Vijf

70 5 0
                                    

Ik schudde zijn hand terwijl ik zei: "Aangenaam ik ben Mira". Hij glimlachte en ik zag dat hij een perfect wit gebit had. Hij zette zich recht voor mij neer. Na een tijdje had ik door dat hij naar mij aan. Het. Staren. Was. Ik grijnsde. "Bevalt het uitzicht je een beetje?". Hij glimlachte en zei: "Ja, en dat van Engeland ook". Ik kreeg direct rode wangen en het zou me niks verbazen als ik eruit zag als een overrijpe tomaat.

Het bleef weer even stil tussen ons tot hij plots vroeg waar ik  heen moest. "Naar Londen en jij?", vroeg ik zo onschuldig mogelijk. Hij keek met toegeknepen ogen door het raam. "Toevallig, ik ook". Ik lachte, het was helemaal niet zo toevallig, heel deze trein moest naar Londen. Verveeld keek ik naar buiten. Plots schoot me iets te binnen. Snel greep ik mijn rugzak en zocht ik naar het doosje. Ik slaakte een opgeluchte zucht toen ik het vond.

Na een tijdje stopte de trein eindelijk in Londen. Snel greep ik mijn rugzak en stapte af. Arden stapte samen met mij af. "Misschien kunnen we een stukje samen lopen?", vroeg Arden. "Ja is goed, ik moet naar St. Pauls Cathedral ofzoiets". Arden knikte en zei: "Ik ook". En zo vertrokken we naar St. Pauls Cathedral. Door het station de frisse Londense lucht in.

Na een tijdje gestapt te hebben vroeg Arden plots: "Waarom moet jij eigenlijk in Londen zijn?". Ik wist niet wat ik moest zeggen. "Oh gewoon voor een kamp", zei ik dan maar. Hij glimlachte. "Ik ook. Dat is echt zo toevallig". Ik keek hem aan. Hij zou toch ook niet naar Kamp Menura moeten? Nee dat kon toch niet...

Toen we bij St. Pauls waren wisten we allebei niet goed wat te doen. Plots uit het niets kwamen er twee mensen op ons af. De ene was Valére en de andere was een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd als Valére met felblauw haar. "Aha daar ben je!", zei de vrouw met het knalblauwe haar tegen Arden. Ze pakte zijn arm vast en plots was hij samen met de vrouw weg. Ik slaakte een gil. Valére zuchtte en pakte toen ook mijn arm vast. Plots voelde ik me héél licht in mijn hoofd en mijn buik begon hevig te protesteren. In een seconde of twee was het al gedaan. Ik opende mijn ogen en ik zag een berglandschap. Dit was Londen niet. Plost stond Valére voor mij met een glimlach van oor tot oor. "Welkom op Kamp Menura", zei hij nogal overdreven.

Ik kreeg een boekje in mijn handen gedrukt van de vrouw met felblauw haar. "Dit zijn de regels en nog wat informatie", zei ze. "Oja ik ben Apulia. Zo als je misschien al doorhad ben ik hier een magister magus wat inhoud dat ik dus eigenlijk jullie moet helpen enzo. Maar dat staat allemaal in dat boekje daar", zei ze terwijl ze met haar vinger naar het boekje in mijn hand wees. Valére kwam ook nog eens naar mij. "Ga anders even met de andere praten", zei hij.

Ik keek eens rond mij. Het was hier een prachtig gebied. Omringd door bergen en vlak bij een meer. Aan de ene kant waren er allemaal tenten in een kring gezet met in het midden een soort van vuurkorf. Aan de andere kant van het meer was er één grote tent. Ik veronderstelde dat die van de magister magussen was. Langs de kant van de grote tent lag ook een bos. Terwijl er aan de kant van de kleine tentjes een veld was. Ook was er een waterval niet zo ver van het meer recht tegen een steile rotswand. Voorzichtig ging ik naar de kleine tentjes. Blijkbaar was ik een van de eersten want ik zag alleen een meisje met een viool en prachtig lang rood haar. En... Arden?!

Vanaf nu word het echt zo leuk :). En worden de hoofdstukken ook wat langer, want die van nu vind ik echt kort :/. Ik vond het echt lastig dat ik jullie moest vervelen met de voorgaande hoofdstukken maar dat was even nodig... Als je iets wilt zeggen over wat er beter kan doe dat gerust in de commentaar. En oja, dat zeeeeeeeer aantrekkelijk vote knopje is daar ook nog ;).
Xxx Love
       Londen

Kamp MenuraWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu