ' ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါတဲ့ ျငင္းဆန္တဲ့အၾကည့္၊ သေဘာမက်တဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ပါ။
ခင္ဗ်ားအဲ့လိုၾကည့္တဲ့ပုံစံကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ကခ်စ္တယ္။
သပ္ရပ္စြာခ်ပ္ကပ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေလးေတြဆီ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ဆံေတြေ႐ြ႕သြားတာကို ျမင္သြားေတာ့ ကိုကိုဟာ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ပိုၿပီးကပ္ရပ္ေအာင္ ျပဳလုပ္လိုက္တယ္။ ဆုပ္ကိုင္ခံထားရတဲ့ လက္ကိုလည္းဆြဲထုတ္ဖို႔လုပ္ရင္း ခုဏကအၾကည့္ေတြကိုလည္း ပိုလို႔အ႐ွိန္တင္ရင္း...။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လည္ပင္းကိုနည္းနည္းဆန္႔ထုတ္လို႔ လမ္းေၾကာင္းထဲကိုဝင္လိုက္ၿပီး ေက်ာက္ပတ္တီးမ်က္ႏွာေထာက္ရင္ အကန္ခံရမွာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးဆိုတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ စြန္႔စြန္႔စားစားပဲ စင္တီမီတာတစ္ခ်ိဳ႕ကိုဆြဲခ်ံဳ႕ဖို႔ ဆက္ၾကံစည္ေနခဲ့တယ္။ ဒီအသံကိုမၾကားခင္အထိေပါ့...။
"ဂ်ိန္း..."
"..."
ျပတင္းတံခါးက ခန္းဆီးေလးဟာ ႐ွည္ၾကာၾကာျဖတ္တိုက္ေနတဲ့ေလညင္းေၾကာင့္ တလူးလူးလြန္႔လြန္႔။ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ ေလာကတစ္ခြင္လုံးညိဳေမွာင္လာတဲ့ အရိပ္အေရာင္ေတြနဲ႔အတူ တျဖည္းျဖည္းအားေကာင္းလာတဲ့ မိုးစက္က်သံေတြကိုပါ ပီပီျပင္ျပင္ၾကားလာရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ျပတင္းတစ္ဖက္ကို လွမ္းေငးလိုက္မိတယ္။ လမ္းကေတြ႕လာတဲ့ ပုစဥ္းေတြကိုၾကည့္ရင္း ေတြးမိခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕ရာသီဥတုခန္႔မွန္းခ်က္က မွန္သြားသား...။
"တကယ္မိုး႐ြာတာပဲ..."
"ဘာလဲ... မင္းက မိုးအတုလို႔ထင္လို႔လား... ဖယ္စမ္း..."
ကြၽန္ေတာ္ေငးေနတုန္း အခ်ိန္အခါကို ေကာင္းေကာင္းအသုံးခ်တတ္တဲ့ကိုကိုက က်န္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႕ညာလက္ကိုဆြဲကိုင္ၿပီး အခ်ဳပ္ခံထားရတဲ့ သူ႕လက္ကိုသူကယ္တင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမ႐ွိပါဘူး။
"ကိုကို... မိုးကသည္းမယ့္ပုံပဲ"
"အင္း..."
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ...
ကြၽန္ေတာ္႕ေက်ာက္ပတ္တီးက ေရစိုလို႔မရဘူး"
ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတဲ့ဘယ္လက္ကေလးကို ေျမႇာက္ျပၿပီး မ်က္လုံးအိမ္ေတြထဲ အသနားခံတဲ့အရိပ္အေရာင္ေတြ အျပည့္ျဖည့္လို႔ အဲ့သလိုေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုကိုဟာ စကားမတုံ႔ျပန္ဘဲ လက္ထဲကဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္လိုက္တယ္။
"ျဖည္ဖို႔အခ်ိန္မတန္ေသးဘဲ ေရစိုလို႔ျဖည္လိုက္ရရင္ ေပ်ာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ ပိုၾကာကုန္ေတာ့မွာ..."
"..."
ကြၽန္ေတာ္ စကားတစ္စုေျပာၿပီးလို႔ ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တိုင္းမွာ အဲ့ဒီမထူမပါး မ်က္ခုံးတန္းေတြဟာ တစ္ေၾကာင္းနဲ႔တစ္ေၾကာင္း ပိုပိုနီးကပ္လာၾကတယ္။
"မိုး႐ြာႀကီးထဲ မျဖစ္မေန အိမ္ျပန္ရမွာလား... ကိုကိုက အဲ့ေလာက္ေတာ့ မရက္စက္ေလာက္ပါဘူးေနာ္... "
"..."
"ေနာ္..."
တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ ကြၽန္ေတာ္ေျမႇာက္ျပေနတဲ့ ေက်ာက္ပတ္တီးကိုၾကည့္လိုက္၊ မ်က္လုံးေတြကို မဝိုင္းဝိုင္းေအာင္လုပ္ၿပီး အီျပေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ ေနာက္ ျပတင္းေပါက္အျပင္ကို တစ္ခါလွည့္အကဲခတ္လိုက္ျပန္ရင္း မ်က္ခုံးတန္းေတြ တျဖည္းျဖည္းေျပက်သြားေလရဲ႕။ ေနာက္ေတာ့ မ်က္လႊာခ်ရင္း မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ ေလတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ ခပ္တိုးတိုးေလးေရ႐ြတ္လိုက္တယ္။
"Jesus Christ..."
"အဟြန္း... ဒီမွာေနလို႔ရၿပီမလား..."
"အခုျပန္လို႔မွမရတာ... ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ
ၿငိမ္ၿငိမ္ေန..."
"ေယး... "
ဘယ္ရမလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ - တစ္မွတ္၊ ကိုကို - ဇီး႐ိုးပါ။
မိုးကိုအေၾကာင္းျပၿပီး ကိုကို႔အိမ္မွာ တစ္ေနကုန္ခိုကပ္ေနလို႔ရၿပီ။ အားရဝမ္းသာနဲ႔ ဆိုဖာေပၚခုန္ဝင္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္႕အေတြးကို တိုက္႐ိုက္ၾကားေနသေယာင္နဲ႔
မဝဲတဝဲသတိေပးသံေလးက နားထဲတိုးျဖစ္ေအာင္ တိုးဝင္လာေသးသဗ်။
"မင္းကို တစ္ေနကုန္ေနလို႔ရတယ္လို႔ ဘယ္သူမွမေျပာဘူး...
မိုးတိတ္ရင္ ျပန္..."
"ဟြန္႔... "
မိုးသံၾကားတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕စြန္းစားခန္း တစ္ခန္းရပ္သြားရေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မိုးနတ္မင္းေတာ္သြားၿပီ။ အရင္တစ္ခါကႏုတ္ထားတဲ့ ၁၀မွတ္ျပန္ေပးမယ္။
"ဗိုက္ဆာတယ္... ကိုကို ကြၽန္ေတာ္႕ကိုဘာေကြၽးမွာလဲ..."
ကိုကိုက ဘာမွမေျပာဘဲ ေရခဲေသတၱာသြားဖြင့္ၿပီး မိုင္လိုဘူးနဲ႔ ခ်ိစ္ေပါင္မုန္႔တစ္ထုပ္ကို ဆြဲယူလာေလရဲ႕။
"ကိုကို..."
"အင္း..."
"ၾကာရင္ မိုင္လိုက ကြၽန္ေတာ္႕ကို loyal customer ဆု ေပးေတာ့မယ္"
တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ မ်က္ခုံးတန္းႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲက်ံဳ႕လို႔ ထူးဆန္းသလိုအၾကည့္နဲ႔ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ရင္း...။
"ငါဝယ္ရတာပါ..."
"ေန႔တိုင္းေသာက္တဲ့သူက ကြၽန္ေတာ္ေလ..."
"အဲ့ေတာ့ ဘာထူးထူးျခားျခားခံစားရလဲ..."
"ဟီး... ကိုကို႔ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေတြ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔တိုးလာတာလို႔ ေျပာရမလား..."
"မေျပာနဲ႔... စားစရာ႐ွိတာစား..."
"ဟြန္႔..."
ကြၽန္ေတာ္ လက္ထဲထိုးထည့္ေပးသြားတာေတြကို စားပြဲေပၚျပန္ခ်လိုက္ၿပီး လွည့္ထြက္သြားတဲ့ကိုကို႔ေနာက္ ထလိုက္ခဲ့တယ္။ တစ္လွမ္းႏွစ္လွမ္းမွာပဲ မွီသြားတာမို႔ ေကာင္းေနတဲ့လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကိုကိုပခုံးကိုလွမ္းဆြဲကိုင္လို႔ အဲ့လက္ေပၚမွာမွ ေမးဖ်ားကေလးကိုတင္ၿပီးမွီလိုက္ရင္း...။
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ္ပူတင္းစားခ်င္တယ္..."
