Chapter 03
"Dinah! Hindi ka pa papasok!?" Narinig kong sigaw ni mama kaya naman napalingon ako ro'n.
"Heto na!" Sigaw ko pabalik at lumingon na kay Errol. I pressed my lips and nodded. "Sige na, papasok na ako." Paalam ko at naglakad na papunta sa bahay.
Nakapamewang akong hinintay ni mama. Nanliliit ang dalawang mata niya no'ng pumasok na ako sa loob. Sinunod pa ako hanggang sa kwarto ko! What the heck!?
"Sino 'yon?" Tanong niya. Parang inuutusan pa niya akong sabihin ang pangalan nito.
Inaayos ko ang mga gamit ko. 'Yung mga niluluto.
"Si Errol." Balewala naman sabi ko.
I mean. Wala naman nangyayari sa amin o namamagitan.
Kinuha ko na ang dalawang plastic na ang laman ay drinks. Pumunta ako sa mini refrigerator ko at nag simula nang ilagay do'n.
"Errol, kayo na?" Deretsang tanong niya. Kumunot ang noo ko.
"No." I answered. She scoffed.
"Talaga ba? Parang 'di ka pa papasok kung 'di kita tinawag ah?" Tanong niya sa akin. I can even imagined her raising her brow.
"Papasok na dapat ako kaso may tinanong siya. Anong gusto mo? Maging bastos ako sa kanya?" Tanong ko naman pabalik pagkatapos kong sagutin ang tanong niya.
Tumayo na ako at nilagay sa drawer ko ang mga plastic.
"Wala ba talagang namamagitan sa inyo?" Naniniguradong tanong niya. Padabog akong tumayo at humarap sa kanya.
"Akala ko ba hahayaan mo ako? At kung meron man namamagitan sa amin? Ano ngayon? I am on the right age anyway, right?" Sunod sunod na tanong ko sa kanya.
Natigilan ito. Parang natauhan bigla pero umiling siya.
"Lagi niyo na lang akong kinukuhanan ng karapatan, while I've let you before. Sana hayaan niyo naman ako ngayon." Sabi ko na bago pa siya makapagsalita.
"Nag aalala lang ako sa 'yo, hindi naman lahat ng tao ay kagaya ng kuya Jasper mo. 'Yung tingin pa lang niya kanina ay nakakatakot na. Bawal bang mag alala sa 'yo? Anak kita." Mahabang paliwanag ni mama.
Tumango ako. Oo nag aalala siya pero hindi naman ako magpapaligaw. And worse, talagang si Jasper pa? Hindi naman standard ang lalaki na 'yon.
Kung sabagay ay hindi naman talaga nila alam kung anong tunay na ugali niya kaya sila ganyan.
"Umalis na kayo. Mag papahinga ako." Tanging sabi ko. Inalis ko ang suot kong damit at humiga na sa kama.
"Dinah! Bakit hindi ka na lang makinig sa akin? Paano kung maganda naman talaga ang desisyon namin para sa kinabukasan mo?" Tanong niya sa akin.
I rolled my eyes. Napaupo ako sa kama at masama siyang tinignan.
"Wow! Sana pinakinggan niyo rin ako no'ng sinabi ko ang plano ko sa buhay ko. Sana kahit isang tenga lang ang nakinig, magiging masaya pa ako. Pero iba kasi eh," I pointed out and stop.
Napalunok ako.
Hindi siya nakapag salita. Agad agad na napaiwas siya ng tingin.
"Lahat ng atensyon niyo na kay ate Deane. Okay lang pero kasi plano ko na 'yon pero walang nakinig kahit isa. Tanggap ko na hindi niyo ako paborito na anak pero ang hindi ko tanggap ang pag aalis niyo ng karapatan sa akin ngayon. Ngayong matanda na ako." Mahabang sabi ko sa kanya.
Napasuklay ako sa buhok ko. I licked my lips.
"For 18 years of my life. No'ng nag 18 niyo lang ako pinakialaman. Hanggang ngayon. Do'n niyo lang ako na pansin. Sa lahat ng ginagawa kong mabuti noon, wala pero isang pagkakamali ko lang ngayon ay parang isang milyon ang ginawa kong kasalanan para pag sabihan niyo ako pakialaman ang buhay ko." Dagdag ko pa at tumayo.
Tinuro ko ang labas ng kwart ko. Naka-iwas pa rin siya ng tingin sa akin habang lumuluha.
"Leave." Matigas na sabi ko. "Leave!" Sigaw ko na nang hindi siya gumalaw sa pwesto niya.
Do'n ay umalis na siya. Mabilis ang mga hakbang niya. Hindi niya rin na isara ang pintuan kaya ako na lang din ang gumawa. Muli akong nag kulong.
Hanggang kailangan na lang. Hindi na talaga ako makakapag usap sa kanila ng maayos. Laging may mali eh. Lagi akong na gagalit. Just how could they notice me at this state? Ang pangit eh.
Nakalabas lang ulit ako ng kwarto ko nang kailangan namin pumunta sa mother ng mama ko. Inimbita kami and always kompleto. Never naman laging may kulang kapag si lola ang nag imbita.
"Since Dinah is already 18, I suggest that she'll learn to play violin? Para naman may pinagmanahan ako." Kumunot ang noo ko sa sinabi ni lola pero hindi ako na kapag salita.
Of course I can't. Si lola ito.
"U-uh, ma... hindi naman mahilig sa instruments si Dinah hindi ba? And she'll take doctor kaya wala siyang magiging time sa pag v-violin." Ramdam ko ang kaba sa boses ni mama.
Patago ko silang inikutan ng mata. I didn't even agree to take doctor. Porke't nag stem ay 'yun na agad ang kukunin?
"What do you mean? Rebelde 'yan 'di ba? Akala ko ba hindi naman matino 'yan? Hindi sigurado sa buhay. E 'di sabihin niyo na lang kung anong gagawin. Wala naman siyang balak na ayusin ang buhay eh. E 'di sa atin na lang sumunod." Advice ni lola na para bang bad trip pa.
I scoffed.
Anong karapatan nila na utusan ako para sa gusto nila? Tang ina naman eh. Si lola pa talaga nag sabi no'n?
"Excuse me." Sabi ko nang hindi na ako makapag pigil.
"Dinah!" Sigaw na tawag sa akin ni mama.
Sumunod siya sa akin hanggang makalabas ako sa bahay. Naramdaman kong hinawakan niya ang braso ko at hinarap sa kanya. Masama ko siyang tinignan.
"Ba't mo naman binastos ang lola mo!? Andaming nandon!" Sermon niya sa akin. Umigting ang bagang ko at tumango.
"Pambabastos ba 'yon ma? Kung gano'n bakit 'yung sa kanya hindi gano'n? Na sabi ko naman sa 'yo no'n na may plano ako sa buhay ko. But I didn't heard anything from you!" I pointed her.
Agad naman na na guilty si mama. Umiling siya at napapikit.
"You didn't defend me from her! You want her to control me- no! Kung sa bagay ay 'yon din ang gusto mong gawin sa buhay ko!" Muli ko siyang dinuro dahil sa galit ko.
Napapikit ako ng mariin at napailing iling. I am tired. Lagi na lang nag aaway. Sana pa lang 'di na lang ako sumama. Sana pa lang... 'di na lang ako na buhay. Walang saysay ang buhay ko kung sila rin naman ang magulang ko.
Inalis ko ang hawak niya sa braso ko at akmang aalis na naman kaso natigil ito dahil sa tumawag sa akin.
"Dinah! Bumalik ka rito! Minsan na nga lang tayo mag salo-salo tapos aalis ka pa! Mahiya ka naman!" Narinig kong galit na sabi ni lola.
Humarap ako sa kanila. Hindi ko alam na malapit na pala siya sa kaya paglingon ko ay sampal agad ang iginawad niya sa left cheek ko. Napahawak ako do'n dahil sa sakit ng sampal niya.
"I excused myself. Hindi po pambabastos 'yung ginawa ko. Atchaka pumunta pa rin naman ako eh... ayaw niyo naman sa akin hindi ba? Ma? La? Pa?" Tanong ko sa kanila isa-isa kahit nakatingin sa akin ang relatives ko.
I didn't cared. I have to explain my side to her. Kasi alam ko naman na kahit anong pag papaliwanag ay wala rin. Pero tinutuloy ko pa rin kasi kahit isang beses lang ay patawarin niya ako.
"I didn't said that I don't like you. Sinabi ko lang na mag violin ka hindi naman ibahin ang pangarap mo sa buhay mo! Ganyan ka naman kasi dati. You like being told for you to do something!" Pag iinsist ni lola.
Nanginig ang labi ko. Hindi ko mapigilan ang luha ko na tumulo sa pisngi. Agad ko naman itong pinunasan. Hindi ako nakatakas.
"How many times do I have to explain myself, la? Hindi naman hanggang ngayon ay 'yon pa rin ang gusto ko. Hindi porke't noon sinusunod ko, hanggang ngayon gagawin ko!" Naiiyak na sigaw ko sa kanya saka tinuro ang sarili ko.
I tucked my hair inside my ears. Para hindi sumagabal. Umigting ang panga ni lola at umiling lamang.
"B-buhay niyo ba 'to? Buhay ko 't-to 'di ba?" Nasasaktan na tanong ko.
Doon lang hindi na kapag salita si lola at nag aalala ng tumingin sa akin.
"Not everything is your fault. Oo hindi lahat kasalanan niyo. I was happy in those 18 years... but this isn't what I have expected from all of you." Sabi ko at pinagsadahan sila lahat ng tingin.
Tinuro kong muli ang sarili ko.
"Buhay ko 'to, katawan ko 'to, kaya ako lang ang mag de'desisyon ngayon. But... I am already an adult... so let me be and let me decide in what I want in life... hindi naman lahat ay kailangan niyong sabihin."
Napalunok ako. Hindi pa rin sila nag sasalita at pinapanood lamang ako. I got scared. Naramdaman ko na lang na parang mali ako at parang sila ang tama.
"Just let me... kung magiging mali man ako sa mga gagawin kong desisyon..." I look at lola. Tumango ako. "Ikaw na mag ko'kontrol ng buhay ko." I told her.
Sumeryoso na ngayon ang mukha niya. Napalunok akong muli bago naglakad papaalis doon. Hinayaan nila ako. Ginusto ko naman.
Nag hanap ako ng masasakyan. Bandang huli ay sa jeep lang ako nakasakay. Walang taxi dito eh. Huminga ako ng malalim habang kumukuha nang pera.
"Pakiabot po." Sabi ko sa katabi ko.
Nilahad niya ang kanyang kamay at inabot din sa mas malapit ang pera ko na 100. Nakita kong tinaas ng driver ang pera na binigay ko.
"Kanino itong 100?" Tanong niya na malakas para marinig ko.
"Sa starbucks!" Sigaw ko naman pabalik.
Medyo na hiya pa ako dahil na sobrahan ata ang sigaw ko. Napatingin sa akin ang ibang mga nakasakay eh. Tinago ko ang mukha ko. Inabot naman sa akin ang sukli ko.
Hinintay ko lang ang pinakamalapit na starbucks bago bumaba. Medyo kinakabahan pa ako dahil 'di naman ako sanay kung wala akong kasama. I should text Jillian.
Pumasok na ako sa loob. Nag order muna ako bago umupo na dala-dala na rin ang order ko. Kinuha ko ang cell phone ko at nilagay muna sa table ang Machiato ko.
Hinanap ko sa telegram ang pangalan ni Jillian.
Ako:
Where are you? Are busy today?
Agad naman akong nakatanggap ng reply mula sa kanya. Hindi naman siya busy kapag chinachat ko. Pero ewan ko na lang ngayon.
Jillian:
Syempre no! Ikaw ang nasa'n? Tinext ako ni tita. Gusto niya kasama kita and of course 'di ko chinat. Ayaw mo no'n 'di ba?
Natawa naman ako at napatango. She knows me very well. Mahal na mahal ko talaga ang kaibigan ko na 'to. Siguro kung lalaki lang ako ay liligawan ko siya. And of course, loving her wouldn't be a sin.
Gusto ko ba siya? No. Talagang ideal lang siya para sa akin. Lalo na sa mga lalaki. Ang sweet kaya niya. What more kapag sa jowa niya 'di ba?
Ako:
Nasa starbucks ako. 'Yung unang starbucks bago sm na may starbucks. Clear?
Jillian:
As in.
Hindi na ako nag reply after that. Tinago ko na sa bag ko ang cell phone ko and nag chill na lang. Habang iniinom ko ang drink ko ay nakatingin ako sa labas. Dumadaan na mga kotse, mga tao, may pumapasok at may lumalabas.
