❄️❄️❄️
ေဆာင္းရာသီရဲ႕အေအးဓာတ္နဲ႔ လက္ဝါးခ်င္း႐ိုက္ မိတ္ဖြဲ႕ထားေလသလားပဲ မသိပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္အားတိုင္းယားတိုင္း သူ႕ႏွလုံးသားတိုင္းျပည္ကို က်ဴးေက်ာ္ေနလည္း အဲ့ဒီလူသားရဲ႕ ခံတပ္တံတိုင္းေတြက နည္းနည္းေလးမွ လႈပ္႐ွားမယ့္ပုံမေပၚဘူး။
တစ္ေန႔...။
"ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္႕ကိုခ်စ္ၾကည့္ဖို႔အစီအစဥ္မ႐ွိဘူးလားဟင္.."
"မ႐ွိဘူး "
"ပိစိေလးေတာ့ ႐ွိလိုက္ပါ..."
"စာမ်က္ႏွာ ၈၆..."
ေနာက္တစ္ေန႔...။
"ကိုကို... ေဝၚအိုက္နိ ဆိုတာဘာလဲ..."
"တ႐ုတ္စကား..."
"မဟုတ္ဘူးေလ... အဓိပၸါယ္ကိုေမးတာ..."
"သိခ်င္ရင္ Google မွာ႐ိုက္႐ွာလိုက္..."
"ဟြန္႔..."
ေနာက္ထပ္တစ္ေန႔...။
"ကိုကို... ပန္းခ်ီဆရာနံပတ္ဝမ္း..."
"စာစစ္ေနတယ္... ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာအုံးမွာလဲ..."
"ပေဟဠိဖြက္မလို႔ပါဆို... ပန္းခ်ီဆရာက မခ်ယ္ဘူးလား..."
"မခ်စ္ဘူး... "
"အာ... နည္းနည္းပါးပါး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လိုက္ေျဖေပးလို႔ မရဘူးလားဗ်ာ..."
ၾကာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ သနားလာပါရဲ႕။
တစ္ေန႔တစ္ျခား ေကြ႕ဟယ္၊ လိမ္ဟယ္၊ ေ႐ွာင္ဟယ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ စစ္လမ္းေၾကာင္းဖြင့္မရဘူးရယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ တြယ္ကပ္ေနေန ေသြးေအးေအးနဲ႔ကို ေတာက္ခ်ေနေတာ့တာ။ ကိုကိုမေ႐ွာင္ႏိုင္မယ့္စကား႐ွာရတာ ဦးေႏွာက္ေတြလည္းေျခာက္လာလို႔ ဆာဟာရသဲကႏၲာရျဖစ္ေတာ့မယ္။
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ္႕ကိုမခ်စ္ဘူးဆိုတာ တကယ္ဟုတ္လို႔လား...
ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေသခ်ာေနတာလဲ..."
"မင္းကေရာ ငါမင္းကိုခ်စ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ဘာလို႔ဒီေလာက္ ေသခ်ာေနတာလဲ..."
'ပလုံ' ခနဲ ကြၽန္ေတာ္႕ confident level ေတြ ေရေအာက္ၾကမ္းျပင္ထဲ ထိုးက်သြားတဲ့အသံ ၾကားလိုက္ရလား။
ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ၾကည့္ရတာ တိုက္တန္းနစ္သေဘၤာႀကီးလိုပဲ။
အ႐ွိန္အျပည့္နဲ႔ခုတ္ေမာင္းလာခဲ့ၿပီးမွ ေ႐ွ႕တည္တည္မွာကာဆီးေနတဲ့ ေရခဲကြၽန္းေျမာႀကီးေ႐ွ႕ေမွာက္မွာ မေ႐ွာင္ႏိုင္မတိမ္းႏိုင္ စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားရတာမ်ိဳး။
စိတ္ညစ္လိုက္တာေနာ္...။ တကယ္ႀကီး ႐ွယ္ပလန္နဲ႔ကို စိတ္ညစ္ရပါတယ္။
"ဘုတ္..."
