❄️❄️❄️
ႏွစ္သစ္မွာအိမ္႐ွင္းတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းအခ်ိန္ေပးၿပီးလုပ္ၾကတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္႕အစ္ကို၀မ္းကြဲေတာ့မပါခဲ့ဘူး။
"အာ... ႐ွင္းထားတာမၾကာေသးဘူး..."
"အဲ့ဒါက ညစ္ပတ္႐ႈပ္ပြမေန႐ုံေလး သာမန္ကာလွ်ံကာ႐ွင္းထားတာေလ.. ႏွစ္သစ္မွာေတာ့ သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္း႐ွိေအာင္ ေထာင့္ေတြကဖုန္ေတြ လိုက္လွည္း၊ မသုံးဘဲေခ်ာင္ထိုးထားတဲ့ အပိုပစၥည္းေတြ႐ွင္း
လုပ္ရမွာေပါ့..."
"မင္းၾကည့္႐ွင္းလိုက္ေလ... "
ေကာင္းလိုက္တဲ့ ပညာ႐ွိစကား...။ ႏွစ္သစ္ဘယ္ႏွစ္ခါကူးသြားသြား တစ္စက္ေလးေတာင္ မေျပာင္းလဲဘဲ သစၥာ႐ွိ႐ွိဆက္ညစ္ပတ္ႏိုင္တဲ့ ႂကြက္မင္းသားပါပဲ။
"ကြၽန္ေတာ္႕ကို သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ေပးတဲ့ အိမ္အကူအေဒၚႀကီး
မွတ္ေနလား..."
"ဘယ္ကအေဒၚႀကီးလဲ... မဟုတ္ပါဘူးကြာ...
မင္းက 'ငခန္႔ cleaning service' ... "
"ႀကီးေဒၚကို cleaning service ...
အခြက္ေျပာင္မေနနဲ႔..."
ေနာက္ဆုံးေတာ့ တရားခ်မႏိုင္တဲ့ အေရထူအစ္ကိုကို ေလကုန္ခံမေျပာေတာ့ဘဲ လူသားဖုန္စုပ္စက္ေလးကြၽန္ေတာ္ပဲ ဟိုေ႐ြ႕ဒီေ႐ြ႕လွည္းက်င္း၊ ေႁမြထြက္လာမလားမသိရတဲ့ ပစၥည္းပုံေတြႏိႈက္၊ ထြက္လာသမွ်ဗုစုခ႐ုေတြ စာ႐ြက္ေတြကို ပစ္ရမလား အသုံးလိုလား သူ႕ကိုျပလို႔ ႏွစ္သစ္ကူးအထူး႐ွင္းလင္းေရးဝင္ၿပီး အမိႈက္ပုံးထဲထည့္စရာ အထုပ္ႀကီးတစ္ထုပ္နဲ႔ အခန္းအျပင္ထြက္လာခဲ့ရပါၿပီ။
ေအာခ်ပါရဲ႕...။ ကြၽန္ေတာ္ လာမ႐ွင္းေပးတဲ့ႏွစ္ေတြတုန္းက ဘယ္လိုမ်ားေနလဲမသိ။ ႂကြက္သိုက္ pro max မ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ။
ေအာက္ဆင္းလာေတာ့ အေဆာင္ေဘးမွာ စီရီေနေအာင္ခ်ထားတဲ့ အမိႈက္ပုံးေတြနားမွာ ကြၽန္ေတာ္႕ထက္အရင္ အမိႈက္လာပစ္ပုံရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ရပါေသာ ဆြယ္တာအျဖဴေလး...။
ကိုကို႔မ်က္ႏွာေလးျမင္လိုက္ရမွ ႏွစ္သစ္ရဲ႕မနက္ခင္းေလးလည္း
က်က္သေရအေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းသြားေတာ့တယ္။
"မဂၤလာမနက္ခင္းပါ ကိုကို... အဟဲ..."
သြားၿဖဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ေပမယ့္ ထုံးစံအတိုင္း ထူးထူးဆန္းဆန္းစိုက္ၾကည့္ၿပီးပဲ တုံ႔ျပန္ပါရဲ႕။
"ဘာလို႔ စပ္ၿဖဲၿဖဲလုပ္ေနတာလဲ.."
"ကိုကို႔ကို ႏွစ္သစ္မနက္ခင္းမွာ ပထမဆုံးစကားလာေျပာတဲ့သူက
ကြၽန္ေတာ္ပဲမလား... ေပ်ာ္လို႔..."
"အိမ္မျပန္ေသးဘူးလား... မင္းက..."
"အိမ္က ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာ႐ွိေနတယ္ဆိုရင္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေနေန
အိမ္ျပန္မလာလည္း လိုက္ေခၚမွာမဟုတ္ဘူး... ဒါနဲ႔ ကိုကို...
ဒီေန႔က ႏိုင္ငံတကာ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ေလ..."
"အဲ့ေတာ့..."
" 'ငါမင္းကိုမခ်စ္ဘူး' ဆိုတဲ့အေျဖေဟာင္းႀကီးကို ႏွစ္ေဟာင္းမွာခ်န္ခဲ့ၿပီး ႏွစ္သစ္မွာကြၽန္ေတာ္႕ကို အေျဖအသစ္မေပးခ်င္ဘူးလား..."
ဒါေပါ့။ ႏွစ္သစ္မွာႏွစ္ဆတိုးၿပီး ကိုကို႔ကိုရေအာင္ပိုးဖို႔က
ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕ ဦးစားေပးစီမံကိန္းပဲ။
"ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္..."
"..."
"ေလွ်ာက္မေျပာဘဲ စာသြားက်က္ေတာ့..."လို႔ မေဟာက္ဘဲနဲ႔
မ်က္မွန္ကေလးပင့္ၿပီး တစ္ခ်က္စဥ္းစားေနပုံအရ ၾကည့္ရတာ...
တစ္ခုခုေတာ့ အေျပာင္းအလဲ႐ွိလာေတာ့မယ္ထင္ရဲ႕။
"ငါ့ကိုမခ်စ္နဲ႔.."
ငင့္...။ ေသာက္က်ိဳးနည္း အေျဖအသစ္ႀကီး။
"ငါမင္းကို မခ်စ္ဘူး" ကေန ႏွစ္ကူးပလန္နဲ႔ upgrade လုပ္လိုက္ေတာ့ "ငါ့ကိုမခ်စ္နဲ႔ " ျဖစ္သြားေရာလား။ ကိုကို... ခင္ဗ်ားဟာေလ...။
ကြၽန္ေတာ္ဆြံ႕အေနခဲ့တုန္း ေရခဲလူသားကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွကားေပၚျပန္တက္သြားပါရဲ႕။
အို... နတ္သိၾကားတို႔ သနားစရာေကာင္းလွတဲ့ ဒီလူေခ်ာေလးကို ကယ္မၾကပါအုံး။
စူပုတ္ပုတ္နဲ႔ အမိႈက္ပုံးကိုဖြင့္ၿပီး လက္ထဲကအထုပ္ကိုပစ္ထည့္ဖို႔ လုပ္ရင္းက ေသခ်ာငုံ႔ၾကည့္မိေတာ့...။
"ဒါေတြက..."
ကတ္ထူတစ္ခုေပၚမွာ႐ွိေနတာက ခုဏေလးကမွပစ္သြားပုံရတဲ့ ဆုတ္ၿဖဲထားတဲ့ဓာတ္ပုံအပိုင္းအစေတြ...။
* *
"သားေရ... ထမင္းစားရေအာင္ေလ..."
"ဟုတ္... ခဏေနလာခဲ့မယ္..."
"ဂိုက္ဆရာေလးက တကယ္လမ္းၫႊန္မႈေကာင္းတဲ့သူ ျဖစ္ရမယ္... အပ်င္းႀကီးတဲ့ငါ့သားေလးေတာင္ ဂိုက္စတက္လိုက္ကတည္းက တကုပ္ကုပ္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္လာၿပီ၊၊ အခုလည္း ျပန္လာကတည္းက ဘာေတြႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ေနတာလဲ..."
"ဒီတိုင္းပဲ... ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး...