Hanggang sa dumating si Jillian. Mabilis ko siyang tinawag. She's wearing a white dress. Ang elegant niyang tignan at mukhang inosente. Pero in real life, wild.
"Mag order ka na ng sa 'yo." Sabi ko at sumipsip sa inumin ko. Pilit akong lumunok. "Gusto mo libre ko?" Tanong ko sa kanya.
Nagtaka naman ako dahil nanatili siyang nakatingin sa akin na nanliliit ang kanyang mata. Is there something wrong? May mali ba sa mukha ko?
"What?" Tanong ko nang hindi ako makapag pigil. Nilapit ko sa kanya ang sa akin kahit konti na lang ito. "You want?" I asked again.
Doon lang siya gumalaw. Umiling siya at umupo na sa harapan ko. Parang ready na siya na kausapin ko.
"So? What happened? Your eyes?" Sunos sunod na tanong niya habang nakataas ang kilay. Inagaw niya sa akin ang drink ko at inubos 'yon.
I rolled my eyes.
"First time kong sinagot si lola. Not really like that but it looks like that." Hindi ko ma explain na sinabi. Akala ko 'di niya ako naintindihan pero tumango siya.
"You answered her? Gano'n?" Tanong niyang muli. Tumango ako. Tama 'yung sinabi niya. "And? After that? Pumunta ka dito? And what exactly happened? Sa'n nag umpisa?" Sunod sunod na tanong niya.
Napapikit ako at huminga ng malalim. Seryoso akong tumingin sa kanya.
"She wants to control my life. Nag explain ako na hindi naman pwedeng hanggang ngayon ay sinasabi nila ang gagawin ko... mahirap lang kasi para sa side ko na gawin ang gusto nila. I've already doned it before and I can't do it anymore. It just hurts... you know." Mahabang pag e'explain ko at nag kibit ng balikat.
Tumango siya. She's like that everytime. Seriously listening to me. Understanding me and all. Sobrang swerte ko na naging kaibigan ko siya. I couldn't ask for more. Kaya nga siya lang ang kaibigan ko.
"You just didn't explained your side more. Sinanay mo sila kaya gusto nilang gawin ulit and they think it's okay that's why. Pero okay din ang ginawa mo. Mare'realize din nila na tumanda ka na at 'di ka na nila kailangan pag sabihan sa mga gagawin mo..." mahabang sabi rin pabalik sa akin ni Jillian.
Tumango ako. That's actually my point. Kapag kasi bunso ka. You don't actually know on how to express yourself. Feeling mo lagi kang mali kasi 'yon din ang lagi nilang pinaparamdam sa 'yo.
Being left out in the family hurts. Lalo na ngayon na 18 ako. Na realize ko na talagang kay ate Deane lang ang atensyon nila. And even I want their attention. Hinding hindi ko ma'a'achieve 'yon kasi ginawa ko na lahat.
"But you know what? Feeling ko this is really for me. Parang pinaparealize na lang ni papa God sa akin na I don't need them? Gano'n kaya 'yon?" Masama akong tinignan ni Jillian. "What?" Nagtatakang tanong ko naman.
She clicked her tongue.
"Hindi gano'n 'yon. May care naman sa 'yo ang pamilya mo... kagaya ng kanina. Alam nila na ako lang ang friend mo kaya gusto niya na samahan kita... dahan-dahan ay maiintindihan ka rin nila. It's like a process. When you demand, lalo kang hindi mabibigyan ng pansin. Pero kapag nag paliwanag ka naman, you'll get it slowly. Gano'n din sila." She adviced.
Nilahad niya ang kamay niya. Kumunot ang noo ko. Nginuso niya ang kamay ko. Pinatong ko naman ang kamay ko sa mesa.
"You know what? Sometimes you don't need to asked for attention. Mare'realize din nila na mali sila in the end. Not everytime kay ate Deane lahat ng 'yan. If they're mad of what you've done means they cared. And nag aalala sila sa 'yo." Sabi niya habang nakahawak sa kamay ko.
Hinigpitan pa niya ito. Napalunok naman ako. Baka tama naman pala talaga siya.
"We need to thanked them too. Hindi naman lahat kasalanan ng parents mo na binuhay ka niya kahit hindi mo naman gusto. Pero kahit na sinabi mo 'yon... aminin mo naging masaya ka pa rin ng paulit ulit kahit na saktan ka rin nila ng paulit ulit. Pain is everytime. But happiness is everytime too. Lipat lipat lang 'yan." She then smiled at me before she let go of my hand.
