အပိုင်း ၁၄၄ : သူတို့ကို အတူတကွ ရင်ဆိုင်ကြရအောင်!
ချန်ကန်းနဲ့ အပေါင်းပါတို့ဟာ ယုကျင်းတောင်ထိပ်ပေါ်ကို ရောက်ရှိလာခဲ့တာကို တွေ့လိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာ... ရှောင်ယန်နဲ့ အပေါင်းပါတို့ဟာ စိတ်ဓာတ်တွေ ပြုတ်ကျသွားခဲ့ပါတော့တယ်။
ဇူရီကလည်း မည်းမှောင်စွာနဲ့... "ဟင်း... ပြိုင်ဘက်ရဲ့ မှော်အိုင်တမ်တွေက အမတန်ကိုမှပဲ အစွမ်းထက်ပြီး... ဆရာသခင်ကလည်း တံခါးပိတ်ပြီး လေ့ကျင်နေသေးတာဆိုတော့... သူ့ရဲ့ မှော်ကျိန်စာ ဝင်္ကပါကို အားမဖြည့်ပေးနိုင်ဘူး။ အခုတော့ ရန်သူတွေက တောင်ပေါ်အထိတောင် ရောက်လာပြီဆိုတော့... အခြေအနေတွေက မကောင်းတော့ဘူး..."
ရှောင်ပုတန်လေးရဲ့ မျက်နှာ သေးသေးလေးကလည်း လေးနက်လာခဲ့ပြီး... ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်လိုက်ကာ... "အင်း... ဒီမဟူရာကောင်းကင် ရတနာသစ်ပင်ကြီးက အရမ်းကိုပဲ အစွမ်းထက်မဲ့ပုံပဲ... ရန်သူတွေကို သူ့ကို တိုက်ခိုက်အောင် လုပ်ပြီးမှ သူ့ကို ရင်ဆိုင်ခိုင်းရမယ်..."
ဇူရီကလည်း အချိန်အနည်းငယ်လောက် စဉ်းစားလိုက်ပြီး... "အင်း... ငါတို့က ဒီမဟူရာကောင်းကင် ရတနာသစ်ပင်ရဲ့ စွမ်းအားအမှန်ကို သေချာမသိရသေးဘူးဆိုတော့... ခန့်မှန်းချက်တွေက လွဲမှားသွားခဲ့ရင်... သစ်ပင်ကြီးကို ထိခိုက်သွားစေလိမ့်မယ်ကွ..."
"ကဲ... ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပဲ အားကိုးကြတာပေါ့ကွာ..." ရှောင်ယန်က သူ့ရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ ဝါးနေတဲ့ မြက်ပင်လေးကို ထွေးထုတ်လိုက်ရင်း... "ဆရာသခင်က သစ်ပင်ထိပ်ပေါ်က ဂူထဲမှာ အောင်းနေတာဆိုတော့... သူ့ကို အနှောင့်အယှက်ပေးလို့ မဖြစ်ဘူးကွ..."
ဝမ်လင်းကလည်း တည်ကြည်လေးနက်စွာနဲ့ ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး... ဇူရီဟာ အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ရှူလိုက်ကာ... "အင်း... ရန်သူတွေက အရမ်းကို အစွမ်းထက်ကြတာဆိုတော့... ငါတို့က သတိကြီးကြီး ထားမှရမယ်..."
"ဖေးလျှန်? မင်းက ငါ့ရဲ့တပည့် ကောင်းလုံကို သတ်လိုက်တာလား?!"
