I WENT OUT OF THE DARKENED ROOM. I can now finally breathe. Airy went on me and held my arms. They looked worried around me.
"Sino 'yon? Ba't ka niya hinila ng ganon? Anong nangyari sa loob?" Airy asked. "Zandra, kakilala mo ba 'yon? Nakakatakot 'yon, ha." Vanessa added.
I had no idea that this would occur. My hands were still trembling; the hunts seemed to go on forever. The packed area was full with rumors of violence. Just if I paid attention to him.
"Ma'am! Ma'am! Are you okay?" One of the men he bought me asked.
I gulped. "D-don't report this to h-him. Don't tell him what happened today." My throat feels tight.
He frowned. "Just don't." I don't want to face anyone anymore except him. I find it dizzying the situation i started again.
Hindi ko alam kung anong sasabihin ko o ano man ang gagawin ko. Binalik ni Finnian ang totoong ako, subalit ba't ko pilit na binabalik yung lumang ako? Sinisira ko ba ang maayos na pahina?
May asawa na siya at ako din.
"Halika na. Umuwi na tayo." Naiwan ang mga tanong nilang hirap kong sagutin. Umalis ako kagad sa lugar at iniiba ang laman ng utak ko. Sa loob ng kotse, ginugulo niya ulit ang utak ko. Wala akong pakialam sa sasabihin ng iba, pero kung kay Finnian, malaki ang talo ko. Lalo na ngayong alam kong guguluhin niya kami.
"Ma'am-"
"Shut up!" Bulyaw ko sa kanya. Sobrang gulo ng ulo ko. Walang lumabas sa bibig niya, naghari ang katahimikan sa loob ng kotse. Ibinaling ko ang tingin sa langit, puno ng kaba ang puso ko. Parang tinapon ko ang dekada para lang matikman ulit ang sarap ng kasalanan.
Tumunog ang telepono ko sa gilid. Pangalan ni Finnian ang lumabas, tila wala akong balak sagutin ito.
Hindi ko maintindihan, ang mga nangyayari.
Umikot sa ulo ko ang kagagawan ko. Tumigil ito kasabay ng pagtigil ng sasakyan. Inangat ko ang tingin ko at saktong nasa labas siya, tumugma ang mata namin, nawala bigla ang lakas ko.
Nasa mata niya din ang pag-aalala. Umusog ako at binuksan ang pintuan. Lumapit siya sa'kin dala ang payong niya. Tila hindi ko din napansin ang pag-ulan. Isinilong niya 'ko sa dala niyang malaking itim na payong.
Pinilit kong ngumiti sa kanya, parang lang makita niyang ayos ako. "Hindi mo sinasagot ang tawag ko." Sabi niya. Yumuko ako dahil hindi ko kinaya ang tingin niyang malambot.
I bit my lips and exhaled sharply. "I need to rest." I spoke.
My feet started to walk away from the scene. The pain shooting my heart and I'm trying my best to keep it. I laid my back on my mattress. Feels like I'm betraying, cheating, and breaking him.
Why am I doing this?
For revenge?
My phone rang. I took it and answered the unknown number. "Yes?" I asked.
"It's me."
His voice filed my ear. "Kanino mo nakuha number ko? Bakit ka tumawag, ha?" Bulong ko. Umikot ang tingin ko sa kwarto. "It's a secret. Tumawag ako para malaman kung kelan tayo magkikita? Alam kong minuto palang ang lumulipas, pero gusto na kitang makita ngayon. Gusto kong makita ka, maramdaman ka ulit, ilang taon na din ang lumipas, Zandra." Sabi niya.
Tumayo ako at kinuha ang susi sa kotse. "Let's meet at near Addessa." Pinatay ko ang tawag.
I opened the door and surprised to see Finnian there. He is standing while staring at me coldly.
"Where are you going, Zandra? It's getting late." I gulped and looked away. "I need to meet my friends." My throat feels tight for being untruthful. "Who are they? I'll talk to them-"
"No, Fin. I can do it." The clock is ticking. "Zandra, it's getting darker outside, you need to stay here, unless you let me accompany you." I crossed my arms. "What do you think on me, Fin? Hindi ko kaya mag-isa? Fin, I'm twenty-eight, I'm from here, Philippines! I knew every hole and reckless road here. So, why do I need you there?" I argued.
