Kamp Menura

Één

Op het moment dat ik juist van plan was om een kop thee te gaan zetten ging mijn telefoon. Ik pakte hem uit mijn zak. Maar al snel zag ik dat het niet mijn gsm was. Ik keek naar de enige mogelijkheid die nog over was. De huistelefoon. Ik keek er eerst raar naar. Niemand belde mij op vanop mijn huistelefoon. Voorzichtig haalde ik de hoorn van de haak. "Hallo, met Mira Deridder?", zei ik zacht. "Beste Mira, u spreek met Valère van het adoptiecetrum. Wij hebben helaas vernomen dat uw biologische moeder te overlijden is gekomen." Ik was niet eens verdrietig toen ik het hoorde het enige wat ik wel was, was nieuwsgierig. Ze zouden mij nooit opbellen om alleen dat te zeggen. Aandachtig luisterde ik verder. "Je biologische moeder heeft hier een pakketje achtergelaten met jouw naam op. Je kan het morgen komen afhalen. Vaarwel" De korte biebjes verklaarden dat het gesprek ten einde was. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Dat was vreemd. Ik bedacht dat ik morgen wel dat pakketje ging ophalen en besloot die kop thee te maken en dan in bed te kruipen.

De volgende morgen vertrok ik naar het adoptiecentrum. Ik deed mijn haar in een vlecht deed een t-shirt en een short aan met daaronder mijn geliefde all-stars. Ik Pakte m'n tram kaart. Ik wou mijn ouders niet wakker maken voor zoiets en het was tenslotte vakantie. Toen ik aankwam herkende ik het centrum niet meer. De laatste keer dat ik hier was, was ik juist twaalf geworden. Niet aan denken. Niet aan denken. Niet. Aan. Denken. Ik liep naar binnen en vroeg meteen aan de balie naar het doosje. De mevrouw aan de balie keek me raar aan. "Pardon maar daar weet ik niks van.". Ik keek haar aan met een frons op mijn voorhoofd. "Eum, kunt u me dan doorverwijzen naar ene Valère?", vroeg ik dan maar. "Het spijt me maar er werkt hier geen enkele Valère.". Mijn mond viel open. Wat? Maar hoe kon hij mij dan bellen? "Kunt u me dan iets meer vertellen over de dood van mijn biologische moeder?" , vroeg ik. "Ja, ze is ongeveer een jaar geleden onder vreemde omstandigheden dood in haar appartement in Londen gevonden.''. Een jaar geleden? "Pardon maar mij hadden ze gisteren pas gezegd dat ze dood is.". De vrouw zei dat ze geen idee heeft hoe dat kwam en neegeerde me dan. Ik liep terug naar buiten. Ik was teleurgesteld, verward en moe.

"Pardon, mevrouw Deridder?", hoorde ik plots iemand roepen. Ik draaide me om en zag een man van middelbare leeftijd staan. Zijn vuurrode haar viel meteen op. "Ja, dat ben ik", zei ik. Hij liep naar me toe en stak zijn hand uit: "Ik ben Valère Vuurhaarde". Verbaasd keek ik hem aan. "Heb jij mij gisteren gebeld?", vroeg ik hem.

"Ja, ik moest je wel naar hier lokken, anders zou je me nooit willen ontmoeten." ik keek hem verward aan. Waar had hij het in hemelsnaam over? "Aja juist, u weet daar nog niks van... Zou u het erg vinden als ik alles uitleg bij mij thuis? Het is maar vijf minuten van hier." Ik zei dat het ok was en hij leidde me naar zijn auto. Ik was nieuwsgierig naar dat doosje. In minder dan vijf minuten waren we al bij zijn 'thuis'. Het was een boomhut. Maar dan meer een boomhuis. Ik ging naar binnen. Valère wees me een zetel aan en ik ging net als hem gaan zitten. Ik keek mijn ogen uit in dit prachtige huis. "Ik kan niet alles uitleggen", begon hij. "Maar dit moet je helpen het te begrijpen". Hij overhandigde mij een doosje. Het was in meerdere kleuren geschilderd en er stonden vreemde woorden op die ik niet begreep. Ik ging met mijn hand over het hout. "Je moeder wou dat ik je dit overhandigde", zei hij. "Wat betekenen die woorden?", vroeg ik. "Namen, het zijn namen.". "Van wie?" vroeg ik terwijl ik ze beter bestudeerde. Van de mensen die het doosje al gehad hebben". Mijn mond vormde zicht tot een O. "Eigenlijk kan ik je niet meer uitleg geven. Alles wat je moet weten zit in dit doosje." Ik bedankte Valère en ging terug naar huis.