"ေထာက္..."
"အ..."
"ငါကဘာလို႔လုပ္ေပးရမွာလဲ..."
နားယားသြားပုံရတဲ့ကိုကိုဟာ ေနာက္ျပန္တိုက္ကြက္တစ္ခ်က္ကို ေစတနာပါပါနဲ႔ ခ်ီးျမႇင့္လိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ္႕ကိုခြာခ်ပါရဲ႕။
ကြၽန္ေတာ္လည္း နဖူးပြတ္ရင္း ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း ဆက္လုပ္တာေပါ့။
"ကြၽန္ေတာ္႕ဟာကြၽန္ေတာ္ လုပ္စားလို႔မရလို႔ေလ... ဒီမွာေတြ႕ဘူးလား..."
"မင္းအဲ့ေက်ာက္ပတ္တီးကိုေျမႇာက္ျပေနတာ ေတာ္လိုက္ေတာ့..."
"အာ့ဆို ကိုကိုကြၽန္ေတာ္႕ကို ပူတင္းလုပ္ေကြၽးေလလို႔...
ပူတင္း... ပူတင္း... ပူတင္းပူတင္းပူတင္း..."
"ဘာလို႔ မေကြၽးမခ်င္း အက်ႌစကိုဆြဲေနတာလဲ...
မင္းကေခြးလား... ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း... နားညီးတယ္"
"ဝုတ္..."
"အဲ့လိုမေအာ္နဲ႔..."
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း...။
"အား... ဗိုက္ကိုပု႐ြက္ဆိတ္တက္ေတာ့မွာပဲ
ပူတင္းေလးက ခ်ိဳလိုက္တာ..."
လက္တစ္ဖက္နာေနတဲ့ ႐ွီဘာေပါက္ကေလးတစ္ေကာင္ဟာ အေလွ်ာ့မေပးစတမ္း နည္းေပါင္းစုံထုတ္ၿပီး က်ားကုတ္က်ားခဲႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ treat ေလးရခဲ့ပါၿပီ။ လက္ခုပ္တီးေပးပါအုံး။
အဲ့ဒီေနာက္ လိုခ်င္တာရသြားလို႔ေက်နပ္သြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဆိုဖာေပၚမွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ပက္လက္လွန္ရင္း ဖုန္းထိုင္ပြတ္ေနခဲ့တယ္။
"ငါစာလုပ္စရာ႐ွိတယ္... ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး အဲ့ဒီမွာေနေန..."
ကိုကိုက ဆိုဖာကိုလက္ညိဳးၫႊန္ျပလို႔ အထက္ပါအတိုင္း အမိန္႔ခ်ၿပီး သူ႕အခန္းထဲဝင္သြားတယ္။ နားေထာင္ရမွာေပါ့။ ပူတင္းကစားၿပီးသြားၿပီကိုး။
ဒါနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပ်င္းပ်င္း႐ွိတာနဲ႔ ဖုန္းစကရင္ကို တေတာက္ေတာက္ေခါက္ရင္း သိခ်င္တာ႐ွိတယ္ဆို ဂူးဂဲလ္အားကိုးပုဆိန္႐ိုးလုပ္ေလ့႐ွိတဲ့ အက်င့္ေလးအတိုင္း ႐ွာဖတ္ေနမိတဲ့အေၾကာင္းအရာကေတာ့...။
"Snowdrop တဲ့... english name ကလည္း လွတာပဲ..."
