Bomba gibi yeni bölümle karşınızdayım. İyi okumalar dilerim. Satır aralarında görüşmek üzere. ..
~•》Eğer ölüm bu ise o çoktan yaşarken ölmüştü... 《•~
Saat 12'ye gelirken Güneş çığlık çığlığa uyandı. Kabus görüyordu. Mert bunu fırat bilerek su yerine yapmış oldukları ilacı içirdi. Güneş, bu ilacı içince sakinleşip uykuya kaldığı yerden devam etti. Diğerleri de uykusuz kalan bedenlerini dinlendirmek için odalarına ayrıldı.
Ertesi gün hiçbiri okula gitmemişti. Güneş çok sersemleşmişti. Ne dediği anlaşılmıyordu ,bile.
"Acaba gerektiğinden fazla mı içirdik ?"diye sordu,Burak.
"Sanman. Yazanlar neyse onu yaptık. Düzelir , yarına. "
"Umarım."
Onlar Güneşle ilgilenirken İremgil de saat 13.00 'da verilen adresteydiler. Hepsi çok gergindi, çok korkuyordu.
Bir aksilik çıkarsa diye yarım saat önceden bile gelmişlerdi.
Kar pastanesi'nde Asena,Ege ve Efe oturup parka bakıyorlardı. Oturdukları yerden park'ı çok rahat bir biçimde görebiliyorlardı. İrem, saat tam 13. 30 'da içi para dolu çantayla parkta bekliyordu. O sırada telefonu çalmaya başladı.
"Merhaba,İrem. Bugün seninle son kez görüşeceğiz. Şimdi tam kaydırağın önündeki bank'ı görüyormusun ?"
"Evet."
"Çanta'yı oraya bıraktıp şu an durduğun yere geri döneceksin. Anladın mı ?"
Anladık,herhalde. Sanki karşısında salak vardı.
"Anladım."diyip bank'a çantayı koydu ve geri döndü. Telefonu hâlâ kapatmamışlardı.
"Bıraktım. "
"Gördük."
Bank'ın yanına bir çocuk yaklaştı. Çanta'yı alıp simsiyah giyinen adamlara verdi.
"Senin işimiz bitti, İrem. Artık alacak- verecek hesabımız kapandı. Bu durumdan da kimse'nin haberi olmasın. Bir daha görüşmemek üzere." diyip telefonu her zamanki gibi İrem'in yüzüne kapattı.
İrem,omuzlarındaki kocaman yükün alınmış gibi rahatladı. Ailesi'nin yanına doğru ilerlerken onu huzurlu bir hayat'ın karşılayacağını düşünürken aklına vampirler geldi. Hayatı bir türlü huzurlu, mutlu olamayacağını anladı. Acaba ,diyordu. Acaba benim hayatım ne zaman yoluna girecek ?.. Aynı sizlerin defalarca kendinize sorduğunuz o soruyu İrem de kendine soruyordu.
* * *
Güneş artık eskiye tamamen dönmüştü. Daha güçlü olmuştu. Güçlü olmuşlardı. Vampirina'nın dediği gibi "Benliğini kazanmıştı."
İşte şimdi asıl savaş başlıyordu ...
* * *
"Drankula, Victor! "diye bağırıyordu,Edwırd.
"Ne oldu ?"
"Güneş düzelmiş! Hem de Vampirina sayesinde."
"Şu Vampirina da herşey'e karışmasa ölür mü ?!"
"Artık harekete geçmemiz gerekiyor. Hem de hemen."
Onlar tartışırken kapı çaldı.
"Kim ,bu şimdi? "
"Ben bakarım. "diyip kapıya yöneldi,Drankula.
"Sen... İnanamıyorum! Vlad sen ölmemişmiydin?"
"Herkes öldüğümü sanıyordu ama bak yaşıyorum. "
"Geldiğine çok çok sevindim."
"Beni içer almayacakmısın ?"
"Pardon."
Vlad,Edwırdlara doğru ilerlemeye başladı.
"Vlad !"dedi,Vıctor ve Edwırd aynı anda.
"Sen yaşıyorsun! Bunca zaman nerelerdeydin ?"
"Size yakın ve bir o kadar da uzaktım. Size not yollayanı, küreleri bozanı kim yaptı sanıyorsunuz ?"
"Gerçekten mi ?"dedi,
Drankula. Olanları idrak edemiyordu.
"Evet. Hatta size intikam almak için yardım bile edeceğim."
"Sen süpersin."
"Biliyorum. Neyse hazırsanız planı anlatayım. "
"Plan da mı yaptın ?"
"Heralde. Plan hazır ,sadece uygulaması kaldı."
"Plan ne ? Anlat, çabuk ."
* * *
İremle Efe ,Burak 'ın araması üzerine Güneşlerin yanına gidiyorlardı, gece gece.
"İyi akşamlar. Biz geldik."
"Hoşgeldiniz. Geçin içeri."dedi,Emre onları içeri alırken.
"Güneş! "
İremle Güneş birbirlerine sımsıkı sarıldılar.
"Şu an nasılsın ? Burak biraz anlattı da tam anlamadım."
"İyiyim. Üzerimdeki sersemliği attım."
"Çok iyi."dedi,Efe. Burak,Efe'nin Güneşle konuşmasına sinir olmuştu.
"Vampirina, Güneş bir daha bu ah'a yakalanmaz değil mi ?"
İrem 'in bu sorusu hepimizi güldürmüştü. Sanki tekrardan gribe yakalanıp yakalanmayacağını soran çocuklara benzettiler.
"Yok,artık tamamen Güneş bu beladan kurtardı. Eski Güneş aramıza döndü. Neyse artık yatalım. Yoksa sabah uyanamayacağız. Yarın bol bol konuşuruz."
Herkes kendine ayrılan odalara geçerip uyurken Efe de koltukta uyudu.
Hepsi herşey'in yavaşça normale döndüğünü düşünürken herşey daha da kötü oluyordu. Ne kadar iyi düşünseler de olacak felaketlerden haberleri yoktu. Artık hepsi acı dolu ,gözyaşı eksilmeyen bir sayfa adım attılar.
Artık kan vardı...
Ölüm vardı...
Gruptan sürekli ayrılacaklar vardı...
Acı,göz yaşı,intikam vardı..
Ertesi sabah Güneş 'in doğmasıyla beraber herkes uyandı. Okul için hazırlanmaya başladılar,Efe dışında hepsi.
"Sen niye hazırlanmıyorsun ?"
diye sordu,İrem Efe'ye.
"Bugün okula gelmeyeceğim. Halletmem gereken bazı işler var."
"Anladım."
Hepsi hazırlanıp okula gidiyordu. Apartman'ın çıkışına hep beraberdiler. Efe sola,diğerleri de sağa dönecekti. Efe ,Burak 'ın kulağına sessizce fısıldadı.
"İrem sana emanet. Ona dikkat et,olur mu ?"
"Merak etme ,sen. "
Okul'a doğru ilerlerken İrem bir an telaşa kapıldı.
"Ben edebiyat kitabını unutmuşum. Siz isterseniz gidin , ben kitabı alıp öyle gelirim. "
"Biz seni bekleriz,burada."
"Tamam,çok gecikmem."
"Geliyim mi ,ben de ? "diye sordu, Burak.
"Şuradan şuraya gideceğim, alt tarafı. Ölmem ,merak etme."
"Peki,dikkatli ol."
İrem hızlıca eve gitti. Kitabını çantasına yerleştirip yola çıktı. Diğerlerini de çok bekletmemek adına hızlı hareket ediyordu.
Bir an da yüzleri maskeli, ellerin de sopalar olan dört kişi etrafını sardı. İrem ne olduğunu anlamadan kendini yerde buldu. Darp edilmeye başladı. Hatırladığı tek şey yüzünden akan sıcak sıvıydı. Sonra her yer karardı, tüm sesler sustu. "Ölüyormuyum"diye düşündü.
Ölüm böyle birşey miydi ?
Hissiz kalmak mı ?
Hayatının,etrafının kararması mı ?
Eğer ölüm bu ise o çoktan yaşarken ölmüştü. Şu an vücudun da ki acıyı yaşarken de tatmıştı.
* * *
"İrem geç kaldı. Normal de yetişmesi gerekirdi. Başına birşey mi geldi,acaba? "dedi,
Güneş.
"Gidip bakalım."
Yürüdüler, yürüdüler...
Ta ki İrem'in kanlı bedenini yerde görene dek.
"İrem! "diye feryat etti,Güneş.
"Mert, ambulansı ara."
Burak, İrem'in yanına çömelip konuşuyordu.
"Dayan, dayan İrem. Ben çok özür dilerim. Allah belamı versin. Seni yanlız göndermemeliydim. Aç gözünü. Bırakma ,bizi İrem."
"İrem, bırakma bizi. Lütfen."
"Ambulans nerede kaldı?!"
"G-geliyor."dedi,Mert. Herkes gibi o da fena olmuştu. Aralarında ki en güçlü halka bile şu an güçsüzdü.
Uzaklardan bir ambulans sireni duyuldu,önce. Sonra bir sedye,sedye de kanlarla kaplı , cansız gibi duran İrem...
Her birinin gözleriyle gördüğü dehşetti...
Hastaneye vardıklarında İrem'i yoğun bakımda aldılar. Hayati tehlikesi oldukça fazlaydı. Güneş, İrem 'in son halini de görünce baygınlık geçirdi.
"Efe'ye haber verdiniz mi?"
diye sordu, Mert.
İrem hastaneye geleli 3 saat olmuştu.
"Ben nasıl söyleyeceğim ? Bana İrem sana emanet ,dedi. Ben şimdi ona İrem'in yoğunbakım da olduğunu nasıl söyleyeceğim ?"
Vicdan azabı çekiyordu,herkes gibi.
"Yarım saat önce aradım. Biraz sonra burada olur."dedi,Emre.
"İrem!"diye haykırdı,Güneş. Bir bayılıyordu,bir ayılıyordu.
Koridorun başında Efe görüldü. Gözleri ağlamaktan kızarmış,sinirlice yaklaşıyordu. Yoğunbakımdan çıkan doktoru görünce koşarak geldi ,yanımıza.
"İrem... İrem nasıl ? Onu görmek istiyorum."diyordu,
Efe.
"Sakin olun ."
"Ne sakini ya ? Ben görmek istiyorum,onu."
"Beyfendi,hayati durumu çok ciddi. Sizi görüştüremeyiz."
"Görmek istiyorum ! Onu görmem lazım, lütfen izin verin. Lütfen."
"Olmaz. Durumu ağır,dedim. Sizde durumu zorlaştırmayın."
diyip yanlarından ayrıldı,doktor.
Efe sinirle Burak'ın üstüne yürüdü.
"Ona dikkat et,dedim ! Sen de bana merak etme demiştin. Böyle mi korudun, kardeşimi ?
Böyle mi dikkat ettin ?!"
"Ben çok özür dilerim."
"Senin özürün İrem'i yoğunbakımdan çıkartmıyor . Özür dileyince İrem kendine gelmiyor. Hepsi senin yüzünden. Senin!.."
"Efe ne yapsan, ne söylesen yeridir. Affet beni."
Efeyle Burak 'ın küllenen nefretleri bu kez ataşe dönüşmüştü.
Efe ayakta duramıyordu. Yaşadığı acı tarif edilemezdi. Tam kardeşime kavuştum, herşey güzel olacak derken bunları yaşamamalıydı. Efe yere oturup ağlamaya başladı. Kalbi acıyordu. Canının yarısı içerde ölümle savaşıyordu.
Yoğun bakım'ın kapısı açıldı. Bir hemşire doktorlara bağırmaya başladı.
"Hocam hasta fenalaştı. "
"Hangi hasta ?"
"Ece Korkmaz ."
İrem'in nüfus cüzdanın da artık Ece Korkmaz yazıyordu. Asena Hanım kimliğini düşmemişti.
"Ne ! Ece mi ? Nesi var ?!"dedi,
Efe . Hepsinden çok Efe korkuyordu, İrem'i kaybetmekten. Cevap vermeden içeri geçtiler. Kapanan yoğun bakım kapısının ardından bağırıyordu, Efe.
"Birşey desenize ! İrem ölüyor mu ?"
Ama cevap veren yoktu. İrem'e birşey olma düşüncesi bile Efe'yi mahvederken , şimdi onu hastane koridorlarında beklemek ölümden farksızdı,onun için.
( 2 Gün Sonra )
Asena ve Ege'ye İrem'in hastanede olduğunu söylemişlerdi. Asena baygın olduğu için hastanede ki boş odalardan birinde yatıyordu. Yanında Ege vardı. O da ne yapacağını şaşırmıştı. Artık güçlü olmak istemiyordu. Güçlüymüş gibi durmak artık ona zor geliyordu.
"İ-irem'in darp edilidiği kamera görüntüleri var."dedi, Emre. Elindeki telefonu hepsinin göreceği şekilde tutuyordu. Efe gibi diğerleri de ağlaya ağlaya izliyordu.
"Caniler ! Hiç mi acımadınız."
diyordu, Efe göz yaşları eşliğinde.
"Bunlar insan olamaz. Bir insan bu kadar cani, bu kadar acımasız olamaz. Olmamalı."
"Belki de insan değildir."dedi,
Mert.
"Ne demek bu ?"
"Vampirler yapmış olamazlar mı ?"
"Vampir mi ?"dedi, Efe şaşırarak. Kendisi herşeyi bilmiyordu. Daha doğrusu bilmesi gereken en önemli şeyi, intikam almak isteyen vampirleri bilmiyordu.
"Önce Efe'ye tüm hikayeyi baştan sona anlatalım."
Vampirina baştan baştan sona tüm hikayeyi anlattı.
"... İşte bu yüzden de yani İrem de Güneşgillerle arkadaş olduğu için ondan da intikam almak istemiş olabilirler. "
"Çok saçma! Kafalarına göre intikam almakta ne demek ?!"
"Ben bu işin aslını öğrenip geleceğim. Bu arada Efe artık sen de herşeyi bilmiyorsun. Senden de intikam almak isteyecekler. Sende güvenli değilsin,bundan sonra."
Vampirina hastaneden çıkıp Vampirler Gezegenine gitti.
Yaptığı araştırmalar sonucu gerçeğe kavuştu, Vampirina. Bunu İrem'e yapan Edwırdgillerdi. Artık intikam almaya başlamışlardı. Ve Vampirina'nın bundan sonra çok dikkat olması gerekiyordu.
Gerçek savaş asıl şimdi başlıyordu. Felaketler şu an başlayacak ve intikam alınana kadar devam edecekti. Ama hiçbiri ne olursa olsun pes etmyecekti, vazgeçmeyecekti. Sonu ne olursa olsun...
Bu bölümü nasıl buldunuz???
Bu bölümlük bu kadar. Kendinize iyi bakın.
Sizce İrem ölecek mi ?
En sevdiğiniz karakter kim ?
Nefret ettiğiniz karakter kim ?
Bu arada en uzun bölüm oldu.
1430 kelime .