"ကဲဆိုစမ္းပါဦး မသက္ေဝ"
"ေမးမလို႔ကိုႏွစ္ပတ္ေလာက္ေအာင္းထားရတာ ကိုယ္သိခ်င္ေနၿပီေျပာျပေတာ့"
"ေျပာပါ့မယ္ကြာ ကိုယ့္မွာလည္းေျပာစရာဆိုလို႔မင္းပဲရိွတာ"
မိုးရြာေနသၫ့္ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ တံစက္ၿမိတ္တြင္မလႈပ္မယွက္ထိုင္ေနေသာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း နာက်ည္းေၾကကြဲေနေသာမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္အတူမိုးေရထဲ၌ေျပးေဆာ့ေနေသာေကာင္မေလးကိုျမင္ရသၫ့္အခါ သူမရင္ထဲ၌ နာက်င္ေနရေၾကာင္း ထိုကေလး၏စိတ္ကစားမႈအေပၚမိမိအဟုတ္ထင္မိပါကခက္ကုန္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းအားရွင္းျပေလသည္။သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကလည္း ေသခ်ာနားေထာင္ေပး၍ -
"မင္းတို႔အျဖစ္ကလည္းတယ္ခက္တာပဲ"
"ႏွင္းကကေလးဆိုေပမယ့္ မင္းအေပၚစိတ္ကစားတာမဟုတ္တာေတာ့ကိုယ္အေသအခ်ာေျပာရဲတယ္သက္ေဝ"
"ညိုမီနဲ႔စကားေျပာတိုင္း ညိုမီကႏွင္းအေၾကာင္းၫွပ္ေျပာေလ့ရိွတယ္"
"ႏွင္းကမင္းအေပၚမွာ ဆရာမလိုခ်စ္တာထက္ပိုေနတာကိုမင္းသိတယ္မလားသက္ေဝ"
"ကိုယ္သိပါတယ္ဖူးငံု"
"ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္းအဲ့ဒီအျဖစ္ကိုလက္ခံဖို႔ခဲယဉ္းေနတယ္ကြယ္"
"ကေလးကို ရက္ရက္စက္စက္လည္းမေျပာခ်င္ဘူး အႀကံဉာဏ္ေလးဘာေလးေပးပါဉီးကြာ ကိုယ္မစဉ္းစားတတ္ေတာ့လို႔"
"ကိုယ္ေျပာခ်င္တာတစ္ခုပဲသက္ေဝ မင္းကိုယ့္ကိုအႀကံဉာဏ္မေတာင္းနဲ႔ မင္းႏွလံုးသားကိုျပန္အႀကံဉာဏ္ေတာင္း"
"မင္းဘာလုပ္သင့္သလဲ မင္းႏွလံုးသားကေရာ ဘာေျပာလဲမင္းနားေထာင္ၾကၫ့္ပါ"
"ကိုယ္ျမင္ရသေလာက္မင္းေရာ ႏွင္းပါဆက္သြယ္မႈတစ္ခုေတာ့ရိွေနၿပီ"
"အဲ့တာကအခ်စ္ျဖစ္မလားဆိုတာ မင္းျပန္စဉ္းစားၾကၫ့္ပါ ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး"
"မင္းေရာညိုမီေလးကို ခ်စ္ေနၿပီလား"
"မညာတမ္းေျပာရရင္ ကိုယ္၀န္ခံပါတယ္သက္ေဝ"
