❄️❄️❄️
"အက်ႌလဲရေအာင္ေနာ္...
ကြၽန္ေတာ္ကူလဲေပးမယ္..."
ေျပာရင္းဆိုရင္း ကိုကိုလက္ေမာင္ေလးကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို ကြၽန္ေတာ္႕ဘက္လွည့္လာေအာင္လုပ္လိုက္ေတာ့ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္႕လက္ကိုဖယ္ခ်လို႔ စိုက္ၾကည့္ရင္း...။
"ဘာလဲ..."
"အက်ႌလဲရေအာင္ေလ... ကိုကိုေခြၽးေတြ႐ႊဲေနတာ..."
"မလိုဘူး... ငါ့ဟာငါလဲမယ္"
"ကိုကိုထႏိုင္လို႔လား..."
"ထႏိုင္တယ္"
"တကယ္လား..."
"အင္း..."
"ၿပီးေရာေလ ဒါဆိုလည္း..."
ကြၽန္ေတာ္လည္း ပခုံးေလးတြန္႔ျပၿပီး စာၾကည့္စားပြဲကထိုင္ခုံဆီ ေျပာင္းထိုင္လိုက္လို႔ ကိုကို႔ကုတင္ေပၚကေန လက္ေထာက္ၿပီးထထိုင္ေနတာကို ၾကည့္ေနလိုက္တာေပါ့။
ကိုကိုကကုတင္စပ္မွာထိုင္လို႔ နဖူးစကေခြၽးေတြကို လက္ခုံနဲ႔ဆြဲသုတ္လိုက္ရင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထၿပီး အဝတ္အစားေတြထည့္ထားတဲ့ ဗီ႐ိုအျဖဴေရာင္ေလးဆီ တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းသြားတယ္။ ေနာက္ ဗီ႐ိုကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး အက်ႌေတြကိုလွန္ေလွာလို႔ ခရမ္းေဖ်ာ့ေရာင္ေအာက္ခံနဲ႔ အဖ်ားစြန္းေတြမွာအျဖဴစင္းေလးေတြပါတဲ့ ႐ွပ္အက်ႌတစ္ထည္ကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္လုံးသူ႕ကိုယ္ေပၚမွာကပ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕အၾကည့္ေတြကို တစ္ခုခုတုံ႔ျပန္ဖို႔လိုတယ္လို႔ ေတြးမိသြားပုံပဲ။ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လ်က္နဲ႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ...။
"မင္းက အဲ့မွာ ဘာထိုင္ၾကည့္ေနတာလဲ..."
ကိုကိုအဝတ္အစားလဲမွာကို ထိုင္ေစာင့္ေနတာလို႔ေျပာရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ...။
"ကိုကို အကူအညီလိုမလားလို႔..."
"မလိုဘူး... ငါ့အခန္းထဲက ထြက္လိုက္လို႔ရၿပီ"
"မထြက္ခ်င္ပါဘူး..."
"ဘာ..."
"မထြက္ခ်င္ပါဘူး..."
ကိုကို႔မ်က္ခုံးတန္းေလးေတြ ပိုပိုၿပီးတြန္႔ခ်ိဳးလာလို႔ နည္းနည္းျမႇင့္ထားပုံေပၚတဲ့ ေလသံေလးက နားထဲ႐ိုက္ခတ္လာရဲ႕။
"လင္းခန္႔..."
"ဗ်ာ..."
႐ုပ္တည္ေလးနဲ႔ ျပန္ထူးလိုက္ေတာ့ သက္ျပင္းတိုတိုေလးမႈတ္ထုတ္၊ မ်က္လႊာေလးခ်လို႔ ျပန္အားေလ်ာ့သြားတဲ့ေလသံေလးနဲ႔...။
"ငါမင္းကိုေအာ္ေနဖို႔ရာ အားမ႐ွိေသးဘူး...
ဂ်စ္ကတ္ကတ္လာမလုပ္နဲ႔... သြားဆိုရင္သြားလိုက္..."
"ကိုကိုက ကိုကို႔ခႏၶာကိုယ္ကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္မွာမႀကိဳက္လို႔လား..."
"..."