မွန္ပါတယ္။ အေစာေလးက ကိုကိုသေဘာက်တယ္လို႔ေျပာတဲ့ ႏွင္းေခါင္းေလာင္းပန္းေခၚ ႏွင္းပန္းေသးေသးေကြးေကြးေလးေတြ အေၾကာင္းပါပဲ။
ကမ႓ာဦးအစ ဘုရားက ကမ႓ာကိုဖန္ဆင္းခဲ့ခ်ိန္တုန္းက ႏွင္းကို အေရာင္တစ္ခုခုေပးႏိုင္ဖို႔အတြက္ ပန္းေတြဆီ သူတို႔ရဲ႕အေရာင္ကို ႏွင္းအတြက္ေပးႏိုင္မလား လို႔ သြားေတာင္းဆိုခဲ့သတဲ့။ တစ္ျခားပန္းေတြအားလုံးက ျငင္းဆန္ၾကေပမယ့္ ျဖဴေဖြးေဖြး ေသးႏုႏုပန္းကေလးျဖစ္တဲ့ snowdrop ကေတာ့ သူ႕ရဲ႕အေရာင္ကို ႏွင္းအတြက္ေပးခဲ့တယ္။ အျပန္အလွန္သေဘာအေနနဲ႔ snowdrop ဟာ ႏွစ္တိုင္းလိုလို တျခားပန္းေတြအားလုံးထက္ ေစာၿပီးပြင့္ခြင့္ကို ရတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းကစလို႔ ႏွင္း နဲ႔ snowdrop ပန္းဟာ အေကာင္းဆုံးမိတ္ေဆြေတြျဖစ္လာၾကတယ္တဲ့။ အိမ္း...။ ပါးစပ္ရာဇဝင္ေတြေပါ့ေလ...။
အထက္ကတစ္ခုကေတာ့ ဂ်ာမနီထုတ္ဗ်။
႐ိုေမးနီးယားထုတ္တစ္ခုကက်ေတာ့ ဒီလိုဆိုတယ္။ ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း ေႏြဦးေရာက္တာနဲ႔ ေနမင္းဟာ ကမ႓ာေပၚကိုေႏြးေထြးမႈေတြ ျဖန္႔က်က္ေပးဖို႔ မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္အသြင္ကိုယူၿပီး ဆင္းလာတတ္တယ္။ လူေတြက သူ႕ကိုသိပ္ခ်စ္ၾကၿပီး သူေရာက္လာမွာကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ေစာင့္စားတတ္ၾကသတဲ့။ တစ္ရက္က်ေတာ့ ေဆာင္းမိစၧာႀကီးက အဲ့ဒီေႏြမ... အဲ... ေနမေလးကို ဖမ္းသြားၿပီး ေျမေအာက္အက်ဥ္းတိုက္ထဲ ဖြက္ထားလိုက္ပါေရာ။ အဲ့သမွာ ေနအလစ္သုတ္ခံလိုက္ရတဲ့ ကမ႓ာႀကီးက ညဘက္မီးပ်က္သလို ေမွာင္တိေမွာင္ေတာင္ေယာင္တိေယာင္ေတာင္နဲ႔ ဝွက္သယ္ဟဲလ္ေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ မိန္းမလွေလးဘဝေျပာင္းထားတဲ့ ေနမင္းက 'ငါေတာ့လြတ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး... သြားၿပီဟ...' လို႔ လက္မိႈင္ခ်ေနတုန္းမွာပဲ လူစြမ္းေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ အုန္းခနဲေပၚလာၿပီး သူ႕ကိုကယ္ထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ ေနမင္းဟာ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီး ကမ႓ာႀကီးဟာလည္း မီးျပန္လာ... မွားလို႔ ... ျပန္ၿပီး အလင္းေရာင္နဲ႔ေႏြးေထြးမႈ ျခဳံလႊမ္းသြားခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူရဲေကာင္းေလးကေတာ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ လဲက်သြားခဲ့တယ္။ သူ႕ရဲ႕ေသြးေတြ ေျမေပၚက်သြားခ်ိန္ အဲ့ေနရာကေန ပထမဆုံး snowdrops ေတြ ပြင့္လာခဲ့ၾကတယ္။ နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ ကမ႓ာႀကီးမီးလာသြားေပမယ့္ သူရဲေကာင္းလူငယ္ေလးကေတာ့ အလင္းေရာင္ကို ထပ္မျမင္ရေတာ့ဘူးတဲ့။
