Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 6.2

'Wie heeft dat gezegd?' vraagt ze aan het meisje. Haar toon is scherp – scherper dan ze had bedoeld. Het verrast het meisje even, maar ze laat niet blijken dat ze van slag is.

'Een man,' zegt ze. 'Hij was net nog binnen, maar...' Zij kijkt even om zich heen. 'Hij is alweer weg.'

'Weg?' vraagt Gaby. Ze volgt de ogen van het meisje en kijkt eerst het café door en daarna door de ramen naar buiten. Het is buiten angstig verlaten, zoals ze eigenlijk gewend zijn op dinsdagochtend in Kleindorp. Ze probeert haar teleurstelling te verbergen, maar bedankt Daila in gedachten dat ze zo slim was om te vragen of Elliot er nog was. Een brief krijgen van hem is goed, maar hem zelf ontmoeten is nog beter.

De serveerster knikt. 'Weg.' Ze weet zeker dat hij niet meer in de ruimte is en ook ik kan met zekerheid vaststellen dat hij niet meer aanwezig is.

'Hoe zag hij eruit?' vraagt Gaby. Alles wat het meisje haar kan vertellen, helpt.

Het meisje perst haar lippen op elkaar. 'Hij zei...' Ze twijfel teven. 'Hij zei dat als u dat zou vragen, ik u dit moest overhandigen.' Haar linkerhand komt nu ook vanachter haar rug vandaan. Het is geen envelop dit keer, maar een enkel vel papier dat dikker is dan normaal papier. Uit de hoeveelheid inkt maakt Gaby op dat het een foto is.

Ook Daila buigt zich naar voren om beter zicht te krijgen op het plaatje als het voor hen op tafel neer wordt gelegd. Haar ogen worden groot. 'Weet u dit zeker?' vraagt ze aan het meisje, wijzend naar de foto. 'Is dit hem?'

'Dat is de foto die hij mij gaf,' bevestigt ze.

'Lijkt hij hierop?' vraagt Gaby. Ze haalt haar ogen niet van de foto af. In 2D staart namelijk niemand minder dan haar broer haar aan: Finn.

De serveerster vouwt haar handen nerveus samen en lijkt te twijfelen. 'Ik weet het niet zeker,' zegt ze. 'Hij had een pet op en hij keek me niet aan, dus ik kon het niet goed zien.' Als Gaby en Daila haar vol spanning aan blijven kijken, zegt ze: 'Ja, ik denk wel dat hij daarop leek.'

Gaby schudt haar hoofd. Als er iets niet logisch is, dan is het dat Finn en Elliot dezelfde persoon zijn. Finn is dood, maar de man op de quad springlevend. Finns hart was gestopt met kloppen, maar om een brief af te geven, moet zijn hart bloed door zijn aderen hebben gepompt.

'Zei hij verder nog iets?' probeert Daila. Ook haar hart begint iets sneller te kloppen; Elliot is dichtbij en heeft hen zonet een grote aanwijzing gegeven – al is het een aanwijzing waar ze niets van snappen. Finn heeft natuurlijk alles met Elliot te maken, maar dezelfde persoon... Finn ligt enkele meters onder de grond en hij kan hen onmogelijk het telefoonnummer van Matthijs hebben gegeven of deze paarse envelop hebben bezorgd precies op het moment dat ze in Het Hollands Tuintje zitten.

Gaby trekt de foto naar zich toe. Het is Finn, haar Finn, met een grote lach op zijn gezicht. Het is de laatste profielfoto die hij heeft gebruikt op al zijn accounts – een foto die zij had gemaakt. Ze waren toen een dag op het strand – hetzelfde strand als waar ze gisteren nog was – op een moment dat het zonniger was dan deze september en toen hij niet keek, had ze haar camera erbij gepakt. Hij had zo gelukkig geleken.

'Hij zei alleen dat ik dit aan jullie moest geven,' zegt de serveerster. Dan overwint de nieuwsgierigheid het van haar verlegenheid: 'Hoezo? Wat zit er in de envelop?'

Voordat het meisje tijd heeft om naar de persoon op de foto te vragen, zegt Gaby: 'Ik heb geen idee.' Maar ze weet wel dat ze dit moment niet snel zal vergeten.

Finns foto. Een envelop. Haar naam staat er in grote letters op geschreven, wat voor haar de bevestiging is dat dit echt gebeurt. Elliot heeft dit voor haar achtergelaten. Een foto en wat zij denkt dat een aanwijzing is, zoals hij vroeger naar de politie had gestuurd.

Het meisje is inmiddels weggelopen bij de tafel zonder een idee te hebben van hoe significant haar rol is in het mysterie van Elliot – of dat de man die ze net gezien heeft, Elliot is.

'Wat een stomme grap,' mompelt Daila.

Matthijs mengt zich nu ook weer in het gesprek. 'Welke grap?'

'Die foto,' zegt ze. 'Iemand die doet alsof hij Finn is. Dat kan echt niet.' Ze schudt haar hoofd en probeert haar bloed dat kolkt van woede te negeren.

Gaby houdt de foto vast met twee vingers. 'Je denkt niet dat het hem is?'

'Natuurlijk niet,' zegt Daila. 'Finn is' – ze twijfelt even – 'er niet meer.' Het is de zachtste manier waarop ze kan zeggen dat hij dood is.

Matthijs is stil, maar probeert onopvallend een blik te werpen op de foto.

'Het is iemand die denkt dat hij grappig is,' zegt Daila. 'Waarom zouden we hem serieus moeten nemen?'

'Omdat het Elliot is,' zegt Gaby. Haar toon mist zelfverzekerdheid en is veel zachter dan normaal. Ook zij is van slag sinds ze de foto van Finn zag, maar in tegenstelling tot Daila wil ze de zoektocht naar Elliot niet gelijk aflasten. Hij is juist degene die hen naar Finn kan brengen.

'Is dit ook van Elliot?' vraagt Matthijs twijfelachtig. Hij wijst naar de lichtpaarse envelop, nog steeds gesloten.

Gaby knikt.

'Zullen we het openmaken?' vraagt Daila. Die vraag komt voort uit een behoefte om van de foto af te leiden en uit nieuwsgierigheid.

Opnieuw knikt Gaby; nu haar aandacht weer naar de envelop wordt getrokken, heeft ze moeite om zich te bedwingen. Elliot heeft iets om hen te vertellen wat niet langer kan wachten en ieder moment dat zij wachten met lezen is een moment dat ze op zoek kunnen zijn naar Elliot.

'Deze envelop is specifiek aan jou gericht,' constateert Matthijs als hij de dikke, zwarte hoofdletters op de envelop ziet. 'Doet hij dat altijd?'

Naar waarheid zegt Gaby dat ze dat niet weet. 'Ik weet alleen dat hij altijd lichtpaarse enveloppen gebruikt en nooit zijn berichten duidelijk vertaalt in woorden, maar raadsels gebruikt.' Haar hand draait de envelop om en haar vingers glijden over de rand, op zoek naar een opening.

'Is dit ook een raadsel?' vraagt hij.

'Dat zal wel zo zijn,' zegt Daila. Haar ogen volgen iedere beweging van Gaby's hand terwijl Gaby een vel papier uit de envelop haalt. Ze kan met moeite geloven dat dit echt gebeurt. 'Lees het voor!'

Gaby knikt; dat heeft ze al lang zelf bedacht. Zij kan zelf ook niet wachten tot ze kan lezen wat erop geschreven – of beter gezegd, getypt – staat. Tegelijkertijd is het moeilijk te bevatten dat het papier dat ze nu in handen heeft, ooit was vastgehouden door Elliot zelf.

En Elliot zou haar nu helpen de moordenaar van Finn te vinden.

Toch klopt het nog niet, weet ze. Ze probeert het gevoel opzij te zetten en zich te richten op de dingen die wel duidelijk zijn, zoals het feit dat deze envelop belangrijk is. Toch kan ze haar gedachten er niet bij houden, denkt ze aan de foto van de lachende Finn en betwijfelt ze Matthijs' aanwezigheid. Waarom kreeg ze die foto – waarom is het nodig dat Matthijs hier is? Haar gedachten springen steeds over en weer terwijl haar vingers worstelen om Elliots bericht te bevrijden uit zijn papieren gevangenis.

'Oke, hier gaan we,' zegt ze, en ze schraapt haar keel terwijl haar ogen al over de woorden heen gaan. Ze is zich maar al te bewust van de grote betekenis van wat ze hier in haar handen heeft.

FIT PLUSMeer dan sporten alleen