ၿငိမ္ဆိတ္သြားတဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ဟာ ေခါင္းကိုျပန္လွည့္ယူသြားၿပီး ဗီ႐ိုတံခါးကိုပိတ္လိုက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္သိတာေပါ့ ကိုကို...။ ခင္ဗ်ားက အရမ္းတြန္႔တိုတတ္တာ။
ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ရာကေနထလာခဲ့ၿပီး သူ႕ေနာက္ေက်ာကို ေရာက္လာခဲ့တဲ့အထိ ကိုကိုဟာ ေရခဲ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနဆဲ။ အဲ့သလိုရပ္ေနရာက ေနာက္ကိုျပန္လွည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ လက္မအနည္းငယ္အကြာမွာ႐ွိေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုျမင္ေတာ့ လန္႔ၿပီး ဆတ္ခနဲေနာက္ဆုတ္သြားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးက ဗီ႐ိုနဲ႔ကပ္လ်က္သားျဖစ္သြားလို႔။
ကိုကိုက ခ်က္ခ်င္းပဲ ညာဘက္ကေန ေ႐ွာင္ထြက္ဖို႔လုပ္လိုက္တုန္း ကြၽန္ေတာ္လက္ကို ဗီ႐ိုမွာေထာက္ၿပီး ပိတ္ထားလိုက္တယ္။ ကိုကိုဘယ္ဘက္ကို ျပန္လွည့္လိုက္ေတာ့လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။
"လင္းခန္႔..."
"ဟုတ္ ကိုကို..."
"မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ..."
"ကြၽန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
"ဖယ္ေတာ့..."
"ဟင့္အင္း..."
ေျပာရင္းပဲ ကြၽန္ေတာ္ေျခတစ္လွမ္းေ႐ွ႕တိုးလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႕လက္ႏွစ္ဖက္ၾကားထဲမွာ ခ်ဳပ္မိေနတဲ့ကိုကိုဟာ ဗီ႐ိုထဲကို သူ႕ခႏၶာကိုယ္ပါနစ္ဝင္သြားေတာ့မတတ္ ေနာက္ကိုကပ္သြားေလရဲ႕။
မ်က္မွန္မပါတဲ့ မ်က္နက္ဝန္းေလးေတြဟာ ၾကည္လဲ့လို႔။
နဖူးျပင္ေပၚဖ႐ိုဖရဲက်ေနတဲ့ ခပ္စိုစိုဆံစဖ်ားေလးရဲ႕အစြန္းကေန ေခြၽးစက္ကေလးတစ္စက္ဟာ ႏွာတံစင္းစင္းေလးေပၚကို ေလွ်ာခ်ခုန္ဆင္းသြားတယ္။ တင္းတင္းေစ့ထားတဲ့ ကိုကို႔ႏႈတ္ခမ္းေလးဟာ ခါတိုင္းေလာက္အေရာင္မစိုတဲ့ ပန္းေဖ်ာ့ေရာင္အဆင္းနဲ႔။ အင္း... ကိုကို႔မ်က္ႏွာက တကယ္ကိုၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ...။ ကြၽန္ေတာ္႕ႏွလုံးေသြးေၾကာလမ္းမေတြထဲကို ဂ်စ္ကားတစ္စီးဝင္လာၿပီး စက္သံတဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ပတ္ေမာင္းေနၿပီ။ ကိုကို... ၾကားရလား...။ ကြၽန္ေတာ္႕ႏွလုံးသားထဲက ဂ်စ္ကားသံကို ၾကားရလား...။
လႈပ္႐ွားေနတဲ့ႏွလုံးသားရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈနဲ႔အတူ အဲ့ဒီမ်က္ႏွာေလးဆီ ေပကေနလက္မ၊ လက္မကေနစင္တီမီတာအကြာအေဝးထိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း နီးကပ္လာခဲ့တဲ့ေနာက္...။
"ေထာက္..."
"အ..."
နဖူးေပၚကို က်လာတဲ့အားတစ္ခုေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာေတြပါ က်ယ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္႕ဂ်စ္ကားကေတာ့ လမ္းတစ္ဝက္မွာ စက္ပ်က္သြားၿပီ။
"ဖယ္လိုက္ေတာ့... ငါမင္းကိုကန္မိေတာ့မယ္..."
ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္႕ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ပဲ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ေျပာလိုက္တယ္။
"ကိုကိုဗ်ာ... ေနမေကာင္းေနလည္း လက္ဆက ေလ်ာ့မသြားဘူး"
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ပြတ္လို႔ ႏႈတ္ခမ္းစူရင္းပဲ ဖယ္ေပးလိုက္ရပါသည္ေပါ့ေလ...။
ဟူး... ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲမွာဆို ဘယ္ေတာ့မွာေျပးမလြတ္တဲ့ ခ်ဳပ္ကြက္ကို နဖူးတစ္ခ်က္ေတာက္ၿပီး ဖြင့္ထြက္သြားတယ္တဲ့။ ေတာ္ပါေပ့ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုကို...။
ရယ္စရာမေကာင္းဘူးလား...။ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲမွာ အလုပ္ျဖစ္သမွ်က အျပင္ေလာကမွာ သုံးစားမရတာေတြခ်ည္းပဲ။ ႐ိုမန္႔တစ္ဇာတ္လမ္းေတြရဲ႕ ဇာတ္ၫႊန္းဆရာေတြနဲ႔ ဒါ႐ိုက္တာအေပါင္းက တကယ့္ လူလိမ္အႀကီးစားေတြ...။
၀.၀၀၀၀၁ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ေတာင္ ႐ိုမန္႔တစ္ဆန္ၾကည့္လို႔မရတဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုအျမင္ကပ္စြာ စိုက္ၾကည့္ေနရင္းပဲ လက္ဟန္ျပၿပီး 'မင္းအခုအျပင္ထြက္မလား... ငါကန္ထုတ္ရမလား...' လို႔ ေမးေနေလရဲ႕။
"ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္မ်က္လုံးကို အဝတ္စည္းထားမယ္ေလ၊
အဲ့လိုမရဘူးလား..."
"..."
"မရဘူးလား..."
"..."
ဟုတ္...။ ကန္အထုတ္ခံလိုက္ရပါၿပီ။
ကိုကို... ကိုကို...။
ခင္ဗ်ားက က်န္တဲ့အားမ႐ွိရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္႕ကို အႏိုင္က်င့္ဖို႔အားကေတာ့ အၿမဲက်န္တယ္ထင္ပါ့။
အခန္းေ႐ွ႕မွာရပ္ရင္း ႏွာဝကေန ေလတစ္သုတ္မႈတ္ထုတ္လို႔ စူပုတ္ပုတ္ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိတယ္။
"ဟြန္႔... ကပ္ေစးနဲလိုက္တာ..."
* *
အဲ့ဒီေနာက္ ပါလာတဲ့ အားျဖည့္အခ်ိဳရည္၊ ေရဓာတ္ျဖည့္အခ်ိဳရည္ေတြနဲ႔ အသီးတစ္ခ်ိဳ႕၊ မုန္႔တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေရခဲေသတၱာထဲစီထည့္ေပးတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေခါက္ သန္႔႐ွင္းေရးမလုပ္ရရင္မေနတတ္တဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္အတြက္ ဖုန္စုပ္စက္တစ္လုံးနဲ႔ တိုက္ခန္းေလးထဲ ပတ္ေပးတယ္။ အဲလိုပတ္ေပးေနရင္း သူ႕အခန္းေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ ဖုန္စုပ္စက္ကိုခဏပိတ္ၿပီး တံခါးေခါက္မိျပန္ေရာ...။
"ေဒါက္... ေဒါက္..."
"ဘာလဲ..."
ျပန္ထူးတဲ့ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေလသံကို သဲ့သဲ့ေလးျပန္ၾကားရရဲ႕။
"ကိုကိုအက်ႌလဲၿပီးၿပီလား..."
"ဆယ္ႏွစ္မိနစ္႐ွိၿပီ၊ ဘာေျပာမလို႔လဲ..."
"ဪ..."
တံခါးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ၾကယ္သီးတပ္မထားတဲ့ ပါးပါးလ်ားလ်ား ခရမ္းေဖ်ာ့ေရာင္႐ွပ္အက်ႌလက္႐ွည္ေလးနဲ႔ ကိုကိုက ကုတင္ေပၚမွာ နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီးလွဲေနတယ္။
"ကိုကို ဗိုက္မဆာဘူးလား..."