မိုးေအးေအးနဲ႔ ပုံျပင္ေတြဖတ္မိရင္း ဘယ္ကဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိဘူး။ ႏိုးတစ္ဝက္အိပ္တစ္ဝက္ ျဖစ္ေနတုန္းမွာ အိပ္မက္လိုလိုဘာလိုလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေဘးနားမွာရပ္ေနၿပီး ကြၽန္ေတာ္႕ကို အၾကာႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနသလိုခံစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႕လက္ကေက်ာက္ပတ္တီးစေပၚမွာ သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို ထိတယ္ဆို႐ုံဖြဖြကေလးတင္ၿပီး တစ္ခုခုခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ႏိုးလာေတာ့ မိုးေတာင္တိတ္ေနၿပီ။ ဆိုဖာနားက ျပတင္းတံခါးကေတာ့ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ခန္းဆီးစေတြနဲ႔အတူ ပိတ္လ်က္႐ွိေနတယ္။ မိုးေကာင္းေကာင္း ႐ြာခ်ထားတဲ့အတြက္ ေလထုက စိုထိုင္းထိုင္း ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္။ ဒါေပမယ့္... ေအးတယ္လို႔မခံစားရဘူး။ အေၾကာင္းအရင္း႐ွာလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုယ္ေပၚမွာ အျဖဴေရာင္ေစာင္ပါးေလးတစ္ထည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာေတာ့ ကိုကိုက စားပြဲေလးေဘးထိုင္ၿပီး စာဖတ္ေနခဲ့တယ္။
သူရဲ႕ပုံမွန္ပုံစံအတိုင္း ခါးမတ္မတ္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြကို ေစ့ေစ့ဖိကပ္ထားလ်က္ အာ႐ုံစူးစိုက္ေနတဲ့ မွန္ပါးေလးႏွစ္ခ်ပ္ေနာက္က မ်က္လုံးနက္ေတြ။ တိုးမွ်င္မွ်င္ေလးထြက္ေနတဲ့ စာ႐ြက္လွန္သံၾကားကေန ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕သမ္းေဝသံကို သတိထားမိသြားတဲ့ေနာက္ အဲ့ဒီလူသားဟာ နားထင္ေဘးက မ်က္မွန္ကိုင္းအၾကည္ေလးကို လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ပင့္တင္လိုက္ရင္း ေမာ့ၾကည့္လာလို႔...။
"ႏိုးၿပီလား..."
အဲ့လိုပဲတစ္ခြန္းေမးၿပီး သူ႕စာအုပ္ဆီ ျပန္အာ႐ုံေရာက္သြားေလရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္လုံးေတြကိုပြတ္သပ္ၿပီး ေစာင္ကေလးကိုအသာဖယ္လို႔ ေကာ္ေဇာေပၚ ဆင္းထိုင္လိုက္တယ္။
"ကိုကို..."
"အင္း..."
"ကြၽန္ေတာ္အိပ္ေနတုန္းကေလ...
ကိုကိုကြၽန္ေတာ္႕နားလာေသးလား..."
ကိုကိုက စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ကိုလွန္လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္႐ြက္ၾကားမွာ အဆင္သင့္လက္ညိဳးကေလး ထိုးထားလိုက္ရင္း ျပန္ေျဖတယ္။ အၾကည့္ေတြကေတာ့ စာအုပ္မ်က္ႏွာျပင္မွာပဲ ကပ္ေနဆဲ။
"မိုးသည္းေတာ့ေအးလာလို႔ တံခါးပိတ္ၿပီး ေစာင္လာျခဳံေပးထားတာ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
"အဲ့တုန္းက ကိုကိုကြၽန္ေတာ္႕ကို တစ္ခုခုေျပာေသးလား..."
"ငါဘာေျပာလို႔လဲ..."
"ဟို..."
ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ သုံးေလးစကၠန္႔ၾကာေအာင္ စကားအစေပ်ာက္ေနတုန္းမွာ မ်က္စိေ႐ွ႕က တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ဆြဲက်ံဳ႕ၿပီး ကြၽန္ေတာ္႕ကို ထူးဆန္းသလိုအၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနၿပီ။
"ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး..."
ကိုကိုက ေခါင္းတယမ္းယမ္းလုပ္လိုက္ရင္း လက္ေကာက္ဝတ္ကနာရီကို တစ္ခ်က္ငုံ႔ၾကည့္ရင္း လက္ထဲက စာအုပ္ကိုပိတ္လိုက္တယ္။
"မိုးလည္းတိတ္ၿပီ ေန႔လည္ ၂နာရီလည္းခြဲေနၿပီ၊
အိပ္ေရးမဝေသးရင္လည္း အိမ္ျပန္ၿပီးအိပ္ေတာ့...
ကဲ ထ... ငါလိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"..."
