❄️❄️❄️
ေဆာင္းမနက္ခင္းရဲ႕ မေႏြးတေႏြးေနေရာင္ေလးေၾကာင့္
မ်က္ရည္ၾကည္လဲ့လဲ့ေတြက စိန္အလင္းျပန္သလို လက္ခနဲ...။
"ေက်းဇူး..."
ကြၽန္ေတာ္ကသာ အခန္းဝမွာ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ျဖစ္ေနမိတာ
အခန္းပိုင္႐ွင္ ဆြယ္တာအျဖဴေလးကေတာ့ ေသာ့ကိုဆြဲႏုတ္ၿပီး အဲ့သလိုခပ္တိုးတိုးေျပာလို႔ တံခါးျပန္ပိတ္သြားရဲ႕။
ေနပါအုံး...။ အခုက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။
တံခါးမွာ ေသာ့တန္းလန္းက်န္ေနတာ သတိေပးဖို႔ တံခါးနာနာ႐ိုက္ၿပီး သူ႕နာမည္ကိုေခၚလိုက္တာ တံခါး၀ကေန လူလည္းေပၚလာေရာ ငိုေနတာကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ေတြ႕လိုက္ရတယ္ဆိုေတာ့...။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၅မိနစ္အေတာအတြင္း အေကာင္းႀကီးကေန မ်က္ရည္က်ေစေလာက္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မလုပ္မိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ သူ႕မာဖလာကို ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲထည့္ေပးၿပီးမွ ႏွေျမာသြားလို႔မ်ားလား...။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕နာမည္ကိုေခၚတဲ့ပုံစံကပဲ ေလယူေလသိမ္းလြဲသြားလို႔လား...။ မဟုတ္မလြဲ... မနက္က ကြၽန္ေတာ့္စက္ဘီးနဲ႔၀င္တိုက္မိတုန္းက ဒဏ္က အခုမွ ျပန္နာလာလို႔မ်ားလား။ ေနပါအုံး ဘယ္အမႈေခါင္းစဥ္ကို စအေျဖ႐ွာရမွာလဲ။
* *
"အာ... မင္း မျပန္ေသးဘူးလားဟ... ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔..."
တံခါးဖြင့္သံနဲ႔အတူ မွင္တက္ေနတဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႔ အခန္းဝမွာ
သုံးခါေျမာက္ထပ္ေပၚလာတဲ့ကြၽန္ေတာ္႕ကိုအျမင္ ေရခ်ိဳးၿပီးစအေပၚပိုင္းဗလာနဲ႔ ေဘာင္းဘီဇစ္ဆြဲလို႔မၿပီးေသးတဲ့ အစ္ကိုေတာ္ဘုရားက လွမ္းေဟာက္ေတာ့တာပဲ။ သူဟာသူ တံခါးေလာ့ခ်မထားဘဲနဲ႔။
"ငိုေနတယ္..."
"ေထာင့္ခန္းက ကေလးႏွစ္ေကာင္လား..."
"မဟုတ္ဘူး... ဟိုဘက္ခန္းက အစ္ကို..."
"အယ္လ္ခြန္းလား..."
ေမးရင္းစမ္းရင္းနဲ႔ ထသြားတဲ့ ႂကြက္သိုက္မင္းသားဟာ ကြၽန္ေတာ္အထဲဝင္လာမွ အိပ္ခန္းထဲကေန အက်ႌတစ္ထည္ယူထြက္လာၿပီး ေဘးမွာလာထိုင္တယ္။
"သူ႕ခ်စ္သူနဲ႔ ျပႆနာတက္ျပန္ၿပီေနမွာေပါ့..."
"သူက ခ်စ္သူ႐ွိတယ္လား..."
"အင္း..."
ဟုတ္မွာေပါ့ေလ။ လူတိုင္းက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔စကားေျပာေနတဲ့တစ္ေယာက္လိုမွ
မဟုတ္တာ။ အထူးသျဖင့္ ခုဏက မာဖလာပိုင္႐ွင္အစ္ကိုလို ေျခတစ္လွမ္း၊ ဆံခ်ည္တစ္မွ်င္၊ မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္ အယုတ္စြဆုံး မ်က္ရည္တစ္စက္ကစ ထင္းထြက္ေနတဲ့ ေမြးကတည္းက ေခါင္းအစေျခအဆုံး filter ကပ္ပါၿပီးသား လူတန္းစားမ်ိဳးက ဒီအသက္အ႐ြယ္မွာ ရည္းစား႐ွိတာ ဘယ္ဆန္းမလဲ။ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္သုံးသပ္ရင္း ဒီအတိုင္း မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိတယ္။
"သူ႕ေကာင္မေလးက ဆိုးတယ္ထင္တယ္... "
"ေကာင္ေလးပါကြာ..."
"ဟမ္... ဒါဆို သူက gay ေပါ့..."
အဝတ္အစားလဲၿပီးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ထပ္ခ်င္သလို ထပ္ေပးထာတဲ့ စာအုပ္အထူႀကီးေတြကို သူ႕အထပ္နဲ႔သူျပန္စီေနတဲ့ ဘရားသားက ေခါင္းၿငိမ့္ျပပါရဲ႕။
"သူ႕ခ်စ္သူက ဆိုးတာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး... ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာရယ္၊ သဝန္ေၾကာင္တာရယ္၊ အေခ်ာ့ႀကိဳက္တာရယ္၊ စိတ္ကလက္တဆစ္႐ွိတာရယ္၊ ရစ္တာရယ္၊ တဇြတ္ထိုး ေလွ်ာက္လုပ္တတ္တာရယ္ ေလာက္ပါပဲ..."
"ေကာင္းတာလည္းမပါေတာ့ပါဘူးဗ်ာ..."
"ငါက မေကာင္းျမင္ဝါဒီသမားဆန္တယ္ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့... အယ္လ္ခြန္းက သနားပါတယ္ကြာ... abroad ကို scholar ထြက္ခ်င္လို႔ ႀကိဳးစားေနတာ... သူ႕မိဘေတြက မ႐ွိေတာ့ဘူး... ဩစေၾတးလ်ကဦးေလးက လွမ္းၿပီး ေထာက္ပံ့ေနလို႔..."
"အဲ့သလို ႐ွိတာလား..."
"အဲ့သလို႐ွိတယ္... ဒါနဲ႔ အဲ့ဒီဟာက ျပန္မေပးရေသးဘူးလား... ခုဏကပဲ ေပးလိုက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ကမန္းကတမ္း ယူသြားၿပီးေတာ့..."
ကြၽန္ေတာ့ လက္ထဲကမာဖလာကို ေမးေငါ့ျပၿပီးေမးလာမွ
ေခါင္းကိုနာနာကုတ္မိပါရဲ႕။ တစ္ခါေလးေကာက္ပတ္မိတဲ့
ဒီေႁမြနီႀကီးကို တကယ္ပဲ ယူသြားရမွာလား။
"ကြၽန္ေတာ္႕ကို ယူလိုက္ေတာ့တဲ့..."
"အဟက္... ဒါကိုေတာင္ ေတြ႕ရာလူေပးပစ္တယ္ဆိုေတာ့
သူေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ေနၿပီေနမွာ... ဟဟ..."
"ဟမ္... ဘာကိုေျပာတာလဲ..."
"အဲ့မာဖလာက H2 ေလာက္တုန္းက သူ႕ခ်စ္သူ သူ႕ကို
လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ဟာ... သူတို႔တြဲေနတာ Second Year ကတည္းက... "
"အစ္ကိုက သိလွခ်ည္လား..."
"တစ္ေက်ာင္းတည္း၊ တစ္ေမဂ်ာတည္းတက္ၿပီး အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္ေနတာပဲကြာ... သူ႕ခ်စ္သူနဲ႔ေတာင္ ငါသိတယ္... အဲ့ေကာင္က Philo နဲ႔ေက်ာင္းၿပီးတာ၊ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း မိဘေတြဆီက ကုမၸဏီကို ဆက္ခံလိုက္ၿပီး စီးပြားေရးလိုင္းကို ကူးသြားေတာ့ M.A ဆက္တက္ေနတဲ့ အယ္လ္ခြန္းကို စိတ္မခ်ႏိုင္တာေလ... "
"အဲ့ေတာ့..."
"အဲ့ေတာ့ တဂ်ီဂ်ီနဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔ပဲေျပာေနေရာ...
အယ္လ္ခြန္းက scholar လည္း ထြက္ခ်င္ေသး၊ သူ႕မွာအလုပ္အကိုင္အတည္တက်လည္းမ႐ွိေသးလို႔ ေစာင့္ခိုင္းတယ္... အဲ့ဒါကို ဟိုေကာင္က သူ႕ကိုမခ်စ္လို႔ပါ ဆိုၿပီး အားတိုင္းစကားနာထိုးေနေတာ့ သူလည္း စိတ္ဆင္းရဲမွာေပါ့..."
