ေလာင္မန္႔ TV ဟာ မနားတမ္းဖြင့္ထားသလို ေျပာေနတာေၾကာင့္ က်ဴးက်ဴး ဦးေႏွာက္ေတြေတာင္ ထံုလာသည္။ အျပင္ထြက္ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ျပၿပီး ေလာင္မန္႔ေဘးကေန ေရွာင္ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ေန႔လည္ခင္းမွာ အလုပ္လုပ္စရာေတြရွိေသးတာေၾကာင့္ က်ဴးက်ဴး ေနေရာင္ခဏခံၿပီး ျပန္ဝင္သြားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
အျပင္မွာ ေနစူးေနတာေၾကာင့္ က်ဴးက်ဴး မ်က္လံုးမမွိတ္လိုက္ခင္မွာ ရင္းႏွီးေနတဲ့ပံုရိပ္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ အဲဒါက ဇူးမာျဖစ္ေနသည္။
သူက တံခါးအျပင္ဘက္မွာ ရပ္ေနၿပီး ခႏၶာကိုယ္ဟာ ပိန္ပါးေနကာ သူ႔ရဲ႕အသက္မဲ့ေနတဲ့မ်က္ႏွာဟာ က်ဴးက်ဴးကို ေတြ႕ပံုမေပၚေပ။
က်ဴးက်ဴး တခဏရပ္တန္႔သြားမိသည္။
'ထူးဆန္းလိုက္တာ။ ဒီႏွစ္ေယာက္က အလွည့္က်လာေနၾကတာလား? တေယာက္ခ်င္းစီလာၿပီး ဘာလို႔က်ားခ်န္တံခါးဝမွာပဲ ေနေနၾကတာလဲဟ'
က်ဴးက်ဴး ေရွ႕တိုးလိုက္ၿပီး "ဇူးမာ"
ဇူးမာရဲ႕ အသက္မဲ့ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြဟာ ခ်က္ခ်င္း ၾကည္လင္သြားသည္။ သူကိုယ္ကို မတ္လိုက္ၿပီး အေဝးႀကီးရွာစရာမလိုလိုက္ပဲ က်ဴးက်ဴးကို ေတြ႕သြားသည္။
"မင္း...."
က်ဴးက်ဴး သူ႔ေနာက္က အေဆာက္အအံုကို လက္ညိဳးထိုးလိုက္ၿပီး "ငါဒီမွာ ပန္းခ်ီဆဲြတဲ့အလုပ္လုပ္တာေလ"
သူ အနည္းငယ္အံ့ၾသသြားေပမဲ့ အၾကည့္က သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္သြားသည္။ "ေနာက္ဆံုးတေခါက္တုန္းက CG artist ခန္႔တုန္းက ပထမက်တဲ့ နံပါတ္ ၂၃၃ က မင္းကိုး"
"ရွင္မွတ္မိေနေသးတာလား? ဂုဏ္ယူစရာပဲ" က်ဴးက်ဴး သူ႔က္ုၾကည့္ကာ ျပံဳးၿပီးေျပာလိုက္သည္။ "ဘယ္လိုလဲ? အထဲဝင္မွာလား? ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ တုႏြမ္မရွိဘူး"
"...."
ဇူးမာဟာတိတ္ဆိတ္ေနသည္။
နဂိုက သူ က်ားခ်န္ကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔လာတာျဖစ္သည္။ သူ႔ဘဝရဲ႕ ဆိုးရြားတဲ့က်ဆံုးမႈကိုလည္း ႏႈတ္ဆက္ရင္းနဲ႔ေပါ့။ အခုေတာ့ က်ဴးက်ဴးက ဒီလိုမ်ိဳး ျပံဳးျပၿပီး ေအးေဆးေမးေနေတာ့ ဘာတခြန္းမွ ေျပာမထြက္ေတာ့ေပ။
'သူမက ငါသန္မာတယ္လို႔ ထင္မွာပဲ။ ငါလည္း အဲလိုထင္ခဲ့တာ'
က်ဴးက်ဴးကိုၾကည့္ရင္း ဇူးမာ လစ္ဇ္ကို သတိရသြားသည္။ 'လူတေယာက္ကဘယ္လိုေတာင္ၾကံ့ခိုင္တာလဲ? ငါကက်ေတာ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္အေစာပိုင္းပဲရွိေသးတယ္။ ဘဝကိုအ႐ွဳံးေပးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၿပီ'
'တကယ္ ေျပာရမွာ ရွက္စရာပဲ'
က်ဴးက်ဴး ။ "ဘာလဲဟင္?"