သူတို့လေးယောက်သားဟာ ခေါင်းချင်းရိုက်နေတုံးမှာ... လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ရဲ့ ကျယ်လောင်တဲ့ ကျိန်ဆဲသံကို ကြားလိုက်ရပါပြီ။
ရတနာ သစ်ပင်ရဲ့အောက်မှာ လှဲနေတဲ့ ဖေးလျှန်ဟာ တုန်ခါသွားခဲ့ပြီး... လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ကို တွေ့တာနဲ့... စိတ်ဓာတ်တွေ တက်ကြွလာခဲ့ကာ ခွာကိုမြှောက်လိုက်ပြီး ပျံသွားခဲ့ပါတယ်။
ဒါပေမဲ့လည်း သူက မလှုပ်ရှားခင်မှာ... တွန့်ဆုတ်နေခဲ့ပြီး သူတို့လေးယောက်ကို တိတ်တိတ်ကလေး ခိုးကြည့်လိုက်ပါပြီ။
သူက သူ့ရဲ့ သခင်အသစ်ကို မျက်နှာလုပ်ဖို့ရာ... လေနတ်ဘုရားဂိုဏ်းက ကောင်းဖန်ကို သူ့ရဲ့ မှော်ကျိန်စာနဲ့ တိုက်ခိုက်ခဲ့တာပါ။ တကယ်လို့များ လဲ့ဖုန်းဆရာတော်က ဒါကို သိသွားလို့ရှိရင် သူဟာ ဒုက္ခကောင်းကောင်း ရောက်သွားမှာလေ။
အထူးသဖြင့်... ကောင်းဖန်ဟာ အခုဆိုရင် လင်းဖုန်းရဲ့ ချုပ်နှောင်ထားတာကိုသာ ခံနေရပြီး အသက်မသေသေးပါဘူး။
လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ဟာ ကြည့်ရတာ ဒေါသအိုး ပေါက်ကွဲနေတယ်လို့ ထင်နေရပေမယ့်... သူ့ရဲ့စိတ်ဟာ အထူးကို တည်ငြိမ်နေခဲ့ပြီး စိတ်တိုချင် ယောင်ဆောင်နေခဲ့တာပါ။
သူဟာ ဟင်းလင်းပြင် ဘုရားကျောင်းနဲ့ စူတောင်ဓားဂိုဏ်းတို့ဟာ... ဒီယုကျင်းတောင်ကို မျက်စိကျနေတယ် ဆိုတာကို တွေ့နေရတော့... သူ့ရဲ့ ဂိုဏ်းအတွက်က မျှော်လင့်ချက်တွေ မရှိသလောက် ဖြစ်နေပြီ ဆိုတာကို သိနေခဲ့ပါတယ်။
ဒါပေမဲ့လည်း ယုကျင်းတောင်ဟာ ခွန်းလွန်တောင်ရဲ့ နယ်နိမိတ် အတွင်းမှာရှိပြီး... လေနတ်ဘုရားဂိုဏ်းရဲ့ တံခါးပေါက်နားမှာတင် ရှိတာဆိုတော့... လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ဟာ ဒီအတိုင်းလေးပဲ လက်လွတ်လိုက်ရမှာကို အလွန်အမင်း မလိုမလား ဖြစ်နေခဲ့တာပါ။
"အင်း... ဟင်းလင်းပြင် ဘုရားကျောင်းနဲ့ စူတောင်ဓားဂိုဏ်းတို့ဟာ အချင်းချင်း ရန်ဖြစ်ခဲ့ကြရင်တော့... ငါတို့ရဲ့ လေနတ်ဘုရားဂိုဏ်းကလည်း လုံးဝကို မျှော်လင့်ချက် မရှိတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး..." ဒီစိတ်ကူးလေးက သူ့ရဲ့အတွေးထဲမှာ ပေါ်လာခဲ့တော့... လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ဟာ ချန်ကန်းနဲ့ လျှိုယန်တို့ရဲ့ အနိုင်အကျင့်ကိုပဲ ခံရမှာထက်စာရင်... အခြေအနေ အရ မီးစင်က ကြည့်ကဖို့ကို ကြံစည်နေခဲ့ပါတယ်။
လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ကလည်း ဒီတိုက်ပွဲမှာ ဝင်ပါခဲ့ရင်... သူဟာ အဓိက တောင်ကို မရနိုင်ပေမယ့်... ဘေးပတ်ပတ်လည်က နယ်မြေတွေကို ရခဲ့ရင်လည်း အနည်းဆုံးတော့ နှစ်သိမ့်ဆုတော့ ရသေးတာပေါ့။ နို့မဟုတ်လို့ ရှိရင်တော့... ဒီလိုမျိုး တာအိုလေ့ကျင့်မှုမှာ အထောက်အကူ အကြီးအကျယ် ပြုနိုင်တဲ့ မြင့်မြတ်နယ်မြေကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရရင်... ရှုံးချက်က နာသွားမှာပါ။
လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ဟာ သူ့ရဲ့ခေါင်းကို လှည့်လိုက်ပြီး... ချန်ကန်းတို့တတွေကို ကြည့်လိုက်ပြီး... "ဟင်း... ကျွန်တော့်ရဲ့ အချစ်ဆုံး တပည့်ဟာ သူတို့ရဲ့ လက်ချက်နဲ့ သေသွားခဲ့တာဆိုတော့... ကျုပ်ကလည်း လက်စားချေမှ ရမယ်ဗျ..."