"အ..."
ေခါင္းေပၚ႐ုတ္တရက္က်လာတဲ့ ပုံႏွိပ္စာအုပ္ေၾကာင့္ ညစ္လက္စစိတ္ေတြတစ္စစီေပ်ာက္သြားရတယ္။ ဒီလက္ဆဆိုရင္ သခ်ၤာဆရာႀကီးပဲ ျဖစ္ရမယ္။ စာလိုက္မၾကည့္ဘဲ ေမးေထာက္ၿပီး အေတြးေတြတစ္ျခားေရာက္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕ကို တကူးတက လာေဆာ္ေပးသြားတာ။ ေ႐ွ႕ခုံက အႁမႊာႏွစ္ေကာင္ေရာ ေဘးကဟိန္းသူရေရာ လူကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး ခြီေနၾကရဲ႕။
"အဟမ္း... စာက နံရံမွာေရးထားတာမဟုတ္ဘူး
မ်က္လုံးေတြ သင္ပုန္းကို ကပ္ထားမယ္..."
ဆယ္တန္းအုပ္စုမွာအေၾကာက္ရဆုံးဆရာက တစ္ခန္းလုံးကို ေျပာသလိုလိုနဲ႔ တကယ္ရည္႐ြယ္သူကြၽန္ေတာ္႕ကို ေစာင္းၾကည့္ရင္း သတိေပးလာတာမို႔ သြားၿဖဲျပၿပီး ေဘာပင္ေလးျပန္ကိုင္လိုက္ရတယ္။
ဪ... စိတ္ညစ္ရတာေတာင္ မေျဖာင့္ပါလားေနာ္။
* * *
ကိုကိုကကြၽန္ေတာ္႕ကို အပတ္တိုင္း တနလၤာကေနၾကာသပေတးထိ ေလးရက္စာၾကည့္ေပးတယ္။ ေသာၾကာ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြက နားရက္ေပါ့။ သူလည္း တစ္ျခားေတြ သြားသင္ရေသးတာကိုး။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုကို႔ဆီကို ေန႔တိုင္းေရာက္ပါတယ္။ ဒီေန႔လည္း စေနေန႔ျဖစ္ေပမယ့္ ကိုကိုအေဆာင္မွာ႐ွိတယ္ဆို မ်က္ႏွာေလးျမင္ရလည္း နည္းလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ထြက္လာခဲ့တာ။
အေဆာင္မေရာက္ခင္ တစ္လမ္းအလိုကေကာ္ဖီဆိုင္ကို ေက်ာ္နင္းသြားၿပီးမွ စက္ဘီးကိုတုံ႔ခနဲရပ္ၿပီး ေနာက္ျပန္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
ဒီေန႔မွလမ္းထဲ ကား၊ ဆိုင္ကယ္အသြားအလာေလး နည္းနည္း႐ႈပ္ေနေပမယ့္ ဆိုင္ေ႐ွ႕မွာျဖတ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရတဲ့အရိပ္ေလးက ကိုကိုဆိုတာ အေသအခ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္႕ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေတြ ေကြးတက္သြားလို႔ ကိုကို႔ကိုလွမ္းေခၚလိုက္ဖို႔ ေလကို႐ိႈက္သြင္းေနတုန္းမွာပဲ ရပ္ထားတဲ့ကားနဲ႔ကြယ္ေနတဲ့ ပုံရိပ္တစ္ခုကို ထပ္ေတြ႕ရတာနဲ႔ အသံထြက္မလာဘဲ တန္႔သြားခဲ့ရတယ္။
ကိုကိုနဲ႔စကားရပ္ေျပာေနတဲ့သူက တစ္ျခားမဟုတ္။
အာကာေဝယံလား... အာတာပူစီလား... အဲ့ဒီကိုကို႔ခ်စ္သူေဟာင္းႀကီးပါပဲ။
လမ္းတစ္ဖက္ကေန သူတို႔ဘာေတြေျပာေနလဲဆိုတာေတာ့ မၾကားရေပမယ့္ ဟိုလူက ကိုကို႔မ်က္ႏွာကိုထိဖို႔လုပ္တာကို ကိုကိုက ဆြဲဖယ္လိုက္တာေတာ့ ေတြ႕ရတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ စက္ဘီးကိုခ်ခဲ့ၿပီး ေျပးသြားဖို႔ေတြးလိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အသြားအလာေတြမျပတ္ေသးတဲ့လမ္းေပၚ ျဖတ္ကူးမရတာေၾကာင့္ ဒီအတိုင္းရပ္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ကိုကို႔ Ex ႀကီးက သူ႕ကားေပၚျပန္တက္ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားခဲ့ၿပီ။