ေျပာေျပာဆိုဆို စားပြဲေပၚခ်ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကိုဆြဲယူ၊ ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့ လက္႐ွည္အက်ႌအျဖဴကို လ်ိဳဝတ္လိုက္ၿပီး ထသြားတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္စာအုပ္ေတြကိုယ္ ကမန္းကတမ္းေကာက္ယူလို႔ ေနာက္ကထလိုက္ခဲ့ရတာေပါ့။
ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာထိုင္လို႔ လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ကိုကို႔ခါးကိုဖက္ထားရင္း ကိုအားလားက်င့္စဥ္အတိုင္း တြယ္ကပ္လိုက္လာခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဒီတစ္ခါ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္နဲ႔ ေ႐ွ႕ကေမာင္းသူရဲ႕လွမ္းေငါက္တာကို မခံခဲ့ရဘူး။
မ်က္လုံးေတြကိုမွိတ္ထားရင္း ကိုကို႔ေက်ာျပင္ေလးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္လို႔ သိပ္သေဘာက်ရတဲ့ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ကိုယ္သင္းနံ႔ကို ႐ိႈက္သြင္းေနတုန္း စကားလုံးတစ္ခ်ိဳ႕က အေတြးရိပ္ထဲကို စီးဆင္းလာခဲ့ရဲ႕။
”ေတာင္းပန္ပါတယ္...”
ပီပီျပင္ျပင္မဟုတ္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္႕အိပ္မက္ထဲကလူဟာ အဲ့သလိုေျပာခဲ့သလိုပဲ။
_____________________________________
To be continued...
💖💖💖
A/N time desu! ပုံေလးနည္းနည္းျပခ်င္လို႔ပါ။
Snow drop flower (ႏွင္းပန္းပြင့္၊ ႏွင္းေခါင္းေလာင္းပန္း)
လမ္းေဘးက snowdrop ခင္းေလးက
အခြန္းနဲ႔သူ႕အေမၾကားက ေအးခ်မ္းတဲ့ agape love ကို ေဖာ္ျပေနသလိုပဲ... *white heart emoji*
[A/N * Agape - ခ်စ္ျခင္းအမ်ိဳးအစားအားလုံးတြင္ အျမင့္ဆုံးေသာခ်စ္ျခင္းပုံစံ၊ အတၱရမၼက္ကင္းၿပီး ကိုယ့္အတြက္မငဲ့ေပးဆပ္တတ္ေသာ selfless unconditional love ၊ ခရစ္ယာန္အယူအဆတြင္ ဘုရားသခင္မွလူသားတို႔ထံ လူသားတို႔မွဘုရားသခင္ထံ
ထား႐ွိေသာ အျမင့္ျမတ္ဆုံးခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈဟု အဓိပၸာယ္ဖြင့္ေလ့႐ွိေသာ္လည္း Agape love သည္ မိဘႏွင့္သားသမီး၊ အဘိုးအဘြားႏွင့္ေျမး၊ ဆရာႏွင့္တပည့္၊ ကူညီကယ္တင္သူ၊ သြန္သင္ဆုံးမလမ္းျပသူ၊ အုပ္ထိန္းေစာင့္ေ႐ွာက္သူႏွင့္ ကယ္တင္ဆုံးမ ေစာင့္ေ႐ွာက္ခံရသူစေသာ ဆက္ႏြယ္မႈမ်ားၾကားတြင္လည္း ႐ွိတတ္သည္ဟု ေဖာ္ၫႊန္းၾကသည္။]
အေအးပိုင္းကပန္းျဖစ္တဲ့ Snowdrop ေလးေတြက စိုထိုင္းတဲ့ေျမ၊ ေျမေဆြးသစ္႐ြက္ေတြၾကား၊ သစ္ရိပ္က်တဲ့ေနရာေတြမွာ ေကာင္းေကာင္း႐ွင္သန္ၾကပါတယ္။ မ်ိဳးဥပင္ေတြရဲ႕ထုံးစံအတိုင္း အပင္ပြားလြယ္ေတာ့ ပန္းခင္းျဖစ္လြယ္ၾကတယ္။ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝတဲ့ ပန္းေလးပါ။
ဒီပုံကေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူး...။ တြဲၾကပါေတာ့ဆိုတဲ့သူေတြကို ဒီ meme နဲ႔ ေျပးျမင္ေနလို႔ လာျပတာ 🤭 ။
Novella ✒️