Guideခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ဆရာမေဒၚသက္ေဝအပါအ၀င္စုစုေပါင္းသံုးေယာက္က Roundလွၫ့္ၿပီး မသိနားမလည္သၫ့္စာမ်ားကိုရွင္းျပျခင္း စာျပန္ခိုင္းျခင္း အလြတ္ခ်ေရးရမၫ့္ဘာသာမ်ားကိုအလြတ္ခ်ေရးေစျခင္းမ်ားကိုလုပ္ေပးေလသည္။ညိုမီႏွင့္ႏွင္းမွာ ဉာဏ္ေကာင္းသူမ်ားပီပီ Guideအကူအညီကေတာ္ရံုႏွင့္မလိုအပ္ေပ။ႏွင္းကနားမလည္လ်ွင္ Guideခ်ိန္ထိမေစာင့္ပဲ ဘာသာျပဆရာကိုတန္းေမးတတ္ေသာေၾကာင့္ ရွင္းျပရန္သိပ္မလိုသၫ့္ေက်ာင္းသူဟုဆိုရေပမည္။
ႏွင္းသည္သူ႔အတန္းပိုင္ႏွင့္မွတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္လာတိုးေနသည္ဟုစိတ္ထဲ၌ေတြးကာ ေပ်ာ္ေနမိသည္။Guideခ်ိန္တြင္စာျပန္စရာရိွရင္အျခားဆရာမမ်ားထံသာသြားျပန္ၿပီး သူ႔အတန္းပိုင္ကိုနည္းနည္းမွမကပ္ေပ။ညိုမီမွာလည္းႏွင္းႏွင့္နည္းတူပင္စာျပန္စရာရိွလ်ွင္အျခား Guideဆရာမမ်ားထံသြားေလသည္။ႏွင္းသည္သူမကိုအတြင္းစိတ္၌ခင္မင္ရင္းႏွီးခ်င္ေသာ္လည္း အျပင္ပန္း၌ေၾကာက္ေနေသးသၫ့္သေဘာမွာရိွသည္။
အခ်ိန္ေစ့၍ ေက်ာင္းသားအားလံုး Hallခန္းႀကီးထဲမွထြက္ၾကရာ ေနာက္ဆံုးတန္းကႏွင္းႏွင့္ညိုမီမွာအားလံုးထြက္သြားၿပီးေနာက္ဆံုးမွထြက္သည္။လူၾကားထဲတိုးရျခင္းကိုမႏွစ္သက္ေသာ သီးသန႔္ဆန္လွေသာသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ျဖစ္၍ပင္။လူအားလံုးကုန္သြားေသာအခါ ႏွင္းႏွင့္ညိုမီ Hallခန္းထဲမွထြက္လာကာ ယင္းမာေဆာင္ဘက္သို႔လမ္းေလ်ွာက္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ယင္းမာေဆာင္မွာ Hallခန္းႏွင့္တစ္မိနစ္ခန႔္သာလမ္းေလ်ွာက္ရေလသည္။
ကိုယ့္အေဆာင္ကိုယ္ျပန္ေရာက္၍ လြယ္အိတ္မ်ားကိုစာၾကၫ့္စားပြဲေပၚတင္ကာ ႏွစ္ေယာက္လံုးကုတင္ေပၚတြင္ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲခ်လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ညိုမီကအိပ္ေနရင္း ႏွင္းအားစကားလွမ္းေျပာရာ -
"ႏွင္း"
"ေအး"
"ဆရာမေဒၚသက္ေဝက ငါတို႔အေဆာင္မွာေနမွာဆို"
"ေအးေလ ခုနကနင့္တီခ်ယ္ငံုေျပာတာမၾကားဖူးလား"
"ၾကားတယ္ေလ"
"ဟဲ့ အရူးမ ညာဘက္အစြန္းအခန္းလို႔ေျပာတာမလား"
"ေအးေလ"
"ငါတို႔အခန္းကဘယ္ဘက္လဲ"
"အင္း ညာဘက္"
"ဟဲ့ ေပါက္ေၾကာင္မရဲ့ငါတို႔ေဘးကဟဲ့"
"ဟင္ ဘယ္လိုညိုမီ"
(အိပ္ေနရာမွထလိုက္ၿပီး ညိုမီဘက္ကိုလွၫ့္ကာ)
"ခုမွအလန႔္တၾကားနဲ႔"
"ေအး ငါခုနကေသခ်ာနားမေထာင္လိုက္မိတာ"
"ေသပါၿပီ ငါတို႔ေတြကတီခ်ယ္နဲ႔ဟိုဘက္ခန္းဒီဘက္ခန္း"