"အင္း... အင္းေပါ့..."
"ေနပါဦး... မင္းကငါ့ကိုဘာလို႔ အယ္လ္ခြန္းအေၾကာင္းေတြ
ထိုင္ေမးေနတာလဲ..."
"..."
ေရာ္... ဘယ္သူက စစ္ေမးေနလို႔လဲဗ်ာ။
သူ႕ဘာသာသူ အကုန္ေျပာျပသြားၿပီးေတာ့...။
* *
' L.K '
တစ္လမ္းလုံး စက္ဘီးတြန္းျပန္လာၿပီး အဲ့စာလုံးကို အေခါက္ေခါက္အခါခါၾကည့္ေနမိတယ္။
"ေပးမွေတာ့ ယူထားလိုက္ေပါ့ကြာ... မင္းနာမည္အတိုေခါက္နဲ႔လည္း တူေနတာပဲ... "
အစ္ကိုေတာ္ကေတာ့ အဲ့အတိုင္းေျပာတာပဲ။
ကဲ... ယူထားလိုက္ပါ့မယ္ေလ လို႔ဆုံးျဖတ္ၿပီး လည္ပင္းမွာပတ္လိုက္ေတာ့ ေရေမႊးနံ႔သင္းသင္းေလးနဲ႔ မာဖလာေလးက အေရာင္ေလးရဲစိုၿပီး အေတာ္ေႏြးသား။ မနက္ကသာ ျဖစ္သလိုပတ္လိုက္တာမို႔ မခံစားမိတာ။
"ဒါဆို... သူက ခ်စ္သူနဲ႔အဆင္မေျပလို႔ ငိုေနတာေပါ့..."
အစကေတာ့ မနက္ခင္းသတင္းစာထဲက ေဆာင္းပါးတိုတစ္ပုဒ္
ေကာက္ဖတ္ရသလိုမ်ိဳး ကိုယ့္စက္ဘီးနဲ႔ ဝင္တိုက္မိတဲ့လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို တီးမိေခါက္မိသြား႐ုံ၊ မာဖလာတစ္ထည္အလကားရ႐ုံေပါ့လို႔ ထင္ခဲ့တာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းကတစ္မနက္နဲ႔ ၿပီးမသြားခဲ့ဘူးဗ်။
ခ်ည္လုံးကအမွ်င္တစ္စဆြဲမိသလို စီးရီးလိုက္ဆက္လာေတာ့တာပဲ။
ေနာက္ရက္ ကြၽန္ေတာ္ထပ္ေရာက္လာေတာ့...။
"ငခန္႔... တစ္ခ်က္ေလာက္ ဟိုဘက္ခန္းသြားၿပီး
အယ္ခြန္းဆီက stapler ေလးငွါးေပးစမ္းပါ..."
"ဝယ္မထားဘူးလား..."
"႐ွိတယ္... ပ်က္သြားလို႔ဟ..."
အဲ့ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟိုဘက္ခန္းေ႐ွ႕ထပ္ေရာက္ခဲ့ေပါ့။
"ေဒါက္ ေဒါက္..."
ဒီေန႔ သူ႕မာဖလာကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ပတ္လာခဲ့တာ ႐ွက္စရာေကာင္းေနမလားပဲ။ သူေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လားမသိ...။ မေန႔ကေတြ႕လိုက္ရတဲ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းနဲ႔မ်က္ႏွာငယ္ေလး
မ်က္လုံးထဲက မထြက္ေသးဘူးေလ။
"ကြၽီ..."
တံခါးပြင့္သံရဲ႕ေနာက္မွာ ေဟာ... ေပၚလာပါၿပီ။
မ်က္မွန္ကိုင္းအၾကည္ေလးကိုပင့္လို႔ လူကိုစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့
ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ...။ ဒီေန႔လည္း ဒီဇိုင္းမတူတဲ့ ဆြယ္တာအျဖဴ၀တ္ထားေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ မငိုေတာ့ဘူးပဲ။
"ဟိုေလ... stapler ႐ွိလားမသိဘူးဗ်...
အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္း ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုက ငွါးခိုင္းလိုက္လို႔... "
"ခဏ..."