ကိုကိုကေတာ့ ခုဏကအတိုင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ရင္း က်န္ေနခဲ့ရာက ေခါင္းကေလးငုံ႔လို႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္း လမ္းဆက္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ အခုထိ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုမျမင္ေသးပုံပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေဘးကပ္ၿပီး စက္ဘီးေလးတြန္းရင္း လမ္းတစ္ဖက္ကေန ယွဥ္ေလွ်ာက္လာခဲ့တာ အေဆာင္လမ္းထိပ္ေရာက္တဲ့အထိ။
ကြၽန္ေတာ္႕ဘက္က လမ္းထဲေကြ႕ဝင္လိုက္႐ုံမို႔ လမ္းကူးရအုံးမယ့္ ကိုကို႔ကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း လမ္းထိပ္ဓာတ္တိုင္နားမွာ စက္ဘီးေလးေထာင္ၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနမိရဲ႕။ လမ္းကူးလာတဲ့ ဆြယ္တာအညိဳအျပာစင္းေလး အနားနားေရာက္လာမွ လွမ္းအသံျပဳလိုက္တယ္။
"ကိုကို..."
"..."
ပါးစပ္ကလည္းလွမ္းေခၚ လူကလည္းစက္ဘီးကေလးဆြဲလို႔
အနားနားခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားၿပီး တစ္ခုခုေမးဖို႔ျပင္လိုက္ၿပီးမွ
လွည့္ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုကို႔မ်က္ႏွာကိုအျမင္ ေမးခြန္းက ေျပာင္းသြားရျပန္တယ္။
"ကိုကို... ငိုေနတာလား..."
မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးေတြ မ်ဥ္းၿပိဳင္လို႐ွိေနတဲ့ ပါးျပင္ေဖြးေဖြးက စိုစြတ္လို႔...။
"..."
"ကိုကို... ေနအုံးေလ..."
စကားျပန္မရဘဲ မ်က္မွန္ကေလးပင့္သလိုလို႔နဲ႔ မ်က္ရည္စေတြကို လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ဆြဲသုတ္သြားရင္း မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္သြားေနတာမို႔ ေနာက္ကေန စက္ဘီးတြန္းၿပီး လိုက္ခဲ့ရတယ္။
"ကိုကို... ဘာျဖစ္တာလဲ... ဟိုလူ ကိုကို႔ကို ဘာေတြေျပာလိုက္ျပန္ၿပီလဲ..."
"..."
"ဒီအတိုင္းမေနဘဲ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုေျပာစမ္းပါ... သူကိုကို႔ကို စိတ္ညစ္ေအာင္ ဘာလုပ္လိုက္လဲ... "
"..."
ကြၽန္ေတာ္အစ္ကို႔ဆီကေန ၾကားတယ္။ ႏွစ္သစ္ကူးညကတည္းက ေပ်ာက္ေတာ္မူသြားတဲ့ ကိုကို႔အခ်စ္ေဟာင္း ဟိုလူက အခုရက္ပိုင္း ျပန္လာေနသတဲ့။ ခုဏက ေတြ႕လိုက္ရတာလည္း သက္သက္ ကိုကို႔ကိုဇယားလာ႐ႈပ္ျပန္တာေနမွာ...။
"သူနဲ႔ျပန္တြဲဖို႔ ဖိအားေပးေနတာလား... ဟုတ္တယ္မလား..."