"ဘာ....ခုမွေသပါၿပီလဲ"
"ခုနကမျမင္မွာစိုးလို႔ စာသင္ခံုေပၚမတ္တပ္ထရပ္ၿပီးေတာ့"
"ညိုမီ နင္လည္းအလိုတူအလိုပါေလအဲ့တုန္းက"
"ငါတို႔မ်က္ႏွာႀကီးေတြပိုမွတ္မိေနေတာ့မွာ ခဏခဏ Checkေတာ့မွာ"
"မတတ္ႏိုင္ဘူးႏွင္းရယ္ ညညေစာင္ၿခံဳထဲပဲကိုရီးယားကားခိုးၾကၫ့္ရေတာ့မွာေပါ့"
"ညိုမီ နင္လည္းခုထိကိုရီးယားဂ်ိဳးကပ္"
"ကင္ခ်ီေျမက ေယာကၡမေျမေလ နင္သိလား"
"ဗရမ္းဗတာ"
"နင္ Goblinထဲက မင္းသားGong Yooေလသိတယ္မလား ငါဘြဲ႔ရရင္သူ႔ဆီသြားမွာ ၿပီးရင္ဟိုဒင္းဟိုဟာေပါ့ဟာ"
"အရူးမ ကိုယ္ကအပ်ိဳေလး ေပါက္ပန္းေစ့ေျပာေနတာ ထိန္းပါဦး"
"မထိန္းပါဘူး ဒါ ငါ့ style"
"နင္မၾကားဖူးဘူးလား Mrtv-4မွာလာေနတဲ့အစီအစဉ္ styleရိွမွ starျဖစ္မယ္တဲ့"
"ငါက တစ္ခ်ိန္က် starျဖစ္မွာေလ"
(စိတ္ႀကီး၀င္ေနေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ညိုမီ)
"ဘာလဲ ဟိုဟာစတားတာလား"
"ေကာင္မစုတ္ေနာ္ နင္ "
"ဟား ဟား မသိပါဘူး နင္ကစတားဆိုလို႔"
"သြား သြား ငါေျမာက္ကိုရီးယားခဏသြားဦးမယ္"
"ဗုဒၶေါ"
"ေျမာက္ကိုရီးယားဗိုလ္ႀကီးကားၾကၫ့္မလို႔ ငါ့လာေလမေပါနဲ႔"
"အျပင္ကတံခါးလာေခါက္ရင္သာ ငါ့ကိုလက္တို႔လိုက္အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္မလို႔ ၾကားလား"
"ေအးပါ ေအးပါ ေျမာက္ကိုရီးယားကိုေလယာဉ္အၿမႇီးကေနခိုလိုက္မယ့္ေကာင္မႀကီးရယ္"
(ရယ္လ်က္)
သူငယ္ခ်င္းမ ညိုမီကိုမႏိုင္၍ အိပ္ရန္ျပင္လိုက္သည္။သို႔ေသာ္မအိပ္ခင္ မိုးဖြားက်သံကၾကားေနရ၍ အျပင္ကိုခဏထြက္ၾကၫ့္ခ်င္သည္။မိုးရာသီ၌ မိုးစက္ေလးမ်ားကိုလက္ေပၚတင္ကာကစားရျခင္းကိုႏွင္းသိပ္ႀကိဳက္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ အခန္းတံခါးေလးကိုအသံမထြက္ေအာင္အသာဖြင့္ကာ အျပင္ဘက္၀ရန္တာေလးသို႔ထြက္ခဲ့သည္။၀ရန္တာဆိုသည္က ေဝးေဝးလံလံမဟုတ္ အခန္းတံခါးေရ႔ွက၀ရန္တာပင္။ႏွင္းတံစက္ၿမိတ္ေအာက္သို႔လက္ကိုခံလိုက္ကာ လက္ေပၚသို႔က်ဆင္းသၫ့္အထိအေတြ့ကိုမ်က္လံုးေလးမိွတ္ကာ ခံစားၾကၫ့္ေနသည္။
မိုးရာသီ၏အေငြ့အသက္က ဒီလိုပါလား....ေအးစိမ့္ေနတဲ့ရာသီဥတုမွာ မိုးစက္သံေလးေတြနားထဲကို၀င္လာတယ္.....ေနာက္လ်ွပ္ပန္းလ်ွပ္ႏြယ္ေတြကအေရာင္စံုလင္းလက္ေနတယ္.....တစ္ခါတစ္ရံမိုးေကာင္းကင္ႀကီးက ေၾကာက္မက္ဖြယ္အသံႀကီးနဲ႔ ေအာ္ညည္းတတ္တယ္.....မိုးေရထဲမွာထြက္ေဆာ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ ကေလးဘ၀တုန္းကအမွတ္တရေတြဟာ မိုးရာသီမွာပဲစခဲ့တာေပါ့....