ပုစြန္ဆီေရာင္ဆြယ္တာေလးက အခန္းထဲကို
ျပန္ကြၽံဝင္သြားၿပီးမွ ခ်မ္းလို႔လက္ႏွစ္ဖက္ပိုက္ၿပီး ရပ္ေစာင့္ဖို႔ျပင္လိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္လာရင္း...။
"ဝင္ခဲ့ေလ..."
"..."
ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ေနတဲ့အခန္းတဲ့..။
ဒီေလာက္ သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္ေနတာမ်ိဳး တစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူး။
ေန႔တိုင္း သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ပုံပဲ။ ဖုန္တစ္စေတာင္မ႐ွိ ၾကည္ေတာက္ေနလိုက္တာ။ ဟိုဘက္ကႂကြက္သိုက္ႀကီးနဲ႔မ်ား လားလားမွမဆိုင္...။
"မေန႔က ႏႈတ္ဆက္တာ ေသခ်ာမၾကားမိလိုက္လို႔၊
မင္းက အံ့ထူးျမတ္ရဲ႕ ညီတစ္ဝမ္းကြဲမလား... နာမည္က..."
"လင္းခန္႔ပါဗ်.."
သူက stapler ေလး ကမ္းေပးလ်က္နဲ႔ စကားဆက္တယ္။
"မာဖလာ..."
"ဗ်ာ..."
"မင္းနဲ႔လိုက္သားပဲ..."
လိႈက္လွဲမႈမပါတဲ့ အျပဳံးတစ္ခုက သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာအထင္သား။
"အာ... ဟုတ္... ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊
ကိုယ့္စက္ဘီးနဲ႔ဝင္တိုက္မိတဲ့လူဆီက မာဖလာလက္ေဆာင္ရမယ္လို႔ တစ္ခါမွမေတြးဖူးဘူးဗ်... ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႀကီးရယ္ေနာ္... ဟဲဟဲ..."
ဘာမွမသိသလိုမ်ိဳး ရယ္စရာေကာက္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ သူ႕ပုံစံက အႏိုင္ႏိုင္ျပဳံးေနရသလိုနဲ႔...။ လူႀကီးေတြေျပာတဲ့ အခ်စ္နာက်တယ္ဆိုတာဒါမ်ိဳးလား။
* *
"အခန္းဝမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ လာေလ..."
ေဘးခန္းကထြက္လာၿပီး အစ္ကိုေတာ္ရဲ႕အခန္းဝမွာျပန္ရပ္ရတာ ဘာမွမတူတဲ့ ကမ႓ာႏွစ္ခုကို အသြားအျပန္လုပ္ရသလိုပါပဲ။
"ဟိုဘက္ခန္းထဲ ေရာက္ၿပီးသြားေတာ့...
အစ္ကို႔အခန္းထဲကို ေျခခ်ခ်င္စိတ္မ႐ွိေတာ့လို႔..."
ေလာကႀကီးက မမွ်တလိုက္တာ။ ပုံစံတူ၊ လခတူ အခန္းႏွစ္ခန္းမွာ အ႐ြယ္တူလူႏွစ္ေယာက္ေနၾကတာ
တစ္ေယာက္ရဲ႕အခန္းက နတ္ဘုံနတ္နန္းျဖစ္ေနၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ရဲ႕အခန္းကေတာ့ အမိႈက္ပုံႂကြက္သိုက္ျဖစ္ေနတယ္။
"ငါကအံ့ထူးျမတ္ေလကြာ... အသန္႔ႀကိဳက္အယ္လ္ခြန္းနဲ႔ေတာ့ ဘာဆိုင္မလဲ...၊ သူက ေဆာင္းတြင္းႀကီးေတာင္ တစ္ေန႔ေရႏွစ္ခါခ်ိဳး၊ လက္အခါႏွစ္ဆယ္ေဆးေနတဲ့သူပဲဟာ၊ အသားေတြဘာေတြလည္း မပပ္တတ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕..."
"သူ႕အက်င့္တစ္ဝက္ေလာက္သာ အစ္ကိုမွ်ယူလိုက္ရင္
ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပမွာ..."
"ဟင့္အင္း... သန္႔သန္႔႐ွင္း႐ွင္းေနရတာ ပင္ပန္းတယ္
ငါကကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္စတိုင္လ္နဲ႔ ကိုယ္ေနတာ..."