Tumatango tango ako. She's right. Na isip ko rin 'yan kanina na hindi lahat ay kasalanan nila. I was happy too. Na kasama sila. Pero ngayon kasi ay na hihigitan na ng sakit ang mga masayang nangyari sa amin noon.
Kaya siguro nagkakaganito din ako. You just need to accept it. Wala ka naman magagawa eh. Just let them realized. Hanggang sa sila na mismo ang mag bigay ng time sa 'yo. Hindi ka naman nila makakalimutan kahit na sobrang favourite nila ang isa nilang anak.
"Pero gano'n ba talaga? Kahit na favorite nila si ate Deane ay 'di naman ako naiinggit? Yung sa pag co'compare lang kasi talaga. Yung sinasabi nila na pinapabayaan ko yung buhay ko. Sinisira ko. Gano'n rin ba ang nakikita mo sa akin? Jill?" Napaisip si Jillian sa tanong ko.
Hindi ko alam kung mag sisisi ba ako o hindi. Parang masasaktan ata ako sa sasabihin niya dahil pa lang sa pag iisip niya.
"Hindi ah. I know everything about you and I didn't notice that you're ruining your life. Inaayos mo nga kumbaga eh. And 'yung sa ate mo. May mga ganyan katulad mo na mag isip pero may mga tao din na hindi. Galit sila sa ate nila. Pero ikaw iba ka eh. You just wanted to be loved kahit hindi fair. Basta mahalin ka nila. Okay ka na. Para sa akin ah?" Patanong na sabi niya at tinuro ang sarili niya.
Muli siyang nag isip. Nagtaka naman ako. Ang haba na ng sinabi niya ay meron pa rin katuglong 'yon? Wow. Andami naman pala niyang ini handa na words para sa akin. Swerte.
"Okay ka lang sa kahit anong ibigay nila sa 'yo... as long as pinapansin ka nila. Gano'n ka. Pero sa akin hindi!" Ngumuso siya at pinagkrus ang dalawang braso. Agad naman akong natawa.
"Grabe ka. Hindi naman talaga as in pinag dadamot kita ah!" Kontra ko sa sinabi niya.
Tinarayan niya ako.
"Gusto mo ikaw lang friend ko. I mean okay lang pero mas maganda kung marami kang friends. You should explore more! Huwag mong ipagdamot sa sarili mo 'yon! Kasi kawawa ka rin bandang huli!" Bulyaw niya sa akin.
I rolled my eyes. Hindi ako naniniwala doon.
"One is okay. Hindi ka naman aalis 'di ba? Kaya bakit kailangan ko pang mag hanap pa ng ibang friends? Kapag nag hanap ako, mawawalan na ako ng time sa 'yo at baka 'yon pa ang cause kung bakit hindi na tayo mag bestfriends!" Mahabang pag papaliwanag ko.
"And what if it's true? Na aalis ako? Paano ka mag sisimula kung wala ako?" Sunod sunod na tanong niya sa akin. Alam ko pang aasar lang 'yon pero natigilan talaga ako.
Pumasok sa utak ko ang sinabi ni Errol sa akin. Na hindi lahat ng what if's ay mag s'stay as what if's. Paano kung gano'n din ang kay Jillian? Paano kung iwan niya rin ako? That's possible!
"That's just a joke! Sineryoso mo 'yon!?" Natatawang tanong sa akin ni Jillian. Nakahawak pa siya sa tiyan niya.
"It's not funny." Seryosong sabi ko at nag iwas ng tingin. Nakita ko pa sa gilid ng mata ko na nag seryoso na rin siya. Maybe she realized that she did something wrong.
"You're mad?" Mahinang tanong niya sa akin.
Umiling naman ako.
"Hindi ko lang na gustuhan ang sinabi mo. Syempre bata pa rin tayo. And I am scared to lose you. Parang mas hindi ko kakayanin 'yon."
Huminga ako ng malalim.
"What if's are scary. Baka pwede silang magkatotoo. Because your what if can happen in the future." Sabi ko at tumingin sakanya.
Nakaawang ang labi niya. Like she didn't expect that from me.
"What if 'di ka na lang mawala sa buhay ko? That's the only what if that I want to be true."