After Heartbreaks!

Prologue;

Harumi's P.O.V

Hindi ako makapaniwalang nangyayari ito, I only think about this as option. This decision was never good, kase alam kong ako din ang masasaktan. Ayokong umalis at iwan siya, ayokong umabot kami sa point na kalilimutan namin lahat ng meron kami sa mga nag daang taon. Pero kung ayokong kalimutan yun... paano kung matagal ng wala sakanya yun. Paano kung ako nalang pala ang nag papahalaga sa kung anong meron samin? Dati. Paano kung ako nalang pala ang nag iisip na meron kami... na may pag-asa pa kami?

I smirked... Not because there was something funny, but because there was something painfull, and I can clearly feel it. He made feel it. I wonder how he feel, nag enjoy naman ba siya? Is he happy? Maybe he's happy, ako nalang talaga ang miserable saaming dalawa?

Masaya ba siyang ipamuka sakin na pinag sisisihan ko lahat ng desisyon ko dati, araw-araw niyang pinamumuka sakin yun. Inaayos ko ulit ang laman ng maleta ko, ginulo ko kase iyon. Nag bago ang isip ko sa pag-alis, pero ngayon eto ako. I think its time to move forward. At kasama ang pag-alis ko dun. Wala si Mommy at Si Daddy, ang alam ko nasa Caramoan sila pareho. May kaylangan daw gawin. Importante. Nag paiwan sila dun, now I'll be all by myself.

Me, all alone.

I've thought of not leaving, na wag kona lang ituloy ang pag-alis. Kase hindi naman ako sasaya kung aalis ako at iiwan ang lahat dito. Pero last minute na pag tanto ko na... I really should leave, kung gugustuhin niya akong umalis, what's the point of staying? Kung ang dahilan ng pananatili ko ang siyang nangunguna na paalisin ako? I just realize na pagod na ako, this will be my last shot. Kung ayaw na niya talaga, then it's done. Hindi kona pipilitin pa ang sarili ko sakanya, masyado ko siyang minahal na nakalimutan kong mahal ko din ang sarili ko.

This is the last time I will hurt myself, after this... I'll choose to love myself... again! Even if it means of not loving him anymore, at least I give it a try. At least wala naakong pag-sisisihan diba? Kase ginawa ko na yung bagay na dapat kong gawin, unlike before. Ang hilig kong i-delay ang mga bagay-bagay.

Kahit pa alam kung pwede na. Kung hindi sana ako ganun... hindi siguro ako aabot sa ganitong point ng buhay ko.

How amazing, mag isa akong aalis, ang saya-saya naman ng buhay ko. I tried to wipe away my tears, hindi ako pwedeng humarap sakanya ng ganito ang itsura ko, hindi ako pwedeng humarap sakanya ng kakagaling ko lang sa pag-iyak, kase baka kaya ayaw niya akong piliin dahil mahina ako. Kase nahihirapan na siya sakin, paano ba kase maging malakas? Dahan-dahan akong bumaba ng hagdan bit-bit ang dalawang nag lalakihang maleta, pero mukang hindi talaga ito ang swerteng araw ko, na tapilok ako pababa ng hagdan, mabuti nalang at nakakapit ako agad. Tahimik kong dinamdam ang sakit ng paa ko, na sprain pa ako! Gaga ang tangga-tangga ko talaga!

Hirap man dumiretso ako sa kusina para kumuha ng bandages, ibinulsa ko lang iyon kaylangan ko ng umalis. Dumiretso ako palabas ng bahay bitbit ang dalawang malaking maleta, dahan-dahan akong nag lakad patungo sa gate nila Clark para kausapin siya. For the last time... I'll try.

I'm hoping that finally he will make me stay, that he would say that he doesn't want me leave.

Naka limang doorbell na ako pero wala pading nag re-respond, paiyak at nawawalan naako ng pag-asa ng biglang bumukas ang Gate, I smile crept in my mouth. Kahit paano nag karoon ako ng pag-asa. Pero nawala iyon matapos ko siyang makita. Clark's grim face was the first one I saw, nakaramdam ako ng kaba.

"Clark..." I called him, he didn't respond. "Hunny..." Tinawag ko siya gamit ang endearment niya sakin.

"Don't call me that! Anong ginagawa mo dito?" Natigilan ako, he look's really angry.