"မဆာဘူး..."
"တစ္မနက္ခင္းလုံး ဘာမွလည္းမစားရေသးဘူး...
ဗိုက္ေအာင့္လိမ့္မယ္ေနာ္..."
"စားခ်င္စိတ္မ႐ွိဘူး..."
"စားခ်င္စိတ္မ႐ွိလည္း နည္းနည္းေလာက္ေတာ့စားမွ အား႐ွိမွာေပါ့... ကြၽန္ေတာ္ဝယ္လာတာေတြအမ်ားႀကီးပဲ ကိုကိုစားဖို႔ ၾကည့္က်ပ္လုပ္ခဲ့မယ္... ခဏေလးေစာင့္..."
အေပါက္ဝကရပ္ေျပာေနရင္း တံခါးေလးကိုျပန္ေစ့ဖို႔လုပ္လိုက္ရာက
တစ္ခုသတိရလို႔ ျပန္တြန္းၿပီး ေျပာလိုက္ရေသးတယ္။
"ကိုကို မအိပ္ေသးနဲ႔အုံးေနာ္..."
* * *
ကြၽန္ေတာ္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲအလုပ္႐ႈပ္ေနတုန္း ဧည့္ခန္းထဲက ေျခသံၾကားတာေၾကာင့္ ေခါင္းျပဴၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲကထြက္လာတဲ့ပုံရိပ္ေလးတစ္ခု။
ကိုကိုက ဆိုဖာခုံကိုလက္ေထာက္ရင္း စားပြဲပုေလးေဘးက ေကာ္ေဇာခင္းေပၚ တင္ပ်ဥ္ေခြလ်က္ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ထဲမွာပါလာတဲ့ မ်က္မွန္ဘူးေလးထဲက သူ႕မ်က္မွန္ေလးကိုထုတ္၊ အဝတ္စေလးနဲ႔သန္႔႐ွင္းၿပီး မ်က္ဝန္းေတြေ႐ွ႕ေနရာခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ မေန႔ညကအတိုင္းစားပြဲေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္႐ွိေနေသးတဲ့ သူဖတ္လက္စစာအုပ္ေလးကို ေကာက္ယူၾကည့္လို႔ တစ္ခုခုကိုအလိုမက်တဲ့ မ်က္ႏွာထားေလးျဖစ္ေနေလရဲ႕။
"ဘာေတြ ေ႐ႊေဘာေတာ္မက်ျဖစ္ေနတာပါလဲ...
ကြၽန္ေတာ္႕အ႐ွင္သခင္ေလး..."
"..."
လင္ဗန္းေလးစားပြဲေပၚခ်ရင္း ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားကို ကိုကိုက ထူးဆန္းမႈတစ္ေသာင္း ခံစားလိုက္ရသလိုပုံစံနဲ႔ မ်က္ခုံးေတြ႕တြန္႔ရင္း ျပန္တုံ႔ျပန္တယ္။
"ဘယ္လိုႀကီး ေျပာေနတာလဲ... "
"အရင္ေခတ္အသုံးအႏႈန္းေလ..."
"သိတယ္... အဲ့အသုံးအႏႈန္းက ငါနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ... "
"ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔ရဲ႕ေခြးေပါက္စေလးမလား...
အဲ့ေတာ့ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္႕သခင္ေပါ့..."
"မင္းလိုနားညီးတဲ့ ေခြးေပါက္စမ်ိဳး ငါေမြးမထားမိဘူး..."
"မေမြးလည္း လာကပ္ေနလို႔ရတာပဲဟာ..."
"..."
"အင္းပါ... ဟာသလုပ္တာပါ...
ေနာက္မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္႕ကို စိုက္မၾကည့္နဲ႔ေတာ့...
ကိုကိုဘာၾကည့္ၿပီး သေဘာမက်ေနတာလဲေျပာ..."