"..."
ဘာမွစကားျပန္မရတဲ့သူေနာက္ကေန ေအာ္ရင္းလိုက္ရင္း ႐ုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ္႕မ်က္ဝန္းအိမ္ေတြ ႐ွိရင္းစြဲထက္က်ယ္သြားရတယ္။ ကိုကို႔ညာလက္ထဲမွာဆုပ္ထားတဲ့ လက္ကိုင္ပဝါအျဖဴေလးေပၚက ေသြးစေတြကို ဆုံခ်က္ခ်မိတာေၾကာင့္။
"ကိုကို..."
ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕အလိုအေလ်ာက္တုံ႔ျပန္မႈေတြအရ စက္ဘီးကိုပစ္ခ်ခဲ့ၿပီး ကိုကို႔ေ႐ွ႕ေျပးသြားလို႔ ပိတ္ရပ္လိုက္ရင္း လက္ကိုဆြဲယူ၊လက္ကိုင္ပဝါကိုဖယ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသြးေၾကာေလးေတြစိမ္းေနတဲ့ လက္ဖဝါးျပင္မွာ တစ္လက္မခြဲသာသာေလာက္႐ွိမယ့္ ႐ွရာတစ္ခုက ေသြးစေတြစိမ့္ထြက္လို႔...။
"ကိုကို လက္ကဘာျဖစ္တာလဲ..."
"..."
"ဘာျဖစ္တာလဲလို႔... ဟိုလူလုပ္လိုက္တာလား..."
"..."
"ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္ေမးေနတယ္ေလ..."
ကြၽန္ေတာ္႕အသံေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားလို႔ ေဘးကျဖတ္သြားတဲ့
လူတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္က ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ကြက္လုပ္သြားၾကတယ္။
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး ငါ့ဟာငါခိုက္မိတာ..."
"ဘာကိုဘာမွမျဖစ္တာလဲ... ေသြးေတြခုထိမတိတ္ေသးတာကို...
ေဆး႐ုံသြားရေအာင္..."
"ဒဏ္ရာေလးလက္ေတာက္ေလာက္နဲ႔ ဘာလုပ္ဖို႔ေဆး႐ုံသြားမွာလဲ... ႐ွက္စရာေကာင္းတယ္ "
"ဒီလက္က စာေရးတဲ့လက္မလား... ပိုးဝင္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ... ကိုကိုက အဲ့ေလာက္ေပါ့ဆလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားဘူး..."
"႐ွပ္ထိတာ... ေဆးထည့္လိုက္ရင္ရတယ္၊
ဘာေတြ ျပာယာခပ္ေနတာလဲ..."
ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္႕လက္ထဲကေန သူ႕လက္သူ
ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္သြား၊ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း တတြတ္တြတ္နဲ႔ ေဘးကလိုက္။ အဲ့လိုနဲ႔ပဲ တိုက္ခန္းေပၚထိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
* *
ကိုကိုကဘယ္လက္နဲ႔ အခန္းတံခါးေသာ့ဖြင့္ၿပီးဝင္သြားေတာ့
ကြၽန္ေတာ္လည္း ကပ္ဝင္လာခဲ့တယ္။
"ငါဒီေန႔မင္းကိုေခၚမထားပါဘူး ဘာလို႔ေရာက္လာျပန္တာလဲ..."
"အဲ့ဒါကအေရးႀကီးလားဗ်... တကယ္ပါပဲ
ေဆးထည့္ရေအာင္ ေဆးေသတၱာဘယ္မွာလဲ..."
"ျပန္ေတာ့... ငါ့ဟာငါလုပ္တတ္တယ္..."