ႏွင္းမ်က္လံုးေလးမိွတ္ထားရင္းစိတ္ကူးၾကၫ့္ေနခိုက္ မိုးၿခိမ္းသံကိုရုတ္တရတ္ၾကားလိုက္ရာ -
"အေမ့"
ဟူ၍အာေမဋိတ္သံက်ယ္က်ယ္ေလးထြက္သြားေလသည္။တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ႏွင္းေနာက္ဖက္ကတစ္စံုတစ္ေယာက္ႏွင္းကိုဖက္ထားလိုက္သည္။ႏွင္းမ်က္လံုးမိွတ္ထားေသာ္လည္း သနပ္ခါးနံ႔သင္းသင္းေလးက ႏွာေခါင္းထဲသို႔၀င္လာသည္ကိုသိသည္။ႏွင္းမလႈပ္မယွက္ေနရင္း အသံေလးတစ္သံၾကားလိုက္ရသည္။ထိုအသံေလးမွာ -
"မေၾကာက္နဲ႔သမီး"
"ရွင္"
"မယ္ရွပ္ျပာ"
"ဟင္ တီခ်ယ္"
(ေနာက္သို႔မလွၫ့္ေသးပဲ မလႈပ္မယွက္ေနရင္း လန႔္သြားေသာ ႏွင္း)
"ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္မအိပ္ပဲ ဘာထြက္လုပ္တာလဲ"
"ဒဏ္ေၾကးတပ္လိုက္ရမလား"
"အဲ့တာ ဟို ...မိုးကရြာေနေတာ့ ႏွင္းကမိုးစက္ေလးေတြနဲ႔ေဆာ့ရတာႀကိဳက္လို႔ပါတီခ်ယ္"
"ႏွင္းကိုဒဏ္ေပးခ်င္ေပးပါ ႏွင္းကအခ်ိန္မေတာ္အျပင္ထြက္မိတာကိုး"
(ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္အသံမွာအနည္းငယ္တိမ္သြားေလသည္)
"ဟယ္ဒီကေလးနဲ႔ တီခ်ယ္ေနာက္ေနတာပါ"
"မ်က္ႏွာကခ်က္ခ်င္း ဇီးေစ့ေလာက္ေလးျဖစ္သြားတာပဲ ၾကၫ့္ဦး"
"သမီး စထြက္လာကတည္းကတီခ်ယ္အခန္း၀မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတာ တီခ်ယ္လည္းသမီးလိုမိုးရြာတာကိုၾကၫ့္ရတာသေဘာက်လို႔"
"သမီးကမ်က္လံုးမိွတ္ၿပီး ဈာန္၀င္ေနေတာ့တီခ်ယ္သမီးနားေရာက္ေနတာမသိတာ"
"ဟီး အဲ့လိုျဖစ္ေနလားတီခ်ယ္ သတိမမူဂူမျမင္ဆိုဝာဒါမ်ိဳးေနမွာေပါ့ေနာ္"
"မယ္ရွပ္ျပာက သတိမမူ တီခ်ယ့္မျမင္ေပါ့"
"ဟာ....တီခ်ယ္ကလည္း"
"ေျပာစမ္း မ်က္လံုးႀကီးမိွတ္ၿပီးဘာေတြစိတ္ကူးယဉ္ေနတာလဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး တီခ်ယ္"
(ေခါင္းေလးငံုကာ)
"ရွက္သြားတာ ေသခ်ာပါၿပီ ရည္းစားေတြဘာေတြရေနလား"
"ဟာ.....မဟုတ္ပါဘူး သမီးကမိုးဥတုရဲ့အရသာကိုခံစားတာပါ"
"ဟုတ္လို႔လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ဆို သမီးမေျဖတတ္ေတာ့ဘူးၾကာရင္"
"အိပ္ေတာ့ သမီးေလး"
(ဖက္ထားသည္ကိုလႊတ္ေပးရင္း)
"ဟုတ္တီခ်ယ္"
ႏွင္းအခန္းထဲသို႔၀င္သြားကာ ကုတင္ေပၚဘုန္းကနဲပစ္လွဲခ်၍ လူးလိွမ့္ရင္းတခစ္ခစ္ရယ္ေနေတာ့သည္။ႏွင္းအသံေၾကာင့္ ကိုရီးယားကားခိုးၾကၫ့္ေနေသာ ညိုမီက ေခါင္းၿမႇီးၿခံဳထားေသာေစာင္ကိုဖယ္ကာ -
"ညႀကီးက်မွဘာထျဖစ္ျပန္တာလဲ ႏွင္းရယ္ "
"အပမွီလာတာလား နင္"
"ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ ဖယ္ပါေစ"
"အရူးမရယ္ ငါ့ဘာသာေတြးရင္းရယ္ခ်င္လို႔ပါဟဲ့"
"ေျပာစမ္း ဘယ္ေကာင္အေၾကာင္းေတြးေနလို႔လဲ"
"ဟဲ့ညိုမီ ရယ္တိုင္းအဲ့တာျဖစ္ရမွာလား နင္ကလည္း"
"ဒီအရြယ္က သစ္ရြက္လႈပ္ရင္ေတာင္ရယ္သတဲ့"
"လူႀကီးေတြေျပာတာနင္မၾကားဖူးဘူးလား"
"အဲ့တာကအဲ့တာ ငါကငါ လားလားမွမဆိုင္ဘူး"
"ကဲေျပာ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မ်က္ႏွာပိုးကိုမေသဘူး"
"ဒီလို ဒီလို"
၀ရန္တာမွာ တီခ်ယ္ေဒၚသက္ေဝႏွင့္ဆံုပံုကို သြားၿဖီးႀကီးႏွင့္ရွင္းျပေလသည္။ထိုအခါ နားေထာင္ေနေသာညိုမီက အိပ္ေနရာကထလိုက္ၿပီး ႏွင္းကုတင္ဘက္ကိုကူးကာ ႏွင္းေဘးတြင္ထိုင္ ႏွင္းပုခံုးေပၚလက္တင္ကာ မ်က္ႏွာၾကက္ကိုေမာ့ၾကၫ့္ရင္း -
"ေအး ငါ့အေတြ့အႀကံဳအရေျပာရရင္ နင္ကအပမွီတာမဟုတ္ဖူး"
"ေဒၚသက္ေဝမွီလာတာဟ"
"ဟယ္ ေကာင္မစုတ္"
(ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ ညိုမီေပါင္ကိုဖတ္ကနဲရိုက္လိုက္သည္)
"မဟုတ္လို႔လား နင္ဘယ္တုန္းကဒီလိုရယ္ဖူးလဲ ေက်ာင္းမွာဆိုငါတို႔ကလိထိုးေတာင္မရယ္တဲ့မိန္းမက"
"ေအး ငါ့ကိုယ္ငါလည္းမသိဘူးဘာျဖစ္ေနမွန္း တီခ်ယ္ေဒၚသက္ေဝကိုျမင္လိုက္ရင္ ငါအလိုလိုၿပံဳးခ်င္လာတာ"
"အဲ့ဝာေပါ့ ၿမႇီးေကာင္ေပါက္အရြယ္ဆိုတာ"
"ပုစႊန္ဆိတ္ကေလးဘယ္လိုငယ္ငယ္ ပင္လယ္ကူးတတ္တယ္"
"ဒါဘယ္သူ႔သီခ်င္းလဲ ေျပာစမ္းပါဦး"
"ပိုးအိစံသီခ်င္းေလ ငါ့အေဖဖြင့္ေနတာ အိမ္မွာဖြင့္လြန္းလို႔ငါအလြတ္ရေနတာ"
"ေျပာခ်င္တာကဟာ နင္ရင္ထဲကအခ်စ္စိတ္ကအခ်ိန္တန္ေတာ့ငုပ္ေနရာကေနေပၚလာၿပီ လူငယ္လည္းအခ်စ္ရိွတာေပါ့ဟာ အဲ့လိုသေဘာမ်ိဳး"
"အခ်စ္ဒႆနဆရာမႀကီး ဆက္ပါဦး"
"အဲ့ေတာ့ငါဆက္ေျပာရရင္........."
"ေအး ငါအိပ္ခ်င္ေနၿပီ"
(ႏွင္းကုတင္ေပၚကထၿပီး သူ႔ကုတင္ေပၚအေျပးျပန္တက္သြားေသာ ညိုမီ)
"ဗိုင္းတာမ ငါကအေကာင္းမွတ္လို႔"
"နင္ေသၿပီဒီည"
(ညိုမီကုတင္ေပၚတက္တာ ညိုမီေက်ာကိုတဘုန္းဘုန္းရိုက္ေနေသာ ႏွင္း)
"ဟဲ့ ဟဲ့ အေဆာင္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈျဖစ္သြားမယ္ေနာ္"
"အေဆာင္မႈးနဲ႔သြားတိုင္မွာေနာ္ "
(အရိုက္ခံရင္းၿပံဳးစိစိျဖင့္ေနာက္ေနေသာ ညိုမီ)
"အေဆာင္မႈးေတာ့မတိုင္နဲ႔ေလ"
(အလန႔္တၾကားရိုက္တာရပ္သြားေသာ ႏွင္း)
"ဪ......အေဆာင္မႈးေတာ့ေၾကာက္ရွာသားပဲ"
"ေနာက္ခါဘာျဖစ္ျဖစ္အေဆာင္မႈးနဲ႔ကိုင္ေပါက္ရမယ္"
"သူမ်ားအားနည္းခ်က္ကိုေနာ္ အသံုးခ်တာ timingကိုက္ ညိုမီအစုတ္ပလုတ္"
"အိပ္ေတာ့ ငါလည္း အိပ္ၿပီ"
(ညိုမီကုတင္မွဆင္းကာ မိမိကုတင္နားျပန္သြားလိုက္သည္)
"အိပ္မက္ထဲထိထၫ့္မက္မေနနဲ႔ဦးေနာ္ အေဆာင္မႈးကို ငါတကယ္မတိုင္ဘူးရယ္"
(ေျပာေလကဲေလျဖစ္ေနေသာညိုမီ)
"ဟဲ့ ဒီဟာမနဲ႔ေတာ့ ငါလုပ္ရင္ေသဦးမယ္"
