Kamp Menura

vijftien

Ik stond op en zwierde de rugzak over mijn schouders. "Kom op", zei ik en Arden stond ook op. We verdwenen terug in de rots en gingen terug op weg naar het kampterrein. Arden liep vooruip en dee eventuele hindernissen uit de weg. Soms laat hij een struik hergroeien of schiet er een random plantje uit de grond. Na een tijdje stilte begon het informatie ding te kraken. "Iedereen heeft een rugzak kunnen bemachtigen. Zeer goed gedaan. Het snelst team was Mira en Arden. Jullie krijgen elk extra Menura punten. Proficiat", ik gaf Arden een high five. Snel liepen we verder door het bos.

"grwrwrlewlr". Arden keek verschrikt op. "Wat is dat geluid,", vroeg hij terwijl hij verschrikt om zich heen keek. Ik begon te lachen. "Dat was mijn buik. Ik heb honger", zei ik toen ik uitgelachen was. "Ow", zei Arden hij ging direct neerzitten. "Laten we dan maar eten". Ik zette me direct neer naast hem en keek in de rugzak. "Broodje kaas, broodje ham, een smos of één met salami?", vroeg ik aan Arden terwijl ik de broodjes uit de rugzak haalde. "Geef mij maar salami", zei hij en hij pakte het broodje en nam er een grote hap van. Ik volgde als snel zijn voorbeeld en nam een grote hap van mijn broodje smos.

Het eten was zeer gezellig en ik begon Arden al heel wat beter te leren kennen. Ik lachtte als hij weer een grappige opmerking maakte en hij luisterde aandachtig toen ik vertelde over dat ik geadopteerd was. Ik vertelde ook dat mijn biologische moeder gestorven was. Ik zag dat hij na mijn verhaal diep in gedachten was. "Aarde aan Arden", zei ik en ik wuifde met mijn hand voor zijn gezicht. "Ik moet even iets kwijt", zei hij plots. Zijn blik stond bezorgd. "Tuurlijk zeg maar", zei ik en ik nam een laatste hap van mijn broodje.

µ "Wel ik heb het gevoel dat er iemand het op onsgemunt heeft", zei hij. Ik verslikte me en begon te kuchen. "Wat bedoel je?", vroeg ik nadat ik was uitgekucht. "Wel ik denk niet dat mijn ouders zomaarr het verkeerde pad zouden nemen en in een ravijn vallen. Ik denk dat iemand hen vermoord heeft. En ik denk dat jouw moeder ook geen natuurlijke dood gestorven is", zei hij in één adem. "Waarom zouden ze onze ouders vermoorden?", vroeg ik een beetje uit mijn lood geslagen. "Hun gaven natuurlijk. Ik heb, toen ik had ondekt dat mijn ouders en ik gaven hebben, een beetje opzoekwerk gedaan. En niet iedereen is zo een fan van die gaven. Sommigen denken dat wij slecht zijn en ze willen ons daarom uitroeien", zei hij. "WAT?", riep ik uit. "Het is logisch toch. Toen Nero niet kwam opdagen dachten ze waarschijnlijk dat hij vermoord was door hen". Ik moest eerlijk zeggen dat het allemaal we logisch was maar het was gewoon zo raar. Hij stond op. "Kom we moeten verder", zei hij en hij stak zijn hand uit. Ik knikte en pakte zijn hand. En nu op naar het kampterrein

Dit is het stukje voor woensdag. Het is wat korter i know maar het volgende zal ik dan wat langer maken. btw 490 lezers?! YOU'RE ALL SO AWESOME THANK YOU!!! :D

Love

Londen