Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 20.1

Ik zal even een stukje vooruitgaan in de tijd. Nadat Anne-Marie haar verhaal over Rick heeft verteld, raken zij en Gaby namelijk verwikkeld in de details van het verhaal die er niet zo toe doen. Hoe de rechtszaak liep – Anne-Marie werd schuldig verklaard – of Elliot de reden was dat Gaby en Finn hun oma bijna nooit zagen – dat was zo – en nog veel meer. Om niet te lang blijven hangen in dat soort zaken, zal ik je vertellen over het deel dat er echt toe doet.

'Er is me nog één ding niet duidelijk,' zegt Gaby tegen haar moeder. Ze vouwt haar handen samen en spreekt langzaam, alsof ze nog nadenkt over haar woorden terwijl ze ze uitspreekt. 'Je zegt dat je blij bent me te zien, dat je om mij geeft, dat je om al je kinderen geeft.'

Anne-Marie knikt. 'Dat klopt. Dat is altijd al zo geweest.'

'Waarom was je niet op Finns begrafenis?'

Kort lijkt Anne-Marie te bevriezen, maar ze wil het niet laten merken.

'Hij is je zoon,' gaat Gaby verder. 'Ik weet dat je eigenlijk niet naar buiten hoort te mogen, maar voor de begrafenis van je zoon zijn er vast wel uitzonderingsregelingen. Ik heb je een kaart gestuurd om je ervan op de hoogte te brengen.'

'Had je gewild dat ik erbij was geweest?'

Daar hoeft Gaby geen seconde over na te denken. 'Nee.' Een seconde later voegt ze eraan toe: 'Maar Finn wel.'

Anne-Marie buigt haar hoofd en trekt haar armen terug van tafel. 'Goed dan.'

Het blijft even stil. Er is ook geen oogcontact meer.

'Ik wil nog steeds weten waarom je er niet was,' zegt Gaby.

Haar moeder haalt haar schouders op. 'Waarom?'

'Waarom?' herhaalt Gaby ongelovig. 'Omdat het belangrijk is! Dit was de begrafenis van je zóón. Als hij zo belangrijk was voor jou als je mij wil laten geloven, was je op komen dagen. Maar nu? Nu zeggen jouw woorden iets anders dan je daden en ik weet niet of ik je wel kan geloven.'

'Hij is míjn zoon!' antwoordt Anne-Marie met bibberende stem en luider dan het volume waarmee ze eerst praatte. Dan verbetert ze zich: 'Was. Hij wás mijn zoon.' Haar ogen landen op Gaby en houden de hare vast. 'En ik mis hem enorm. Je kan je niet eens voorstellen hoeveel.'

'Probeer het me maar eens uit te leggen, dan,' zegt Gaby. Ze trekt één wenkbrauw op en kan op hetzelfde moment Daila's stem horen die haar vertelt dat ze te uitdagend is. Ze kan er echter niets aan doen: iets aan haar moeder verandert haar in deze wantrouwende persoon.

Anne-Marie haalt hulpeloos haar schouders op. 'Ik– Ik wilde de aandacht niet op mij vestigen.' Toch lijkt ze zelf niet zeker over dat antwoord te zijn.

Haar dochter schudt haar hoofd. 'Wat een onzin.'

'Je weet hoeveel aandacht de gebeurtenissen kregen toen! Dit zou de eerste keer zijn dat ik mijn gezicht weer liet zien. Ik wilde niet de aandacht van Finn afhalen.'

'Dat is een flutexcuus en dat weet je zelf ook. Zoiets zou je niet weg moeten houden van de dood van jouw eigen zoon.'

'Het is waar–'

'Je bent echt niet het middelpunt van alle aandacht, hoe graag je dat ook zou willen.' Gaby's kaak staat strak. 'Vertel me de echte reden.'

Anne-Marie lijkt te twijfelen en wrijft haar handen nerveus tegen elkaar. 'Ik...' Ze schudt haar hoofd. 'Ik denk dat ik...' Ze corrigeert haarzelf. 'Nee, ik wéét dat ik het niet wilde... Ik wilde me hem niet herinneren als iemand die dood is.' Ze perst haar lippen op elkaar, maar Gaby zegt deze keer niets als er een stilte valt. 'Ik heb al zo weinig herinneringen met hem. Daarom was ik blij toen hij me opeens hier kwam opzoeken; ik dacht dat ik een tweede kans kreeg om een familieband met hem op te bouwen. Die kans werd me echter snel afgenomen.'

Ze zucht. 'Ik ben niet iemand die geholpen wordt door een begrafenis bij te wonen. Ik heb niets met de doden. Ik wil me Finn herinneren als de levendige jongen, diegene die hier plots op de stoep stond. Hij was nieuwsgierig, hij wilde mijn verhaal horen en hij was eerlijk. Die herinnering wil ik levend houden, niet de herinnering waarbij ik naast zijn graf sta.' Ze ademt uit. De zucht die haar mond verlaat is lang, alsof ze dit al heel lang binnen heeft moeten houden.

De stilte die hen overvalt is echter nog langer. Gaby's gedachten zijn bij de begrafenis, waar de woorden van haar moeder haar aan doen denken, en Anne-Marie... Wie weet waar zij aan denkt?

Hier gaan we dan: driedubbele update en een grote twist op het eind! Wie is er klaar voor?