tweeëndertig

25 2 0
                                    

Ik keek de vrouw bang aan. Ze grijnsde eens en begon te vertellen. "Ik ben Fidi. Ik ben geboren in Griekenland. Ik was daar heel gelukkig met mijn ouders en mijn oudere zus Odo. Totdat plots mijn zus een kistje kreeg waarin stond dat ze gaven had. Mijn ouders vonden dat geweldig en behandelden haar toen beter dan mij. Beter nog, ze vergaten soms dat ik bestond. Toen mijn zusje naar dat kamp moest waren ze allemaal dolgelukkig maar ik was heel kwaad. Dat stom wicht had mijn leven vergald. Ik maakte toen een belofte aan mezelf. Ik zou er voor zorgen dat dit nooit bij iemand anders zou gebeuren. Met andere woorden: ik zou iedereen met gaven gewoon vermoorden. Want weet je die gaven dat is erfelijk dus als ze geen kinderen kunnen krijgen dan zijn er ook geen gaven meer" ze lachte even voor ze verder vertelde, "Maar toen werd het alleen nog erger. Mijn zus kwam terug van dat kamp en het bleek dat ze een Eximiam was", ik fronste mijn wenkbrauwen. Wat was dat nu weer?

"Mijn ouders waren o zo trots. En ik bestond gewoon niet meer voor hun. Ik was zo woedend. Een maand of zo later brak het grote moment voor haar aan. Ze kreeg een melding en plots moest ze dringend weg. De vijand was gespot. Het duurde dagen voor we iets van haar hoorden.Ze stuurde ons eerst een kort briefje. Ze had het gehaald maar ze klonk niet blij. Ze schreef ons daarna een grotere brief waarin stond dat ze niet meer naar huis zou komen, voor altijd. Mijn ouders waren er kapot van. Ze werden gewoon gek zonder mijn o zo ideale zusje. Zo gek dat ze werden opgenomen in een soort gekkenhuis. Ik was woedend. Hoe durfde ze dit mij aandoen? En mijn ouders? Ze gaven misschien nooit aandacht aan mij maar dit verdienden ze toch niet? Mijn wraakgevoelens waren sterker dan ooit. Ik moest en zou al die stomme gaven mensen uitmoorden, dit mocht niet meer gebeuren. Ik ging op zoek naar mensen die me wouden helpen. Al snel had ik al een heleboel volgelingen. Eerst en vooral ging ik op zoek naar mijn o zo lieve zus. Onderweg vermoorde ik een paar van die gave mensen en o dat voelde zo goed", ze grijnsde even en ik deinsde geschrokken achteruit. "De zoektocht verliep echter moeizaam. Mijn zus leek spoorloos te zijn verdwenen. Tot ik plots tot de ontedekking kwam dat ze haar naam veranderd had in Alie" ik schrok. Mijn moeder noemde zo. Fidi keek me met doordringende ogen aan. "Een jaar geleden vond ik haar en ik vermoorde haar direct zonder twijfel. Het leek alsof ze mij verwachtte want ze bood geen enkele weerstand. Daarna ging ik nog op zoek naar andere gave mensen. Ik vond er een paar en vermoorde die. Maar toen besefte ik dat het beter was dat ik gewoon wachte op de volgende generatie en die in 1 enkele keer gewoon uitmoord. En die tijd is eindelijk aangebroken". Haar ogen straalden vuur uit en ze greep een mes uit haar gewaad. Ik deinsde geschrokken achteruit. En toen gebeurde het. Een witte lichtflits verblinde de hemel. Er sprong een schim op de vrouw en de vrouw gilde het uit. Het leek alsof ze van glas was want ze versplinterde helemaal.

Een moment later was het doodstil. De vrouw was weg en de schim kwam overeind. Ik keek wat beter en zag dat het totaal geen schim was. "Nero?", vroeg ik vol verbazing.

Kamp MenuraWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu