Hide and Seek Me

Hoe kun je

Elk uur zat Lucas naast Natascha, en elke keer dat hij daar weer ging zitten draaide ze zich even naar mij. Ik schonk haar geen aandacht. Dat zou het toch alleen maar erger maken. Lucas lette zelfs niet op me toen ik naar het bord moest hinken om iets op te schrijven

Eindelijk. De eindbel. Ik pakte mijn tas pas als laatste in en de helft was de klas al uit. Ik schrok op uit mijn gedachten doordat er een hand op mijn schouder werd gelegd. "Zal ik je helpen?" David stond achter me. Hij was niet altijd zo aanwezig in de klas. "Euhh... dankje?" Ik zwaaide mijn tas op mijn rug. "Nee joh laat mij dat maar dragen." Ik keek even om mij heen en alleen de leraar zat nog aan zijn tafel. Hij lette niet echt op ons. David pakte mijn rugzak en zwaaide die ook op zijn rug. Ik twijfelde even maar sloeg daarna mijn arm om zijn schouders. "Waar zijn je krukken eigelijk? Vanochtend liep je er nog mee?" Ik zuchtte. "Lang verhaal, in het kort: ik ben ze kwijt." We 'liepen' voorzichtig naar mijn kluisje, en ik stopte alle boeken in mijn tas. "Dankje, zo gaat het wel." Ik zwaaide mijn tas op mijn rug en wilde verder lopen, maar David hield me tegen. "Ik kan je wel thuisbrengen hoor, dat is geen probleem voor mij. Ik woon maar 4 straten van je af." Wow, ik wist niet dat hij zo dicht bij woonde! "Oh nee dat hoeft echt niet ik kom er wel. Anders duurt het zo lang voordat je thuis bent." zei ik. David keek een beetje sip. "Maar ik sta erop!" En hij stak zijn hand uit. "Wat? Op mijn voet?" Lachte ik. "Oke vooruit." En samen 'liepen' we de school uit.

We kletsten wat onderweg en voor ik het wist waren we aangekomen bij mijn huis. "Dankje voor het thuisbrengen. Ik zie je morgen op school wel weer denk ik?" Ik opende de deur alvast. "See you tomorrow Sam en beterschap." Hij zwaaide en vertrok met een glimlach.

Voorzichtig ging ik de trap op en gooide mijn tas neer. Ik zette wat muziek op en ging zitten in de vensterbank. Mijn vader had hem extra verstevigd zodat ik er gewoon kon zitten als een soort bankje. Ik leunde tegen het kozijn aan en keek naar buiten. Opeens zag ik het gordijn van Lucas openschuiven. Hij hield een blad omhoog. Ik kon het net lezen. 'We moeten praten.' Waarom zouden we moeten praten? Ik pakte een blad en schreef daar heel groot 'hoezo?' op. Ik liet het zien en kort daarna ging mijn mobiel af. Ik nam op. "We moeten het over vandaag hebben." "Oke" "Ik kom er aan" Ik opende de deur en Lucas passeerde me. "Ook hallo?" Hij ging zitten op de bank. Ik hinkte de kamer in en ging naast hem zitten. "Waarover wil je het hebben?" Vroeg ik. "Wat deed je na school?" Ik keek op. "Wat bedoel je?" "Nou, ik wachtte je op maar je was er niet." Ooh. "Nou ik dacht dat je met Natascha stond te zoenen, dus dan ga ik maar alleen. Maar David kwam naar me toe en hij bood aan mee te lopen omdat hij toch in de buurt woont." Ik zag dat Lucas' mond openviel. Toen hij dat merkte klapte hij hem dicht en stond op. "Wat ben jij erg zeg." Hij liep naar de deur. "Pardon?" Ik stond wankelend op en hinkte hem achterna. Ik trok aan zijn schouder om hem om te draaien. "Lucas! Zeg me... Waarom ben ik zo erg?" Hij zuchtte geïrriteerd. "Natascha had gelijk. Hoe kun je! Je krukken weggooien zodat jongens je zouden helpen. En dat terwijl je enkel gewoon weer beter is!" Mijn ogen werden groot. "Natascha heeft mijn krukken afgepakt. Ze schopte zelfs tegen mijn enkel! Je weet echt niet hoe ze is!" "Ze is best aardig als je haar echt kent." Zei Lucas. "Als je haar echt kent? Je weet echt niet hoe ze is hè! Ik ken haar namelijk langer dan jij! Zij is echt niet het lieve meisje die je denkt dat ze is!" Snauwde ik. Hij keek me ongelovig aan. Toen draaide hij zich om. "Je krukken liggen in de voortuin. Ik heb ze even voor je uit de vuilnisbak gevist." Met die woorden trok hij de deur achter zich dicht.

----------------------

heeyyyy

Hierbij weer een nieuw hoofdstuk. Ik ben er niet helemaal tevreden mee dus misschien verander ik hier en daar nog wat maar voor nu tadaa!