ကြၽန္ေတာ္ ခဏေနဆင္းခဲ့မယ္ "
ညေနစာစားဖို႔လာေခၚတဲ့အေမ အခန္းဝကေနျပန္ထြက္သြားမွ
တိပ္နဲ႔လိုက္ကပ္လက္စနဲ႔ကပ္ထားၿပီးသား ဓာတ္ပုံအၿပဲေလးေတြကို တစ္ပုံခ်င္း ၾကည့္လိုက္တယ္။
လည္ပင္းမွာ ေက်ာင္းသားကဒ္ေလးေတြကိုယ္စီဆြဲလို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယ္စီနဲ႔ လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ပင္မေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ ေလွကားထစ္ေတြေပၚက ဆင္းလာၾကတဲ့ပုံစံေတြ...။
အားကစားဝတ္စုံနဲ႔ေကာင္ေလးက စာအုပ္ကေလးကိုင္ထားတဲ့ မ်က္မွန္နဲ႔ေကာင္ေလးကို ပခုံးကဖက္ထားၿပီး ရယ္ေနတဲ့ပုံေတြ။ အဲ့ပုံစံေလးကေနမွ မ်က္မွန္ကို ဆြဲခြၽတ္ယူလိုက္လို႔ ဟိုမွာျပန္လိုက္လုေနရတဲ့ သဘာဝက်က်ပုံေလး ေနာက္တစ္ပုံ။
မုန္႔အတူစားေနတဲ့ပုံေတြ... သစ္သားတံတားေလးရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ေနတဲ့ပုံေတြ...
ျမက္ခင္းေပၚမွာ စာက်က္ေနၾကတဲ့ပုံေတြ... ၿပီးေတာ့... ဘြဲ႕ဝတ္စုံေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမေ႐ွ႕မွာ
တြဲ႐ိုက္ထားတဲ့ ပုံေတြ...။
ေနာက္ဆုံးကြၽန္ေတာ္႕လက္ထဲမွာကိုင္ထားမိတဲ့ ပုံေလးက
ေက်ာင္းသားကဒ္မပါေတာ့ဘဲ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔၊ အထက္တန္းဆန္ဆန္ဝတ္စားထားတဲ့ ေကာင္ေလးက ေက်ာင္းသားကဒ္ေလး တစ္ဝက္ဖုံးေအာင္ မာဖလာအနီေလးကိုေထြးပတ္ထားတဲ့
ဆြယ္တာအက်ႌအျဖဴ၊ ကိုင္းအၾကည္မ်က္မွန္ေလးနဲ႔ ေကာင္ေလးေဘးမွာ ထိုင္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ပါးကို နမ္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ဆုံခ်က္ခ်မိထားတဲ့ ဓာတ္ပုံေလး။
ငယ္႐ြယ္မႈေတြ၊ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးမႈေတြနဲ႔ ျဖဴစင္တဲ့ခ်စ္ျခင္းေတြ ကာလာျခယ္ထားတဲ့ ဖလင္တြဲတစ္ခုၾကည့္လိုက္ရသလိုပါပဲ။
လူသားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အမွတ္တရေတြေပါ့။
အဲ့ဒီလူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္မွာ...
တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ရတဲ့ကိုကိုျဖစ္ၿပီး
တစ္ေယာက္ကေတာ့ တေလာကမွျပတ္သြားတဲ့ သူ႕ခ်စ္သူျဖစ္တယ္။
ဓာတ္ပုံတိုင္းမွာ ကိုကိုမ်က္ႏွာေလးက ေပ်ာ္ေနပုံပဲ။။
တစ္ခ်ိဳ႕ပုံေတြမွာ အျပဳံးဖြဖြေလးနဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ပုံေတြမွာ မသိမသာ႐ွက္ေနသေယာင္ မ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ပုံေတြမွာေတာ့ ရယ္ေနပါရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို စေတြ႕မိတဲ့အခ်ိန္မွာ လုံး၀႐ွာမေတြ႕ေတာ့တဲ့ အမူအရာေလးေတြေပါ့...။
"ကိုကိုက သူ႕ကိုအဲ့လိုခ်စ္ခဲ့တာလား..."
"အဲ့လိုခ်စ္ခဲ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြကိုေတာင္ ဆုတ္ၿဖဲပစ္ေလာက္တဲ့အထိ... သူက ကိုကို႔ကို နာက်င္ေစခဲ့ၿပီလား..."
လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကို ေမ့ပစ္ဖို႔ၾကာခ်ိန္က
႐ွိခဲ့ဖူးတဲ့အမွတ္တရေတြနဲ႔ တိုက္႐ိုက္အခ်ိဳးက်သတဲ့။
အမွတ္တရေတြနည္းေလေလ ျမန္ျမန္ေမ့ပစ္ႏိုင္ေလေလ...
အမွတ္တရေတြမ်ားေလေလ ေမ့ပစ္ဖို႔ ခက္ခဲေလေလ...။
"ကိုကိုေသခ်ာလား... ဒီအမွတ္တရေတြအကုန္လုံးကို တကယ္ဖ်က္စီးပစ္လိုက္ႏိုင္တာ ေသခ်ာရဲ႕လားဟင္..."
* *
"အယ္လ္ခြန္းက ဒါေတြကို သူကိုယ္တိုင္ လႊင့္ပစ္ခဲ့တာလား..."
"အင္း..."
အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ္တိတ္ကပ္ၿပီးဆက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံအၿပဲေတြကို ကိုင္ၾကည့္လို႔...။
"သူတို႔ေတြတြဲခါစကဆို ခပ္တည္တည္အယ္လ္ခြန္းက ေဝယံနဲ႔႐ွိရင္ တစ္ျခားလူလိုပဲ... သူကေတာ္႐ုံ မရယ္မျပဳံးတတ္တဲ့သူေလ... ဟိုေကာင္ကလည္း ေတာ္႐ုံဗ႐ုတ္က်တာလား... အၿမဲတမ္း department မွားေနတာ၊ ၾကက္ေတာင္ၿပိဳင္ပြဲဆိုလည္း ကိုယ့္ေမဂ်ာကလူကို အားေပးရတဲ့ဟာ သူ႕နာမည္မေအာ္လို႔ဆိုၿပီး အယ္လ္ခြန္းကို သြားေကာက္ေနတဲ့ေကာင္... "
"အစ္ကိုက ေတာ္ေတာ္သိတာပဲ..."
"အဲ့ဓာတ္ပုံေတြ ဘယ္သူ႐ိုက္ေပးထားတယ္မွတ္လို႔တုန္း..."
"အစ္ကို႐ိုက္ေပးထားတာလား... "
ဘရားသားက ေခါင္းၿငိမ့္ျပပါရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာနဲ႔...။
"အဲ့တုန္းကေတာ့ ငါက အခ်စ္ငွက္ႏွစ္ေကာင္ၾကားက
မိႈင္ေနတဲ့လင္းတႀကီး ေပါ့ကြာ..."
အေရးထဲ သူမစြံတာကို ေၾကာ္ျငာဝင္ေနေသးတယ္။
"ဒုတိယႏွစ္မွာ သူတို႔ကစတြဲျဖစ္ၾကတာ၊ အယ္လ္ခြန္းက ပထမႏွစ္ကတည္းက ငါနဲ႔ခင္တဲ့အျပင္ ေမဂ်ာလည္းတူ ငွားေနတဲ့ အခန္းခ်င္းကလည္း ကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ အတူသြားအတူလာကိုး... ၂၄နာရီ ေဂ်ဝင္ေနတဲ့ အာကာေဝယံက စစခ်င္းကဆို ငါ့ေတာင္ ၾကည္တာမဟုတ္ဘူး... ေနာက္မွသာ personal photographer အလုပ္ေပးၿပီး ငါ့ကိုဆြဲေခၚလိုက္ ပထုတ္လိုက္လုပ္ေတာ့တာ... ဓာတ္ပုံေတြ၊ video ေတြ သိမ္းထားရတာကို သေဘာက်တဲ့ လူတစ္မ်ိဳးေပါ့ကြာ၊ အယ္လ္ခြန္းပုံေတြကိုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ပဲ႐ိုက္တယ္"
"ကိုကိုတင္မကဘူး... အာကာေဝယံလည္း ဓာတ္ပုံေတြထဲမွာေတာ့ တစ္ျခားလူလိုပဲ..."
