|| Tamamlanmıştır ||
***
"Biliyor musun ellerimiz asla değmiyormuş, atomlarımız birbirini itiyormuş, aslında birbirimize dokunduğumuzu sansak da dokunamıyor muşuz ama sanki bunlara inat birleşmeye çalışıyor muşuz gibi, ne tuhaf, zaten dokunmak istes...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüme Başlama Saatiniz:
Neden onun evli olmasına bu kadar takılmıştım ki, bana neydi onun eşinin güzelliğinden bana neydi onu sevip sevmediğinden, ne zaman bitecekti bu merak duygusu.
"Anlamadım, kim güzel?"
Bende bilmiyordum ki kim güzeldi, sorumun saçmalığından sebep sorusuna cevap vermeyerek önüme döndüm ve kaldığım işime devam ettim.
Benden bir şey söylememi bekliyordu bunu anlayabiliyordum ama kendime cevap veremezken sana nasıl verebilirdim ki ben Dağhan.
"Sen deli değilsin, neden bu hastanedesin ismini bilmediğim kız"
Gerçekten de ne zamandır odamızı paylaşıyorduk ama o benim ismimi bilmiyordu, geri hiç de sormamıştı ama bende onun ismini sormamıştım ama biliyordum.
"Rahşan"
Durdu sanki küçük bir şaşkınlık geçiriyor gibiydi, neden böyle olduğunu anlamamıştım ismimi sevmemiş miydi yoksa diye düşünmeye başladım ama zaten ona neydi ki ismimin güzelliğinden.
" İsmim Rahşan isimsiz değilim ben"
" Parıltı"
Ne demişti o, parıltı da ne alakaydı böyle ona anlamsızca bakmaya başladım "Anlamadım"
"İsminin anlamı Parıltı demek"
Söylediği şeye şaşırmıştım, ben bile kendi ismimin anlamını bilmezken onun bilmesi biraz tuhaf gelmişti. "İsmimin anlamını nereden biliyorsun ki sen"
Durdu ve sadece omuz silkti, bu da neydi gerçekten çok saçma davranıyordu. "Neden bu hastanedesin Parıltı?"
Bana parıltı diye seslenmesi beni tuhaf ediyordu ve ben bu tuhaflığı açıklayamıyordum bile ama ağzımı açıp da benim adım parıltı değil Rahşan diyemiyordum bile gerçekten bana neler oluyordu böyle.
" Duygularım kayboldu onları bulmaya çalışıyorum"
Söylediklerimi ona karşı yaptığım bir espri sanıp birden kahkaha atmaya başladı, bense onun ilk kez yanımda böylece çekinmeden gülmesini seyrediyordum sanki gözlerinde ki parıltı her ne yaşamış olursa olsun onu terk etmemiş gibiydi.
"Komik espriymiş gerçekten ama sahiden neden buradasın?"
"Aleksitimi, duyguları algılama, tanımlama ve açıklama konusunda yetersiz olma yani mutluluk, acı, hüzün, kızgınlık, öfke ve benzeri duyguları hissedemiyorum ve algılayamıyorum hissettiklerimi dile getiremiyorum yani sana doğruyu söylüyorum duygularım kayboldu onları bulmaya çalışıyorum senin anladığın sana espri yapmıyorum"
Birkaç saniye durdu ve yüzü ciddi bir hal aldı, ama ben böyle olsun istememiştim ki neden birden gülmeyi kesmişti, keşke hep gülseydi. "Ben üzgünüm gerçekten"
Ona içten bir şekilde gülümsedim ve kafamı sallayarak "Üzgün olmana gerek yok doğuştan olmadığı için önceden nasıl hissettirdiğini biliyorum ama bunları tanımlayamıyor ve anlamadığım için söyleyemiyorum"
Bir süre o bana baktı bende ona, göz temasımızı ilk o kesti ve kendi masasının üzerindeki kitabını eline alarak kaldığı sayfayı açtı ve okumaya başladı, bende çizimime devam ettim ve bütün gün öylece geçip bitti.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölümü Bitirme Saatiniz:
Umarım bölümü beğenmişsinizdir.
Bölümler kısa olduğu için haftanın iki gün günü bölüm gelecektir.
