Hide and Seek Me

Niets veranderd

Ik sloop het huis binnen en deed de deur zo zacht mogelijk dicht. Ik wilde mijn ouders natuurlijk niet wakker maken. Op mijn tenen liep ik de trap op. Langs de kamer van mijn ouders. Ik verstijf bij het geluid van iets dat op de grond valt. "Hallo?" fluister ik. Tuurlijk is dat dom, maar ik wist niets beters te verzinnen op dat moment. Ik hoor helemaal niets meer. Met mijn mobiel in de aanslag draai ik de hoek om mijn kamer in. Niets. Ik begin echt dingen te horen. De bios, nu dit. Word ik soms gek? Dan sluit ik de deur en doe het licht aan.

"Hallo Samantha." Zegt een wel heel bekende stem.

Ik laat mijn mobiel uit mijn hand vallen en hij stuitert op de grond.

"Wat doe jij hier?!"

Lucas kijkt me aan. "Ik had je nog een bericht gestuurd over de toneelopdracht maar je reageerde maar niet." Ik keek op mijn telefoon. Nu ik wifi had kreeg ik het berichtje pas binnen.
"Ja sorry, ik krijg hem nu pas binnen." Ik sta nog steeds heel awkward tegen de deur aan.
"Wat heb je vanavond met David gedaan?" Vraagt Lucas opeens.
"Hè wat?" "Je hebt hier prima uitzicht op de deur. Zoals ik je vroeg, wat deed je vanavond met die David?" "Wat gaat jou dat aan?" kaatst ik terug.
Lucas zucht. "Ik vertrouw die gozer gewoon niet..." " Ik vertrouw die Natascha niet."
Lucas zucht nog eens. "Wat heb jij tegen haar?"
Ik kijk weg. "Je weet niet wat ze heeft gedaan..." "Vertel het me dan." "Als je belooft dat je luistert en niet gaat afkappen." "Okay."

"Op de basisschool waren we vriendinnen. Maar alles veranderde al gauw. Ze had tijdens een slaapfeestje bij mij thuis mijn konijn op straat gezet. Niks gezegd. Later vond ik hem langs de weg. Dood. Ook kan ik herinner me op kamp dat we verstoppertje speelde. Ik moest gaan zoeken. Uiteindelijk had ik ze twee uur later nog niet gevonden en was ik verdwaalt in het bos. Pas na anderhalf uur rond gedwaald te hebben, vond ik het kamphuis. Natasha zat daar heel onschuldig, maar ze had onze klasgenoten dus overgehaald mij alleen achter te laten en terug te gaan naar het huis. Sindsdien blijft ze klasgenoten tegen me opzetten. Ze heeft zelfs eens schoonmaakmiddel in mijn drinken gegooid. Gelukkig rook ik op tijd die chemische geur."

"Is er ook iets wat je kunt bewijzen?"

Ik denk even na. Dan houd ik mijn haar omhoog.

"Tijdens het brugklaskamp heeft ze met een schaar een stuk haar afgeknipt terwijl ik sliep." Ik wijs met mijn vinger een vage lijn aan. Een klein littekentje is overgebleven van hoe de schaar langs mijn nek was gegaan.

Ik was toen wakker geworden omdat ik pijn voelde in mijn nek. Een kleine rode lijn op mijn kussen was het bewijs dat ze zowat in mijn nek had geknipt. Toen ik een leraar wilde halen had ze de kussensloop verstopt en de leraar dacht dat ik langs een tak was gegaan.

"De dreigbrief met een pluk haar moet ik nog ergens hebben."

Ik laat mijn haar los en loop naar een laatje toe in mijn bureau. Daar haal ik een doosje uit. Ik haalde er een envelop uit en gaf die aan Lucas.

Hij opent de brief en zijn ogen volgen de regels. Ik zie zijn ogen groot worden.

"Dit.... Dit kan niet..." Stottert Lucas. Ik gris de brief uit zijn hand. "Als je niet gelooft dat ze mijn leven wil verzieken, dan mag je gaan..." Ik keer mijn rug naar hem toe. Ik hoor hem opstaan en naar de deur toe lopen. Er schoot me nog één vraag te binnen. "Lucas...?" Ik hoor hem stoppen en draai me om. "Hoe kom je eigenlijk hier binnen?"
Ik zie hem glimlachen. "Ach Sammie, je bent niets veranderd. Vroeger verstopte je toch ook altijd een reservesleutel in het vogelhuisje naast jullie deur?" Ik verstijf een beetje. Dat hij dat nog weet...

Hij komt dichterbij. Zijn adem kietelt op mijn wang. "Weltrusten Samantha." Voor een moment plaatst hij zijn lippen op mijn wang. Hij geeft mij een kus op dezelfde wang als David net deed.
Langzaam draait hij zich op en loopt de trap af. Even later hoor ik de voordeur sluiten. Ik blaas mijn adem uit.

Ben ik dan toch niet zo veel veranderd als ik dacht?