အစ္ကိုစားပြဲေပၚခ်လိုက္တဲ့ ဓာတ္ပုံထပ္ရဲ႕ အေပၚဆုံးကတစ္ပုံ၊ အဲ့ဒီပုံမွာပါတာက စာအုပ္အထပ္လိုက္ပိုက္ထားတဲ့ ကိုကို႔ကိုၾကည့္ရင္းရယ္ေနတဲ့ အာကာေဝယံရဲ႕မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္း။
"အင္း... ေက်ာင္းတုန္းကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ သူလိုငါလို ငယ္စိတ္နဲ႔ပါပဲ၊ ဒီေကာင္ ဘယ္ကဘယ္လို Philo ေမဂ်ာကို ယူလိုက္လဲေတာ့ မသိဘူး... ေတြးေတာဆင္ျခင္ျခင္းနဲ႔ ၁၂ လ တစ္ႏွစ္ ရန္ျဖစ္ထားတဲ့စ႐ိုက္နဲ႔... ေတြးမိရင္ေတာ့လည္း တေလာကလုံး အေကာင္းေနရမွာ မဟုတ္ဘူးရယ္၊ ပန္းသီးသာ နယူတန္႔ေခါင္းမဟုတ္ဘဲ သူ႕ေခါင္းေပၚျပဳတ္က်ရင္ ေန႔မကူးခင္ပဲ အဲ့ေနရာမွာ ပန္းသီးပင္႐ွိမေနေလာက္ေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ေျမဆြဲအားသီအိုရီအစား စိုးမိုးျခင္းပိရမစ္ဇယား ပဲထြက္လာလိမ့္မယ္၊ ပန္းသီးပင္ေအာက္က ျမက္ခင္းကို သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကဖိမိုးထားလို႔ ျမက္ခင္းကပိျပား၀ပ္ေနရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပန္းသီးပင္ကေတာ့ သူ႕ကိုအုပ္မိုးထားတာမို႔ ေႂကြလာတဲ့ပန္းသီးက သူ႕ေခါင္းေပၚျပဳတ္က်ရတာ၊ သူသာ ပန္းသီးပင္ကို အုပ္မိုးထားႏိုင္ရင္ အဲ့လိုျဖစ္စရာမ႐ွိဘူးဆိုၿပီး ႐ွိၿပီးသားအပင္ကို အျမစ္ကေကာ္၊ အဲ့ေနရာမွာ အပင္ေပါက္ေလးအစားစိုက္ၿပီး အေပၚကမိုးၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔ျပဳံးေနမယ့္ေကာင္..."
"အစ္ကို ဥပမာေပးလိုက္မွ ပန္းသီးကိစၥက နက္နဲသြားသလိုပဲ..."
"လူနဲ႔ ေမဂ်ာနဲ႔ကသာမဆိုင္တာပါ... အဲ့ဒီအာကာေဝယံက အယ္လ္ခြန္းကို ဘယ္လိုအမိဖမ္းရမယ္ဆိုတာေတာ့ သိပ္ေတြးတတ္တယ္၊ ဘာစကားေျပာလိုက္ရင္ ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္ခ်က္ရမယ္ဆိုတာကစ strategy က်က် ခ်ႏိုင္တယ္၊ အေတြးမ်ားပါတယ္ဆိုတဲ့ အယ္လ္ခြန္းေတာင္ အာကာေဝယံအၾကံႀကီးၾကံၿပီဆိုရင္ လိုက္မမွီေတာ့ဘူး... အဲ့ႏွစ္ေယာက္က ဒီအတိုင္းၾကည့္ရင္ေတာ့ ေဇာက္ထိုးနဲ႔ေျပာင္းျပန္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြက်ေတာ့ တကယ္တူတာ... ပတ္၀န္းက်င္ကို သိပ္အာ႐ုံမလာတာ၊ လိုခ်င္တာ႐ွိရင္ရမွ ေက်နပ္ႏိုင္တာ၊ ၿပီးေတာ့ အခ်စ္ႀကီးတာ..."
"သူတို႔ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့ၾကမွာေပါ့..."
