Unicode
"ဘယ်လိုလဲ မောင်လေး စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီလား သားသားလိုချင်လား မီးမီးလိုချင်လား"
ယန္တရာတကယ့်ကို စိတ်လှုပ်ရှားနေပါပြီ ။ Ultrasound result သိရပြီမို့ အစ်မသက် က မေးနေခြင်းပါ။
"သားလေး"
ယန္တရာ သားလေးပဲ လိုချင်ပါသည်။ မိမိနှင့်တစ်ပုံစံထဲ တူညီသော သားယောကျ်ားလေးသာ လိုအပ်သည်။ယန္တရာမရှိတော့သည့်နောက်ပိုင်း မိမိချစ်ရသူတွေကို နှစ်သိမ့်ပေးနိုင်ရန်အတွက်ပါ။အထူးသဖြင့် ဃဃလေး အတွက် အားပေးဖော်ရစေရန်....။
မိမိ၏ဃဃလေးက စိတ်ရင်းကကောင်းသည်။ဘာအတွက်ကြောင့် မိမိပေါ်ဆိုးနေသည်မသိ။သူဆိုးလို့ရလို့ ဆိုးနေတာဖြစ်မှာ...
"မောင်လေးဆန္ဒတွေ ပြည့်ပါတယ် သားလေးပါနော် တကယ်ဆိုဒိထက်စောစော သိစေချင်တာ နှလုံးအတွက်ထိခိုက်မှုရှိနိုင်လို့ Ultrasound ကို မရိုက်ပေးတာပါ အစ်မတို့ကိုနားလည်ပေးနော်"
အစ်မသက်စကားကြောင့် ကြည်နူးမှုတွေ အဆ တစ်ရာ ပိုတိုးသွားသလို။
"နားလည်ပါတယ် အစ်မသက်ရယ်"
"အစ်မကတော့ မောင်လေးပြောတဲ့ရက်ထက်စော မွေးစေချင်တယ် မွေးရက်လည်းရောက်နေပြီလေ၊ ကလေးအတွက် စိတ်ချရပေမဲ့ ငါ့မောင်အတွက် စိတ်မချဘူး နောက်ပြီး ဘယ်မှာမွေးချင်လဲ "
"ဟုတ်ကဲ့ France မှာမွေးမယ်လို့ဆုံးဖြတ်ထားတယ် ကူညီပေးပါ"
တစ်ချိန်မှာ ကိုယ်ပျောက်ကွယ်သွားသည့်တိုင် လူ့လောကကြီးမှာ ရှင်သန်ကျန်ရစ်ခဲ့မဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်အတွက် မိမိနှင့် ထပ်တူနီးပါး တူညီသည့် လူသားတစ်ဦး ကျန်ရစ်စေချင်သည်။မိမိရဲ့ ကိုယ်ပွားလေးကို မြတ်နိုးရာ ဃဃလေး အတွက် ချန်ထားရစ် ခဲ့ချင်သည်။
"ပြန်စဥ်းစားပါဦးနော် အစ်မကမကူညီချင်လို့မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီမှာက မိသားစုတွေရှိတယ်လေ ၊ဆေးရုံကလည်းအဆသင့် အစ်မတို့တွေလည်းရှိမှာ အားလုံးကငါ့မောင် ဘေးမှာရှိနေမဲ့သူတွေချည်းပဲ ဒါကိုဘာလို့ ...."
"ကျွန်တော်ခံစားနေရတာတွေကို မမြင်စေချင်လို့ပါ "
ဟင်း.....ခက်လိုက်ပါဘိ ငါ့မောင်ရယ်။ ဒီကလေး ဘာတွေတွေးပြီး ပူနေပြန်သလဲ။ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပူနေရမဲ့ အချိန်မှာ တပါးသူတွေအတွက် တွေးပေး စရာမလိုဘူးလို့ထင်တာပဲ။ ဒါကသက်သက် အတွေးပါ။ ဒီဗိုက်ဗိုက်လေး ကတော့ အဲ့လိုတွေးချင်မှတွေးမှာ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မိသားစု ရှိရာ ကိုယ့်မြေကိုယ့်ရေ မှာပဲ မွေးစေချင်သည်။ ဆေးရုံလည်း အဆင်သင့်၊တခြား ဆရာဝန်ကြီးတွေလည်းရှိနေတာ။ ကလေးအတွက်ကတော့ ပူပင်စရာမလို။သူ့အတွက်သာ......။ သက်သက်တို့အလုပ်က လူနာ့အသက်ကို မရမက ကယ်ဖို့ နဲ့ ထိုလူနာကို စိတ်ဓာတ်မကျစေရန် အားပေးဖို့ပါ။
"ဘာမှပူမနေနဲ့ ဒီအခြေနေထိတောင် ဖြတ်သန်းလာပြီပဲ ဒီမှာပဲမွေးနော် အစ်မအဆင်သင့်ပြင်ထားပေးမယ် ဟုတ်ပလား တွေးမနေနဲ့နော် စိတ်ညစ်စရာတွေတွေးရင် ဗိုက်ဗိုက်ထဲက ကလေးလေးက မျက်လုံးမှေးတယ်တဲ့နော် ကြည့်လုပ် "
"ဟင်.....ဟုတ်လား ကျွန်တော်မသိဘူး ဟုတ် ဟုတ်"
သက်သက်ပြောလိုက်မှာ တအံ့တသြနှင့် တဟုတ်ဟုတ် လုပ်နေပြန်သည်။ မျက်နှာလေးက ခုမှရွှင်လန်းလာသလို။မိမိက ပါးစပ်ထဲရှိရာ ပြောလိုက်ပေမဲ့ ဒီဗိုက်ဗိုက် လေးက အမှန်ထင်သွားသည့်ပုံ။ လိမ်တဲ့ညာတဲ့အလုပ်က မကောင်းပေမဲ့ ဒီဗိုက်ဗိုက်လေး အတွက်တော့ သက်သက်လိမ်နေဦးမှာ။ ကလေးကို ခုတုံးလုပ်ပြီး အကျပ်ကိုင်နေရဦးမှာ။
ရင်သွေးလွယ်ထားရတဲ့ မိခင်တိုင်းကတော့ ဒီလိုပဲနေမှာ။သက်သက်ကတော့ ကိုယ်ဝန်မဆောင်ဖူးလို့မသိ။ မမြင်ရသေးတဲ့ သားသမီးအတွက်တောင် ခုလိုဖြစ်နေတာ။ မွေးများပြီးရင်တော့ ဘယ်လိုများလာမည်မသိ။ သူကိုယ်တိုင် ဝမ်းနဲ့လွယ်ပြီး မွေးလာတဲ့ကလေးကို သူဘယ်လိုပြုစုပျိုးထောင်ပေးမလဲ သိချင်လိုက်တာ။
"ကံတရားနဲ့ အစ်မတို့အားလုံး ငါ့မောင်ဘက်မှာရှိနေမယ် မပူနဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ အစ်မသက် ကျေးဇူးပါ"
**ကံတရားက မောင့်ဘက်မှာရှိနေပေမဲ့ မောင့်မြတ်နိုးရာ လေးကတော့ မောင့်ဘက်မှာ ရှိမနေခဲ့ဘူး**
သို့ပေမဲ့ ကြိုးစားပြီး မောင့်ကိုယ်ပွားလေးကို ဃဃလေးအတွက် ချန်ရစ်ခဲ့မှာပါ။
အဲဒိညက ပြောပြဖို့ကြိုးစားခဲ့ပေမဲ့ အရာမထင်ခဲ့။မလိုအပ်ဘူးဆိုတဲ့ အရာတစ်ခုကို ယန္တရာမပေးချင်ပါ။နောက်ပြီး နေ့ရက်တွေ လက်ချိုးကာ ရေတွက်ပြနေတဲ့ ဃဃလေးကို လည်း ဆွဲမထားချင်ခဲ့။ထို့ကြောင့် ကစားပွဲမှအချိန်မစေ့ခင် နှုတ်ထွက်ပြီး အရှုံးပေးခဲ့တာ။
**မောင် အမြတ်နိုးရဆုံး သော တစ်စုံတစ်ယောက်အတွက် လိုအပ်ရင်အနီးဆုံးမှာ ရှိပေးပြီး မလိုအပ်ရင် ကွယ်ပျောက် သွားပေးမဲ့ လမင်းလေးပါ**
နေ့ဘက်မှာ နေ့အလင်းရောင်ကြောင့် လမင်း၏ အလင်းကို မလိုအပ်ပေမဲ့ ညဘက်ရောက်ရင်တော့ လမင်း၏ အလင်းရောင်က သေချာပေါက်လိုအပ်မှာပါ။ အကယ်၍ လမိုက်ရက်ရောက်ရင်တော့ အလင်း မီးအိမ်လေးက အနားမှာ အဖော်ပြုပါလိမ့်မယ်။
ဃဃလေး ရဲ့ ညကမ္ဘာကြီးကိုအလင်းရောင်ပေးမဲ့ လမင်းဟာ မောင်ပါ။အကယ်၍ လမင်းကွယ်ပျောက်သွားတဲ့ လမိုက်ရက် ရောက်ရင်တော့ မောင့်ရဲ့ နှလုံးသွေးအဆီအနှစ်နဲ့ ထွန်းညှိပေးထားတဲ့ အလင်းမီးအိမ်လေးက အဖော်ပြုပေးပါမှာပါ။
ဘယ်သောအခါမှ မီးစာမကုန်ခမ်းတဲ့ မောင့်ကိုယ်ပွား အလင်းမီးအိမ်လေးကို မောင့်ရဲ့နောက်ဆုံး လက်ဆောင်အဖြစ် ပေးအပ်ခဲ့ပါတယ်။
📳! ABCDEFG HIJKLMNOP QRSTUV WX Y and Z .Now I know my ABC everybody sing with me....... !📳
ph သံဆုံးသွားသည့်တိုင် မကိုင်မိ။ ဒီ ringtone သံလေးက ဃဃလေး လုပ်ပေးထားသည်မို့။
📳! ABCDEFG HIJKLMNOP........📳
သက်သက်ရှေ့က ကလေး ကို ကြည့်ပြီး သက်ပြင်းအကြိမ်ကြိမ်ချမိသည်။ ph သံမကြားရလောက်အောင် လွန်နေသည့်အတွေးတွေ ကို သက်သက်သိချင်လှသည်။ ဒီကလေး ခုချိန်ထိ အသက်ရှင်သန်နေတာ က တစ်စုံတစ်ယောက်အတွက်တဲ့။သားသား အတွက်က သက်သက်တာဝန်ယူနိုင်ပေမဲ့ ဒီကလေးအတွက်ကိုတော့ ဆုတောင်းပေးရုံကလွဲလို့ ဘာမျှမတတ်နိုင်။ သူချစ်မြတ်နိုးရသူကို တစ်ခါမှမမြင်ဖူး။ဒီကလေး ဆေးရုံကို အခေါက်ပေါင်းမရေနိုင်အောင်လာနေလည်း သူ့အမျိုးသားဖြစ်သူက တစ်ခါလေးတောင် လိုက်မလာ။အမျိုးသားဆိုသူက ဒီကိစ္စကို ပြောမပြ၍ပဲ မသိတာလား သိအောင်ပဲကြိုးစားမကြည့်တာလား။ တအိမ်ထဲအတူနေပြီး ဒီလောက်သိသာနေတဲ့ ပြောင်းလဲမှုကို မသိစရာ အကြောင်းမရှိ။
ဟင်း.....
ph ကဆက်တိုက်မြည်နေသည်မို့ အရေးကြီးမည်ထင်သည်။ ဒီကလေး ခုထိမကိုင်သေး။ သတိပေးမှဖြစ်တော့မည်။
"မောင်လေး ph လာနေတယ်လေ"
"ဟုတ်ကဲ့.... ခွင့်ပြုပါဦးနော်"
ထွက်ခွာသွားတဲ့ ကလေးကို မျက်စိတဆုံးကြည့်ရင်း........
"မောင်လေးရေ မင်းကတော့သေချာပေါက် ပျော်ရွှင်ရဖို့ ဖြစ်လာမှာပါ"
ph သံကြောင့် အပြင်ဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။ကိုနောင်ဦးကို မှာစရာရှိတာ၊ ပေးစရာရှိတာတွေပေး ရဦးမည်။
"Hello ကိုနောင်ဦး ကျွန်တော့်ကို လာခေါ်ပေးနိုင်မလား"
"......."
ယန္တရာ ကိုနောင်ဦး ကိုစောင့်ရင်း ဆေးရုံပေါက်ရှေ့တွင် ရပ်နေမိသည်။ တဝီဝီပြေးလွှားနေသော ကားများ၊ ထိုကားများကို လိုရာခရီးသို့ရောက်အောင် ထိန်းချုပ်မောင်းနှင်နေသည့် လူများ။ platform ပေါ် လမ်း လျှောက်နေသည့်လူများ။မိမိတို့အလိုရှိရာ ဦးတည်ရာကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိဖြင့် ကြိုးစားအားထုတ်ကာ လျှောက်လှမ်းနေကြသည်။ လူသားအားလုံးက အသက်ရှင်ရပ်တည်နိုင်ရန် ကြိုးစားရုန့်းကန်နေရတဲ့သူချည်းပါ။ မိမိလည်း ထိုလူသားထဲက လူတယောက်ပါပဲ။
"Boss ကားပေါ်တက်ပါခင်ဗျ"
"အာ sorry ကျွန်တော် အငေးလွန်နေတာနဲ့ ကိုနောင်ဦးရောက်လာတာ မသိလိုက်ဘူး အားနာလိုက်တာဗျာ"
မိမိ Boss ကထိုသို့သော လူမျိုးပါ။ အပြစ်ဟုမဆိုနိုင်သော အပြုအမူသေးသေးလေးကအစ အားနာတတ်သည့်လူမျိုးပါ။
"Boss ဘယ်ကိုမောင်းပေးရမလဲဗျ"
"ကိုနောင်ဦး အိမ်ပဲ မောင်းပါ ကျွန့်တော်မှာ သွားစရာမှမရှိတာ"
မိမိ ပါးစပ်သာ ဖြတ်ရိုက်ချင်မိတော့သည်။ ရှိသမျှပိုင်ဆိုင်မှုအား လုံး လွှဲပြောင်းသည့် စာချုပ်များကို မိမိရှေ့မှာတင် လက်မှတ်ထိုးနေတာ မြင်ရက်သားနဲ့။ ဒီပါးစပ်နှယ်....။ သိုပေမဲ့ Boss မှာမိသားစုတွေ ရှိနေသေးသည်လေ။ အဲဒိကိုသွားလည်း ရတာပဲ။
"ကျွန်တော့ကို ကိုနောင်ဦးအိမ်မှာ တပတ်လောက်နေခွင့်ပေးပါ၊ ကျွန်တော် အေးဆေးဆေးဆေးနေချင်လို့"
မိမိ boss အကြောင်းအသိဆုံးမို့ဒီစကားက ဘာကိုဆိုလိုသည် မှန်း သိပါသည်။ဘယ်သူနဲ့မှမတွေ့ချင်လို့ ဆိုတာကိုပေါ့။ Boss မွေးကာနီးဖွားခါနီးတောင် ဟိုဒေါက်တာက မသိဘူးလား၊မိမိကျတော့ မြွေပွေးကောင်တဲ့ သူကျဘာလဲ ကမ္ဘာအဆိပ်အပြင်းဆုံး ရွှေမြွေလား .....
"နောက်ပြီး ဒီ လက်ဆွဲအိတ်လေးကို ဃဃလေးကို ပေးပေးပါနော်။ ကျွန်တော် ဒီလောကကြီးထဲမှာ မရှိတော့ဘူးဆိုတဲ့ အချိန်မှ ပေးလိုက်ပါ အရေးကြီးဆုံးတစ်ခုက ကျွန်တော့ကိုကူညီခဲ့သလို ဃဃလေးကိုလည်း အစစအရာရာ ကူညီပေးလိုက်ပါနော် အဲ့ဒိအစား တောင်ကြီးက စိုက်ခင်းကို လက်ဆောင်အဖြစ်ပေးခဲ့ပါတယ် ကျွန်တော်စိတ်ချပါရစေ"
"စိတ်ချပါ Boss ခုတော့အနားယူသင့်ပါပြီ"
-
-
-
ရန်ကုန်ဆောင်းက မချမ်းပေမဲ့ ယန္တရာ့ ရင်ထဲခိုက်ခိုက်တုန်နေသည်။ဆောင်းလေအေးနှင့်အတူ ယန္တရာ့ ခြေလက်တွေလည်း အေးစက်လာသည်။ လှေကားလက်ရမ်းကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း ဝေဒနာ ကို သည်းခံနေရသည်။မွေးကာနီးလေ ပိုအောင့်လေ ဖြစ်တဲ့ နှလုံးကလည်း မိမိကို သေစေချင်နေလားမသိ။သားသားလေးကလည်း အတင်းကို ကန်ထုတ်နေသည်။ အပြင်ထွက်ချင်နေပြီထင့်။ ယန္တရာမွေးမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့ရက်က မနက်ဖြန်မှ မို့ အောင့်အီးနေရသည်။ တချက်ချက်ရွေ့လျားနေတဲ့ လက်တံတွေကလည်း ဒီနေ့မှ နှေးကွေးနေသလို။ ဒီ သုံးနာရီ ကို ယန္တရာ ဘယ်လိုဖြတ်သန်းရမလဲ။
ဗိုက်က နည်းနည်းတော့ နာပေမဲ့ နေသာသေးသည်။ ဘယ်ဘက်ရင်အုံကတော့ ချက်ချင်း ချက်ချင်းပင်ပေါက် ထွက်တော့မလို။
ကလေးယူမယ်ဆုံးဖြတ်ကထဲက ဒီလိုတွေ ခံစားရမယ်ဆိုတာ သိပြီးသားပါ။ ကံကောင်းသည်က မည်သည့် ခက်ခဲမှုမျှမရှိပဲ သားသားလေးကို ရခဲ့သည်။
ရင်သွေးလေး လွယ်ထားချိန်မှစ၍ ယန္တရာ့ အပြုအမူကအစ စိတ်ထားတွေ အားလုံးပြောင်းလဲ ခဲ့ရသည်။ ယောင်လို့တောင် လှည့်မကြည့်ခဲ့ဖူးတဲ့ ပရိတ်တွေ ပဌာန်း၊ ဓမ္မစကြာ၊ ဂုဏ်တော်ကွန်ခြာ အကုန်လုံးကို နေ့တိုင်း ရွတ်ခဲ့သည်။မမငယ်က မွေးရဖွားရ လွယ်တယ်ဆိုပြီး အင်္ဂုလိမာလ သုတ် ရွတ်ဆိုလို့ အလွတ်ကျက်ခဲ့ရသေးသ ည်။စိတ်ငြိမ်စေရန်လည်း တရားထိုင်ခဲ့ရသည်။ဘုရားတရား လုပ်ခဲ့တာကလည်း ရင်သွေးလေးကို မိမိလို အဆိုးအတေလေး မဖြစ်အောင်ပါ။
နွားနို့သောက်ရင် မွေးလာတဲ့ကလေးက အသားဖြူတယ်ပြောလို့ မကြိုက်တဲ့ နွားနို့ကို ကြိတ်မှိတ်သောက်ခဲ့ရ၊ဘယ်လိုအနံ့တွေမှန်း မသိ၊ မြိုမကျတဲ့ Folic acid တွေ Fenza လိုဆေးမျိုးတွေ သောက်ခဲ့ရသည်။
ရေစိမ်ချိုးတတ်တဲ့ ယန္တရာက ကိုယ်ဝန်ရှိမှ ခပ်သွက်ချိုးရလို့ချိုးရ။မတ်တပ်ရပ်ရမှာတောင် ပျင်းတဲ့လူက ညတိုင်းလမ်းတွေလျှောက်ရ၊ အလုပ်လုပ်ရင် ဘာမှဂရုမစိုက်ပဲ ကြမ်းကြမ်း တမ်းတမ်းလုပ်တဲ့သူက နုယွနေရတာကတမျိုး၊body fitတွေ ဝတ်လေ့ရှိတဲ့လူက အမြဲတမ်း ပွပွချောင်ချောင် အင်္ကျီတွေ ဝတ်ပြီးနေခဲ့ရတာ။ ကိုယ့် body ကို အမြဲဂုဏ်ယူပြီးနေခဲ့တဲ့ ယန္တရာ ကဲ ခုတော့ ပြောင်းပြန်တွေကို ဖြစ်လို့....
သိုပေမဲ့ ဃဃလေးအကြောင်း တွေးမိတိုင်း၊ဗိုက်ထဲက အကောင်ပေါက်လေးက တချက်လှုပ်လိုက်တိုင်း ယန္တရာ့ အခက်အခဲတွေ အားလုံး ကျော်ဖြတ်နိုင်ခဲ့တာချည်း။
မိမိထိန်းချုပ်နေတဲ့ ကြားမှ မခံမရပ်နိုင်အောင် ထိုးအောင့်လာသည်။ အသက်ရှူရတာမဝတော့၊ ပါးစပ်၏ အကူအညီကို ယူကာ လေကိုရှူရှိုက်ပါသော်လည်း လေ၏အငွေ့အသက်မရ၊ နှလုံးခုန်သံ တွေကလည်း တခါတခါ တိုးသွားလိုက် ကျယ်သွားလိုက်၊ နောက်ဆုံးမျက်လုံးတွေဝေဝါးက လူက လေဟာနယ်ထဲ ရောက်သွားတော့သည်။ နားထဲမှာတော့ ကိုနောင်ဦး၏ အော်သံတချို့နှင့် ambulance အချက်ပေးသံတွေက နားထဲမှာမကြားတစ်ချက်ကြားတချက်၊ မိမိ သတိမေ့လို့မဖြစ် ၊ အကယ်၍ သတိမေ့ခဲ့သော် ချက်ချင်း ဗိုက်ကို ခွဲစိတ်တော့မှာ ဒါဆို မိမိရည်ရွယ်ချက်တွေ ပျက်စီးကုန်တော့မှာ။ ဒါမျိုးတော့အဖြစ်မခံနိုင်။
ဆေးရုံရောက်သည့်တိုင် ယန္တရာ သတိမလစ်ဟင်းသေး....
"တာဝန်ကျ ဆရာဝန်တွေ ချက်ချင်းခေါ် operation ဝင်ရမယ်...."
"Oxygen အသင့်ပြင်ထား၊ O သွေး အလုံအလောက်ပြင်ထားပါ"
မျက်လုံးကမမြင်ရသော်ငြှား နားထဲမှာ ဆရာဝန်ကြီးများ၏ သတိပေးသံတွေ.....ကြားနေရသည်။
အထူးသဖြင့် အစ်မသက်နှင့် ဒေါက်တာရိပ်ပြာရဲ့ သတိပေးသံတွေက ပို ကျယ်လောင်နေသလို။
"မောင်လေး သတိထားနော် အစ်မသက်ရှိတယ် သားသားအတွက်စိတ်မပူနဲ့"
"ယန္တရာ အစ်ကို ရှိတယ်နော် ဘာမှမတွေးနဲ့ အဆင်ပြေသွားမှာ အစ်ကိုတို့ကိုယုံ လက်မလျှော့လိုက်နဲ့နော်"
nurse များ၏ ပြေးလွှားနေသံတွေ အော်ဟစ်သံတွေ ဆူညံသံတွေ ကြားနေရသည်။
"ဆရာ အောက်ထပ်က operation room တွေမအားဘူးဆရာ ၊ တတိယထပ်မှာ အသင့်ပြင်ထားတယ် "
"ဆရာမ oxygen ပိုက်တပ်လိုက်တော့"
နှာခေါင်းပေါက်ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တဲ့ ပိုက်တစ်စုံကြောင့် လူက ဆတ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။တဆက်ထဲမှာပဲ လက်ခုံပေါ် အပ်ဖောက်လိုက်သည့် နာကျင်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။
"ဆရာမ Drip ချိတ် ပြီးရင် သွေးသွင်းဖို့လုပ်ပါ ပြီးရင် လိုအပ်တဲ့စက်ကရိယာ အားလုံးချိတ်လိုက်တော့"
ထိုတင်မကသေး နောက်လက်တဖက်ကို ထပ်ဖောက်ပြန်သည်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ဒေါက်တာရိပ်ပြာအသံနှင့် Nurse တို့၏ ဆူညံသည့်အသံတွေက နီးလိုက်ဝေးလိုက်ဖြစ်နေသည်။
"ဆရာ သွေးကို လူနာက လက်မခံဘူး ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ လူနာကမငြိမ်လို့လားမသိဘူး"
"ဟင် ဆရာမဘာပြောတာလဲ ရှင်းအောင်ပြော"
"သွေးက လူနာ့ကိုယ်ထဲကို မဝင်ဘူးဆရာ ရပ်ပဲနေတယ် အပ်ကပြန်ကန်ထွက်နေတယ် သွေးတွေက အပြင်မှာတွေချည်းပဲ "
"ဒါဆို O သွေးသမားရှာပါ တိုက်ရိုက်ထည့်မှရမှာ"
ဆရာဝန်ကြီး၏ နောက်ဆုံးစကားကြောင့် ယန္တရာ စိတ်တွေ လျှော့ချပစ်လိုက်သည်။မိမိကိုယ်ထဲက သွေးကြောမျှင်တွေက ဃဃလေး၏ သွေး မှလွဲ၍ မည်သည့် သွေးမှလက်မခံနိုင်။ဒါကို မိမိကိုယ်တိုင်ပဲ သိသည်။
** မြတ်နိုးရသူလေး၏ အသွေးအသားတွေကြောင့်သာ မောင်ဆိုတာ ရပ်တည်နေနိုင်တာ**
ဒီသွေးကိစ္စက တမင်ဖန်တီးယူတာမျိုးမဟုတ်ပဲ သဘာဝအတိုင်း သီးသန့် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ဘုရားပေးတဲ့ဆုလဘ်တစ်ခုပါ။ကံတရားရဲ့ ရှေးရေစက်က အင်မတန်မှ ထူးဆန်းလွန်းသည်လေ။
"ဆရာ Heart- beat တွေ မငြိမ်တော့ဘူး "
"ကို ရပ်ကြည့်မနေနဲ့လေ ရိပ်ပြာတို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ တခုခုတော့ပြောပါဦး "
"ခဏ စောင့်ကြည့်ရအောင် "
"မစောင့်နိုင်ဘူး ခွဲစိတ်မှုကို တပြိုင်ထဲလုပ်မှရမယ် သက်သက်ကို ဝင်လာခိုင်းလိုက်တော့"
ဒေါက်တာရိပ်ပြာ စကားကြောင့် ယန္တရာ အသံကုန်အော်ဟစ်ပစ်လိုက်သည်။
!စောင့်ပေးပါ!
ယန္တရာ ဆက်တိုက်ဆိုသလို အော်ပြောနေပေမဲ့ အသံကထွက်မလာ။ လည်ချောင်းတွင်သာ တစ်နေသည်။
! ခဏလောက် စောင့်ပေး!
နောက်တခေါက်အော်ပြောသော်လည်း ဒေါက်တာရိပ်ပြာက ကြားဟန်မတူ။ဒေါက်တာ အာကာ ကတော့မိမိအခြေအနေကို နားလည်သဘောပေါက်ဟန် တူသည်။
"ရိပ်ပြာ စိတ်အေးအေးထား ဘာမှမဖြစ်ဘူး သူတစ်ခုခုကို ပြောချင်နေတာ ဖြစ်မယ် နားထောင်ပေးလိုက်ပါ"
"ယန္တရာ အကိုရှိတယ် အားတင်းထား ဘာမှမပြောနဲ့တော့ အားကုန်နေလိမ့်မယ်၊ ခုခွဲစိတ်မှု စတော့မှာ သက်သက်လည်းရောက်နေပြီ"
ယန္တရာ နာရီလက်တံကို ကြည့်ရင်း ခေါင်းသာ တွင်တွင်ရမ်းပြမိသည်။ နောက်တနေ့ သို့ ကူးပြောင်းရန် လိုနေသေးသည်မို့ ။ထိုစဥ် အစ်မသက်၏ အသံကြောင့် ယန္တရာ့ နာကျင်မှုများ လျော့ပါးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
"မောင်လေး အားတင်းထားနော် ခုချိန်ဘာမှမတွေးတော့နဲ့ သားသားလေးအကြောင်းပဲတွေး သားသားကို မမြင်ချင်ဘူးလား "
အစ်မသက်ပြောတာကို လက်ခံလိုက်ပါပြီ။ မိမိ၏ရင်သွေးသည်သာ အရေးကြီးဆုံးမို့ ခုချိန် မိမိဆန္ဒ ကို ရှေ့တန်းတင်၍ မရ။ ကိုယ့်ဆန္ဒက မိမိ၏မွေးလ မွေးရက် မွေးနံကို လိုချင်သည်မို့ စောင့်နေခြင်းပါ။နောက်ပြီး ဒီလိုရက်မျိုး ထပ်တူကျဖို့က ရှားသည်လေ။
"မေ့ဆေး ပေးပြီနော်မောင်လေး"
"ဟင့်အင်း ထုံဆေးပဲ"
ဒီတစ်ကြိမ်တော့ မိမိ၏ အသံက အောင်မြင်စွာ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
"ok"
ထုံဆေး ပေးပြီးသောအခါ ယန္တရာ့တစ်ကိုယ်လုံး ပျော့ခွေသွားသလို။ သိုပေမဲ့ နာကျင်မှုကတော့ သက်သာမသွားပါ။ ခန္ဓာကိုယ်မှ တဆစ်ဆစ်နှင့် ခံရခက်လှသည်။ ထုံဆေးကပဲ မတိုးတာလား မိမိရောဂါကပဲ ပြင်းထန်လွန်းနေသလားမသိ။ယန္တရာ လက်သီးကို ခပ်တင်းဆုပ်ပြီး မျက်လုံးများမှိတ်ထားလိုက်တော့သည်။ အသိစိတ်ကတော့ အင်္ဂုလိမာလ သုတ်ကို အခေါက်ခေါက်အခါခါ ရွတ်နေမိသည်။
အချိန်မည်မျှ ကြာသွားသည်မသိ။ ယန္တရာ့ တစ်ကိုယ်လုံး ပေါ့ပါးသွားသည်။ထို့အတူ ရယ်သံချိုလွင်လွင်လေး ကလည်း အဆက်မပြတ် ကြားနေရသည်။ရယ်သံချိုချို အဖြစ် ထင်ခဲ့သည့် ငိုသံစာစာလေးက ယန္တရာ့ကို စိတ်ချလက်ချ သွားပါတော့ဟုပြောနေသလို။
နောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ဃဃလေးကို ပြောပြချင်တဲ့ စကားများကို ပြောရင်း.....မြင်လွှာကသိသာစွာ အမှောင်ကျသွားခဲ့ပြီ။
"ဃဃလေးရေ မောင်တို့ နောက်တကြိမ်ဆုံတွေ့ဖို့ မသေချာတော့ဘူး ဒါကြောင့် မောင်ချန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ကိုယ်ပွားလေးကို ရအောင်ရှာပြီး လမိုက်ညတွေကို ဖြတ်သန်းပါ သားသားလေးရဲ့ အမည်ကိုတော. ........."
ပတ်ဝန်းကျင်တွင် အမှောင်ထုက ကြီးစိုးနေသည်။ လမိုက်ညဖြစ်သည့်အပြင် ကြယ်ကလေးများကိုပင် မမြင်ရလောက်အောင် မည်းနက်သော တိမ်စိုင်တွေက ဖုံးအုပ်ထားသည်။ခပ်ကြမ်းကြမ်းတိုက်နေသော လေပြင်း ကြောင့် သစ်ရွက်များက တဖြုတ်ဖြုတ်ကြွေကျနေသည်။ ခြေလှမ်းတလှမ်း လှမ်းလိုက်တိုင်း ခြေထောက်က သစ်ရွက်ခြောက်တွေကြား နစ်ဝင်နေသဖြင့် ခရီးမတွင်။ မျက်စိရှေ့ရှိ မြင်ကွင်းများကလည်း အနက်ရောင်ချည်းများသာ။ ဆောင်းလေအေး၏ ကျီစယ်မှုကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်က ခိုက်ခိုက်တုန်အောင်ချမ်းနေပြီ။ ဘယ်ချိန်များမှ လိုရာခရီးကို ရောက်မည်မှန်းမသိ။ကြိုးစားကာ လျှောက်လှမ်းနေရသည်။
အင့်......
တစ်စုံတစ်ခု၏ တားဆီးခံရမှုကြောင့် ရှေ့ဆက်သွား၍ မရတော့။ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း ထိုအတားအဆီးကြောင့် လဲကျသွားသည်။ ခြေမထိပ်မှ ထွက်ပေါ်လာသော ပူနွေးစေးကပ်သည့် အရည်များ....ကို ထိတွေ့ကြည့်သည်။လက်ထဲပါလာသည့် အရည်ခပ်ပျစ်ပျစ်တွေ။ကြိုးစား ပြီး အားယူကာ ထကြည့်သော်လည်း မအောင်မြင်။ ပထမအကြိမ် ၊ ဒုတိယအကြိမ် သုံးကြိမ်မြောက်သည့်တိုင်အောင် ခန္ဓာကိုယ်က ထူးခြားမှုမရှိ။
ထိုစဥ် နှင်းမှုန်များကြားမှ အလင်းရောင် ခပ်ဖျော့ဖျော့လေးကို လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။တဖြေးဖြေးနီးကပ်လာသည့်ပုံရိပ်က ထင်ရှားလာသည်။ နှင်းမှုန်များကြားတွင် ထိုလူပုံရိပ်က ခပ်မှန်မှန် ဖြင့် မိမိအနီးပါးထိ လျှောက်လာသည်။ လက်ထဲတွင်လဲ အလင်းမီးအိမ်လေး တစ်ခုကို ကိုင်ဆွဲထားသည်။ မိမိရှေ့တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလာသည့် လူကို ကြည့်မိတော့ ထိုလူက မျက်ရည်များကျမှ မိမိကို ပြုံးပြနေသည်။ သည်လူပုံရိပ်က မိမိနှင့်ရင်းနှီးနေသည့်ဟု ခံစားရသည်။သို့သော်လည်း မည်သူမှန်းသဲသဲကွဲကွဲ မသိရ။ ထိုလူကိုင်စွဲ လာသည့် အလင်းမီးအိမ်လေးကို ဘေးချသည်နှင့် တပြိုင်နက် ကလေးငိုသံလိုလို ရယ်သံလိုလို အသံများက ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဆူညံသွားသည်။မိမိဘေးက လူက မိမိကို လက်တဖက်က ခါးကို ထိန်းကာ ကျန်တဖက်က မိမိလက်ကို အသာအယာပဲ ကိုင်ကာ ဆွဲထူပေးသည်။
ကျွှတ်.....:ကျွှတ်
မိမိလည်း ထိုလူ၏ ဆွဲထူမှုကြောင့် မတ်တပ်ရပ်နိုင်သွားသည််။ လက်ထဲကို အလင်းမီးအိမ်ကလေး ထည့်ပေးပြီး ကျောခိုင်းကာ ထွက်သွားလေပြီ။ တဖြေးဖြေးနဲ့ မြင်ကွင်းမှပျောက်ကွယ်လုမတတ် ။ မိမိအော်ခေါ်နေသည့်တိုင် ပြန်လှည့်မလာ။မိမိလည်း အသံကုန်ဟစ်ကာ.....
"မောင်....."
မဟာ နှုတ်မှ နာမ်စားတစ်ခုကို ရေရွတ်ကာ လန့်နိုးလာသည်။နံရံမှနာရီကလည်း 1:11ကို ညွှန်ပြနေသည်။ ဆောင်းတွင်းအေးအေးကြီးမှာ လူကချွေးစေတွေထွက် ပြီးမောဟိုက်နေသည်။နှလုံးခုန်သံတွေကလည်း သိသိသာသာ မြန်နေခဲ့သည်။
! ငါအိမ်မက်မက်နေခဲ့တာပဲ!
အိမ်မက်ထဲတွင် မိမိအား အလင်းမီးအိမ်လေး လာပေးသွားသူက မည်သူနည်း စိတ်ထဲမှာမခန့်မှန်းတတ်။ နှုတ်မှမိမိကိုယ်တိုင် ရွတ်မိသည့် နာမ်စားကလည်း မည်သူကို ရည်ညွှန်းသနည်း။
! ကောင်လေးလား !
ဖြတ်ခနဲ ဝင်လာသည့် အတွေးစိတ်ကြောင့် အဖြေကသိသာ ထင်ရှားလာခဲ့ပြီ။
!ကောင်လေးမှ ကောင်လေးအစစ် သူပြန်လာခဲ့တာလား!
မိမိ ဘာမှမစဥ်စားတော့ပဲ အောက်ထပ်သို့ပြေးဆင်းခဲ့သည်။ မီးကပြတ်နေသဖြင့် တစ်အိမ်လုံးမှောင်မည်းနေသည်။ phမီးဖွင့်ကာ အိမ်အောက်ထပ် အိပ်ခန်းတွင်းသို့ဝင်ကြည့်ရသည်။ခြံဝဆီမှ စူးရှသော လဘက်စိမ်းနံ့ရသဖြင့် ပြေးကြည့်မိသည်။
!ဟင်...... ကောင်လေး!
မိမိကို ကျောပေးကာ ရပ်နေသည်။ ဒီကျောပြင်ကို မမှတ်မိနိုင်စရာအကြောင်းမရှိ။မျက်စိမှိတ် လက်ကိုဆန့်တန်းလိုက်ပြီး လဘက်စိမ်းနံ့လေးကို တစ်ဝကြီးရှူပစ်လိုက်သည်။ ထိုအနံ့ကြောင့်ပင် ကြောက်စိတ်တွေက အဝေးသို့လွင့်စင်ကွယ်ပျောက်သွားသည်။
ကောင်လေးက ထိုသို့လည်း မဟာ့ကို ပျော်ရွှင်စေပါသည်။ သူ့ရဲ့ရေမွှေးလေးကအစ အသုံးအဆောင်အားလုံး အပြုအမူ အပြောအဆို အားလုံးက မိမိကို တမျိုးမဟုတ်တမျိုး စိတ်ချမ်းသာစေသည်။
!ဒီတစ်ခေါက်တော့ မင်းကို လွှတ်မပေးတော့ဘူး!
မျက်စိကို ဖြည်းဖြည်း ချင်းဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မြင်ကွင်းမှာ ကောင်လေးကရှိမနေ။ခပ်ဝေးဝေးမှ ကားမီးရောင်နီကျင့်ကျင့်က လွဲလို့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာဘာမှမရှိ။မိမိစိတ်ထင်လို့များလား။ခုဏက ရေမွှေးနံ့က တကယ်ရလိုက်တာပါ။ သိုပေမဲ့ လက်တွေ့မှာ ကောင်လေးကရှိမနေ။မိမိစိတ်စွဲလမ်းမှုကြောင့် ကောင်လေးကို မြင်မိတာနေမှာ......။
ခုတလောကောင်လေး အကြောင်းတွေချည်း စဥ်းစားမိနေသဖြင့် စိတ်စွဲကာ မြင်မိမြင်ရာ မြင်နေခြင်းဖြစ်ရမည်။အိမ်မက်ကလည်း စွဲလမ်းခြင်းကြောင့်ပဲဖြစ်မှာ။မနက်ခင်းက အစပြုလို့ ညဘက်အိပ်ချိန်ထိတောင် သူ့အကြောင်းက မိမိစိတ်အစဥ်ကို လွှမ်းမိုးထားသည်မို့ ခုလိုတွေဖြစ်နေတာ။
မဟာလည်း ဘာမှမတွေးတော့ ပဲ အိပ်ခန်းဆီသာ ပြန်လာခဲ့သည်။ ကောင်လေးထွက်သွားပြီးကထဲက ဒီအိမ်ကြီးက ခြောက်ကပ်သွားသည်။ ကောင်လေးရှိစဥ်ကဆို ဒီအိမ်ကြီးမှာ အော်သံဆူသံတွေ ခဏတိုင်းကြားရသည်။မိမိ၏ အလိုမကျမှုပေါင်းများစွာကို သည်းခံကာ ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာ အတူနေပေးခဲ့တာ။
!ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကောင်လေးရယ်!
မဟာ ဒီညနဲ့ဆို အိမ်မက်ဆိုးတွေမက်နေခဲ့တာ ရက်ပေါင်းမနည်းတော့ ။လန့်နိုးတိုင်းလည်း ခုလို ခြံထဲဆင်းကြည့် ခဲ့တာ။စူးရှတဲ့လဘက်စိမ်းနံ့နဲ့ ကားမီးနီကျင်ကျင်ကလွဲလို့ ဘာမျှမတွေ့ရ။ဒီလိုမျိုး အဖြစ်အပျက်တွေက ကောင်လေးထွက်သွားတဲ့ နေ့ထဲကစတာပဲ။သူထွက်သွားခဲ့တာ အောက်တိုဘာလ အကုန်လောက်မှာ။ ဒီနေ့ နိုင်ဝင်ဘာ ၁၆ ရက် အင်္ဂါနေ့ ဆို ၁၆ရက် ရှိခဲ့ပြီ။
!ကောင်လေးရေ ပြန်လာခဲ့ပေးပါ၊ မကြာခင်ကျရောက်တော့မဲ့ ငါ့မွေးနေ့မှာ မင်းကို တွေ့ချင်တယ် အရင်နှစ်ကလို birthday present အကြီးကြီးလည်း ပြင်ဆင်ထားနော်!
မနက်ဖြန် company မှာအရေးကြီး အစည်းအဝေး ရှိသည်။ မဟာ့ကို မလိုလားတဲ့ ဝန်ထမ်းတွေကြောင့် အလုပ်လုပ်ရတာပင်ပန်းပေမဲ့ ကောင်လေးက စိတ်ချလက်ချ အပ်ခဲ့တာမို့ ကြိုးစားရမည်။တချိန်မှာ သူပြန်ရောက်လာလျှင် အဆင်ပြေသွားမှာလို့ စိတ်ကတွေးရင်း ဖြတ်ကျော်ခဲ့ရသည်။လက်လွှဲခဲ့သည့် လုပ်ငန်းတွေကလည်း ဟိုမြွေပွေးကောင် ကူညီပေးလို့တော်သေးသည်။ဒီလောက် ကြီးမားကျယ်ပြန့်သည့် လုပ်ငန်းတွေကို သူဘယ်လိုများလုပ်ခဲ့သည်မသိ။
-
-
-
ရက်တွေလတွေလည်း အလီလီပြောင်းလဲလာခဲ့ပြီ။ဆောင်းရာသီ ကုန်ဆုံးလို့ နွေရာသီကိုတောင်ရောက်လာခဲ့ပြီ။
ဒီနေ့ကမဟာ့မွေးနေ့ မတ်လ 9 ရက်။ အရင်နှစ်က ဒီလိုအချိန်မှာ ကောင်လေးကမိမိအနားရှိခဲ့သည်။အဲ့ဒိနေ့ကအဖြစ်ပျက်ကို စိတ်ထဲမှာပြန်တွေးရင်း ကြည်နူးရတာလည်းအခါခါ။ မဟာ့ကို လေမှာဝဲစေရင်း ပြုံးကြည့်နေခဲ့တာ။မိမိကလည်း အပျော်ဆုံးအပြုံးတွေနဲ့ သူ့လည်ပင်းမှာ တွဲခိုခဲ့တာ။ဒါပေမဲ့ အခုချိန်မှာ ကောင်လေးက အနားမှမရှိတော့။ အိမ်မက်ထဲကိုတောင်အလည်မလာတာ ကြာသွားပြီလေ။ မှတ်မှတ်ရရ နိုဝင်ဘာ ၁၅ရက် ညကစလို့ မမက်တော့တာ။ လဘက်စိမ်းနံ့လေး ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တာလည်း ဒီနေ့နဲ့ဆို သုံးလနဲ့ ၂၃ ရက်ရှိခဲ့ပြီ။
မဟာမွေးနေ့မှာ ကောင်လေးအတွက် ကုသိုလ်ကောင်းမှုတွေ လုပ်ပေးဖို့ဆန္ဒရှိသည်။ မိမိကသာ အယူရှိခဲ့၍ သူ့အတွက်ဘာမှ လုပ်မပေးဘူးခဲ့ ။သူကလည်း တောင်းမှမတောင်းတာ။သူက မဟာ့အကြောင်း အကုန်သိပြီး လိုအပ်ချက် အားလုံးကို ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့တာ။မဟာဘယ်အစားအစာကြိုက်တယ်မကြိုက်ဘူးဆိုတာကအစ ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာအဆုံးသူအကုန်သိ။ စိတ်ထဲမှာ တွေးမိတာကိုတောင် သူက ခန့်မှန်းမိပြီး ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့တာ။မဟာ့အကြောင်းကို ခရေ့စေ့တွင်းကျ သူအကုန်သိပေမဲ့ သူ့အကြောင်းကိုတော့ မဟာဘာမျှမသိခဲ့၊ သူဘာကြိုက်တတ်လဲ ဘာမကြိုက်ဘူးလဲဆိုတာမသိခဲ့ရ၊ မွေးနေ့ဆိုတာကလည်း ဘယ်ရက်မှန်းမသိ၊ ယုတ်စွအဆုံး သူ့မိသားစုအသိုင်းဝိုင်းကိုတောင် ကြားသာကြားဖူးပြီး မမြ၊င်ဖူးပါ။ မမကြီးဆိုတဲ့ မပုံပန်းချီတစ်ယောက်ပဲသိသည်။ ဒါတောင်အရင်က ဒယ်ဒီကိုဆေးကုပေးလို့သိခဲ့ရတာ။အစ်မနှစ်ယောက်ရှိသည်ကိုတော့သိသည်။သူ့ရဲ့မမလေးကိုတော့ TV showတွေမှာသာ မြင်ဖူးသည်။
ဒီနေ့ ကိုနောင်ဦးက အရေးကြီးကိစ္စရှိသည်ဆို၍ companyမလာနိုင်ကြောင်း ကြိုပြောထား၍ ဘုရားကအပြန် company ဝင်ရမည်။မဟာ့မှာ companyက တဖက် ရိပ်သာနှင့်ဂေဟာက တဖက် တစ်ရက်တရက်မနားရပါ။ဟိုမြွေပွေးကောင်ရှိနေလို့သာ။နောက်ကျနေမည်ဆိုးသောကြောင့် အိမ်က ခပ်စောစောပင်ထွက်ခဲ့သည်။ ရန်ကုန်ကားလမ်းအကြောင်းကို မဟာအသိဆုံး။
မဟာကားမောင်းရင်း ကောင်လေးအကြောင်းတွေးနေမိသည်။ ရုတ်တရက်မီးနီသွားသဖြင့် ကားကို အရှိန်သတ်လိုက်သည်။ ဒီပုံအတိုင်းဆို ဘုရားရောက်ဖို့ကြာဦးမှာ ရန်ကုန်မှာ ကားပိတ်ပြီဆို ခဏနဲ့မရ အကြာကြီး စောင့်ရတာ။ မဟာ နောက်ကျောမှီရင်း စိတ်ကအရင်ကာလဆီရောက်သွားပြန်သည်။ မဟာတို့ခရီးထွက်ခဲ့တဲ့ ရက်က ကားပေါ်မှာ သူနားထောင်ခိုင်းခဲ့တဲ့သီချင်းကို နှုတ်မှတိုးတိုးလေးဆိုနေမိသည်။ ထိုစဥ် ဝတ်ရွတ်သံကျယ်ကျယ်က နားစည်အတွင်းဆူညံစွာ လာတိုးဝင်နေသဖြင့် ကားမှန်ချပြီး ကြည့်လိုက်သည်။
!နာရေး တခုပဲ!
ဒိတ်ဒိတ်ကြဲ သူဌေးတစ်ဦး၏ နာရေးထင်သည်။ တန်ဖိုးမြင့်ကားအတန်းလိုက် ကြီးနှင့် လူတွေကလည်း မနည်းမနော။မဟာတို့ရပ်နေတဲ့နေရာနဲ့ ထိုးကားတန်းနဲ့က သိပ်မဝေး။ဟိုဘက်လမ်းဒီဘက်လမ်း အလယ်မှာ တံတိုင်းအနိမ့်လေးနှင့် သစ်ပင်တွေသာခြားသည်။ မိမိလိုပဲ ဒီဘက်ကားလမ်းက လူတွေက ထိုနာရေးဆီကိုပဲ အကြည့်ရောက်နေကြသည်။မိမိတို့ ကားရှေ့မှ ဖြတ်သွားရမည်ထင်သည်။ ကားအတန်းကြီးက ကွေ့လာသည်။ မဟာ့မျက်စိရှေ့တည်တည့် မှာထိုကားတန်းက ရောက်လာသည်။ အဲ့ဒိနာရေးလိုက်ပို့တဲ့ ကားကုန်မှ
မဟာတို့ထွက်ရမည်ထင်သည်။ကားတန်းအရှည်ကြီးကို မဟာမျက်တောင်မခတ်တမ်း လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ဒီလို ကားအကောင်းအစားတွေမြင်တာနဲ့ ကောင်လေးကိုပဲ တမ်းပြေးမြင်သည်။သူကကားတွေကို အမျိုးမျိုးပြောင်းစီးနေတာလေ။ အရင်က ငေးကြည့်ရုံပဲ တတ်နိုင်ခဲ့တဲ့ ကားတွေက ခုဆိုမဟာ့အပိုင်တွေချည်း။ ကောင်လေးရဲ့ကျေးဇူးတွေပါ။
ကားတန်းကြီးက ကုန်သလောက်ရှိပြီမို့ မဟာ ကားမှန်ပြန်တင်မည်အပြု.....
မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းက မဟာ့ကို ကားပေါ်မှပြေးဆင်းစေခဲ့သည်။ခြေထောက်မှာ ဖိနပ်မပါတာလည်း ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ လမ်းမပေါ် ကားတွေရှိနေတာလည်း သတိမထားမိတော့။ မျက်စိရှေ့က မယုံနိုင်စရာမြင်ကွင်းဆီပဲ အရောက်ပြေးနေမိသည်။မဟာ အားကုန်ပြေးလိုက်နေပေမဲ့ ထိုကားက တဖြေးဖြေးဝေး၍ဝေး၍ သွားခဲ့လေပြီ။မဟာရောက်တဲ့နေရာမှာပဲ အားပျော့ကာလဲကျသွားသည်။နောက်ဆုံး ကားတစီးပေါ်ရှိ မြင်တွေ့ရသည့် စာလုံးမည်းနက်နက်တွေကိုသာ ထပ်တလဲလဲ ရေရွတ်မိနေသည်။ထိုစာလုံးမည်းနက်နက်တွေက.......
"မောင်ဇေယန္တရာထူးခန့်
အသက်-၂၈ နှစ်
March 9 Sunday (1:11) "
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ကိုယ်စိတ်နှစ်ဖြာ ရွှင်လန်းချမ်းမြေ့ပါစေ 💓💓
Zawgyi
ST-38
"ဘယ္လိုလဲ ေမာင္ေလး စိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီလား သားသားလိုခ်င္လား မီးမီးလိုခ်င္လား"
ယႏၱရာတကယ့္ကို စိတ္လႈပ္ရွားေနပါၿပီ ။ Ultrasound result သိရၿပီမို႔ အစ္မသက္ က ေမးေနျခင္းပါ။
"သားေလး"
ယႏၱရာ သားေလးပဲ လိုခ်င္ပါသည္။ မိမိႏွင့္တစ္ပုံစံထဲ တူညီေသာ သားေယာက်္ားေလးသာ လိုအပ္သည္။ယႏၱရာမရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္း မိမိခ်စ္ရသူေတြကို ႏွစ္သိမ့္ေပးနိုင္ရန္အတြက္ပါ။အထူးသျဖင့္ ဃဃေလး အတြက္ အားေပးေဖာ္ရေစရန္....။
မိမိ၏ဃဃေလးက စိတ္ရင္းကေကာင္းသည္။ဘာအတြက္ေၾကာင့္ မိမိေပၚဆိုးေနသည္မသိ။သူဆိုးလို႔ရလို႔ ဆိုးေနတာျဖစ္မွာ...
"ေမာင္ေလးဆႏၵေတြ ျပည့္ပါတယ္ သားေလးပါေနာ္ တကယ္ဆိုဒိထက္ေစာေစာ သိေစခ်င္တာ ႏွလုံးအတြက္ထိခိုက္မႈရွိနိုင္လို႔ Ultrasound ကို မရိုက္ေပးတာပါ အစ္မတို႔ကိုနားလည္ေပးေနာ္"
အစ္မသက္စကားေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးမႈေတြ အဆ တစ္ရာ ပိုတိုးသြားသလို။
"နားလည္ပါတယ္ အစ္မသက္ရယ္"
"အစ္မကေတာ့ ေမာင္ေလးေျပာတဲ့ရက္ထက္ေစာ ေမြးေစခ်င္တယ္ ေမြးရက္လည္းေရာက္ေနၿပီေလ၊ ကေလးအတြက္ စိတ္ခ်ရေပမဲ့ ငါ့ေမာင္အတြက္ စိတ္မခ်ဘဴး ေနာက္ၿပီး ဘယ္မွာေမြးခ်င္လဲ "
"ဟုတ္ကဲ့ France မွာေမြးမယ္လို႔ဆုံးျဖတ္ထားတယ္ ကူညီေပးပါ"
တစ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္တိုင္ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ ရွင္သန္က်န္ရစ္ခဲ့မဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္အတြက္ မိမိႏွင့္ ထပ္တူနီးပါး တူညီသည့္ လူသားတစ္ဦး က်န္ရစ္ေစခ်င္သည္။မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပြားေလးကို ျမတ္နိုးရာ ဃဃေလး အတြက္ ခ်န္ထားရစ္ ခဲ့ခ်င္သည္။
"ျပန္စဥ္းစားပါဦးေနာ္ အစ္မကမကူညီခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီမွာက မိသားစုေတြရွိတယ္ေလ ၊ေဆး႐ုံကလည္းအဆသင့္ အစ္မတို႔ေတြလည္းရွိမွာ အားလုံးကငါ့ေမာင္ ေဘးမွာရွိေနမဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ ဒါကိုဘာလို႔ ...."
"ကြၽန္ေတာ္ခံစားေနရတာေတြကို မျမင္ေစခ်င္လို႔ပါ "
ဟင္း.....ခက္လိုက္ပါဘိ ငါ့ေမာင္ရယ္။ ဒီကေလး ဘာေတြေတြးၿပီး ပူေနျပန္သလဲ။ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပူေနရမဲ့ အခ်ိန္မွာ တပါးသူေတြအတြက္ ေတြးေပး စရာမလိုဘူးလို႔ထင္တာပဲ။ ဒါကသက္သက္ အေတြးပါ။ ဒီဗိုက္ဗိုက္ေလး ကေတာ့ အဲ့လိုေတြးခ်င္မွေတြးမွာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိသားစု ရွိရာ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရ မွာပဲ ေမြးေစခ်င္သည္။ ေဆး႐ုံလည္း အဆင္သင့္၊တျခား ဆရာဝန္ႀကီးေတြလည္းရွိေနတာ။ ကေလးအတြက္ကေတာ့ ပူပင္စရာမလို။သူ႕အတြက္သာ......။ သက္သက္တို႔အလုပ္က လူနာ့အသက္ကို မရမက ကယ္ဖို႔ နဲ႕ ထိုလူနာကို စိတ္ဓာတ္မက်ေစရန္ အားေပးဖို႔ပါ။
"ဘာမွပူမေနနဲ႕ ဒီအေျခေနထိေတာင္ ျဖတ္သန္းလာၿပီပဲ ဒီမွာပဲေမြးေနာ္ အစ္မအဆင္သင့္ျပင္ထားေပးမယ္ ဟုတ္ပလား ေတြးမေနနဲ႕ေနာ္ စိတ္ညစ္စရာေတြေတြးရင္ ဗိုက္ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးက မ်က္လုံးေမွးတယ္တဲ့ေနာ္ ၾကည့္လုပ္ "
"ဟင္.....ဟုတ္လား ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး ဟုတ္ ဟုတ္"
သက္သက္ေျပာလိုက္မွာ တအံ့တၾသႏွင့္ တဟုတ္ဟုတ္ လုပ္ေနျပန္သည္။ မ်က္ႏွာေလးက ခုမွ႐ႊင္လန္းလာသလို။မိမိက ပါးစပ္ထဲရွိရာ ေျပာလိုက္ေပမဲ့ ဒီဗိုက္ဗိုက္ ေလးက အမွန္ထင္သြားသည့္ပုံ။ လိမ္တဲ့ညာတဲ့အလုပ္က မေကာင္းေပမဲ့ ဒီဗိုက္ဗိုက္ေလး အတြက္ေတာ့ သက္သက္လိမ္ေနဦးမွာ။ ကေလးကို ခုတုံးလုပ္ၿပီး အက်ပ္ကိုင္ေနရဦးမွာ။
ရင္ေသြးလြယ္ထားရတဲ့ မိခင္တိုင္းကေတာ့ ဒီလိုပဲေနမွာ။သက္သက္ကေတာ့ ကိုယ္ဝန္မေဆာင္ဖူးလို႔မသိ။ မျမင္ရေသးတဲ့ သားသမီးအတြက္ေတာင္ ခုလိုျဖစ္ေနတာ။ ေမြးမ်ားၿပီးရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမ်ားလာမည္မသိ။ သူကိုယ္တိုင္ ဝမ္းနဲ႕လြယ္ၿပီး ေမြးလာတဲ့ကေလးကို သူဘယ္လိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးမလဲ သိခ်င္လိုက္တာ။
"ကံတရားနဲ႕ အစ္မတို႔အားလုံး ငါ့ေမာင္ဘက္မွာရွိေနမယ္ မပူနဲ႕"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အစ္မသက္ ေက်းဇူးပါ"
**ကံတရားက ေမာင့္ဘက္မွာရွိေနေပမဲ့ ေမာင့္ျမတ္နိုးရာ ေလးကေတာ့ ေမာင့္ဘက္မွာ ရွိမေနခဲ့ဘူး**
သို႔ေပမဲ့ ႀကိဳးစားၿပီး ေမာင့္ကိုယ္ပြားေလးကို ဃဃေလးအတြက္ ခ်န္ရစ္ခဲ့မွာပါ။
အဲဒိညက ေျပာျပဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့ အရာမထင္ခဲ့။မလိုအပ္ဘူးဆိုတဲ့ အရာတစ္ခုကို ယႏၱရာမေပးခ်င္ပါ။ေနာက္ၿပီး ေန႕ရက္ေတြ လက္ခ်ိဳးကာ ေရတြက္ျပေနတဲ့ ဃဃေလးကို လည္း ဆြဲမထားခ်င္ခဲ့။ထို႔ေၾကာင့္ ကစားပြဲမွအခ်ိန္မေစ့ခင္ ႏႈတ္ထြက္ၿပီး အရႈံးေပးခဲ့တာ။
**ေမာင္ အျမတ္နိုးရဆုံး ေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္အတြက္ လိုအပ္ရင္အနီးဆုံးမွာ ရွိေပးၿပီး မလိုအပ္ရင္ ကြယ္ေပ်ာက္ သြားေပးမဲ့ လမင္းေလးပါ**
ေန႕ဘက္မွာ ေန႕အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ လမင္း၏ အလင္းကို မလိုအပ္ေပမဲ့ ညဘက္ေရာက္ရင္ေတာ့ လမင္း၏ အလင္းေရာင္က ေသခ်ာေပါက္လိုအပ္မွာပါ။ အကယ္၍ လမိုက္ရက္ေရာက္ရင္ေတာ့ အလင္း မီးအိမ္ေလးက အနားမွာ အေဖာ္ျပဳပါလိမ့္မယ္။
ဃဃေလး ရဲ႕ ညကမၻာႀကီးကိုအလင္းေရာင္ေပးမဲ့ လမင္းဟာ ေမာင္ပါ။အကယ္၍ လမင္းကြယ္ေပ်ာက္သြားတဲ့ လမိုက္ရက္ ေရာက္ရင္ေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ ႏွလုံးေသြးအဆီအႏွစ္နဲ႕ ထြန္းညွိေပးထားတဲ့ အလင္းမီးအိမ္ေလးက အေဖာ္ျပဳေပးပါမွာပါ။
ဘယ္ေသာအခါမွ မီးစာမကုန္ခမ္းတဲ့ ေမာင့္ကိုယ္ပြား အလင္းမီးအိမ္ေလးကို ေမာင့္ရဲ႕ေနာက္ဆုံး လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးအပ္ခဲ့ပါတယ္။
📳! ABCDEFG HIJKLMNOP QRSTUV WX Y and Z .Now I know my ABC everybody sing with me....... !📳
ph သံဆုံးသြားသည့္တိုင္ မကိုင္မိ။ ဒီ ringtone သံေလးက ဃဃေလး လုပ္ေပးထားသည္မို႔။
📳! ABCDEFG HIJKLMNOP.......!📳
သက္သက္ေရွ႕က ကေလး ကို ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်မိသည္။ ph သံမၾကားရေလာက္ေအာင္ လြန္ေနသည့္အေတြးေတြ ကို သက္သက္သိခ်င္လွသည္။ ဒီကေလး ခုခ်ိန္ထိ အသက္ရွင္သန္ေနတာ က တစ္စုံတစ္ေယာက္အတြက္တဲ့။သားသား အတြက္က သက္သက္တာဝန္ယူနိုင္ေပမဲ့ ဒီကေလးအတြက္ကိုေတာ့ ဆုေတာင္းေပး႐ုံကလြဲလို႔ ဘာမွ်မတတ္နိုင္။ သူခ်စ္ျမတ္နိုးရသူကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူး။ဒီကေလး ေဆး႐ုံကို အေခါက္ေပါင္းမေရနိုင္ေအာင္လာေနလည္း သူ႕အမ်ိဳးသားျဖစ္သူက တစ္ခါေလးေတာင္ လိုက္မလာ။အမ်ိဳးသားဆိုသူက ဒီကိစၥကို ေျပာမျပ၍ပဲ မသိတာလား သိေအာင္ပဲႀကိဳးစားမၾကည့္တာလား။ တအိမ္ထဲအတူေနၿပီး ဒီေလာက္သိသာေနတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈကို မသိစရာ အေၾကာင္းမရွိ။
ဟင္း.....
ph ကဆက္တိုက္ျမည္ေနသည္မို႔ အေရးႀကီးမည္ထင္သည္။ ဒီကေလး ခုထိမကိုင္ေသး။ သတိေပးမွျဖစ္ေတာ့မည္။
"ေမာင္ေလး ph လာေနတယ္ေလ"
"ဟုတ္ကဲ့.... ခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္"
ထြက္ခြာသြားတဲ့ ကေလးကို မ်က္စိတဆုံးၾကည့္ရင္း........
"ေမာင္ေလးေရ မင္းကေတာ့ေသခ်ာေပါက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ရဖို႔ ျဖစ္လာမွာပါ"
ph သံေၾကာင့္ အျပင္ဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ကိုေနာင္ဦးကို မွာစရာရွိတာ၊ ေပးစရာရွိတာေတြေပး ရဦးမည္။
"Hello ကိုေနာင္ဦး ကြၽန္ေတာ့္ကို လာေခၚေပးနိုင္မလား"
"......."
ယႏၱရာ ကိုေနာင္ဦး ကိုေစာင့္ရင္း ေဆး႐ုံေပါက္ေရွ႕တြင္ ရပ္ေနမိသည္။ တဝီဝီေျပးလႊားေနေသာ ကားမ်ား၊ ထိုကားမ်ားကို လိုရာခရီးသို႔ေရာက္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ေမာင္းႏွင္ေနသည့္ လူမ်ား။ platform ေပၚ လမ္း ေလွ်ာက္ေနသည့္လူမ်ား။မိမိတို႔အလိုရွိရာ ဦးတည္ရာကို ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ကာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကသည္။ လူသားအားလုံးက အသက္ရွင္ရပ္တည္နိုင္ရန္ ႀကိဳးစား႐ုန႔္းကန္ေနရတဲ့သူခ်ည္းပါ။ မိမိလည္း ထိုလူသားထဲက လူတေယာက္ပါပဲ။
"Boss ကားေပၚတက္ပါခင္ဗ်"
"အာ sorry ကြၽန္ေတာ္ အေငးလြန္ေနတာနဲ႕ ကိုေနာင္ဦးေရာက္လာတာ မသိလိုက္ဘူး အားနာလိုက္တာဗ်ာ"
မိမိ Boss ကထိုသို႔ေသာ လူမ်ိဳးပါ။ အျပစ္ဟုမဆိုနိုင္ေသာ အျပဳအမူေသးေသးေလးကအစ အားနာတတ္သည့္လူမ်ိဳးပါ။
"Boss ဘယ္ကိုေမာင္းေပးရမလဲဗ်"
"ကိုေနာင္ဦး အိမ္ပဲ ေမာင္းပါ ကြၽန့္ေတာ္မွာ သြားစရာမွမရွိတာ"
မိမိ ပါးစပ္သာ ျဖတ္ရိုက္ခ်င္မိေတာ့သည္။ ရွိသမွ်ပိုင္ဆိုင္မႈအား လုံး လႊဲေျပာင္းသည့္ စာခ်ဳပ္မ်ားကို မိမိေရွ႕မွာတင္ လက္မွတ္ထိုးေနတာ ျမင္ရက္သားနဲ႕။ ဒီပါးစပ္ႏွယ္....။ သိုေပမဲ့ Boss မွာမိသားစုေတြ ရွိေနေသးသည္ေလ။ အဲဒိကိုသြားလည္း ရတာပဲ။
"ကြၽန္ေတာ့ကို ကိုေနာင္ဦးအိမ္မွာ တပတ္ေလာက္ေနခြင့္ေပးပါ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေအးေဆးေဆးေဆးေနခ်င္လို႔"
မိမိ boss အေၾကာင္းအသိဆုံးမို႔ဒီစကားက ဘာကိုဆိုလိုသည္ မွန္း သိပါသည္။ဘယ္သူနဲ႕မွမေတြ႕ခ်င္လို႔ ဆိုတာကိုေပါ့။ Boss ေမြးကာနီးဖြားခါနီးေတာင္ ဟိုေဒါက္တာက မသိဘူးလား၊မိမိက်ေတာ့ ေႁမြေပြးေကာင္တဲ့ သူက်ဘာလဲ ကမၻာအဆိပ္အျပင္းဆုံး ေ႐ႊေႁမြလား .....
"ေနာက္ၿပီး ဒီ လက္ဆြဲအိတ္ေလးကို ဃဃေလးကို ေပးေပးပါေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွ ေပးလိုက္ပါ အေရးႀကီးဆုံးတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ့ကိုကူညီခဲ့သလို ဃဃေလးကိုလည္း အစစအရာရာ ကူညီေပးလိုက္ပါေနာ္ အဲ့ဒိအစား ေတာင္ႀကီးက စိုက္ခင္းကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးခဲ့ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ခ်ပါရေစ"
"စိတ္ခ်ပါ Boss ခုေတာ့အနားယူသင့္ပါၿပီ"
-
-
-
ရန္ကုန္ေဆာင္းက မခ်မ္းေပမဲ့ ယႏၱရာ့ ရင္ထဲခိုက္ခိုက္တုန္ေနသည္။ေဆာင္းေလေအးႏွင့္အတူ ယႏၱရာ့ ေျခလက္ေတြလည္း ေအးစက္လာသည္။ ေလွကားလက္ရမ္းကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း ေဝဒနာ ကို သည္းခံေနရသည္။ေမြးကာနီးေလ ပိုေအာင့္ေလ ျဖစ္တဲ့ ႏွလုံးကလည္း မိမိကို ေသေစခ်င္ေနလားမသိ။သားသားေလးကလည္း အတင္းကို ကန္ထုတ္ေနသည္။ အျပင္ထြက္ခ်င္ေနၿပီထင့္။ ယႏၱရာေမြးမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့ရက္က မနက္ျဖန္မွ မို႔ ေအာင့္အီးေနရသည္။ တခ်က္ခ်က္ေ႐ြ႕လ်ားေနတဲ့ လက္တံေတြကလည္း ဒီေန႕မွ ႏွေးေကြးေနသလို။ ဒီ သုံးနာရီ ကို ယႏၱရာ ဘယ္လိုျဖတ္သန္းရမလဲ။
ဗိုက္က နည္းနည္းေတာ့ နာေပမဲ့ ေနသာေသးသည္။ ဘယ္ဘက္ရင္အုံကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ခ်က္ခ်င္းပင္ေပါက္ ထြက္ေတာ့မလို။
ကေလးယူမယ္ဆုံးျဖတ္ကထဲက ဒီလိုေတြ ခံစားရမယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားပါ။ ကံေကာင္းသည္က မည္သည့္ ခက္ခဲမႈမွ်မရွိပဲ သားသားေလးကို ရခဲ့သည္။
ရင္ေသြးေလး လြယ္ထားခ်ိန္မွစ၍ ယႏၱရာ့ အျပဳအမူကအစ စိတ္ထားေတြ အားလုံးေျပာင္းလဲ ခဲ့ရသည္။ ေယာင္လို႔ေတာင္ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပရိတ္ေတြ ပဌာန္း၊ ဓမၼစၾကာ၊ ဂုဏ္ေတာ္ကြန္ျခာ အကုန္လုံးကို ေန႕တိုင္း ႐ြတ္ခဲ့သည္။မမငယ္က ေမြးရဖြားရ လြယ္တယ္ဆိုၿပီး အဂၤုလိမာလ သုတ္ ႐ြတ္ဆိုလို႔ အလြတ္က်က္ခဲ့ရေသးသ ည္။စိတ္ၿငိမ္ေစရန္လည္း တရားထိုင္ခဲ့ရသည္။ဘုရားတရား လုပ္ခဲ့တာကလည္း ရင္ေသြးေလးကို မိမိလို အဆိုးအေတေလး မျဖစ္ေအာင္ပါ။
ႏြားနို႔ေသာက္ရင္ ေမြးလာတဲ့ကေလးက အသားျဖဴတယ္ေျပာလို႔ မႀကိဳက္တဲ့ ႏြားနို႔ကို ႀကိတ္မွိတ္ေသာက္ခဲ့ရ၊ဘယ္လိုအနံ႕ေတြမွန္း မသိ၊ ၿမိဳမက်တဲ့ Folic acid ေတြ Fenza လိုေဆးမ်ိဳးေတြ ေသာက္ခဲ့ရသည္။
ေရစိမ္ခ်ိဳးတတ္တဲ့ ယႏၱရာက ကိုယ္ဝန္ရွိမွ ခပ္သြက္ခ်ိဳးရလို႔ခ်ိဳးရ။မတ္တပ္ရပ္ရမွာေတာင္ ပ်င္းတဲ့လူက ညတိုင္းလမ္းေတြေလွ်ာက္ရ၊ အလုပ္လုပ္ရင္ ဘာမွဂ႐ုမစိုက္ပဲ ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္းလုပ္တဲ့သူက ႏုယြေနရတာကတမ်ိဳး၊body fitေတြ ဝတ္ေလ့ရွိတဲ့လူက အၿမဲတမ္း ပြပြေခ်ာင္ေခ်ာင္ အကၤ်ီေတြ ဝတ္ၿပီးေနခဲ့ရတာ။ ကိုယ့္ body ကို အၿမဲဂုဏ္ယူၿပီးေနခဲ့တဲ့ ယႏၱရာ ကဲ ခုေတာ့ ေျပာင္းျပန္ေတြကို ျဖစ္လို႔....
သိုေပမဲ့ ဃဃေလးအေၾကာင္း ေတြးမိတိုင္း၊ဗိုက္ထဲက အေကာင္ေပါက္ေလးက တခ်က္လႈပ္လိုက္တိုင္း ယႏၱရာ့ အခက္အခဲေတြ အားလုံး ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ခဲ့တာခ်ည္း။
မိမိထိန္းခ်ဳပ္ေနတဲ့ ၾကားမွ မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ ထိုးေအာင့္လာသည္။ အသက္ရႉရတာမဝေတာ့၊ ပါးစပ္၏ အကူအညီကို ယူကာ ေလကိုရႉရွိုက္ပါေသာ္လည္း ေလ၏အေငြ႕အသက္မရ၊ ႏွလုံးခုန္သံ ေတြကလည္း တခါတခါ တိုးသြားလိုက္ က်ယ္သြားလိုက္၊ ေနာက္ဆုံးမ်က္လုံးေတြေဝဝါးက လူက ေလဟာနယ္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ နားထဲမွာေတာ့ ကိုေနာင္ဦး၏ ေအာ္သံတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ambulance အခ်က္ေပးသံေတြက နားထဲမွာမၾကားတစ္ခ်က္ၾကားတခ်က္၊ မိမိ သတိေမ့လို႔မျဖစ္ ၊ အကယ္၍ သတိေမ့ခဲ့ေသာ္ ခ်က္ခ်င္း ဗိုက္ကို ခြဲစိတ္ေတာ့မွာ ဒါဆို မိမိရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြ ပ်က္စီးကုန္ေတာ့မွာ။ ဒါမ်ိဳးေတာ့အျဖစ္မခံနိုင္။
ေဆး႐ုံေရာက္သည့္တိုင္ ယႏၱရာ သတိမလစ္ဟင္းေသး....
"တာဝန္က် ဆရာဝန္ေတြ ခ်က္ခ်င္းေခၚ operation ဝင္ရမယ္...."
"Oxygen အသင့္ျပင္ထား၊ O ေသြး အလုံအေလာက္ျပင္ထားပါ"
မ်က္လုံးကမျမင္ရေသာ္ျငႇား နားထဲမွာ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ား၏ သတိေပးသံေတြ.....ၾကားေနရသည္။
အထူးသျဖင့္ အစ္မသက္ႏွင့္ ေဒါက္တာရိပ္ျပာရဲ႕ သတိေပးသံေတြက ပို က်ယ္ေလာင္ေနသလို။
"ေမာင္ေလး သတိထားေနာ္ အစ္မသက္ရွိတယ္ သားသားအတြက္စိတ္မပူနဲ႕"
"ယႏၱရာ အစ္ကို ရွိတယ္ေနာ္ ဘာမွမေတြးနဲ႕ အဆင္ေျပသြားမွာ အစ္ကိုတို႔ကိုယုံ လက္မေလွ်ာ့လိုက္နဲ႕ေနာ္"
nurse မ်ား၏ ေျပးလႊားေနသံေတြ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ဆူညံသံေတြ ၾကားေနရသည္။
"ဆရာ ေအာက္ထပ္က operation room ေတြမအားဘူးဆရာ ၊ တတိယထပ္မွာ အသင့္ျပင္ထားတယ္ "
"ဆရာမ oxygen ပိုက္တပ္လိုက္ေတာ့"
ႏွာေခါင္းေပါက္ထဲ ထိုးသြင္းလိုက္တဲ့ ပိုက္တစ္စုံေၾကာင့္ လူက ဆတ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။တဆက္ထဲမွာပဲ လက္ခုံေပၚ အပ္ေဖာက္လိုက္သည့္ နာက်င္မႈကို ခံစားလိုက္ရသည္။
"ဆရာမ Drip ခ်ိတ္ ၿပီးရင္ ေသြးသြင္းဖို႔လုပ္ပါ ၿပီးရင္ လိုအပ္တဲ့စက္ကရိယာ အားလုံးခ်ိတ္လိုက္ေတာ့"
ထိုတင္မကေသး ေနာက္လက္တဖက္ကို ထပ္ေဖာက္ျပန္သည္။ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေဒါက္တာရိပ္ျပာအသံႏွင့္ Nurse တို႔၏ ဆူညံသည့္အသံေတြက နီးလိုက္ေဝးလိုက္ျဖစ္ေနသည္။
"ဆရာ ေသြးကို လူနာက လက္မခံဘူး ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ လူနာကမၿငိမ္လို႔လားမသိဘူး"
"ဟင္ ဆရာမဘာေျပာတာလဲ ရွင္းေအာင္ေျပာ"
"ေသြးက လူနာ့ကိုယ္ထဲကို မဝင္ဘူးဆရာ ရပ္ပဲေနတယ္ အပ္ကျပန္ကန္ထြက္ေနတယ္ ေသြးေတြက အျပင္မွာေတြခ်ည္းပဲ "
"ဒါဆို O ေသြးသမားရွာပါ တိုက္ရိုက္ထည့္မွရမွာ"
ဆရာဝန္ႀကီး၏ ေနာက္ဆုံးစကားေၾကာင့္ ယႏၱရာ စိတ္ေတြ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္။မိမိကိုယ္ထဲက ေသြးေၾကာမွ်င္ေတြက ဃဃေလး၏ ေသြး မွလြဲ၍ မည္သည့္ ေသြးမွလက္မခံနိုင္။ဒါကို မိမိကိုယ္တိုင္ပဲ သိသည္။
** ျမတ္နိုးရသူေလး၏ အေသြးအသားေတြေၾကာင့္သာ ေမာင္ဆိုတာ ရပ္တည္ေနနိုင္တာ**
ဒီေသြးကိစၥက တမင္ဖန္တီးယူတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ သဘာဝအတိုင္း သီးသန့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဘုရားေပးတဲ့ဆုလဘ္တစ္ခုပါ။ကံတရားရဲ႕ ေရွးေရစက္က အင္မတန္မွ ထူးဆန္းလြန္းသည္ေလ။
"ဆရာ Heart- beat ေတြ မၿငိမ္ေတာ့ဘူး "
"ကို ရပ္ၾကည့္မေနနဲ႕ေလ ရိပ္ျပာတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ တခုခုေတာ့ေျပာပါဦး "
"ခဏ ေစာင့္ၾကည့္ရေအာင္ "
"မေစာင့္နိုင္ဘူး ခြဲစိတ္မႈကို တၿပိဳင္ထဲလုပ္မွရမယ္ သက္သက္ကို ဝင္လာခိုင္းလိုက္ေတာ့"
ေဒါက္တာရိပ္ျပာ စကားေၾကာင့္ ယႏၱရာ အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္သည္။
!ေစာင့္ေပးပါ!