(မိမိကုတင္ေပၚမွ ေခါင္းကိုယူကာရိုက္မၫ့္ဟန္လုပ္ေနေသာႏွင္း)
"မစေတာ့ဘူး အိပ္ေတာ့ "
"ၿပီးေရာ"
ညတိုင္းကိုသာမန္အိပ္စက္ရံုမ်ွသာေတြးၿပီး မ်က္လံုးအစံုကိုမိွတ္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ယေန့ညမွာတမူထူးျခားလာခဲ့သည္။မ်က္လံုးမိွတ္လိုက္စဉ္တစ္ခဏအတြင္းမွာ သနပ္ခါးပန္းမ်ားေဝေနေအာင္ပန္ထားၿပီး မိမိကိုၿပံဳးျပေနေသာအမ်ိဳးသမီး၏ပံုရိပ္တစ္ခုမွာ ေကာင္းကင္မွမ်က္ေတာင္ခတ္ျပေနေသာ ၾကယ္ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ဖ်တ္ကနဲ ဖ်တ္ကနဲေပၚလာေလသည္။ဤအရာကားစိတ္စြဲလမ္းျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္မည္လား သို႔မဟုတ္.......
ႏွင္းအိပ္မေပ်ာ္ပဲဟိုေတြးဒီေတြးေတြးရင္းညသန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္မွအိပ္ေပ်ာ္သည္။မနက္၅ခြဲနာရီေလာက္ေရာက္ေသာအခါ ဖုန္း alarmထမည္ေလသည္။မနက္သခ်ၤာခ်ိန္သြားရန္အခ်က္ေပးေနသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ေဘးကုတင္မွကာလနဂါးလက္သစ္ညိုမီကိုႏိႈးရကာ မနက္သခ်ၤာခ်ိန္ကိုအေျပးသြားရေလသည္။သခ်ၤာခ်ိန္ၿပီးလ်ွင္ ေဘာ္ဒါေရ႔ွ၌ အသင့္ေစာင့္ေနေသာဘႀကီးမႈန္ကားေပၚသို႔တက္ကာအိမ္ျပန္မနက္စာစား ေက်ာင္းအ၀တ္အစားလဲရသည္။ႏွင္းအိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔၀င္လ်ွင္၀င္ခ်င္း -
"ေဒၚေလးဂြမ္းပံု ေမေမနဲ႔ေဖေဖေရာ"
"ႏွင္းေလးေရ သမီးေဖေဖေရာေမေမေရာ အလုပ္ကိစၥရိွလို႔တဲ့ မနက္အေစာႀကီးထြက္သြားၾကတယ္"
"ဪ....."
"သမီးမနက္စာဘာစားမလဲ"
"ေကြကာနဲ႔ကိတ္ပဲေပးပါ"
ႏွင္းမွာဂုဏ္အင္ဓန ေျပာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ျပၫ့္စံုေသာ္ျငားလည္း ပိုက္ဆံေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္ေနေသာမိဘႏွစ္ပါးေၾကာင့္ မိသားစုထမင္းလက္ဆံုစားသည္မွာငယ္စဉ္ကတည္းကယခုအခ်ိန္ထိမရိွသေလာက္နည္းသည္။အိမ္တြင္ ေမေမရိွလ်ွင္ ေဖေဖကအလုပ္မ်ားေနတတ္ၿပီး ေဖေဖရိွေနျပန္လည္း ေမေမကမိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္အျပင္ထြက္အလုပ္လုပ္ရသည္။ႏွင္းထိုအရာမ်ားကို အခ်ိန္ကာလၾကာျမင့္လာေသာအခါ စိတ္ပ်က္လာသည္။မိသားစုဟူေသာအဓိပၸာယ္ကို သူမသိခ်င္ေတာ့.......ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စိတ္ေပ်ာ္ရာကိုသာလုပ္ၿပီး မိဘမ်ား၏အခ်ိန္မေပးႏိုင္မႈမ်ားအေၾကာင္း မိမိ၏ေမတၲာငတ္မြတ္ေနမႈမ်ားအေၾကာင္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ေမ့ထားခဲ့ေလသည္။
ႏွင္းကိတ္မုန႔္ႏွင့္ေကြကာစားေသာက္ၿပီး၍ ဘႀကီးမႈန္ကားေပၚတက္ကာ ေက်ာင္းလာခဲ့သည္။မနက္ပိုင္းအတန္းပိုင္အခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ျမန္မာစာႏွင့္ပတ္သတ္၍ ဆရာမကမိတ္ဆက္သည္။သင္ခန္းစာႏွင့္ပတ္သတ္သၫ့္သိမွတ္စရာမ်ားကိုေျပာျပေလသည္။
"သားတို႔သမီးတို႔ေရ ျမန္မာစာဆိုတာ ဟိုးသူငယ္တန္း ကႀကီးခေခြးကေနစသင္ခဲ့ၾကတာေနာ္"
"ဟုတ္ပါတယ္ဆရာမ"
"ေအး ဒီေတာ့ ဒီစာကိုဆယ္တန္းေရာက္မွခုႏွစ္အိမ္ၾကားရွစ္အိမ္ၾကားေအာ္မက်က္သင့္ေတာ့ဘူး "
"ကိုယ္တိုင္ေတြးတတ္တဲ့အက်င့္ကေလးလုပ္ေပးရမယ္"
"ခက္ဆစ္လို သဒၵါလိုဟာကိုက်က္တာဆရာမအျပစ္မေျပာဘူး"
"ကဗ်ာေတြ စကားေျပေတြ စာစီစာကံုးေတြ စကားဆက္ေတြကိုေတာ့မက်က္နဲ႔ေတာ့"
"ဘာေၾကာင့္မက်က္နဲ႔လို႔ေျပာရသလဲဆို သားတို႔သမီးတို႔စဉ္းစားၾကၫ့္ကြယ္"
"ကဗ်ာဆိုတာလည္း ေရွးစာဆိုႀကီးမ်ားေရးသားျပဳစုခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို စကားလံုးလွလွေလးေတြသံုးၿပီး တန္ဆာဆင္ထားတဲ့စာတစ္ပုဒ္ပါ"
"ဟိုးေခတ္ကအသံုးနဲ႔ဒီေခတ္အသံုးမတူလို႔သာ တို႔ေတြက ခက္ဆစ္ဆိုတဲ့အရာႀကီးကို ႏႈတ္တိုက္က်က္ေနရတာျဖစ္တယ္"
"ကဗ်ာမွာေရးထားတဲ့စာပိုဒ္ကေလးေတြလိုအပ္ရင္ထၫ့္ထၫ့္ေပးရတယ္ စာလိုျပန္ေရးတဲ့အခါ အဲ့ဒီမွာတို႔ေတြဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးႀကီးက်က္စရာမလိုဘူး"
"မင္းတို႔တကၠသိုလ္မွာျမန္မာစာယူတဲ့အခါ ဒါကို Conditionလို႔သင္ရမယ္"
"သူက ဒီစာပိုဒ္နဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ကဗ်ာစာသားၫွပ္သံုးတာပဲ"
"ဒီေတာ့ ဘယ္လိုေမးခြန္းေမးလာရင္ ဘယ္လိုကဗ်ာစာသားထၫ့္ၿပီး အဲ့ဒီစာပိုဒ္ကိုပဲဘာသာျပန္မယ္ နိဒါန္းခ်ီ နိဂံုးကေမးခြန္းကေပးတဲ့သံုးသပ္ခ်က္ကို ကိုယ့္အျမင္ေလးနဲ႔ေရးသြားမယ္"
"ဒါဆိုမင္းတို႔အသံေတြနာေအာင္စကားေျပ ကဗ်ာကိုကုန္းေအာ္က်က္စရာမလိုေတာ့ဘူး"
"ဒါမွမဟုတ္ ဆရာမ ကြၽန္ေတာ္ကြၽန္မတို႔ကေတာ့ က်က္မွကိုရမွာ မက်က္ရင္မရဘူးဆိုလို႔ကေတာ့လည္း သေဘာေပါ့"
"ဆရာမကေတာ့ တပၫ့္ေတြအတြက္အလြယ္ကူဆံုးလမ္းကိုျပေပးမယ္ ေနာက္ကလိုက္တာမလိုက္တာကသားတို႔သမီးတို႔အပိုင္း"
"ကဲ ဒီေန့ ကဗ်ာသင္မယ္"
"ေရႊႏွင့္ယိုးမွားပန္းစံကား"
"အားလံုးစာအုပ္ထုတ္ၿပီးၿပီလား"
"ၿပီးပါၿပီ ဆရာမ"
"ဒီကဗ်ာဟာ ပုဂံေခတ္ကေနေရးဖြဲ႔ထားခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ေရးတဲ့သူကေတာ့အတိအက်မသိရလို႔ အမည္မသိေရွးစာဆိုလို႔ ပံုႏိွပ္စာအုပ္ထဲမွာေရးထားတာ"
"ေတြ့လား သားတို႔သမီးတို႔"
"ဟုတ္ကဲ့ ေတြ့ပါတယ္"
"ကဗ်ာေလးရဲ့အစမွာဘယ္လိုေရးဖြဲ႔ထားသလဲဆိုေတာ့ ...."
