Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 3.2

Gaby is inmiddels gestopt met lopen en draait zich om naar Dante en Daila. 'Dit is het,' zegt ze.

'Hier gaat het gebeuren?' vraagt Dante met dezelfde woorden die hij eerder had gebruikt.

Ze knikt. 'Hier gaat het gebeuren.' Ze neemt de ruimte in zich op en zegt: 'Jullie weten het plan nog, toch?'

Daila rolt haar ogen. 'We schrijven heel groot zijn naam in het zand en wachten tot hij komt.' Heel moeilijk om te onthouden is het plan niet.

Haar antwoord stelt Gaby tevreden. 'Ik wil het zo groot mogelijk hebben,' zegt ze. Met haar handen tekent ze een rechthoek in de lucht zonder echte afmetingen aan te geven. 'Het moet opvallen.' Ze zet een paar stappen van Daila en Dante vandaan en trekt dan met haar hak in het zand een lijn.

'Ga je het echt zo groot maken?' vraagt Daila. Ze heeft haar armen om haarzelf heen geslagen om het warm te krijgen. De lijn die Gaby maakt is twee meter lang en Daila begrijpt dat als iedere letter zo groot moet worden, ze hier voorlopig nog niet weg zijn. Het moment dat zij op de bank kan vallen en kan opwarmen met een kop thee en een zacht dekentje, verwijdert zich nog meer van haar.

'Dit is perfect,' is alles wat Gaby zegt. Ze laat zich niet afleiden van haar taak.

Dante schaart zich bij haar en zodra Gaby een tweede lijn begint te tekenen om de eerste letter verder af te maken, volgt hij haar voorbeeld om een derde afdruk in het zand achter te laten, zodat er een F zichtbaar wordt. Zij maakt er een E van door een derde stokje aan de oorspronkelijke lijn toe te voegen.

'Wat denk je, is het te lezen?' vraagt Gaby.

Daila lacht schofferend. 'Niet vanaf de maan.'

'Dan is het maar goed dat Elliot dichterbij is dan de maan,' zegt Gaby. Ze moet eens weten hoeveel gelijk ze daarmee heeft. 'Nu een L,' vervolgt ze, terwijl haar blik nog gericht is op het vorige kunstwerk dat ze hebben gemaakt.

Daila zucht en kijkt nog een keer om zich heen. De omgeving is niets veranderd en de hond die hier eerder rond had gelopen, is nu ook vertrokken. Het voelt plots heel onzinnig voor Daila om te denken dat Gaby voor dit soort praktijken haar bescherming nodig heeft; het is immers maar tekenen in het zand. Ze is er nog steeds van overtuigd dat de zoektocht net zo snel zal aflopen als het begonnen was.

Ze loopt naar Dante en Gaby toe om hen te helpen. 'Schrijf je Elliot met twee l'en?' vraagt ze met het plan om alvast aan de volgende letter te beginnen.

Gaby knikt, maar haar vriendin heeft haar blik gericht op de scheve lijnen van de E – iets wat haar op afstand nog niet opgevallen was. Gaby bevestigt nog een keer met woorden de spelling van de naam van de legende. Tegelijkertijd kan ze niet ontsnappen aan de kleine hoop die omhoog kruipt in haar: dat de skeptische Daila mee wil helpen, ziet ze als een goed teken.

'Dan begin ik nu wel met de I,' zegt Dante, terwijl hij met zijn been schudt in een poging het zand uit zijn schoenen te kloppen. Hij realiseert zich echter snel dat dat geen zin heeft als de naam nog niet volledig in het zand staat.

Twee minuten later is het zo ver: Gaby trekt de laatste lijn om de letter T af te maken en op deze manier de naam compleet te maken. Dante heeft echter niet genoeg geduld om te wachten en vraagt: 'En nu?' Het wonder dat hij had verwacht op het moment dat ze klaar zouden zijn, gebeurt niet. Elliot komt niet tevoorschijn en er verandert niets.

'Geef het tijd,' zegt Gaby.

'Kunnen we iets drinken?' vraagt Daila. Ze werpt een blik over haar schouder naar het verlaten strandpaviljoen. Misschien is het haar verbeelding, maar ze kan de warme koffie vanaf hier ruiken.

'We hebben net al gedronken,' zegt Gaby, verwijzend naar het moment dat zij drieën bij haar thuis zaten.

'Maar ik heb dorst,' zegt Daila. 'En koud. Het is hier veel te koud.' Ze springt van het ene been op het andere om in beweging te blijven en zichzelf zo warm te houden. Hoewel het nog zomer is, gedraagt het weer er zich niet naar.

Gaby zegt niets, maar onderneemt ook niets; ze haalt haar hiel uit het zand en kijkt naar wat ze hebben gemaakt, maar blijft op dezelfde plek staan, alsof ze wil zeggen dat ze het even tijd moeten geven. Voor een tijdje staren de drie naar de grond onder hen en zijn alleen achtergrondgeluiden te horen: het luide geklots van de golven, de wind die hen om de oren slaat en Gaby's jas die tegen haar lichaam klappert.

'Dus...' zegt Dante. Zijn wangen zijn donkerrood gekleurd, waardoor ze in scherp contrast staan met zijn huid die nog bleker is dan anders, en hij perst zijn lippen op elkaar. Hij probeert zijn teleurstelling te verbergen. 'En nu?' Toen Gaby het idee had geopperd Elliot te vinden, had hij iets anders in gedachten gehad: geheimzinnige raadsels en spannende achtervolgingen. Niet op het strand wachten in de koude wind.

'Nog even,' zegt Gaby. Hoewel ook zij hoopt dat Elliot snel zal komen, kan ze het begrijpen als hij iets meer tijd nodig heeft en is ze bereid even te wachten.

Het is op dat moment dat Daila een bijzonder geluid opmerkt. Al die tijd was het geluid gedoofd door het lawaai van de golven, maar nu het hoorbaar is, wordt het steeds luider en weet ze dat het dichterbij komt. Zij is de eerste die het hoort en draait zich om om de bron van het geluid te achterhalen.

Haar ogen verwijden zich als het snel naderende object zich op haar netvlies registreert. Het geluid dat ze hoort, is dat van een brullende motor als onderdeel van een vierwielig motorvoertuig dat hun kant op rijdt in een vlug tempo.

'Jongens, wat is dat?' vraagt Daila. Ze wijst in de richting van het voorwerp en haar stem is klein en piept.

Dante draait zijn hoofd in de betreffende richting en zijn mond valt open. 'Zou dat...' begint hij.

Gaby kan maar één woord over haar lippen krijgen. 'Elliot.' Het is wat ze allemaal denken.