Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 16.3

Voordat het zover is dat ik de mogelijkheid krijg om dat memorabele bezoek in de gevangenis te beschrijven, is het nodig dat ik je meeneem naar Dante, die ook een spannend moment in het vooruitzicht heeft. En omdat hij te trillen staat op zijn benen en zijn stem met moeite onder controle kan houden, besluit hij dat het eerste wat hij moet doen die vrijdag is naar Daniël gaan. Hoe eerder hij het gesprek met hem dat Daila Dante aanraadde achter de rug heeft, hoe beter.

'Je verdient het om de waarheid te weten.' De woorden die Daila tegen hem had uitgesproken herhaalt hij in gedachten terwijl hij door de gangen loopt langs de kantoortuin waar hij normaal gesproken zit in de richting van het kantoor van Daniël de Lange. Zijn naam staat op het glas naast de deur gedrukt. Dante klopt en wacht op toestemming om de ruimte te betreden.

'Dante!' zegt Daniël. Hij is erg opgewekt voor deze vroege morgen. 'Is er iets gebeurd?' vraagt hij dan met een bezorgde blik. Ze spreken elkaar alleen als het gaat om bepaalde politiezaken, maar het was de laatste tijd erg rustig geweest in Roosvelde en omgeving. Na de moord in Kleindorp (of, zoals het in de ogen van de meeste leden van het politiekorps gezien werd, de zelfmoord van Finn) en de 'winkeldiefstallen' in Rijkswoude – wat geen winkeldiefstallen waren maar simpelweg het resultaat van een slordige administratie – was het moeilijk geweest de tijd te vullen op het bureau.

'Nee, nee,' zegt Dante snel, die begrijpt waar de verwarring bij zijn baas vandaan komt. 'Geen nieuwe zaak.' Hij moet zich inhouden om niet toe te voegen: 'Helaas.' Het is een goed teken dat het rustig is, maar hij wil liever zijn tijd vullen met actie dan met papierwerk. 'Ik heb een vraag,' zegt hij in plaats daarvan.

'Oké,' zegt Daniël. Hij fronst, maar gebaart dan dat Dante moet gaan zitten. Hijzelf neemt plaats aan de andere kant van zijn bureau in een grote stoel die vast beter zit dan de plastic stoel waar Dante het mee moet doen.

'Het gaat over het gesprek dat we laatst voerden,' begint Dante. Hij houdt zijn handen bij elkaar en plukt aan de nagelranden. 'Over de zaak-Van der Hei.'

Een zucht ontsnapt aan Daniël. 'Daar hebben we het al over gehad,' zegt hij. 'We kunnen het niet openen als we geen aanwijzingen hebben waar we iets mee kunnen.'

'Daar gaat het niet over,' haast Dante. 'Ik had een andere vraag. Want daarna...' Hij bijt op zijn lip. 'Daarna, toen ik om die promotie vroeg, toen zei u... U zei dat het niet kon?'

Daniël knikt, en als Dante stil blijft, zegt hij: 'Daar blijf ik bij.'

'Ik zou graag willen weten waarom.'

Dantes grote ogen kijken die van Daniël aan met nieuwsgierigheid, maar Daniël kijkt weg en zucht.

Met een plotselinge ingeving van dapperheid vervolgt Dante: 'Ik wil niet horen: "Dat moet je weten." Ik wéét namelijk niet waarom.'

Daniël staat op en loopt in de richting van de deur. Dat is het, denkt Dante, hij heeft het verprutst. Hij onderdrukt de neiging om hardop te zuchten. Nu loopt Daniël gewoon weg zonder hem nog een blik waardig te keuren.

Maar tot zijn verbazing sluit Daniël de deur van het kantoor en neemt zijn plek achter het bureau weer in. 'Weet je dat echt niet?' vraagt hij dan, zijn hoofd licht opzij.

Dante schudt zijn hoofd.

Daniël opent zijn mond en leunt dan naar achter in zijn stoel. Zijn ogen kijken vluchtig naar het plafond, alles om de blik van Dante te ontwijken, en hij neemt de tijd om zijn woorden te vinden. 'Echt niet?' vraagt hij dan nogmaals.

'Echt niet,' bevestigt Dante.

'Ik' – een ademteug onderbreekt de zin – 'ik weet niet wat ik je moet zeggen, Dante.' Hij bijt op zijn lip. 'Maar als je dit niet weet... Gebruik je gezonde verstand.'

Dantes hartritme begint iets te versnellen. 'Maar ik begrijp het echt niet!'

'Dante, jouw vader...' Daniël schudt zijn hoofd. 'Ik kan het risico niet nemen. Jouw promotie zal mijn ontslag worden.'

Dante probeert iets te zeggen, maar een simpel handgebaar zorgt ervoor dat hij zwijgt.

'Ik heb je toch verteld dat ik al voor gek werd verklaard toen ik je aannam? Een Jonassen – iedereen wist wat daarvan kwam. Maar ik dacht dat je anders was en wilde de gok wagen. En tot nu toe heb je me niet teleurgesteld.'

'Maar–'

'Dante–'

'Wat bedoelt u als u zegt dat ik een Jonassen ben?' flapt Dante er dan uit. Zijn woorden springen boven de heen-en-weer kaatsing van losse zinnen uit.

Daniëls mond lijkt open te vallen. Zijn dunne lippen laten elkaar niet ver los, maar het is duidelijk dat hij Dante niet begrijpt, net zoals Dante hem niet begrijpt.

'Waarom heeft u het over mijn vader?' zegt Dante dan. Zijn stem trilt, net als zijn handen, maar hij drukt zijn handen tegen elkaar in de hoop dat ze stoppen met beven.

'Je weet het echt niet,' constateert Daniël dan.

Dante schudt enkel zijn hoofd. Het blijft stil.

Daniël maakt zijn lippen nat. 'Ik weet niet wat ik je moet zeggen, jongen. Als je het verhaal niet kent...' Hij zucht. 'Misschien ben ik niet de juiste persoon om je dat te vertellen.'

'Maar ik moet het weten!' zegt Dante. Hij klinkt wanhopig. 'Blijkbaar is het zo belangrijk dat het mij een promotie ontneemt en weet iedereen op het bureau ervan – iedereen behalve ík! Mag ik niet weten waarom – waarom ik die promotie nooit mag krijgen?' Hij merkt dat hij op het puntje van zijn stoel zit en veel te hard praat, maar nu kan hij niet meer terug. 'Al mijn werk, dag in dag uit... Niemand had me kunnen vertellen dat ik nooit meer zou worden dan een–een boodschappenjongen? Iemand die het saaie, eindeloze werk doet terwijl de anderen het avontuur tegemoet gaan?'

'Dante, Dante...' Daniël schudt zijn hoofd en legt zijn arm op tafel, zich uitstrekkend naar Dante. Als het een poging is om hem te kalmeren, werkt het niet. 'Dit is niet het einde van de wereld.'

En dit is nog niet het einde van het hoofdstuk! Hoofdstuk 16 is weer extra lang, dus er zijn vier delen 🙃 Aan het eind van h16 zullen we eindelijk te zien krijgen hoe het bezoek in de gevangenis bij Gaby's moeder verloopt! Spannend...