မီးလျှံကျီးကန်း မိစ္ဆာအုပ်ချုပ်သူဟာလည်း ဒီယုကျင်းတောင်ပေါ်ကို လိုက်တက်လာခဲ့ပေမယ့်... သူ့ရဲ့ အခြေအနေတွေနဲ့ စွမ်းအားကန့်သတ်ချက်ကို သူသိတာမို့ စကားတစ်ခွန်းမှ မဟခဲ့ပါဘူး။
ချန်ကန်းနဲ့ လျှိုယန်တို့ကလည်း အချင်းချင်းကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်ကြပါပြီ.. သူတို့ဟာ လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်တွေကို မသိပဲနဲ့ ဘယ်နေပါ့မလည်း?
ဒါပေမဲ့လည်း ယုကျင်းတောင်ဟာ ခွန်းလွန်တောင်ရဲ့ နယ်နိမိတ် အထဲမှာ တည်ရှိနေတာဆိုတော့... တကယ်လို့များ သူတို့ဟာ အနာဂတ်မှာ ဒီတောင်ကို ကျူးကျော်ချင်လို့ရှိရင်... ဒေသခံတွေနဲ့ အရင် ရင်ဆိုင်ရမှာဆိုတော့... တစ်ချို့တစ်ဝက်ကို ခွဲပေးရတာက ကိစ္စသိပ်မရှိပါဘူး။
လျှိုယန်ကလည်း သူ့ရဲ့လက်ကို စိတ်မရှည်လှစွာနဲ့ ဝေ့ယမ်းလိုက်ပြီး... "ကဲ... ကျုပ်ကတော့ ဟိုလင်းဆိုတဲ့ ကောင်စုတ်လေးကို သတ်ချင်တာပဲ... ကျန်တဲ့သူတွေကိုတော့ သောက်ဂရုမစိုက်ဘူးဗျ..."
ချန်ကန်းကလည်း ဖွဖွလေး ပြုံးလိုက်ပြီး... ရှောင်ပုတန်လေးနဲ့ ဇူရီကို လက်ညှိုးထိုးလိုက်ကာ... "ကျုပ်ကတော့ ဟိုချာတိတ်လေးနဲ့ ဝတ်ရုံစိမ်း ကျောင်းတော်သားကို လိုချင်တာပဲ... ကျန်တဲ့ နှစ်ယောက်ကတော့ ခင်ဗျားသဘောပါ..."
ရှောင်ယန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကတော့ တွန့်သွားခဲ့ပြီး ဘာမှမပြောပဲနဲ့ ကြိတ်ရယ်လိုက်ပါပြီ... သူ့ရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကနေလည်း မှော်စွမ်းအင်တွေဟာ ထိုးတက်လာခဲ့ပြီး... တိုက်ပွဲဝင်ဖို့ကို ပြင်ဆင်ထားလိုက်ပြီလေ။
လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ကလည်း သူ့ရဲ့ ပြိုင်ဘက်ကို အကဲခတ်လိုက်ပြီး... နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ကာ... "ဟွန့်... အတော်ကို မောက်မာတဲ့ ကောင်စုတ်လေးပဲ..."
