Hide and Seek Me

De tijd zal het leren

'Dood.'' Stond er in rode letters op het beeldscherm. Er werd gegild en mensen rende de zaal uit. Ik zat als versteend in de bioscoopstoel. Dit lijkt zo erg op mijn droom. Heeft dit iets met mij te maken? Verbeeld ik dit? De zaal is onderhand leeggestroomd.
"Ik wil hier weg." fluister ik. "Ik wil hier nu echt heel graag weg." fluister ik iets harder.
Sascha knikt en we lopen naar Mark en David toe. "Sam? Gaat het wel? Je ziet zo bleek!" "Kunnen jullie ons naar huis brengen?" vraagt Sascha. "Ja hoor, laten we maar gaan." Ik sms mijn ouders dat ik eerder thuis ben.
Ik zie de beveiliging al binnenkomen. Een bioscoopmedewerker houdt ons tegen. Hij geeft ons ieder een tegoedbon. Dat helpt tegen een trauma. Zuchtend loop ik naar onze fietsen. "Sam? Gaat het?" Mark staat achter me en houdt me tegen. Ik knik alleen maar. "Ik wil gewoon zo snel mogelijk naar huis. Dat is alles."
We fietsen stil naar mijn huis.

Ik spring van de bagagedrager af. Sascha en Mark zijn doorgefietst naar Sascha's huis. Ze zou me zo nog een bericht sturen, had ze knipogend gezegd. Ik beantwoordde door te glimlachen.
"Nou... Dat was een aparte avond." David had zijn fiets neergezet en was meegelopen tot de voordeur. "Ik.. ehmm... Zou graag nog eens afspreken... Als je dat ook leuk zou vinden. En dan geen film, dat beloof ik je!" Ik glimlach. "De tijd zal het leren. Fijne avond David." Ik gaf hem een knuffel en hij knuffelde terug. Ik trek me terug en stop de sleutel in het sleutelgat van de deur. "Sam?" Ik draaide me om. Voor een paar seconden voel ik dat er een kus op mijn wang word gedrukt. "Dag Samantha." David draait zich om en pakt zijn fiets. Zonder om te kijken fietst hij weg. Langzaam verdwijnt hij in het donker.

"Dag David..."

---------------

Ik draag dit hoofdstuk speciaal op aan mijn beste vriendin en schrijfster @Reader_110 omdat ze me inspiratie heeft gegeven voor dit stukje. Ze heeft ook een beetje meegeschreven dus alle dank gaat uit naar haar. Dankjewel!