Kamp Menura

zesendertig

Arden vroeg wat er was. Ik barstte bijna in tranen uit. "Fidi, ik weet waar ze is", zei ik en ik stond recht en kalmeerde mezelf. Hij keek mee vragend aan. "Ze staat op het dak Arden, het dak van mijn nachtmerries', hij sloeg een hand voor zijn mond en kwam naar mij om me een knuffel te geven. Ik knuffelde hem. "Je moet me iets beloven Arden", vroeg ik. "Alles voor jou Mira". Ik glimlachte lichtjes. "Offer je niet op voor mij Arden". Hij schrok. "Maar mira..." "Beloof het", vroeg lichtjes snikkend. Hij knikte en pakte mijn hand vast. Hij wreef even over mijn hoofd en kuste me dan. Ik genoot van dit moment en beloofde mezelf om het te onthouden.

We liepen snel door terwijl ik probeerde te vinden waar het dak zou zijn. Na een tijdje gelopen te hebben zag ik het. Het was een grijs gebouw dat je duidelijk kon zien boven al de rest. Het was gigantisch groot en kwam boven de wolken. Ik slikte de brok in mijn keel weg en ging op weg naar het gebouw. Arden liep me achterna. De trappen oplopen voelde ik bijna niet, ik voelde enkel de zenuwen die door mijn lijf gierden.

Toen waren we er eindelijk. Ironish genoeg stond op de deur naar het dak het woordje 'Exit'. Dit was het. Als ik haar versloeg, zou het voorbij zijn. Ik duwde voorzichtig de deur open en voelde een licht briesje. Ik stapte het dak op en keek rond. Een verlaten stad. De wind waaide door mijn haar. Alles zoals in mijn droom. Maar geen Fidi. Arden kwam naast me staan en legde zijn hand op mijn schouder. "Heb je je misschien vergist?" fluisterde hij in mijn oor. Ik schudde vastberaden mijn hoofd. "Ze heeft zich niet vergist en ze is nog slimmer dan ik dacht", zei de ijskoude stem van Fidi. Ik draaide me met een ruk om en daar stond ze. Een vrouw, met die vreemde mantel van haar. Ze stak haar hand uit en een straal zwart licht schoot naar Arden. Hij veranderde weer in een doorzichtige schim met planten in hem. "ARDEN!", schreeuwde ik uit. Fidi begon te lachen. Ik ondernam meteen actie en smeet haar tegen de deur achter haar. Allezins dat dacht ik toch. Ze zette enkel een klein stapje naar achter en lachte me uit. "Niet zo slim". Toen was het haar beurt. Ze haalde een apparaat uit en dat projecteerde beelden. Ik keek naar de beelden. Het was Néro. Hij probeerde Sofia te beschermen tegen een soldaat van Fidi. Maar hij werd doorkliefd door een zwaard! Ik slaakte een kreet. Niet Néro, nee niet hij, hij wou altijd het goede doen en dan eindigt het zo voor hem? Sofia zakt neer en begint te huilen. De soldaat aarzelt geen seconde en doorkliefd haar ook. Mijn ogen puilen uit en ik onderdruk een snik. Slimme Sofia ligt dood neer. Dood. Ik beland op mijn knieën. Ze begint gemeen te lachen. "Zo slim zijn die gave mensjes van jullie precies ook weer niet". Ik had de kracht niet om recht te komen. "Waarom maak je er geen eind aan Mira. Je kunt het best. Het enige wat je moet doen is over die boord springen", ze wees naar de dakrand. "Dan stopt dit Mira, dan is het gedaan. Geen meer doden. Geen meer gewonden. Gewoon een klein sprongetje. Je zult het niet eens voelen".

Ik knikte. Dit was het beste. Dit was hoe het moest aflopen. Er mochten niet nog meer mensen lijden om wille van mij. Om wille van de fouten van mijn moeder. Ik slenterde naar de dakrand. De beelden van Nero en Sofia speelden door mijn hoofd. Als een film die telkens werd herhaald. Dood. Dood. Dat was wat ik ook zou zijn. Zou het rustig zijn? Ik hoopte het. Ik stapte op de dakrand. Ik wilde net een stap in het ondiepe zetten als plots...