သူဟာ ချန်ကန်းနဲ့ လျှိုယန်တို့က သူ့ရဲ့ လုပ်ဆောင်မှုတွေကို သဘောတူလိုက်ပြီ ဆိုတာကို သိနေခဲ့တဲ့အတွက်... စိတ်လက်ပေါ့ပါးစွာနဲ့ပဲ မှော်ကျိန်စာ တစ်ခုကို လက်တစ်ဘက်နဲ့ ဆင့်ခေါ်လိုက်ပြီး... သူ့ရဲ့ ပါးစပ်ကနေပြီး အစိမ်းရောင် အလင်းတန်း တစ်ခုကို မှုတ်ထုတ်လိုက်ပါတယ်။
အစိမ်းရောင် အလင်းတန်းတွေဟာ သူတို့ကိုယ်သူတို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ နေရာတွေမှာ ထူးဆန်းတဲ့ ပုံစံတစ်ခု အနေနဲ့ နေရာယူလိုက်ကာ... မှော်ကျိန်စာ ဝင်္ကပါ တစ်ခုအဖြစ် အသွင်ပြောင်းသွားခဲ့ပြီး... ကောင်းလုံ အရင်က အသုံးပြုခဲ့တဲ့ မိစ္ဆာဖယ်ရှား လေဆင်နှာမောင်း အဖြစ်ကို ပြောင်းလဲသွားခဲ့ပါပြီ။
ဒါပေမဲ့လည်း အရင်က အစိမ်းရောင် မှော်အလံကို အသုံးပြုပြီးမှ အကူအညီ ယူထားရတဲ့ ဝင်္ကပါနဲ့ စာရင်တော့... လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ရဲ့ ဝင်္ကပါဟာ ပိုပြီးမှ စွမ်းအားကောင်းခဲ့ပြီး... သူ့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင် မှော်စွမ်းအင်နဲ့တင်ပဲ ဒီဧရာမ ဝင်္ကပါကြီးကို တည်ဆောက်နိုင်ခဲ့တာပါ။
ပြီးတောလည်း ဒီမိစ္ဆာဖယ်ရှား လေဆင်နှာမောင်းရဲ့ အဟုန်ကလည်း ကောင်းလုံထက်ကို ပိုပြီးမှ အားကောင်းခဲ့ပြီး... ဝင်္ကပါရဲ့ သော့ချက်နေရာကနေပြီးမှ... အနက်ရောင် လေနီကြမ်း တစ်ခုဟာ ပေါ်ထွက်လာခဲ့ကာ... ကောင်းကင်ယံပေါ်ကို အနက်ရောင် ဧရာမ နဂါးကြီး တစ်ကောင်အဖြစ်နဲ့ ထိုးတက်သွားခဲ့ပါတော့တယ်။
ဒီအနက်ရောင် လေနီကြမ်းကြီးဟာ ရှောင်ယန်တို့ရဲ့ အနားကို ဟိန်းဟောက်ကာ ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီး... သူတို့ကို ဖုန်မှုန့်အသွင်ကို ပြောင်းချင်နေခဲ့တာပါ။
ရှောင်ယန်.. ဇူရီနဲ့ ရှောင်ပုတန်တို့ဟာ အခြေခံအုတ်မြစ် အဆင့်ကို ရောက်ရှိသွားပြီ ဖြစ်ပေမဲ့လည်း... သူတို့ဟာ သူတို့ထက် အဆင့်အများကြီးမြင့်တဲ့ ရွှေရောင်ဗဟိုချက် အဆင့်က ကျင့်ကြံသူ တစ်ယောက်နဲ့ ရင်ဆိုင်လိုက်ရတော့... ကြီးမားတဲ့ ဖိအားတွေကို ခံစားခဲ့ရပါပြီ။
"ကဲ... အတူတကွ စုစည်းပြီးမှ ရန်သူကို ရင်ဆိုင်ရမယ်ကွ... တစ်ယောက်ချင်း မချကြနဲ့..." ဇူရီက သူတို့ကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီး... နည်းဗျူဟာ တစ်ခုကို ချမှတ်လိုက်ပြီလေ... "အစ်ကိုကြီးက အရှေ့ကနေပြီး ပထမ တိုက်ခိုက်မှုတွေကို ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်ပြီး... ကျွန်တော်က အနောက်ကနေ အထောက်အပံ့ လုပ်ပေးမယ်..."
"ဂျူနီယာလေး... တခြားဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်နဲ့... မင်းရဲ့ အဆုံးမဲ့ မိုးကြိုးမုန်တိုင်းကိုသာ ကောင်းကောင်းကြီး ပြင်ဆင်ထား... ပါဝါကို အဆုံးထိ ရောက်အောင်တင်... ပိုမြင့်လေ ကောင်းလေလေပဲ... ပြန်လည် တိုက်ခိုက်ဖို့က မင်းကိုပဲ အားကိုးရမှာ..."
