❄️❄️❄️
"ေဒါက္ ေဒါက္..."
ပထမဆုံးေန႔မွာ အခ်ိန္မွန္မွန္ေပါ့။
ကိုကို႔ရင္ခြင္ေက်ာင္းကို ကြၽန္ေတာ္လာတက္ခဲ့ၿပီ။
"တံခါးေလာ့ခ်မထားဘူး"
လူေပၚမလာဘဲ အသံေလးသဲ့သဲ့ၾကားရတာေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ဝင္လာခဲ့ေတာ့...။
"ထိုင္အုံး..."
ဟိုေန႔က စားပြဲပုအျဖဴေလးေပၚမွာ ေမးခြန္းေဟာင္းစာအုပ္ေတြ အထပ္လိုက္နဲ႔အတူ အၾကမ္းစာအုပ္အထူႀကီးကလည္း ခ်ထားေသးတယ္။ လူေတာ့ မျမင္ရေသးဘူး။
ေက်ာပိုးအိတ္ေလးခ်ၿပီး တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ေနတုန္း...
ခဏေနပဲ အခန္းထဲကထြက္လာတဲ့ ဆရာအသစ္စက္စက္ေလးက အနားလာထိုင္ၿပီး သူ႕မ်က္မွန္ေလးကို လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ပင့္လို႔ Bio ေမးခြန္းေဟာင္း The Best Guide စာအုပ္အထူႀကီးကို စကိုင္ပါေတာ့တယ္။
"အံထူးျမတ္ဆီကၾကားတယ္... ႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲတုန္းက Bio ဂုဏ္ထူးကပ္ျပဳတ္တယ္ဆို..."
"ဟုတ္... "
"အဲ့ဒါက တစ္မွတ္တန္ေတြကို ေမးခြန္းေသခ်ာမဖတ္တာရယ္...
ေနာက္ပိုင္းေမးခြန္းေတြမွာ စာလုံးေပါင္းအမွား၊ အက်႐ွိတာရယ္ေၾကာင့္ ကိုယ္ရသင့္တဲ့အမွတ္မရတာ..."
"ဟီးဟီး... ဟုတ္..."
"Chapter 1 to 4 ျပန္ၾကည့္ထားလား..."
"ဟိုရက္က ၾကည့္ထားတယ္"
"ဒါဆို အဲ့ဒီအခန္းေလးခန္းရဲ႕ ေမးခြန္းေဟာင္းတစ္မွတ္တန္ေတြ ဒီညအကုန္ျဖတ္မယ္... ခဏျပန္ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္..."
"ဟုတ္..."
ဘုရားေရ...။ ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕မွန္ေၾကာင္ကိုကိုက ပထမညမွာတင္ တကယ့္ဆရာအ႐ွိန္အဝါအျပည့္နဲ႔ဗ်။
"ဒီဇင္ဘာမွစသင္တာဆိုေတာ့ revision အတြက္ guide line ေပးတဲ့သေဘာပဲသြားမယ္၊ အစကျပန္သင္ေပးစရာမလိုဘူးလို႔ေတာ့ ေအာက္ေမ့ပါတယ္... မင္းကဘာေတြမွာ အားနည္းတာလဲ သိရဖို႔ Test ေတြေတာ့ ဆက္တိုက္ေျဖရလိမ့္မယ္၊ ပင္ပန္းမယ္..."
"ပင္ပန္းတာေလာက္က ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္က အပင္ပန္းခံႏိုင္ပါတယ္... ဟဲဟဲ..."
ကြၽန္ေတာ္ယူလာတဲ့ပုံႏွိပ္စာအုပ္ကို အသာလွန္ၾကည့္ေနသူဟာ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးကို စိုက္ၾကည့္လာရင္း...။
"ႀကိဳေျပာထားတာဆိုေပမယ့္ ေပါ့ေပါ့တန္တန္လုပ္တာ မႀကိဳက္ဘူး၊ မင္းတိုးတက္ဖို႔လိုတဲ့ေနရာေတြအတြက္ ငါလုပ္ႏိုင္သမွ်အားစိုက္ၿပီး လုပ္ေပးမွာမို႔ မင္းအေနနဲ႔လည္း ေလးေလးနက္နက္ အားစိုက္ထုတ္ေစခ်င္တယ္"
"ဟုတ္၊ နားလည္ပါၿပီ"
"ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ကို မလိပ္နဲ႔၊ စာ႐ြက္မေခါက္နဲ႔၊ တံေတြးဆြတ္ၿပီးမလွန္နဲ႔..."
ခ်က္ခ်င္းပဲ တံေတြးဆြတ္လွန္ဖို႔လွ်ာမွာ ကပ္ထားတဲ့လက္ေခ်ာင္းကို ျပန္႐ုတ္၊ အခန္းမွတ္ဖို႔ ေခါက္ပစ္ထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြကို ျပန္ျပဳျပင္ၿပီး လိပ္ၿပီးကိုင္ထားတဲ့ေမးခြန္းစာအုပ္ကို ျပန္ျဖန္႔လိုက္ရတယ္။
"လိပ္ကိုင္တာၾကာရင္ စာအုပ္ေတြက တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးလာတယ္၊ ေပ်ာ့ဖတ္ၿပီး ႏြမ္းလြယ္လာတယ္၊ စာ႐ြက္ေခါက္ၿပီးမွတ္တဲ့အခါ ေခါက္ရာႀကီးရင္ႀကီးသေလာက္၊ အခ်ိန္ၾကာတာနဲ႔ အဲ့ဒီေနရာကစာလုံးေတြက ပ်က္လာတယ္၊ ေသးရင္ေတာင္ ၾကာလာေတာ့အရာထင္ၿပီး စာ႐ြက္ေထာင့္ေတြ ၿပဲသြားလိမ့္မယ္၊ မင္းစာအုပ္က တစ္ႏွစ္အတြင္း ဒီေလာက္က်ေနတာ အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ပဲ... မင္းမွာမ႐ွိရင္ sticker notes နဲ႔ စာမွတ္ကဒ္ေပးမယ္၊ အဲ့ဒါသုံး... တံေတြးဆြတ္ၿပီး စာ႐ြက္လွန္တာကေတာ့ မင္းအတြက္ေရာ စာအုပ္အတြက္ပါ မေကာင္းဘူး၊ စာအုပ္ကအသစ္ဆိုရင္လည္း မင္းေၾကာင့္နံသြားမယ္၊ အေဟာင္းဆိုရင္လည္း အဲ့ဒီမွာ ကပ္ေနတဲ့ဖုန္နဲ႔ မျမင္ရတဲ့ဘတ္တီးရီးယားေတြက လက္ကတစ္ဆင့္ မင္းပါးစပ္ထဲ တိုက္႐ိုက္၀င္သြားမယ္၊ မင္းလက္ကပါ သန္႔႐ွင္းမေနရင္ ႏွစ္ဆပိုဆိုးအုံးမယ္၊ အဲ့ဒါေတြ ေနာက္ထားအုံးေတာ့... သူမ်ားပစၥည္းျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ပစၥည္းျဖစ္ျဖစ္ သုံးေနတဲ့ပစၥည္းကိုကိုင္တြယ္ပုံက ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ေနစိတ္ထားကို ျပတယ္၊ ႐ို႐ိုေသေသကိုင္..."
စစခ်င္းမွာပဲ သူသေဘာမေတြ႕တဲ့အမူအရာနဲ႔ အက်င့္ဆိုးလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့အရာတခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာ ေတြ႕လိုက္တဲ့အတြက္ စည္းကမ္းခ်က္ေျပာရတာ ေမာသြားပုံရတယ္။ စည္းစနစ္ႀကီးပုံရတဲ့ ဆရာေလးဟာ အသက္၀၀႐ွဴၿပီး စာအုပ္ကိုပိတ္လိုက္ရဲ႕။
"ျပန္ၾကည့္လို႔ၿပီးၿပီဆို စေျဖလို႔ရၿပီ..."
ဆရာအသစ္ရဲ႕ aura ကေတာ့ မေမးေလနဲ႔။ စာေျဖေနရင္းလည္း ေက်ာတခ်မ္းခ်မ္း။ လူေ႐ွ႕လာလာရပ္ၿပီး အကဲခတ္တတ္တဲ့
ေက်ာင္းကသခ်ၤာဆရာႀကီးရဲ႕ ခပ္ေစြေစြအၾကည့္ေတာင္ သူမ်က္မွန္ေလး ႏွာတံ႐ိုးေပၚမသိမသာခ်ၿပီး ငုံ႔ၾကည့္တာေလာက္ ေၾကာက္စရာမေကာင္းသလိုပဲ။
"နံပါတ္ ၁၃ က ဘာေ႐ြးထားတာလဲ "
"B..."
"ေမးခြန္းေသခ်ာျပန္ဖတ္..."
"အာ... C ပဲ..."
"တစ္မွတ္တန္ေျဖရင္ လြယ္လြယ္ခက္ခက္ ႏွစ္ခါျပန္ဖတ္ေပး၊
ေနာက္က်မွ ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ အျပစ္မတင္ရေအာင္လို႔..."
"ဟုတ္..."
တင္းက်ပ္လိုက္တာ...။ အစကေတြးထားတဲ့ပုံစံက ဒီလိုမဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ။ သူက စာေတြ႐ွင္းျပမယ္။ ကြၽန္ေတာ္က စာရၿပီးသားဆိုေတာ့ ဒီအတိုင္း သူ႕ကိုထိုင္ေငးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စာေတာ္တာ၊ ေျဖႏိုင္တာေတြသိရင္ ေခါင္းေလးပုတ္ေပးၿပီး ျပဳံးျပရင္း ခ်ီးက်ဴးမယ္။
ဟိုက္႐ွားပါး...။ အခုေတာ့ စာေမးပြဲႀကီးစစ္ခံေနရတဲ့အတိုင္းပါလား...။
ကိုကို... ခင္ဗ်ားက တကယ့္မလြယ္ေၾကာပဲ။
"ေတာ္တယ္..."
"..."
"ဒါေပမယ့္ လွ်န္းတယ္"
အေျဖေတြစစ္ၿပီးေနာက္ ခ်ီးက်ဴးစကားေလး ႏွစ္လုံးစၾကားရလို႔ လိႈက္ခနဲေပ်ာ္မယ္႐ွိေသး ေမာ့သြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းေလးက ဆက္လာတဲ့ ကိုကို႔စကားေတြေအာက္မွာ ငုံ႔သထက္ငုံ႔သြားရပါေတာ့တယ္။
"ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္တယ္လို႔ေတြးထားကတည္းက တစ္မွတ္စေလ်ာ့ၿပီ... ဘာလို႔လဲသိလား...
ယုံၾကည္မႈလြန္ကဲတဲ့ကေလးေတြက စာကိုျပန္မစစ္တတ္ၾကဘူး၊ 'မမွားခ်င္ရင္ျပန္စစ္' ဆိုတာ ေက်ာင္းနံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ စာစုသက္သက္မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကိုယ္ ႏွေျမာရင္ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး စာျပန္စစ္တဲ့အက်င့္လုပ္ေတာ့..."
"ဟုတ္..."
ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ အဆူခံေနရတဲ့ ခံစားခ်က္။
အေမ့ခုႏွစ္သံခ်ီအသံေတာင္ သိပ္မျဖဳံတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ဒီလူသားရဲ႕ မဝဲတဝဲမတိုးမက်ယ္ ေလသံေအးေအးေလးကို ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနရပါကလား။
"ပုံဆြဲက်င့္ထားေသးလား..."
"ဟုတ္..."
ကြၽန္ေတာ္က ပုံဆြဲစေကးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္႕ practical စာအုပ္ဆို ေက်ာင္းမွာ Bio ဆရာမရဲ႕လက္စြဲအေနနဲ႔ အခန္းတိုင္းကို ကူးလူးသြားလာေနရတာ။ ဆိုသာဆိုရတယ္ ဆရာသမားေလးက သူ႕မ်က္မွန္ကို ဦးစံ႐ွားမွန္ဘီလူးလိုသုံးတတ္ေတာ့ အျပစ္႐ွာမေတြ႕ပါေစနဲ႔ ဆုေတာင္း႐ုံေပါ့။
စာအုပ္ထုတ္ျပေတာ့ သုံးေလးငါး႐ြက္လွန္ၾကည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကေလးေတြေကြးၫြတ္သြားတဲ့ ေဘးကတစ္ေယာက္...။
"ပုံေတြက လွလိုက္တာ..."
"..."
"ပုံႏွိပ္စာအုပ္ကေန ပရင့္ထုတ္ထားသလိုပဲ...
အဆြဲအသားသပ္ရပ္တယ္၊ ေတာ္တယ္... တကယ္..."
ဪ...။ အဲ့သလိုလား။ ဆုေပးဒဏ္ေပးစနစ္ေပါ့။
မႀကိဳက္တာေတြ႕ရင္ ခပ္တင္းတင္းေလးေျပာမယ္။
သေဘာက်စရာအခ်က္ဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္းခ်ီးက်ဴးမယ္။
အိမ္း...။ အခ်စ္ေရးကိစၥအတြက္ ၾကံရင္းဖန္ရင္း ကြၽန္ေတာ္႕ပညာေရးေတာ့ တိုးတက္အုံးေတာ့မွာပါလား ဆရာေလးကိုကိုေရ...။
"ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ..."
"ဟုတ္... လိုအပ္တာေတြေျပာျပေပးလို႔
ေက်းဇူးပါ ကိုကို..."
အရင္က တစ္ခါမွမေခၚဖူးပါဘဲ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အနားသပ္စကားအသုံးအႏႈန္းေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္႕ကို
စိုက္ၾကည့္လာခဲ့တဲ့ မွန္ပါးေလးေနာက္က မ်က္၀န္းနက္ေတြ...။
"ဟို... အစ္ကိုအယ္လ္ခြန္း လို႔ေခၚရတာ နည္းနည္း႐ွည္ၿပီး ေခၚရခက္တယ္ေလ..."
႐ွင္းျပခ်က္နားေထာင္ၿပီး အၾကည့္လႊဲသြားတဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ကို ျပန္ေပးရင္း...။
"အဆင္ေျပသလိုေခၚပါ..."
ကိုကိုက ခြင့္ျပဳေပးခဲ့ပါတယ္။ ပစၥည္းေတြသိမ္းၿပီး အိမ္ျပန္ဖို႔ရာ တံခါးေပါက္၀ေ႐ွ႕ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့...။
"ဟိုေလ..."
"ဘာလဲ..."
"ဟိုလူ..."
"..."
"ကိုကို႔ခ်စ္သူဆိုတဲ့တစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္လာေသးလား..."
"မင္းသိေနတာလား..."
မ်က္လုံးကိုၾကည့္ရင္း ေမးလာတဲ့ေမးခြန္းအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္။
"မလာဘူး... သူနဲ႔ငါျပတ္သြားၿပီ..."
မ်က္ႏွာေလး သိသိသာသာညိဳးသြားတာ သတိထားမိပါရဲ႕။
"ကိုကို... သူ႕ကိုခ်စ္ေသးလား..."
"ဆက္ခ်စ္ဖို႔ဆုံးျဖတ္ရင္ ငါ့ကိုယ္ငါပဲ သတ္လိုက္ေတာ့မယ္..."
တိုင္းရင္းသားမို႔ စကားေျပာျပတ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုရဲ႕ပေယာဂအရ ကြၽန္ေတာ္အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ သိထားပုံရမွန္း သူသတိထားမိတာေၾကာင့္ အ႐ွိအတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတာပဲ။
"ေမွာင္ေနၿပီ၊ စက္ဘီးသတိထားၿပီးစီးသြား..."
တံခါးဆြဲပိတ္ဖို႔ လုပ္တာကို ကြၽန္ေတာ္လွမ္းတားလိုက္ေတာ့ ထပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္႕ကို စိုက္ၾကည့္ျပန္တယ္။
"ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္ အခုေျပာတာကို...
အတည္ယူၿပီး နားေထာင္ေပးလို႔ရမလား..."
"ဘာလဲ..."
ေဆာင္းေလေအးေလးေတြက အခန္းဝ ဝရန္တာကို ျဖတ္တိုက္လို႔။ ကြၽန္ေတာ္႕လက္ဖ်ားေတြလည္း ေအးေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္႕ေ႐ွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့သူရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ ခႏၶာကိုယ္က ေသြးစီးဆင္းမႈေတြက လက္ေခ်ာင္းထိပ္ထိ တိုးဝင္သြားခဲ့ၾကပါရဲ႕။ ႏွလုံးသားကေတာ့ အ႐ွိန္ႏႈန္းကို ပုံမွန္ထက္ျမန္ေအာင္တင္လို႔...။
"ကိုကို႔ကို... ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္..."
"ဘာ..."
ခပ္တိုးတိုး အာေမဋိတ္ျပဳသံေလး။
"ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္"
"..."
႐ုတ္တရက္ဆန္ေနမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ထဲ႐ွိတာကို အခ်ိန္မဆြဲတတ္တဲ့သူေလ။
ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေနတယ္။ တစ္စကၠန္႔... ႏွစ္စကၠန္႔...။
"ေဆာရီး... ငါမင္းကိုမခ်စ္ဘူး"
"..."
တံခါးေလးဟာ အၾကားလပ္မ႐ွိေအာင္ ေစ့ေစ့ပိတ္သြားရဲ႕။
ေနပါအုံး...။ အခု ကြၽန္ေတာ္... အျငင္းခံလိုက္ရတာလား။
ေျမာက္ျပန္ေလတစ္သုတ္ ေခါင္းေပၚကေန ျဖတ္သြားၾကတယ္။ စိမ့္ခနဲပါပဲ။
ဘယ္လိုေတာင္ ျပတ္သားတာလဲဗ်ာ။
သုံးစကၠန္႔ျပည့္ေအာင္ေတာင္ မစဥ္းစားလိုက္ဘဲ...
"ေဆာရီး... ငါမင္းကိုမခ်စ္ဘူး " တဲ့။
* *
ကြၽီ...။
"အာ... ငခန္႔... ျပန္ေတာ့မွာလား...
၇နာရီေတာင္ထိုးၿပီပဲ... ဝင္အုံးမွာဆိုလည္း တံခါးပိတ္ကြာ...
ေလတိုက္ေနတာ ေအးတယ္ဟ..."
"ကြၽန္ေတာ္ အျငင္းခံလိုက္ရတယ္..."
"..."
လြန္ခဲ့တဲ့မိနစ္ပိုင္းက အျဖစ္အပ်က္ကေလး ျပန္ေျပာျပေတာ့...။
"ဟဟ... ဟားဟားဟား... ဒီေန႔ခ်က္ခ်င္းႀကီးကို ေျပာရလားဟ၊ ေသာက္႐ူး... ဟိုက 'ေနာက္ရက္မလာခဲ့နဲ႔ေတာ့' လို႔ မေျပာတာ ကံေကာင္း၊ ငါေျပာပါတယ္... သူစိတ္မဝင္စားရင္ အားမနာပါးမနာ ပိုးစိုးပက္စက္ျငင္းတာပါလို႔... အခုသိၿပီမလား... ဟားဟား..."
အစ္ကိုေတာ္က အူလိုက္သည္းလိႈက္ထရယ္ေနပါရဲ႕။
သူအျငင္းခံရတာမဟုတ္တိုင္း...။
"ကြၽန္ေတာ္က ဒီႏွစ္မကုန္ခင္ပဲ ဖြင့္ေျပာခ်င္တာေလ..."
"နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ေစာင့္မွေပါ့ကြ...
ဟိုတစ္ေယာက္နဲ႔ျပတ္တာမွ မေန႔တစ္ေန႔ကဟာကို..."