"အင္း... အာကာေဝယံ အလုပ္မဝင္ခင္ထိေပါ့... ေနာက္ေတာ့... အဲ့ႏွစ္ေယာက္ ကေတာက္ကဆေတြ စိပ္လာတယ္၊ ခုပဲျပတ္ၾကေတာ့မလိုျဖစ္လိုက္ ေနာက္သုံးေလးရက္ေနေတာ့ ျပန္အဆင္ေျပသြားလိုက္နဲ႔ အဲ့အတိုင္းသြားေနတာကိုက အေတာ္ၾကာၿပီ... အယ္လ္ခြန္းလည္း အရင္ကေလာက္ ေပ်ာ္ေနတဲ့ပုံစံမ်ိဳး သိပ္မျမင္ရေတာ့ဘူး၊ အာကာေဝယံနဲ႔ တစ္ခါရန္ျဖစ္လိုက္တိုင္း တခါတေလ ဟိုေန႔ကလို ျဖစ္လာတယ္... တခါတေလ အဲ့ထက္ဆိုးတယ္"
အစ္ကိုေျပာတဲ့ ဟိုေန႔ကကိုကို႔ပုံစံ...
အဲ့ဒီႏွင္းလိုျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့သဏၭာန္ကို ျမင္ေယာင္မိလာတာေၾကာင့္
ကြၽန္ေတာ္ သက္ျပင္းတိုေလး မသိမသာ႐ိႈက္မိတယ္။ မင္းကဘာလို႔ ေနာက္က်မွေမြးလာၿပီး ကိုကိုနဲ႔ ေနာက္က်မွေတြ႕ခဲ့ရတာလဲ လင္းခန္႔ရာ...။
"ထားပါေတာ့... အယ္လ္ခြန္းလည္းအခုေတာ့ တကယ္စိတ္ျဖတ္လိုက္ၿပီထင္ပါတယ္... သူတို႔အခ်စ္ေရးက ဒီအတိုင္းဆက္သြားလည္း ေကာင္းတာဘာမွ ႐ွိလာမွာမဟုတ္ဘူး..."
အစ္ကိုကေတာ့ သူ႕ထင္ျမင္ခ်က္အတိုင္း ေျပာတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ကိုကိုတကယ္ပဲစိတ္ျဖတ္လိုက္သလားဆိုတာကို
ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လို ယုံရမွာလဲ။ ႏွစ္ပတ္သာသာေလးကမွ စေတြ႕ထားတဲ့ ကိုကို႔ကို အားလုံးနားလည္ေနသေယာင္ စကားႀကီးစကားက်ယ္ေတြ ေျပာေနမိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မွ ကိုကို႔စိတ္ကို အလုံးစုံမသိတာပဲ။
* *
"ဒီပုစၧာမွာႏွစ္ေနရာ ယူနစ္ ပါမလာဘူး"
"အာ... ေမ့သြားတာ..."
"Physic ပုစၧာေတြတြက္ရင္ ယူနစ္ကိုဘယ္ေတာ့မွမေမ့ခဲ့နဲ႔၊
စာေမးပြဲမွာ ယူနစ္ေမ့ခဲ့ရင္ ေမ့ေနခဲ့လို႔ပါလို႔ စာစစ္မႉးကို သြားေျပာလို႔မရဘူး..."
"ဟုတ္... ေနာက္ ေသခ်ာျပန္စစ္ပါ့မယ္..."
ႏွစ္ေျပာင္းသြားေပမယ့္ ထုံးစံအတိုင္းမေျပာင္းလဲ စည္းကမ္းႀကီးေနဆဲ
ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕ဆရာေလးပါပဲ။
"ေတြးေနတာ... ကိုကို ၁၀တန္းတုန္းက ဘယ္လိုေက်ာင္းသားေလး ျဖစ္ခဲ့မလဲလို႔၊ အဟြန္း... တကယ့္စာၾကမ္းပိုးေလးျဖစ္ခဲ့မွာပဲေနာ္...
အခုလည္း စာၾကမ္းပိုးပဲဆိုေပမယ့္... ဟီးဟီး.."
"ေထာက္..."
"အ..."
