Hide and Seek Me

Het briefje

Ik bleef versteld staan. Wat dacht die Lucas nou? Ik ga toch niet liegen over een blessure?

Een aantal dagen gingen voorbij en het was eindelijk vrijdag. Lucas negeerde me de hele tijd, en ik heb het zo maar gelaten.

Eindelijk. De laatste schoolbel van deze week. Ik pakte mijn boeken en dacht aan deze afgelopen dagen. Ik was gisteren naar de huisarts geweest en hij had naar mijn enkel gekeken. Het doet nog maar een beetje pijn. De arts raadde me aan om steeds iets meer zonder krukken te lopen maar nog steeds voorzichtig aan te doen.

Ik slenterde achter iedereen aan naar mijn kluisje. Toen ik hem opende, viel er een briefje uit. Ik keek even om me heen. Er stonden hier en daar wat groepjes met elkaar te praten. Ik vouwde het briefje open en las wat er op stond.

'Meet me vanavond om 9 uur op het speelpleintje met de rode schommels.

-x'

Ik twijfelde. Wie was deze x? Ik dacht even aan alle speelpleintjes die ik kende. Er was er eentje vlak bij school, eentje naast de zwemvereniging.... En eentje in mijn buurt. Maar welke van die drie had een rode schommel? Die bij het zwembad in ieder geval niet. Als ik naar huis zou fietsen rij ik wel even langs de andere twee. Ik stopte al mijn boeken in mijn tas en liep de school uit.

Ik liep de fietsenstalling in. Iemand had zijn fietsslot aan die van mij gemaakt. Wat een leuke actie toch. Nu ik eindelijk een beetje meer kon met mijn enkel moest ik juist meer lopen. Ik zou mijn moeder vast wel kunnen bellen. Ik liep de stalling weer uit en haalde mijn telefoon uit mijn tas. Ik leunde tegen de muur aan en zocht haar nummer op. De telefoon ging een keer over. Nog een keer. Na 6 keer gaf ik het op. Mijn vader zat zeker nog op zijn werk. Dan moest ik maar met de benenwagen. Ik zuchtte. Het weer zag er niet geweldig uit. Veel leerlingen snelde zich het plein af. Ik begon voorzichtig te lopen. Een figuur stond tegen het hek en onze blikken kruisden elkaar. Het was Lucas. Zou ik hem kunnen vragen of hij me thuis kon brengen? "Heyy Luuc, dankje dat je me thuis wil brengen!" Hoorde ik achter me. Ik keek van Natascha naar Lucas en Lucas keek naar zijn schoenen. "Och Sammie, als je op het bagagerek erbij paste zou je mee kunnen. Je hebt toch wel een paraplu bij je?" Vroeg Natascha met een onschuldig gezicht. Het liefst zou ik die puppy oogjes blauw meppen, maar dan zou Lucas zeker denken dat ík de slechterik was. "Dankje voor het aanbod en nee, ik heb geen paraplu bij me." Zei ik terug en draaide me om. Met mijn hoofd gebogen liep ik langs Lucas het hek door. Ik had geen zin om hem nu nog aan te kijken. Ik liep wel zelf naar huis, al was het in de regen. En zowaar, de eerste druppeltjes vielen uit de lucht. Ik liep voorzichtig maar ook zo snel mogelijk naar huis.

Ik haatte regen. En Natascha.