My Hopes To My Mr. Cassanova (Complete)

CHAPTER 31 // Why?

Mahigit 2 months nang magkasama at masaya ang dalawa habang gumagawa ng magagandang memories. Tila hindi sila mapaghihiwalay nito dahil sa pagmamahalang walang kupas. They can't conceal their feeling to eachother and their sweetness and thoughts in eachother is really Visible.

LARRA'S POV

Its December and Malapit na ang Christmas break. Nakain kame ngayon sa favorite naming cafe kung saan malayo layo sa school at kung saan kame nagkita nuon.

"Babe whats your order??." Tanong nito saakin habang hawak ang mga menu.

"Vienna Coffee tas Cookies." Sagot ko.

"Make that two" sabi nito sa waiter habang kinukuha ang order namin.

Nang makaalis na ang waiter tinuon namin ang  aming mga sarili sa Phone namin at tahimik lamang ang naglipas na 10 minuto.

Sa sobrang abala namin di namin namalayang andito na ang mga pagkain. Tinignan konaman si Troyna abalang abala sa nilalaro nito at parang may sariling mundo ito.

"Babe kain na." Sabi ko dito ngunit di parin ito namamansin.

"Babe!." Napasigaw ako ng bahagya upang tumingin sya saakin.

"Wait tatapusin kolang to-- rank game to~." Anudaw?? Rank game?? Ano pinagsasasabi nito?? Wala akong kaalamalam sa mga sinasabi nya kaya nauna nakong kumain.

"YES!!." Sigaw nito na aking ikinagulat.

"Nanalo ako babe ." Ngumiti ito saakin ngunit dikonalamang ito pinansin at nagpatuloy sa pagkain.

"Psh galit ang baby ko~ sorry na~." Panunuyo nito ngunit hindi parin ako kumibo. Manigad kajan.

Kumain na rin sya sawakas at saka ko inopen ang topic tungkol sa College matatapos narin ang school year at kailangan na namin pumili ng mga itetake naming Course at kung saan kami magaaral.

"Babe ano pala kukunin mong Course sa College??." Panimula ko na ikinatigil ng pagkain nya.

"Magcu Culinary ako." Tipid na sagot nito.

"Saang school ka magaapply ng college??." Tanong ko muli.

"Dikopa alam." Tipid parin ang sagot nito saakin. At saka nagpatuloy sa pagkain .

"Di mobako tatanungin???." Tanong ko dito ngunit wala na itong sinagot at pinagpapatuloy ang pagkain nya.

Di ako sanay na ganto sya , parang may bumabagabag dito na hindi maintindihan dahil sa katahimikang napapalibot dito.

Natapos kaming kumain ng ganon ang aming sitwasyon. Nakakapanibago ito. . . . Nang makalabas kame ng Cafe tahimik parin kaming naglalakad hanggang makapunta sa sasakyan nya. Hindi nako nakapagtiis pa. . .

"Ano ba nangyayari sayo?!." Pagderecha ko dito.

"Wala."

"Alam kong meron."

"Wala nga."

"Sabihin mona kase." Pangungulit ko dito.
Ngunit tinalikuran lamang ako at binuksan ang pintuan ng kotse nito upang papasukin ako.

"Hindi ako sasakay hanggant dimo sinasabi problema mo." Sabi ko dito kaya napatingin saakin ito.

"Tara na Larra."

"Ayoko nga sabihin mo muna."

"Aiisshh Babe wala nga talaga masakit lang Tyan ko." Alam kong nagpapalusot ito kaya hinayaan konalamang , may araw katen saken Lorenzo.