|| Tamamlanmıştır ||
***
"Biliyor musun ellerimiz asla değmiyormuş, atomlarımız birbirini itiyormuş, aslında birbirimize dokunduğumuzu sansak da dokunamıyor muşuz ama sanki bunlara inat birleşmeye çalışıyor muşuz gibi, ne tuhaf, zaten dokunmak istes...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
PART: II
Zaman her şeyin tutsağıdır, asla gitmeyecek, bitmeyecek acıları barındırır, daha biz doğmadan belirlenen acılarımız onlara ağlamadan peşimizi bırakmayacaklardır.
Onunla başka bir evrende tanışma şansımız olsaydı bu bir otobüsün içinde olmasını isterdim, çünkü otobüsler insanların duygularımı gizlemedikleri tek yerdir, orada tanıdığın ve üzülmesini istemediğin insanlar yoktur, orada ki insanların hiç birini tanımıyorsundur, kulağında kulaklığında başını cama yasladığında yüzünde beliren o ifade aslında gerçek sensindir, pencere camından yansıyan görüntün bütün gerçeği yüzüne vurur, işte ben orada onunla tanışmak isterdim, üzüntüsünü, mutluluğunu göstermekten çekinmeyeceği tek yerde.
Hastaneden çıktığımda aslında hiç paramın olmadığını fark etmem uzun sürmemişti, elimde ki kağıdı açtığımda aslında buraya uzak da değildi ama benim artık beklemeye tahammülüm yoktu, belki de otostop çekmeliydim ama beni açıkta bırakan bu kollarla kim alırdı ki arabasına.
"Dağhan! oğlum"
Kliniğin bahçesinde ne yapacağımı düşünürken uzun zamandır duymadığım ve görmekten kaçındığım kişinin sesini duydum, babamın.
Yavaşça arkamı dönüp ona baktım, yıllardır çektiği acıların izleri yüzüne yansımıştı, sahi benimde yüzüm onun ki gibi miydi acaba?
"Bekleseydin beni daha eşyalarını toplamadan nereye gidiyorsun?"
Onunla geleceğimi düşünüyordu ama nasıl böyle bir şey yapabilirdim ona. "Evime gidiyorum baba" dedim.
Yavaşça başını salladı. "Tamam işte eşyalarını toplayalım ve birlikte evimize gidelim"
Aklıma gelen fikirle son kez ondan bir şey isteme kararı verdim çünkü artık ikimizi de azat etmek istiyordum bu acıdan, sonu gelmez ıstıraptan, elimi ona doğru uzatarak. "Bana biraz borç para verebilir misin baba?" dedim.
Anlamayan gözlerle bana bakıp. "Ne yapacaksın parayı" dedi.
Elim hala açılmış ona doğru uzatmışken. "Evime gitmem lazım baba" dedim.
"Beraber gidelim ya işte geç arabaya geliyorum ben hemen"
Kafamı olumsuzca salladım. "Üzgünüm baba, hatta çok özür dilerim, keşke o gün eve dönebilseydim, keşke annem benim yüzümden ölmeseydi, keşke benden"
Durdum ve derin bir nefes almak için başımı kaldırarak havayı soludum sonra tekrar ona baktım. "Keşke benden nefret etmeseydin baba, çok özür dilerim, keşke o çocuğun ailesi gibi sizde beni kurtarabilseydiniz, hayır sizi suçlamıyorum eminim ki beni çok aramışsınızdır"
Gözlerim dolmuştu artık hesaplaşma vaktimiz gelmişti ve bunu yapmamız lazımdı. "Ben yıllarca bir oda da tıkılı kaldım ve tam kurtuldum, özgürüm derken bu sefer benden utandığın için sen beni bir odaya kapattın, neden baba?"
