|| Tamamlanmıştır ||
***
"Biliyor musun ellerimiz asla değmiyormuş, atomlarımız birbirini itiyormuş, aslında birbirimize dokunduğumuzu sansak da dokunamıyor muşuz ama sanki bunlara inat birleşmeye çalışıyor muşuz gibi, ne tuhaf, zaten dokunmak istes...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüme Başlama Sattiniz:
1.5 Yıl Sonrası...
Onsuz geçen bir yıl, beş ay, yirmi üç gün, günler geçtikçe onun iyi olup bana geleceğine dair umutlarım köreliyordu ama yine de her gün ayaklarım beni ona götürmek için onlarca kez hastanenin kapısına gidip dönüyordu.
Güneş daha doğmadan yine gördüğüm bir kabusla kalktım ve gözlerimi açarak sağ tarafa doğru döndüm gözlerim onu aradı ama yoktu, bir süre sadece sağ tarafıma bakarak durduktan sonra artık yeterli gücü kendimde bularak kalktım ve banyoya giderek işlerimi hallettim.
İçimden bir şey yapmak gelmediği için tekrardan odama döndüm ve yatağıma oturur bir pozisyon aldım gözüm masanın üzerinde duran katlanmış kâğıda gidince koca bir mazi gözünde canlandı, oradan ayrıldım gün o kadar bocalamamıştım ki ne yapacağımı şaşırmıştım, öldükten sonra ilk kez ailemin mezarına gidip içimde ki acılara ağladım sonraysa onlarla vedalaşarak ailemin evine geldim.
Sırf iyileştiği zaman beni bulsun diye buradan asla ayrılmadım her gün bir umut bekledim, her sabah belki bugün bana gelir diye uyanıp her akşam bana gelmeyişine ağlayıp uyudum, ona hala son bıraktığım gün kadar aşık ve son bıraktığım gün kadar kızgındım her ne kadar kırgınlıklarım ilk gün ki kadar taze kalsa da yine de yanımda olsun istiyordum.
Masanın üstündeki katlanmış kâğıdı elime kaldım ve yavaşça burnuma götürerek kokladım, yine sırf ona bir zamanlar parmakları değdi belki de kokusu sinmiştir diye kokladığım kaçıncı eşya bilmeyerek uzun uzun kokladım kâğıdı ama sonu yine hüsrandı.
Yavaşça kâğıdı açtım ve bana kendinden bıraktığı son şeyin ezbere bildiğim satırlarını tekrar tekrar okudum.
Özür Dilerim.
Seni bıraktığım için özür dilerim, ama yapamıyorum, seninle olmak için verdiğim bu savaşta kendi zihnime yeniliyorum, gün geçtikçe kendimi tüketiyorum, geceleri uyuyamıyorum, sırf seni üzmemek için seninle konuşamıyorum bile.