"သိုးကေလ
ပုပၸါးနတ္ေတာင္ အေခါင္ျမင့္ဖ်ား
စံုေတာျပား၌ နံ႔ရွားႀကိဳင္လြင့္
ခါတန္ပြင့္သည္ ေရႊႏွင့္ယိုးမွား
ပန္းစံကားတဲ့"
"ဒီကဗ်ာစာပိုဒ္ေလးရဲ့အဓိပၸာယ္သည္"
"သိုးကေလဆိုတာ အတိုေျပာရရင္မင္းတို႔အိမ္မွာ အိမ္တြင္းအိုးဆြဲထားတဲ့နတ္မင္းႀကီးေပါ့ကြယ္"
"မင္းမဟာဂီရိနတ္ေပါ့ လူနာမည္ဦးတင့္တယ္ေပါ့"
"ဒီနတ္မင္းႀကီးကိုေခၚလိုက္တာပါပဲ"
"ဦးထုတ္ေဆာင္းထားတဲ့နတ္မင္းႀကီးေပါ့ကြယ္ သိုးကေလဆိုတာ မင္းတို႔နတ္ကနားပြဲေတြမွာျမင္ဖူးတယ္မလား တဘက္ေလးေတြနဲ႔ေပါင္းထားတာေလ ဦးထုပ္ပံုစံေပါက္တယ္"
" အဲ့ဒီမွာမိန္းမပ်ိဳေလးကသူ႔ရဲ့အခ်စ္ေရးကိစၥကိုမင္းမဟာဂီရိနတ္မင္းႀကီးကိုတိုင္တည္ဖို႔အစခ်ီလိုက္တာျဖစ္တယ္ သိုးကေလလို႔ေျပာၿပီး"
"ပုပၸါးဆိုတာ နတ္ေတာင္ ရိုးရိုးေတာင္မဟုတ္ဖူးေနာ္ နတ္ေတြဝိဇၨာေတြေဇာ္ဂ်ီေတြေပ်ာ္စံရာေျမတဲ့
ေနာက္ၿပီး အေခါင္ျမင့္ဖ်ားဆိုတာ အျမင့္ဆံုးလို႔အဓိပၸာယ္ရတယ္"
"စံုကလည္းေတာ ၿမိဳင္ကလည္း ေတာ နံ႔ရွားႀကိဳင္လႊင့္ဆိုတာ အဲ့ဒီပန္းအနံ႔ေလးဟာေမႊးႀကိဳင္ေနၿပီးတစ္ေတာလံုးတစ္ေတာင္လံုးပ်ံ့လႊင့္ေနတယ္ေပါ့ကြယ္"
"ခါတန္ပြင့္သည္ အဲ့ဒီပန္းက မင္းတို႔အိမ္ေတြမွာစိုက္တဲ့ထိုင္၀မ္ႏွင္းဆီေတြလို ရာသီမေရြးမပြင့္ဘူး"
"သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ႔အခါမွပြင့္တယ္လို႔ေျပာခ်င္တာ"
"ေရႊႏွင့္ယိုးမွားဆိုတာ အဲ့ဒီပန္းေလးေတြရဲ့အဆင္းဟာအဝါေရာင္ရိွၿပီး ေရႊရဲ့အေရာင္နဲ႔ေတာင္ထင္မွတ္မွားရေလာက္ပါတယ္လို႔ စာဆိုကဒီလိုေရးဖြဲ႔ျပထားတာ"
"ကဲအားလံုးကိုစုၿပီးဘာသာျပန္ရရင္ နတ္ေတြေပ်ာ္စံရာ အေခါင္အဖ်ားအျမင့္ဆံုးျဖစ္ၿပီး တစ္ေတာလံုးတစ္ေတာင္လံုးကိုေမႊးပ်ံ့ႀကိဳင္လိႈင္ေနၿပီးအခ်ိန္သင့္အခါသင့္သာပြင့္တတ္ေသာဝါေသာအဆင္းရိွသၫ့္ ေရႊေရာင္ႏွင့္ေတာင္ထင္မွတ္မွားရေသာစကားဝါပန္းတို႔ပြင့္ရာ ပုပၸါးေတာင္ႀကီးမွာေနထိုင္တဲ့ မင္းမဟာဂီရိနတ္မင္းႀကီးေရလို႔ ေျပာလိုက္တာ"
"ဆိုေတာ့က အမ်ားႀကီးေခါင္းထဲကိုရိုက္မသြင္းခ်င္ဘူးတစ္ေန့ကိုနည္းနည္း နည္းနည္းခ်င္းသြင္းသြားမယ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးဒီေန့အၿပီးရွင္းမယ္"
"မရွင္းခင္ Discussionလုပ္မယ္"
"ဒီသင္ခန္းစာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဘာေမးခ်င္လဲ"
အစအဆံုးရွင္းေနသည္ကိုနားစိုက္ေထာင္ေနေသာ ႏွင္းမွာစာရွင္းလို႔ၿပီးသည္အထိသူ႔မွာေငးလို႔မၿပီး။ေဘးက ပိုပိုက ေျခေထာက္ကိုနင္းခ်လိုက္မွ အသိ၀င္ေတာ့သည္။