လာျပန္ၿပီ။ အဲ့ဒီ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးမူဝါဒႀကီး။
လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ပတ္တီးစည္းၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ ပါးစပ္နဲ႔ကိုက္ခ်ည္ေနတာကို ေဘးကထိုင္ၾကည့္ေနရမွာလား။
ကြၽန္ေတာ္ဂ႐ုစိုက္တာခံလိုက္လို႔ ေသမသြားပါဘူး ခင္ဗ်ားရယ္။ ခင္ဗ်ားက တကယ့္မာနခဲပဲ။
"လိုလိုလားလားလုပ္ေပးမယ့္သူ႐ွိေနရက္နဲ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာတာ တစ္ဖက္သားကို အသိအမွတ္မျပဳရာက်တယ္ေနာ္... အဲ့ဒါေကာင္းတဲ့အက်င့္မဟုတ္ဘူး ကိုကို... "
"ျပန္ဆုံးမေနတာလား..."
"ဟင့္အင္း... အၾကံေပးတာ..."
စင္တစ္စင္ေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ေဆးေသတၱာကို
ကိုယ့္ဟာကိုယ္သြားယူလာၿပီး ကိုကို႔လက္ကိုအသာဆြဲလို႔ ေသြးတိတ္ေအာင္ ေရေႏြးဝတ္ေလးနဲ႔ သုတ္ေပးေနရင္း...။
"ကြၽန္ေတာ္႕ကို ပစၥည္းတစ္ခုလိုသေဘာထားစမ္းပါ ကိုကို...
ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔အတြက္အသုံးဝင္ခ်င္တယ္..."
"..."
အဲ့သလိုေျပာလိုက္ေတာ့ လူကိုစိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ မ်က္ေတာင္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ခတ္ၿပီး ၿငိမ္သြားပါရဲ႕။ ဒီလိုမွေပါ့...။ လိမၼာစမ္းပါ ကိုကို...။
"ခုဏက... ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ...
နာလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလား..."
"..."
ေျပာမျပဘဲ ေတမိဇာတ္ခင္းေနတာမို႔ ဆက္မေမးေတာ့ဘဲ
ထည့္လက္စေဆးဝါရည္ကိုပဲ ဆက္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။
"နာရင္ေျပာေနာ္... ထပ္မငိုလိုက္နဲ႔အုံး..."
"ငါက ကေလးလား..."
"အဟြန္း... အဲ့လိုျပန္ေျပာမွာ သိသားပဲ..."
* *
"ျမန္လိုက္တာ..."
ကြၽန္ေတာ္ေဆးေသတၱာသြားထားေနတုန္း ကိုကိုက ပတ္တီးေဖြးေဖြးေလး ကပ္ကပ္ခ်ပ္ခ်ပ္၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္႐ွိေနတဲ့ သူ႕လက္ကိုၾကည့္ရင္း ေျပာလာတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္က ၾကက္ေျခနီသင္တန္းတက္ထားေတာ့
ပတ္တီးအစည္း၊ ေဆးအထည့္ေလာက္က ဘယ္လိုဒဏ္ရာျဖစ္ျဖစ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္လုပ္ႏိုင္တယ္... အိမ္မွာဆိုလည္းဘယ္သူခိုက္မိခိုက္မိ ကြၽန္ေတာ္႕လက္ထဲေဆးေသတၱာလာေပးၾကတာ... မိသားစုဆရာဝန္ရာထူး ရထားသလိုပဲ... "
ဒီအတိုင္းေျပာေနရင္းနဲ႔ အေတြးဝင္လာမိတယ္။
အစ္ကိုေျပာျပထားတဲ့အတိုင္းဆို ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္႕အ႐ြယ္ေလာက္ကတည္းက မိဘေတြဆုံးသြားလို႔ တစ္ေယာက္တည္းေနလာတာတဲ့။ ထိမိခိုက္မိတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေဆးထည့္ေပးမယ့္သူလည္းမ႐ွိ၊ ဂ႐ုစိုက္ေပးမယ့္သူလည္းမ႐ွိ။ အခုထိ ကိုကို ဘယ္လိုေနခဲ့မလဲ...။
"ကိုကို... စာလုပ္ရမွာ၊ စာလုပ္ရမွာ ဆိုၿပီး အဲ့လက္ကို တအားမသုံးနဲ႔ေနာ္... ေနာက္ၿပီး ေဆးထည့္ၿပီးသားဒဏ္ရာကို ေရမဝင္ေစနဲ႔အုံး... ကိုကိုကသာ လက္ေတာက္ေလာက္ေလးလို႔ ေျပာေနတာ... အဲ့သေလာက္က ေတာ္႐ုံ႐ွတာေလး မဟုတ္ဘူးရယ္... "
"မင္းေဆးလိုင္းစိတ္ဝင္စားရင္ ဆရာဝန္ေကာင္းေလးျဖစ္မွာပဲ..."
