BİR ÇİFT MUTLULUK

-34-

Arkadaşlar sizleri fazlaca beklettiğimin farkındayım.Hepinizden özür diliyorum...

Multimedia Alya ve Sude.

Mert'in ağzından...

Bu küçücük yerde yapabileceğim hiçbirşey yoktu.Tek uğraşım düşünmekti.Bulunduğum yerde oturulacak tek yer olan tahta zeminli iskemleye oturup başımı duvara yasladım.Yorgundum.Uzun zamandır kendimi dinlemiyordum.Belki de başıma gelen herşeyin sebebi kendimle yüzleşmememdi.Gerçi şimdi düşünsem de pek bir yararı olmayacaktı.

"Oğlum biz geldik."diyen annemin sesiyle irkilerek başımı yasladığım duvardan kaldırdım.

Gelmelerine sevinmemiştim.Ne de olsa burada olmama üzülmüyorlardı.Aksine soyadları şuan benim hayatıma bağlıydı.Ve onlar beni sadece kendileri için düşünüyorlardı.

"Niye geldiniz anne?"dedim yorgun sesimle.

"Bu ne biçim bir soru böyle?"

"Suçsuz olduğumu bilin yeter."dedim ve yanağımdan süzülen gözyaşına hakim olamadım.

"Oğlum sen kardeşine nasıl yaptın?Doruk şuan yok.Farkında mısın?"

"Anne kes şu sesini kes!Doruk'un artık bizimle olmayacağının farkındayım!"dedim sinirle ve demir parmaklıklara bir yumruk geçirdim.

"Mert buradan çıkacaksın.Başka yolu yok.Hayatımız söz konusu."

"Başlatmayın hayatınıza.Benim hayatım önemli asıl.Ve hayatımda en değer verdiğim kişi Alya.Alya niye yanıma gelmedi.O da burada."dedim nezarette dört dönerek.

"O da kimmiş?"dedi annem tek kaşını kaldırarak.

"Seviyorum onu anne.Kahretsin tamam mı?Doruk'a zarar vermemin sebebi Alya.Doruk..O Alya'yı seviyormuş.Benim kardeşim dediğim adam arkamdan ne işler çeviriyormuş.Tek amacım onu korkutmaktı.Ama öldü."dedim durgunca.

"Oğlum olan oldu.Doruk her zaman bizimle olacak.Ve biz seni asla suçlu görmeyeceğiz.Sen bizim en değerlimizsin."dedi annem ellerimi tutarak.

"Hanımefendi,şimdilik bu kadar yeter.Gerisini avukatınız halleder."dedi polis memuru.

"Oğlum en geç 2 güne çıkacaksın.Hiç şüphen olmasın."dedi annem.

Buradan çıksam bile vicdanıma hapis kalacaktım.Bu gerçekle nasıl yaşayacaktım?

"Oğlum,kendine iyi bak."dedi babam.Geldi geleli ilk ve son cümlesiydi bu.

"Sen de."dedim.

Ve kalktığım yere tekrar oturup hafif bir uykuya daldım.

Alya'nın ağzından...

"Sence herşey düzelir mi Sude?"dedim omzumu Sude'ye yaslayarak.

"Düzelecek tatlım."dedi ve yanağıma bir öpücük kondurdu.

Oturduğum yerden doğrularak;

"Ben bir lavaboya kadar gideyim.Yüzümü yıkarsam belki kendime gelirim."dedim.

Polis memuruna lavabonun yerini sorarken Sude'nin sesiyle başımı o yöne çevirdim.

"Alyaa!Bekle ben de geleceğim."diyerek yanıma doğru koştu.

Lavabonun yerini öğrenip ilerliyorduk ki şiddetle bağıran bir kadın sesiyle irkildim.

"Demek Alya sensin ha?"diyerek alaycı bakışlarını üstümde süzen kadına odaklandım.Bu Vildan Hanım'dı.

"Evet benim."dedim gayet normal bir ses tonuyla.

"Sen kendini ne sanıyorsun küçük hanım?"diyerek iğrenç bir bakış attı bana.