အခ်ိဳးက်က်ေလးက်စ္လစ္တယ္ဆို႐ုံေလာက္ကလြဲလို႔
ႂကြက္သားမ်ားမ်ားစားစားမ႐ွိတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကေန ဘယ္လိုအားေတြထြက္ေနသလဲ မသိပါဘူး။
တစ္ခ်က္ဆို ဆိုသေလာက္ နာလိုက္တာမ်ား။
ကိုကို နဖူးေတာက္တာကေလ...။
"စာကိုမေတြးဘဲ ဒီလိုေလွ်ာက္ေတြးေနလို႔
ဟိုဟာေမ့ ဒီဟာေမ့ျဖစ္ေနတာေပါ့..."
"ဟြန္႔..."
ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အဲ့လိုဆူသံေလးေတြကိုလည္း နားယဥ္လာတဲ့အေလ်ာက္ နဖူးပြတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းစူရတဲ့အလုပ္ကိုလည္း မၿငီးေငြ႕ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
"ကိုကို..."
"..."
"ကိုကိုလို႔..."
"စာစစ္ေနတာမို႔ ပါးစပ္ေလးပိတ္ထားရင္ေကာင္းမယ္၊
အားေနရင္ ဉာဏ္စမ္းေမးခြန္းေတြ ဖတ္ၾကည့္ေန..."
"ကိုကိုကလည္း... ေမးစရာ႐ွိလို႔ပါ... ဟို...
ကိုကို႔မ်က္လုံးက အေဝးမႈန္လား အနီးမႈန္လား..."
"ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ "
"သိခ်င္လို႔ေပါ့..."
"အေဝး..."
"ဪ... ဒါဆို... ဘယ္တုန္းက မ်က္မွန္စတပ္ရတာလဲ..."
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
"သိခ်င္လို႔ပါဆို..."
"၄ တန္းကတည္းက... "
"ဟုတ္လား... ဒါဆို ကိုကိုက ငယ္ငယ္ကတည္းက မွန္ေၾကာင္ေလးေပါ့... ငယ္ငယ္ကပုံေတြဘာေတြ ကိုကို႔မွာမ႐ွိဘူးလား...
ၾကည့္ၾကည့္ရေအာင္ ဘယ္လိုေလးလဲလို႔...
ခ်စ္စရာေကာင္းခ်က္ႀကီးေနမွာ... "
"ဘုတ္..."
လက္ထဲကစာအုပ္ကို စားပြဲေပၚအသံျမည္ေအာင္ခ်လိုက္ၿပီ။
အဲ့ဒါ ေသခ်ာတယ္။ ကိုကို ကြၽန္ေတာ္႕ကို ေတာ္ေတာ္ေလးကိုမွ
အျမင္ကပ္ေနၿပီ။
"လင္းခန္႔..."
"ဗ်ာ..."
"ခုဏကတြက္ခဲ့သမွ် ပုစၧာေတြအကုန္ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္တြက္..."
"ဟမ္... ကိုကိုကလည္း တြက္ၿပီးသားကို... "
"လွ်ာမ႐ွည္နဲ႔... ပါးစပ္ပိတ္ထားၿပီးတြက္...
ဒီတစ္ခါ အမွားလုံး၀မပါေစနဲ႔၊ အသံတစ္ခ်က္ထြက္ရင္ အစအဆုံး ေနာက္တစ္ေခါက္ပဲ..."
"ဟြန္႔..."
ရက္စက္လိုက္တာ ခင္ဗ်ားရယ္။ စစ္ေရးေလ့က်င့္စခန္းလား... ညဂိုက္လားမသဲကြဲဘူး။ ေလ့က်င့္ေရးလုပ္ရင္း စကားေျပာမိတဲ့တပ္သားေလးကို ကြန္မန္ဒါက ေလသံေအးေအးနဲ႔ ဒိုက္အခါတစ္ရာထိုးစမ္း ဆိုၿပီး အျပစ္ေပးေနသလိုပဲ။
"ကိုကို..."
"အသံထြက္ရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္လို႔ေျပာထားတယ္"
"ဒါေလးပဲ ေမးေတာ့မွာ... ထပ္မေမးေတာ့ဘူးေလ... ေနာ္..."