"ငါတို့သုံးယောက်စလုံးက ဘေးကနေ ခုခံကာကွယ်ပြီး... ဂျူနီယာလေးက သူ့ရဲ့ မှော်ကျိန်စာကို ထုတ်လွှတ်တဲ့ အခါမှာ အခွင့်အရေး ရှာပြီးတော့ ကူညီထောက်ပံ့ပေးရမယ်..."
ဝမ်လင်းက ဇူရီကို ကြည့်လိုက်ပြီး ဘာစကား တစ်ခွန်းမှ မပြောပဲနဲ့ ခေါင်းကိုသာ ရဲရဲတောက် စိတ်ဓာတ်နဲ့ ညိတ်ပြလိုက်ပါပြီ။
ရှောင်ယန်ကတော့ သူ့ရဲ့ လက်သီးနှစ်ဘက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လိုက်ရင်း... "ကဲ... လာစမ်း!"
သူထုတ်လွှတ်လိုက်တဲ့ အရေအတွက်သုံးခု အင်းရှစ်ကွက် ဖြိုခွဲခြင်းဟာ စွမ်းအား အမြောက်အမြားကို မထုတ်လွှတ်ခဲ့ပဲ... သူ့ရဲ့အရှေ့မှာ အရေအတွက်သုံးခု အင်းရှစ်ကွက် : အပြစ် ချေမှုန်းခြင်း ပုံစံနဲ့ အကာအရံ တစ်ခုကို ဖန်ဆင်းလိုက်ပါတယ်။
ဒီမှော်ကျိန်စာရဲ့ စွမ်းအားဟာ အလွှာလိုက် အလွှာလိုက် ထပ်သွားခဲ့ပြီး... အဝေးကနေ ကြည့်လိုက်ရင် ရှောင်ယန်ရဲ့ အရှေ့က လေဟာနယ်ကြီးဟာ တွန့်လိမ်နေခဲ့တာကို မြင်နေနိုင်တယ်လေ။
သူ့ရဲ့ စရိုက်သဘာဝ အရဆိုရင်တော့... ရှောင်ယန်ဟာ ခံစစ်ကစားရတာကို မနှစ်သက်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့လည်း သူက ရွှေရောင်ဗဟိုချက် အဆင့်က ထိပ်တန်းအဆင့် ရန်သူနဲ့ ရင်ဆိုင်ရတော့... ရှောင်ယန်ဟာ မလိုအပ်ပဲနဲ့ မစွန့်စားချင်ခဲ့ပဲ... သူ့ရဲ့ ရဲဘော်ရဲဘက်တွေကို ယုံကြည်စွာနဲ့ပဲ သူ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို အသုံးပြုပြီး... ပြိုင်ဘက်ရဲ့ အစွမ်းအထက်ဆုံး ပထမ တိုက်ခိုက်မှု လှိုင်းလုံးကြီးတွေကို ရင်ဆိုင်ခဲ့တာပါ။
အနက်ရောင် လေနီကြမ်းဟာ... ရှောင်ယန်ရဲ့ အရေအတွက်သုံးခု အင်းရှစ်ကွက် : အပြစ်ချေမှုန်းခြင်းနဲ့ ပြင်းထန်စွာ ရိုက်ခတ်ခဲ့ပြီး... အဆက်မပြတ်ပဲ ချေမှုန်းခြင်းကို ခံလိုက်ရကာ... အတော်ကြီးကို အားပျော့သွားခဲ့ပါပြီ။
ချန်ကန်းနဲ့ တခြားသူတွေကလည်း အတော်လေးကို အံ့အားသင့်သွားခဲ့ပါတယ်... "ဟာ... ဘယ်လို မှော်ကျိန်စာမျိုးလည်း? အခြေခံအုတ်မြစ် စဦးပိုင်း အဆင့်က ကျင့်ကြံသူ တစ်ယောက်က... ရွှေရောင်ဗဟိုချက် အဆင့်က ကျင့်ကြံသူ တစ်ယောက်ရဲ့ တိုက်ခိုက်မှုကို အမှန်တကယ် ခုခံနိုင်ခဲ့တာပဲ!"
လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ကလည်း ဆက်ပြီးမှ သည်းမခံနိုင်တော့ပဲ... မသဲမကွဲနဲ့ လည်ချောင်းသံ ဟန့်လိုက်ပြီး... သူ့မိစ္ဆာဖယ်ရှား လေဆင်နှာမောင်းရဲ့ စွမ်းအားကို အဆက်မပြတ်ပဲ မြင့်တင်နေခဲ့ပါတယ်။
မာန်ဟုန်အပြည့်နဲ့ လေနီကြမ်းတွေဟာ... အရေအတွက်သုံးခု အင်းရှစ်ကွက် ဖြိုခွဲခြင်းရဲ့ အဆက်မပြတ် တွန်းဖယ်ခြင်းကို ခံနေရပေမယ့်... လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ရဲ့ မှော်စွမ်းအင်ဟာ ရှောင်ယန်ထက် အများကြီးကို ပိုအားကောင်းတာကြောင့်... သူ့ရဲ့ အနက်ရောင် လေနီကြမ်းတွေဟာ နောက်ဆုံးတော့ ရှောင်ယန်ကို အောင်မြင်စွာနဲ့ ရိုက်ခတ်နိုင်ခဲ့ပါပြီ။
ရှောင်ယန်က အသံတစ်စက်မှ မထွက်ခဲ့ပဲ... သူ့ရဲ့ ခြေထောက်ဟာ မြေပြင်ပေါ်မှာ ခိုင်မြဲစွာ ရပ်တည်နေခဲ့ပြီး... လေဆင်နှာမောင်းက သူ့ရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို အနောက်ကို ရိုက်ထုတ်လိုက်တာတောင် ကြံ့ကြံ့ခံနေခဲ့ပါတယ်။
သူဟာ ပြိုလဲမသွားခဲ့ပဲ လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ရဲ့ တိုက်ခိုက်မှုကို အားတင်းပြီးမှ ခံနိုင်ခဲ့တာပါ။
သူ့ရဲ့အနောက်မှာ... ရှောင်ပုတန်လေးရဲ့ အမူအရာဟာ အလွန်အမင်းကို လေးနက်တည်ကြည်နေခဲ့ပြီး... ဖောင်းကားနေတဲ့ မှော်စွမ်းအင်တွေဟာ သူ့ရဲ့ခေါင်းပေါ်မှာ ဧရာမ ဝဲကတော့ကြီး အဖြစ်ကို ပုံပြောင်းသွားခဲ့ပါပြီ။
တစ်ဘက်ခြမ်းမှာက လေပြင်းတဟူးဟူးတွေရဲ့ အကြားက မိုးကြိုးသွားတွေပါ... အခြားတစ်ဘက်မှာက မိုးကြိုးတိမ်တိုက်တွေကို ရစ်ပတ်လွှမ်းခြုံထားတဲ့ အော်မြည်နေတဲ့ လေပြင်းမုန်တိုင်းတွေပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ နှစ်ဘက်စလုံးဟာ ကွဲပြားခြားနားနေကြပြီး... တစ်ဘက်နဲ့ တစ်ဘက်က ပိတ်ဆို့တားမြစ်နေခြင်းမျိုး မရှိကြပါဘူး။
ဒါပေမဲ့လည်း ဒီစွမ်းအားနှစ်မျိုးဟာ... သဘာဝ ထိုက်ကျိ ပုံစံကားချပ်လိုမျိုး... တစ်ခုနဲ့တစ်ခု ရစ်ပတ်သွားကြကာ... တစ်ခုတည်း အဖြစ်ကို ပေါင်းစည်းသွားကြပါပြီ။
လေပြင်းနဲ့ မိုးကြိုး နှစ်မျိုးစလုံးဟာ... အဆုံးမဲ့ ပူးပေါင်းသွားကြတာပါ!
ဒီလေဝဲကတော့တွေရဲ့ အကြားမှာ... လေပြင်းရော မိုးကြိုးတွေပါ လှည့်ပတ်နေကြပြီး... နှစ်မျိုးစလုံးရဲ့ စွမ်းအားတွေဟာ လျှင်မြန်လှတဲ့ အရှိန်နဲ့ ပြင်းထန်စွာ ထိုးတက်လာကြကာ... အဆုံးအစ မရှိပဲ ကြီးထွားလာကြပါတော့တယ်။
လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ဟာ အစောကြီးကတည်းက ရှောင်ပုတန်ရဲ့ အဆုံးမဲ့ မိုးကြိုးမုန်တိုင်း မှော်ကျိန်စာကို သတိထားမိနေခဲ့တာပါ... တစ်ယောက်တည်းပဲ တိုးတိုးနဲ့ ရေရွတ်နေခဲ့ပါပြီ... "ဟာ... ဒီပုံစံအတိုင်း ဆိုရင်တော့... ဒီမှော်ကျိန်စာရဲ့ စွမ်းအားဟာ အဆုံးမရှိ ကြီးထွားနိုင်ပြီး... သူ့ရဲ့ အခြေခံအုတ်မြစ် အဆင့်နဲ့ ကောင်းကောင်း ထိန်းချုပ်နိုင်တော့မှာ မဟုတ်ပဲ... ငါ့ရဲ့ ရွှေရောင်ဗဟိုချက် အဆင့်ကိုတောင်မှ ခြိန်းခြောက်နိုင်မှာပဲဟ..."
ဒီအတွေးကို တွေးမိတာနဲ့ လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ဟာ အရင်လိုမျိုး အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာ မရှိနိုင်တော့ပဲ... သူ့ရဲ့ မိစ္ဆာဖယ်ရှား လေဆင်နှာမောင်းနဲ့ ရှောင်ယန်ကို ဆက်ဖိအားပေးနေရင်းနဲ့... ရောင်စဉ် ခုနှစ်သွယ် ငှက်မွေးယပ်တောင်ကို ထုတ်ယူလိုက်ကာ... ရှောင်ပုတန်လေးဆီကို ရိုက်ခတ်လိုက်ပါတယ်။
ရုတ်တရက်ပဲ... သက်တံရောင်စဉ် အလင်းတန်းတွေနဲ့ လေရူးတစ်ချက်ဟာ ရှောင်ပုတန်လေးရဲ့ဆီကို တိုက်ခတ်ပြီးမှ လာခဲ့ပြီလေ။
ဇူရီကလည်း လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေနဲ့ အမူအရာတွေကို မျက်ခြေမပြတ်ပဲ စောင့်ကြည့်နေခဲ့တာဆိုတော့... ဓားချက်နှစ်ချက်ကို ချက်ချင်းပဲ ခုတ်ချလိုက်ပါပြီ... ခွန်းပုံစံ ဓားချက်နဲ့ ချန်းပုံစံ ဓားချက်တို့ပါ။
သူတို့နှစ်ခုကို ပူးပေါင်းလိုက်ပြီး... သူဟာ တိုင် ဆဋ္ဌဂံကို ထုတ်လွှတ်လိုက်ပါပြီ။
ဒီ တိုင် ဆဋ္ဌဂံရဲ့ အထဲမှာ... ကောင်းကင်ဟာ မြေကြီးရဲ့အောက်ကို ရောက်နေခဲ့ပြီး... အားထုတ်မှုလေးတွေကို စုပေါင်းပြီး ရလဒ်ကြီးကြီးကို ရစေခဲ့ကာ... ကံကောင်းခြင်း အဖြစ်နဲ ရှေ့ဆက်သွားကြတာပါ။
ကြီးမြတ်တဲ့သူတွေ အနားကို ငြိမ်းချမ်းခြင်းဟာ ရောက်လာမှာလေ!