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး"
သူ႔အသံက အနည္းငယ္ေျခာက္ကပ္ေနၿပီး နဂိုလိုေျပျပစ္မေနေပ။ ဒါေပမဲ့ သူေခါင္းေမာ့လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ပံုစံေပါက္ေနသည္။
"ငါလက္ေလ်ာ့မွာ မဟုတ္ဘူး" ဇူးမာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ က်ိန္ဆိုသကဲ့သို႔ ရြတ္ဆိုလိုက္သည္။
ဇူးမာဟာ အဲလိုေရရြတ္ၿပီးေတာ့ ျပန္သြားေတာ့သည္။
က်ဴးက်ဴးဟာ သူကအၿမဲတမ္းကဲြျပားျခားနားတယ္လို႔ ထင္ေနမိသည္။ 'ဒီအေတြ႕အၾကံဳက သူ႔ကိုအမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားေစတယ္ထင္တယ္။ တည္ၿငိမ္မႈ၊ ရင့္က်က္မႈေတြတိုးလာတာက ဇူးမာအတြက္ ေကာင္းတာပါပဲ'
ညစာစားခ်ိန္မွာ ခ်န္က်မ္းနဲ႔က်ဴးက်ဴးဟာ စားပဲြရဲ႕တဖက္တခ်က္စီမွာထိုင္ၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီးစကားေျပာရင္း အေယာင္ေဆာင္စံုတဲြရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝကို ျဖတ္သန္းေနေလသည္။
က်ဴးက်ဴး ။ "ငါလစာရလာရင္ နင့္ကို ေသခ်ာတေခါက္လိုက္ေကၽြးမယ္"
'တေယာက္နဲ႔တေယာက္အမွီသဟဲျပဳၿပီး ေနၾကတာမွာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ၾကင္ၾကင္နာနာရွိရမွာေပါ့'
သူမလစာ ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာကို ခ်န္က်မ္းသိေပသည္။ တကယ္ေတာ့ လစာကို သူဆံုးျဖတ္တာပဲေလ။ ခ်န္က်မ္း ေခါင္းငံု႔လိုက္ၿပီး စြပ္ျပဳတ္တဇြန္းေသာက္လိုက္ၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္းေျပာလိုက္သည္။ "ေကာင္းၿပီေလ"
က်ဴးက်ဴး ။ "ငါ့အထင္ ငါကားေမာင္းဖို႔သင္ရမယ္နဲ႔တူတယ္။ မဟုတ္ရင္ အလုပ္က္ုသြားလာရတာက အဆင္မေျပဘူး"
ခ်န္က်မ္း ။ "ဖိုက္.."
သူ႔စကားဟာ က်ဴးက်ဴးျဖတ္ေျပာတာခံလိုက္ရသည္။
က်ဴးက်ဴး ။ "ေငြရွိေပမဲ့လည္း ေငြကိုျဖဳန္းတာကမေကာင္းဘူး။ေလာင္စာေခၽြတာရမယ္"
"မဟုတ္ရင္ ကားေမာင္းေပးတဲ့လူေခၚလိုက္ရမလား? ဒါေပမဲ့ နင္ေျပာတဲ့ ယဲြ႕ယဲြ႕က အဲေလာက္တန္လို႔လား? မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္"
ခ်န္က်မ္းမ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္သည္။
'တကယ္ေတာ့ သူမ ႐ုံးသြားဖို႔ အသင္းတသင္းလံုး ငွားရင္လည္း ရတယ္'
'ဒါေပမဲ့ အဲဒါကို ေျပာႏိုင္တဲ့နည္းလမ္းမရွိႏိုင္ဘူး'
(Book 2) ဒုတိယဇာတ္လိုက္ရဲ႕ဇနီ...
By user42978263
(Book 2) (Zawgyi+Unicode) More