ယႏၱရာ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေအာ္ေျပာေနေပမဲ့ အသံကထြက္မလာ။ လည္ေခ်ာင္းတြင္သာ တစ္ေနသည္။
! ခဏေလာက္ ေစာင့္ေပး!
ေနာက္တေခါက္ေအာ္ေျပာေသာ္လည္း ေဒါက္တာရိပ္ျပာက ၾကားဟန္မတူ။ေဒါက္တာ အာကာ ကေတာ့မိမိအေျခအေနကို နားလည္သေဘာေပါက္ဟန္ တူသည္။
"ရိပ္ျပာ စိတ္ေအးေအးထား ဘာမွမျဖစ္ဘူး သူတစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္ေနတာ ျဖစ္မယ္ နားေထာင္ေပးလိုက္ပါ"
"ယႏၱရာ အကိုရွိတယ္ အားတင္းထား ဘာမွမေျပာနဲ႕ေတာ့ အားကုန္ေနလိမ့္မယ္၊ ခုခြဲစိတ္မႈ စေတာ့မွာ သက္သက္လည္းေရာက္ေနၿပီ"
ယႏၱရာ နာရီလက္တံကို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းသာ တြင္တြင္ရမ္းျပမိသည္။ ေနာက္တေန႕ သို႔ ကူးေျပာင္းရန္ လိုေနေသးသည္မို႔ ။ထိုစဥ္ အစ္မသက္၏ အသံေၾကာင့္ ယႏၱရာ့ နာက်င္မႈမ်ား ေလ်ာ့ပါးသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
"ေမာင္ေလး အားတင္းထားေနာ္ ခုခ်ိန္ဘာမွမေတြးေတာ့နဲ႕ သားသားေလးအေၾကာင္းပဲေတြး သားသားကို မျမင္ခ်င္ဘူးလား "
အစ္မသက္ေျပာတာကို လက္ခံလိုက္ပါၿပီ။ မိမိ၏ရင္ေသြးသည္သာ အေရးႀကီးဆုံးမို႔ ခုခ်ိန္ မိမိဆႏၵ ကို ေရွ႕တန္းတင္၍ မရ။ ကိုယ့္ဆႏၵက မိမိ၏ေမြးလ ေမြးရက္ ေမြးနံကို လိုခ်င္သည္မို႔ ေစာင့္ေနျခင္းပါ။ေနာက္ၿပီး ဒီလိုရက္မ်ိဳး ထပ္တူက်ဖိဳ႕က ရွားသည္ေလ။
"ေမ့ေဆး ေပးၿပီေနာ္ေမာင္ေလး"
"ဟင့္အင္း ထုံေဆးပဲ"
ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ မိမိ၏ အသံက ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
"ok"
ထုံေဆး ေပးၿပီးေသာအခါ ယႏၱရာ့တစ္ကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ေခြသြားသလို။ သိုေပမဲ့ နာက်င္မႈကေတာ့ သက္သာမသြားပါ။ ခႏၶာကိုယ္မွ တဆစ္ဆစ္ႏွင့္ ခံရခက္လွသည္။ ထုံေဆးကပဲ မတိုးတာလား မိမိေရာဂါကပဲ ျပင္းထန္လြန္းေနသလားမသိ။ယႏၱရာ လက္သီးကို ခပ္တင္းဆုပ္ၿပီး မ်က္လုံးမ်ားမွိတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ အသိစိတ္ကေတာ့ အဂၤုလိမာလ သုတ္ကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ ႐ြတ္ေနမိသည္။
အခ်ိန္မည္မွ် ၾကာသြားသည္မသိ။ ယႏၱရာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ေပါ့ပါးသြားသည္။ထို႔အတူ ရယ္သံခ်ိဳလြင္လြင္ေလး ကလည္း အဆက္မျပတ္ ၾကားေနရသည္။ရယ္သံခ်ိဳခ်ိဳ အျဖစ္ ထင္ခဲ့သည့္ ငိုသံစာစာေလးက ယႏၱရာ့ကို စိတ္ခ်လက္ခ် သြားပါေတာ့ဟုေျပာေနသလို။
ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ဃဃေလးကို ေျပာျပခ်င္တဲ့ စကားမ်ားကို ေျပာရင္း.....ျမင္လႊာကသိသာစြာ အေမွာင္က်သြားခဲ့ၿပီ။
"ဃဃေလးေရ ေမာင္တို႔ ေနာက္တႀကိမ္ဆုံေတြ႕ဖို႔ မေသခ်ာေတာ့ဘူး ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ခ်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ္ပြားေလးကို ရေအာင္ရွာၿပီး လမိုက္ညေတြကို ျဖတ္သန္းပါ သားသားေလးရဲ႕ အမည္ကိုေတာ. ........."
ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အေမွာင္ထုက ႀကီးစိုးေနသည္။ လမိုက္ညျဖစ္သည့္အျပင္ ၾကယ္ကေလးမ်ားကိုပင္ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ မည္းနက္ေသာ တိမ္စိုင္ေတြက ဖုံးအုပ္ထားသည္။ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ေနေသာ ေလျပင္း ေၾကာင့္ သစ္႐ြက္မ်ားက တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြက်ေနသည္။ ေျခလွမ္းတလွမ္း လွမ္းလိုက္တိုင္း ေျခေထာက္က သစ္႐ြက္ေျခာက္ေတြၾကား နစ္ဝင္ေနသျဖင့္ ခရီးမတြင္။ မ်က္စိေရွ႕ရွိ ျမင္ကြင္းမ်ားကလည္း အနက္ေရာင္ခ်ည္းမ်ားသာ။ ေဆာင္းေလေအး၏ က်ီစယ္မႈေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္က ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းေနၿပီ။ ဘယ္ခ်ိန္မ်ားမွ လိုရာခရီးကို ေရာက္မည္မွန္းမသိ။ႀကိဳးစားကာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရသည္။
အင့္......
တစ္စုံတစ္ခု၏ တားဆီးခံရမႈေၾကာင့္ ေရွ႕ဆက္သြား၍ မရေတာ့။ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ထိုအတားအဆီးေၾကာင့္ လဲက်သြားသည္။ ေျခမထိပ္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ ပူႏြေးေစးကပ္သည့္ အရည္မ်ား....ကို ထိေတြ႕ၾကည့္သည္။လက္ထဲပါလာသည့္ အရည္ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ေတြ။ႀကိဳးစား ၿပီး အားယူကာ ထၾကည့္ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္။ ပထမအႀကိမ္ ၊ ဒုတိယအႀကိမ္ သုံးႀကိမ္ေျမာက္သည့္တိုင္ေအာင္ ခႏၶာကိုယ္က ထူးျခားမႈမရွိ။
ထိုစဥ္ ႏွင္းမႈန္မ်ားၾကားမွ အလင္းေရာင္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။တေျဖးေျဖးနီးကပ္လာသည့္ပုံရိပ္က ထင္ရွားလာသည္။ ႏွင္းမႈန္မ်ားၾကားတြင္ ထိုလူပုံရိပ္က ခပ္မွန္မွန္ ျဖင့္ မိမိအနီးပါးထိ ေလွ်ာက္လာသည္။ လက္ထဲတြင္လဲ အလင္းမီးအိမ္ေလး တစ္ခုကို ကိုင္ဆြဲထားသည္။ မိမိေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လာသည့္ လူကို ၾကည့္မိေတာ့ ထိုလူက မ်က္ရည္မ်ားက်မွ မိမိကို ၿပဳံးျပေနသည္။ သည္လူပုံရိပ္က မိမိႏွင့္ရင္းႏွီးေနသည့္ဟု ခံစားရသည္။သို႔ေသာ္လည္း မည္သူမွန္းသဲသဲကြဲကြဲ မသိရ။ ထိုလူကိုင္စြဲ လာသည့္ အလင္းမီးအိမ္ေလးကို ေဘးခ်သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကေလးငိုသံလိုလို ရယ္သံလိုလို အသံမ်ားက ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ဆူညံသြားသည္။မိမိေဘးက လူက မိမိကို လက္တဖက္က ခါးကို ထိန္းကာ က်န္တဖက္က မိမိလက္ကို အသာအယာပဲ ကိုင္ကာ ဆြဲထူေပးသည္။
ကႊၽတ္.....:ကႊၽတ္
မိမိလည္း ထိုလူ၏ ဆြဲထူမႈေၾကာင့္ မတ္တပ္ရပ္နိုင္သြားသည္္။ လက္ထဲကို အလင္းမီးအိမ္ကေလး ထည့္ေပးၿပီး ေက်ာခိုင္းကာ ထြက္သြားေလၿပီ။ တေျဖးေျဖးနဲ႕ ျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္ကြယ္လုမတတ္ ။ မိမိေအာ္ေခၚေနသည့္တိုင္ ျပန္လွည့္မလာ။မိမိလည္း အသံကုန္ဟစ္ကာ.....
"ေမာင္....."
မဟာ ႏႈတ္မွ နာမ္စားတစ္ခုကို ေရ႐ြတ္ကာ လန့္နိုးလာသည္။နံရံမွနာရီကလည္း 1:11ကို ၫႊန္ျပေနသည္။ ေဆာင္းတြင္းေအးေအးႀကီးမွာ လူကေခြၽးေစေတြထြက္ ၿပီးေမာဟိုက္ေနသည္။ႏွလုံးခုန္သံေတြကလည္း သိသိသာသာ ျမန္ေနခဲ့သည္။
! ငါအိမ္မက္မက္ေနခဲ့တာပဲ!
အိမ္မက္ထဲတြင္ မိမိအား အလင္းမီးအိမ္ေလး လာေပးသြားသူက မည္သူနည္း စိတ္ထဲမွာမခန့္မွန္းတတ္။ ႏႈတ္မွမိမိကိုယ္တိုင္ ႐ြတ္မိသည့္ နာမ္စားကလည္း မည္သူကို ရည္ၫႊန္းသနည္း။
! ေကာင္ေလးလား !
ျဖတ္ခနဲ ဝင္လာသည့္ အေတြးစိတ္ေၾကာင့္ အေျဖကသိသာ ထင္ရွားလာခဲ့ၿပီ။
!ေကာင္ေလးမွ ေကာင္ေလးအစစ္ သူျပန္လာခဲ့တာလား!
မိမိ ဘာမွမစဥ္စားေတာ့ပဲ ေအာက္ထပ္သို႔ေျပးဆင္းခဲ့သည္။ မီးကျပတ္ေနသျဖင့္ တစ္အိမ္လုံးေမွာင္မည္းေနသည္။ phမီးဖြင့္ကာ အိမ္ေအာက္ထပ္ အိပ္ခန္းတြင္းသို႔ဝင္ၾကည့္ရသည္။ၿခံဝဆီမွ စူးရွေသာ လဘက္စိမ္းနံ႕ရသျဖင့္ ေျပးၾကည့္မိသည္။
!ဟင္...... ေကာင္ေလး!
မိမိကို ေက်ာေပးကာ ရပ္ေနသည္။ ဒီေက်ာျပင္ကို မမွတ္မိနိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိ။မ်က္စိမွိတ္ လက္ကိုဆန့္တန္းလိုက္ၿပီး လဘက္စိမ္းနံ႕ေလးကို တစ္ဝႀကီးရႉပစ္လိုက္သည္။ ထိုအနံ႕ေၾကာင့္ပင္ ေၾကာက္စိတ္ေတြက အေဝးသို႔လြင့္စင္ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။
ေကာင္ေလးက ထိုသို႔လည္း မဟာ့ကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေစပါသည္။ သူ႕ရဲ႕ေရေမႊးေလးကအစ အသုံးအေဆာင္အားလုံး အျပဳအမူ အေျပာအဆို အားလုံးက မိမိကို တမ်ိဳးမဟုတ္တမ်ိဳး စိတ္ခ်မ္းသာေစသည္။
!ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ မင္းကို လႊတ္မေပးေတာ့ဘူး!