ကောင်းကင်နဲ့ မြေကြီးဟာ ဆုံဆည်းသွားတဲ့ အချိန်ကျရင်... အရာအားလုံးဟာ တစ်ခုတည်း ဖြစ်သွားကြပြီး... ယန်နဲ့ယန်ဟာ ညီမျှသွားကာ လိုက်လျောညီထွေ ဖြစ်သွားကြမှာပါ။ တရားမျှတတဲ့ သူတွေဟာ အောင်ပွဲခံပြီး... ယုတ်ညံ့တဲ့ သူတွေဟာ ကျရှုံးသွားရမှာပဲ။
ဇူရီရဲ့ ဆဋ္ဌဂံဓားဟာ လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ရဲ့ တရားမျှတတယ်လို့ ထင်ရပေမယ့်... တကယ်တမ်းက ပရိယာယ်များပြီး ကောက်ကျစ်တဲ့ ရောင်စဉ်ခုနှစ်သွယ် လေမုန်တိုင်းကို ချက်ချင်းပဲ ချေဖျက်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။
ဒီအချိန်မှာပဲ... ရှောင်ပုတန်လေးရဲ့ အဆုံးမဲ့ မိုးကြိုးမုန်တိုင်းဟာ ပြီးမြောက်သွားခဲ့ပြီဆိုတော့... ဒီထက်ပိုပြီးမှ စွမ်းအားပိုတင်ခဲ့ရင်... ဒီမှော်ကျိန်စာကို ထိန်းချုပ်နိုင်တော့မှာ မဟုတ်ပဲနဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်ပြီးမှ ဒုက္ခပေးသလိုမျိုး ဖြစ်သွားတော့မှာပါ။
ဇူရီနဲ့ ရှောင်ယန်တို့ဟာ သူ့အတွက် အချိန်လုံလောက်အောင် ဆွဲထားပေးခဲ့တာလေ... ရှောင်ပုတန်လေးကလည်း လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း... "ကဲ... သွားစမ်း!"
အဆုံးမဲ့ လေပြင်းမုန်တိုင်းဟာ အော်မြည်ဟိန်းဟောက်နေခဲ့ပြီး... လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ဆီကို ပြင်းထန်စွာနဲ့ တိုက်ခတ်သွားခဲ့ပါတော့တယ်။
လဲ့ဖုန်းဆရာတော်ကလည်း ဒေါသပေါက်ကွဲသွားခဲ့ပြီး... သူ့ရဲ့ လက်ဝါးအစုံကို ပြင်းထန်စွာနဲ့ ရိုက်လိုက်ကာ... ပုံသဏ္ဌာန်.. အရောင်အဆင်း ကင်းမဲ့ပြီး ထွင်းဖောက်ကာ မြင်နေရတဲ့ လေပြင်းတစ်သုတ်ကို ထုတ်လွှတ်လိုက်ပါပြီ။
ကောင်းကင်ကိုးလွှာ ဒြပ်မဲ့လေပြင်း!
မရှိဘူးလို့ ထင်နေခဲ့ရပေမယ့်... အလွန်အမင်းကိုမှပဲ အားကောင်းတဲ့ လေပြင်းဟာ... တိုးဝင်လာနေခဲ့တဲ့ အဆုံးမဲ့ လေပြင်းမိုးကြိုး မုန်တိုင်းကို ထိုးဖောက်သွားခဲ့ပြီး... မရပ်တန့်နေခဲ့ပဲ ရှောင်ယန်ဆီကို ဆက်ပြီးမှ တိုးဝင်သွားခဲ့ပါပြီ။
ဇူရီရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ လက်ကနဲ ဖြစ်သွားခဲ့ပြီး... ဓားနှစ်လက်ကို ကိုင်လျက်နဲ့ ရှောင်ယန်ရဲ့ ဘေးကို ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။
တောင်တန်းဖုံးကွယ်ခြင်း နည်းစနစ်!
တွန်း ပုံစံ ဓားဟာ ရှောင်ယန်နဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးကို အဝေးကြီးကို ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့ပြီး... ကောင်းကင်ကိုးလွှာ ဒြပ်မဲ့လေပြင်းကို ဆံချည်တစ်မျှင်စာ အကွာကနေပြီး လွတ်မြောက်သွားခဲ့တာပါ။
ဒီအချိန်မှာပဲ... မရှိဘူးလို့ ထင်နေခဲ့ရတဲ့ ချီသာဝက အဆင့်၅သာ ရှိသေးတဲ့ ဝမ်လင်းဟာ... ရုတ်တရက်ပဲ တိုက်ခိုက်လိုက်ပြီလေ။
Novel : History's Number 1 Founder
Author : August Eagle
Translator : Master Shifu