Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 27.1

Terwijl de agenten nog in mijn huis rondliepen, werden Gaby en ik naar het politiebureau gebracht om verklaringen af te leggen over wat er was gebeurd. Matthijs onderging ook zo'n interview, al mocht hij daarna niet terug naar huis maar moest hij in hechtenis blijven.

Mijn verklaring duurde veel langer dan Gaby's, wat waarschijnlijk kwam omdat ze meer over mij wilde weten. Wie ben ik, waar was ik geweest al die jaren, was ik de jongen die het briefje had gestuurd – wat ze vroegen vanwege mijn naam – hoe kende ik Gaby van der Hei... Daarna begonnen pas de vragen over wat er gebeurd was met Matthijs.

Als ik naar buiten loop, zie ik Gaby al staan. Ze heeft toch op mij gewacht.

'Zus,' begroet ik haar met een lach. Het uitspreken van het woord alleen al geeft mij een warm gevoel vanbinnen. Ik open mijn armen om haar een knuffel te geven en tot mijn verrassing staat ze het toe. Zonder verder nog iets te zeggen, lopen we het gebouw uit. Daar staat Gaby's auto. Die heeft Daila daar neergezet, vertelt Gaby me.

Als we allebei de autodeuren dichtslaan na ingestapt te zijn, zeg ik: 'Ik moet je nog een heleboel vertellen.'

Gaby wacht geduldig tot een andere auto wegrijdt zodat zij ook de parkeerplek kan verlaten. Ze zegt niets tegen mij.

'Wil je dat ik dat nu doe?' vraag ik. Het is al half zes; misschien wil ze na deze lange, vermoeiende dag wel gewoon naar huis.

'Ja,' zegt ze. 'Ik heb het recht om het te weten.' Ze kijkt me niet aan als ze dat zegt, maar haar blik is gericht op haar spiegels.

'Goed,' zeg ik en ik vouw mijn handen samen. Ik kijk rechts het raam uit. 'Ik denk dat Anne-Marie je al heeft verteld over wat er met Rick is gebeurd.'

Een knikkende beweging is mijn bevestiging, dus ik vertel het verhaal verder vanaf Ricks dood.

'Daarna gingen jullie bij tante Evelien wonen.' Tot zover geen nieuwe informatie voor haar. 'Ik trok bij oma in. Zij, mama en Evelien besloten dat ik me moest verbergen.'

'Waarom?' vraagt Gaby.

'Omdat mama voor mij de gevangenis in was gegaan,' zeg ik. Op hetzelfde moment besef ik me dat dat misschien nog niet tot Gaby was doorgedrongen. Toen ze bij haar moeder op visite ging in de gevangenis, leek ze dat feit nog in twijfel te trekken. 'Ik voelde me er enorm schuldig over – en nog steeds – en de vrouwen wilden niet dat ik in gevaar zou komen.'

'Hoe zou dat kunnen?'

'Ik was zes jaar,' zeg ik. 'Je weet hoe kinderen zijn: ze kunnen geen geheim bewaren. Zeker met het schuldgevoel dat ik droeg. Ze dachten dat ik, zodra iemand maar vroeg wat er was gebeurd, mezelf zou verraden.' Ik wrijf mijn handen in elkaar. 'Dus dachten ze dat het beter was als niemand wist dat ik bestond.'

'Hoe hebben ze jou zomaar van de aarde kunnen laten verdwijnen?' vraagt Gaby door. Ze kijkt vlug mijn kant op, maar richt dan haar aandacht weer op de weg. 'Zelfs als je bij oma ging wonen, konden ze niet zomaar het geheugen van het hele dorp wissen.'

'Dat hoefde ook niet. Iedereen begreep het dat wij, de kinderen, niet meer in dat huis zouden wonen. Er werd hen naar waarheid verteld dat wij bij familie gingen wonen, dus ze verwachtten helemaal niet meer om ons te zien. Oma woonde hier ver vandaan, waar ze het hele verhaal nooit hadden gehoord. De mensen daar wisten ook niet dat ik bij haar zou gaan wonen.'

'En wij dan? Waarom wist ik niets over jou?'

'Jullie waren te jong om mij nog goed te kunnen herinneren, dus jullie zouden mij ook niet verraden. Het was daarvoor wel nodig dat jullie ook niet wisten dat ik bestond, omdat jullie anders misschien mensen zouden vertellen over jullie "grote broer".'

'Omdat kinderen geen geheimen kunnen bewaren?'

'Over het algemeen niet, nee.'

Dat is een antwoord waar Gaby het niet helemaal eens mee lijkt te zijn. 'En de leerplicht dan?' vraagt ze na een seconde stilte.

Ik lach. 'Sinds wanneer maak jij je druk om de leerplicht?'

'Sinds ik me daar achttien jaar lang aan heb gehouden en mijn broer blijkbaar niet.'

Ik grijns. 'Dat klopt,' zeg ik. 'Ik kon niet naar school.' Voordat Gaby iets kan zeggen over oneerlijkheid, vertel ik verder: 'Oma heeft me altijd les gegeven, zodat ik niet achter kwam te lopen mocht ik ooit wel naar school kunnen gaan. Zij heeft me geholpen mijn basisschool te doorlopen en door een online school kon ik atheneum volgen.'

Die korte samenvatting van een groot verhaal roept een andere vraag bij Gaby op. 'Wat doe je dan nu voor werk?' vraagt ze. 'Als niemand van je bestaan af weet, kan je niet werken en krijg je waarschijnlijk ook geen uitkering. Oma kan ook niet meer voor je zorgen.'

Dat is een pijnlijke herinnering aan het feit dat ze enkele jaren terug overleden is.

'Naast spionage, dan,' voegt Gaby eraan toe.

'Ik ben geen spion,' zeg ik. Misschien lijkt het erop met de hoeveelheid informatie die ik heb over Gaby, Daila, Dante en vroeger ook Finn, maar ik weet zelf dat het beeld dat anderen van mij hebben niet waar is. 'Ik ben actief op de aandelenmarkt,' zeg ik.

'Wat betekent "actief"?'

'Ik verhandel aandelen: ik koop ze en verkoop ze later voor winst.'

'En daar kan je van leven?'

Ik pluk aan mijn shirt. 'Blijkbaar wel.' Ik begon de markt ook steeds beter te begrijpen, waardoor de handel me nog meer winst opleverde en ik mijn eigen woonplek kon veroorloven. 'Ik kan het ook vanuit huis doen, waardoor ik nog steeds in de schaduwen kan blijven leven terwijl ik een zakcentje bij verdien.'

Ze trekt haar wenkbrauwen op op een manier die spreekt van verbazing of bewondering – welke van de twee het precies is, kan ik niet duidelijk zien.

'Ga je nu niet de verkeerde kant op?' vraag ik. Dit is niet de route naar Kleindorp zoals ik ken.

'Als je het niet erg vindt, rijden we een stukje om,' zegt ze. 'Daila staat me waarschijnlijk thuis op te wachten en ik wil dit gesprek eerst afmaken.'

Ik knik en alsof dat de toestemming is waar ze op wachtte, neemt ze bij de rotonde de eerste afslag die tegenovergesteld is aan de richting naar Kleindorp.

Mis je de dagelijkse updates al? 😉

Inmiddels zijn er nog maar twee hoofdstukken te gaan tot het einde! Nu komt alles boven tafel; Elliot spreekt zijn waarheid 😏🧐