Chapter seven

28.7K 866 153
                                    

Dominic hugged his pillow while lying on his back over his queen-sized bed, eyes focused at his room's white ceiling.

Dominic closed his eyes and took a deep breath and exhaled it harshly.

Wala pang ilang segundo s'yang nakapikit ng pumasok sa isip n'ya ang nakangiting mukha ni Jaslynne.

His lips formed into a sad smile as he opened his eyes.

He doesn't have the rights to feel sad nor to feel pain while missing her.

Tinanggalan na n'ya ang sarili ng karapatan ng sabihan n'ya itong nagsisisi s'yang nakilala n'ya ito kahit hindi naman talaga i'yon ang tunay n'yang nararamdaman. Alam n'yang imposibleng marinig i'yon ng dalaga.

Pero kahit baliktarin pa n'ya ang buong mundo hindi lang s'ya sa dalaga nag sinungaling kundi pati sa sarili n'ya.

He lied to himself and to Jaslynne just to deny what he truly feels, and that moment he lied, he already took away his own rights to feel sadness and pain for missing Jaslynne.

Wala s'yang karapatang nasaktan sa pangungulila n'ya dito at mas lalong wala s'yang karapatang maging malungkot dahil wala na ito sa tabi n'ya o dahil sa hindi n'ya ito nakikita.

Dahil noon na malapit lang ito sa kan'ya, hindi n'ya ito trinato ng tama hindi n'ya ito binigyan ng pansin noong naroon pa ang dalaga sa tabi n'ya.

Kaya anong karapatan n'yang masaktan at malungkot sa pangungulila n'ya dito? Ga'yong hindi naman n'ya pinahalagaan ang dalaga noong mga panahong kasama n'ya ito.

Dominic smirked coldly mocking himself for being an idiot. He threw his pillow away before covering his eyes with his right arm when his eyes starting to get blurry when it started to filled with tears.

Eyes bloodshot because of his unshed tears, he closed it and squeezed it shut, pressing his arm against his closed eyes as if it can stop his tears from falling.

His Adam's apple rises and fall as he swallowed the sudden lump on his throat when he tried to stop the sobs that is wants to escape his lips.

He sniffed and bit his bottom lip fighting the urge to cry loudly.

Pero kahit anong pigil n'ya sa mga luha n'ya na 'wag tumulo, kusa i'yong tumakas mula sa mga mata n'ya at unti unti ang mahinang hikbing gustong kumawala sa labi n'ya ay kagaya ng mga luha n'ya hindi na n'ya napigilan pa ang pagkawala non sa mga labi n'ya.

It's been four years. Four years without her.

And the great Attorney Dominic Lenoir Laflamme is crying over a woman he met four years ago, a woman that he is only able to be with for three days but still managed to leave with his heart on her bare hand.

Dominic huffed chasing his breath, stopping himself from crying loudly.

Even if he told himself for many times that he doesn't have the rights to feel pain missing her, the pain is still there stabbing his heart, killing himself slowly each day.

NGINUNGUYA ang steak na lunch n'ya kasama ang mga kaibigan na nga'yon n'ya na lang ulit nakasama dahil nagsipag-asawa na ang mga ito at ang ilan ay may mga anak na, nag angat s'ya ng tingin sa mga ito.

"Ahm. Dudes?" Dominic called out his friends.

Tumigil ang mga ito sa pagtatalo at sa pag-aagawan ng pagkain para harapin s'ya ng nakakunot noo.

"Babae o Lalaki?" Tanong agad ni Andrew sa kan'ya ng malalim ang gatla sa noo.

Jander picked up Andrew's beef steak with his fork and ate it earning a slap on his nape coming from 'Drew.

What's The Law Of Love, Attorney?Место, где живут истории. Откройте их для себя