ကြၽန္ေတာ္႐ွိရာလမ္းေၾကာင္းထဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ေျပးဝင္လာတဲ့ ေလဆာေတြကို လက္ကာျပလိုက္လို႔ ေဘးနားကိုတိုးသြားၿပီး ကိုကိုၾကည့္ေနတဲ့အရာကိုဝင္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ကိုကိုက သူကိုင္ထားတဲ့စာအုပ္ေလးရဲ႕ လတ္ေကာ့ေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာေဖြးေဖြးေပၚက အနီေဆးႏွစ္စက္ကို လက္မထိပ္ေလးနဲ႔ဆြဲပြတ္ရင္းေျပာလိုက္တဲ့ ေလသံမဝဲတဝဲေလးက...။
"စာအုပ္ေပၚမွာ ေသြးေပတာမႀကိဳက္ဘူး...
ဒါေပမယ့္ ခဏတိုင္းအဲ့လိုျဖစ္တယ္"
"ကိုကိုက အၿမဲစာၾကည့္ေနတာကိုး..."
"..."
"ႏွာေခါင္းေသြးယိုတာက stress ေၾကာင့္လည္းျဖစ္တတ္တယ္
ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္စိတ္ကိုအၿမဲတမ္း run မေနဘဲ အနားေလးဘာေလး ေပးအုံးမွေပါ့..."
"..."
"ကဲ... ေတာ္ၿပီေနာ္...
စားစရာကိုေ႐ွ႕ထားၿပီး စာအုပ္ႀကီးကိုင္မေနနဲ႔ေတာ့..."
ေျပာရင္းပဲ သူ႕လက္ထဲကစာအုပ္ေလးကို ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုေမာ့ၾကည့္လာတဲ့ ကိုင္းအၾကည္မ်က္မွန္ေလး။
"လုပ္ပါ... နည္းနည္းစားလိုက္အုံး..."
"..."
လင္ဗန္းေလးကိုတိုးေပးလိုက္ေတာ့ အဲ့အၾကည့္ေတြက ကြၽန္ေတာ္လုပ္လာခဲ့တဲ့ ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥညပ္နဲ႔ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ဆီကို ေရာက္သြားတယ္။ ကိုကို႔မ်က္ဝန္းအိမ္ေလးထဲမွာ အေရာင္ေလးတစ္ခုလင္းလာတာ ျမင္လိုက္ရသလိုပဲ။
ကိုကိုစားေနတဲ့ပုံစံေလးက တကယ္ကို သပ္ရပ္ၿပီးၿငိမ္သက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တအားလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ကေလးေလးတစ္ေယာက္က တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္တဲ့ လူႀကီးပုံစံနဲ႔အစားစားေနသလိုမ်ိဳးပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေမးေထာက္ၿပီး ထိုင္ေငးေနလိုက္တာေပါ့။
"ကိုကို... စားလို႔ေကာင္းလား..."
"အင္း... မင္းေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ ေကာင္းေကာင္းေဖ်ာ္တတ္မယ္လို႔ ထင္မထားဘူး"
"ကိုကို..."
"အင္း..."
"ကြၽန္ေတာ္မနက္က အာကာေဝယံနဲ႔ေတြ႕ခဲ့တယ္"
"..."
"ကြၽန္ေတာ္႕ကိုေထာပတ္သီးဝယ္သြားဖို႔ သူပဲေျပာလိုက္တာ..."
"..."
သိတယ္။ အဲ့လိုေျပာလိုက္ရင္ ဆက္စားေတာ့မွာမဟုတ္မွန္းသိလို႔ ကုန္ခါနီးမွေျပာတာ။ ထင္တဲ့အတိုင္း သုံးပုံတစ္ပုံက်န္ေနေသးတဲ့ေဖ်ာ္ရည္ကို မထိေတာ့ဘူး။ လက္ထဲက တစ္ကိုက္စာေပါင္မုန္႔ေလးကိုသာ အၿပီးသတ္ေပးလိုက္ၿပီး တစ္႐ွဴးတစ္႐ြက္ဆြဲယူလို႔ လက္သုတ္လိုက္တယ္။
ထသြားဖို႔လုပ္လိုက္တုန္း သူ႕လက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္တဲ့အတြက္ ေျခလွမ္းေတြတန္႔သြားတဲ့ကိုကိုက ေက်ာေပးထားလ်က္ကေန လွည့္ေတာ့ၾကည့္မလာခဲ့ဘူး။
"သူ႕ကိုေမ့ပစ္ဖို႔ႀကိဳးစားရတာက ခက္တယ္မလား...