He pinched his nose and shifted his eyes. "Zandra, that's not what I'm saying. I'm just worried-"
"You're not, Fin. You are pointing to my thoughtless behavior. Do you think I don't know that? Back then I was young, but I knew now." My brain is probably working right now! So, stop that, Fin! It feels like you're making me an idiot." I run my hand on my hair in distressed. His strong eyes suffocate me. I pace back and forth.
"Zandra, I don't know that you think that way. My apologies. Let me just drive you there and I'm fine." He offered with low voice. "No, Fin. Dumito ka lang." I hissed and walked away.
His footsteps still on my back. "Zand, let's talk." He gripped on my left arm, but I shrugged him. "Zandra, listen on me." His voice is pleading suddenly made me back on my right mind.
Lumapat ulit ang kamay niya sa bisig ko ngunit dumistansiya ako sa kanya. "Maybe later, Fin." I declared. Nagsimula na kong lumabas ng bahay at sumakay sa sasakyan ko. Pinaandar ko ito patungo sa pinag-usapan namin.
Sa daanan palang ay sinisimulan ng buksan ang ilaw, dahil padilim na nang padilim. Pagdating sa pinag-usapan namin ay nakita ko siya. Nakatayo siya sa sulok suot ang polong kupas. Nagdalawang-isip pa ako kung lalapitan ko siya o hahayaan na lang.
I took my phone on storage compartment and called him. Just seconds he answered. "I'm here." Before he could speak, I spoke. He saw me inside of the car. Finnian must be frustrated on me.
Nagsimula siyang maglakad papunta sa kotse ko, sa tabi ng bintana ay nagtugma ang aming mga mata. "Come inside.." I said on the phone.
Wala siyang sinayang na sigundo at lumipat sa kabila. Pumasok siya sa sasakyan at naghari ang katahimikan dito.
"Paano ako makakabawi, Zandra? Paano ko bubuoin ulit ang tayo?" Hindi ako nakakibo.
"Zandra, tell me, lahat gagawin ko." Gumapang ang kamay niya sa kamay ko. "Lahat, Zandra." Narinig kong nabasag ang boses niya. Bumaling ako sa kanya, nakita ko ang panginginig ng balikat niya at nagsimula mamula ang mga mata niya.
Nanatili ang pagiging walang emosyon ng mukha ko. Wala na ang awa kong pakiramdam sa kanya, hindi ko din alam kung may pakinabang pa siya. Tinanggal ko ang kapit ng kamay niya sa'kin at binalik sa kanya.
Binaling ko ang tingin sa harapan bago nagsalita.
"Narinig kong nag-aaral ang mga anak nila Opia at Everett sa paaralang sinusuportahan ko." Tumango siya. "Ilan sila?"
"Lima ang anak ni Everett na sinusuportahan mo, samantalang pito naman ang kay Opia." Natawa ako. Ang mga anak nila ay nasa paaralang pinag-aralan namin, kung saan sinira at minaliit ako.
I drive out in the city. The night light filed the city. I wanna freshen myself out so I parked on the side.
"Zandra, what's on your thoughts?" He asked. I closed my eyes and exhaled the deep unpleasant feeling. I started the fight with him, and I left him there. Guilt entered my body. "Do you want me to take away the pain?" He broke in. Our eyes met, his gaze dart from my mouth to my eyes.
"P-please.." I softly murmured.
"You will undoubtedly feel worse if I continue to treat you here." He said smoky. "Forget the bed. Let's do it right here." I whispered roughed.
Gumapang ang kamay niya sa bewang ko at hinigpitan ang hawak sa tela ko. Bumaba siya at lumapat ang labi niya sa malambot kong labi. Tumigil ang pagtibok ng puso ko na parang may lason na nagsalita sa utak ko.
Sinisigaw nito na itigil ko ang ginagawa ko. Ngunit sinimulan niyang tanggalin ang damit ko habang naglalaban ang aming labi. Pinaranas niya sa'kin ang sakit at hinagpis na hindi binigay ni Finnian sa piling ko. Lumayo kami sa isa't isa at nagtagpo ang aming mata, nasakasulat dito ang pagnanasa sa isa't isa.
"Zandra.." Bulong niya malamit sa labi ko.
Umakyat ang kamay niya sa kapirasong damit ko. Handa niya na 'tong tanggalin nang parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Nagtugma ang mata namin ni Finnian sa salamin ng kotse. Pakiramdam ko ay tumaas lahat ng balahibo ko sa katawan.
"Fin." Isang salita lang ang nabulong ko.