"ျပတ္ၿပီပဲဟာ ဘာလုပ္မွာလဲ...
ပိုေကာင္းတဲ့သူ႐ွာရင္ ရၿပီေလ..."
"ဆိုလိုခ်င္တာက မင္းက ပိုေကာင္းတယ္ေပါ့..."
"ဒါေပါ့..."
"ဟက္... ခ်ာတိတ္... confident level so high မေနနဲ႔... မင္းပုံစံက အယ္လ္ခြန္းသေဘာက်တဲ့ type မဟုတ္ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ... သူကဘယ္လို type ႀကိဳက္တာလဲ..."
"သူနဲ႔တြဲခဲ့သမွ်က အသားျဖဴတယ္၊ သူ႕ထက္အရပ္႐ွည္တယ္၊
ခႏၶာကိုယ္က်စ္က်စ္လစ္လစ္႐ွိတယ္၊ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုမွာ ေတာ္တယ္၊ ေယာက်္ားဆန္ဆန္ေခ်ာတယ္၊ ေနာက္ၿပီး သက္တူ႐ြယ္တူေတြခ်ည္းပဲ..."
"..."
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဟိုေန႔ကေတြ႕လိုက္တဲ့သူ႕ခ်စ္သူ... အဲ... မဟုတ္ဘူး... ျပတ္သြားတဲ့ဘဲႀကီးကလည္း အဲ့သလိုပုံစံမ်ိဳးပဲ။
ကြၽန္ေတာ္က အသားကမျဖဴမညိဳ၊ အရပ္က
ကိုကို႔ထက္နည္းနည္းေလး ၂လက္မေလာက္ပုၿပီး ခႏၶာကိုယ္က ကိုကို႔ထက္နည္းနည္းပဲထြားတဲ့ သာမန္ ၁၀တန္းေက်ာင္းသားေဘာ္ဒီမ်ိဳး၊ ေတာ္တဲ့ေနရာေတြမ်ားၿပီး ႐ုပ္ရည္ေခ်ာတာကေတာ့ universal truth ဆိုေပမယ့္ ဟိုလူလိုေတာ့ မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္း ႏွာတံခြၽန္ခြၽန္နဲ႔ manly ျဖစ္မေနလွဘူး။ ၿပီးေတာ့.... အသက္ကြာျခားခ်က္ကလည္း ႐ွိေနေသး။
အင္း...။ ဝန္မခံခ်င့္ခံခ်င္နဲ႔ ဝန္ခံရရင္... ကိုကိုသေဘာက်တဲ့ type ထဲကို ကြၽန္ေတာ္မဝင္ဘူး။
ေနာက္ၿပီး... သိတာဘယ္ေလာက္မွမၾကာေသးတဲ့ ရက္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ႀကီး အဆင့္ေတြေက်ာ္ခ်လိုက္မိေသးတာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လို ခ်စ္မိရသလဲဆိုတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာမေျပာခဲ့မိဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဖြင့္ေျပာတာက ကတိုက္က႐ိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ကိုက္မဟုတ္ဘူး ျဖစ္သြားတာပဲ။ ကိုကိုက ဒီေလာက္လြယ္တဲ့လူမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။
ကိစၥေတာ့မ႐ွိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ထပ္ႀကိဳးစားလို႔ရေသးတယ္။
ကိုကို ကြၽန္ေတာ္႕ကိုႏွင္မလႊတ္သ၍ ဆက္ၿပီးအနားကပ္လာလို႔
ရေသးတယ္။
တစ္ခါမရရင္ ႏွစ္ခါေပါ့ ကိုကိုရာ...။
ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္က ရေအာင္လိုက္မွာ...။
* *
ေနာက္တစ္ရက္ ဒီဇင္ဘာ ၂၉...။
"ဒီေန႔ အဂၤလိပ္စာလုပ္မယ္၊ Text book အရင္ထုတ္လိုက္... ကဗ်ာေတြကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရေအာင္..."
ဆရာေလးက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲဗ်။
ကဗ်ာအဓိပၸါယ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္နားလည္တဲ့အတိုင္း ေျပာျပခိုင္းၿပီး သူကဘယ္လိုေတြးတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပတယ္။
"အေတြးကိုေဘာင္ခတ္မထားနဲ႔...
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြးခြင့္႐ွိတယ္ေနာ္... ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို
ခံစားတဲ့ေနရာမွာ လူတိုင္းကခံစားခ်က္တူမေနဘူး၊ ဒီစာသားကဘာကိုဆိုလိုသလဲေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြမွာ စာေရးသူေပးတဲ့အဓိပၸာယ္နဲ႔ ဆရာသင္တာတင္မကဘဲ ကိုယ္ေတြးမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္အျမင္ကို ထည့္ေရးလည္း ကိစၥမ႐ွိဘူး... ယုတၱိ႐ွိဖို႔ပဲလိုတယ္"
စာသင္ေနေတာ့လည္း ကိုကို႔မဝဲတဝဲေလသံေလးက နားေထာင္လို႔ေကာင္းေနလိုက္တာ။
ခင္ဗ်ားက စာသင္ရတာေတာ့အေတာ္ႀကိဳက္ပုံပဲ ကိုကို...။
စာ႐ွင္းျပေနၿပီဆို မ်က္မွန္ပါးေလးေအာက္က မ်က္လုံးနက္ေတြက အေရာင္ေတာက္လို႔။ မ်က္စိေတြေတာင္ က်ိန္းမတတ္ပဲ။
"ဂြိ..."
ၾကားခံနယ္ထဲျဖတ္ဝင္လာတဲ့ စာေရးျခစ္သံမဟုတ္တဲ့ အသံတစ္သံေၾကာင့္ မ်က္မွန္ကေလးပင့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္႕ကို စိုက္ၾကည့္လာျပန္ၿပီ။
"မင္း ဗိုက္ဆာေနတာလား..."
"..."
ဒီေန႔ ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းစားမလာခဲ့ရဘူး။ ကြၽန္ေတာ္႕အခ်စ္ကို
သူလက္ခံေအာင္ ဘယ္လိုထပ္ၿပီးဖြင့္ေျပာရမလဲ စဥ္းစားရင္း
စက္ဘီးေတာင္မနင္းဘဲ တြန္းၿပီးေလွ်ာက္လာခဲ့တာ။
"ဆက္ေရးေန..."
အဲ့လိုေျပာရင္း လက္ထဲကစာအုပ္ကိုခ်လို႔ ေရခဲေသတၱာဆီထသြားၿပီး မိုင္လိုဘူးႏွစ္ဘူးနဲ႔ ေပါင္မုန္႔တစ္ထုပ္ဆြဲယူလာတယ္။ ေနာက္... တစ္ဘူးကို ပိုက္ထိုးၿပီး သူ႕ဟာသူေဖာက္ေသာက္လိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ္႕ေ႐ွ႕မွာ ေပါင္မုန္႔ထုပ္နဲ႔ က်န္တဲ့တစ္ဘူးခ်ေပးတယ္။
"ဒီေန႔ ေစာေစာနားေပးမယ္၊ ႏွစ္ပုဒ္ပဲဆက္ေျဖလိုက္..."
"ဟုတ္..."
ခ်စ္အားေတြေတာ့ ပိုလာပါၿပီ ခင္ဗ်ားရယ္...။
ခပ္ေခ်ေခ်ေနျပေပမယ့္ အတြင္းစိတ္ေလး ေႏြးေထြးတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိတာေပါ့။
"ဟို... မေန႔က ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ဟာေလ... အဲ့ဟာက ဒီတိုင္းေလွ်ာက္ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္တကယ္ ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ ဖြင့္ေျပာတာပါ ကိုကို... ကေလးစကားလို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔ဗ်ာ..."
"မထင္ပါဘူး..."
"..."
"ငါမွ မင္းကိုမခ်စ္တာ"
ခုဏက အတြင္းစိတ္ေႏြးေထြးတယ္ ဆိုတဲ့ေကာက္ခ်က္ကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းတယ္။ ခင္ဗ်ားက တကယ့္ေရခဲတုံးႀကီး။
ေရခဲေတာင္ေတြဆီကလာလို႔ ႏွလုံးသားႀကီးေအးခဲေနတာမ်ားလား။ ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာရက္လိုက္တာမ်ား။
"ထပ္အျငင္းခံရျပန္ၿပီ... ဟြန္႔..."
"အဲ့ႏႈတ္ခမ္းက ဘာလို႔စူေနတာလဲ..."
ထုံးစံအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္႕ကို အထူးအဆန္း စိုက္ၾကည့္လို႔။
"ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္႕ကိုမခ်စ္ဘူးဆိုလို႔ေလ...
စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာ..."
"စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရင္ အဲ့လိုႏႈတ္ခမ္းစူရလား... ထားအုံးေတာ့... အဲ့ဒါ မိန္းကေလးေတြ လုပ္တတ္ၾကတာမဟုတ္ဘူးလား..."
"ေယာက်္ားေလး ႏႈတ္ခမ္းမစူရဘူးလို႔ ဘယ္ပညာ႐ွိက ပညတ္ခဲ့လို႔လဲဗ်..."
"..."
"ကြၽန္ေတာ္႕မ်က္လုံးကိုေသခ်ာၾကည့္ပါ ကိုကို...
ကြၽန္ေတာ္က ေယာက်္ားေလးမေျပာနဲ႔ မိန္းကေလးေတြကိုပါ တစ္ခါမွစိတ္မ၀င္စားဖူးဘူး၊ ရည္းစားလည္းတစ္ခါမွ မထားဖူးဘူး၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္ဖို႔ဆိုတာ ပင္ပန္းေလာက္တယ္လို႔ပဲ ေတြးၿပီး စက္ဘီးစီးဖို႔ေလာက္ေတာင္ အာ႐ုံမလာဘဲေနခဲ့တာ... ဒါေပမယ့္... ဟိုေန႔က ကိုကိုတံခါးလာဖြင့္ေပးတဲ့အခ်ိန္ မ်က္ရည္က်ေနတဲ့ပုံစံေလးကို ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အခ်စ္ကို ႐ွာေတြ႕ခဲ့တယ္..."
ကြၽန္ေတာ္ သူ႕မ်က္လုံးကိုၾကည့္ၿပီးေျပာေနတဲ့ စကားေတြကို သူကလည္း ကြၽန္ေတာ္႕မ်က္လုံးထဲစိုက္ၾကည့္လို႔ ခံယူေနပါရဲ႕။
"ကြၽန္ေတာ္ညာမေျပာတတ္ပါဘူး ကိုကို...
အပိုလည္းမေျပာတတ္ပါဘူး... ကြၽန္ေတာ္ကိုကို႔ကို တကယ္ခ်စ္တာ... ကိုကိုမယုံရင္ စမ္းသပ္ၾကည့္လို႔ရတယ္... ဒီမွာ..."
အခ်စ္႐ွိလာရင္ လူေတြကရဲရင့္လာၾကသတဲ့။
တုံ႔ဆိုင္းျခင္းတစ္စက္မွမ႐ွိဘဲ ကိုကို႔လက္သြယ္သြယ္ေလးကို
လွမ္းဖမ္းဆုပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕ဘယ္ဘက္ရင္အုံဆီ ေနရာခ်ေပးလို႔..
အခ်စ္လိႈင္းေတြရဲ႕ ႐ိုက္ခတ္သံကို ခံစားေစလိုက္တယ္။
ေလထုႀကီးက တိတ္ဆိတ္လို႔...။ ကြၽန္ေတာ္ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ကိုကို႔လက္ေတြက ေႏြးေနတယ္။ ခံစားရသလား ကိုကို...။
အ႐ွိန္ႏႈန္းျမင့္သထက္ျမင့္လာတဲ့ လႈပ္႐ွားမႈေတြ...။
ကိုကို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္႕အခ်စ္ေတြေလ...။
"ဒီလိုလုပ္ရင္ ခ်စ္မခ်စ္သိရတယ္လို႔...
ဘယ္သူက မင္းကိုသင္ေပးခဲ့တာလဲ..."
"..."
အံ့ဩကုန္ႏိုင္ဖြယ္ပါပဲ ခင္ဗ်ားရယ္။
ခင္ဗ်ားပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ငါးရက္က ကြၽန္ေတာ္႕ကို ဒီအတိုင္း တစ္ပုံစံတည္း လုပ္ျပခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား ဆရာေလးရဲ႕။
ခင္ဗ်ားပဲ သင္ေပးၿပီး ဘယ္သူသင္ေပးလဲေမးေတာ့ ဘယ္လိုေျဖရမွာလဲဗ်။ ငိုခ်င္လာၿပီေနာ္...။
"ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္တကယ္ခ်စ္တာေနာ္..."
"အင္း... ဒါေပမယ့္ ငါမင္းကိုမခ်စ္ဘူးေလ..."
ေဟာၾကည့္...။
"ကိုကိုဗ်ာ... တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႕အခ်စ္ကို ႐ိုး႐ိုးသားသားဝန္ခံရင္ တစ္ၫြန္႔ၫြန္႔တက္ေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးကို ခ်က္ခ်င္းကတ္ေၾကးနဲ႔ ျဖတ္မပစ္နဲ႔ဗ်၊ နည္းနည္းပါးပါးစဥ္းစားၿပီးမွ ေျဖပါလား..."
"ငါစဥ္းစားၿပီးမွ ေျဖတာပါ..."
ကြၽန္ေတာ္႕လက္ထဲကေန သူ႕လက္ကိုဆြဲထုတ္လို႔ မ်က္မွန္ကိုင္းအၾကည္ေလးကိုပင့္ရင္း ဆက္ေျပာလာတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕စူပုတ္ပုတ္မ်က္ႏွာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရတယ္။
"ငါက... ႏွလုံးသားမ႐ွိေတာ့ဘူး"
"..."
"ႏွလုံးသားမ႐ွိတဲ့သူကို ခ်စ္ေနရင္...
မင္းပဲနာက်င္ရလိမ့္မယ္"
ေမးပါရေစလား ကိုကို...။
ကြၽန္ေတာ္႕ကို နာက်င္ရလိမ့္မယ္ လို႔ေျပာၿပီး...
ဘာလို႔ ကိုကို႔ပုံစံကမွ နာက်င္ေနတဲ့သူလိုျဖစ္ေနတာလဲ။
____________________________________
To be continued...