ၿပီးေတာ့ နာက်င္ရတယ္မလား..."
"..."
"အပင္ပန္းဆုံးအလုပ္ေတြထဲမွာ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ေမ့ပစ္ရတာလည္း ပါတယ္တဲ့... သူ႕ကိုေမ့ပစ္ရတာက ကိုကို႔အတြက္ ပင္ပန္းရတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိပ္တြန္းအားေပးမေနပါနဲ႔... တိုက္ဆိုင္မႈ႐ွိလို႔ ကိုကိုသူ႕ကို သတိရမိတယ္ဆိုရင္ သတိရလိုက္ပါ၊ သူ႕အေၾကာင္းကို ေတြးမိတယ္ဆိုရင္ ခဏတျဖဳတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြးလိုက္ပါ၊ သူ႕ကိုလြမ္းမိရင္လည္း လြမ္းလိုက္ပါ၊ မသိစိတ္မွာေပၚလာတဲ့ သူ႕ပုံရိပ္ကို အတင္းႀကီးေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႔လုပ္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္နာက်င္ေစမွာမ်ိဳးကိုေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး..."
ျပတင္းတံခါးကဝင္လာတဲ့ေလက ကိုကိုဆံစဖ်ားေတြကို ပြတ္သပ္ပင့္တင္ေပးၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္႕ေခါင္းေပၚကေန ျဖတ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဆုပ္ကိုင္ထားမိတဲ့ လက္ကေလးကေႏြးလို႔။ ကိုကို႔ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကေတာ့ ၿငိမ္သက္ေနတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္႕ကို ပစၥည္းတစ္ခုလိုသေဘာထားပါလို႔ ေျပာေနတာက ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုခံစားရသလဲဆိုတာကို ထည့္တြက္ေပးမေနဘဲနဲ႔ ကိုကို႔အတြက္လိုအပ္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္႕ကိုေကာက္ယူၿပီး အသုံးခ်လိုက္ေစခ်င္လို႔ေလ... ကိုကိုသူ႕ကိုေ႐ွာင္ဖို႔လိုအပ္တဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္႕ကို လွမ္းေခၚလိုက္၊ ကိုကိုသူ႕ေၾကာင့္စိတ္ညစ္ရရင္ ဝမ္းနည္းရရင္ ကြၽန္ေတာ္႕ေ႐ွ႕မွာငိုခ်လိုက္၊ ကိုကိုသူ႕ကို စိတ္တိုတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုထု႐ိုက္ပစ္လိုက္၊ ကြၽန္ေတာ္႕ကို သက္မဲ့ပစၥည္းေလးလိုပဲ သေဘာထားလိုက္ပါ... ကြၽန္ေတာ္... ကိုကို႔အတြက္ အသုံးဝင္ခ်င္တယ္..."
"..."
ေလထုတစ္ခုလုံး အတန္ၾကာၿငိမ္သက္ေနခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္
ကြၽန္ေတာ္႕လက္ထဲက ေႏြးေထြးမႈေလးဟာ လြတ္ထြက္သြားခဲ့လို႔။ ကိုကိုက သူ႕လက္ကို ကြၽန္ေတာ္႕လက္ထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေနာက္ကိုလွည့္လာခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရဲဘူး။
ေျပာခ်င္သမွ်ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ကိုကိုကြၽန္ေတာ္႕ကို ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္မလဲဆိုတာကို ေမွ်ာ္လင့္မထားရဲတာမို႔ လစ္ဟာသြားတဲ့လက္ကို ေပါင္ေပၚမွာျဖစ္သလို တင္ထားလိုက္ၿပီး ေခါင္းကိုငုံ႔ပဲထားမိတာ။ ကိုကို႔လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေတြကေန ကူးစက္လာတဲ့ ေႏြးေထြးမႈေလးတစ္စႏွစ္စမ်ား ကြၽန္ေတာ္႕လက္ဖဝါးထဲ ကပ္ပါလာမလား ႐ွာေဖြေနမိတာလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ခဏမၾကာပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းေမာ့ၿပီး ကိုကို႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိဖို႔ရာ အေၾကာင္းေပၚလာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္႕ေခါင္းေပၚကိုက်လာတဲ့ မွ်တတဲ့အေလးခ်ိန္ေလးနဲ႔အတူ ဆံပင္ေတြၾကားထဲ နစ္ဝင္လာတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြက ခပ္ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ဘယ္ညာလႈပ္႐ွားလို႔။ ေလေျပႏုေလးလိုညင္သာတဲ့ အထိအေတြ႕တစ္ခု။
ကြၽန္ေတာ္႕ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ျမင္ရတဲ့ကိုကို႔မ်က္ႏွာမွာ အျပဳံးဆိုၿပီးေခါင္းစဥ္တပ္လို႔ရ႐ုံေလာက္သာ႐ွိတဲ့ အျပဳံးကေလးနဲ႔။ မွန္ပါးေလးကိုျဖတ္ၿပီးျမင္ရတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြမွာေတာ့ ႏူးညံ့မႈတစ္ခ်ိဳ႕ ကိန္းေအာင္းေနတယ္။
မ်က္ဝန္းအိမ္ေတြက်ယ္လို႔ သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း တစ္ခုခုကို အသံတိတ္ေမးေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္႕ကို ကိုကိုကငုံ႔ၾကည့္ေနရဲ႕။
ေနာက္ေတာ့ သူ႕လက္ဖဝါးေလးကို ကြၽန္ေတာ္႕ေခါင္းေပၚက အသာမလိုက္လို႔ ထပ္ၿပီးဖြဖြေလးပုတ္လိုက္ရင္း ျပန္ေျဖေပးတယ္။
"ေျပာေတာ့... မင္းက ေခြးေပါက္စေလးဆို..."
"..."
"ဒီလိုလုပ္ေပးတာ မႀကိဳက္ဘူးလား..."
ကိုကို႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္က မျမင္သာတဲ့အေကြးေလးဟာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းထင္ေပၚလာလို႔။ အဲ့ဒီအျပဳံးနဲ႔အၾကည့္က ကြၽန္ေတာ္႕အတြက္လား။ ဒီထိေတြ႕မႈေလးက ကြၽန္ေတာ္႕အတြက္လား။
ကြၽန္ေတာ္မသိလိုက္ခင္မွာပဲ ေခြးေပါက္စကေလးတစ္ေကာင္ သူ႕သခင္ကိုခုန္ၿပီးဖက္သလိုမ်ိဳး ဒူးေထာက္ထလ်က္နဲ႔ ကိုကို႔ခါးကိုတြယ္ဖက္ထားရင္း ေခါင္းကို ကိုကို႔ဆီတိုးေဝွ႔လိုက္မိၿပီ။
"ဟင့္အင္း ႀကိဳက္တယ္...
အရမ္းႀကိဳက္တယ္... ထပ္လုပ္ေပးပါအုံး..."
႐ွပ္အက်ႌသားရဲ႕ႏူးညံ့တဲ့အထိအေတြ႕နဲ႔အတူ ကိုကို႔ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးက ႏွာသီးဖ်ားကို တြန္းတိုက္ႏႈတ္ဆက္လာတယ္။ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္ဝင္တိုးတဲ့အ႐ွိန္ေၾကာင့္ လြတ္ထြက္သြားတဲ့သူ႕လက္ကို ကြၽန္ေတာ္႕ေခါင္းေပၚ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္တင္လိုက္ၿပီး ခပ္ဖြဖြေလး ပုတ္ေပးေနတယ္။ တကယ့္ကို ဖြဖြေလး...။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုကို႔ဆီကို ပိုတိုးဝင္သြားလိုက္ရင္း စကားတစ္ခြန္းကိုပဲ ခပ္တိုးတိုးေလး႐ြတ္ဆိုလို႔...။
"ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္..."
"အ႐ူးေလး..."
"ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္..."
"ငါမင္းကိုမခ်စ္ဘူး..."
"ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္..."