"ႏွင္း မ်က္လံုးက ေက်ာက္သင္ပုန္းကိုကပ္ေတာ့မယ္"
(ပိုပို)
"မဟုတ္ပါဘူး ငါကေတြးၾကၫ့္ေနတာ"
(ႏွင္း )
"အဲ့တာဆိုနင္ေမးစရာရိွၿပီလား"
(၀တီ)
"အင္းေပါ့ဟ"
(ႏွင္း)
"ဘာလဲ ဘာလဲ ငါတို႔ကိုေျပာျပ"
(ညိုမီ)
"No"
(ႏွင္း)
"Proႀကီးကေဈးကိုင္တာဟာ မေမးေတာ့ဘူး"
(၀တီ)
"ျမန္မာဇာတ္ကားလို မၾကာမွီ လာမည္ ေမ်ွာ္"
(ႏွင္းက စိတ္ႀကီး၀င္ေနေသာရုပ္ကေလးျဖင့္)
ႏွင္းရုတ္တရတ္မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး လက္ပိုက္ထားကာ သူမအားေမးခြန္းေမးရန္ဟန္ျပင္လိုက္သည္။သူမက ႏွင္းကိုျမင္၍ -
"သမီး ဘာေမးခ်င္သလဲ ေမး"
"တီခ်ယ္ သမီးစဉ္းစားေနတာေလ "
(ေမးေလးကိုသူ႔လက္ေလးျဖင့္ပြတ္သပ္ကာ ဆရာမႀကီးပံုဖမ္းလ်က္)
"ေအး ေျပာၾကၫ့္ပါဦး"
"မင္းမဟာဂီရိက အတြင္း၃၇မင္းထဲပါတာလား အျပင္၃၇မင္းထဲပါတာလားဟင္"
"ဟာ...... ဒီကေလးကေတာ့ "
(သူမႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ကာၿပံဳးလ်က္ လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားေသာေျမျဖဴအပိုင္းအစေလးျဖင့္ႏွင္းဆီကိုတၫ့္တၫ့္ပစ္လႊတ္လိုက္သည္)
"အား....နာတာ"
(ႏွင္းနဖူးတၫ့္တၫ့္ကိုမွန္သြားရာ)
"ဘာ ခုမွနာတာလဲ"
"ေပါက္ပန္းေလးဆယ္ေတြေမးတုန္းကေမးၿပီး"
"တီခ်ယ္ကလည္း သမီးတကယ္စဉ္းစားေနတာ မစဉ္းစားတတ္ေတာ့လို႔ တီခ်ယ္ကေမးဆိုတဲ့အသံၾကားလို႔ေမးၾကၫ့္တာကို"
(ႏႈတ္ခမ္းေလးဆူကာ မ်က္ေမွာင္ကုတ္လ်က္သူမအားစကားဆိုေနေသာႏွင္း)
"ထိုင္ ထိုင္ သုခမိန္ပညာရိွႀကီးေရ"
"ေတာ္သိခ်င္ရင္ က်ဳပ္နတ္ကနားပြဲသြားမွေတာ့္ေခၚသြားမယ္ အဲ့ဒီက်မွနတ္ကေတာ္ကိုႀကိဳက္သလိုေမး"
"ခုေတာ့စာရွင္းတာပဲ ထိုင္နားေထာင္ေတာ့"
"ဟုတ္"
ဆူေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္ႏွင္းေနရာမွာျပန္ထိုက္လိုက္ၿပီးစာရွင္းျပေနသၫ့္သူမမ်က္ႏွာကိုပဲတစိမ့္စိမ့္ျပန္ၾကၫ့္ေနျပန္သည္။တစ္စံုတစ္ရာကို အေဝးကေနေငးေမာၾကၫ့္ရတာအရသာတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္ကိုခုမွသိသည္။ဤအရာကား မိမိျမတ္ႏိုးရေသာပန္းေလးတစ္ပြင့္ျဖစ္ခဲ့လ်ွင္~~~~~~~
မွတ္ခ်က္။ ။စနစ္ေဟာင္းျမန္မာစာသင္႐ိုးကိုသာယူ၍ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
......... Episode - 5ဆက္ရန္...........
May Tharaphu ✍️✍️