ပ်င္းရင္ပ်င္းတယ္ေပါ့။ ကိုယ္ပိုင္စတိုင္လ္ေလးဘာေလးနဲ႔။
ကြၽန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုညစ္ပတ္အိုးနဲ႔အမ်ိဳးေတာ္ေနလဲဆိုတာ တကယ္စဥ္းစားစရာပဲ။
* *
Stapler ျပန္ေပးဖို႔ ေဘးအခန္းကတံခါးကို ေခါက္မယ္လုပ္ေတာ့ တံခါးကအလိုလိုပြင့္လာပါရဲ။ ဒေရာေသာပါး ထြက္လာတဲ့ အခန္းပိုင္႐ွင္နဲ႔အတူ...။
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ... မင္းစိတ္ထင္ရာ ေလွ်ာက္မလုပ္စမ္းပါနဲ႔... ငါေသခ်ာ႐ွင္းျပထားတာပဲ ဘာလို႔နားမလည္ႏိုင္ရတာလဲ..."
"အ... အစ္ကို..."
"မဟုတ္ဘူး... အဲ့လိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး...
မင္းသိရဲ႕သားနဲ႔.. "
"Stapler ..."
"ခဏေလး... ငါအခုလာေနၿပီ၊ ခဏပဲေစာင့္..."
"..."
"ေဆာရီး..."
လွည့္ၾကည့္ၿပီး ဘာကို ေဆာရီးသြားသလဲမသိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေရာ stapler ကိုေရာ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဘဲ ဖုန္းတစ္ဖက္ကလူကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာရင္း ကမန္းကတမ္းေျပးသြားလိုက္တာ ေလွကားကေန လိမ့္က်ေတာ့မယ့္အတိုင္း...။
"ဟိုဘက္ကဖုန္းေျပာေနတာ သူ႕ခ်စ္သူျဖစ္ရမယ္..."
ေရ႐ြတ္ရင္း ေကာ္ရစ္ဒါကေန လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းၾကားထဲကေန ေျပးထြက္သြားတဲ့ ဆြယ္တာအျဖဴေလး။
သူက သူ႕ခ်စ္သူကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပုံပဲ။
မေန႔ကလည္းဒီလိုပဲ၊ အခုလည္းဒီအတိုင္း ဘာမွ အာ႐ုံမထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပာယာေတြခပ္လို႔...။
* *
ကြၽန္ေတာ္ျပန္ခါနီးအထိ သူ႕အရိပ္အေယာင္ေပၚမလာခဲ့ဘူး။
ဒါနဲ႔ stapler ကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ျပန္ေပးလိုက္ဖို႔ အစ္ကို႔ကိုေျပာရင္း ေသာ့ခတ္သြားပုံမရတဲ့အခန္းကိုပါ တစ္ခ်က္ၾကည့္ေပးလိုက္အုံးလို႔ မွာခဲ့ရတယ္။ လမ္းမႀကီးေပၚတက္ခါနီး အေဖ့ဆီကဖုန္း၀င္လာတာနဲ႔ စက္ဘီးကို လမ္းေဘးထိုးရပ္ရင္း ေျဖရေသးရဲ႕။
"ဟယ္လို..."
"သားေရ... ဒီေန႔မင္းအကိုႀကီးဆီမွာပဲ အိပ္လိုက္လို႔ရလား..."
"ဟုတ္... ရပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
"မင္းရဲ႕ဖြားျမ အိမ္ေရာက္ေနတယ္.. ဘုရားဖူးလာရင္း
ဝင္တည္းတာတဲ့... ဒီည တစ္အိမ္လုံးအိပ္ရမွာမဟုတ္ဘူး...
မင္းလည္း ေယာင္လို႔ေတာင္ အိမ္နားအေယာင္မျပနဲ႔၊ ေနာက္ေန႔က် အကုန္လုံး နားဆီဆြတ္ေနရမယ္..."