တစ္ေယာက္ေယာက္မွာမ်ား အခ်ိန္ေတြကိုရပ္တန္႔တဲ့ ရီမုကြန္ထ႐ိုးတစ္ခု႐ွိရင္ ခဏေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုငွါးေစခ်င္တယ္။ ခဏေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုကို႔လက္ဖဝါးေလးရဲ႕ ညင္သာျခင္းႀကိမ္ႏႈန္းကို၊ ကိုကို႔ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးရဲ႕ ခ်ိဳၿမိန္မႈကို၊ ကိုကို႔ခါးေလးက ကြၽန္ေတာ္႕ထက္ဘယ္ေလာက္ေသးသြယ္လဲဆိုတာကို မွတ္သားခ်င္လို႔ပါ။ ခဏေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအတိုင္းေလး...။
"ဖယ္လိုက္ေတာ့... မင္းငါ့ကိုညႇစ္ထားတယ္"
ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ေပးေနရင္းက အသာေလးထုလိုက္ရင္း ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္႕ကိုဖယ္ခိုင္းေနၿပီ။
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ္႕ကို ရေအာင္ဖယ္ထုတ္ေလ..."
"ငါကန္ထုတ္ရင္ မငိုနဲ႔..."
"မငိုဘူး..."
ကိုကိုတကယ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုကန္ၿပီး ခြာထုတ္သြားပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုကိုအက်ႌစကိုဆြဲၿပီး ေနာက္ကလိုက္ရင္း...။
"ကိုကို... ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္..."
"မရဘူး..."
"အာ... ေနာက္တစ္ေခါက္တည္းတင္ေလ... ကြၽန္ေတာ္သန္႔႐ွင္းေရးလည္းလုပ္ေပးတယ္၊ ကိုကို႔ကိုလည္း စားစရာလုပ္ေပးတယ္၊ ပန္းကန္ေတြလည္း ေဆးေပးအုံးမွာေလ..."
"မင္းပဲ ငါ့ကိုနားေစခ်င္တယ္ဆို...
ငါနားေတာ့မယ္... မေက်နပ္ဘူးလား..."
"ကြၽန္ေတာ္႕ကို ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ၿပီး ေခါင္းပုတ္ေပးရင္ ေက်နပ္ၿပီ..."
"မင္းက တကယ္ေခြးေပါက္စပဲ..."
"ေခြးေပါက္စမို႔ ေခါင္းပုတ္ေပးတာႀကိဳက္တဲ့ကိစၥက မထူးဆန္းဘူးမလား"
"လင္းခန္႔!"
"ဝုတ္..."
"ခ်စ္စရာမေကာင္းဘူး၊ ေဟာင္ျပမေနနဲ႔...
ငါ့အက်ႌကိုလႊတ္လိုက္ေတာ့..."
"ေနာက္... တစ္... ေခါက္... လို႔..."
"Jesus Christ..."
ျမင့္တက္လာတဲ့ မနက္ေနေရာင္ဖ်ဖ်ေလးက တိုက္ခန္းေလးထဲကိုေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း ေႏြးေထြးမႈတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျဖန္႔ခ်သြားေလရဲ႕။
___________________________________
To be continued...
💖💖💖
Novella : ေခါင္းအပုတ္ခံရတာ အဲ့ေလာက္ပဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလား
Shiba Khant : အနာဂတ္သခင္ဆီကဆိုေတာ့ ႐ွယ္မွာဇြန္းတပ္ၿပီး ေကာင္းတာေပါ့...
Novella : အနာဂတ္သခင္တဲ့... တကယ္ ေခြးေပါက္စဘ၀ကို ခုန္ဆင္းပစ္ေတာ့မယ့္ပုံပဲ
Shiba Khant : ဘာေတြေျပာေနတာလဲ... လြန္ခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာကတည္းက လည္ပတ္ႀကိဳးအတပ္ခံလိုက္ရတာကို...
Novella : အနာဂတ္သခင္ဆိုတဲ့တစ္ေယာက္က dog person မဟုတ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ...
Shiba Khant : ကိုကိုက ေခြးခ်စ္တတ္တယ္ဆိုတာ ၁၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ယုံၾကည္ခ်က္႐ွိတယ္... ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မစိုးရိမ္နဲ႔...
Novella : Okae ◉‿◉
*
Novella : တစ္ဆိတ္ေလာက္... ေခြးခ်စ္တတ္လား...
L Khun : ဟင့္အင္း...
* *
ဘာပဲေျပာေျပာ စိုးရိမ္ရအုံးမယ့္ပုံပါပဲ
လူကေလးရယ္ (─.─||）
Novella ✒️