"MIRA!". Ik draaide me om. Calli stond op het dak. Ze was helemaal bezweet en haar gezicht bloedde. Haar handen waren helemaal zwartgeblakerd. Het was alsof ik uit een hypnose kwam. "Calli!", riep ik en ik liep naar haar toe. We gaven een knuffel. "Ugh, vriendschap", zei Fidi. Ik draaide me om en toen gooide ik haar echt tegen de deur. Ze viel hard. Ik wendde me tot Arden. Ik concentreerde me op hem en zijn lach, zijn grijns, hoe hij mij altijd een kus op mijn hoofd gaf. De schim veranderde. Hij werd terug wakker. Ik kreeg tranen in mijn ogen als ik hem weer zag grijnzen. Ik keek terug naar Fidi. Ze stond ondertussen terug recht klaar voor de aanval. Maar wat ze deed zag ik niet aankomen. Zelfs in mijn ergste nachtmerries zou dit nooit gebeurd zijn. Ze nam Calli vast en sleurde haar naar de dakrand. Calli was als een gehypnotiseerd. Ze keek even naar mij, lachte haar witte tanden bloot en sprong. Ik gilde. Ik wilde wakker worden. Dit was een nachtmerrie, toch? Dit kon niet echt zijn. In mijn ergste nachtmerrie had ik mijn beste vriendin niet dood gezien.

Toen het tot me doordrong ondernam ik actie. Ik liep naar de dakrand en concentreerde me op Calli die naar boven zweefde, Calli die naar boven zweefde. Oh, alsjeblieft laat ze naar boven zweven. Ik huilde. Ik huilde met tranen en stoten. Ik snikte huilde en schreeuwde: "Laat Calli naar boven zweven!"  . Het gebeurde niet. Ik voelde een ongeloofelijk woede naar boven komen. Het voelde alsof er een grote storm in mij woedde. "Mira je ogen zijn weer zwart!" riep Arden me toe. Het kon me niet meer schelen. Ik richtte me tot Fidi die me bang aankeek. Oja, wees maar bang. Ik wees mijn handen op haar. Ik schreeuwde het uit toen de lading op Fidi stormde. Al mijn woede kwam eruit op haar. Ik hoorde haar schreeuwen maar het maakte me niet uit. Ze had mijn leven kapotgemaakte. Dus vernietigde ik dat van haar.

Het volgende moment lag ik op het dak naar de zon te staren. Ik herinnerde me juist nog het geschreeuw van Fidi en dan niets meer. Ik begon zachtjes te huilen. Calli, dood. Nero, dood. Sofia, dood. Wie weet wie er nog gestorven was? Er kwam iemand naast mij liggen. De persoon wreef over mijn schouder. "Waarom huil je?", vroeg een warme stem. "Calli, dood", zei ik door mijn snikken heen. De persoon lachte. "Calli, gewond maar oké". Ik keek opzij. "CALLI?", vroeg ik verbaasd. "De enige echte", zei ze en ze begon te lachen. "Maar hoe? Jij was toch?". "Hé, ik weet ook niet precies hoe maar ik kwam beneden en ik viel in een soort zacht kussen en het volgende moment zei Titus dat we naar hier moesten komen". Ik voelde me weer warm worden. Het had gewerkt. Niet op de manier dat ik wou, maar toch. Ik knuffelde haar plat. "Waar is Arden?", vroeg ik toen. Ze wees naar de andere kant van het dak. Hij zat daar in een hoekje. Naar mij en Calli te kijken. Met die o zo typische grijns op zijn gezicht. Ik ging bij hem zitten. En hij sloeg zijn arm rond mijn schouder. Ik zwierde mijn benen over de dakrand en hij deed het zelfde. "Het is gedaan", zei Arden en nu pas hoorde ik hoe stil het was.

Ik hoorde een deur achter mij opengaan en even later zaten al de overgebleven mensen naast ons op de dakrand. Buiten Sofia en Nero was er niemand meer gestorven. Ik legde mijn hoofd op Calli's schouder en nam Ardens hand vast.

"Het is gedaan", zei ik bevestigend terwijl de hemel rood en oranje kleurde.

—————————————————————————————————————————————————————-

Dit is het dan... Het einde D: Ik hoop dat jullie er van genoten hebben :) oja sorry dat het zo laat was maar : examens. Ik heb er allezins van genoten en ik wil iedereen bedanken voor het stemmen en gewoon het lezen :D dit is allemaal voor jullie :D nu ga ik maar even bedenken wat ik nu met mijn leven ga doen...

Maar eerst nog die epiloog schrijven :)

Greetz blue_leftie

ps. Sorry voor Nero en Sofia...