ခ်ီးက်ဴးသလိုေလသံေလးနဲ႔ေျပာတာမို႔ နည္းနည္းေတာင္
ဘဝင္ျမင့္ခ်င္သြားတယ္။
"ဟင့္အင္း... ကြၽန္ေတာ္က စီးပြားေရးလိုင္းစိတ္ဝင္စားတာ..."
"မင္းကဉာဏ္ေကာင္းပါတယ္... ငါေတာ္တယ္ဆိုၿပီး
ေပါ့မေနဖို႔ပဲလိုတာ..."
"ဟီး... ေပါ့ေနရင္ ကိုကိုဆားခပ္ေပးလိုက္ေပါ့..."
ဒီေန႔စကားေျပာရတာ အဆင္ေျပေနသလိုမို႔ အနားသြားထိုင္ၿပီး ႐ုပ္ေျပာင္လုပ္ေနတုန္း ဆရာသမားေျပာလိုက္တဲ့စကားက ၾကက္သီးေမြးညင္းေတာင္ ထသြားရဲ႕။
"ေရာက္ေနေတာ့ အခ်ိန္ရတုန္း အမွတ္၅၀ဖိုးထပ္ေျဖသြားမလား..."
"အမေလး... ႐ွိႀကီးခိုးပါရဲ႕ဗ်ာ... မေျဖပါရေစနဲ႔... ၆ဘာသာလုံးတစ္ေန႔ထဲေျဖရတာ ဘယ္ေလာက္လက္ေညာင္းၿပီး ေခါင္း႐ႈပ္တယ္မွတ္လို႔... ကိုကိုမေျဖရတိုင္း..."
"စတာပါ..."
ဪ...။ စတာကို အဲ့႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ေျပာရလား...။
ဒီက ဇြတ္ေျဖခိုင္းရင္ထြက္ေျပးဖို႔ ေျခလွမ္းပါျပင္ေနၿပီ။
"Test မစစ္ဘူး၊ ဒီအတိုင္း စာၾကည့္ေနလိုက္ ..."
"အာ... လြယ္အိတ္မပါခဲ့ဘူး၊ ကိုကို႔ေမးခြန္းစာအုပ္ေတြနဲ႔
စာ႐ြက္ေတြေပးၿပီးလုပ္ခိုင္းလည္း မလုပ္ဘူးေနာ္... ဒီေန႔နားရက္က နားရက္ပဲ..."
"အံ့ထူးျမတ္က ႐ွာစရာ႐ွိလို႔ဆိုၿပီး British Council Library ကို အေစာႀကီးထသြားတယ္၊ သူ႕အခန္းက ေသာ့ခတ္ထားတာ... မင္းအဲ့ဒီဘက္ သြားေနလို႔မရဘူး၊ ငါလည္းစာလုပ္ရအုံးမွာမို႔ အိမ္ျပန္လိုက္ေတာ့..."