မ်က္စိကို ျဖည္းျဖည္း ခ်င္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းမွာ ေကာင္ေလးကရွိမေန။ခပ္ေဝးေဝးမွ ကားမီးေရာင္နီက်င့္က်င့္က လြဲလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာဘာမွမရွိ။မိမိစိတ္ထင္လို႔မ်ားလား။ခုဏက ေရေမႊးနံ႕က တကယ္ရလိုက္တာပါ။ သိုေပမဲ့ လက္ေတြ႕မွာ ေကာင္ေလးကရွိမေန။မိမိစိတ္စြဲလမ္းမႈေၾကာင့္ ေကာင္ေလးကို ျမင္မိတာေနမွာ......။
ခုတေလာေကာင္ေလး အေၾကာင္းေတြခ်ည္း စဥ္းစားမိေနသျဖင့္ စိတ္စြဲကာ ျမင္မိျမင္ရာ ျမင္ေနျခင္းျဖစ္ရမည္။အိမ္မက္ကလည္း စြဲလမ္းျခင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္မွာ။မနက္ခင္းက အစျပဳလို႔ ညဘက္အိပ္ခ်ိန္ထိေတာင္ သူ႕အေၾကာင္းက မိမိစိတ္အစဥ္ကို လႊမ္းမိုးထားသည္မို႔ ခုလိုေတြျဖစ္ေနတာ။
မဟာလည္း ဘာမွမေတြးေတာ့ ပဲ အိပ္ခန္းဆီသာ ျပန္လာခဲ့သည္။ ေကာင္ေလးထြက္သြားၿပီးကထဲက ဒီအိမ္ႀကီးက ေျခာက္ကပ္သြားသည္။ ေကာင္ေလးရွိစဥ္ကဆို ဒီအိမ္ႀကီးမွာ ေအာ္သံဆူသံေတြ ခဏတိုင္းၾကားရသည္။မိမိ၏ အလိုမက်မႈေပါင္းမ်ားစြာကို သည္းခံကာ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ အတူေနေပးခဲ့တာ။
!ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေကာင္ေလးရယ္!
မဟာ ဒီညနဲ႕ဆို အိမ္မက္ဆိုးေတြမက္ေနခဲ့တာ ရက္ေပါင္းမနည္းေတာ့ ။လန့္နိုးတိုင္းလည္း ခုလို ၿခံထဲဆင္းၾကည့္ ခဲ့တာ။စူးရွတဲ့လဘက္စိမ္းနံ႕နဲ႕ ကားမီးနီက်င္က်င္ကလြဲလို႔ ဘာမွ်မေတြ႕ရ။ဒီလိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ေတြက ေကာင္ေလးထြက္သြားတဲ့ ေန႕ထဲကစတာပဲ။သူထြက္သြားခဲ့တာ ေအာက္တိုဘာလ အကုန္ေလာက္မွာ။ ဒီေန႕ နိုင္ဝင္ဘာ ၁၆ ရက္ အဂၤါေန႕ ဆို ၁၆ရက္ ရွိခဲ့ၿပီ။
!ေကာင္ေလးေရ ျပန္လာခဲ့ေပးပါ၊ မၾကာခင္က်ေရာက္ေတာ့မဲ့ ငါ့ေမြးေန႕မွာ မင္းကို ေတြ႕ခ်င္တယ္ အရင္ႏွစ္ကလို birthday present အႀကီးႀကီးလည္း ျပင္ဆင္ထားေနာ္!
မနက္ျဖန္ company မွာအေရးႀကီး အစည္းအေဝး ရွိသည္။ မဟာ့ကို မလိုလားတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ရတာပင္ပန္းေပမဲ့ ေကာင္ေလးက စိတ္ခ်လက္ခ် အပ္ခဲ့တာမို႔ ႀကိဳးစားရမည္။တခ်ိန္မွာ သူျပန္ေရာက္လာလွ်င္ အဆင္ေျပသြားမွာလို႔ စိတ္ကေတြးရင္း ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည္။လက္လႊဲခဲ့သည့္ လုပ္ငန္းေတြကလည္း ဟိုေႁမြေပြးေကာင္ ကူညီေပးလို႔ေတာ္ေသးသည္။ဒီေလာက္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန့္သည့္ လုပ္ငန္းေတြကို သူဘယ္လိုမ်ားလုပ္ခဲ့သည္မသိ။
-
-
-
ရက္ေတြလေတြလည္း အလီလီေျပာင္းလဲလာခဲ့ၿပီ။ေဆာင္းရာသီ ကုန္ဆုံးလို႔ ႏြေရာသီကိုေတာင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။
ဒီေန႕ကမဟာ့ေမြးေန႕ မတ္လ 9 ရက္။ အရင္ႏွစ္က ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလးကမိမိအနားရွိခဲ့သည္။အဲ့ဒိေန႕ကအျဖစ္ပ်က္ကို စိတ္ထဲမွာျပန္ေတြးရင္း ၾကည္ႏူးရတာလည္းအခါခါ။ မဟာ့ကို ေလမွာဝဲေစရင္း ၿပဳံးၾကည့္ေနခဲ့တာ။မိမိကလည္း အေပ်ာ္ဆုံးအၿပဳံးေတြနဲ႕ သူ႕လည္ပင္းမွာ တြဲခိုခဲ့တာ။ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလးက အနားမွမရွိေတာ့။ အိမ္မက္ထဲကိုေတာင္အလည္မလာတာ ၾကာသြားၿပီေလ။ မွတ္မွတ္ရရ နိုဝင္ဘာ ၁၅ရက္ ညကစလို႔ မမက္ေတာ့တာ။ လဘက္စိမ္းနံ႕ေလး ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တာလည္း ဒီေန႕နဲ႕ဆို သုံးလနဲ႕ ၂၃ ရက္ရွိခဲ့ၿပီ။
မဟာေမြးေန႕မွာ ေကာင္ေလးအတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ လုပ္ေပးဖို႔ဆႏၵရွိသည္။ မိမိကသာ အယူရွိခဲ့၍ သူ႕အတြက္ဘာမွ လုပ္မေပးဘူးခဲ့ ။သူကလည္း ေတာင္းမွမေတာင္းတာ။သူက မဟာ့အေၾကာင္း အကုန္သိၿပီး လိုအပ္ခ်က္ အားလုံးကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တာ။မဟာဘယ္အစားအစာႀကိဳက္တယ္မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာကအစ ဘာလုပ္ခ်င္လဲဆိုတာအဆုံးသူအကုန္သိ။ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတာကိုေတာင္ သူက ခန့္မွန္းမိၿပီး ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တာ။မဟာ့အေၾကာင္းကို ခေရ႕ေစ့တြင္းက် သူအကုန္သိေပမဲ့ သူ႕အေၾကာင္းကိုေတာ့ မဟာဘာမွ်မသိခဲ့၊ သူဘာႀကိဳက္တတ္လဲ ဘာမႀကိဳက္ဘူးလဲဆိုတာမသိခဲ့ရ၊ ေမြးေန႕ဆိုတာကလည္း ဘယ္ရက္မွန္းမသိ၊ ယုတ္စြအဆုံး သူ႕မိသားစုအသိုင္းဝိုင္းကိုေတာင္ ၾကားသာၾကားဖူးၿပီး မျမ၊င္ဖူးပါ။ မမႀကီးဆိုတဲ့ မပုံပန္းခ်ီတစ္ေယာက္ပဲသိသည္။ ဒါေတာင္အရင္က ဒယ္ဒီကိုေဆးကုေပးလို႔သိခဲ့ရတာ။အစ္မႏွစ္ေယာက္ရွိသည္ကိုေတာ့သိသည္။သူ႕ရဲ႕မမေလးကိုေတာ့ TV showေတြမွာသာ ျမင္ဖူးသည္။
ဒီေန႕ ကိုေနာင္ဦးက အေရးႀကီးကိစၥရွိသည္ဆို၍ companyမလာနိုင္ေၾကာင္း ႀကိဳေျပာထား၍ ဘုရားကအျပန္ company ဝင္ရမည္။မဟာ့မွာ companyက တဖက္ ရိပ္သာႏွင့္ေဂဟာက တဖက္ တစ္ရက္တရက္မနားရပါ။ဟိုေႁမြေပြးေကာင္ရွိေနလို႔သာ။ေနာက္က်ေနမည္ဆိုးေသာေၾကာင့္ အိမ္က ခပ္ေစာေစာပင္ထြက္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ကားလမ္းအေၾကာင္းကို မဟာအသိဆုံး။
မဟာကားေမာင္းရင္း ေကာင္ေလးအေၾကာင္းေတြးေနမိသည္။ ႐ုတ္တရက္မီးနီသြားသျဖင့္ ကားကို အရွိန္သတ္လိုက္သည္။ ဒီပုံအတိုင္းဆို ဘုရားေရာက္ဖို႔ၾကာဦးမွာ ရန္ကုန္မွာ ကားပိတ္ၿပီဆို ခဏနဲ႕မရ အၾကာႀကီး ေစာင့္ရတာ။ မဟာ ေနာက္ေက်ာမွီရင္း စိတ္ကအရင္ကာလဆီေရာက္သြားျပန္သည္။ မဟာတို႔ခရီးထြက္ခဲ့တဲ့ ရက္က ကားေပၚမွာ သူနားေထာင္ခိုင္းခဲ့တဲ့သီခ်င္းကို ႏႈတ္မွတိုးတိုးေလးဆိုေနမိသည္။ ထိုစဥ္ ဝတ္႐ြတ္သံက်ယ္က်ယ္က နားစည္အတြင္းဆူညံစြာ လာတိုးဝင္ေနသျဖင့္ ကားမွန္ခ်ၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္။
!နာေရး တခုပဲ!
ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲ သူေဌးတစ္ဦး၏ နာေရးထင္သည္။ တန္ဖိုးျမင့္ကားအတန္းလိုက္ ႀကီးႏွင့္ လူေတြကလည္း မနည္းမေနာ။မဟာတို႔ရပ္ေနတဲ့ေနရာနဲ႕ ထိုးကားတန္းနဲ႕က သိပ္မေဝး။ဟိုဘက္လမ္းဒီဘက္လမ္း အလယ္မွာ တံတိုင္းအနိမ့္ေလးႏွင့္ သစ္ပင္ေတြသာျခားသည္။ မိမိလိုပဲ ဒီဘက္ကားလမ္းက လူေတြက ထိုနာေရးဆီကိုပဲ အၾကည့္ေရာက္ေနၾကသည္။မိမိတို႔ ကားေရွ႕မွ ျဖတ္သြားရမည္ထင္သည္။ ကားအတန္းႀကီးက ေကြ႕လာသည္။ မဟာ့မ်က္စိေရွ႕တည္တည့္ မွာထိုကားတန္းက ေရာက္လာသည္။ အဲ့ဒိနာေရးလိုက္ပို႔တဲ့ ကားကုန္မွ
မဟာတို႔ထြက္ရမည္ထင္သည္။ကားတန္းအရွည္ႀကီးကို မဟာမ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီလို ကားအေကာင္းအစားေတြျမင္တာနဲ႕ ေကာင္ေလးကိုပဲ တမ္းေျပးျမင္သည္။သူကကားေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းစီးေနတာေလ။ အရင္က ေငးၾကည့္႐ုံပဲ တတ္နိုင္ခဲ့တဲ့ ကားေတြက ခုဆိုမဟာ့အပိုင္ေတြခ်ည္း။ ေကာင္ေလးရဲ႕ေက်းဇူးေတြပါ။
ကားတန္းႀကီးက ကုန္သေလာက္ရွိၿပီမို႔ မဟာ ကားမွန္ျပန္တင္မည္အျပဳ.....
ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းက မဟာ့ကို ကားေပၚမွေျပးဆင္းေစခဲ့သည္။ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္မပါတာလည္း ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ေတာ့ လမ္းမေပၚ ကားေတြရွိေနတာလည္း သတိမထားမိေတာ့။ မ်က္စိေရွ႕က မယုံနိုင္စရာျမင္ကြင္းဆီပဲ အေရာက္ေျပးေနမိသည္။မဟာ အားကုန္ေျပးလိုက္ေနေပမဲ့ ထိုကားက တေျဖးေျဖးေဝး၍ေဝး၍ သြားခဲ့ေလၿပီ။မဟာေရာက္တဲ့ေနရာမွာပဲ အားေပ်ာ့ကာလဲက်သြားသည္။ေနာက္ဆုံး ကားတစီးေပၚရွိ ျမင္ေတြ႕ရသည့္ စာလုံးမည္းနက္နက္ေတြကိုသာ ထပ္တလဲလဲ ေရ႐ြတ္မိေနသည္။ထိုစာလုံးမည္းနက္နက္ေတြက.......
"ေမာင္ေဇယႏၱရာထူးခန့္
အသက္-၂၈ ႏွစ္
March 9 Sunday (1:11) "
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ႐ႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ 💓💓