💖💖💖
[A/N *OCD : Obsessive Compulsive Disorder]
OCD လို႔ေျပာလိုက္ရင္ အသန္႔ႀကိဳက္တဲ့သူ၊ ဇီဇာေၾကာင္တဲ့သူ လို႔ ေျပးျမင္တတ္ၾကတယ္ေပါ့ေနာ္။ OCD သမားေတြဆိုတာက တိက်တဲ့ ႐ုပ္၀တၳဳအေျခအေန ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ခံစားခ်က္ တစ္ခုခုအေပၚမွာ "ဒါကဒီပုံစံမျဖစ္သင့္ဘူး၊ ဒီလိုျဖစ္ရမွာ" လို႔ အစြဲအလမ္းႀကီးၿပီး သတ္မွတ္ထားသလို၊ လိုခ်င္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလာရင္ anxiety ၀င္လာတတ္တဲ့သူမ်ိဳးေတြပါ။ OCD မွာက ေယဘုယ်အမ်ိဳးအစား ၅ မ်ိဳး႐ွိတဲ့အထဲ
L ခြန္းရဲ႕ OCD types ကေတာ့... Organization (အစီအစဥ္တက်ျဖစ္ျခင္းအေပၚ အစြဲအလမ္းႀကီးျခင္း) နဲ႔ Contamination (မသန္႔႐ွင္းမႈအေပၚ အစြဲအလမ္းႀကီးျခင္း) ပါ။
ျမင္ဖူးတယ္မလား။ စာအုပ္ထပ္တာကစ အ႐ြယ္အလိုက္ အႀကီးကေနအေသးစဥ္ထပ္တဲ့သူ၊ ခြက္ေတြစီတာကစ ကိုင္းက ညာဘက္လွည့္လ်က္တန္းေနမွႀကိဳက္တဲ့သူ၊ အိတ္ထဲ ပိုက္ဆံထည့္ရင္ အတန္ႀကီးကေနအႏုတ္စဥ္ထည့္တဲ့သူ စသျဖင့္ ေတာ္႐ုံစနစ္က်တာႀကိဳက္႐ုံတင္မကဘဲ ဘယ္လိုအေျခအေနျဖစ္ျဖစ္ ေယာင္လို႔ေတာင္မွ ဒီပုံစံကို အပ်က္မခံတဲ့သူေတြေပါ့။ 'တခါတေလပဲဟာ၊ ထားလိုက္ပါေတာ့' ဆိုတာမ်ိဳး သူတို႔မွာမ႐ွိဘူး။ ဒီပုံစံျဖစ္မေနရင္ ငါေတာ့မေနႏိုင္ဘူး၊ အသက္႐ွဴၾကပ္တယ္ ဆိုတဲ့သူေတြ။ ၿပီးေတာ့ အလြန္အမင္း အသန္႔ႀကိဳက္တဲ့သူေတြ။ လက္ေဆးလာခဲ့ၿပီးသားေတာင္ မသန္႔ဘူးထင္တဲ့ တစ္ခုခုထိမိ႐ုံနဲ႔ ထပ္ၿပီး လက္သြားေဆးတာမ်ိဳး၊ သန္႔ၿပီးသား စားပြဲကို အခါခါသုတ္ေနတာမ်ိဳး၊ သူတို႔စိတ္ထဲမသန္႔ေနရင္ လူ၊ ပစၥည္း၊ အရာ၀တၳဳ ဘယ္ဟာျဖစ္ျဖစ္ မထိခ်င္၊ မကိုင္ခ်င္တာမ်ိဳး၊ မျဖစ္မေနဆိုရင္ လက္အိတ္ေတြ၀တ္ၿပီး အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ သန္႔႐ွင္းသြားေအာင္ လုပ္လိုက္ရမွ အသက္၀၀႐ွဴႏိုင္တာမ်ိဳး၊ ေတာ္႐ုံ အသန္႔ႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘဲ မသန္႔ဘူးထင္႐ုံနဲ႔ စိတ္ထဲတဝဲဝဲလည္ေနၿပီး ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္တာ၊ ဒီ mood က အၿမဲ၀င္ေနတာမ်ိဳး။ ဒါက စကားခ်ပ္ပါ။ ဒီလိုလုပ္တတ္႐ုံနဲ႔ OCD ႐ွိတာမဟုတ္ဘဲ ဒီလိုမလုပ္ရရင္မေနႏိုင္တာမွ OCD ပါ။ Novella လည္း တခါတေလ ဒါမ်ိဳးေတြ လုပ္တတ္ပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ ပ်င္းလို႔ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ညာလိုက္ပါတယ္။ တခါတေလက် သတိေတာင္မထားမိပါဘူး။ OCD သမားျဖစ္ရတာ မလြယ္ဘူးဆိုေတာ့ nah plz I don't wanna ေပါ့။ အကုန္လိုက္ organize လုပ္ရ cleaning လုပ္ရမွာ ပင္ပန္းလို႔ အၿမဲအဲ့လိုေနႏိုင္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ mild သေဘာေလာက္ ဇာတိျပ႐ုံနဲ႔တင္ ေဆာင္းတြင္းႀကီး ခဏခဏလက္ေဆးရတာ အသားေတြကြဲေနၿပီရယ္ ಥ‿ಥ ။
ဟုတ္။ ကိုယ့္ character က OCD သမားမို႔ ႐ွင္းျပတာပါ။ Let's move on to next chapter!
Novella ✒️