ကိုကိုနဲ႔က်မွ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေခြးေပါက္ေလးအစာေတာင္းသလို
မ်က္လုံးဝိုင္းေလး ေပကလပ္ေပကလပ္လုပ္တတ္ေနပါၿပီ။
"မင္းက ေတာ္ေတာ္စကားမ်ားတာပဲ...
စကားမ်ားတာက ေကာင္းတဲ့အက်င့္မဟုတ္ဘူး "
"ကိုကိုကလည္း 'ေမးပါမ်ားစကားရ'
'ပါးစပ္ပါ႐ြာေရာက္' တဲ့... စကားေျပာတာက အက်ိဳးတစ္ခုခုရဖို႔အတြက္ပါေနာ္..."
"ေတာ္ၿပီ၊ ဘာေမးမွာလဲ..."
"ကိုကို... အာကာေဝယံဆိုတဲ့ ဟိုလူကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္မလား..."
"..."
မ်က္ေတာင္ခတ္႐ုံကလြဲပီး ဘာလႈပ္႐ွားမႈမွမ႐ွိတဲ့ ကိုကို႔ခႏၶာကိုယ္က
ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္အတိုင္း ၿငိမ္ေနခဲ့တယ္။
'ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းသည္ ဝန္ခံျခင္း' တဲ့။
"သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္ေပါ့..."
ကိုကို႔မ်က္လုံးနက္ေတြလႈပ္ခတ္သြားပုံကို ေလ့လာလိုက္တယ္။
မ်က္ေတာင္ေတြခတ္လိုက္တဲ့အထဲမွာ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈအခိုးအေငြ႕ေတြ လြင့္ပါသြားသေယာင္ပဲ။ လိမ္ဖို႔ခက္တဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးကို ကြၽန္ေတာ္ ေမးလိုက္မိတာလား။
"ခ်စ္ခဲ့တယ္..."
ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြပြင့္လာေတာ့လည္း ကိုကို႔အေျဖက မွန္းထားခဲ့တဲ့ အတိုင္းပါပဲ။
"ငါေဝယံ့ကို ဘယ္သူနဲ႔မွမတူေအာင္... သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္..."
"..."
လူေတြေျပာၾကတယ္။
ၿပီးျပတ္သြားၿပီးသားအခ်စ္ဆိုတာက...
ေလာင္စာကုန္ရင္ၿငိမ္းတဲ့မီးလိုပဲ။
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ၿပီးသြားတာပါပဲ တဲ့...။
သူတို႔မသိတာက...
အဲ့ဒီမီးက ဒီအတိုင္းၿပီးသြားတာမဟုတ္ဘဲ
ေလာင္ခဲ့တဲ့အ႐ွိန္နဲ႔အခ်ိန္အေပၚမူတည္ၿပီး...
ျပာေတြအပုံလိုက္ခ်န္ထားခဲ့ေသးတယ္ ဆိုတာကိုပဲ။
အင္း...။ မသိတဲ့အုပ္စုထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္လည္းပါခဲ့ပါတယ္။
___________________________________
To be continued...
💖💖💖
ဉာဏ္စမ္းေမးခြန္း ကဏၰ။
မင္းဟာ ပန္းသီးပင္ေအာက္မွာအိပ္ေနခဲ့ၿပီး ေႂကြလာတဲ့ပန္းသီးက မင္းေခါင္းေပၚျပဳတ္က်ရင္ ဘာကို အရင္ဆုံးေတြးမွာလဲ။
L Khun : နယူတန္ရဲ႕ ေျမဆြဲအားသီအိုရီ...
Linn Khant : ပန္းသီးကို ေရေဆးၿပီး ကိုကို႔ကို ခြဲေကြၽးဖို႔ ယူသြားရမယ္...
Arkar Waiyan : ဘာေတြေျပာေနတာလဲ... အယ္လ္ခြန္းကို ပန္းသီး ငါ့ေခါင္းေပၚမက်ေအာင္ ဖမ္းမထားဘူးလား လို႔ အရင္ဆုံးေမးရမွာေပါ့၊
ငါက သူ႕ေပါင္ေပၚမွာ အိပ္ေနတာ ျဖစ္သင့္တာေလ...
Novella ✒️