ထၿပီး သူ႕အခန္းထဲဝင္သြားတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္ဝင္သြားရင္း ေဘးကကပ္ၿပီး ပြစိပြစိလိုက္မႈတ္တာေပါ့။
"အဲ့လက္နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ... ေသြးျပန္ထြက္လာလိမ့္မယ္..."
"ငါကဘယ္ေရာညာေရာသုံးတတ္တယ္၊ ကိစၥမ႐ွိဘူး...
ျပန္လို႔ရၿပီ..."
"ဘာလို႔ဒီေလာက္ႏွင္ေနတာလဲဗ်...
မျပန္ဘူး၊ ညအိပ္ပစ္မွာ... ဘာျဖစ္လဲ..."
"ေထာက္..."
"အ... နာတယ္... ဘာလို႔နဖူးခ်ည္းေတာက္ေနတာလဲဗ်ာ..."
ဘယ္လက္နဲ႔လည္း လက္ဆမပ်က္တာမို႔ ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ နာနာပြတ္လိုက္ရတယ္။
"မင္းက အရမ္းစကားမ်ားတယ္... အာ႐ုံစိုက္လို႔မရဘူး၊
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ျပန္ခိုင္းတာ..."
ကိုကိုစာၾကည့္စားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေဘးကကုတင္ေပၚ တက္ထိုင္လိုက္တယ္။
"ဒါဆိုကိုကိုကစာၾကည့္... ကြၽန္ေတာ္ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ေဘးကေန ကိုကို႔ကိုထိုင္ၾကည့္ေနမယ္... အဲ့ဒါေတာ့ ရတယ္မလား..."
"မရဘူး "
"ဟြန္႔... "
ကြၽန္ေတာ္စူပုတ္ေနတုန္း သူ႕စာအုပ္စင္ထဲကဆြဲထုတ္လာတဲ့
စာအုပ္တိုတစ္အုပ္ကို လက္ထဲထိုးထည့္ေပးတယ္။
"အိမ္မျပန္ဘူးဆိုလည္း စာအုပ္ထိုင္ဖတ္ေန... မင္းက စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္တာဆိုရင္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ဖို႔လည္း လိုတယ္..."
စာအုပ္နာမည္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘဝေနနည္းေဆာင္းပါးေတြ ဘာသာျပန္ရာမွာနာမည္ႀကီးတဲ့ ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕
'ဦးေႏွာက္တြင္ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံပါ' ။
ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကေလးေကြးလို႔ ျပဳံးစိစိလုပ္လိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္က ႏွလုံးသားမွာ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံခ်င္တာ...
ကိုကို႔ႏွလုံးသားကုမၸဏီထဲ ကြၽန္ေတာ္႐ွယ္ယာဝင္လို႔မရဘူးလား..."
"ငါ့မွာ ႏွလုံးသားမ႐ွိဘူး၊ ကုမၸဏီလည္းမ႐ွိဘူး "
"ဟီး... ဒါကလြယ္ပါတယ္... ကြၽန္ေတာ္႕ကိုလက္ခံလိုက္ရင္ အနာဂါတ္မွာ ႏွစ္ခုလုံး႐ွိလာမွာ..."
"လင္းခန္႔... စကားဆက္ေျပာေနအုံးမယ္ဆို
ငါမင္းကို ကန္ထုတ္ေတာ့မယ္ "
မာဆတ္ဆတ္ေလသံနဲ႔ မ်က္မွန္ပါးေလးေအာက္က မ်က္ဝန္းနက္ေတြ အေရာင္ေတာက္ေနပုံၾကည့္ရတာ အဟုတ္ကန္ထုတ္မယ့္ပုံမို႔ ယက္ႏိုင္သမွ်ယက္တဲ့စီမံကိန္းကို ေနာက္ေ႐ႊ႕ၿပီး စာအုပ္ကိုင္လိုက္ရပါရဲ႕။
"ဟုတ္... မေျပာေတာ့ပါဘူး... ပါးစပ္ကို ဇစ္ပိတ္လိုက္ပါၿပီ...
