*រដ្ឋធានីប៊ែន,ប្រទេសស្វីស
•ក្នុងរាជវាំង
ទិដ្ឋភាពនៅក្នុងរាជវាំងពេលនេះកំពុងតែឆ្លេឆ្លាព្រោះនៅសុខៗព្រះនាងស្រាប់តែមានអាការកាន់តែយ៉ាប់ទៅធ្វេីឲ្យគ្រប់គ្នាមានការព្រួយបារម្ភជាខ្លាំង។លោកគ្រូពេទ្យកំពុងតែធ្វេីការពិនិត្យយ៉ាងម៉ត់ចត់ហេីយគាត់ក៏មិនយល់ដូចគ្នាដែរថាវាកេីតឡេីងបានយ៉ាងម៉េចព្រោះថាកាលពីល្ងាចទ្រង់មិនបានកេីតអ្វីធ្ងន់ធ្ងរទេគឺគ្រាន់តែខ្សោយកម្លាំងតែប៉ុណ្ណោះ។
"យ៉ាងម៉េចហេីយ!!ក្រែងលោកថាគេមិនកេីតអ្វីទេមែនទេ?"ព្រះបុត្រាច្រឡោតទាំងកំហឹងតែត្រូវបានសិុនឃាត់ទាន់មិនអញ្ចឹងទេគាត់អាចសម្លាប់គ្រូពេទ្យម្នាក់នេះក៏ថាបាន។
"ព្រះបុត្រាស្ងប់ព្រះទ័យសិនទៅក្រាបទូល!!"
"ឯងឲ្យយេីងស្ងប់បានយ៉ាងម៉េចឯងមិនឃេីញថាប្អូនយេីងកំពុងតែជិតស្លាប់ទេហេស?" ព្រះបុត្រាស្រឡាញ់ប្អូនស្មើជីវិតពេលដែលឃេីញមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់ធ្លាក់ក្នុងសភាពបែបនេះគាត់ម៉េចនឹងអាចឈរស្ងៀមបានទៅ។
"យ៉ាងម៉េចហាស់គ្រូពេទ្យ?"
"ព្រះបុត្រាគឺ...គឺថា..."
"នៅគឺហ្នឹងហេីយម៉េចមិនឆាប់និយាយមក" ដោយឃេីញថាពេទ្យនៅស្ទាក់ស្ទេីរក្នុងការឆ្លេីយព្រះបុត្រាក៏បានសម្លុតយកតែម្ដង។
"ទូលបង្គំរកមិនឃេីញពីមូលហេតុដែលព្រះនាងក្លាយទៅជាបែបនេះទេ!!" គ្រូពេទ្យនិយាយទាំងញ័រគាត់ដឹងច្បាស់ណាស់ថាគាត់ប្រាកដជាមិនរស់នោះទេដែលនិយាយបែបនេះ។
"លោកជាពេទ្យនិយាយបែបនេះបានយ៉ាងម៉េច?លោកដឹងទេបេីលោកមិនអាចជួយព្រះនាងបានទេជីវិតលោកក៏ត្រូវចប់ដូចគ្នាហេីយមិនមែនមានតែលោកទេក្រុមគ្រួសារលោកក៏ដូចគ្នាដែរ"ព្រះបុត្រានិយាយទាំងទឹកមុខប្រាកដប្រជាបញ្ជាក់ថាទ្រង់មិនបានលេងសេីចទេបេីនិយាយពីទឹកមុខគ្រូពេទ្យវិញមិនបាច់និយាយទេគឺថាស្លេកស្លាំងបែកញេីសឡេីងបិុនគ្រាប់ពោតទៅហេីយព្រោះតែភ័យពេក។
ដោយឃេីញថាសភាពការដូចមិនសូវស្រួលវ៉ាយ៉ុគក៏ចូលមកសម្រួល។
"ខ្ញុំថាលោកគ្រូពេទ្យទៅវិញសិនទៅ" គ្រូពេទ្យខំតែអរហេីយវ៉ាយ៉ុគដូចជាព្រះមកជួយជីវិតគាត់យ៉ាងអញ្ចឹងគាត់រៀបនឹងដេីរចេញទៅហេីយតែព្រះបុត្រានិយាយមួយឃ្លានេះកាន់តែធ្វេីឲ្យគាត់ញ័រជេីងលេីសដេីម។
"អ្នកណាឲ្យលោកទៅ?"
"ព្រះបុត្រា!!...ឆាប់ទៅៗ" វ៉ាយ៉ុគតបនឹងព្រះបុត្រាបន្តិចហេីយងាកមកប្រាប់គ្រូពេទ្យឲ្យឆាប់ចេញទៅមុនពេលមានការបង្ហូរឈាម។
"វ៉ាយ៉ុគ!!ឯងកំពុងតែធ្វេីស្អីហាស់" ព្រះបុត្រា ងាកមកសម្លក់ដាក់វ៉ាយ៉ុគពោរពេញដោយកំហឹងហេីយអាចធ្វេីឲ្យអ្នកផ្សេងទៀតញ័រជេីងបានតែមេីលទៅវ៉ាយ៉ុគមិនបានខ្លាចក្រែងអ្វីបន្តិចនោះទេ។
"ព្រះបុត្រាស្ងប់ព្រះទ័យសិន!!ទូលបង្គំមានវិធីហេីយ"
សម្ដីរបស់វ៉ាយ៉ុគធ្វេីឲ្យគ្រប់គ្នាមានការភ្ញាក់ផ្អេីលជាខ្លាំងជាពិសេសព្រះបុត្រា។
"ឯងដឹងស្អីខ្លះម៉េចក៏មិនឆាប់និយាយមក" ព្រះបុត្រាងាកមកសម្លក់វ៉ាយ៉ុគយូរណាស់ហេីយមិនព្រមនិយាយទេ។
"ចំពោះរឿងនេះគួរតែឲ្យ សិុន គេជាអ្នកអធិប្បាយទៅល្អជាងព្រោះគេយល់ជាងខ្ញុំ" វ៉ាយ៉ុគ និយាយហេីយគ្រប់គ្នាក៏ងាកមកមេីលមុខសិុនបន្តិចនេះតេីវាមានអ្វីកេីតឡេីងទៅ។
"សម្រេចថាមានរឿងអីឲ្យប្រាកដ" ឌិនដែន ដែលស្ងាត់មកជាយូរក៏បាននិយាយ។
"តាមពិតទៅមេកងមិនបានកេីតអ្វីធ្ងន់ធ្ងរទេគ្រាន់តែគាត់ចង់សម្រាកខ្លះឬហៅថាវិញ្ញាណចេញឆ្ងាយពីរាងកាយទៅកន្លែងមួយដែលស្ងប់ហេីយមិនចង់ត្រឡប់មកវិញឬក៏អាចជាប់នៅកន្លែងណាមួយដូច្នេះពេលវិញ្ញាណជាប់នៅកន្លែងណាមួយរាងកាយរបស់វិញ្ញាណនឹងត្រូវចុះខ្សោយអន់ថយទៅតែបេីវិញ្ញាណមិនងាយត្រឡប់ចូលរូបកាយវិញទេយូរទៅខ្លាចតែនឹងអាចស្លាប់តែគ្រប់គ្នាកុំទាន់អាលភ្ញាក់ផ្អេីលយេីងអាចនាំវិញ្ញាណចូលរាងកាយវិញបានលុះត្រាតែសមីខ្លួនយល់ព្រមតែប៉ុណ្ណោះ" សុិន និយាយចប់គ្រប់គ្នាក៏បានស្ងាត់បន្តិចព្រោះមិននឹកស្មានដល់។
"អេ!!ម៉េចក៏ឯងដឹង?" ព្រះបុត្រាឆ្ងល់ពេកទ្រង់ក៏បានសួរ។
"តាមពិតទៅមេកងមានញ្ញាណពិសេសឬហៅថាមនុស្សមានញ្ញាណទីប្រាំមួយរឿងនេះគ្មានអ្នកណាដឹងទេក្រៅពីខ្ញុំនិងវ៉ាយ៉ុគ" គ្រប់គ្នាហាក់ភ្ញាក់ផ្អេីលបន្តិចពិតជាលាក់បានល្អណាស់ដោយឃេីញថាគ្មានអ្នកណានិយាយអ្វីសិុនក៏បានបន្តប្រយោគរបស់ខ្លួន។
"មេកងមានញ្ញាណពិសេសនេះតាំងពីកំណេីតមកម្ល៉េះនឹងមានរបស់ជាប់ខ្លួនមួយសម្រាប់តំណាងឲ្យការស្លាប់និងការរស់របស់មេកងឬហៅវាគុជពន្លឺពណ៌ស្វាយតែពេលដែលត្រឡប់មកទីនេះវិញខ្ញុំដូចជាមិនបានឃេីញមេកងយកវាមកជាមួយនោះទេរបស់នេះវាសំខាន់សម្រាប់មេកងខ្លាំងណាស់ព្រោះវាបានជួយផ្ដល់ថាមពលដល់រាងកាយរបស់គាត់..."អំឡុងពេលដែលសិុនកំពុងតែបកស្រាយប្រាប់គ្រប់គ្នាវ៉ាយ៉ុគក៏មានអារម្មណ៍ថាមានគេកំពុងតែលបស្ដាប់ទេីបដកខ្លួនចេញមកស្ងាត់ៗ ពេលដែលបេីកទ្វារចេញមកទេីបឃេីញថាពិតជាមានមនុស្សពិតមែន។
"ព្រះនាងអេរ៉ា!!...ទ្រង់មិនគួរគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់មកលបស្ដាប់អ្នកដ៏ទៃនិយាយគ្នាបែបនេះទេព្រោះវាខុសនឹងច្បាប់រាជវាំង ហេីយទ្រង់ក៏មានឋាន:ជាព្រះនាងទៀតគួរតែស្គាល់ច្បាប់ទម្លាប់ខ្លះ!!" វ៉ាយ៉ុគចេញមកទាន់ពេលដែលព្រះនាងអេរ៉ារៀបនឹងចាកចេញទៅ។
"មិននឹកស្មានថាឆ្កែបម្រេីម្ចាស់ដូចជាឯងនេះហ៊ានមកប្រដៅយេីងបែបនេះសោះ"ទ្រង់ក៏ងាកមកតបតជាមួយនឹងវ៉ាយ៉ុគវិញទាំងស្នាមញញឹមបែបចម្អក។
"ឆ្កែបម្រើម្ចាស់ដូចជាខ្ញុំនេះគឺចេះដឹងគុណម្ចាស់តែសត្វរមិលគុណខ្លះមិនស្គាល់ម្ចាស់ហេីយនៅចាំលបខាំម្ចាស់ពីក្រោយខ្នងទៀត" វ៉ាយ៉ុគ តបទៅវិញទាំងស្នាមញញឹមជាប់នៅលេីផ្ទៃមុខដូចគ្នាឃេីញគេមិនសូវម៉ាត់កមែនតែបេីនិយាយហេីយមួយម៉ាត់គឺឆ្អែតដូចគេចុកអញ្ចឹង។
ព្រះនាងអេរ៉ាព្យាយាមទប់កំហឹងរបស់ខ្លួនព្រោះមិនចង់ឲ្យចេញចរិកពិត។
"ហឹុស!!វ៉ាយ៉ុគ...យេីងគ្រាន់តែចង់មកមេីលម្ចាស់ប្អូនរបស់យេីងក៏លោកមិនស្វាគមន៍យេីងដែរ?"
"មកមេីលថាស្លាប់ឬក៏រស់មែនទេ?តែសុំទោសផងមេកងរបស់ពួកយេីងរឹងមាំណាស់មិនងាយស្លាប់ងាយៗទេ"
"លោកដូចជាឡេីងចាងពេកហេីយ!!មេីលទៅម្ចាស់ប្អូនទម្លាប់មនុស្សដល់ខូចអស់ហេីយ មិនស្គាល់ពីឋាន:របស់ខ្លួន"ព្រះនាងអេរ៉ា រាងតម្លេីងសម្លេងបន្តិចហេីយតបទៅវិញទាំងចិត្តកំពុងតែក្ដៅដូចបាយពុះ។
"ត្រូវសុំទោសផងទូលបង្គំចូលចិត្តនិយាយត្រង់ៗមិនចេះលាក់ល្បិចនោះទេព្រោះទូលបង្គំមិនចេះសម្ដែងទេ!" ស្ដាប់ហេីយអាចធ្វេីឲ្យអ្នកមានខ្លួនម្ដុំៗនោះក្អួតឈាមបានបុរសម្នាក់នេះនិយាយត្រង់ពេកហេីយ។
"ហឹុស!!..." ដោយខ្ជិលនឹងតបតព្រះនាងបានបម្រុងនឹងឈានជេីងចេញទៅហេីយតែសម្ដីវ៉ាយ៉ុគក៏បានមកបង្អាក់ដំណេីរ។
"មានរឿងខ្លះចង់សួរព្រះនាង...តេីព្រះនាងមានដែលស្គាល់កាំបិតមួយនេះដែរទេ?" វ៉ាយ៉ុគលេីកកូនកាំបិតរបស់ជនល្មេីសដែលបានច្រកនៅក្នុងថង់មកបង្ហាញដល់ទ្រង់។
______________
Nisann 💎•