ပုသိမ္မွာေနတဲ့ အေဖ့ဘက္ကအဘြားက ေဆာင္းတြင္းဆို သူ႕ဘုရားဖူးအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းကို ဘုရားလည္ဖူးေလ့႐ွိတာ အဲ့လိုအခ်ိန္ဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ တစ္ညဝင္ဝင္တည္းတတ္တယ္။ ဖြားျမက စံခ်ိန္တင္ေလာက္ေအာင္ စကားေျပာႏိုင္တဲ့သူဆိုေတာ့ သူလာတည္းတဲ့ေန႔ဆို အိမ္သားေတြက သူေျပာသမွ် ထိုင္နားေထာင္ရင္း ငုတ္တုပ္မိုးလင္းၾကရပါေရာ။
အထူးသျဖင့္ သူ႕အစ္ကို ဘႀကီးေမာင္ေမာင္သိန္း ဝင္စားတယ္လို႔ ေဗဒင္ဆရာေဟာထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုဆို ေျမးေတြအားလုံးထဲမွာ အခ်စ္ပိုေလေတာ့ အိမ္မွာကြၽန္ေတာ္႐ွိေနရင္ ဖြားျမရဲ႕စကားဝိုင္းက ႐ြာစားႀကီးစိန္ေဗဒါ့ဆိုင္းလို ၿမိဳင္ဆိုင္ေနေတာ့တာ။ အခုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္မေရာက္ခင္ ဖုန္းခိုးဆက္ၿပီး လွမ္းပိတ္ရတာပဲၾကည့္...။
"ငါ့ေျမး အလတ္ကေလးေရာ... ဘယ္သြားေနသလဲ...
အခုႏွစ္ဆယ္တန္းမို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္မွာ႐ွိမယ္ထင္ေနတာ.."
ေျပာရင္းဆိုရင္း ေအာင္ျမင္စူး႐ွ ဖြားျမရဲ႕အသံကိုဖုန္းထဲက
တစြန္းတစ္စၾကားေနရၿပီမို႔ ခ်က္ခ်င္းဖုန္းခ်လိုက္ရပါရဲ႕။
"ကဲ မထူးပါဘူး... စည္ေတာ္ႀကီးထဲဝင္ေနရမွာထက္ေတာ့
ႂကြက္သိုက္ထဲတိုးအိပ္တာက သက္သာပါေသးတယ္..."
အဲ့လိုနဲ႔ တစ္ေနကုန္ အစ္ကိုေတာ္ႂကြက္မင္းသားအခန္းထဲမွာပဲ Dictionary စာအုပ္အထူႀကီးနဲ႔ တစ္ျခားစာအုပ္ေတြ ေလွ်ာက္လွန္လိုက္၊ သူ႕ဆီမွာ႐ွိတဲ့ video games ေတြ ေဆာ့လိုက္၊ သူေရးလက္စစာတမ္းကို ဝင္စပ္စုလိုက္၊ အိမ္မွာဆို ၾကာၾကာသုံးမရတဲ့ဖုန္းေလးကို မ်က္ႏွာအပ္လိုက္နဲ႔ ညေနေစာင္းလို႔ မိုးခ်ဳပ္စျပဳလာခဲ့တယ္။
* *
"ေဒါက္ ေဒါက္..."
တံခါးေခါက္သံၾကားလို႔ အစ္ကိုကသြားဖြင့္တာ အခန္းေ႐ွ႕ေပၚလာတဲ့သူက တစ္ေန႔လုံးေပ်ာက္ေနတဲ့ အစ္ကိုအယ္လ္ခြန္း...။
လက္ထဲမွာလည္း ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္တစ္အိတ္ဆြဲလို႔...။
မ်က္ႏွာကေတာ့ မနက္ကေလာက္ကို မေကာင္း။
'ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အသည္းကြဲလာပါသည္' လို႔ နဖူးမွာ စာေရးကပ္ထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ။
ထိုင္ေနရင္း မ်က္လုံးေထာင့္ေလးက လွမ္းေငးလိုက္ေတာ့ သူခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္တဲ့စကားတစ္ခ်ိဳ႕ကို အစ္ကိုက ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ နားေထာင္ရင္း သူ႕ပခုံးကိုပုတ္ေပးေနတယ္။
သူထြက္သြားၿပီးေတာ့မွ...။
"ငခန္႔... မင္းလည္း မအိပ္ေသးဘူးမလား... ဟိုဘက္ခန္းခဏလိုက္ခဲ့၊ အယ္လ္ခြန္း သူ႕ရည္းစားနဲ႔ တကယ္ျပတ္လာၿပီ ထင္တယ္၊ နည္းနည္းပါးပါး ႏွစ္သိမ့္ေပးရေအာင္..."