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၿပီးစာဖတ္ပါေတာ့မယ္..."
အဲ့လိုေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ္စာအုပ္ကိုင္လို႔ ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို ထိုင္ဖတ္ေနလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီစာအုပ္က ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ဖူးၿပီးသားေလ...။
အခု ကြၽန္ေတာ္က်ပန္းဆြဲလွန္ထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာက...
J.K. Lagemann ရဲ႕ 'Getting the Best Out of Books' ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္ထားတဲ့ေနရာ။
'စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အတင္းအဓမၼဖတ္ဖို႔ မႀကိဳးစားၾကနဲ႔ကြ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ႀကိဳးစားဖတ္ၾကည့္ၿပီး ဘာမွ ဖမ္းလို႔ဆုပ္လို႔မရျဖစ္ေနရင္ ဆက္မဖတ္ဘဲ အသာသိမ္းထားလိုက္...။ ေနာက္ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ တစ္ခါျပန္ဖတ္ၾကည့္။ မရေသးရင္ သိမ္းထားလိုက္...။ ၿပီးေတာ့မွ တစ္ခါဖတ္...။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ဖတ္လို႔ရလာလိမ့္မယ္။'
စာေရးသူရဲ႕ပါေမာကၡႀကီးေျပာတဲ့ စကားပိုဒ္ေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဒီနည္းနာနိႆယေတြနဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္ကို ဖတ္ၾကည့္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္႕ကို တလြဲေတြးတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔။ စာအုပ္နဲ႔လူ ခ်ဥ္းကပ္ရပုံခ်င္း တူႏိုင္တာပဲ။
စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ေလာက္ယွဥ္ဖြင့္လို႔ ဘယ္လက္ကေလးနဲ႔
စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ေပၚမွာ စာခ်ေရးေနတဲ့ကိုကိုပုံစံက ခါတိုင္းလိုပဲ ခါးမတ္မတ္၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ စူးစူးစိုက္စိုက္႐ွိေနတယ္။ ေဘးမွာအသာခ်ထားတဲ့ ပတ္တီးေဖြးေဖြးနဲ႔ လက္ကေလးကေတာ့ ၿငိမ္လို႔။ အဆုံးထိကို ဘာျဖစ္ခဲ့လဲ ေျပာမျပဘူးပဲ။ အေၾကာတင္းလိုက္တာမ်ား...။
ဒီမွာ...။ ကြၽန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးကို သိမ္းထားလိုက္၊ ထုတ္ဖတ္ၾကည့္လိုက္လုပ္ေနတာ ကိုကို...။ အခုထိ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ဖတ္လို႔ မရေသးေပမယ့္ အလြတ္ရတဲ့အထိ ဖတ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားျပမွာမို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္စမ္းပါ။ စာအုပ္တစ္အုပ္အေနနဲ႔ဆို ကိုကိုက ဖက္ရခက္တဲ့စာအုပ္ဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ဉာဏ္ေကာင္းတာကို ကိုကိုကိုယ္တိုင္ ဝန္ခံထားရတယ္မလား...။
____________________________________
To be continued...
💖💖💖
Edition ၀င္ေနတုန္း ငလ်င္လႈပ္သြားေသးတယ္ဗ်။ ေတာ္ေတာ္အားျပင္း။
15/Dec/22 (Thurs) 3 : 17 a.m.
ခန္႔ခန္႔ရဲ႕ ေတာ္လွည္းသံ ပဟိုရ္စည္သံအလား ရင္ခုန္သံေတြ ကမ႓ာေျမႀကီးကိုမ်ား သက္ေရာက္သြားေလသလား... 🤭။
Who knows...
Tale as old as time_
Hidden but now it's primed.
While as the heart beats so wild,
Darling_
Will you say that you are mine?
အာ... poetic ပိုးေတြ ထလာျပန္ပါၿပီ။
Not me freestyling on earthquake experience haha...
Novella ✒️