|| Tamamlanmıştır ||
***
"Biliyor musun ellerimiz asla değmiyormuş, atomlarımız birbirini itiyormuş, aslında birbirimize dokunduğumuzu sansak da dokunamıyor muşuz ama sanki bunlara inat birleşmeye çalışıyor muşuz gibi, ne tuhaf, zaten dokunmak istes...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüme Başlama Saatiniz:
4 gün geçmişti ondan vazgeçişimin üstünde, bu 4 gün içerisinde odamdan çıkmamış ve onu görmemiştim, artık merak yoktu hüzün, kırgınlık hiçbiri yoktu yine boş bir tenekeydim artık.
Yeni oda numaran 117'ydi, odada benim dışımda kimse kalmıyordu duyduğum kadarıyla da burada yatan iki hastadan biri taburcu olurken diğerinin durumu daha da ağırlaşmış ve üst katlarda ki odalardan birine alınmıştı.
Artık resim yapmak gelmiyordu içimden şu 4 günde tek yaptığım aktivite pencereden dışarı bakmak oluyordu, odam artık arka bahçeyi görüyordu ilkbahara yavaş yavaş giriş yaparken salkım ağaçlarının güzellikleri daha da artıyordu ama cesaret edip de aşağı inemiyordum.
Bugünün sanki yaz ayındaymış gibi güneşli olması nedeniyle çoğu hastalar dışarı çıkmış ve etrafta geziniyordu, odanın karamsar havasını biraz olsun yok etmek için koyu mor renginde olan güneşlikleri elimle iterek açtım.
Yeni uyanmışlığın verdiği hisle elimle yüzümü birkaç kez sıvazlayıp tekrardan dışarı bakmaya başladım nereye baksam hasta insanlar görmekten artık gına geldiği için kafamı salkım ağaçlarının olduğu tarafa çevirdiğimde gözüm benim bankıma gitti.
Sonra onu fark ettim, üzerine onu ilk gördüğüm gün ki siyah tişörtünü giyiyordu, hiç mi üşümüyordu bu, kafası yere eğik bir şekildeyken elinde tuttuğu sigarasından içine çekti neden sağlığını hiç düşünmüyordu.
Gözlerimi onun üzerinden çekmeye çalıştım ama gözlerim bana ihanet edercesine ona bakmaya devam etti sonraysa aklıma en son söyledikleri geldi, zor da olsa gözlerimi kapadım sanki içimde hala ona karşı hazmedemediğim şeyler vardı.
Gözlerimi açtım başka yöne bakmaya çalışsam da her seferinde bakışlarım ona doğru kayıyordu, bakışlarım yine onun üzerindeydi, sigarası bitmiş ve onu yere atmıştı, kafasını ağır hareketlerle kaldırdı ve etrafını izlemeye başladı sonraysa başını daha da kaldırarak hastanenin bütün pencerelerinde değindi güzel gözleri.
Sonunda bakışları benim penceremde durdu, perdelerim her ne kadar kapalı olsa da sırtımı hemen yanımda ki duvara yasladım, kaldığım odayı bilemezdi çünkü bu odaya geçtiğim süre zarfında hiç dışarı çıkmamıştım yani bir hemşireye sormadığı sürece bilemezdi de zaten neden sorsun ki bunları düşünmem bile saçmaydı.
Elim hızlıca çarpan kalbimin üzerinde durdu, kalbimi dizginlemek adına birkaç derin nefes alarak verdim ve elim göğsümün üzerinde gizlice pencerenin kenarında ona baktım oturduğu yerden kalmış yavaş adımlarla binanın ön tarafına doğru ilerledi, sonraysa gözden kayboldu.
Ben hala az önce oturduğu banka doğru bakarken kendi salaklığıma güldüm, gerçekten ne salaktım ama o senin onun bir eşyasına dokunmandan bile iğreniyorken sen onun izleri kalmıştır diye oturduğu yere bakıyorsun.
Elimi hızlıca göğsümden çektim ve pencerenin az da olsa açık olan tülünü çektim, sırtımı yine aynı soğuk duvara yasladım ve yavaşça kayarak yere oturdum, ayaklarımı kendime çekerek kollarımla sardım ve başımı bacaklarıma yatırdım.
ŞU son dört gün içerisinde her zaman kendime hatırlattığım ama dillendiremediğim kelimeyi ilk kez seslice söyledim.
"O senden iğreniyor"
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölümü Bitirme Saatiniz:
Umarım bölümü beğenmişsinizdir.
Bölümler kısa olduğu için haftanın iki gün günü bölüm gelecektir.