ကြၽန္ေတာ္ ေစာင္ထုတ္ေနတုန္း အစ္ကိုက သူ႕အႀကိဳက္ဆုံး ဂ်ာကင္အျပာႀကီးကို ေကာက္ဝတ္ၿပီးကြၽန္ေတာ္႕ကို အေဖာ္စပ္တယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ ဟိုဘက္ခန္းကို ေရာက္ခဲ့ေလသတည္းေပါ့ေလ။
* *
ေကာ္ေဇာနီညိဳေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ခင္းထားတဲ့ ဧည့္ခန္းခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးရဲ႕ ၾကမ္းျပင္မွာ တိတ္ဆိတ္စြာထိုင္ေနၾကတဲ့ လူသုံးေယာက္။ ေလးေထာင့္စားပြဲျဖဴေလးေပၚမွာေတာ့ ဖြင့္ေဖာက္ထားၿပီးသား RED Spy ပုလင္းသုံးလုံး။
"ငခန္႔ မင္းက အသက္မျပည့္ေသးဘူး၊
Sprite ပဲေသာက္..."
အစ္ကိုေတာ္က ကြၽန္ေတာ္႕ဖန္ခြက္ထဲ Sprite တစ္ဘူး ေဖာက္ထည့္ေပးတယ္။ တစ္ဖက္မွာေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲမႈဒီဂရီ တရိပ္ရိပ္တက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ Spy ပုလင္းေလးကို ငွဲ႔ငွဲ႔ေသာက္ေနတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္။
တစ္ဝက္ေလာက္က်ိဳးသြားေတာ့ အထဲကေရခဲေလးေတြ ဂေလာက္ခနဲ အသံထြက္ေအာင္ ဖန္ခြက္ကိုခ်လိုက္ၿပီး သူ႕မ်က္မွန္ပါးေလးကို ျဖဳတ္လို႔ ေဘးနားကမ်က္မွန္ဘူးထဲက အဝတ္စေလးနဲ႔သုတ္တယ္။ ေနာက္... ခပ္ဆြဲဆြဲေလး သက္ျပင္းခ်ရင္း မ်က္ဝန္းနက္ေတြေ႐ွ႕ မ်က္မွန္ကို ျပန္ေနရာခ်လိုက္ၿပီး မဝဲတဝဲေလသံေလးနဲ႔ ဒီလိုေျပာရဲ႕။
"ငါ့ကို ႏွလုံးသားမ႐ွိဘူးတဲ့..."
"..."
ဓာတ္သိျဖစ္ပုံရတဲ့ အစ္ကိုေတာ္ကေတာ့ သူ႕ခြက္ေလးသူကိုင္လို႔
သက္ျပင္းတခ်ခ် ေခါင္းတယမ္းယမ္း...။
"ငါက မာနႀကီးတယ္၊ သူ႕ကိုဂ႐ုမစိုက္ဘူး ပစ္ထားတယ္တဲ့...
တကယ္မခ်စ္ဘဲ ဟန္ေဆာင္ေနတာတဲ့..."
သူ႕ေ႐ွ႕ကဖန္ခြက္ေလးကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး တစ္လုံးခ်င္းထြက္လာတဲ့ စကားေတြ...။
"သူကေျပာတယ္... အဟမ္း..."
႐ုတ္တရက္ ေခ်ာင္းကေလးဟန္႔လို႔ လူကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
မ်က္ႏွာထားကို သူ႕ခ်စ္သူပုံစံလိုလိုက္ျပင္ရင္း ေလယူေလသိမ္းေလးနဲ႔ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပန္ပါေရာ...။
" 'ခြန္း... ငါေငြ႐ွာႏိုင္တယ္၊ မင္းအလုပ္လုပ္စရာမလိုဘူး၊
လက္ထပ္ၿပီးရင္ မင္းကအိမ္မွာေနၿပီး ငါ့ကိုခ်စ္ေပးရင္ရၿပီ' တဲ့..."
"..."
"မင္းစဥ္းစားၾကည့္... ငါလည္းေယာက်္ားတစ္ေယာက္ပါ... ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘဲ သူ႕လုပ္စာကို အိမ္မွာထိုင္စားေနရေအာင္ထိ မာနမမဲ့ဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ငါ့မွာလည္း ငါ့ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ငါ႐ွိတယ္... ငါလုပ္ခ်င္တာေတြ႐ွိတယ္... မာနႀကီးတယ္တဲ့လား..."
အစ္ကို႔ဘက္ျပန္လွည့္သြားရင္း ခပ္တိုးတိုးကေန တျဖည္းျဖည္းက်ယ္လာတဲ့ေလသံနဲ႔ ဆက္ေျပာေနတဲ့ သူ႕စကားေတြကို ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ မလႈပ္မယွက္ပဲ ထိုင္နားေထာင္ေနမိပါရဲ႕။ သူ႕အသံမ၀ဲတ၀ဲေလးက လူပုံအတိုင္း ေအးေအးသာသာ႐ွိေပမယ့္ အခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အက္ကြဲစျပဳလာတယ္။
"သူတို႔လို rich kid ေတြက မသိၾကဘူး...
ကိုယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔ကိုယ္ႀကိဳးစားႏိုင္မွ အထင္အျမင္ေသးမခံရဘဲ လူၾကားထဲ ေကာင္းေကာင္းရပ္တည္ႏိုင္မယ့္ဘ၀မ်ိဳး၊ တျခားဘာမွမပိုင္အုံးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပိုင္ထားမွ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ေက်နပ္ႏိုင္မယ့္သူရဲ႕ မာနမ်ိဳးကို နားမလည္ပါဘူး..."
ေျပာေနရင္း မွန္သားေလးႏွစ္ခ်ပ္ေအာက္က မ်က္လုံးေတြမွာ
အရည္ၾကည္ေတြေဝ့ဝဲလာျပန္တယ္။
ဖြားျမရဲ႕ မိုးအလင္းစကားဝိုင္းကိုေ႐ွာင္ရင္း...
တစ္ျခားစကားဝိုင္းတစ္ခုမွာ အသည္းကြဲေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ႕
ရင္ဖြင့္စကားေတြ ထိုင္နားေထာင္ေနရလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါမွ ထင္မထားမိဘူး။
ဟူး...။ အဲ့ဒီ ဒီဇင္ဘာညက တကယ့္ဗ႐ုတ္သုတ္ခပဲ။
အစပိုင္းမွာ အားလုံး ေအးေအးေဆးေဆးေလးပဲ ႐ွိေနခဲ့ေပမယ့္... တျဖည္းျဖည္း အေျခအေနေတြက ဗ႐ုတ္က်လာေတာ့တာ။ ဘာေတြဆက္ျဖစ္သလဲဆိုတာကို ေျပာမေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ေရးရမွာလည္းမဟုတ္ေတာ့ ေျပာပါအုံးမယ္။ ေနာက္အပိုင္းမွာ ႐ွဴပါ။
____________________________________
To be continued...
💖💖💖
Novella : L.K 2 ေရ... စာကြၽန္ႀကီးကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးပဲ ဆက္ေရးရမွာဆိုေတာ့ စကားကို အခ်ီအခ်ေတြ တအားမမ်ားပဲ ေျပာစရာ႐ွိတာေလးပဲ ေျပာမယ္မလား... ဇာတ္လမ္းဆက္တက္လို႔ရေအာင္...
Linn Khant : တစ္ေထာင့္တစ္ညပုံျပင္ကိုေျပာခဲ့တဲ့ မင္းသမီးေလးေတာင္ သူ႕ပုံျပင္ေတြကို rush ေလ့႐ွိလို႔လား...
Novella : ယူက တစ္ေထာင့္တစ္ညမင္းသမီးမဟုတ္...
Linn Khant : အဟမ္း... ကြၽန္ေတာ့္ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀ထဲ ပထမဆုံးအေနနဲ႔ ဂယက္ထခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာညအေၾကာင္း ေျပာရင္ေတာ့ ဒီလိုစရမွာပဲ... စကားျပန္ေကာက္တယ္ပဲ ဆိုရမလား...
Novella : *အျမန္ခ်ေရး*
ငါဘာလို႔ တတိယလူအျမင္နဲ႔မဟုတ္ဘဲ character narration နဲ႔ ေရးဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့မိတာလဲ... အထူးသျဖင့္ MC က စကားအရမ္းမ်ားတဲ့သူ ျဖစ္ေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာေလ...
(တကယ္လည္း 2020 Dec က ဒီ fic စေရးလာတာ ဒီႏွစ္နဲ႔ဆို သုံးခုေျမာက္ဒီဇင္ဘာေရာက္ၿပီ မၿပီးေသးဘူးမို႔ တစ္ေထာင့္တစ္ညနဲ႔ နီးနီးလာပါၿပီ... Is that a curse? TT)
Anyways... let's listen how will that december night story be. 💖
Novella ✒️