Tinulak ko si Terick. Mabilis akong bumaba ng sasakyan at tumakbo sa pwesto niya.
"Fin.." Tawag ko sa kanya.
Walang kakulay-kulay ang mata niya. Nakatitig lang ito sa'kin. Hindi ko alam kung anong sasabihin o gagawin sa kanya.
"Friends? Is he your friend?" He said tight.
My body froze. I saw how he clenched his fist. "Fin, l-listen to me, please." I tried to touch his face, yet he stepped back.
Pakiramdam ko ay napunit ang puso ko. Iniwas niya ang tingin niya at bumuga ng malamig na hangin. "Is this how you plan to resolve our conflict?" A plastered fake smile on his face. My blood's bitterness is detectable in my mouth. I'm not sure how to respond to him.
"Fin..S-sorry." Yumuko ako. Sinubukan ko ulit hawakan ang kamay niya gamit ang nanginginig kong kamay. "I'm s-sorry, Fin." Pinilit kong tignan ang mata niyang puno ng sakit. Nahulog ang butil ng luha sa mata ko. Malambot ang mata niyang nakatingin sa'kin, na parang hindi niya kayang magalit sa'kin.
"Z-zandra, stop crying. You know I never wanna saw that ." He pointed on my tears. Yes, he never made me cry. Pinunasan niya ang luha sa mata ko at tumingin ulit sa malayo.
Hindi siya nakakibo ng ilang minuto. Ngayon ko lang naisip ang ginawa ko. Sinisisi ko ang sarili ko sa pagiging mapusok at pinagana ko na naman ang pagiisip ng padalos-dalos.
Mabilis niyang hinila ang kamay ko at ikinulong ako sa mainit niyang dibdib. Binaon ko ang mukha ko sa dibdib niya at umiyak dito. "I d-didn't think wise, Fin. Here am I again, being stupid for my own. I'm sorry, Fin. I love you so much. I love so fucking much and I'm sorry for hurting you." Here in his warm arms always feels home.
"I didn't care for your feelings when I done that." He wrapped his arms around me tighter. "I'm sorry, My husband." I cried.
The second time I called him my husband. He cupped my face and whispered. "Let's forget this day." I nodded.
Terick abruptly tugged his collar after getting out of the automobile. He struck Finnian three times in the cheek. Finnian's face bore a crimson stain as a result. "Terick! Tumigil ka!" I pushed him away and went to my spouse.
Four hits to the body were returned by Finnian once he stood up. Terick briefly fell, but Finnian's final punch prevented him from doing so any further. On the side of the road, he threw himself. I grasped Finnian's hand while being at a loss for what to do.
"Tumigil ka na Finnian, umuwi na tayo.." Galit na sabi ko sa kanya.
"Ang tagal, Zandra, sobrang tagal kitang hinintay. Ngayon nandito kana. Parang walang taon na lumipas, ramdam ko pa rin na ako ang gusto mo. Ituwid natin ngayon." Sigaw niya. Iniwas ko ang tingin sa kanya.
Now that they have caused a controversy, many people are aware of it. He opened the car door after following me. However, Terick made a comment that attracted my eye right as I was going to enter.
"Zandra! Let us make everything right. Let me explain our unexpected event happened a decade ago. All of their fabricated stories. Please, Zandra, believe me now." He exclaimed.
The words he said echoed in my mind. Fabricated stories?
I cast a frowning glance at him. "W-what? What fabricated stories are you talking, Terick?" He smirked. "Get in, Zandra." Finnian called me. I remained curious about what he said. It kept spinning in my head. Every second I can't wait for what he has to say.
"Zandra, get in! " Finnian yelled suddenly made me jumped.
"Fin?" Napatanong ako sa biglaan niyang inasta. Naabutan ng mata ko ang mabilis niyang paglunok at pag-iwas ng tingin. "Halika na. Umuwi na 'ko. Pagod na ko, Zandra." Pagsamo niya.
Mabilis akong tumago at pumasok sa kotse. Sigundo ang lumipas at pinaandar niya ang makina, at nakarating din kami sa bahay. Pagbaba namin ay nagmadali akong lumapit sa kanya.
Yinakap ko siya sa likod at pinatakan ng halik ang batok niya. Ngumiti ako, sa piling lang niya umayos ang pakiramdam ko, ba't pa ko naghanap ng iba.
"I love you, Fin. Always remember that." I smiled and kissed his cheeks.